Brassed Off (1996)

hier ben ik mee eens, maar ik vermoed omdat veel mensen verwachten een komedie terwijl het eigenlijk meer een drama is. Ik weet dat ze over in de VS niet wisten hoe ze deze film moesten promoten omdat ze weinig of niks van de politieke achtergrond wisten. Dus dan maar als een komedie, terwijl hier in Europa won het verschillende awards zoals Beste buitenlandse film in Frankrijk en ook in Duitsland.

Je kan ook zien dat de omzet in GB, en landen als Frankrijk veel hoger is dan in de VS.

Dit is een van de beste Britse social drama uit de jaren 90, en speelt af tijdens de nasleep van de mijnwerkersstaking van 1984-1985, ik vermoed in de begin jaren 90, en aangezien deze brass band is gebaseerd op de echte Grimethorpe Colliery Band, en dus de mijnwerkers uit de dorp Grimethorpe in South Yorkshire, dan gok ik op 1992 om precies te zijn

Er was in het echt geen Grimley Colliery, maar alles ziet uit als de echte Grimethorpe Colliery, vlakbij de stad Barnsley in South Yoorkshire In 1994 was die dorp Grimethorpe uitgeroepen als de armste dorp in Engeland met meer dan 66% werkloosheid voor de mannen

Thatcher was intussen vervangen als prime minister door John Major in november 1990, maar de donkere grappen over de staking in 1984, Thatcher en haar policies zouden nog steeds geldig zijn in de begin jaren 90.

een top film, maar niet kijken als een komedie, maar wel een must see aanrader

xtratje: een gedeelte van Pete Postlethwaite's speach uit deze film word gebruikt in de opening van de album versie uit 2007 van de Chumbawamba hit "Tubthumping"

erg passend

YouTube - Chumbawamba - Tubthumping [album version]

Dank voor de interessante uitleg.

Daarom heet dat ook een tragikomedie hé. Niet overwegend een komedie, maar er zaten niettemin oprecht grappige momenten in.

Een drama of tragi-komedie waarin de humor vooral zit in korte tussenshots die commentaar geven op het verhaal (zoals die van de hele band achter een muurtje na een uitgebreid cafe-bezoek), een film die qua verhaallijn niet zo verrast maar mij vooral weet te raken in de uitwerking en de details.

Ook leuk: tijdens de finale wordt slim gesneden tussen de band op het podium, bestaande uit echte musici en bestaande uit de acteurs. Ik heb me nu eens niet gestoord aan scenes waarin je muziek wel uitgevoerd hoort woprden, maar dat echt voor geen meter klopt met de bewegingen van de acteurs... De muziek krijgt ook mooi de ruimte in deze film, maakt er goed deel van uit.

Ik zag de film na jaren opnieuw, nu als nieuwe QFC-uitgave: deze DVD liet zich niet afspelen op een computer, misschien door een nieuwe vorm van kopieerbeveiliging?

Zeer mooie film.

Spijtig genoeg wordt de score naar beneden gehaald door iemand die voor deze schitterende film maar '1' punt geeft. Dergelijke extrme scores geven een vetekent beeld en helpen niet mee aan een objectieve puntengeving.

Sympathieke, typisch Britse film. Moet aan de overkant van de Noordzee toch een enorm succes zijn geweest.

Ik vond 'm aardig goed, maar de toch superhoge score verbaasd me..

Goeie film over de fanfare van een mijnwerkersstadje waar de mijn op sluiten staat. Een geslaagde feel-good-movie met als basis een sociaal drama. De personages zijn goed uitgewerkt en de cast kan hier goed mee uit de voeten. Pete Postlethwaite heeft een mooie eind-speech. Zeker vergelijkbaar met The Full Monty.

Prachtige ingetogen film, de acteurs spelen met verve hun rol, vooral de finale in 1 woord schitterend!

'k dacht een soort Full Monty film voorgeschoteld te krijgen, maar deze was toch een pak serieuzer. Af en toe valt er wel wat te lachen, maar de toon is meer drama gericht.

De cast deed het wel erg goed en ook de muziek was een mooie toevoeging en verder heeft de film wel een goed verhaal.

'k had een beetje andere verwachtingen, maar 'k vond hem toch eens het bekijken waard.

Het is de derde of vierde keer dat ik dit krachtige sociale drama over een mijnwerkersfanfare in Midden-Engeland medio jaren ’90 gezien heb. De dreigende sluiting van de mijn —de enige inkomstenbron— laat overal diepe sporen na. In een omgeving vol kommer en kwel vinden de mijnwerkers vertroosting bij hun fanfare onder leiding van een haast obsessieve dirigent (de veel te vroeg gestorven Pete Postlethwaite).

Een film over vertwijfeling, liefde, armoede en solidariteit, hier en daar enigszins verlicht met vleugjes humor. Vergelijkbaar met de tragikomedies van Mike Leigh en Ken Loach. Een aanrader, ook voor de mensen die niet van blaasmuziek houden, al helpt dat wel. Prachtig.

Liefhebbers van deze film kan ik van harte Pride (2014) aanbevelen.

Mooi. Zowel grappig als tragisch tegelijk, maar als totaalplaatje in genre gewoon een volbloed drama deze 'Brassed Off'. En geslaagd. Leuke, sterke karakters en een paar rake scenes. Regisseur Herman schetst een sterk beeld van mensen in een mijnwerkersstadje die buiten de mijn en de band niks hebben om voor te leven. Of toch wel. Soms ietwat voorspelbaar, maar ook mooi. De scene met die clown die wat bijverdiend en bij thuiskomst de deurwaarder ziet, is wel erg triest.. en toch zorgt zo'n scene ook voor een kleine lach.

Aangezien mijn vader, via de functie van dirigent, betrokken is bij diverse fanfares (en in het verleden ook harmonieën), en ik heel vaak in het publiek heb gezeten, kan ik wel zeggen dat ik aardig bekend ben met deze scene. Het was dan ook mijn vader die me deze film heeft aanbevolen.

Brassed Off sluit eigenlijk mooi aan bij Så som i Himmelen, die ik een paar dagen eerder zag. Beide films gaan over een aan lager wal geraakt muziekgezelschap dat aan een wedstrijd meedoet, onder leiding van een dirigent die te kampen heeft met gezondheidsproblemen. Beide films laten tevens zien met welke persoonlijke problemen de leden van het gezelschap te maken hebben. Brassed Off kent echter toch wel een geheel andere sfeer en legt bovendien een belangrijke rol weg voor de politiek.

Het verhaal sprak me al aan, maar ik ben over de uitwerking nog enthousiaster dan ik vooraf verwacht had. Net als bij de eerder genoemde film voelt de gemeenschap heel echt aan. Ik heb nergens het gevoel dat ik naar acteurs zit te kijken, omdat alle personages heel realistisch uit de verf kwamen. Met name de vier hoofdrolspelers (Postlethwaite, Fitzgerald, McGregor en Tompkinson) leveren allen een topprestatie af. De film bevat de nodige dosis subtiele humor, maar wist me op andere momenten bij de strot te grijpen. Dit heeft tot gevolg dat het sfeertje soms luchtig is (de deelname aan de wedstrijden; inclusief de busritten) en dan weer wat duisterder (de afschuwelijke thuissituatie van Phil die eindigt in een zelfmoordpoging). Behoorlijk afwisselend dus, maar de balans tussen beide is gelukkig bijzonder goed gevonden.

De muzikale uitvoeringen zijn erg vermakelijk, van de eerste repetitie die we te zien krijgen tot de uiteindelijke uitvoering in de fenomenale Royal Albert Hall. De Engelse sfeer die de film uitademt is ook fantastisch: de beelden van het landschap en het dorpje, de accenten en het taalgebruik van de personages, en de kritiek op het Thatcherisme. Al met al heb ik Brassed Off ervaren als een sterke film zonder echte minpunten. Zelfs de romance tussen McGregor en Fitzgerald is, ondanks alle andere toestanden in de film, zeker niet overbodig. Het heeft zelfs een gewenst effect: het lijkt het personage Andy de kracht te geven om de barre tijd te doorstaan en het geeft de kijker hoop.

4*

Tijdsbeeld.

De trieste en donkere tijd in de nadagen van de Engelse mijnbouw, en de enorme werkloosheid die er in die tijd in het land al was wordt erg helder neergezet. En daar dan een knap verhaal doorheen gevlochten, en nog deels waar gebeurd ook - de fanfare is duidelijk gebaseerd op de echte die de muziek ook verzorgt. Met een paar glansrollen waarvan Postlethwaite me wel het meeste opviel nog - zonder de anderen daarmee tekort te willen doen, want over de hele linie is het niveau erg hoog.

En dat levert dan een behoorlijke film op, al raakt het misschien wat meer als je uit de UK komt. Of als je iets met dit soort muziek hebt misschien.

Wauw-wauw-wauw-wa-wauw. Een film die werkelijk alles goed doet. Van de heerlijke Britse humor tot het bij je keel pakken, je voelt de pijn van de characters gewoon tot in je kleine teen. De uitzichtloosheid van sommige mensen, maar ook de mooie (simpele) dingen die mensen gelukkig kunnen maken, het zit er echt allemaal in.

Dit is Filmhuis genre top noch!