Nés en 68 (2008)

Fijne film. Je kan een beetje een vergelijking trekken misschien (ik ben heel voorzichtig,want die was wel heel erg goed) met
La Meglio Gioventu. Ik houd hiervan. Een soort reis door de tijd heen. Vanwege mijn leeftijd is alles ook 100% herkenbaar.
De voorspelbare conflicten in een commune. Iemand die zegt: ik mis het beton en asfalt e.d. terwijl ze prachtig op het platteland woonden. De enorme twijfels die jongeren destijds bezig hielden.
De wereld willen verbeteren en erachter komen dat dat niet kan.
Ach,gewoon gaan zien deze film. Is absoluut de moeite waard.

Een ambitieuze, (melo)dramatische, boeiende, nonchalant aandoende en emotionele mix van politiek, hippie idealen, vrije liefde, hartstondig verlangen, gay seks en aids. Je ziet twee generaties (innemende personages) het idealisme van de jaren zestig en het cynisme van de jaren tachtig beleven. De plaatjes zijn prachtig geschoten en de cast speelt sterk.

prachtige indringende film; waar de heftige momenten zich in het "kalme"geheel voegen. De film voelt steeds meer echt, intiem, indringend; ja er gebeurt veel; maar dat roert mij niet het meest; in deze film voel ik de mensenlevens en het menselijk drama. Werkelijk klasse.

Fraaie kroniek, die gezien de periode die bestreken wordt, eigenlijk een veel ruimere aanpak verdient (zoals bv. La Meglio Gioventù).

Vooral het begin van de film over het revolutiejaar 1968, toen “wij” de heersende macht bij de ballen dachten te hebben (Parijs, Berlijn, Praag e.a.), riep bij mij het nodige jeugdsentiment op. Over waarom het daarna fout gegaan is, zijn inmiddels al talrijke boeken geschreven. Helaas bleek de houdbaarheiddatum van een aantal van “onze” idealen (te) beperkt.
Ook bij de beelden van de flowerpower commune met zijn fantastische kleurrijke kleding gingen mijn gedachten regelmatig terug naar mijn eigen jonge jaren met veel herkenning van de soms moeizame onderlinge verhoudingen, want “geen spelregels” bleek jammer genoeg an sich een niet lang vol te houden spelregel te zijn.
Maar dat allemaal terzijde.

Naast het mooie verhaal ben ik enorm verrast door Laetitia Casta. Ik kende haar in films tot nog toe alleen van haar rol als BB in Gainsbourg. Op gedegen en innemende wijze zet zij een fraaie rol neer als katalysator van deze kroniek, van hippie tot grootmoeder. Ook de rest van de cast is trouwens prima op dreef.
Al met al heb ik mij uitstekend vermaakt. Veel momenten van herkenning en af en toe wat jeugdsentiment. Erg mooi.

Gemiddelde 4 na 8 stemmen…
Das zwaar over de top voor dit afstandelijke, fragmentarische epos!
Duidelijk een spagaat tussen politieke en emotionele boodschap,
waarin enkel het (vrije) liefde en vrede sfeertje wat sympathie oogst…

Ik vermoed dat mensen, die deze turbulente periode bewust meegemaakt hebben, het allesbehalve "afstandelijk" zullen vinden. 1968 is een jaar voor de geschiedenisboeken!

Dat geloof ik graag Bernard, maar ik vond het zo “geacteerd” allemaal.
Bovendien ging het van de hak op de tak, nergens was er even rust om een verhaallijn
beter uit te werken. En die demonstraties… anderhalve man en een paardenkop!

Grootste probleem: 40 jaar in 178 minuten, dat is nog geen 5 minuten per jaar en dat verklaart het nogal fragmentarische ge-hak-op-de-tak, daarbij moeten er ook nog tientallen personages geïntroduceerd worden, en daar gaat je diepgang.
Juist, het doet wat denken aan Heimat of La Meglio Gioventu, maar het gaat allemaal in vliegensvlug tempo. Deel 1 concentreert zich op mei 1968 en de nasleep, deel 2 focust met name op de AIDS-strijd van Act Up in de jaren tachtig.
Makers hebben hebben het hart op de juiste plaats (links), maar hebben teveel er in willen stoppen. Altijd wel leuk natuurlijk om allerlei historische gebeurtenissen op de achtergrond nog even voorbij zien te komen.