Stop Making Sense (1984)

Het moet lukken. Op een vinylbeurs kwam ik een album tegen van Talking Heads. Beetje teleurgesteld eerst omdat het een live album was en live muziek op een album vastleggen is niet zo eenvoudig. Maar toch meegenomen en genoten, echte topkwaliteit. Dat album was 'Stop making sense'. Dat deed me een belletje rinkelen en ik kwam wat later deze titel tegen. De verfilming van het live optreden.

Ik ken de muziek wel van Talking Heads, maar hoofdzakelijk van hun studio albums. Tijd dus voor een echte introductie. En met Stop Making Sense is dat zeker gelukt. Mooie intro en origineel idee om de muzikanten stelselmatig te laten opvoeren. Allemaal op een rustige manier, zeer professioneel en zo is de film ook. Niet alleen de band op het podium, maar ook de crew van het optreden en van de filmopnames weten wat ze doen. Dit is geen toevallige opname (als je begrijpt wat ik bedoel).

Wil dat zeggen dat het allemaal kant en klare hap is? Zeker niet! David Byrne is een boeiend figuur en de camera weet hem te vinden. Evengoed heeft iedereen er plezier in en is het voldoende boeiend om te kijken. Een echte topper wordt het niet als film, daarvoor mist het de nodige creativiteit om er uit te springen. Maar als concertfilm is dit zeker geslaagd. Misschien wel enkel voor Talking Heads-fans, maar dat is een argument dat telkt bij elke muziekdocumentaire denk ik.

Een zeer goede registratie van een aantal concerten van de avant-garde band Talking Heads, die zichtbaar barstte van de energie. Opvallend waren de te grote kostuums van de leadzanger David Byrne, die beschikte (ook live) over een mooie stem en uitstekend gitaarspel.

Geweldige registratie van een aantal concerten van de door mij zeer bewonderde Talking Heads. Wat een enthousiasme! Zo dient live muziek gemaakt te worden!

De film is weliswaar samengesteld uit drie avonden maar zelfs bij het eerste nummer (wat in eerste instantie alleen gitaar zou zijn) hebben ze die "tape I wanna play" verwerkt als een soort veredelde kliktrack zodat alle drie de avonden qua ritme gelijk lopen. Ik heb namelijk de Duitse Blu-Ray en geen last van synchronisatie-problemen en ik ben daar vrij gevoelig voor.

Legendarische concertregistratie begint al meteen met twee muzikale hoogtepunten. Psycho Killer is met name een geweldige opening, daarna volgt een mooie uitvoering van Heaven. Dan zakt het even iets in maar Byrne en consorten vervolgen hun grandioze show waar de energie vanaf spat, met hoogtepunten als Life during Wartime en What a Day That Was, uitstekend in beeld gebracht en gemonteerd- bij de intense vertolking van Once in a Lifetime is de camera strak gericht op Byrne, bij andere nummers is de montage snel en met aandacht voor alle bandleden. Van de paar beelden die je van het publiek te zien krijgt valt vooral het ontbreken van mobieltjes op, die tegenwoordig elk concert vervuilen. Ik ben geen uitgesproken Talking Heads fan maar heb erg genoten van deze docu.

Een concertregistratie als film beoordelen blijft lastig, omdat de muziek en de performance verreweg de belangrijkste ingrediënten zijn en de filmische kwaliteiten pas daarna komen- als Demme had gekozen voor een registratie van een concert van -ik noem maar een dwarsstraat- Whitesnake waag ik te betwijfelen of die dezelfde impact gehad had. Al was dat wellicht een culthit geworden.

David Byrne

Stop Making Sense was de eerste dvd die ik ooit in m'n bezit kreeg. Ik won hem in oktober 2000 bij een muziekquiz in Hoorn. Ik had indertijd nog geen dvd-speler, dus ik wist in eerste instantie niet wat ik met dat ding aan moest. Die dvd-speler kwam er een kleine drie jaar later, en inmiddels ben ik in het bezit van bijna 4000 dvd's. Heel veel speelfilms uiteraard, maar ook een groot aantal televisieseries, en een klein aantal muziek-dvd's. De meeste muziek-dvd's zijn clipverzamelingen, maar er zitten ook een paar muziekdocumentaires en concertregistraties bij. Maar zoals gezegd: Stop Making Sense was dus ooit de eerste dvd uit mijn verzameling.

De film is een registratie van een drietal concerten die de new waveband Talking Heads in december 1983 verzorgde in het Pantages Theater in Hollywood. De regie was in handen van Jonathan Demme, die een paar jaar later definitief zou doorbreken met de fantastische thriller The Silence of the Lambs.

De concertregistratie begint met het beeld van een eenzame zanger/gitarist David Byrne, die een gettoblaster op de bühne plaatst waaruit een drumgeluidje lijkt te komen. Uiteraard is dit geluid afkomstig van een drumcomputer, die we verder niet in beeld zien. Vervolgens zet hij het bekendste Talking Heads-nummer 'Psycho Killer' in. Voor het tweede nummer, 'Heaven', sluit bassiste Tina Weymouth zich als tweede bandlid aan. Bij het derde nummer zien we voor het eerst drummer Chris Frantz aan het werk, en pas bij het vierde nummer is de band compleet met de komst van gitarist Jerry Harrison. Daarna wordt het pas echt druk op het podium, met een extra percussionist, twee (!) keyboardspelers en twee achtergrondzangeressen.

Ik heb verschillende malen moeten glimlachen om de hilarische choreografie (lees: rare dansjes), en de scenes waarin David Byrne als een gigantische duif over het podium paradeert. Het optreden is dan ook uitstekend gefilmd, met veel aandacht voor de afzonderlijke bandleden. En, ook belangrijk: je ziet het speelplezier er gewoon vanaf spatten. De band heeft er duidelijk lol in.

Muzikaal gezien vond ik er echter niet veel aan. In veel nummers spelen de twee synthesizers een hoofdrol, en dat is voor mij behoorlijk overdone. Daarnaast ben ik gewoon niet zo van die funky, exotische ritmes waar Talking Heads zo bekend om staat. En van de liedjes moet ik het eigenlijk ook niet zo hebben. De liefhebbers zullen het waarschijnlijk niet leuk vinden dat ik dit zeg, maar sorry, ik vind Talking Heads gewoon niet zo'n heel bijzondere band.

Wat dat betreft gaat mijn muzikale voorkeur meer uit naar Tom Tom Club, hun muzikale zijproject. Gelukkig word ik vlak voor het einde op mijn wenken bediend, met een prachtige uitvoering van het door Tina Weymouth gezongen 'Genius of Love'. Dat maakt alles toch nog een heel klein beetje goed.

Mijn conclusie: visueel en cinematografisch prima verzorgd, muzikaal helaas wat tegenvallend. 3*

Dit was geen film maar alleen een registratie van een concert. Alleen leuk als je de muziek van Talking Heads leuk vindt.

Uitstekend gefilmd concert. Talking Heads was echter nooit helemaal mijn smaak. Te vrolijk, terwijl het leven geen feestje is.

Hier ben ik het wel mee eens. Zelf vind ik de muziek van Talking Heads bijzonder goed en dit live-album één van de hoogtepunten uit hun oeuvre, maar als film is dit nauwelijks meer dan een concertregistratie.

In feite is het natuurlijk een concertregistratie. Maar dit concert is wel volgens een heel strikt concept opgezet en in beeld gebracht. Was een enorme bioscoophit in z’n tijd. Persoonlijk zie ik liever meer van dit soort (visueel uitzonderlijke) concertregistraties toegevoegd worden, dan die waardeloze tv programma’s die nu worden toegevoegd onder het mom van documentaire...

Iets wat een concertregistratie ook al gauw is.

Ik zie eerlijk gezegd niet wat er zo bijzonder is aan deze registratie zou zijn t.o.v. tig andere professioneel opgenomen concertregistratie die op YouTube te vinden zijn.

Dat dit een bioscoophit was, zie ik dan ook eerder als een teken van de leeftijd van deze registratie (toen het nog niet heel gebruikelijk was om uitgebreide registraties te doen vanwege de kosten).

Uitstekende film over het concert van de Talking Heads. Deze staat te boek als de beste concertregistratie ooit. Uiteraard moet de muziek je dan ook wel liggen, en gelukkig is dat bij mij het geval. De nummers zijn allemaal goed en je ziet hier gewoon een band een top performance neerzetten. Niet flitsend gemonteerd waardoor je meer het gevoel hebt juist zelf een toeschouwer in de zaal te zijn.

Fenomenaal in elk opzicht.

Ik kan me heel goed bij Scorsese aansluiten, met dien verstande dat ik nog vrij onbekend was met The Talking Heads; ik herkende enkele nummers, maar dat was het dan ook wel. Niettemin niet verveeld!

Maar dat maakt het wel lastig uit te pakken met een hoge waardering. Het voelt een beetje zoals toen ik bij het afscheidsconcert van Genesis was terwijl ik niet bekend was met hun oudere werk, dan ken je zoveel nummers niet. Ik geniet nu bij wijze van spreke meer van de dvd dan toen van het concert, simpelweg omdat ik nu de muziek meer ben gaan waarderen. #seeyouagaininadecadeorsotalkingheads!

Behalve het nummer Psycho Killer ben ik niet bekend met de muziek van Talking Heads. Dit is eigenlijk een pure concertregistratie, geen documentaire. Ongetwijfeld de moeite waard voor de fans van Talking Heads, het is namelijk zeker geen slecht optreden, maar ik had er niet echt iets mee.

In navolging van Heima er ook deze van Talking Heads doorgedraaid. Deze docu is niets meer dan een gewone concertopname. Ook hier stel ik me vragen wat de filmische waarde is los van de artistieke muziekwaarde uiteraard.

Behalve Psycho Killer ben ik niet zo bekend met het oeuvre van Talking Heads. Wel een geweldige song die geregeld in menig lijstjes opduikt. Een bijzonder man wel die Byrne. Komt heel energiek en catchy over op het podium. Een bezige bij ook met zijn verdiensten als fotograaf en beeldend kunstenaar.

Fantastische muziek, energieke performance, mooi gechoreografeerd en dat allemaal perfect in beeld gebracht.

Wat wil je nog meer!

Ik ben fan van de Talking Heads vanaf hun debuut album 77, uit 1977 en heb alle albums die ze maakte. Super muziek. Maar ik vind dit gewoon een concert en geen film of docu. Ik vind het wel mooi om te zien en horen maar begrijp de mensen die een film of docu verwachten hun teleurstelling wel.

En dat is het ook, een concertregistratie. Waar wordt de indruk gewekt dat dit een documentaire zou zijn?

Of bedoel je dat deze film eigenlijk niet op de site zou thuis horen?

Ja idd, persoonlijk vind ik deze hier niet thuis horen, dit is niks meer dan een concert (wel een heel goed overigens)

Het is wel een hele filmische registratie. Zit duidelijk een gedachte en concept achter. Heeft ook nog lange tijd in de bioscoop gedraaid. Is eigenlijk niet anders dan de concertfilms van Bowie, Roger Waters. Stones, Zappa en The Band.

Leuk.

Eigenlijk is deze documentaire inhoudelijk niet veel meer dan een concertregistratie, maar wel een hele leuke concertregistratie. Daarnaast een concert van de Taking Heads, die ik als geheel toch wel unieker vind dan de meeste andere artiesten. De pakkende muziek en de leuke act trokken me daarom al vroeg mee met de beelden zelf.

Lekker meedansen met de deuntjes en kijken hoe ze het concert aanpakken, ik mag het eigenlijk wel. Ik kan het misschien alleen moeilijk een documentaire noemen, want het is echt puur een registratie. Op informatief vlak zal je dus niet veel meer te weten komen over de band, meer over hoe ze op het podium waren en wat voor shows je van ze kan verwachten.

Maar daar is niet veel mis mee. Ik vond het uitermate vermakelijk om het allemaal te volgen en leuk om te zien dat David Byrne in zijn uppie begon en uiteindelijk steeds meer het podium wist op te vullen totdat er echt een show uitkwam. Daar tussenin zaten ook nog leuke vondstjes op het komische vlak die het vermaak er ook ten alle tijden inhouden.

Ik ben zelf eigenlijk totaal geen fan van concerten. De volledige omgeving spreekt me niet aan, en daarom ga ik er in principe nooit heen. Ik kan er gewoon niet zo veel mee. Maar tijdens Stop Making Sense kreeg ik stiekem zin om ook naar een concert van de Heads te gaan want ik vond het via een scherm alvast heel leuk. Dat er misschien ander geluid te horen is dan zal best, maar het was best plezierig.

Leuke "docu" dus. Zonder verveling, en met veel creativiteit uitgevoerd. Duurt daarnaast ook absoluut niet lang, en ik kon vaak een beetje meeswingen met de nummers zelf. Ik hou wel van het geluid, want als dat niet zo was, dan had ik het veel moeilijker gehad met deze registratie. Leuk gebeuren, en leuk om eens gezien te hebben.

Eigenlijk pas de afgelopen maanden Talking Heads (zonder lidwoord “The”) (her)ontdekt, onder andere door deze registratie van Jonathan Demme. Dat kwam eigenlijk doordat ik de live-versie van “Slippery People” onlangs op de radio hoorde. Daarvoor kende ik eigenlijk maar een paar bekende songs van Talking Heads, meer niet. En toen ik die live versie van Slippery People opzocht op YouTube, kwam ik de complete docu/concertregistratie tegen. Geweldige show, catchy songs, ook wat mindere nummers, maar dat mag de pret niet drukken. Ook zag ik onlangs de film “20th Century Women”, en daar zitten ook drie songs van de Heads in. Dus verschillende factoren die ertoe hebben geleid dat ik de Heads (opnieuw) ben gaan ontdekken.

Ook een leuk feitje: ik kwam erachter dat David Byrne autisme heeft (syndroom van Asperger), en daarom vind ik het extra verwonderlijk dat hij zo’n grote ster is geworden. Een voorbeeld voor velen zou je kunnen noemen. Aan de andere kant; Gary Numan (Tubeway Army) heeft ook een vorm van autisme, en beiden zijn behoorlijk grote invloeden geweest op heel veel artiesten. Maar dit even geheel terzijde.

Legendarische concertfilm Stop Making Sense van Talking Heads na 39 jaar weer in bioscoop - ad.nl

Dat lijkt me wel een kaartje waard!