Raging Bull (1980)

Raging Bull is een film met een naam als een klok. Een vrij legendarische film en een film die bij velen hoog op de rankings scoort. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Dat Scorsese achter het roer stond, bevestigde dit alleen maar. Wel destijds geen Oscar voor beste film in 1981, maar de Oscars baarden al verschillende keren bastaardkinderen.

Jake La Motta, eveneens een legendarische bokslegende, eentje die ik louter van naam kende, hier perfect vertolkt door een sublieme Robert De Niro. Robert De Niro ging letterlijk ver om een geloofwaardig personage neer te zetten. Wat Scorsese niet lukt, doet De Niro wel op de Oscars: winnen! La Motta, geen doetje, niet in, maar ook niet buiten de ring waar hij zich niet onbetuigd laat. Zijn vrouw(en) moesten het vaak ontgelden met verbaal en soms ook fysisch geweld. La Motta was een koleriek mannetje wiens paranoïa en ziekelijke jaloezie een smet is geweest op zijn leven. Het samenspel met de steeds amusante (en tegelijk koele) Joe Pesci is geweldig. Ook Cathy Moriarty doet het goed als tweede vrouw van La Motta.

De boksscènes in de ring zijn erg knap. De mooie zwartwitbeelden, montage en camerastandpunten zijn steengoed. Alleen jammer dat de scènes vaak erg kort zijn. Raging Bull is zo’n typische opgefokte film waarbij het hoofdpersonage nét door zijn agressieve vooruitstuwende houding de top heeft bereikt. Alleen zie je ook zo vaak welke prijs ze moeten betalen voor dit zelfdestructieve gedrag.

Scorsese On the Ropes: The ‘Kamikaze’ Film-Making of ‘Raging Bull’

Raging Bull is een biografische film over het leven van de bokser Jake LaMotta, geregisseerd door Martin Scorsese. Jake is een buitengewoon onsympathiek personage; buiten de ring mishandelt hij zijn vrouw en broer en hij is ziekelijk jaloers. Je hoopt gewoon dat hij een flink pak slaag krijgt in de film, en dat gebeurt uiteindelijk ook. Hij wordt gespeeld door Robert de Niro, die gedurende de opnames van de film maar liefst dertig kilo aankwam.

De gevechten in de boksring zijn erg mooi gefilmd in sfeervol zwart-wit. Elk gevecht is weer in een andere stijl gefilmd en dat houdt de aandacht goed vast. Een mooie film dus, en De Niro won indertijd terecht de Oscar voor beste acteur. 4*

Ik ben geen sportliefhebber en heb de film dan ook vanavond voor het eerst gezien. Ik vond de film heel sfeervol in zwart-wit en de locaties zijn top, maar had dus niets met het verhaal. Ik vond een aantal Rocky films beter dan Raging Bull. Ik had dus ook nog nooit van Jake La Motta gehoord. Maar goed, ik heb deze film gekeken vanwege Robert De Niro en Joe Pesci en die acteerden natuurlijk op volle toeren. Voor de liefhebbers zal deze film een absolute must zijn, maar voor mij dus niet. Ik geef de voorkeur aan andere films van Martin Scorcese. Een 2.0 van mij.

Rocky is een plaatje van een film maar die haalt bij lange na niet het niveau van Raging Bull om maar niks te zeggen over de afschuwelijke vervolg films van Rocky.

Ok Scorsese.

Ik vind de beste regisseur, ondanks zijn megastatus, helaas nog niet zo veel indruk nalaten op mij. 1 van zijn werkjes (The Wolf of Wall Street ) liet wel een grote indruk op mij achter, maar voor de rest zijn er nog weinig van zijn films echt bijgebleven helaas. Ook deze film brengt daar geen verandering in.

De Niro in een jonge rol. Ik zou hem bijna niet herkennen omdat ik gewend ben van de oude versie van De Niro. Ook Pesci ziet er weer jong uit, en ook hem, wel iets beter, zal ik niet herkennen. Hij is wel het slachtoffer van typecasting, maar hij voert de rol desondanks prima uit.

Voor de rest een aantal bijrollen die niet al te veel indruk maken. Scorsese slaat met deze film een iets andere, rauwere toon op. Het is duidelijk dat hij zijn visuele talenten een beetje wilde showen, maar wat hij vooral bereikt is dat het er allemaal wat rauwer uitziet.

De film is uiteindelijk, ondanks zijn trage begin, wel entertainend. Het gaat echter pas mis als De Niro ouder en dikker wordt. Eenmaal dat gebeurd veranderd de film in een normalere film die niet zo heel leuk meer is helaas, ondanks de beste pogingen.

Scorsese verteld het verhaal vaak een beetje haastig. Ik kan me haast niet voorstellen dat het boek zowat alleen maar romantiek, bokspartijen en soms een interactie beschrijft. Het voelt een beetje gepropt aan. Wetende dat Scorsese behoorlijk de tijd durft te nemen voor zijn films, voelt het wat vreemd aan.

Soms iets te traag, en sommige scenes worden iets te lang gerekt helaas. Voor de rest is dit best een degelijke klassieker, alleen niet zo briljant als ik op voorhand dacht dat hij zal zijn. Maarja.

Ik snap wel hoe Grindhouse er tegen aan kijkt, voor sommige kijkers kan een film staan of vallen bij een sympathieke hoofdpersoon. In het geval van Raging Bull zit je toch, hoe mooi, stijlvol, en goed geacteerd ook, naar een ongelooflijke klootzak te kijken. Daarentegen spreekt Rocky juist wel aan en is een stuk sympathieker. Ik worstel zelf ook met dit fenomeen.

Voor de derde of vierde keer gezien, en hoewel ik de film in zijn stijl en vakmanschap steeds meer ga waarderen, zal het toch nooit één van mijn topfilms worden, noch dat ik de hoge waarderingen die de film krijgt ga begrijpen.

De film begint op een poëtische, haast liederlijke manier, La Motta in de ring, in vertraging aan het schijn vechten met klassieke melodieuze klanken er onder gemonteerd. Het liederlijke valt buiten de gevechten om en in de thuissituatie al snel weg. Het karakter van een vreselijke dominante, egocentrische, jaloerse, mishandelende driftkop komt naar voren. Iemand die maar in één ding gelooft: zijn eigen woord en wil. Mijn sympathie gaat op dat moment meer naar Joey uit die erg goed acteert en vooral het sulletje lijkt en de meeste onzin van Jake over zich heen krijgt. Komische zijn de momenten te noemen wanneer hij zo nu genoeg van heeft en van zich afbijt. Dat er bij Joey ook een steekje los zit zien we later, echtere zijn woede en gewelddadige momenten lijken tot op zekere hoogte een bepaalde functionaliteit te bezitten terwijl Jake slechts zijn krachten lijkt te gebruiken als een 'bully' op het schoolplein die zijn zin of gelijk wil halen.

De film vervolgt met een aantal zeer sterke, bijna artistiek, gebrachte boksscenes. Tevens is het derde gevecht tegen Robinson heel goed in beeld gebracht, en dan met name de fase dat Jake wegtrekkers heeft, zijn team hem masseert en bij de les probeert te houden en je dat geluid helemaal hoort vervormen. Erg realistisch. Om verder te gaan over de stijl, de keuze van Scorsese om met zwart wit te werken is erg mooi. Naast de acteerprestaties die prima zijn kenmerkt de film zich in bijzondere stijlvolle beelden en shots.

Toch kan ik het gebrachte beeld van La Motta maar matig waarderen en vraag ik me af wat het idee nu precies was met deze film. The Guardian plaatste er destijds ook een redelijk kritische stuk over, hoe een gebrekkig figuur als La Motta door deze film nu als mythisch figuur afgeschilderd werd. Er zijn, hoe onbegrijpelijk ook, mensen die het een cult-figuur vinden en hem vooral in zijn stand-up gebeuren ge-wel-dig vinden! Tsja...ik persoonlijk vind dat hele gekissebis met iedereen, en dat constant zoeken naar dingen om maar ruzie te kunnen maken uitermate vermoeiend. Een goed voorbeeld is hoe hij debatteert met Joey over iets dat voorgevallen met Salvy en eventueel Vicky. Dat constante gezoek in de woorden en dingen die Joey zegt, daar bestaat een woord voor: paranoia. Wel weer goed hoe Jake uiteindelijk naar Joey toegaat, door de gang aan komt lopen terwijl Joey aan tafel zit en hem aan vliegt. Ijzersterk en kunstig gefilmd met weg vallende muziek op de achtergrond. Het hele gebeuren in zijn club vind ik persoonlijk een grote treurnis en uiteindelijk lijkt er dan een stukje bezinning en zelf berouw te komen als hij in de cel zit, voor een keer geeft hij de schuld aan zichzelf. Of dit nu getuigt van opgedane reflectie of dat hij de enige aanwezige, dus ook niemand anders ergens van kan betichten, zullen we nooit weten. Helaas is het wat mij betreft te laat om nog een greintje sympathie te oogsten voor dit ontspoorde geval.

Raging Bull, een film met een zekere stijl, bepaalde scenes zijn wonderschoon geschoten, de bokswedstrijden zijn buiten gewoon mooi gemonteerd, en al met al scoort de film zekere met zijn zwart wit look en ook de acteerprestaties. Helaas voor mij moet ik toch iets meer met een hoofdrolspeler hebben of dat er bewustwording op gang komt voordat ik een dergelijke film heel goed ga beoordelen. Het karakter blijft voor mij niet begrepen en ik kijk er na met afstand. Een film als The Bleeder heb ik dan juist weer meer mee, juist omdat het zo'n sul is en hij dat ook wel door heeft en daarom juist weer wint aan sympathie.

Wat een meesterwerk! Net eindelijk voor het eerst gezien en ook nog eens op bluray. Prachtige sfeer in het zwart/wit en vind hem denk ik persoonlijk nog beter als Rocky! Één van DeNiro’s beste rollen!

4,5*

Geniale film.

De Niro, living legend. Damn, wat hoop ik dat hij nog heel lang leeft.

Scorsese strooit in Rating Bull (1980) met prachtige noir beelden van de jaren 40 en 50 met een goede rol van De Niro en ook Pesci speelt weer prima zijn bekende typetje. Het verhaal vond ik na een halve film pas interessant worden waarin hij zich ontpopt als iemand die naar mijn idee lijdt aan borderline. De boksgevechten vond ik niet realistisch.

Raging Bull heeft me op de een of andere manier nooit kunnen boeien. Gister heb ik hem toch maar weer eens bekeken. En tot mijn eigen verbazing waren de 129 minuten zo om. Afgezien van wat overdreven box scènes, waarbij er geen enkele dekking te bespeuren viel, was het een groot feest om naar deze film te kijken. Het misselijkmakend mannetje Motta wordt uitstekend neergezet door De Niro. Het duo Pesci en De Niro werkt eigenlijk altijd. Hoewel ik dat dus lange tijd niet heb ingezien wat betreft Raging Bull.

Sterke Scorsese. Het duo De Niro-Scorsese wordt altijd veel geprezen, en terecht natuurlijk, maar als je daar ook nog eens Pesci bij gooit krijg je echt een gouden wisselwerking die door weinig andere combinaties verbeterd zou kunnen worden. De Niro weet als geen ander een énorm onsympathiek personage op de meest realistische manier denkbaar neer te zetten. Vind dit misschien zelfs één van zijn sterkere prestaties van wat ik al gezien heb; je ziet niet eens De Niro, je ziet Jake La Motta. Over die laatste wist ik op voorhand trouwens niet echt iets, en dat is ook niet echt nodig om de film naar waarde te kunnen schatten. Pesci heeft een kleinere rol, maar is even sterk als de temperamentvolle maar vaak toch ook veel rustigere jongere broer van Jake La Motta. Daarbuiten om een paar sterke zijfiguren, en ook grappig om weer wat Sopranos koppen te spotten.

Cinematografie en camerawerk is heel klassevol. Het zwart-wit beeld was niet per se functioneel, maar even goed een toffe keuze, en de boksscènes werden, allicht niet heel realistisch, maar toch sterk in beeld gebracht. Het zijn ook telkens maar korte scènes, gelukkig lag de focus hier helemaal niet op. De rode draad van de film is Jake La Motta's levensstijl, karakter en temperament, en hoe hem dat geholpen heeft bij zijn carrière, maar allesbehalve goed was voor zijn gezin. Het laatste halfuur vond ik het iets minder worden. Het werd toen fragmentarisch en eerder documentaire-achtig dan filmisch, al was dit misschien de bedoeling. In typische Scorsese stijl eindigt het allemaal duister en leeg voor de hoofdpersoon, zijn gezin kwijt, niemand die nog echt vriend met hem wil zijn, niemand die hem nog echt respecteert. Het is niet minder dan wat hij verdiende.

Weer een jaren 80 klassieker van Scorsese. Een geweldige regisseur en hij heeft doorheen vele decennia top werk geleverd, maar ben voorlopig iets meer fan van zijn pre-2000 periode (heeft overigens totaal niets met DiCaprio te maken, dat is een heel sterke acteur). Moet er nog een heel aantal van hem zien echter, moet ik maar eens werk van maken.

Wel ik ben niet uit mijn sokken geblazen door deze film. Van Scorsese heb ik al beter gezien, van DeNiro heb ik al beter gezien en boksfilms al dan niet biografisch heb ik ook al beter gezien. LaMotta was in zijn hoogjaren een stuk krapuul met een slecht karakter : ziekelijk jaloers, ijdel, dominant. Niet het type mensen die respect opbrengen, of LaMotta nu een topsporter is of niet. Zijn ongezonde relatie met Vicky werd goed vormgegeven en hij verknalt het ook met zijn broer, die hem nochtans aanbidt. De lokale mafia blijft aan de rand een invloed spelen op zijn carrière. Wel is het zo dat LaMotta uiteindelijk zijn fouten heeft kunnen inzien en voor zijn gedrag heeft moeten boeten. De man schreef in 1970 zijn eigen autobiografie die aan de basis staat van deze film. Toegeven is half vergeven zegt men (once i was blind, now i can see) . De bokswedstrijden waren veel te fragmentarisch gemonteerd waardoor ik niet bepaald onder de indruk was. Waarom geen spannende bokswedstrijd in zijn geheel tonen? De brutale stijl van LaMotta gaat in veel scènes verloren. Voor mij een degelijk gefilmd maar te doorsnee drama.

Sterke rol van Robert de Niro en mooi geschoten in zwart-wit. Wat een onuitstaanbare man die LaMotta je krijgt gewoon een hekel aan hem.

De film vind ik eigenlijk vrij saai, hij zit te eten of ruzie te maken, of we zien dertig seconden van een bokswedstrijd. Na de transformatie, ook weer een knap staaltje van de Niro, blijft er nog weinig speeltijd over. Tegenvaller dit.

Lang geleden vond ik dit maar saai. Was er denk ik te jong voor, kon meer van Rocky genieten. Vanavond herzien en aardig onder de indruk. Duistere en agressieve film, niet alleen qua inhoud, ook wat betreft vormgeving. Enorm sfeervol en een prachtrol van De Niro. Minpuntje: het geluid, dat kwam bij vlagen klunzig over.

Een van de mindere boxfilms. Teveel gezeik met zijn vrouw. Daar werd ik op den duur een beetje zat van.

Raging Bull 4K Blu-ray (Criterion)

Wat een kutfilm. Na 3 pogingen jaren terug, waarvan ik dacht dat ik misschien moe of aangeschoten was, nu bewust mezelf gedwongen m uit te kijken. Pffff, irritant. 2.5 ofzo. Moeten we vallen voor de zwart-wit gimmick of vanwege Scorsese of de cast? Echt met moeite uitgekeken. Kutfilm, kutkarakter en ook niet per se De Niro goed.

Voortreffelijke De Niro. Film onlangs na jaren weer bekeken en waardering iets verlaagd naar 4 sterren omdat de tweede kijkbeurt bij een top film (dat is voor mij 4.5 of 5 sterren) zo'n hoge waardering moet bevestigen. Dat was toch niet helemaal het geval.

Karakterschets. Precies dat. Eigenlijk niets meer en niets minder. Veel biopics gaan de mist in door een heel leven te willen tonen met alle belangrijke momenten. Maar dan kan ik evengoed een lemma van Wikipedia lezen. Dan weet ik evengoed wat die persoon heeft uitgevroten in zijn leven maar ken ik die persoon nog totaal niet. Vaak zijn dat hele vlakke films, nauwelijks als film ook te beschouwen. Eerder een verzameling scènes.

Scorsese doet dat anders. Hij toont vooral iemands persoonlijkheid en wat doet met hem en met hem in relatie tot zijn omgeving. Er komen ook geen verklaringen daarvoor – Scorsese lijkt er niet eens in geïnteresseerd – maar de gevolgen des te meer. Alsnog wordt een behoorlijk aantal jaren verteld maar steeds gebruikt als ondersteuning om de persoon LaMotta te duiden. En dat werkt. Later zou Scorsese dat nog eens herhalen met The Aviator. En als kijker kan je er zelf uithalen wat je erin ziet. Zo viel voor mij vooral de jaloezie op, dat LaMotta onmachtig is en dan maar zijn vuisten gebruikt op welke manier en op welke plek dan ook. Zijn gevecht tegen zijn gewicht hing er dan weer wat meer bij en komt pas tegen het eind.

Scorsese wordt wel geholpen door zijn mensen. Natuurlijk de acteurs waarin DeNiro opvalt die alle remmen los gooit maar wel perfect balanceert richting het menselijke en geloofwaardige. Maar Pesci maakte de meeste indruk op mij. Normaal een driftkikkertje en de eerste vijf minuten vond ik dat ook, maar dan ineens wordt hij ingetogen en maakt hij een enorm voelbaar persoon van zijn rol.

En visueel is dit schitterend. Dat begint al met dat openingsshot tussen de lijnen van de boksring door in slowmotion, of de voeten van LaMotta’s oogappel in het water en natuurlijk de gevechten dicht op de huid en perfect in ritme en timing wat betreft montage.

Lang geleden eens al gezien, de score van toen blijft gewoon staan. 4,5*.