Kollektivet (2016)

Om hun relatie uit het slop te halen besluiten een echtpaar bestaande uit academicus Erik [Ullrich Thomsen] en nieuwslezeres Anna [Trine Dyrholm] begin jaren '70 hun huis open te stellen en er een commune op te richten. Maar ondanks de frivoliteit en de verandering die dat teweeg brengt, ook voor hun dochter Freja [Martha Sofie Wallstrøm Hansen], blijven de problemen in hun relatie bestaan en is het een kwestie van tijd voor het tot een confrontatie komt.
Regisseur Vinterberg slaagt er op knappe wijze in de film vrijwel ongemerkt van luchtige komedie over te laten gaan in pure tragedie, daarbij geholpen door een voortreffelijk acteursensemble. Fares Fares scoort als een immigrant met een klein inkomen die elke keer in huilen uitbarst als hij kritiek krijgt en de jonge Hansen houdt zich bijzonder knap staande naast de excellerende Dyrholm en Thomsen, vooral in de hartverscheurende, onvermijdelijke finale van dit intelligente, maar zeker ook onderhoudende psychologische drama.

Deze ook eens meegepikt en het was geen slechte film, maar echt wild werd ik er toch niet van. De cast deed het nochtans prima en de sfeer was wel goed, maar echt boeiend werd het nooit.
Goed voor een keertje, maar ik hoef deze niet meer terug te zien.

Geen film waarvan ik van tevoren dacht: die moet ik echt zien, maar achteraf ben ik wel blij dat ik 'm gezien heb. Een redelijk interessant verhaal met goede acteerprestaties. Vooral de dochter vind ik fijn en ingetogen, en het kleine jongetje is schattig. Hoe het met hem zou aflopen kon ik al voorspellen. Het is een film vol gevoel, maar die gevoelens kwamen niet altijd op mij over. Het is geen film die mij erg heeft geraakt. De jaren zeventig sfeer komt goed over en de muziek past er uitstekend bij. Ik geef het geheel 3,5*.

Pakkende film over een voorspelbare crisis in een jaren 70 commune. Het is in allerlei opzichten dé film van Trine Dyrholm, die een geweldige rol neerzet. Regisseur Thomas Vinterberg haalt met deze nogal "huiselijke" film echter lang niet het niveau van zijn Festen en Jagten.

Voor betere films over communes wil ik wijzen op Tillsammans (2000), Nés en 68 (2008) en My Queen Karo (2009), die alle drie een stuk authentieker overkomen.

Zoals door anderen reeds aangehaald is Kollektivet veruit de mindere van Festen en zeker Jagten. Het concept van Kollektivet sprak me alleszins aan. Het lukte me destijds niet om de film te zien in de bioscoop. Ik keek er dus wel naar uit. Jammer genoeg werden de verwachtingen niet geheel ingelost.

Het concept van het leven in een commune is best aardig. Maar om dit te doen slagen heb je sterk uitgewerkte personages nodig en dat deed Vinterberg te weinig. Er is te weinig chemie en samenhang tussen de personages. De meesten lopen er als aanhangsel bij. Alles gaat ook zijn gewone gangetje. Men leeft wel samen, maar ik mis bezieling. De situatie met het intrekken van de minnares van Erik is vreemd en ook de houding van Anna hierop is eigenaardig te noemen. Weinig emoties en gevoelens te bespeuren onder het mom van de hippierwereld van vrije seks en relaties. Enkel de situatie van Vilads brzcht een echt gezamenlijk gevoel naar boven. Het leek al bij al harmonieus samenleven met elkaar met de gebruikelijke huisvergaderingen. Benieuwd of het in realiteit ook zo zou verlopen, Voor de rest bleef het vrij oppervlakkig. Jammer.

Desalniettemin een nipte voldoende omwille van de topprestatie van Dyrholm en Thomsen. Leuk om eens gezien te hebben, maar daar blijft het bij.

wat een mooie film,vooral anna een top actrice

Goede mix van luchtig en serieus over schijnbare tegenstelling tussen persoonlijk en gemeenschappelijk. In Denemarken zijn sociale verbanden wat meer ingebakken dan in Nederland. Dat niet ieder personage is uitgediept geeft niks want ze ze zijn herkenbaar met typerende trekjes die genoeg zeggen. Bovendien , als je maar genoeg uitdiept kom je toch tot niks. Over durven leven in het moment zonder daar meer van te willen maken dan het is.