The Last Waltz (1978)

Uhm, nee.

Clapton speelt zelfs voor zijn doen misschien wat beheerst, en hij speelt geen bombastische solo, maar muzikaal is het nog steeds briljant wat ie hier doet.

Simpelweg fantastisch, te veel goede momenten om te kiezen. Alleen Neil Diamond skip ik altijd.

Ik heb 'm inmiddels denk ik honderd keer gespeeld, de dvd. Prachtige muziek.

Eén dingetje zit me dwars. Tegen het einde van de film zit Scorsese met Danko in de studio, en dan is er een shot waarbij Danko in het luchtledige staart, alsof hij zijn leven aan het overdenken is. Op dat moment wordt er een liedje ingezet... wie weet welk nummer dat is?

Moment is op 1:11:05.

Heb 't antwoord al via MusicMeter.

Hmmm, scorsese doet zijn uiterste best en heeft goede ideeën om hier meer van te maken dan een standaard muziekdocumentaire. De gesprekken tussen de nummers zijn meestal boeiend en bijvoorbeeld het eindshot is geniaal, zonder twijfel.

Maar het concert is hooguit matig. Ik luister wel eens naar the band (meestal de cd samen met bob dylan), en ik kan daar dan wel van genieten. Maar hier zien we een band die er zich van bewust is dat het een laatste concert is, wat vriendjes heeft uitgenodigd om samen wat plezier te maken op een podium. Bijna steeds krijg je het gevoel naar een verzadigde groep te kijken, nergens blijkt enige honger, waardoor de muziek veel van haar kracht en geloofwaardigheid verliest. Op momenten waar er gastzangers zijn die mij minder aanspreken (zoals Muddy Waters), werd het zelfs vervelend. Doet me een beetje denken aan een galawedstrijd in het voetbal, zo waar de grote sterren van nu en vroeger een truitje aantrekken en voor het goede doel wat lopen te voetballen. Op zijn beste momenten is zoiets vermakelijk, maar door het gebrek aan inzet wordt het nooit meer dan dat.

Ik heb niet veel kennis van live vertoningen en dit is dan ook mijn eerste optreden die ik op televisie heb gezien. Ik heb niet echt zoveel met The Band, ik heb ooit hun titelloze album beluisterd en ik was niet echt onder de indruk, maar ik heb toch kunnen genieten van dit optreden. Ik heb genoeg bekende gezichten gezien en enkele favorieten zoals Bob Dylan, Muddy Waters en Neil Young. Young keek wel wat raar, maar dat komt waarschijnlijk door wat anders. Heel fijn trouwens dat Mannish Boy werd gespeeld, want dat is gewoon mijn favoriete blues nummer.

Voor de rest vind ik de opnamekwaliteit heel goed en het is ook heel goed gefilmd. Het leuke waren de interviews die eigenlijk niet zoveel betekende, maar toch de eentonigheid wisten te door breken. Een eentonigheid die ik eigenlijk nooit negatief ervoer.

Toentertijd gelanceerd als de ultieme rockfilm, helaas klopt dat nog steeds.

In de bios maar zozo, tien jaar later een stuk beter en onlangs op tv ronduit goed, daarom alvast 4 sterren, daar komt het uiteindelijk toch op uit.

Mooie concertfilm/documentaire over het afscheid van The Band, met veel interessante gasten (Bob Dylan uiteraard, en Ronnie Hawkins, maar ook Neil Young, Joni Mitchell, Van Morrison, Muddy Waters, Eric Clapton, Neil Diamond, Emmylou Harris e.a.). Maar vooral ook de leden van The Band zelf, en dat zijn/waren stuk voor stuk toch wel briljante muzikanten, met voor mij persoonlijk Levon Helm op de eerste plaats. Fantastische stem had die kerel.

Hun bekendste nummers werden gespeeld, en nummers van de gastartiesten. Neil Young bracht een behoorlijk sterke versie van 'Helpless', keek inderdaad raar uit z'n ogen (u weet wel waarom), en Van the Man had ik bijna niet herkend, maar toen hij z'n strot opentrok natuurlijk weer wel.

Scorsese heeft het goed in beeld gebracht, uitmuntend is het, in tegenstelling tot de muziek, allemaal toch niet. Ik vond de overgangen tussen de songs en flarden van gesprekken/interview te direct.

3,5 sterren

Scorsese’s slagroom.

De regisseur zijn eerste muziek-documentaire is de concertfilm van The Band’s laatste performance. Voorzien van gastoptredens door vele bekenden waarbij Dylan als een onprettige hork voorbij komt, Young nogal stoned lijkt en de show vooral wordt gestolen door Van the Man en Dr. John. Ook de Staple Singers en Muddy Waters zijn de kers op de muzikale slagroom die door Robertson & co extra smeuïg wordt opgediend. De interviews zijn aardig, maar het is hier de muziek die hoogtij viert.

Zeer goed.

Tja, ik laat mijn fandom wat doorschemeren. De docu an sich stelde bar weinig voor, behalve het feit dan dat Scorsese wel heeft geregeld dat hij het afscheidsconcert op deze manier in beeld mag brengen. Dat laatste is volgens mij zeker voor die tijd best bijzonder.

De interviews stellen dus bar weinig voor, maar als muzikaal spektakel absoluut een topper.

Opvallend dat bij de acteurs niet de bandleden staan.

Of ik nu een cultuurbarbaar ben of niet, feit is wel dat ik voor het zien van deze documentaire nog nooit van The Band had gehoord. Nu ben ik ook niet zo’n super muziekliefhebber, maar weet ik toch wel wat af van de geschiedenis, maar blijkbaar is deze band voor mij een grote onbekende. Dit is een registratie van hun allerlaatste concert. Omdat het een afscheid is, ga ik ervan uit dat ze alle muzikale hoogtepunten die ze hebben gehad wel zullen spelen. Daarnaast spelen er veel artiesten mee, die ik wel ken.

Ik moet zeggen dat ik het niet slecht vond. Niet alle muziek is even goed, maar er zitten best leuke nummers tussen. Daarnaast zorgt Scorsese ervoor dat er tussendoor voldoende afwisseling is, door het concert af te wisselen met interviews, die er tussendoor geplakt zijn. Hoewel ik het concert zelf niet heel bijzonder vond, klonk het bij vlagen wel lekker. Wel kon je op momenten duidelijk zien dat het ook wel goed was en ze er blij mee waren dat het er opzat. Verder is het niet heel groots en moet je waarschijnlijk echt fan zijn, om dit heel hoog te kunnen waarderen.

Maar voor de leek, zoals ik hier is het een aardige documentaire, die veel muziek bevat en diverse interviews, die vakkundig in beeld gebracht zijn, zoals het natuurlijk ook hoort bij een regisseur van dit kaliber.

3,0*

Wie zijn Robbie Robertson, Rick Danko en Levon Helm dan ????

Deze prent nog eens opnieuw bekeken, en nog steeds bijzonder onder de indruk van alle talent dat hier wordt getoond.

Een stukje muziekgeschiedenis dat ik nog vele malen opnieuw zal bekijken.

Had nooit geweten dat dit een Rock n Roll registratie was, dacht altijd dat het om klassieke muziek ging. Ben dus aangenaam verrast met Dr. John en Van Morrison als hoogtepunt. Interviews zijn wat overbodig en halen een beetje de schwung uit de registratie maar geven dan wel weer een persoonlijk tintje.

4.5*

Is hier een film van?? Cool. Moet goed zijn! Ik ga snel kijken of ik deze ergens kan vinden...

Prachtig concert van briljante muzikanten. Jammer van de overdreven focus op Robertson, nou net de man met de minste persoonlijkheid in The Band.

THIS FILM SHOULD BE PLAYED LOUD!

Wanneer een concertregistratie al begint met bovenstaande woorden, dan krijg je het gevoel dat dit wel eens iets geweldigs zou kunnen worden; Ik ben fan van The Band geworden via Bob Dylan (Planet Waves, Before the Flood, het concert in de "Royal Albert Hall", ...) en algauw volgde hun studioalbums en onder andere Rock of Ages. Een paar dagen geleden kreeg ik als verjaardagsgeschenk deze The Last Walz en natuurlijk direct opgezet wanneer ik een vrij moment (en bovendien één waar ik het volume lekker hoog kon zetten) had.

En dat volume? Dat is wel erg hoog gegaan, want dit farewell concert (hoewel de groep nog wel zou terugkeren maar dan zonder Robertson) is gewoon geweldig. Van de nummers van The Band zelf (Up on Cripple Creek, The Shape I'm In, The Night They Drove Old Dixie Down, ...) tot aan de vele gast performances (Neil Young, Bob Dylan, Van Morrison, Eric Clapton, ...) die allemaal heerlijk swingen. Regisseur Martin Scorsese levert een uitstekende prestatie om het allemaal in beeld te brengen, interessant is trouwens de documentaire Revisiting The Last Walz die als extra is toegevoegd aan de DVD waarin Scorsese uitlegt hoe hij alles heeft klaargespeeld, en schiet eigenlijk enkel tekort in twee dingen. Namelijk het starten van Genetic Method/Chest Fever maar dat dan al snel weer afbreken en de ietwat ruwe afwisseling tussen concert en interview. Het had misschien beter geweest om dit te verdelen in zowel het volledige concert apart alsook de volledige interviews apart.

Dan hadden we misschien ook meer focus gekregen op de andere bandleden naast Robbie Robertson. Die is uiteraard producer van het geheel en heeft zich samen met Scorsese bezig gehouden met de montage. Robertson heeft uiteraard ook zijn aandeel gehad in het succes van de groep, maar The Band is juist zo goed vanwege de synergie tussen de verschillende leden. De interviews zijn dan ook telkens erg kort en op zich vrij verwaarloosbaar. Tof natuurlijk om de mannen te zien spreken, maar het is 10x toffer om ze te zien spelen. Mooiste moment? Wanneer Neil Young Robertson komt bedanken dat hij hier mag komen spelen en dat die gewoon antwoord met 'You're kidding right?' waarna hij idolaat naar Young kijkt die zijn ding doet. Liefde voor muziek, zo mooi om te zien.

Ik zou hier over kunnen blijven doorgaan. The Band zelf is geweldig goed op elkaar ingespeeld, zelden zo'n goede chemie gezien tussen de verschillende leden van een groep, en de gasten die passeren zijn ook van een bijzonder hoog niveau. Zo'n Muddy Waters die Mannish Boy speelt met The Band in zijn kielzog, daar wordt je toch gelukkig van.

4*

Scorsese en een band van dit kaliber. Moet ik zien.

Een van de indrukwekkendste concertfilms die er is gemaakt. Met prachtige gastoptredens!

Erg mooie en goede film.

Daarna eigenlijk nooit meer zo'n groep getalenteerde muzikanten bij elkaar in één band gezien

Drie zangers van het kaliber Helm,Danko en Manuel in dezelfde groep dat is eigenlijk niet eerlijk.

Erg jammer dat het hierna tussen Robertson en Helm nooit meer is goed gekomen.

THE LAST WALTZ (Masters of Cinema) New & Exclusive Official Trailer

De nukkige mopperkont Van Morrison die zelfs aan het dansen gaat. Een concert dat uberhaupt

stemt tot weemoed met al die grote namen uit het verleden, dat een en al gebroederlijkheid en

eensgezindheid uitstraalt. Daar kreeg ik het al aangenaam warm van. En met geen enkele

dissonant: Al de artiesten die hier acte de presence geven als eerbetoon aan The Band, maken

indruk. Hoogtepunten zijn dan ook amper te noemen. Een indrukwekkende registratie, formidabel

door Scorsese in beeld gebracht. En wat beleven de leden van The Band ook een zichtbaar plezier

aan dit afscheidsconcert. Hartverwarmend. Een unieke belevenis, en die in zijn soort waarschijnlijk

wel nooit geevenaard zal worden.

The Last Waltz is een door Martin Scorsese gefilmde muziekdocumentaire over het laatste optreden van de legendarische band. Een aantal beroemde muziekvrienden geeft acte de présence, waaronder Eric Clapton, Joni Mitchell, Ringo Starr en Neil Young. Enige minpunt is dat Bob Dylan het halverwege de film nodig vindt om zijn gekerm ten gehore te brengen. 3,5*

Wow man! Die blu ray is echt supervet. Prachtig beeld en heerlijk geluid. En wat een heerlijk concert.

Heel lang tegen aan zitten hikken, maar omdat ik nou eenmaal alles Scorsese's gezien wil hebben dan toch maar opgezet. Uiteindelijk niet echt mijn ding, ik had bijvoorbeeld graag minder muziek gehad en meer interviewfragmenten, maar dit is toch wel een heel bijzondere concertregistratie. Sfeervol en intiem, met een uitstekend presterende The Band. En wat een indrukwekkende, niet aflatende parade van gastzangers en- zangeressen, haast niet te bevatten.

Voor de zoveelste maal gezien: het afscheidsconcert van één van mijn favoriete bands ooit, met als gasten diverse andere favoriete artiesten inclusief mijn nummer 1, en daarvan dan de registratie geregiseerd door een favoriete regisseur. Kan bijna niet mis gaan, en dat doet het dan ook niet. Nu weer eens bekeken na het lezen van Robbie Robertsons autobiografie en het herlezen van Barney Hoskyns' boek over The Band, en dan wordt het al helemaal een feest der herkenning. Niet al mijn lievelingsnummers komen aan bod, en sommige optredens zijn minder interessant dan andere, maar als geheel is dit toch een prachtig document van een uniek gebeuren.

        Eigenlijk opmerkelijk: voor een groep die zoveel respect heeft voor muziek uit het verleden (inclusief de zwarte rhythm & blues en vroege rock & roll) zijn er maar twee zwarte artiesten te zien: de Staple Singers krijgen een apart podium bij The weight, en voor het concert zelf is alleen Muddy Waters uitgenodigd (en die haalt I shall be released niet eens voor zover ik kan zien – voelde hij zich misschien niet helemaal op z'n gemak tussen al deze blanke supersterren uit de seventies?).