Secrets & Lies (1996)

Erg geïnteresseerd geraakt in Mike Leigh nadat ik Happy Go Lucky (aardig) en Another Year (niks minder dan briljant) zag. Leigh wordt vaak in één adem met Ken Loach genoemd, maar Loach' werk wil er bij mij niet in.

Met Secrets and Lies zag ik een mooie film, met iets te veel soap-aspecten. De muziek is hopeloos gedateerd en de uiteindelijke uitbarsting was me iets te dramatisch, met als dieptepunt de monoloog van Maurice waarin de titel werd genoemd (http://www.youtube.com/watch?v=hEi4I6UWuDQ).

Verder niks dan lof. Het acteerwerk is van een absurd hoog niveau en de scenes waarin Maurice zijn vak als fotograaf uitvoert, zijn kleine speelfilms op zich.

Nog een klein minpuntje: het leek alsof Leigh bang was om het karakter van Hortense een zwakte mee te geven, omdat ze niet uit een milieu komt waar hij normaal over filmt. Daardoor blijft haar karakter wat vlak.

Typische Leigh-film over de zelfkant van de samenleving. Wat een troosteloze toestand in het begin, maar wel erg goed getroffen wat mij betreft. Vanuit meerdere lijntjes bouwt Secrets & Lies rustig op, en het aardige is dat je ziet dat er van alles wringt tussen de personages zonder de aard daarvan te kennen. Ook als kijker wordt je geconfronteerd met geheimen en leugens. Het meest knappe van de film vind ik echter de interactie tussen Hortence en haar moeder plus de rest van de nieuwe familie. Twee totaal verschillende werelden, maar toch slaagt Leigh erin de wederzijdse band geloofwaardig te maken. Een ander sterk punt zijn de dialogen, voor 90% dan (soms is het net iets te toneelmatig misschien). Maar de scene tussen Hortence en haar vriendin bijvoorbeeld, mooi hoor. Minder te spreken ben ik over de muziek, die vooral wordt gebruikt om dode momenten op te vullen en daarbij veel te prominent aanwezig is. Cinematografisch is het ook weinig bijzonder, de prioriteit ligt duidelijk elders. De climax van Secrets & Lies mag er wezen (op kleine punten na) en plaatst vooral het personage Maurice tussen de helden van de filmgeschiedenis. Overtuigend drama.

Film die mij bijzonder aanspreekt en ook altijd bij is gebleven.
Minpuntjes:
-Ook deze duurt te lang, evenals All Or Nothing en in mindere mate Another Year. Bepaalde stukken kunnen mij niet lang genoeg duren, maar er zijn ook andere langdurige fragmenten waar ik de meerwaarde niet van inzie.
-De muziek is ook hier m.n. in het begin te nadrukkelijk aanwezig.

Flirten de laatste scènes misschien wel met oversentimentaliteit, voordien hebben we heel goed filmwerk gezien, met een geladen en emotioneel intrige en bovenal met een verbluffende Brenda Blethyn.
Uit hetzelfde jaar komt "A family Thing" met een min of meer gelijkaarig thema, maar deze "Secrets and Lies" is veel krachtiger uitgewerkt.
Ook Timothy Spall is een klassebak.

Brenda Blethyn... wow... grote klasse!

Erg treffend.

Prachtig. Leigh creëert een ''echte'' film. Alles voelt zoals het is. De karakters, de grauwe sfeer (op een zomerse dag in de buitenwijk na - schitterend), de acteerprestaties en het verhaal + de opbouw ervan. Meeslepend en oprecht. Waar Blethyn haar prestatie gedurende de hele film al buitenaardse proporties meegeeft, komt Spall op het einde totaal los in de scenes dat 'Secrets & Lies' qua sentiment op het randje balanceert, maar waar dingen nooit overgedramatiseerd aanvoelen. Leigh doet dit dus perfect. Ik werd er helemaal in meegetrokken, met kippenvel en al. En dat gebeurt niet heel snel. Onvervalst goed dit.

Prachtige recensie Harm-Jan!!

Thanks!

Weet nog toen ik em destijds in de bios zag dat het terstond mijn all time favorite was

Zo favoriet dat je er niet op gestemd hebt?

Goed gezien Moet em inderdaad maar gauw weer eens herzien, en een score geven. Hij staat op de lijst!

Onder andere Breaking the waves en Fargo kloppen in Cannes in 1996 was en is een (opmerkelijke) prestatie. Deze secrets and lies moest ik dus zien. Niet te verwarren met de gelijknamige serie met Juliette Lewis, maar één van de betere werken van Mike Leigh. Het deed me zelfs wat denken aan de films van Ken Loach.

Hoegenaamd geen slechte film waarbij de relatie tussen Cynthia en Hortense centraal staat. Moeder en dochter, blank en zwart, middenklasse en lage sociale klasse, de contrasten tussen beiden kunnen niet groter zijn. De ontmoeting tussen beiden is intens en het is vooral het wachten op elkaar aan de ingang van de metro (?) dat het meeste indruk op me naliet. Totaal geen aandacht voor elkaar hebben wetende dat de andere niet is op wie ze aan het wachten zijn.

Cynthia, komend uit een lager sociaal milieu, heeft het sowieso niet onder de markt met haar leven, haar andere dochter Roxanne en de moeilijke relatie met haar broer en diens gezin die duidelijk welgestelder is dan zij. De confrontaties met haar nieuwe familie verloopt ook gespannen. Verschillende malen worden onbewust en onbedoeld vooroordelen uitgesproken. Toen Monica de deur opendeed en Hortense zag, zei ze onmiddellijk dat ze bij de verkeerde aanbelde. En ook over haar opleiding werd vrij meewarig gedaan. Het zijn die kleine vooroordelen waaraan we ons allemaal al eens durven zondigen. Zeer sterk gebracht en onder de aandacht gebracht in deze film.

De acteerprestaties zaten ok. Timothy Spall vond ik erg aangenaam. Brenda Blethyn vond ik met haar gesnotter op den duur wat vervelend. Ook Jean-Bapiste bracht een serene vertolking van Hortense. The happy family op het einde wanneer nog een aantal "geheimen" - nuja, je loopt niet zomaar te koop met het feit dat je geen kinderen kunt krijgen - de kop opsteken vond ik een beetje te veel van het goede. Alsof alles ineens opgelost is. Beetje jammer en te gemakkelijk. Voor de rest meer dan prima film.

Mike Leigh begint niet met een volledig uitgewerkt scenario, maar vertrekt van improvisatieopdrachten waarbij de acteurs slechts weten wat hun personage weet. Het resultaat komt zeer realistisch over. Het accent van de Londense arbeidersklasse hoort daarbij.

Maurice (Timothy Spall) en Hortense (Marianne Jean-Baptiste) hebben zich opgewerkt op de sociale ladder met een carrière als fotograaf of optometrist - allebei een visueel beroep. Ze worden echter omringd door mensen die sociaal achtergebleven zijn, als gevolg van alcoholisme of van een tienerzwangerschap. Cynthia (Brenda Blethyn) wil haar dochter Roxanne (Claire Rushbrook) waarschuwen om niet dezelfde fout te maken, maar daardoor komt ze bazig en bemoeizuchtig over.

Wanneer Cynthia en Hortense elkaar voor het eerst ontmoeten, lijken het wel verborgen camera, met af een toe een voertuig dat door het beeld rijdt. Dan volgt een long take met een grotendeels geïmproviseerde dialoog. Het is moeilijk te geloven dat Hortense haar biologische dochter is, maar dat geeft net aanleiding tot een spannende confrontatie.

Monica, de vrouw van Maurice, pronkt met haar vernieuwde interieur, terwijl Cynthia nog steeds in het rommelige en bouwvallige huis van hun ouders woont. Monica wil kinderen, maar kan er geen krijgen; terwijl Cynthia twee kinderen kreeg zonder ze te willen. Maurice besluit filosofisch dat het beter is om gewoon uit te komen voor de waarheid. Tijdens de groepsdialogen worden ook de reacties getoond van wie niet aan het woord is. Donkere klanken van strijkers en koperblazers versterken de sombere sfeer.

“Life isn't fair then is it. Somebody always draws the short straw.”

Indrukwekkende film. Ik moest er in het begin nog even inkomen, en de vele personages die tegelijk geïntroduceerd worden werkt wat verwarrend. Vooral ook omdat ieder personage echt een eigen verhaallijn heeft, en het in het begin redelijk los staat van elkaar.

Ik dacht soms ook dat ik naar een komedie aan het kijken was, en vooral de scenes tussen moeder Cynthia en dochter Roxanne zijn zeer vermakelijk. Tegen het einde komt alles samen en het laatste gedeelte rond de verjaardag van Roxanne leert vuurwerk op. Iedereen heeft zo zijn eigen geheimen die eindelijk worden uitgesproken, en vooral de uitbarsting van Timothy Spall is grandioos.

Mijn absolute nummer 1 ooit. Als ik er aan terugdenk zie ik weer die scène voor me waarbij de geheimen en leugens uit de doeken worden. Zo intens mooi.