The Ice Storm (1997)

Je kan deze film pas begrijpen ,wanneer je die epoque kent, of hebt meegemaakt. Alles kon,alles mocht.....dacht men. Ouders die hun kinderen vertellen wat wel mag en vooral niet mag/moet en er zelf een potje van maken en falen door ze te onthouden van werkelijke aandacht,omdat ze zoveel met zichzelf bezig zijn...

Toen binnen, de eerste 5 minuten het woord existentie en existentieel vielen,hield ik mijn hart vast....En ja hoor alles kwam aan bod : seks,vrije sex, experimentele seks,partnerruil,vietnam,columbo,muziek (van Free -Mr.Big)slaapmiddelen. relatietherapie ,idealen,waterpijp ,Vietnam,Nixon.Watergate wat eigenlijk niet.. Een soort La Dolce Vita maar dan tien jaar later, en ingetogener. "Het leven is spel.en het spel is leven..."..Ik was niet onder de indruk van de acteurs. Met name Kevin Kleine zette een belabberde Ben neer. Waarom Weaver de hele film chagrijnig is,was mij ook niet duidelijk. De ijsstorm maakt een einde aan ieders lol (iemand hierboven schreef,dat hij niet begreep waar de titel op sloeg...hihihi) en zette de goegemeente op een heftige manier weer in de werkelijkheid. Ach het verhaal is niet bizonder interessant. Het gaat ook niet om het verhaal ,maar de weergave van ëen tijd". Als je de film als dertiger ziet ,zal je je afvragen "wat moet ik ermee"? Mijn antwoord: Zet wat woorden op papier die slaan op deze tijd....dus,werkeloosheid,xtc,, globalisering, islam dreiging,ghb,dance,trance,hiphop,obama, twin towers,opwarming van de aarde,ach je weet zelf wel meer,Verzin wat personages,maak een verhaallijn (of 3) ,zoek wat goedkope acteurs,maar laat de "tijd" prevaleren,en je hebt een document van de vroege jaren 2000....de film scoort goed,je bent rijk en je gaat vervolgens een echte film maken...

Voor mij zonder twijfel Ang Lee's beste.

Fantastische film.

Er zijn van die films die in mij direct het feestdagen-sfeertje opwekken. Dit is er zo'n eentje.

Maar het roept ook mindergewilde spoken op: namelijk zwemen van de sfeer van "Happiness" (1998), "Magnolia" (1999) etc. etc., dat soort depressieve films waarin men zwelgt in ongenoegen gemengd met Daniel Steele's RTL4 waargebeurde verhalen en Uber-existentialisme van verdriet.

Nee dank u. Ik wil gewoon een leuke film kijken zonder mijn-polsen-juist-niet-over-dwars-te-snijden-maar-in-de-lengte-momenten

Ice Storm gaat over dysfunctionele families, waarvan de leden lichtelijk maf zijn. Ze maken er eigenlijk allemaal maar een zootje van en dat maakt het interessant voor de kijker. Geen absolute topper zoals American Beauty dat niet, maar het sfeertje is wel okee en een hele rits bekende acteurs en actrices krijg je te zien.

Amerikanen zijn dol op twee soorten films: films over seriemoordenaars/verkrachters en over disfunctionele families. Dat is al zo sinds 'All in the family'. Ook gelauwerd filmmaker Ang Lee moest er aan geloven. Al is dat al weer twintig jaar geleden. Hij toont zelfs twee van dat soort families in The Ice Storm, en het zijn nog buren ook.

Ik hou niet van films over Amerikaanse families. Ze gaan meestal nergens over. Zo ook in dit geval. Ouders van opgroeiende pubers die geen kaas hebben gegeten van opvoeding en zich mateloos aanstellen. Leuk? Ouders met mislukte huwelijken die op een ongeïnteresseerde manier overspel plegen. Sexy? Kinderen op seksuele ontdekkingsreis, die weirde spelletjes spelen. Interessant? Ouders die naar foute feestjes gaan waar ze al even foute mensen tegenkomen, die allemaal met elkaar naar bed schijnen te willen. Spannend? De film speelt in de jaren zeventig. Alsof er toen door iedereen maar wat aangekloot werd.

Het is winter in Ang Lee's film. Er trekt een front van ijzel over de staat. Geen storm. Lekker binnenblijven, denk je dan. Nee hoor, iedereen stapt in de auto. Dat loopt natuurlijk verkeerd af. Dat zie je op een kilometer afstand aankomen. Verder loopt er geen normaal mens in deze film rond. Niemand met enig gezond verstand. Maar wat erger is: de film is saai, sleept zich voort in het zelfde tempo en er gebeurt niks verrassends. Geen belangrijke gebeurtenissen, geen interessante personages, geen enkel gesprek met enige diepgang. Repressentatief voor Amerika? Waarschijnlijk wel. Dat is dan wel weer de verdienste van Ang Lee.

Het enige mooie van deze film zijn de beelden van beijzelde wegen en bomen.

Een film van het type 'een periode uit het leven van'.

Lee slaagt er in je (in elk geval 'me') als kijker mee te trekken in de tijd, de sfeer, en de personages. Altijd belangrijk, maar net omdat het niet om een verhaal met een duidelijke plot gaat, is dat essentieel.
Anderzijds gaat de regisseur met de dood van Mikey een stap te ver. Hoe mooi dat ook in beeld wordt gebracht, het voelt aan als over-dramatiseren. Jammer.

Perfecte casting, met Christina Ricci die er nog net iets bovenuit steekt, en met Weaver die imho vaak aan overacting doet, maar hier in de rol van haar leven zit.

Alle begrip voor de 1* en 2* die ik hier en daar zie, ik kan me voorstellen dat niet iedereen hier kan in opgaan. Maar voor wie van dit genre houdt, voor wie nog eens in de 70's wil gedropt worden, is het zeker een aanrader.

“A person's body is his temple.”

Schitterende film. Ik heb The Ice Storm jaren geleden een keer gezien, en ik weet nog wel dat ik het een ontzettend indrukwekkende film vond. Bij herziening vallen er ook nog allemaal nieuwe dingen op die de film nog beter maken. Natuurlijk is het acteerwerk sterk en is de regie van Ang Lee vlijmscherp, maar ook de mooie cinematografie en vooral de sfeervolle muziek vallen nu nog meer op.

We volgen twee families die begin jaren 70 op het eerste gezicht vriendschappelijk met elkaar omgaan, maar daaronder gaat een explosieve wereld schuil vol met affaires, huwelijksproblemen, nieuwsgierigheid van de tieners naar seks, en veel drank en drugs. Van de acteurs maakt Christina Ricci de meeste indruk, maar ook Kline, Allen, Weaver, Sheridan en Maguire zijn uitstekend. Er is geen weak link in een cast vol bekende koppen. Het zijn allemaal personages die worstelen met zichzelf, en het levert een film op vol tragiek, herkenbare problemen en zelfs wat zwarte humor. En ik kan de cinematografie en de muziek niet genoeg prijzen. Een pareltje van Ang Lee.

Tot tevredenheid van de filmliefhebbers in het boeddhisme kan ook bij vrouwe cinema het nirvana ervaren worden meer bepaald in dit vroege meesterwerkje van regisseur/filosoof Ang Lee. We hebben hier niet te maken met een spetterende avonturenfilm (ondanks de titel !) met twist en turns maar met een film die pas na reflectie zijn ware aard laat zien. Niet dat dit een moeilijke, ontoegankelijke, onbegrijpelijke film is. In tegendeel, het is gemaakt volgens de bouwplannen van Hollywood. Alleen is het een film met meerdere lagen (ook andere films van Ang Lee zoals het prachtige Crouching tiger, hidden dragon of het stille ingetogen Brokeback mountain zijn films die rijper worden per visie). Verhaal is bedrieglijk eenvoudig. Tijdens een thanksgiving week-end in 1973 (volle paranoia tijd van complotten wegens het Watergate schandaal) wordt het gezin Hood getest op hun eenheid. De zoon gaat liever terug naar de campus wegens een afspraakje met de vamp van de academie, de dochter experimenteert met eerste seksuele ontmoetingen, vader Ben ligt te rampetampen met de buurvrouw en moeder Elena voelt zich gevangen en wil uitbreken. We weten reeds vanaf het begin hoe het plot zich zal ontwikkelen via de verwijzing naar stripverhaal ‘the fantastic 4’ : familie band wordt met de jaren sterker maar kunnen elkaar ook dieper kwetsen wanneer ze in een negatieve zone zitten. Hun grootste kracht is ook hun zwakte. Tijdens een ‘ice storm’ beleeft elk lid van het gezin het hoogtepunt van hun crisis. Maar eens je het laagje vernis van het verhaal pelt dan zie je andere thema’s opborrelen. Lee stelt het communicatie probleem centraal; Ouders die niet kunnen praten met hun kinderen (de hilarische scene waar Ben probeert de bloemetjes en bijen uit te leggen aan zijn verbijsterde zoon) en kinderen die niets vertellen aan hun ouders. Maar ook ouders met elkaar (op elk commando van zijn vrouw antwoord Ben ‘gotcha’ ) zijn vervreemd en afstandelijk (die heerlijke zin : the biggest fight we had in years was wheather to go back into couples therapy – daar kun je dagen over piekeren wat er precies allemaal in deze zin verscholen ligt). Zelfs de interactie tussen ouders met de klerikale (er zijn die vreemde scenes tussen Elena en een priester waarin telkens uitspraken verkeerd begrepen worden) stoot op stuntelige conversaties. Vreemd genoeg brengen deze scenes niks bij tot het verhaal. Zo lijken er op het eerste zicht wel meer overbodige scenes, scenes die niks met het verhaal te maken hebben maar dat is juist de kracht van de film. Die kleine maar rake observaties over gevoelens, illusies, geheimen (de key party scene observeert haarscherp hun hypocrisie). Het gevoel van een oosterse wijsheid (dat ook al in onze nr 90 zat) komt al vanaf de eerste minuut binnen gesijpeld met de muziekscore van Michael Danna. Maar ook in de betekenis. Zo zal je misschien niet meteen begrijpen waarom al die close ups van ijs. Stilaan besef je dat hier de tijd stilstaat; daarom begint Lee met een quasi onopgemerkte flashback. De vele close ups van ijs (in het eerste beeld reeds te zien bij de treinrails) refereren naar de symboliek dat ijs de tijd doet stilstaan. Maar je hoeft dit niet allemaal te weten om de film te beleven, je voelt gewoon dat er een stilstand is (de trein komt stil te staan bv en vertrekt pas op het einde), het ritme van de film is traag, we hebben tijd om alles te laten bezinken. Met een schare klasse acteurs dat niet direct tot de A list behoort (Kevin Kline was in de eighties misschien een ster, er is wel Sigourney Weaver maar slechts in bijrol) zoals Henry Czerny bv als een heerlijk arrogante collega en een schitterende Joan Allen aangevuld met toen nog jonge garde Tobey Maguire, Christina Ricci en de ravissante Katie Holmes. En ja, we worden ontroerd door hun pijn, hun verlies en hun fouten. En misschien zijn het ook een beetje onze fouten, onze verkeerde keuzes dat de film belicht. Deze herkenbaarheid brengt ons terug naar onze stamkroeg avonturen in Tip Pan Alley in de late jaren 90. Occasioneel liep het wel eens uit de hand maar we hadden er de volgende dag goede moed op dat wijsheid pas met de jaren wordt vergaard. Maar zie, Ang Lee denkt er anders over. Immers, in de film maken zowel de volwassenen als de jongeren fouten. Niemand is veilig. U weze gewaarschuwd.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn favoriete top 100' met op nr 85 : The ice storm

cinemanukerke: prachtig verwoord!!!!!!

@cinemanukerke, je hebt nog een uur of acht om alinea's in te voeren; dat maakt het toch net iets leesbaarder...

Prachtige film over twee gezinnen die naast elkaar wonen en Thanksgiving vieren. Een volwassen drama waarbij de personages en hun onderlinge verhoudingen zijn uitstekend neergezet (de gehele cast vult deze ook meer dan prima in). Mooi aangekleed (vooral ook de kostuums). Verder zorgt de ijs-regen zelf voor een aantal sfeervolle plaatjes.

Aardig.

Kom er eigenlijk pas net achter dat deze film door Ang Lee werd geregisseerd. Een regisseur waarvan ik vind dat deze prachtige films kan afleveren. Dat is mits hij zich tot de juiste projecten richt, en de wat subtielere en romantischere films behoren daar absoluut niet tot toe. Al is The Ice Storm best redelijk.

Wel wat simpel, maar een intellectueel of uitermate complex verhaal verwacht ik bij de gemiddelde Amerikaanse dramafilm allang niet meer. Ang Lee richt zich erg op de ontwikkeling van de personages waarvan er enkelen ook goed uit de verf komen. De escalerende verhoudingen tussen Weaver en Wood vond ik bijvoorbeeld sterk vormgegeven, anderzijds kent de film wel een overgewicht aan personages die niet allemaal in de film passen.

Wat de titel van de film betreft; maak je borst maar niet nat. Met een ramp heeft deze film weinig te maken. Het lijkt eerder een thematische toevoeging te zijn om de finale wat op te leuken, maar dit is van korte duur. Uiteindelijk wordt namelijk het inhoudelijke zelf op de voorgrond geplaatst. Deze is weinig verrassend en zelfs behoorlijk herkauwd, maar nog best boeiend.

Qua vormgeving is het allemaal net niet genoeg, er wordt net wat te veel voordeel geperst uit de omgeving terwijl de regie de film juist op het sleeptouw moest nemen. Op basis daarvan kan ik het geen wonderbaarlijk geslaagde film noemen, maar wel een film die het hart op de juiste plek heeft zitten en absoluut wat boeiender uitpakt van de gemiddelde dramafilm. Daarvoor uiteraard een voldoende.

Ik zag ook al wat van Ang Lee passeren. Een aangename regisseur zonder echt hoge toppen te scheren bij mij. Hier met deze 'The ice storm' een film volgens mijn verwachtingen. Goed, maar niet memorabel. Leuk om te zien, maar niet iets dat me noodzakelijk zal bijblijven.

Een plot gaande over twee gezinnen die naast elkaar wonen. De personages komen zoals steeds bij Lee goed naar voren, worden redelijk uitgewerkt. Vervolgens worden de onderlinge relaties verder uitgediept en wordt gekeken hoe die zich tegenover elkaar verhouden. De personages worstelen met elkaar en vooral met zichzelf. En dat is er aan te zien.

Dergelijke film heeft nood aan een sterke cast en die is hier zeker aanwezig. Ik zou zelfs durven spreken van een sterrenensemble. Kline, Weaver, Maguire, Sheridan, Ricci ... Ze doen het allemaal goed.