Short Cuts (1993)

Tragi-komisch beeld van de Amerikaanse samenleving. Een soort mix van Happiness en Magnolia. Je blijft gefascinerend kijken.

Prima film die makkelijk wegkeek, maar als ik kijk naar het stemgemiddelde hier en op imdb vind ik 'm toch wat overgewaardeerd.

Door de hoeveelheid aan verhaallijnen en het snelle schakelen hiertussen, kreeg ik als kijker niet echt een band met de personages.

Ook beïnvloedden de verhaallijnen elkaar onderling eigenlijk niet, of hooguit nauwelijks. De verhaallijnen schampten elkaar, maar waren totaal niet met elkaar verweven. Daarom had ik tijdens en na het kijken ook totaal niet het gevoel: zo, wat zit dit script knap in elkaar!

Uit de categorie "mozaïekfilm" heb ik echt betere gezien dan deze Short Cuts. Ik had hiervan meer verwacht.

3-3,5*

Die mozaïekfilms van Robert Altman gaan me steeds beter bevallen. Jaja, het is toch echt wel zijn genre. In het eerste half uur is het even zoeken met maar liefst 22 karakters. Maar dan worden de verhaallijnen uiteengezet en voor je het weet zit je in een lekkere film met maar liefst 3 uur lengte en het blijft continu boeiend. Tikkeltje soaperig en gekunsteld, dat wel, maar dat is eigen aan dit soort films.

Een soort Magnolia, maar dan beter. Dit is de meer intelligente en maatschappijkritische variant.
Verontrustend, aanstootgevend en bij vlagen morbide.

Anderson's brille is zeker voelbaar met groots drama, briljante acteursregie en subtiele verwevingen.
Maar Short Cuts is ongrijpbaarder. Er zit een vleugje Solondz bij.

Altman is toch een klasse apart.

Fenomenale film. Altman laat zijn acteurs improviseren, 90% van zijn werk zit erop na de casting. Het resultaat is een soort natuurlijke cinema die ik zelden tegenkom. Alsof je naar dansende hippies op een goa-feest zit te kijken in plaats van de standaard choreografie op een eurovisiesongfestival.

Criterion!!!

Inderdaad: deze film is genieten geblazen. Het is idd wel duidelijk waar regisseurs PTA en Solondz hun inspiratie vandaan hebben. Meteen mijn favoriete Altman samen met The Long Goodbye (1973)

Leukste scene was denk ik wel hoe een appartement compleet aan puin wordt gezaagd en geslagen en daarop volgend de enige keer ooit in de geschiedenis dat een deur-aan-deur verkoper van stofzuigers precies op het juiste moment kwam opdagen. Hij liet z'n kaartje nog achter ook. Verder ga je jouw visuitje natuurlijk niet laten verknallen door de vondst van een lijk: de politie kan later wel gebeld worden

Verder fijne cinematografie en kleuren: echt die jaren '90 pastel tinten zoals fleurige overhemden en ook fraaie neontinten (o.m. helikopters bij het openingsshot).

Deze film slaagt erin om op hetzelfde moment zowel bizar als realistisch over te komen: zoals de realiteit vaak vreemder kan zijn dan fictie en je dan zegt "dat verzin je niet" verzint Altman het wel. Als ik deze film een tagline zou moeten geven dan zou het deze zijn:

People? They are winging it (Mensen? Die doen maar wat)

4,5*

Bélon ik zeg meer kan ik niet zeggen

Dit is zo'n film waarvan ik me afvraag waarom ik hem nog niet eerder had gezien.

Robert Altman en co-scenarist Frank Barhydt hebben een huzarenstukje afgeleverd door negen kortverhalen en een prozagedicht van Raymond Carver te verweven tot één geheel. De verhaallijnen kruisen elkaar: hoofdpersonages in de ene worden nevenpersonages in de andere.

Van Carver heb ik heel wat gelezen. Hij heeft prachtige dingen gepend (zijn aller-, aller-, allermooiste kortverhaal, Gazebo, zit jammer genoeg niet in deze film), maar als je te veel van zijn verhalen na elkaar leest, wordt het eentonig. Iedereen is ongelukkig getrouwd en heeft een drankprobleem, zo leek Carvers wereldbeeld wel in elkaar te zitten. Die eentonigheid sluipt gelukkig niet in Short Cuts: het is allerminst een spoiler om te zeggen dat in de meeste relaties in deze film de klad zit, en ook de drank vloeit rijkelijk. Maar de personages hebben meer om handen dan enkel ongelukkig zijn en drinken. Allerlei tragische en komische dingen kruisen hun pad terwijl het leven verdergaat.

Met zoveel kleine en grote tragedies loop je natuurlijk het risico om in een soap te belanden. Dat gevaar omzeilt Altman hier door het zorgvuldig geschreven scenario, maar natuurlijk ook door de droomcast. Tom Waits is verrassend heerlijk als dronkaard, Julianne Moore als assertieve kunstenares, Jack Lemmon als verloren vader, Tim Robbins als walgelijke flik, Annie Ross als moegetergde variétézangeres, Robert Downey Jr. als viezerik, Chris Penn als arme stakker, Jennifer Jason Leigh als sekslijnmedewerker annex toegewijde moeder... Het houdt niet op, het houdt niet op.

Waarom dan net niet de volle pot? Op het einde gebeurt er iets wat ik niet helemaal kan plaatsen. Net wanneer je denkt dat alle losse eindjes min of meer afgewerkt zijn, doet Chris Penn plots dat. Euh, wat? Waarom? Zoiets past totaal niet bij zijn personage en komt dus plompverloren over. Of heb ik onderweg iets gemist? Met een bevredigender einde was dit top 10-materiaal geweest.

Ik ben wat minder enthousiast dan het (hoge) gemiddelde hier, de verhaaltjes waren wel leuk maar worden niet of nauwelijks verweven en dat vind ik juist zo mooi bij dergelijke films. De teksten waren wel goed en bij vlagen grappig.

Grandioos