Gimme Shelter (1970)

In die tijd werden Hells Angels wel vaker ingehuurd als beveiliging voor concerten, ik neem Monterrey Pop als voorbeeld.

Ik ben nu bezig de documontaire op DVD te krijgen, ik heb beelden (o.a. die van de moord) eerder gezien (Stones-fan he ) en ik ben heel erg geinterreseert naar deze documontaire. Wat wél waar is is dat er geen band concerten kon organiseren zoals The Rolling Stones. Zij zijn verantwoordelijk voor meerdere schitterende tijdsbeelden van de jaren '60, zoals The Rock 'n' Roll Circus en Hyde Park '68, hopelijk kan ik deze show bij dat lijstje toevoegen.

Is het een goede rock and roll dockumetary? en bevat de film een komische twist net zoals the mockumentary: This is Spinal Tap?

indrukwekkende concertregistratie in een beklemmende sfeer !

Deze week de Criterion ontvangen en ik kan zeggen enorm onder de indruk te zijn. De camera's zijn warrig, bevatten zeer onproffesionele composities en zijn 16mm. Het geheel is een behoorlijke chaos maar daarmee ook zeer genuanceerd. Er wordt enkel de nadruk gelegd op de chaos en niet op wie goed en fout is. Daar uit kunnen we concluderen dat het simpelweg een enorm fout gelopen festival was. Het hippietijdperk liep ten einde en de drugs en vrije houding liepen dusdanig uit de hand dat mensen zichzelf steeds minder een halt toe riepen. Dit in combinatie met de Hell's Angels die beloofd waren enkel rustig op een podium te hoeven zitten en pils te drinken zorgde er voor dat er geen controle was in deze enorme chaos. Het hippietijdperk knuppelde zichzelf met haar lamlendige en "leve de lol" houding dood, en dát is op film vastgelegd, tesamen met schitterende livemuziek van Ike & Tina, Jefferson Airplane en de Stones. Een absolute must voor iedere liefhebber van film, rock en geinterreseerden in geschiedenis. Een zeldzaam sterk document.

Het - gratis - optreden van the Rolling Stones luidde het einde van een tijdperk in! Het "Hippie tijdperk." Niemand geloofde nog in "Love, Peace and Understanding." Wat na hun optreden overbleef was chaos en ontgoocheling. Niet alleen de Hells Angels gingen over de schreef, ook een groot deel van het publiek waren total loss!

Het begrip "flowerpower" kreeg daardoor een wrange nasmaak. Alhoewel ik moet toegeven dat dit een ijzersterke documentaire is, bleef ook ik met een kater achter. Een controverciële opname en een handige montage maakte het - voor diegene die er niet bij waren - duidelijk wát er nou precies is gebeurd.

Men gaf de Rolling Stones de schuld van het gebeuren, terwijl zij alleen maar voor de muziek zorgden.

" Don't shoot me i´m only the piano player." Ken je´t nog?

´t Is altijd wat op deze bol." Drie big ones.

Heel aparte en intrigerende docu, ik was wel geboeid door de tweede helft. De eerste helft is helaas onnodige opbouw. Maar tjeempie, wat een stel zwakzinnigen had men toen ook in 1969 kun je achteraf stellen. 'Fans' die menen het alleenrecht te hebben om Mick te ontmoeten, lelijke ontblote boezems, bellenblaasmeisjes, overbehaarde mannen, mensen die totaal geen controle hebben over hun drugsgebruik en ook nog eens Hells Angels als security . Het resulaat: complete chaos, zeker wanneer er een totaal gebrek aan organisatie is. Afijn, het was een leuk experiment voor de hippies, maar het kon ook niet anders dan dat dit zwaar zou mislukken.

De docu zelf vond ik wel aardig, tis gewoon een registratie van de Rolling Stones aan het eind van het jaar 1969. Wel jammer is dat het Altamont Concert zelf niet het overgrote gedeelte vormt. Verder is de kwaliteit van de beelden ook niet super. Het beruchte steekincident vond ik maar wazig in beeld gebracht. Na drie keer terugspoelen, is het pas goed te zien.

Criterion komt met een Blu-ray release!

** Bron.

De meest indrukwekkende documentaire die ik tot dusver gezien heb. Ontzettend indrukwekkende beelden worden afgewisseld met de prachtige live-muziek van de Stones in de eerste helft (met beelden van de opnames van Brown Sugar en Wild Horses en beelden van het live-optreden in NY).

De tweede helft wordt vooral gewijd aan het volledig mislukte 'Woodstock-west' dat de Stones organiseerden met hulp van vele vrijwilligers en de Hells Angels.

Wat de meeste indruk op mij persoonlijk maakte, waren de beelden die we te zien kregen van de Stones zelf die de beelden voor het eerst terugzien en Mick Jagger die de steekpartij ziet en beseft dat het slachtoffer bijna een schot richting hem had gelost.

Ook veel respect voor de prachtige, doch rommelige weergave van het concert, ondanks alle stress, de drukte, etc. De omstandigheden waren zeker niet gemakkelijk.

Binnen drie dagen tijd Woodstock en Gimme Shelter voor het eerst allebei gezien - de sixties symbolisch respectievelijk op zn best en slechtst. Gimme Shelter is een intrigerende, beklemmende, briljant gemonteerde film, en de dood van Meredith Hunter is een van de defining moments in de geschiedenis van de documentaire film.

Tina Turner.

En hoe zij een microfoon aftrekt, zoals niemand anders kan.

Het behoort tot één van de weinig memorabele scènes van deze 'docu'. Had ook graag meer van haar gezien en vooral gehoord. Het concert van de Stones vond ik aanzienlijk minder, maar dat terzijde.

De BluRay laat de, kwalitatief lage, originele 16mm filmband scherper dan ooit zien. Een soort van HD-telecine, zeg maar. Helaas is er geen sprake van digitale restauratie o.i.d., al boeit dat niet verder. De beelden spreken voor zich. En de gruizige beelden passen goed bij het obscure peace & love-sfeertje dat door de vele pillen e.d. nogal geforceerd was.

We krijgen te zien dat Jagger een verschrikkelijke snob is en Richards vooral heel erg junkie. Maar dat wisten we al. Gelukkig is Jagger i.i.g. verandert naar een prettiger persoon zo heden ten dage. Althans, zo het lijkt.

Al moet gezegd dat Jagger wel heeft getracht het concert in goede banen te leiden. De beelden achteraf lijken weinig indruk op hem te maken. Zelfs al zouden ze 'coming down' zijn en slaapgebrek hebben. Eg gepast komt het niet over. Wel valt op dat, met name Jagger, kickt op de concertbeelden.

Ondanks de summiere achtergrondinfo en het weglaten van welk interview dan ook, is duidelijk te zien wat heeft plaatsgevonden. Een massa-hysterie gevoed door veel dope waarbij tè veel mensen buiten zinnen geraakten. Voeg daarbij de Angels en hun 'security-opdracht' en de rapen zijn gaar.

Toch is de steekpartij er wel eentje met een reden. Er valt duidelijk te zien dat het slachtoffer eerst probeert te schieten met een pistool gericht op of voor het podium. Waarom zullen we waarschijnlijk wel nooit weten, maar beangstigend is het wel. Net als de reactie van de Angels. Maar misschien is de reactie van de Stones zelf dat ook wel.

Goed.

De Stones op hun artistieke hoogtepunt. Vanaf de opening; energie en adrenaline.

Feitelijk hebben ze deze periode(68 - 73) nooit met geevenaard. Echt eeuwig zonde dat Mick Taylor weg is gegaan.

Geweldige opnames m.n. in New York.

Heerlijk groovy gespeelde nummers. (geweldige uitvoering van Under my thumb).

Een soort smerige rock blues die een soort oergevoel raakt van power, adrenaline, opwinding.

En mijn favoriet blijft toch Keith; de meeste gave riffs, lekker nonchalant gespeeld, coole uitstraling

Samen met Ladies&Gentlemen de beste concertregistratie ooit

Eerste gedeelte van de documentaire vond ik behoorlijk saai. Komt mede door het feit dat we vooral muziek krijgen te horen. Ben nooit echt fan geweest en vind het eigenlijk zelfs ronduit slechte muziek!

Na 40 minuten krijgen we eindelijk te zien waar ik zo op zat te wachten: Het bekende concert in de Altamont Speedway. Erg fascinerend om te zien wat voor lui daar rond liepen. Zeggen ze wel is dat de maatschappij nu zo verknipt is door drugs en alcohol gebruik maar deze beelden bewijzen dat men er 42 jaar geleden ook wat van kon zeg. Man o Man!

Eerste gedeelte erg saai, tweede gedeelte stukken interessanter! En dus toch goed vermaakt!

Rape! Murder! It's just a shot away!

Oké, er zit geen verkrachting in deze film (hoewel, het zou mij niet verbazen als dat in deze groep plaatsvond), maar alleen al deze zin maakt duidelijk waarom deze docu de titel van het nummer Gimme Shelter draagt, een nummer dat volgens mij niet gespeeld werd tijdens dat concert en alleen tijdens de aftiteling klinkt. Het laatste half uur is duidelijk het beste als de waanzin langzaam opbouwt via het al erg pijnlijke Jefferson Airplane concert naar de tragedie van het optreden van de Stones. De chaos wordt goed gevangen en in dit deel pakt de focus op Mick Jagger erg goed uit. Het is niet moeilijk om sympathie met deze duivel te krijgen als hij wanhopig probeert het concert nog in goede banen te leiden. Wat nog eens extra boeiend is is dat het concert in hetzelfde jaar plaatsvond als Woodstock en dat ook beide films in hetzelfde jaar de bioscopen haalden. Het zou een prachtige doublebill opleveren, want de manier waarop de films elkaar contrasteren is geweldig. In Woodstock leken de hippies naïef en soms wat idioot, maar goedbedoelend en sympathiek. In Altamont bleef het naïeve en het idiote, maar sloegen die om bijna wanhopig en onuitstaanbaar. Voeg daar de Hells Angels aan toe en chaos is gegarandeerd.

De film is dan ook een ijzingwekkende thriller in het laatste half uur en de dramatische opbouw is subliem, inclusief het materiaal waarin de Stones zelf naar de opnames van de docu kijken. Helaas is Gimme Shelter buiten dat om niet echt een bijzondere film. De Maylesjes en Zwerin hebben een goede reputatie als documentairemakers en hard gezegd lijkt het erop dat ze geluk hebben gehad met de chaos en zelfs de moord, want ze zijn duidelijk beter in hun element als ze dit willen vastleggen dan als ze puur een concert willen registreren, waar ze toch op de eerste plaats voor kwamen. Simpel gezegd, als pure registratie van het optreden van de Stones is het ver ondermaats. Vooral onbegrijpelijk is dat de camera zich puur en alleen op Jagger richt tijdens het concert zelf (en bijna gedurende de hele docu). Dat er ook bandleden waren die zoiets deden als instrumenten bespelen lijken de makers voor het gemak te vergeten. The Rolling Stones waren een band, geen eenpersoons act. Sommige recensies hier gaan in op Keith Richards rol in de docu, maar je krjgt hem nauwelijks te zien. Tina Turner en Grace Slick hebben méér schermtijd. Ik vond het eerste uur niet echt vervelend om naa te kijken, maar de kracht kwam vooral van de nummers van de Stones zelf en van het ontegenzeggelijke charisma van Jagger, in plaats van vanuit hoe de documentairemakers het vastlegde. En laten we eerlijk zijn: om van muziek van de Stones te genieten hoeven we niet speciaal een film aan te zetten.

Niettemin, het laatste half uur is zo ijzersterk als ik zou kunnen wensen en trekt dit toch met gemak naar een 3,5*.

Dat is niet helemaal correct. Hunter had een pistool, maar het was niet bekend wat hij ermee van plan was.

Wikipedia: During the performance by The Rolling Stones, after being punched by a Hells Angel serving as a security guard, Hunter pulled out a gun

Hieruit is het logischer te concluderen dat Hunter wraak wilde nemen op een Hells Angel dan op een rockzanger van wiens muziek hij (hoogstwaarschijnlijk) van had willen genieten.

Verdere informatie, van voor het incident:

At this point, two of the Hell's Angels got into a scuffle with Hunter when he attempted to get onstage with other fans. One of the Hell's Angels grabbed Hunter's head, punched him, and chased him back into the crowd.

After a few seconds Hunter angrily returned to the front of the stage where, according to Gimme Shelter producer Porter Bibb, Hunter's girlfriend Patty Bredahoff found him and tearfully begged him to calm down and move farther back in the crowd with her. By her report he was enraged, irrational and "so high he could barely walk.

Uitstekende (muziek)documentaire over de Rolling Stones en het gratis concert aan de Altamont Speedway dat desastreus eindigde. De eerste helft is wat onevenwichtig, maar dit wordt meer dan goedgemaakt tijdens de tweede helft die zich concentreerd op de dag zelf en de hele organisatie die daarbij kwam kijken. Een prachtig tijdsdocument waarbij de spanning op de dag van het concert aldoor voelbaar is.

De stones maakte er natuurlijk een grote puinhoop van. Meerdere keren van locatie veranderen. Maar het moest en zal doorgaan. De veiligheid in handen geven van de hell angels? Hoe haal je het in je hoofd. Vaak is het filmen erg rommelig. Dat deze dag op een groot fiasco moest uitlopen stond in de sterren geschreven. Geen goede zeg maar gerust geen voorzieningen voor de 300.000 aanwezigen tja dat is vragen om problemen. Angels die met hun motoren door het of moet ik schrijven over het publiek richting podium kwamen rijden?! Heel wat mensen die van alles en nog wat ingenomen hadden. Dat weer resulteerde in volkomen ongecontroleerd gedrag. Jagger kreeg al een oplawaai tijdens zijn tochtje naar zijn trailer. En tijdens het concert geen seconde controle meer had over zijn 300.000 fans. De hele tour waren de stones al zwaar minachtend naar hun eigen publiek geweest door iedere avond uren te laat het podium te betreden. Bij altamont kwam alles op een avond bijelkaar. Einde van the flower power einde van de muzikaal gezien prachtige jaren 60. Helaas resulteerde het ook in 4 doden.

Deze docu is een blauwdruk voor hoe je dingen niet moest doen. Maar in die gekke jaren 60 kon een hoop zonder goede organisatie enz enz.

En dat the stones er die avond niets van bakte lijkt mij wel logisch in deze orkaan van geweld. Dat word nog eens extra duidelijk gemaakt in de live beelden van new york. Die meer dan uitstekend zijn.

een inderdaad beklemmende docu

Beetje de mislukte versie van Woodstock, met een stel gemotoriseerde dronken sukkels en een dode.

Zijne IJdelheid Jagger besloot dat dit festival het eind van flower power inluidde, flauwekul natuurlijk. Hippie beleefde haar hoogtepunt pas eind jaren 70 met Rumours.

Geinig voor een keertje, geen klassieker.

Grotendeels een concertfilm. Je zit zeker het eerste uur vooral naar optredens te kijken. Niet heel erg. Ik ben geen fan van de Stones, maar ik heb er ook geen hekel aan, alhoewel de maniertjes en houding van Jagger me niet zo aanspreken. Gek genoeg is het meest opmerkelijke onderdeel daar Tina Turner die tijdens een zwoel liedje erg innig omgaat met een microfoon.

Een van de weinige dingen die niet warrig in beeld wordt gebracht. Toch werkt dat ruige wel. Past bij de tijd en zeker bij de sfeer van het noodlottige concert. Pluspuntje is ook dat de Maysles het doen zonder achteraf interviewtjes en dergelijke. Alleen maar beeld van toen. Het is zo gemakkelijker meegaan in de stilaan toenemende chaos. Als Grace Slick ze al niet rustig krijgt..

De Maysles vielen natuurlijk met hun neus in de boter, hoe wrang dat ook mag zijn, maar ze creëren al dan niet bewust wel een horror sfeertje gedurende de show. Het laatste half uur is wat dat aangaat vrij sterk en als je iets hebt met de snuiters van toen; er lopen (en vliegen) er voldoende rond. Uitgerekend tijdens Sympathy for the Devil barst de heibel weer los. Jaja.

Dit geeft een goed tijdsbeeld van de late jaren zestig, al is Woodstock op dat gebied nog veel beter geslaagd. Ook de betere documentaire wat mij betreft.

Gimme Shelter registreert vooral een paar concerten van de Stones, waarbij het hoogtepunt duidelijk in het laatste half uur zit. Ik ben geen Stones fan, vind het niet slecht, maar ook niet heel bijzonder. Het eerste uur is dat ook niet. Wel een leuke sfeer trouwens.

Het laatste half uur is wel behoorlijk boeiend. Jagger gaat erg sterk met het gebeuren om. Niet fijn wat er allemaal gebeurt, erg chaotisch, maar voor iemand met een camera bij de hand, natuurlijk geweldig om te kunnen vastleggen.

3,0*

De documentaires 'Woodstock' van Michael Wadleigh en 'Gimme Shelter' van Albert & Davis Maysles zouden een verplichte double-bill moeten zijn. Beide verschenen in 1970 en geven een beeld van het verloop van een uit de hand gelopen festival. Woodstock vond plaats in augustus 1969 en het Altamont Festival (waar 'Gimme Shelter' om draait) nog geen vier maanden later. Daar waar Woodstock als het feestelijke hoogtepunt van de hippiecultuur wordt beschouwd met '3 days of love, peace and music' betekent Altamont het desastreuze einde van diezelfde cultuur, culminerend in vechtpartijen en zelfs een moord.

Het is als dag en nacht: het verschil tussen soft drugs op Woodstock en hard drugs en alcohol op Altamont. De films terugkijkend zijn de nogal naïeve organisatoren van Woodstock goed weg gekomen dat de "disaster area", zoals de festival-locatie in de buurt van New York al snel werd aangeduid niet tot daadwerkelijke rampen leidde. In 'Gimme Shelter' zie je de gevolgen van een vergelijkbare naïviteit. The Rolling Stones (hoofdact op Altamont) en met name hun aanhang van managers, advocaten en producenten maken op zijn minst een arrogante indruk. Ze zullen dat Woodstock wel eens even een poepie laten ruiken. De angst en paniek spatten niet veel later van het scherm.

Het levert in beide gevallen fantastische films op. 'Woodstock' maakte veelvuldig gebruik van de split-screentechniek, wat de vaart houdt in de niet-muzikale delen van de film en ook een aantal optredens een overweldigende impact meegeeft. De camera's die de beelden van de bands schieten bevinden zich allemaal op het podium, zodat wanneer je publiek in beeld krijgt dat altijd is vanuit het gezichtsbeeld van de artiest en je je met deze kunt vereenzelvigen.

'Gimme Shelter' is zonder al te vast plan vooraf gemaakt en doet van dag tot dag verslag van de ontwikkelingen binnen de Amerikaanse toernee van de Stones. Het briljante is dat je al meteen bij het begin weet hoe slecht het af zal lopen, omdat de film aanvangt met Jagger, Richards en Watts die de rushes van het eindresultaat terugkijken. De muziekindustrie zou nooit meer hetzelfde zijn.

Gimme Shelter zal nooit los gezien kunnen worden van Woodstock. Lees hieronder waarom

Woodstock: 3 Days of Peace & Music | The Cult Corner - thecultcorner.com

rolling stnes top fuck the hell's angels

1969, de Summer of Love. De Rolling Stones toeren in de VS, en sluiten af met een gratis concert in Altamont, bij San Francisco. Gimme Shelter focust op dat legendarische optreden, al is het vooral legendarisch om de verkeerde redenen - het wordt (samen met de Manson family-heisa) vaak gezien als het einde van het flower power tijdperk nadat het optreden escaleert als de Hells Angels die de beveiliging zouden verzorgen steeds vaker met bruut geweld ruzie krijgen en op het publiek in gaan slaan, met ook een dode tot gevolg. De eerste helft is wat minder interessant, zelfs een beetje saai, en lijkt op menig andere muziekdocu: we zien de muzikanten backstage wat hangen, een paar live-optredens, en veel voorbereidingswerk voor de gigantische logistieke operatie die zo'n massaal optreden is. Maar de tweede helft maakte wél behoorlijk indruk.

Daar volgen we het optreden zelf op Altamont (en wat beelden waarbij teruggeblikt wordt). Het lijkt nog vrolijk te beginnen, met weliswaar een hoop ontzettend stonede malloten, maar de sfeer wordt hoe langer hoe grimmiger. Steeds vaker zien we vechtpartijen, Hells Angels die mensen verrot slaan, bands die af en toe de boel wat zonder succes proberen te sussen, waarna minuten later de ellende weer losgaat. Zonder enig uitzicht op verbetering, want andere security dan de Hells Angels zelf is er niet. Voor mij verontrustender en deprimerender dan menig horrorfilm. De wat rauwe filmkwaliteit en montage paste daar ook goed bij.

Woodstock was het symbool van de nieuwe maatschappij. Wat in 1967 was begonnen, in 1968 een sfeer van revolutie had gebracht die soms grimmig maar altijd hoopvol was geweest, bereikte in augustus 1969 een hoogtepunt. Woodstock liep uit de hand met veel meer bezoekers dan gepland en enorm veel mensen die zonder te betalen naar binnen gingen. En toch ging alles uiteindelijk grotendeels goed en waren de mensen lief voor elkaar. Van Woodstock was een film gemaakt en dat hoorde ook bij dat nieuwe gevoel. Die bijzondere gebeurtenissen moesten voor het nageslacht bewaard worden zodat ze het begin van de nieuwe tijd zagen.

Toen werd het december 1969. De film Woodstock was nog niet af. The Rolling Stones waren op tournee in de VS waar ze veel succes hadden. Vrij spontaan werd het idee geboren om als laatste show van de tour een festival te organiseren in San Francisco. Met Woodstock als bewijs dat het kon nog in het achterhoofd. Het zou gratis moeten worden. Woodstock was niet zo bedoeld, maar was dat in de praktijk ook. Het `Free Festival`werd in no time in elkaar gezet. Net als bij Woodstock veranderde de locatie last minute nog en er was een soort van naïef vertrouwen dat problemen zichzelf zouden oplossen. Voor de security werden Hell's Angels ingehuurd die iedereen moesten tegenhouden die op het nogal laag gelegen podium klom. Het houtjje touwtje gehalte van het organiseren (ook in de film te zien) en het gebrek aan wat ze later crowd control zouden noemen en de nogal vechtlustige Hells Angels (die eerder waren gebruikt als security door Jefferson Airplane en Grateful Dead) zorgden voor een veel agressievere sfeer dan op Woodstock en dat resulteerde uiteindelijk in het doodsteken van de (mannelijke) bezoeker Meredith Hunter (die onder invloed was en een vuurwapen had getrokken).

De documentairevernieuwers uit die dagen in de VS waren The Mayles Brothers. Met name de film Salesman, waarin een reizende bijbelverkoper werd gevolgd was een instant classic en was in premiere gegaan in april 1969 en waarschijnlijk is dat de reden dat ze bij het "free festival" gehaald werden om het vast te leggen. Die twee films en het latere Grey Gardens gelden nog steeds als grote Amerikaanse documentaireklassiekers. De kracht van Gimme Shelter schuilt deels in de vorm. Doordat het festival onverwacht zo grimmig werd kregen de beelden die geschoten waren een totaal andere lading. Bijzonder document dat uiteindelijk liet zien dat er helemaal geen nieuwe mens en nieuwe tijd was. Maar nog steeds de oude grimmige mens. Altamont zorgde voor een slechte reputatie van festivals in de VS. Dat drong in Europa minder door, waardoor er hier meer en vooral sneller een blijvende festivalcultuur ontstond.

Het grootste deel van de documentaire is niet heel interessant: veel gaat over de logistiek-juridische problemen om zo’n festival te organiseren en we zien de Rolling Stones op hun tour een paar van hun grootste hits spelen waarbij de cameraman denkt dat de Rolling Stones synoniem is met Mick Jagger zodat zelfs als Mick Taylor een solo speelt de camera strak op Jagger gericht blijft die dan juist niets te doen heeft en dus maar wat gaat ‘dansen’ (in zijn geval is dat een soort schokkende bewegingen maken waarmee hij een kip lijkt te imiteren). Pas als we uiteindelijk bij de noodlottige dag van het gratis festival als afsluiting van de tour aangekomen zijn, wordt de documentaire interessant en zelfs ietwat hallucinant: het zou de Westcoast-versie van Woodstock moeten worden maar de sfeer wil er maar niet inkomen. De organisatoren maken ruzie met elkaar, het publiek blijft maar op het podium rondhangen, mensen flippen op (slechte) LSD en de Hells Angels, ingehuurd om de orde te bewaken, slaan willekeurig mensen waaronder de leadzanger van Jefferson Airplane op het podium. Bijna tegen beter weten in stapt dan Mick Jagger optimistisch het podium op om alsnog een feestje te bouwen maar de sfeer blijft grimmig en er blijven vechtpartijen uitbreken waarbij uiteindelijk een dode valt. Wat volledig ontbreekt is de context van wat we zien: bv. wat was de Hells Angels voor club en waarom werden die ingehuurd als ordebewaking? Wat we eigenlijk zien is de clash van twee onmaatschappelijke subculturen: aan de ene kant de naïeve hippies, die in Woodstock het bewijs zagen dat hun idealistische samenleving van liefde en muziek mogelijk was, en aan de andere kant de gewelddadige Hells Angels die de nihilistische punkbeweging lijken te anticiperen. Hoe dan ook, de hippies leden hun nederlaag en Altamont kan – samen met de moorden van de Manson-familie een paar maanden eerder – staan voor het einde van de ‘love and peace’-beweging in het Westen.

Goh, waren wel erg zelfingenomen luitjes, die Stones rond '70.

Nou ja, dat wist ik eigenlijk al.

Sinds die tijd hebben ze ook niet meer dan nog twee of drie liedjes gemaakt die er toe doen, en de rest van de glorie berust op herhaling van wat ze eerder deden.

Maar daar gaat dit niet over. Dit gaat over de schok die het beveiligen van een goed concert door motorclubklootzakken teweeg heeft gebracht. Ja, dat is niet positief, maar dat weet je. Misschien wist men dat toen nog niet, dat kan.

De leukste stukken zijn juist de organisatorische. Het concert (of eigenlijk twee, ik had eerst niet door dat het concert dat je zag nog niet hét concert was) zelf is niet heel spetterend. Saai in beeld gezet, muzikaal wat vlakjes en de matige geluidskwaliteit helpt ook niet waardoor het concert nogal ver weg klinkt. Verder nul context, enkel beelden. Maar wat die Hell's Angels daar nu precies deden? Echt begrijpelijk wordt het niet. Als sfeerbeeld en tijdsdocument is dit ding best oké nog wel maar als filmisch product weinig memorabel. 3,0*.