
Secrets & Lies (1996)
Alternatieve titel: Secrets and Lies
Verenigd Koninkrijk / Frankrijk
Drama
142 minuten
geregisseerd door Mike Leigh
met Marianne Jean-Baptiste, Brenda Blethyn en Timothy Spall
Hortence, een jonge zwarte vrouw, weet al van kindsbeen af dat ze geadopteerd was. Terwijl de rest van de familie na de dood van haar pleegmoeder om het huis vecht, beslist Hortence haar biologische moeder op te zoeken. Tot haar grote verbijstering is haar moeder blank. Ze woont samen met haar dochter Roxanne en heeft een moeilijke relatie met haar broer Maurice, een bruiloftsfotograaf. Zodra het 'geheim' van Hortence aan de oppervlakte komt, komen er een heleboel andere familiegeheimen bovendrijven.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=iZhqklQMcjA
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Met Secrets and Lies zag ik een mooie film, met iets te veel soap-aspecten. De muziek is hopeloos gedateerd en de uiteindelijke uitbarsting was me iets te dramatisch, met als dieptepunt de monoloog van Maurice waarin de titel werd genoemd (http://www.youtube.com/watch?v=hEi4I6UWuDQ).
Verder niks dan lof. Het acteerwerk is van een absurd hoog niveau en de scenes waarin Maurice zijn vak als fotograaf uitvoert, zijn kleine speelfilms op zich.
Nog een klein minpuntje: het leek alsof Leigh bang was om het karakter van Hortense een zwakte mee te geven, omdat ze niet uit een milieu komt waar hij normaal over filmt. Daardoor blijft haar karakter wat vlak.
Minpuntjes:
-Ook deze duurt te lang, evenals All Or Nothing en in mindere mate Another Year. Bepaalde stukken kunnen mij niet lang genoeg duren, maar er zijn ook andere langdurige fragmenten waar ik de meerwaarde niet van inzie.
-De muziek is ook hier m.n. in het begin te nadrukkelijk aanwezig.
Uit hetzelfde jaar komt "A family Thing" met een min of meer gelijkaarig thema, maar deze "Secrets and Lies" is veel krachtiger uitgewerkt.
Ook Timothy Spall is een klassebak.
Ja, dit is het soort mensen waar je niet zo vrolijk van wordt. Staan ze in de supermarkt voor je in de rij, dan erger je jezelf zeker en vast rot. Maar ze bestaan wel én ze zijn echt en dat is wel een keertje iets anders in een film.
Erg treffend.
Prachtige recensie Harm-Jan!!


Weet nog toen ik em destijds in de bios zag dat het terstond mijn all time favorite was


Goed gezien

Hoegenaamd geen slechte film waarbij de relatie tussen Cynthia en Hortense centraal staat. Moeder en dochter, blank en zwart, middenklasse en lage sociale klasse, de contrasten tussen beiden kunnen niet groter zijn. De ontmoeting tussen beiden is intens en het is vooral het wachten op elkaar aan de ingang van de metro (?) dat het meeste indruk op me naliet. Totaal geen aandacht voor elkaar hebben wetende dat de andere niet is op wie ze aan het wachten zijn.
Cynthia, komend uit een lager sociaal milieu, heeft het sowieso niet onder de markt met haar leven, haar andere dochter Roxanne en de moeilijke relatie met haar broer en diens gezin die duidelijk welgestelder is dan zij. De confrontaties met haar nieuwe familie verloopt ook gespannen. Verschillende malen worden onbewust en onbedoeld vooroordelen uitgesproken. Toen Monica de deur opendeed en Hortense zag, zei ze onmiddellijk dat ze bij de verkeerde aanbelde. En ook over haar opleiding werd vrij meewarig gedaan. Het zijn die kleine vooroordelen waaraan we ons allemaal al eens durven zondigen. Zeer sterk gebracht en onder de aandacht gebracht in deze film.
De acteerprestaties zaten ok. Timothy Spall vond ik erg aangenaam. Brenda Blethyn vond ik met haar gesnotter op den duur wat vervelend. Ook Jean-Bapiste bracht een serene vertolking van Hortense. The happy family op het einde wanneer nog een aantal "geheimen" - nuja, je loopt niet zomaar te koop met het feit dat je geen kinderen kunt krijgen - de kop opsteken vond ik een beetje te veel van het goede. Alsof alles ineens opgelost is. Beetje jammer en te gemakkelijk. Voor de rest meer dan prima film.
Maurice (Timothy Spall) en Hortense (Marianne Jean-Baptiste) hebben zich opgewerkt op de sociale ladder met een carrière als fotograaf of optometrist - allebei een visueel beroep. Ze worden echter omringd door mensen die sociaal achtergebleven zijn, als gevolg van alcoholisme of van een tienerzwangerschap. Cynthia (Brenda Blethyn) wil haar dochter Roxanne (Claire Rushbrook) waarschuwen om niet dezelfde fout te maken, maar daardoor komt ze bazig en bemoeizuchtig over.
Wanneer Cynthia en Hortense elkaar voor het eerst ontmoeten, lijken het wel verborgen camera, met af een toe een voertuig dat door het beeld rijdt. Dan volgt een long take met een grotendeels geïmproviseerde dialoog. Het is moeilijk te geloven dat Hortense haar biologische dochter is, maar dat geeft net aanleiding tot een spannende confrontatie.
Monica, de vrouw van Maurice, pronkt met haar vernieuwde interieur, terwijl Cynthia nog steeds in het rommelige en bouwvallige huis van hun ouders woont. Monica wil kinderen, maar kan er geen krijgen; terwijl Cynthia twee kinderen kreeg zonder ze te willen. Maurice besluit filosofisch dat het beter is om gewoon uit te komen voor de waarheid. Tijdens de groepsdialogen worden ook de reacties getoond van wie niet aan het woord is. Donkere klanken van strijkers en koperblazers versterken de sombere sfeer.
Indrukwekkende film. Ik moest er in het begin nog even inkomen, en de vele personages die tegelijk geïntroduceerd worden werkt wat verwarrend. Vooral ook omdat ieder personage echt een eigen verhaallijn heeft, en het in het begin redelijk los staat van elkaar.
Ik dacht soms ook dat ik naar een komedie aan het kijken was, en vooral de scenes tussen moeder Cynthia en dochter Roxanne zijn zeer vermakelijk. Tegen het einde komt alles samen en het laatste gedeelte rond de verjaardag van Roxanne leert vuurwerk op. Iedereen heeft zo zijn eigen geheimen die eindelijk worden uitgesproken, en vooral de uitbarsting van Timothy Spall is grandioos.
Dat bleek niet zo te zijn, het hangt nogal van cliché's aan elkaar. Na een uur kijken, dacht ik: zou die vrouw/ personage B. Blethyn ook normaal kunnen praten? Het bleef maar dat neurotische, huilerige toontje...
Na Coronation Street, de serie, dacht ik dat we alle stereotypen wel hadden gehad, maar dat bleek niet zo te zijn. De enigen die te pruimen zijn qua overtuigend spel en rol zijn de dochter, Hortense, mooi, ingetogen spel van M.J. Baptiste en Maurice/T. Spell. Hoe dit deel van een bevolking wordt neergezet, vind ik armzalig en bekrompen.
Ik ken het door mijn werk erg goed en ondanks dat de film uit 1996 is, vind ik de visie en aannames achterhaald en voorspelbaar. Het ontbreekt er nog maar aan, dat de vrouwen krulspelden in hebben en de mannen de hele dag in een badjas op de bank hangen...Het leidt nogal af van de rode draad in de film,
die op zich prima is.
Aan deze mening is niet ongepasts, ieder heeft er recht op.
Maar ben ik nou de enige die helemaal kriebelig wordt van het stemmetje van Brenda Blethyn?

De cast doet het geweldig. Vooral Rushbrook en Jean-Baptiste blinken uit: ze hebben tonnen charisma en een geweldige chemie. Al worden ze natuurlijk ook geholpen door een bijzonder sterk script vol snedige dialogen.
De film bevat een hoop herkenbare taferelen, maar werkt bij momenten ook vervreemdend. Zeker het moment van catharsis is ronduit bizar en theatraal. Ik wist niet goed wat ik moest voelen: opluchting of plaatsvervangende schaamte.
Speciaal. 3,5*
Niet mijn soort film dit, waardoor mijn score waarschijnlijk al snel lager is dan bij medegebruikers. Dat theatrale, drukke gedoe van de Engelsen is niet meteen mijn soort cinema. Maar een gemiddelde van 3,74? Serieus? Ik zet er toch grote vraagtekens bij.
Leigh onderstreept zijn film met allerlei boehoe en tranen. Maar letterlijk niets wil raken, omdat Leigh het er zo dik bovenop legt dat ik het als kijker totaal niet serieus kan nemen. En de boehoe moet dan ook nog doorgaan tot een speelduur van 142 minuten.
Er is wat mij betreft van alles mis met deze film. Om te beginnen bij de soundtrack waar regisseur Leigh blijkbaar geen raad mee wist. Sommige scenes worden waarschijnlijk als dramascene gepresenteerd, maar komen er humoristisch uit. Dat Leigh ze vervolgens onderstreept met zware huilmuziek maakt het bijna hilarisch. De soundtrack wordt continue slecht getimed, om bijna van te lachen.
Maar ook het onnatuurlijke en ongeloofwaardige gedrag van zowat elk personage zit me op de zenuwen. Ze zullen vast wel bestaan, ergens, maar zoals ze hier neergezet worden is het moeilijk om te geloven dat ze echt bestaan. Iedereen lijkt eigenlijk wel van het padje getikt te zijn. Ook de "normale" personages.
Camerawerk is niet bijzonder, behoorlijk saai zelfs. Weinig detail in de scenes, zeer schaarse indrukwekkende shots en een matige montage. Alles behalve fris, alles behalve luchtig. Vooral heel zwaar en sentimenteel, maar zonder impact. Wat voorzichtige humor in de scenes heeft ook een erg hoge irritatiefactor.
Blethyn zit goed in haar rol, maar het is een behoorlijk bizarre verschijning waarmee ik nergens kon inleven. Het huilerige, bijna aanstellerige gedrag dat constant in beeld wordt gebracht wekt bij mij geen sympathie op. Haar tegenspelers worden ook zo gek mogelijk neergezet, zodat je je daar ook niet mee kan inleven.
De titel van de film is voor de rest net zo niet-creatief als het verloop van de film zelf. Het schrijfwerk van de film is alles behalve indrukwekkend of emotioneel en de finale van de film voelt zo onnatuurlijk aan dat het me nergens echt meekrijgt. Visueel ook erg saai en levenloos, waar je als kijker 142 minuten tegenaan moet kijken.
Ik heb eigenlijk niet vaak een film gezien met zoveel boehoe en poeha die nergens maar een beetje impact maakt. Ik vond alles erg gemaakt in elkaar gedraaid en waar Leigh waarschijnlijk hoopte op sympathie van de kijker resulteert bij mij enkel in afkeer. Een groot melig huilfestijn waar ik niets voor voel. Het is dat het goede acteerwerk nog wat goed weet te maken en Leigh op z'n minst niet terugviel in slome cinema. Als dat was gebeurd dan had ik de film zelfs mogelijk uitgezet.