La Vie Rêvée des Anges (1998)

Ooit in de sneak gezien. Wat me vooral bijgebleven is, is dat Lille dus een deprimerende industriestad is en dat ik blij was dat de aftiteling begon.

voor mij is het ook lang geleden, maar ik weet wel dat ik het een mooie film vond.
ik zou m willen aanraden voor vanavond.
dhussss....

O, wat een prachtige film was dit. Een pijnlijke realiteit wordt hier geschetst. Prachtig geacteerd. Ik zag net op de poster staan dat de muziek werd gemaakt door Yann Tiersen. Op naar de platenwinkel...

Zeer realistisch, dus zeer droevig.
Tja, dat heb je al gauw met Franse films.
Ik heb er van genoten en raadt 'm dan ook iedereen aan om vr 6 aug te kijken!

Op naar de platenwinkel???????
Dan moet jij me vertelen in welke heilstaat jij woont.

ik heb hem in het zwart-wit gezien, is dat de bedoeling of heeft mijn videospeler de geest geven? (mooi neveneffectje dan)

Dit is zo een voorbeeld van een mooi en simpel plot: een alledaagse, herkenbare situatie, twee mooie personages met uiteenlopende karakters (en dan nog goed uitgewerkt ook!), af en toe een brutale wending of uitspraak, afgewisseld met een ontroerend detail (de verliefde buitenwipper, het comateuse meisje, ...)
En dat nog allemaal ingepakt in een mooi visueel jasje (met heel weinig middelen, lijkt me), helemaal mijn smaak dus. (over de kleuren kan ik helaas niet veel zeggen)
en zeg nu zelf: Élodie Bouchez is toch een fantastische verschijning (met litteken en al).
Proficiat voor Erick Zonca, eenvoud maken is niet gemakkelijk
(**** 1/2)

O ja, ik snap een ding niet zo goed: om wie huilt Isa op het einde (in de kerk met het kaarsje)?

ik vond het maar een saaie film.

mooie film. 4

Sombere naturalistische film over twee eenzame jonge vrouwen die samen een flat bewonen in het naargeestige Lille. Wat la vie rêvée des anges echt de moeite waard maakt, is het acteerwerk van Elodie Bouchez en Natacha Regnier die hiervoor terecht bekroond werden in Cannes met de gedeelde prijs voor de beste actrice.

De film eindigt ontroerend met breekbaar engelachtig gezang in de grauwe werkelijkheid van een productielijn. De film was een inbraak in het schijnbaar uitzichtsloze bestaan van de schijnbaar naamloze fabrieksarbeidsters.

4

Een neveneffect van de videospeler, inderdaad.

mooie film, met idd prachtige muziek

3 1/2*

Een degelijke film, maar naar mijn mening niet echt iets bijzonders. Dat ligt in ieder geval niet aan het acteerwerk, maar eerder aan het weinig originele camerawerk en script. Als je naar mijn mening niet vanaf het begin gegrepen wordt door het verhaal blijft het wat oppervlakkig, helaas was dit bij mij het geval.

Het acteerwerk sprong er toch wel uit. Natacha Régnier in het soort rol dat haar wel lijkt te liggen, dat van een duister, onpeilbaar meisje. Dat in schril contrast tot haar vriendin Élodie Bouchez die de levenslustige, flierenfluiter uithangt.

Als ik naar een Franse stad ga, dan zal Lille na het aanschouwen van deze film zeker geen optie zijn. Deed mij wat denken aan die vieze, grauwe Waalse industriesteden zoals Luik. Daarbij probeert Zonca ook niet echt om Lille wat op te sieren met zijn camera, op wat meer gestileerdere sex scenes na dan. Somberheid en droevigheid kun je ook op een mooie manier vastleggen, dit soort realisme vind ik voor het medium ' film ' gewoon niet al te boeiend.

De band die ontstond tussen de 2 meiden vond ik gelukkig wel mooi neergezet. Fraaie clash tussen 2 uiteenlopende karakters die stand proberen te houden in een hopeloos triest gebied. Een beetje op de pof leven, op een speelse manier wat mensen uitdagen om ze uiteindelijk in te kunnen palmen, wat werken hier en daar, leven van dag tot dag.....Ja, tussen het wat depressief aandoende decor kon ik mij best vermaken maar om nou te zeggen dat dit speciaal was, zeker niet. Het oog wil ook wat. 3*

Prachtig, van begin tot eind boeiend sociaal-psychologisch drama, waarin door Élodie Bouchez en Natacha Régnier de karakterverschillen tussen twee kansarme jonge vrouwen vlijmscherp in beeld worden gebracht.
De film, die qua stijl enigszins doet denken aan de werken van de gebroeders Dardenne, is volkomen terecht met prijzen overladen.
Heel mooi.

Stil hier sinds 2011, laat ik dat dan maar verbreken.

Begin deze week had ik nog nooit van Élodie Bouchez gehoord, en nu bij toeval twee van haar films gezien, na Les Roseaux Sauvages (1994), allebei winnaars van een César voor beste film. Leuke actrice, en in die andere film ook een erg prettige verschijning. Dat is hier minder, maar daar staat een sterkere rol tegenover. De Dardenne kwalificatie van Bbarbie snap ik wel, daar doet het inderdaad aan denken.

Toen deze film gemaakt werd was ik wekelijks in Lille omdat mijn geliefde daar studeerde. Mede daardoor is deze film best herkenbaar qua straatbeeld. We zagen hem destijds in de bioscoop en hij maakte behoorlijk indruk. Inmiddels is hij toch wel wat gedateerd met het schokkerig beeld en de iets wat amateuristische editing. Maar dat neemt niet weg dat het nog steeds een mooie film is ondanks dat de hoofdpersonages om de haverklap onbegrijpelijke keuzes maken.