
Gimme Shelter (1970)
Verenigde Staten
Documentaire
91 minuten
geregisseerd door Albert Maysles, David Maysles en Charlotte Zwerin
met Mick Jagger, Keith Richards en Mick Taylor
December 1969. Vier maanden na Woodstock geven de Rolling Stones en Jefferson Airplane een gratis concert in de Altamont Speedway in Tracy, Californië. Haast 300.000 mensen komen naar het concert toe en de beveiliging is door de organisatie aan de Hell's Angels gegeven. Tijdens het concert ontstaan er veel rellen en wordt er zelfs een toeschouwer doodgestoken. De documentaire volgt de verhalen van Mick Jagger en Grace Slick om het publiek te kalmeren en laat zien wat er tijdens dat het concert allemaal plaatsvond.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=x7UsBmavjsE
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Ik ben nu bezig de documontaire op DVD te krijgen, ik heb beelden (o.a. die van de moord) eerder gezien (Stones-fan he

In die tijd werden Hells Angels wel vaker ingehuurd als beveiliging voor concerten, ik neem Monterrey Pop als voorbeeld.
Ik ben nu bezig de documontaire op DVD te krijgen, ik heb beelden (o.a. die van de moord) eerder gezien (Stones-fan he


Het begrip "flowerpower" kreeg daardoor een wrange nasmaak. Alhoewel ik moet toegeven dat dit een ijzersterke documentaire is, bleef ook ik met een kater achter. Een controverciële opname en een handige montage maakte het - voor diegene die er niet bij waren - duidelijk wát er nou precies is gebeurd.
Men gaf de Rolling Stones de schuld van het gebeuren, terwijl zij alleen maar voor de muziek zorgden.
" Don't shoot me i´m only the piano player." Ken je´t nog?
´t Is altijd wat op deze bol." Drie big ones.

De docu zelf vond ik wel aardig, tis gewoon een registratie van de Rolling Stones aan het eind van het jaar 1969. Wel jammer is dat het Altamont Concert zelf niet het overgrote gedeelte vormt. Verder is de kwaliteit van de beelden ook niet super. Het beruchte steekincident vond ik maar wazig in beeld gebracht. Na drie keer terugspoelen, is het pas goed te zien.
De tweede helft wordt vooral gewijd aan het volledig mislukte 'Woodstock-west' dat de Stones organiseerden met hulp van vele vrijwilligers en de Hells Angels.
Wat de meeste indruk op mij persoonlijk maakte, waren de beelden die we te zien kregen van de Stones zelf die de beelden voor het eerst terugzien en Mick Jagger die de steekpartij ziet en beseft dat het slachtoffer bijna een schot richting hem had gelost.
Ook veel respect voor de prachtige, doch rommelige weergave van het concert, ondanks alle stress, de drukte, etc. De omstandigheden waren zeker niet gemakkelijk.
En hoe zij een microfoon aftrekt, zoals niemand anders kan.
Het behoort tot één van de weinig memorabele scènes van deze 'docu'. Had ook graag meer van haar gezien en vooral gehoord. Het concert van de Stones vond ik aanzienlijk minder, maar dat terzijde.
De BluRay laat de, kwalitatief lage, originele 16mm filmband scherper dan ooit zien. Een soort van HD-telecine, zeg maar. Helaas is er geen sprake van digitale restauratie o.i.d., al boeit dat niet verder. De beelden spreken voor zich. En de gruizige beelden passen goed bij het obscure peace & love-sfeertje dat door de vele pillen e.d. nogal geforceerd was.
We krijgen te zien dat Jagger een verschrikkelijke snob is en Richards vooral heel erg junkie. Maar dat wisten we al. Gelukkig is Jagger i.i.g. verandert naar een prettiger persoon zo heden ten dage. Althans, zo het lijkt.
Al moet gezegd dat Jagger wel heeft getracht het concert in goede banen te leiden. De beelden achteraf lijken weinig indruk op hem te maken. Zelfs al zouden ze 'coming down' zijn en slaapgebrek hebben. Eg gepast komt het niet over. Wel valt op dat, met name Jagger, kickt op de concertbeelden.
Ondanks de summiere achtergrondinfo en het weglaten van welk interview dan ook, is duidelijk te zien wat heeft plaatsgevonden. Een massa-hysterie gevoed door veel dope waarbij tè veel mensen buiten zinnen geraakten. Voeg daarbij de Angels en hun 'security-opdracht' en de rapen zijn gaar.
Toch is de steekpartij er wel eentje met een reden. Er valt duidelijk te zien dat het slachtoffer eerst probeert te schieten met een pistool gericht op of voor het podium. Waarom zullen we waarschijnlijk wel nooit weten, maar beangstigend is het wel. Net als de reactie van de Angels. Maar misschien is de reactie van de Stones zelf dat ook wel.
Goed.
Feitelijk hebben ze deze periode(68 - 73) nooit met geevenaard. Echt eeuwig zonde dat Mick Taylor weg is gegaan.
Geweldige opnames m.n. in New York.
Heerlijk groovy gespeelde nummers. (geweldige uitvoering van Under my thumb).
Een soort smerige rock blues die een soort oergevoel raakt van power, adrenaline, opwinding.
En mijn favoriet blijft toch Keith; de meeste gave riffs, lekker nonchalant gespeeld, coole uitstraling
Samen met Ladies&Gentlemen de beste concertregistratie ooit
Na 40 minuten krijgen we eindelijk te zien waar ik zo op zat te wachten: Het bekende concert in de Altamont Speedway. Erg fascinerend om te zien wat voor lui daar rond liepen. Zeggen ze wel is dat de maatschappij nu zo verknipt is door drugs en alcohol gebruik maar deze beelden bewijzen dat men er 42 jaar geleden ook wat van kon zeg. Man o Man!
Eerste gedeelte erg saai, tweede gedeelte stukken interessanter! En dus toch goed vermaakt!
Oké, er zit geen verkrachting in deze film (hoewel, het zou mij niet verbazen als dat in deze groep plaatsvond), maar alleen al deze zin maakt duidelijk waarom deze docu de titel van het nummer Gimme Shelter draagt, een nummer dat volgens mij niet gespeeld werd tijdens dat concert en alleen tijdens de aftiteling klinkt. Het laatste half uur is duidelijk het beste als de waanzin langzaam opbouwt via het al erg pijnlijke Jefferson Airplane concert naar de tragedie van het optreden van de Stones. De chaos wordt goed gevangen en in dit deel pakt de focus op Mick Jagger erg goed uit. Het is niet moeilijk om sympathie met deze duivel te krijgen als hij wanhopig probeert het concert nog in goede banen te leiden. Wat nog eens extra boeiend is is dat het concert in hetzelfde jaar plaatsvond als Woodstock en dat ook beide films in hetzelfde jaar de bioscopen haalden. Het zou een prachtige doublebill opleveren, want de manier waarop de films elkaar contrasteren is geweldig. In Woodstock leken de hippies naïef en soms wat idioot, maar goedbedoelend en sympathiek. In Altamont bleef het naïeve en het idiote, maar sloegen die om bijna wanhopig en onuitstaanbaar. Voeg daar de Hells Angels aan toe en chaos is gegarandeerd.
De film is dan ook een ijzingwekkende thriller in het laatste half uur en de dramatische opbouw is subliem, inclusief het materiaal waarin de Stones zelf naar de opnames van de docu kijken. Helaas is Gimme Shelter buiten dat om niet echt een bijzondere film. De Maylesjes en Zwerin hebben een goede reputatie als documentairemakers en hard gezegd lijkt het erop dat ze geluk hebben gehad met de chaos en zelfs de moord, want ze zijn duidelijk beter in hun element als ze dit willen vastleggen dan als ze puur een concert willen registreren, waar ze toch op de eerste plaats voor kwamen. Simpel gezegd, als pure registratie van het optreden van de Stones is het ver ondermaats. Vooral onbegrijpelijk is dat de camera zich puur en alleen op Jagger richt tijdens het concert zelf (en bijna gedurende de hele docu). Dat er ook bandleden waren die zoiets deden als instrumenten bespelen lijken de makers voor het gemak te vergeten. The Rolling Stones waren een band, geen eenpersoons act. Sommige recensies hier gaan in op Keith Richards rol in de docu, maar je krjgt hem nauwelijks te zien. Tina Turner en Grace Slick hebben méér schermtijd. Ik vond het eerste uur niet echt vervelend om naa te kijken, maar de kracht kwam vooral van de nummers van de Stones zelf en van het ontegenzeggelijke charisma van Jagger, in plaats van vanuit hoe de documentairemakers het vastlegde. En laten we eerlijk zijn: om van muziek van de Stones te genieten hoeven we niet speciaal een film aan te zetten.
Niettemin, het laatste half uur is zo ijzersterk als ik zou kunnen wensen en trekt dit toch met gemak naar een 3,5*.
Wat de meeste indruk op mij persoonlijk maakte, waren de beelden die we te zien kregen van de Stones zelf die de beelden voor het eerst terugzien en Mick Jagger die de steekpartij ziet en beseft dat het slachtoffer bijna een schot richting hem had gelost.
Ook veel respect voor de prachtige, doch rommelige weergave van het concert, ondanks alle stress, de drukte, etc. De omstandigheden waren zeker niet gemakkelijk.
Dat is niet helemaal correct. Hunter had een pistool, maar het was niet bekend wat hij ermee van plan was.
Wikipedia: During the performance by The Rolling Stones, after being punched by a Hells Angel serving as a security guard, Hunter pulled out a gun
Hieruit is het logischer te concluderen dat Hunter wraak wilde nemen op een Hells Angel dan op een rockzanger van wiens muziek hij (hoogstwaarschijnlijk) van had willen genieten.
Verdere informatie, van voor het incident:
At this point, two of the Hell's Angels got into a scuffle with Hunter when he attempted to get onstage with other fans. One of the Hell's Angels grabbed Hunter's head, punched him, and chased him back into the crowd.
After a few seconds Hunter angrily returned to the front of the stage where, according to Gimme Shelter producer Porter Bibb, Hunter's girlfriend Patty Bredahoff found him and tearfully begged him to calm down and move farther back in the crowd with her. By her report he was enraged, irrational and "so high he could barely walk.
Deze docu is een blauwdruk voor hoe je dingen niet moest doen. Maar in die gekke jaren 60 kon een hoop zonder goede organisatie enz enz.
En dat the stones er die avond niets van bakte lijkt mij wel logisch in deze orkaan van geweld. Dat word nog eens extra duidelijk gemaakt in de live beelden van new york. Die meer dan uitstekend zijn.
een inderdaad beklemmende docu

Zijne IJdelheid Jagger besloot dat dit festival het eind van flower power inluidde, flauwekul natuurlijk. Hippie beleefde haar hoogtepunt pas eind jaren 70 met Rumours.
Geinig voor een keertje, geen klassieker.
Een van de weinige dingen die niet warrig in beeld wordt gebracht. Toch werkt dat ruige wel. Past bij de tijd en zeker bij de sfeer van het noodlottige concert. Pluspuntje is ook dat de Maysles het doen zonder achteraf interviewtjes en dergelijke. Alleen maar beeld van toen. Het is zo gemakkelijker meegaan in de stilaan toenemende chaos. Als Grace Slick ze al niet rustig krijgt..
De Maysles vielen natuurlijk met hun neus in de boter, hoe wrang dat ook mag zijn, maar ze creëren al dan niet bewust wel een horror sfeertje gedurende de show. Het laatste half uur is wat dat aangaat vrij sterk en als je iets hebt met de snuiters van toen; er lopen (en vliegen) er voldoende rond. Uitgerekend tijdens Sympathy for the Devil barst de heibel weer los. Jaja.
Gimme Shelter registreert vooral een paar concerten van de Stones, waarbij het hoogtepunt duidelijk in het laatste half uur zit. Ik ben geen Stones fan, vind het niet slecht, maar ook niet heel bijzonder. Het eerste uur is dat ook niet. Wel een leuke sfeer trouwens.
Het laatste half uur is wel behoorlijk boeiend. Jagger gaat erg sterk met het gebeuren om. Niet fijn wat er allemaal gebeurt, erg chaotisch, maar voor iemand met een camera bij de hand, natuurlijk geweldig om te kunnen vastleggen.
3,0*
Het is als dag en nacht: het verschil tussen soft drugs op Woodstock en hard drugs en alcohol op Altamont. De films terugkijkend zijn de nogal naïeve organisatoren van Woodstock goed weg gekomen dat de "disaster area", zoals de festival-locatie in de buurt van New York al snel werd aangeduid niet tot daadwerkelijke rampen leidde. In 'Gimme Shelter' zie je de gevolgen van een vergelijkbare naïviteit. The Rolling Stones (hoofdact op Altamont) en met name hun aanhang van managers, advocaten en producenten maken op zijn minst een arrogante indruk. Ze zullen dat Woodstock wel eens even een poepie laten ruiken. De angst en paniek spatten niet veel later van het scherm.
Het levert in beide gevallen fantastische films op. 'Woodstock' maakte veelvuldig gebruik van de split-screentechniek, wat de vaart houdt in de niet-muzikale delen van de film en ook een aantal optredens een overweldigende impact meegeeft. De camera's die de beelden van de bands schieten bevinden zich allemaal op het podium, zodat wanneer je publiek in beeld krijgt dat altijd is vanuit het gezichtsbeeld van de artiest en je je met deze kunt vereenzelvigen.
'Gimme Shelter' is zonder al te vast plan vooraf gemaakt en doet van dag tot dag verslag van de ontwikkelingen binnen de Amerikaanse toernee van de Stones. Het briljante is dat je al meteen bij het begin weet hoe slecht het af zal lopen, omdat de film aanvangt met Jagger, Richards en Watts die de rushes van het eindresultaat terugkijken. De muziekindustrie zou nooit meer hetzelfde zijn.
Woodstock: 3 Days of Peace & Music | The Cult Corner - thecultcorner.com