Tillsammans (2000)

Fantastische film! zeer leuk in ekaar gezet. Erg gelachen

Welverdiende;

*4

Een film die me iets deed denken aan de Nederlandse serie 'Hertenkamp', ooit uitgezonden door de VPRO (aanrader!!!).

Dat niveau haalt Tillsammans helaas niet, maar een poging om een verknipt Zweeds gezelschap binnen een commune te verfilmen is zeker gelukt.

Lekker druk, chaotisch en erg fout.

Vooral het kleine meisje speelt de sterren van de hemel, maar ook Gustav als Göran scoort hier de punten.

Het verhaal zelf vind ik een beetje te simpel, evenals het einde.

Toch 3,* voor de personages, de setting en de prima uitvoering.

Volop genieten. Ik heb er wel wat mee als een regisseur zo'n sociaal verschijnsel pakt en daar met een sardonische grijns finaal mee afrekent. Dat maak ik er dan maar van, want het is lachen geblazen met de gortdroge wijze waarop Moodysson de blije, idealistische woongroep in de zeik zet. Iedereen komt aan de beurt, met arme, lieve Göran voorop, wiens conflictmijdende natuur niet erg prettig matcht met zijn open relatie. De scènes tussen die twee zijn stuk voor stuk gillers.

En die buurman maar timmeren. Opmerkingen over twee blokjes lego en Pippi Långstrump zijn ook dikke voltreffers, terwijl de volwassenen alleen maar met zichzelf bezig zijn en de kinderen (er heet er eentje Tet!) ondertussen aan hun lot overlaten. Het gaat wat moeizamer als Moodysson eenzaamheid aan het samenleven toevoegt en de kom pap van zijn uiteindelijke smaak voorziet, maar veel van de pret mag dat niet drukken. Gewoon lekker foebelle, dan komt alles goed.

Erg leuke film, schitterende geacteerd, en knap in elkaar gezet. Misschien net iets te (k)luchtig voor een 4.5...

Grappig drama over een moeder die met haar twee kinderen het huis ontvlucht vanwege een tirannieke vader met dronken buien. Ze trekt in bij haar broer in een commune. Het speelt zich af in de jaren '70, dus je raadt het al: dit is zo'n vieze linkse hippiegemeenschap, waar vrijheid blijheid het motto is. Verwacht o.a. ontblote/beboste schaamstreken en een creepy manwijf. Haar twee kinderen zien het wat minder zitten en dat maakt de film wel interessant.

Op zich dus wel een okeeje film, alleen worden teveel verhaallijntjes gevolgd, waardoor het iets te soaperig werd naar mijn mening. De verwikkelingen rond die twee kinderen vond ik nog wel het leukst om te volgen. Het einde vond ik wat aan de naïeve kant, maar goed het paste wel.

Een woongemeenschap medio jaren ’70, Nazareth met “Love Hurts; ik werd ter plekke weer veertig jaar jonger. Moodysson steekt in deze satire op heerlijke wijze de draak met mijn jeugdsentiment. Ik heb er nu hartelijk om kunnen lachen. Dat doet niets af aan het feit dat ik het toen vrij intens beleefd heb. Jammer alleen dat de houdbaarheidsdatum van “onze” ideeën al vrij snel erg beperkt bleek. Maar niemand kan mij deze ervaringen afnemen, ook Moodysson niet met deze schitterende komedie.

Sterke film, heb er echt van genoten!

Veel personages in de film, het is dan ook bijzonder dat Moodysson er in slaagt je stuk voor stuk met iedereen te laten meeleven en dat je precies voelt hoe iedereen zich voelt in komische, pijnlijke, maar vooral geniale en een beetje absurde scènes ( te veel om op te noemen). Alle verhalen deden me dus iets, er was geen enkele verhaallijn die me niet wist te boeien. Het gevolg daarvan was de eindscène, die zo mooi was en ik kippenvel van kreeg.

En ook nu weer ( na Lilja 4-ever (2002) en Fucking Amal (1998)) geeft de muziek een meerwaarde aan de film door deze perfect in sommige scènes te gebruiken. Daar wachtte ik stiekem wel wat op, dus Lukas Moodysson laat voor de derde keer zien dat ie een regisseur naar m'n hart is.

Zo, nu nog even gaan timmeren

Hier werd ik zo vrolijk van. Gewoon een heerlijke feel good film, waarbij het drama element precies goed genoeg gedoseerd is om er gewoon een heerlijke film van te maken. Ook het jaren 70 sfeertje komt zo lekker over, mede door het rode kleurgebruik. Van dit soort films zou ik er graag meer zien! Ik hou me aanbevolen..

Pff, kon mijn aandacht niet vasthouden

Leuke film.

Met plezier naar gekeken.

Fikse tegenvaller, zeker omdat de andere films van Moodysson uit die periode mij wel bevielen. Ik zie wel in dat de film een bepaalde kwaliteit kent, maar het kon me gewoon allemaal helemaal niks boeien. Kan aan mij hebben gelegen (je hebt van die momenten dat je niet geconcentreerd kan blijven) maar ook zeker aan de film, aangezien dit soort films, met veel personages die allemaal net te weinig worden uitgewerkt en waarbij de film als geheel maar voortkabbelt mij nooit echt vast weten te houden. Daarnaast wat irritant camerawerk met die vele zooms, rare bewegingen en weinig lekker getimede montage.

Verder was het sfeertje prima, net als de aankleding met bonte foute kleding en de muziek was lekker. Maar dat is helaas niet genoeg. 1,5*.

Hele leuke film.

Een film over behoorlijk gestoorde mensen die allemaal in een huis wonen. Ik vind dit de grappigste Moodysson die ik tot nu toe heb gezien, vooral als je deze vergelijkt met Lilja 4-forever, hoewel er in het camerawerk en het gebruik van (foute) muziek weer genoeg overeenkomsten zijn.

Het is maar een marginale bedoeling in deze woongemeenschap maar je zou er zo tijdelijk een deel van uit willen maken. Heel apart hoe Moodysson iedere personage, kind of volwassene een serieuze verhaallijn meegeeft dat zowel grappig als ontroerend kan zijn.

Zo heeft Moodysson ook iets met buitenbeentjes die zich afzetten tegen de maatschappij. In zijn nieuwste film Vi Är Bäst! (2013) gaat het over punkmeisjes met maatschappijkritische teksten en hier gaat het over een behoorlijk grappige familie met communistische gedachtegoed. Alhoewel hij het nooit echt serieus neemt is het altijd wel grappig en innemend.

De film heeft een geweldige, grappige scène in de keuken in het begin maar ook het voetbal wedstrijdje op het einde en gewoon de afsluiter van de film zijn geweldig te noemen.

Was gisteren op tv. Zeer van genoten. Goede cast, leuk verhaal...

Gisteren op tv, vanwege het late tijdstip opgenomen en vanmorgen willen kijken. Na een half uur afgezet. Wat een boutfilm.

Vond 'm vermakelijk, maar verder deed deze 'Tillsammans' me niet zo veel. Moodysson wisselt het drama en de humor prima af. Goed en naturel geacteerd, zowel door de ouderen als de kinderen. Paar aardige plaatjes en wat gekke dialogen, pijnlijke (maar) geinige scenes en een aardig sfeertje. Leuk voor een keer.

Wat een heerlijke film.

Wat een vreemde film met eigenaardige humor. Voor een tweede keer gekeken, maar hier is het laatste nog niet over gezegd. Ik vind het alleen een beetje moeilijk te volgen.

Leuke film. Het linkse gedachtegoed in een notendop!

Ik zou niet moeten reageren, maar wanneer u Bouquetreeks De Film: Trots & Verlangen (2016) hoger waardeert dan deze film (eerste wat ik zie als ik op uw profiel kijk), gaat het toch wel wat jeuken.

Ik ben ook maar een mens... Misschien helpt het om hem af te kijken

hele grappige film en heel erg leuk

De film deed me enigszins denken aan Vinterbergs Kollektivet (Film, 2016) waarbij ook een commune in de jaren 70 lak heeft aan alle gangbare zaken in de maatschappij. Dat is hier dus niet anders. Tillsammans is kleinschaliger en speelt zich hoofdzakelijk af in 1 grote woning waar diverse koppels samenleven.

Vrije liefde en concubines, vrij denken ... het levert wat leuke beelden op die met een humoristische kwinkslag de wenkbrauwen wat doen fronsen. De gezichten van de kinderen uit dat gezin met intrafamiliaal geweld was wel grappig om te zien. Nu, je kan zoveel vrij denken als je wil, in de praktijk is dat toch niet altijd zo evident. Je bent nooit alleen en emoties en gedachten schakel je ook niet zomaar uit. En dat blijkt ook in deze film, zeker op langere termijn moeilijk houdbaar lijkt me.

Tillsammans is een nuchtere film die drama en humor mooi samenbrengt. De maatschappelijke problemen worden niet uit de weg gegaan, maar eenieder heeft zo zijn eigen ideeën om tot oplossingen te komen. Niet super hoogstaand allemaal, maar best fijn om naar te kijken en (even) bij stil te staan.

Goed tijdsbeeld deze film en gelukkig valt er wat te lachen. Gelukkig in het Zweeds, origineel.

Op jonge leeftijd kwam ik al in Scandinavië en ben er vaak blijven komen. Wat me de eerste keer al opviel: de mensen zijn er helemaal niet zo vrij en dat waren ze bovenal niet in een commune. Heel veel regels en vooral ongeschreven regels. Voor de liefhebbers: google "de wet van Jante", het strakke keurslijf waarin veel mensen in het Noorden werden en worden opgevoed (samengevat: je bent niks en je zult ook nooit wat zijn. Nog veel erger dan ons maaiveld). Voor de rest oogverblindende natuur daar en hier vermakelijke film. Ha det bra!

Vroegtijdig overlijden van Nyqvist, is een gemis. Dat rijmt.

Moodysson is aan een vervolg bezig.

In de jaren zestig en zeventig werden er veel communes gesticht door bevlogen jongeren, die de 'burgerlijke en kapitalistische maatschappij' van hun ouders de rug toekeerden en de idealen van de hippies en flowerpowerbeweging in praktijk probeerden te brengen. In de de Tillsammans commune staat "Make love and not war" hoog in het vaandel!

In deze commune in Stockholm probeert een allegaartje volwassenen, sommigen met kinderen, te leven volgens hun idealen. De film volgt dan een aantal verschillende verhaallijnen; Het leven in de commune zelf, de personen in de commune, Elisabeth op de vlucht voor haar alcoholische echtgenoot, de buren van de commune en de gescheiden Birger. Door de komst van Elisabeth en haar twee kinderen wordt een inkijk gegeven in het leven in een commune en eveneens flink op de proef gesteld.

Een echte reden waarom ik dit nu goed vond, kan ik niet geven. Je volgt de personages voor 106 minuten en daarna verlaat je ze weer. Ze voeren ruziën over de afwas doen. discussiëren of Pippi Langkous een materialist en kapitalist was. Soms was het tragische, soms komisch, maar nooit werden de personages in die mate bespot dat de kijker het vermogen verliest om ze niet serieus te nemen of zijn interesse verliest. De film werkte juist zo goed omdat er geen veroordelingen zijn en je beide kanten van de samenleving ziet.

Er zat goed en slecht en dwaasheid in alle personages. De film eindig met een hoopvolle feelgood-toon waarin alle personages die overblijven (één gezin vertrekt naar een andere commune en de overtuigend marxist Erik verlaat de commune voor de Bader-Meinhof-groep) de liefde lijken te vinden die ze nodig hebben. Het leven en deze film zijn zo slecht nog niet!