Så som i Himmelen (2004)

Uiteraard. Ik ben één van de 103 forumleden, die deze film in zijn of haar top-10 heeft staan (2e). Kun je nagaan...

Kun je wat nagaan? Wat is nu jouw probleem eigenlijk? Dat ik hier uit dat deze film voor mij onderaan de cinemaladder bengelt? Ik kan er toch niets aan doen dat jij geen enkel kwaliteitsverschil ziet tussen een film als As It Is in Heaven en Lost in Translation, en dat die twee films voor mij juist twee uiteindes vertegenwoordigen van de cinema. Als je alleen al de twee slotscène's onder de loep neemt dan moet je toch een groots kwaliteitsverschil kunnen constateren? De manier waarop er met emoties omgegaan wordt, de manier waarop het publiek geengageerd wordt... dat is voor mij het verschil tussen troep en kunst.

Als je 't niet met me eens bent, dan ga gewoon met me in discussie ipv die rare oneliners te spuien.

Crowd-pleaser deze film..

Ben ik het eigenlijk wel een beetje mee eens. Voor een Scandinavische film had ik er meer van verwacht en had ik het inspelen op goedkoop sentiment niet echt zien aankomen. Zeker aangezien deze film al lang op mijn lijstje stond en ik er hele hoge verwachtingen van had. Het onderwerp sprak me aan maar zo zie je maar dat een filmconcept 1 ding is en de uitwerking ervan totaal iets anders.
Maar ja, dat gezegd te hebben heb ik me wel vermaakt en heb ik me eigenlijk niet echt verveeld tijdens de film, al vond ik wel dat ie een beetje traag op gang kwam. Sommige scenes waren wel heel aandoenlijk en anderen ook echt heel komisch, al was dat komische, zoals Ramon K al aangaf, waarschijnlijk bloedserieus bedoeld xD Vooral toen die vrouw van die dominee die pornoblaadjes van achter de boekenkast vandaan haalde was echt hilarisch!

Ramon K

Je scoort enkel om te beïnvloeden in negatieve zin. Het kan natuurlijk dat je een film minder vind, maar een 0,5 scoren heeft meer me een gefrustreerd klein kind te maken.

Hier wil ik op reageren dat Lost in Transalion een niet te vergelijken film is met As it is in heaven alleen al vanwege het Hollywood gehalte van Lost in Translation. As it is in heaven is niet zo'n sprookjesverhaaltje. Murray is uiteraard een goede acteur maar deze film kan niet tippen aan de diepgang van As it is in heaven..

Off-topic berichten verwijderd.

Eigenlijk precies wat ik vreesde. Op zich is het allemaal niet slecht gemaakt en aangezien het ook nog een Zweedse film is, scoort deze film snel punten bij een bepaald filmhuis publiek. Vooral als het allemaal heel dramatisch is. Want dat is het. Eigenlijk geloofde ik het drama bijna geen moment. Het voelde bedacht en geschreven aan. En als het dan toch door je strot geramd wordt, zit je wel met een probleem. De wereld van Så som i Himmelen bestaat uit een eenzijdige benadering van haar karakters. Er zit geen enkele diepgang in de (ontwikkeling van) de personages.

Die scene op het eind dat het publiek ging meezingen is niet alleen heel erg cliché, das echt het ergste nog niet, maar voor mijn gevoel sloeg het nergens op. Waarom zouden ze dat opeens doen? En natuurlijk hoort de dirigent (die precies op het moment van de wedstrijd (ook nog eens precies op het moment suprême)) die aan het doodgaan is, dat via de ventilatieschacht, waardoor er nog één moment van ontroering is. Het voelt bedacht aan. Het zit niet lekker en het klopt niet helemaal. Om over het korenveld nog maar te zwijgen.

Zo zijn er meer momenten. Ik geloofde dat dramatische gedoe van die Stig niet. Die zat echt moeilijk te doen om niets. Het zorgde voor een extra conflict, maar tot welk doel? Zodat het koor allemaal de kant van de dirigent kon kiezen? Er kwam een mentaal gehandicapte uit het niets bij. Ook voelde de lijn met de mishandeling door die Conny aan als te veel van het goede. Ik vond sowieso de flashback op het begin wat mager om aan te geven dat de dirigent zijn littekens uit het verleden had en de verbintenis met Conny als het kwaad dat ook nu weer op zijn pad komt wat te gemakkelijk. Scenes als dat het koor letterlijk voor die vrouw gaat staan om haar te beschermen (nu opeens wel) geloofde ik ook niet. En eigenlijk is het hele uitgangspunt van iemand die teruggaat naar zijn geboortedorp als soort van therapie ontzettend cliché.

Ook zijn er lijnen bijgeharkt die wel potentie hebben, maar uiteindelijk weinig toevoegen. Die dikke die getreiterd werd door die Arne bijvoorbeeld. Op zich interessant en ook niet slecht gespeeld (de uitbarsting), maar wat moet ik er mee? Leren dat er meer speelt in de gemeenschap en het koor? Daar was ik al achter, maar het voegt weinig toe aan het geheel. Er verklaart ook nog een nauwelijks ter zake doende karakter een ander nauwelijks ter zake doende karakter de liefde. Waarom? Om nog een keer aan te tonen wat voor krachten het koor in een ieder los maakt? Het is echt te veel van het goede.

Dramatisch gezien dus een film waar ik niets meer mee kan, omdat ik het niet meer geloof. Vond die Lena het stralende middelpunt in een film waarvan ik ergens de aantrekkingskracht nog wel snap, maar het voor mij geen meter werkte. 2 sterren.

Het is inmiddels al weer een jaartje geleden dat wij deze film gezien hebben en hem nu ondanks ongeveer 6 films kijken per week nog goed herinneren.

Wij vonden het een aardige film die misschien niet op alle punten scoorde maar toch in zijn geheel erbij ons goed afkwam. Ik heb even de discussie over de film gevolgd in "berichten" en vond dat beide kampen zich veel te druk maken over het bestaansrecht van deze film.

Je vindt het leuk om er naar te kijken of het is jouw smaak niet maar probeer dan niet een ander onder dwang iets leuk of niet leuk laten vinden.

En naar onze mening is de film een acht waard, dus vrij goed!

Haha, ik snap wel waarom sommige puristen dit helemaal niks vinden. Eerlijk gezegd wist ik ook niet goed wat ik moest met sommige scenes en ontknopingen die erg voorspelbaar of te gezocht waren. Toch moest ik wel lachen om de strenge, jaloerse dominee die door zijn eigen vrouw geconfronteerd wordt met zijn pornocollectie. Så som i Himmelen voelt erg aan als een arthousefilm, maar dan met een vrij luchtig karakter. Zelf heb ik genoten en zoals gewoonlijk krijg ik altijd weer een warm gevoel bij het zien van het Zweedse landschap. De film heeft een leuk verhaal over een man die de confrontatie aangaat met zijn moeilijke jeugd, waarbij toch heel wat meer zaken komen kijken. Het is het bekende deuntje over liefde, vertrouwen en afgunst, maar dan met een verrassend eind. Så som i Himmelen heeft een aantal leuke karakters en de manier waarop verschillende mensen opleven in muziek is hartverwarmend.

Deze voor een prijsje op de kop kunnen tikken en nu maar eens geprobeerd. 'k wist niet echt wat te verwachten, maar 'k vond het een mooie film. 'k vond het toch wel een indrukwekkend einde.

De cast deed het prima en de muziek was wel mooi.

Het is wel een film met redelijk veel drama, meer dan dat 'k verwacht had, het is dus niet zo'n luchtige film.

'k vond hem wel het bekijken waard.

Prachtige film over een wereldberoemde dirigent die na een hartaanval zijn leven over een andere boeg gooit. Mooie personages (ingevuld door een fijne cast) waarbij de dynamiek van de groep ook uitstekend wordt neergezet. De bevat een paar mooie nummers en weet op bepaalde momenten zeker te ontroeren.

In een periode die gedomineerd wordt door oorlogsretoriek, is het een gedurfd statement om op te komen voor de zachte waarden. Geweld wordt getoond als een uiting van innerlijke zwakte. Conny, de man die z'n vrouw Gabriella slaat, blijkt dezelfde die Daniel als kind wegpestte uit z'n geboortedorp.

Het is een conflict tussen de valse spiritualiteit van de officiële Kerk, vertegenwoordigd door Stig, en de echte spiritualiteit die te vinden is in de kleine dingen. Na z'n hartaanval wil Daniel (Michael Nyqvist) muziek niet langer als een wedstrijd zien. Hij wil terug naar z'n jeugdideaal: musiceren om mensen gelukkig te maken. De koorleden zoeken naar harmonie in de muzikale en in de algemene zin. Er hangt een wat zweverig New Age-sfeertje. Het sluit aan bij de taoïstische opvatting van zacht leiderschap.

De personages zijn gelaagd. De agressieve Conny en de farizeeër Stig tonen momenten van berouw. Achter haar ontwapenende glimlach verbergt Lena (Frida Hallgren) onverwerkt verdriet. Zoals Eva in het Paradijs is ze zich eerst niet bewust van haar naaktheid, maar dan herinnert ze zich dat ze haar onschuld kwijt is.

De muziek van Stefan Nilsson is dromerig, zachtaardig en sfeervol. Hoogtepunt is Gabriella's Song. De meerkorige passage tijdens Daniels sterfscène is pandiatonisch - alleen de witte toetsen van de piano. Dit lijkt beïnvloed door Arvo Pärt, en geeft een volle klank die past bij hemelse visoenen.

Een film die ik heel vaak in de winkels heb zien liggen, maar waar ik nooit aandacht aan besteed heb. Ik wist helemaal niet waar het over ging, laat staan dat het om een Zweedse film ging (de cover van de QFC DVD verraadt dit immers niet direct). We kregen de film te leen, waardoor ik Så som i Himmelen toch maar eens bekeken heb.

De film maakte in het begin een wat chaotische indruk op me met de flashbacks en vlotte vertelling van het verleden van het hoofdpersonage. Wanneer de dirigent eenmaal terug is in zijn geboortedorp, wordt er echter op de rem getrapt en neemt de film uitgebreid de tijd om Daniel's verhaal te vertellen en de andere personages te introduceren. Wat volgt is een reeks gebeurtenissen waarin Daniel geconfronteerd wordt met zijn verleden en waarin hij tegelijkertijd een nieuw bestaan probeert te realiseren. Ik vond dat het verhaal, ondanks dat het hier en daar wat soapachtig overkomt, op interessante wijze op de kijker wordt overgebracht. Het uitgangspunt dat een volwassen persoon terugkeert naar de plaats waar hij of zij is opgegroeid, hebben we natuurlijk al tig maal eerder uitgevoerd gezien, maar deze film doet het op meeslepende wijze. Het blijft in feite van begin tot eind boeiend.

Het acteerwerk was naar mijn mening eveneens dik in orde. Michael Nyqvist is overtuigend in de rol van de protagonist en Frida Hallgren weet met haar aangename verschijning behoorlijk wat sympathie te werven. Ook de andere bijrollen kwamen bijzonder goed uit de verf. Het is alsof je zelf deel uitmaakt van de community en middels de koorlessen de bewoners stuk voor stuk leert kennen. De film is daarnaast prachtig geschoten; het Zweedse landschap levert een aantal zeer fraaie plaatjes op. Wat ik minder bevredigend vond, was het einde. Uiteraard zien we in het begin van de film dat er iets mis is met Daniel's gezondheid, maar om daar na dik twee uur, tijdens het moment van de waarheid nota bene, nog even gauw op terug te komen, voelde misplaatst.

Dat gezegd hebbende, moet ik bekennen dat ik erg van deze film genoten heb. De personages zijn goed uitgewerkt en komen perfect tot uiting, en de ontwikkelingen in het verhaal zijn intrigerend. Zo'n moment waar Gabriella uit de schaduw stapt tijdens 'Gabriellas sång', de confrontatie tussen Daniel en de dominee, het moment waar Daniel zijn verleden onthult... de film barst van de memorabele scènes. Bovendien zorgt de chemie tussen Daniel en Lena ervoor dat elke scène tussen beiden de moeite waard is. Ik ben aangenaam verrast door deze sterke dramafilm, waar ook muziek een mooie, prominente rol in heeft.

4*

Oké, het is allemaal wat over the top, maar in het geheel toch een mooi, onderhoudend en vooral menselijk drama. Ik heb me in elk geval prima vermaakt. En dat is waar een film mijns inziens eigenlijk voor bedoeld is.

Prachtige film, heel veel realistische menselijke emoties. Het toedekken van emoties, de geslotenheid van zo'n 'onwerelds' dorpje waarbij mensen niet eerlijk naar elkaar kunnen zijn en waarbij dus bijvoorbeeld huiselijk geweld gewoon kan plaatsvinden. De hypocrisie van de dominee, ook heel mooi en confronterend in beeld gebracht. En zijn vrouw die hem feilloos weet te zeggen waar hij last van heeft; "Je ontslaat hem omdat hij je doet denken aan dat waar jij bang voor bent. Het doet je pijn 'n man te zien die jou laat inzien hoe klein je eigenlijk bent. Je bent niet kwaad op hem, maar op wat hij in jou opwekt!!".

En dan de liefde die zo invoelbaar is weergegeven, de liefde voor de muziek vanuit Daniël en de liefde tussen Daniël en Lena.....topper!

Als je de moeite wilt doen om je onder te (laten) dompelen in alle lijden en liefde, samengebald in één dorp, dan is dit een geweldige film!!!

Een mijns inziens overschat melodrama over een overspannen dirigent die als een deus ex machina terugkeert naar zijn geboortedorp in het besneeuwde Noord-Zweden. Kay Pollak speelt te veel in op overdreven sentiment, en de acties en emoties van met name de twee hoofdpersonen zijn niet altijd even geloofwaardig. Het muzikale element is mooi, maar lang niet zo krachtig als in haar Franse tegenhanger Les Choristes (2004) (toevallig uit hetzelfde maakjaar ook). Thematisch is er hier wel meer te halen. Met name religieuze analogieën zijn ruimschoots vertegenwoordigd (zo treedt de protagonist duidelijk op als Christusfiguur). Omdat het acteerwerk doorgaans ondermaats is, weet de film helaas alleen in een paar muzikale sequenties indruk te maken (de titelsong, de eindscène).

Kleine 2,5*

Iets teveel van het goede.

Met de premisse van de film is niets mis: overspannen top dirigent keert terug naar zijn geboortedorp om daar zijn geluk weer te vinden. Ondertussen moet hij ook omgaan met een onverwerkt jeugdtrauma. Maar het verhaal hierna bevat werkelijk alle dramafilm dorpsclichés: de dorpsidioot, het mishandelde vrouwtje en haar boze alcoholistische man, de uptight dominee die zijn vrouw emotioneel verwaarloosd, de "slet" die in de dirigent eindelijk de liefde van haar leven ziet etc. Zo gaat het werkelijk de hele film door.

Ook de ontwikkelingen in het verhaal zijn soms tenenkrommend. Natuurlijk wordt de dirigent uiteindelijk een soort verlosser die iedereen in het dorpje helpt zijn/haar problemen te overwinnen. En het einde is vreselijk met zijn sterfscène op het toilet, terwijl hij hoort hoe zijn koor glorieus wordt onthaald. Toch werkte de film tot op zekere hoogte voor mij. Michael Nyqvist zet een goede rol neer als getormenteerde man en zijn opbloeiende romance met Lena (Frida Hallgren) is overtuigend.

Verder zijn de beelden van het Zweedse landschap erg mooi en weten ze de juiste sfeer op te roepen. Ook het enthousiasme wat de dirigent weet op te wekken in het dorpskoor komt echt over. Jammer alleen van de muziek; dat was weer veel dezelfde muzikale eenheidsworst die je meestal bij films hoort. Iets dergelijks had ik laatst ook bij The Legend of 1900.

Dit soort films passen wel in mijn straatje, dus vandaar 3,5*. Top 250 materiaal is dit echter niet.

Boeiende film. Het uitgangspunt is al direct fraai, en de film wordt prima uitgewerkt, zij het redelijk cliché.

Een ieder in het dorp heeft zijn eigen problemen, maar ze hebben een dirigent nodig om dat er allemaal uit te krijgen. Dit werd prima uitgewerkt, echter vond ik wel dat het personage Conny te veel werd gebruikt.

Tevens voel je de hele film dat er wat met het personage Daniel is, wat soms tot ongemakkelijke situaties leidt, en de scène dat hij het vertelt is krachtig. Bovendien werd zijn opbloeiende romance mooi in beeld gebracht.

Over de volle 2 uur boeiend, maar memorabel wordt het nooit: 3,5*

Echt tranen met tuiten bijna aan het einde van de film bij scene in Innsbruck. De film kreeg het zonder vals sentiment voor elkaar dat ik intens meeleefde met hetgeen de dirigent op het laatst overkwam. Heel mooi in beeld gebracht.

Best een mooie, ontroerende film. Het wist mij niet enorm te raken of mee te slepen, maar qua verhaal en personages vind ik het een redelijk boeiende prent. Goed acteerwerk. Een 7. 3,5*

Een pareltje deze film. Mooi verhaal, wat prima wordt uitgewerkt, boeiende personages, goed acteerwerk.

Een film die staat als een huis. Helemaal af en zo maak je dus een briljante film.

Moeilijk te beoordelen, deze film. Ik snap de kritieken erg goed en ben het sommige ook echt eens. Toch zaten er genoeg momenten in die me wel raakten om dat te vergeven; in die zin is As It Is in Heaven een soort pizza Quattro Stagioni waarvan 2 stukken wel lekker zijn er de andere 2 beduidend minder.

Sommige scènes liggen er gewoon echt te dik bovenop en de manier waarop het sentiment van de kijker gespeeld wordt is nauwelijks subtiel. Ik snap overigens niet waarom die kerel met de losse handjes niet al eerder in de cel belandde. Toen hij aangeschoten met zijn vrachtwagen auto's ging rammen was het een heel makkelijk (en nodig, zodirect rijdt hij iemand dood op weg naar huis) telefoontje geweest naar de politie. Dat zijn vrouw hem niet aangeeft snap ik, maar je verwacht dat iemand anders dat op een gegeven moment wel doet. #bijstandersyndrome?

Leuke meid trouwens die Lena. Maar niet zo leuk dat ik het toch wel verguisde vervolg Så ock på Jorden (2015) voor haar ga kijken.

3,2*

Så som i Himmelen

Indrukwekkende film. Het drama en sentiment liggen er in Så som i Himmelen soms wel heel dik bovenop, maar voor mij werkte het wel. Dat komt vooral door het acteerwerk en de setting, en ook het verhaal over Daniel, die door een inzinking terug gaat naar zijn geboortedorp en het plaatselijke koor gaat helpen, is interessant.

Sommige personages (de priester, de man die zijn vrouw mishandelt) zitten niet op Daniel te wachten. Het acteerwerk is ijzersterk, en vooral de band tussen Daniel (Nyqvist) en Lena (Hallgren) is goed uitgewerkt. Het einde gaat helemaal over the top qua dramatiek en sentiment, maar door al het voorgaande ging ik er wel in mee.

Van de films die ik van de top 250 lijst nog moest zien, stond deze Zweedse productie hoog op het verlanglijstje. De film heeft me niet ontgoocheld, maar zal bij mij toch geen onuitwisbare indruk nalaten. Het plot handelt over een uitgebluste muziekvirtuoos die de stilte opzoekt en terugkeert naar zijn afgelegen geboorteplaats ergens in het noorden van Zweden. De lichamelijke en geestelijke impact beïnvloedde te zeer zijn gezondheid.

De vraag is wat het werkelijke leven is: een leven in een afgesloten kleine gemeenschap waar het leven zijn gangetje gaat of de drukte van een carrière nastreven en onderhouden temidden van veel mensen ergens in een drukke geglobaliseerde stad? Feit is dat beide werelden zich weinig van elkaar aantrekken. Daniël vraagt het zich wellicht ook af als hij zich terugtrekt in het opgekochte schooltje of wanneer hij het plaatselijke zangkoor met al zijn intriges zangles geeft.

Er ontwikkelen zich een aantal interessante personages waarop Daniël bedoeld en onbedoeld mee in aanraking komt. Zijn aanwezigheid creëert bepaalde vibes in de gemeenschap en die gaan verder dan zang of muziek. En niet iedereen kan daar mee om of heeft er moeite mee dat hun aanzien afbrokkelt wegens de charismatische Daniël.

Het is soms allemaal inderdaad stevig aangezet, maar het stoorde me niet. Ook de slotscènes liggen in die lijn. Veel drama, maar wel genietbaar en zelfs oprecht en naturel gebracht. Fijn!

Typisch sentiment.

Ik vind het aan de ene kant niet vreemd dat een film zoals deze Scandinavische dramafilm zich goed heeft weten te nestelen in de top 250. Anderzijds is het zo dat ik het uitermate vreemd vind dat dit soort relatief simplistische films zo'n goede score weten te bemachtigen. Dan vind ik de Amerikaanse scores toch een stuk passender.

Het acteerwerk kan ermee door in deze film. De uitschieter is duidelijk Hallgren die ook echt duidelijk plezier heeft in het spelen van haar rol. Nyqvist is misschien de bekendste acteur van de groep, en heeft het internationaal ook gemaakt, maar in deze film blijft hij toch wat achter. Zeker als hij Engels moet gaan praten komt het er toch wat stroef uit. Altijd jammer.

Visueel ziet de film er matig uit. De opening waarin een mooie vlakte te zien is is meteen ook het mooiste beeld wat je gaat krijgen. De rest is relatief standaardwerk vanuit een regisseur die zijn kaarten redelijk open speelt. Niet gek overigens ook, want verder is het vooral het verhaaltje dat de magie moet laten rollen. Jammerlijk wist dat me niet te overtuigen.

Het is me maar een zielig groepje daar in Zweden, allemaal mensen met dezelfde problemen. Niet dat het daarom niet realistisch is, maar de film herhaalt gewoon wat andere films al eerder hebben gedaan en niet eens op een betere manier. De film had kunnen scoren op het personage van Nyqvist, maar vind het vervolgens interessanter om zich te focussen op herhaalde romantiek of bijpersonages die nooit interessant worden.

Met een speelduur van 132 minuten duurt de film relatief lang, maar het rechtvaardigt de minuten wel. Er gebeurt veel in As It Is in Heaven, maar dat wil niet zeggen dat dat wat gebeurt leuk is om naar te kijken. Onoriginele, oversentimentele film die nergens een snaartje weet te raken en altijd voorspelbaar is. Een risico met dit soort feelgoodfilms. De allerlaatste scene wil de kijker nog wel met een bevredigend gevoel achterlaten, en dan heb ik de goede punten wel benoemd van deze film. Tegenvallend geheel.

Zoeter dan een suikertaart. Als je de poster met allemaal lachende gezichten ziet weet je al wat voor film dit wordt. Je wordt er makkelijk en meesterlijk in meegesleept met de talrijke soapy verhaallijntjes over de verschillende leden van het koorgroepje. Dit is ook zo'n formule die altijd werkt bij het publiek (ook bij mij!) : naar een gezamenlijk doel toewerken met op de achtergrond wat persoonlijke problemen die opgelost moeten worden en optioneel een ontluikend homo of hetero- liefdesverhaaltje . Voeg daar nog wat levensfilosofie, melo en feelgood bij en je hebt het helemaal.

Het resultaat is geslaagd en het is een aangename emotionele film, maar je voelt heel wat van duizend mijlen ver afkomen en dat weerhoudt me toch van een hoge notering. Er wordt teveel uit hetzelfde vaatje getapt. Toch verbaast de top 250 notering mij alsook het hoog aantal stemmen want dit is absoluut geen bekende film of klassieker.

Aanvaardbaar melo drama , die ook schuurt tegen "feel good- movie", waarin vooral de meeste acteurs schitteren. Met name springt de chemie tussen Lena en Daniël er uit. En het verhaal?? ""Een dirigent in retraite is de Verlosser in een bekrompen dorp. Veel aardige en goede scenes, doet je toch blijven kijken, alhoewel ik na een half uur dacht er mee te stoppen. Het einde is ook ""aanvaardbaar " over de top. Indrukwekkend en mooi, is de zang van Gabriëlla , waarin zij een lied zingt, door Daniël voor haar gemaakt , "dat ze haar leven in eigen hand neemt" .Dat lied was voor 80% van het dorp toepasbaar. Aardige film ,maar geen topper. ( Ik vind toch dat in het algemeen Skandinavische films overschat zijn , evenals de series- m.u.v The Bridge)

Bekende titel die ik nog wel eens verwarde met The Discovery Of Heaven en de laatste daarom ook al eens per ongeluk mee nam bij de kringloop. Van As It Is In Heaven had ik net zo goed geen weet qua inhoud, afkomst en kwaliteit, en op tv kwam hij ook nooit voorbij. Dus daarom toch maar eens op de gok bij de kringloop mee genomen en geprobeerd, en wat heeft deze film mij ontzettend verrast.

Raar gaat de film van start met het getroubleerde jongetje en de maniakaal passionele en gedreven dirigent Daniel die kort daarna al een gedwongen sabbatical neemt in de verlaten streek waar ooit opgroeide en het als kind erg zwaar had. En even is het zoeken tot hij zijn plek vindt als koorleider in de gemeenschap, en vooral dat laatste aangevuld met een aantal experimentele methodes brengt heel wat te weeg, niet in de laatste plaats een machtsstrijd met de plaatselijke geestelijke. Plezier is dat wat Daniel brengt binnen het koor, net als een rol voor ieder, iedereen is welkom, en het is ronduit kostelijk te zien hoe hij de koorleden door middel van meditatie los krijgt en voor zich wint. Natuurlijk ook weer met irritatie en jaloezie tot gevolg, maar a la, het lijkt inherent aan een mensenleven en de samenleving. Het gehucht kan in dit zin een microkosmos genoemd worden.

Kostelijk zijn de spanningen die bij tijd en wijlen ontstaan en hoe bijvoorbeeld iemand woedend vertrekt, de deur dicht slaat en het kruis naar beneden dondert. Ronduit geniaal is de dialoog tussen de geestelijke en zijn vrouw over zonde, niemand blijkt in die zin zonder zonde. Interessant is hoe de koorleden elkaar langzaamaan vinden tussen het gekibbel door, tegenstrijdig daarentegen de afstand die Daniel tot sommige leden volhoudt. Het geheel bouwt zich op naar even indrukwekkend als bizarre apotheose en nog steeds vraag ik me af wat er nu precies gebeurde in die slotminuten. Wat kwam daar los? Een bijzonder soort harmonie, een trilling diep van binnen, de kern, één stem die allen verbindt... ronduit bizar gebracht en om de een of andere reden ben ik nog geneigd vol te schieten bij de herinnering aan dat gevoel.

As It Is In Heaven...wow! What the fuck was dit voor emotionele krachttoer die mij hier overviel? Wat is dit voor merkwaardige kaleisiscoop van gevoelens en emoties die hier gebracht wordt. De film stipt heel wat menselijke fases en ervaringen in het leven aan met trauma, drama, naastenliefde, voor jezelf opkomen, een nieuwe start, ontwikkeling en vergeving. En hoewel de kerk en diens leer een aardige veeg uit de pan krijgt lijkt de film toch toe te willen naar het idee van een universum waar het leven een leerschool is en de grote promotie volgt na alles gehad te hebben en gedaan te hebben wat er moest gebeuren. De film kan verder absurdistisch genoemd worden, het is uiteraard Scandinavisch, Nyqvist is sterk als de zonderlinge en artistieke Daniel, jammer dat Nyqvist al niet meer onder ons is, Frida Hallgren ontzettend leuk als de plaatselijke schone, André Sjoberg mag ook genoemd worden als de geestelijke gehandicapte en de rest van de cast kent geen zwakke punten. As It Is In Heaven is met recht een indrukwekkende en overdonderende film te noemen.

Met de veel te jong overleden Michael Nyqvist in een mooi verhaal. Het noorden van Zweden ken ik ook en hoewel ik Noorwegen lang geleden al in mijn hart sloot, deze blijft op de eerste plaats, is het noorden van Zweden ook oogstrelend. Verhaal is menselijk en mooi en dit is een film die ik vaker kan zien, ondanks dat ik hem al vaker gezien heb. Mensen die zowel zichzelf als elkaar helpen door muziek te maken.

Goede eerste 10 minuten waarin het jachtige leven overtuigend wordt gebracht. Daarna verzandt de film in stroperig drama met vervelende pogingen tot humor, bijvoorbeeld bij repetities waarin iedereen druk is met van alles behalve de muziek. Dat ligt er echt te dik bovenop. Visueel wel oké verder en niet per se slecht maar echt te nadrukkelijk gericht op drama en feelgood en daardoor nooit geloofwaardig of dat het me ook maar ergens raakte. 2,0*.