Secrets & Lies (1996)

Erg geïnteresseerd geraakt in Mike Leigh nadat ik Happy Go Lucky (aardig) en Another Year (niks minder dan briljant) zag. Leigh wordt vaak in één adem met Ken Loach genoemd, maar Loach' werk wil er bij mij niet in.

Met Secrets and Lies zag ik een mooie film, met iets te veel soap-aspecten. De muziek is hopeloos gedateerd en de uiteindelijke uitbarsting was me iets te dramatisch, met als dieptepunt de monoloog van Maurice waarin de titel werd genoemd (http://www.youtube.com/watch?v=hEi4I6UWuDQ).

Verder niks dan lof. Het acteerwerk is van een absurd hoog niveau en de scenes waarin Maurice zijn vak als fotograaf uitvoert, zijn kleine speelfilms op zich.

Nog een klein minpuntje: het leek alsof Leigh bang was om het karakter van Hortense een zwakte mee te geven, omdat ze niet uit een milieu komt waar hij normaal over filmt. Daardoor blijft haar karakter wat vlak.

Typische Leigh-film over de zelfkant van de samenleving. Wat een troosteloze toestand in het begin, maar wel erg goed getroffen wat mij betreft. Vanuit meerdere lijntjes bouwt Secrets & Lies rustig op, en het aardige is dat je ziet dat er van alles wringt tussen de personages zonder de aard daarvan te kennen. Ook als kijker wordt je geconfronteerd met geheimen en leugens. Het meest knappe van de film vind ik echter de interactie tussen Hortence en haar moeder plus de rest van de nieuwe familie. Twee totaal verschillende werelden, maar toch slaagt Leigh erin de wederzijdse band geloofwaardig te maken. Een ander sterk punt zijn de dialogen, voor 90% dan (soms is het net iets te toneelmatig misschien). Maar de scene tussen Hortence en haar vriendin bijvoorbeeld, mooi hoor. Minder te spreken ben ik over de muziek, die vooral wordt gebruikt om dode momenten op te vullen en daarbij veel te prominent aanwezig is. Cinematografisch is het ook weinig bijzonder, de prioriteit ligt duidelijk elders. De climax van Secrets & Lies mag er wezen (op kleine punten na) en plaatst vooral het personage Maurice tussen de helden van de filmgeschiedenis. Overtuigend drama.

Film die mij bijzonder aanspreekt en ook altijd bij is gebleven.

Minpuntjes:

-Ook deze duurt te lang, evenals All Or Nothing en in mindere mate Another Year. Bepaalde stukken kunnen mij niet lang genoeg duren, maar er zijn ook andere langdurige fragmenten waar ik de meerwaarde niet van inzie.

-De muziek is ook hier m.n. in het begin te nadrukkelijk aanwezig.

Flirten de laatste scènes misschien wel met oversentimentaliteit, voordien hebben we heel goed filmwerk gezien, met een geladen en emotioneel intrige en bovenal met een verbluffende Brenda Blethyn.

Uit hetzelfde jaar komt "A family Thing" met een min of meer gelijkaarig thema, maar deze "Secrets and Lies" is veel krachtiger uitgewerkt.

Ook Timothy Spall is een klassebak.

Brenda Blethyn... wow... grote klasse!

Erg treffend.

Prachtig. Leigh creëert een ''echte'' film. Alles voelt zoals het is. De karakters, de grauwe sfeer (op een zomerse dag in de buitenwijk na - schitterend), de acteerprestaties en het verhaal + de opbouw ervan. Meeslepend en oprecht. Waar Blethyn haar prestatie gedurende de hele film al buitenaardse proporties meegeeft, komt Spall op het einde totaal los in de scenes dat 'Secrets & Lies' qua sentiment op het randje balanceert, maar waar dingen nooit overgedramatiseerd aanvoelen. Leigh doet dit dus perfect. Ik werd er helemaal in meegetrokken, met kippenvel en al. En dat gebeurt niet heel snel. Onvervalst goed dit.

Prachtige recensie Harm-Jan!!

Weet nog toen ik em destijds in de bios zag dat het terstond mijn all time favorite was

narva77 schreef:

(quote)

Zo favoriet dat je er niet op gestemd hebt?

Goed gezien Moet em inderdaad maar gauw weer eens herzien, en een score geven. Hij staat op de lijst!

Onder andere Breaking the waves en Fargo kloppen in Cannes in 1996 was en is een (opmerkelijke) prestatie. Deze secrets and lies moest ik dus zien. Niet te verwarren met de gelijknamige serie met Juliette Lewis, maar één van de betere werken van Mike Leigh. Het deed me zelfs wat denken aan de films van Ken Loach.

Hoegenaamd geen slechte film waarbij de relatie tussen Cynthia en Hortense centraal staat. Moeder en dochter, blank en zwart, middenklasse en lage sociale klasse, de contrasten tussen beiden kunnen niet groter zijn. De ontmoeting tussen beiden is intens en het is vooral het wachten op elkaar aan de ingang van de metro (?) dat het meeste indruk op me naliet. Totaal geen aandacht voor elkaar hebben wetende dat de andere niet is op wie ze aan het wachten zijn.

Cynthia, komend uit een lager sociaal milieu, heeft het sowieso niet onder de markt met haar leven, haar andere dochter Roxanne en de moeilijke relatie met haar broer en diens gezin die duidelijk welgestelder is dan zij. De confrontaties met haar nieuwe familie verloopt ook gespannen. Verschillende malen worden onbewust en onbedoeld vooroordelen uitgesproken. Toen Monica de deur opendeed en Hortense zag, zei ze onmiddellijk dat ze bij de verkeerde aanbelde. En ook over haar opleiding werd vrij meewarig gedaan. Het zijn die kleine vooroordelen waaraan we ons allemaal al eens durven zondigen. Zeer sterk gebracht en onder de aandacht gebracht in deze film.

De acteerprestaties zaten ok. Timothy Spall vond ik erg aangenaam. Brenda Blethyn vond ik met haar gesnotter op den duur wat vervelend. Ook Jean-Bapiste bracht een serene vertolking van Hortense. The happy family op het einde wanneer nog een aantal "geheimen" - nuja, je loopt niet zomaar te koop met het feit dat je geen kinderen kunt krijgen - de kop opsteken vond ik een beetje te veel van het goede. Alsof alles ineens opgelost is. Beetje jammer en te gemakkelijk. Voor de rest meer dan prima film.

Mike Leigh begint niet met een volledig uitgewerkt scenario, maar vertrekt van improvisatieopdrachten waarbij de acteurs slechts weten wat hun personage weet. Het resultaat komt zeer realistisch over. Het accent van de Londense arbeidersklasse hoort daarbij.

Maurice (Timothy Spall) en Hortense (Marianne Jean-Baptiste) hebben zich opgewerkt op de sociale ladder met een carrière als fotograaf of optometrist - allebei een visueel beroep. Ze worden echter omringd door mensen die sociaal achtergebleven zijn, als gevolg van alcoholisme of van een tienerzwangerschap. Cynthia (Brenda Blethyn) wil haar dochter Roxanne (Claire Rushbrook) waarschuwen om niet dezelfde fout te maken, maar daardoor komt ze bazig en bemoeizuchtig over.

Wanneer Cynthia en Hortense elkaar voor het eerst ontmoeten, lijken het wel verborgen camera, met af een toe een voertuig dat door het beeld rijdt. Dan volgt een long take met een grotendeels geïmproviseerde dialoog. Het is moeilijk te geloven dat Hortense haar biologische dochter is, maar dat geeft net aanleiding tot een spannende confrontatie.

Monica, de vrouw van Maurice, pronkt met haar vernieuwde interieur, terwijl Cynthia nog steeds in het rommelige en bouwvallige huis van hun ouders woont. Monica wil kinderen, maar kan er geen krijgen; terwijl Cynthia twee kinderen kreeg zonder ze te willen. Maurice besluit filosofisch dat het beter is om gewoon uit te komen voor de waarheid. Tijdens de groepsdialogen worden ook de reacties getoond van wie niet aan het woord is. Donkere klanken van strijkers en koperblazers versterken de sombere sfeer.

“Life isn't fair then is it. Somebody always draws the short straw.”

Indrukwekkende film. Ik moest er in het begin nog even inkomen, en de vele personages die tegelijk geïntroduceerd worden werkt wat verwarrend. Vooral ook omdat ieder personage echt een eigen verhaallijn heeft, en het in het begin redelijk los staat van elkaar.

Ik dacht soms ook dat ik naar een komedie aan het kijken was, en vooral de scenes tussen moeder Cynthia en dochter Roxanne zijn zeer vermakelijk. Tegen het einde komt alles samen en het laatste gedeelte rond de verjaardag van Roxanne leert vuurwerk op. Iedereen heeft zo zijn eigen geheimen die eindelijk worden uitgesproken, en vooral de uitbarsting van Timothy Spall is grandioos.

Mijn absolute nummer 1 ooit. Als ik er aan terugdenk zie ik weer die scène voor me waarbij de geheimen en leugens uit de doeken worden. Zo intens mooi.

Het is ook alweer ruim acht jaar geleden dat ik hem dus voor het laatst gezien had. Ik had hem toen al 4 sterren gegeven, maar toen ik de film nu weer zag herinnerde ik me er toch maar weinig van. Dat kan ik me ook wel voorstellen want er wordt vooral heel veel gepraat in de film. Een volwassen zwarte vrouw, die als baby is geadopteerd, gaat op zoek naar haar biologische moeder en ontmoet zo nog meer familie. Ik kan me voorstellen dat dit in de praktijk nogal een grote shock teweegbrengt, terwijl sommigen nog zelfs niet eens van het bestaan afweten. Toch heb ik ook bij deze film weer bewondering voor Mike Leigh hoe hij het iedere keer weer voor elkaar gekregen heeft om de acteurs zo mooi en naturel te laten spelen. Gewoon nog steeds een indrukwekkende film die zijn vier sterren ook nu nog dubbel en dwars waard is.

geweldige film,kom ik er net achter dat het vera is...haha wat speelt ze goed!

Stond met hoge notering afgebeeld en ik dacht: goeie film wellicht...

Dat bleek niet zo te zijn, het hangt nogal van cliché's aan elkaar. Na een uur kijken, dacht ik: zou die vrouw/ personage B. Blethyn ook normaal kunnen praten? Het bleef maar dat neurotische, huilerige toontje...

Na Coronation Street, de serie, dacht ik dat we alle stereotypen wel hadden gehad, maar dat bleek niet zo te zijn. De enigen die te pruimen zijn qua overtuigend spel en rol zijn de dochter, Hortense, mooi, ingetogen spel van M.J. Baptiste en Maurice/T. Spell. Hoe dit deel van een bevolking wordt neergezet, vind ik armzalig en bekrompen.

Ik ken het door mijn werk erg goed en ondanks dat de film uit 1996 is, vind ik de visie en aannames achterhaald en voorspelbaar. Het ontbreekt er nog maar aan, dat de vrouwen krulspelden in hebben en de mannen de hele dag in een badjas op de bank hangen...Het leidt nogal af van de rode draad in de film,

die op zich prima is.

Aan deze mening is niet ongepasts, ieder heeft er recht op.

Prachtige film.

Maar ben ik nou de enige die helemaal kriebelig wordt van het stemmetje van Brenda Blethyn?

Kon me niet bekoren. En hoewel ik respect heb voor het acteren dat toch wel top was

Je moet vooral kunnen inleven en genoeg sympathie voelen voor de neurotische Cynthia denk ik. Ze zit vol zelfbeklag maar is tegelijk ook aandoenlijk kwetsbaar en aardig. Dat stemmetje waar YSV kriebelig van wordt past daar perfect bij. Het is mooi om te zien hoe ze helemaal opfleurt als ze meer contact krijgt met haar dochter Hortence. En de moraal van het verhaal komt goed tot uiting zonder dat het ergens prekerig wordt.

In de lange rij met Britse sociale drama’s is dit er wel een die me me nog een poos zal bijblijven. Leigh vertelt een mooi, grappig, maar ook wel intens verhaal over een single mother die haar laatste strohalm grijpt om nog iets met haar leven aan te vangen.

De cast doet het geweldig. Vooral Rushbrook en Jean-Baptiste blinken uit: ze hebben tonnen charisma en een geweldige chemie. Al worden ze natuurlijk ook geholpen door een bijzonder sterk script vol snedige dialogen.

De film bevat een hoop herkenbare taferelen, maar werkt bij momenten ook vervreemdend. Zeker het moment van catharsis is ronduit bizar en theatraal. Ik wist niet goed wat ik moest voelen: opluchting of plaatsvervangende schaamte.

Speciaal. 3,5*

Oei.

Niet mijn soort film dit, waardoor mijn score waarschijnlijk al snel lager is dan bij medegebruikers. Dat theatrale, drukke gedoe van de Engelsen is niet meteen mijn soort cinema. Maar een gemiddelde van 3,74? Serieus? Ik zet er toch grote vraagtekens bij.

Leigh onderstreept zijn film met allerlei boehoe en tranen. Maar letterlijk niets wil raken, omdat Leigh het er zo dik bovenop legt dat ik het als kijker totaal niet serieus kan nemen. En de boehoe moet dan ook nog doorgaan tot een speelduur van 142 minuten.

Er is wat mij betreft van alles mis met deze film. Om te beginnen bij de soundtrack waar regisseur Leigh blijkbaar geen raad mee wist. Sommige scenes worden waarschijnlijk als dramascene gepresenteerd, maar komen er humoristisch uit. Dat Leigh ze vervolgens onderstreept met zware huilmuziek maakt het bijna hilarisch. De soundtrack wordt continue slecht getimed, om bijna van te lachen.

Maar ook het onnatuurlijke en ongeloofwaardige gedrag van zowat elk personage zit me op de zenuwen. Ze zullen vast wel bestaan, ergens, maar zoals ze hier neergezet worden is het moeilijk om te geloven dat ze echt bestaan. Iedereen lijkt eigenlijk wel van het padje getikt te zijn. Ook de "normale" personages.

Camerawerk is niet bijzonder, behoorlijk saai zelfs. Weinig detail in de scenes, zeer schaarse indrukwekkende shots en een matige montage. Alles behalve fris, alles behalve luchtig. Vooral heel zwaar en sentimenteel, maar zonder impact. Wat voorzichtige humor in de scenes heeft ook een erg hoge irritatiefactor.

Blethyn zit goed in haar rol, maar het is een behoorlijk bizarre verschijning waarmee ik nergens kon inleven. Het huilerige, bijna aanstellerige gedrag dat constant in beeld wordt gebracht wekt bij mij geen sympathie op. Haar tegenspelers worden ook zo gek mogelijk neergezet, zodat je je daar ook niet mee kan inleven.

De titel van de film is voor de rest net zo niet-creatief als het verloop van de film zelf. Het schrijfwerk van de film is alles behalve indrukwekkend of emotioneel en de finale van de film voelt zo onnatuurlijk aan dat het me nergens echt meekrijgt. Visueel ook erg saai en levenloos, waar je als kijker 142 minuten tegenaan moet kijken.

Ik heb eigenlijk niet vaak een film gezien met zoveel boehoe en poeha die nergens maar een beetje impact maakt. Ik vond alles erg gemaakt in elkaar gedraaid en waar Leigh waarschijnlijk hoopte op sympathie van de kijker resulteert bij mij enkel in afkeer. Een groot melig huilfestijn waar ik niets voor voel. Het is dat het goede acteerwerk nog wat goed weet te maken en Leigh op z'n minst niet terugviel in slome cinema. Als dat was gebeurd dan had ik de film zelfs mogelijk uitgezet.

Na een half uur had ik wel door dat dit geen film voor mij is. Het alledaagse leven in de onderklasse van de samenleving levert nauwelijks iets opzienbarends op. Het acteerwerk is zeker in orde, maar de personages kon ik niet echt interessant vinden. Maurice en Hortence zijn daar uitzonderingen op, maar op het hersenloze gedrag van Cynthia's dochter met haar vriend bijvoorbeeld, was ik vrij snel uitgekeken. De finale maakte nog wel iets goed, maar Secrets & Lies bleek me toch te veel oppervlakkig sociaal drama.

Mja, toch ook wat ontgoocheld na het lezen van de vele goede commentaren..Zat de hele tijd te wachten tot ik m goed ging vinden. Is niet gebeurd.

Misschien dat de boodschap er te dik oplegt, zeker op het einde (secret and lies ! wordt er geschreeuwd) maar toch kan ik de film niet zomaar aan de kant schuiven. Leigh kan zeer mooi de pijn van het leven tonen. Zowel op humoristische wijze bv bij die foto sessies als op stoïcijnse wijze door de scene met de ex zakenpartner van Spall of door details (als Marie Jean-Baptiste de ruzie hoort om het huis van de overleden moeder door haar familieleden). Leight zet alles klassiek in scene met een even klassieke melo score die alles moet onderstrepen maar de personages zijn echt. En nobel. Dat is waarom, denk ik de film zo puur en echt binnenkomt. Iedereen heeft goede bedoelingen, iedereen handelt naar eigen goed (zelfs de medewerkster van het adoptie bureau) maar toch is er ruzie en ontstaan er spanningen. Niks aan te doen. Mensen liegen. Ook het feit dat mensen aan lager wal geraken eenvoudig weg door pech benadrukt de machteloosheid van de mensen tegen hun lot. Tot slot : die klassenstrijd is toch voor vele UK regisseurs een wederkerend thema.