Mononoke-Hime (1997)

Matig. Nogal omslachtige, uitgesponnen vertelling die mij verwarrend en onsamenhangend overkomt. Waarom moet de bosgeest onthoofd worden ? Wat doet hij eigenlijk ? Is hij een bedreiging ? Weliswaar knappe momenten en boeiende thema's waaronder confrontatie tussen industrie en natuur. Maar het personage princes mononoke is vrij vlak, weinig beschreven en de omkering (eerst tegen Ashitaka en dan er voor) is een beetje te gemakkelijk. Deze Studio Ghibli productie heeft zeker iets vertellen en is rijk aan fantasie maar mede door de wirwar aan personages en sommige onduidelijke situaties kon ik nooit een ruggengraat ontdekken waardoor dit een beetje als slappe kost binnenkwam.

Heerlijke animatie, echt voor volwassenen. Al direct maken we kennis met een duistere wereld vol met demonen, goden, mensen en dieren. En het lijkt wel of iedereen een conflict heeft met iedereen. Genoeg potentieel vuurwerk dus en dat komt er ook. Enig nadeel is dat het allemaal wat te lang duurt, maar zeker het eerste uur kijkt heerlijk weg. Het is een fraai vorm gegeven kleurrijke animatie en het fantasy-element komt erg goed uit de verf.

Heerlijke Miyazaki . Het thema man vs natuur is niet erg vernieuwend maar de animatie was weer prachtig en je werd vanaf minuut 1 gelijk het verhaal ingesleurd. Duurt misschien net ff te lang maar heb me aan de andere kant ook weer niet verveeld. Één van zijn betere.

Gebed zonder end

Princess Mononoke vond ik qua niveau vergelijkbaar met The Boy and the Heron, al was de nieuwste Ghibli verhaaltechnisch een stuk complexer.

Hoewel de clash tussen mens en natuur behoorlijk uitgekauwd aanvoelde waren de animaties prachtig en werd er verder een geloofwaardige wereld gecreëerd waar ik helemaal in opgezogen werd. Wat ik erg gaaf vind is dat de animaties zo tijdloos zijn. De release was in 1997 maar dit had ook gewoon afgelopen jaar kunnen zijn. Het makkelijk te volgen verhaal was fijn en het voelde haast weer als verfrissend aan dat geweld hier niet geschuwd werd.

Het genieten werd helaas minder naarmate de speelduur vorderde, want net zoals The Boy and the Heron duurt deze animatie veel te lang. Wat hieraan naar mijn idee ook bij kan dragen is een gebrek aan spanning die met name in de finale ontbreekt. Het overlijden van de bosgod die uiteenviel in een soort gigantische bubbels voelde simpelweg te afstandelijk en vaag voor mij aan. Ik merkte dat ik op dit moment de verbinding met deze aanvankelijk prachtige wereld verloren was, en was zelfs opgelucht toen de afiteling over het scherm rolde. En dit zou toch niet de bedoeling mogen zijn.

Ik vond het erg jammer dat deze beleving richting het slot toe steeds sterker werd, want er waren zoveel elementen aanwezig om dit tot tussen een 4 en 5 sterren beoordeling te laten komen. Wellicht ga ik de volgende Ghibli die rond de 2 uur duurt in twee delen bekijken om te ervaren of het verhaal dan minder langdradig voor mij aanvoelt. Hoewel ik verwacht hier niet alle nadelen mee te omzeilen zoals een gebrek aan spanning, verwacht ik dan in ieder geval maximaal van de animaties te kunnen blijven genieten. Want deze zijn simpelweg niet te missen.

3,5*

En met vijf Top250ers op de teller dit weekend besloten maandag, vandaag dus, nog even door te zetten met nog eens twee films uit de grote lijst. En dus besloot ik vanmiddag af te trappen met de laatste animatie in de vorm Mononoko-Hime om vooral van dat genre af te zijn. Want mijn ding is het niet en zal het ook nooit worden, ook al kan het best leuk zijn in de vorm van Spirited Away of beladen in de vorm van Grave of the Fireflies.

En ach, heel slecht gaat Mononoke niet van start. Het is mooi gemaakt zoals altijd, de soundtrack is sterk, en het eerste gevecht met de demon mag er zijn en sluit ik andermaal de conclusie dat dit toch niet echt voor kleintjes is met monsters, dreiging en slagvelden. Het zal wel een erg onbuigzame gedachten zijn van mijn kant dat animatie voor kinderen is. Duidelijk is dat er hier uit een ander vaatje getapt wordt met afgehakte armen, een stervende held, monsters en geesten en bij aanvang een behoorlijke indruk maakt ook al is het Fantasy. Samen met de muziek en enkele prachtig gemaakt/geschetste momenten heeft de film toch zeker een bepaalde allure.

Maar richting de helft heb ik kennelijk toch te vroeg gejuicht en verlies ik op hopeloze wijze mijn interesse en concentratie en verandert de film voor mij in een pulp van karakters, wezens, een beetje humor en een wirwar van gebeurtenissen waar ik al snel geen enkele lijn meer in kan ontdekken. Wat? Hoe? Wie? Waarom? Met welk belang? En het zal me dan ook rond een film die naar het schijnt de strijd tussen mens en natuur uitbeeldt maar naar mijn smaak ook eens hopeloos lang is. En zo eindigt ook de laatste animatie in mineur en met de bevestiging dat dit genre mijn deur het beste voorbij kan gaan een uitzondering daar gelaten.

Aninatie is enkel een vorm, geen inhoud. Is dus absoluut niet beperkt tot kinder films. Je zou de volgende eens de kans moeten geven:

Perfect Blue, Akira (hoewel die misschien te veel ontspoort voor jouw smaak), Ruben Brandt Collector, Another day of Life, The Red Turtle, Paprika.

Mooi dat een ander er zo onbevooroordeeld naar kan kijken, helaas heb ik dat niet en loop ik zo tegen mijn vooroordelen aan. Kwestie van zelfkennis denk ik.

Lovelyboy

Het is goed om te weten wat je wel of niet aanspreekt. Als animatiefilms niet jouw ding zijn, hoef je daar niet onnodig veel tijd aan te besteden. Daar is je kijklijst waarschijnlijk veel te lang voor. Ik heb dat bijvoorbeeld met films van Wes Anderson; ze zijn gewoon niet mijn ding.

In dit geval denk ik dat het misschien niet zozeer een probleem met animatiefilms is, maar meer met Studio Ghibli. Ik heb behoorlijk wat anime gekeken en hoewel ik mezelf een liefhebber zou noemen, vind ik de films van Studio Ghibli niks aan (en ja, dat geldt ook voor het overschatte Spirited Away). De enige uitzondering is La Tortue Rouge.

Als je toch besluit om verder in de wereld van anime te duiken, zou ik zeker aanraden om ook eens andere studio's een kans te geven. Series als Death Note of Attack on Titan kunnen een toegankelijke introductie zijn zonder al te veel verplichting.