La Fille sur le Pont (1999)

Wat een Poster...

Vanessa Paradis, wat een vrouw...

Erg leuk en lief filmpje. 4* (inderdaad erg mooie poster)

Vanessa Paradis, wauw...Mooi filmpje trouwens!

Inderdaad een erg mooie (lees lekkere )vrouw.

erg mooi zwart-wit gefilmd en er is een goeie chemistry tussen de hoofdrolspelers. vanessa paradis speelt haar rol met zoveel charme als je daar niet voor valt...

Ik begrijp de erotische opwinding, maar dat neemt niet weg dat dit een mindere Leconte is. Veel gedoe met die messengooijerij en dat dat erotiserend werkt vond ik meer thuis horen in Emanuelle. Niets ten nadele van Sylvia K. overigens

Ik heb hem volgens mij gezien met de titel: The girl on the bridge het verhaal veranderd er niet door:

GEWOON GOED!

****

Erg mooi modern sprookje.

Visueel erg, maar dan ook erg mooi. Altijd fijn om zwart/wit met klasse gebruikt te zien worden. Dit is hoe je ermee omgaat, itt zo'n 13 Tzameti. Prachtig contrast en vaak heel mooi lichtspel.

Wat de muziek betreft, erg dubbel gevoel. Bij het begin/eind en op enkele andere momenten erg oubollig en sferisch vreselijk gekozen muziek, maar op de drie hoogtepunten weerklinkt telkens eenzelfde magnifiek nummer.

Die drie hoogtepunten zijn ook meteen verbluffende momenten die de film voorstuwen. Net voor het eind dwaalt de film een beetje af jammer genoeg, maar dat wordt nog ruimschoots goedgemaakt.

Verder een erg lief, vertederend en nogal apart sprookje. Ik vond de vertel/perspectief trucjes wel fijn en passend. Onderstreept mooi het wat zweverige verhaaltje. Verder een leuke invalshoek die zorgt voor een mooie omkadering van het vertelseltje.

Op het einde lijkt het nog even mis te gaan, maar dat wordt zoals eerder gezegd mooi rechtgezet. Verder een film die op alle fronten mild uitblinkt en drie prachtige hoogtepunten kent.

4.5*

Prachtige en lief sprookje.

Mooie manier van filmen en prachtig in het zwart-wit. Deze film is ontzettend speciaal. En in tegenstelling tot Onderhond vond ik het einde lief en aandoenlijk. Hoe ze tegen elkaar praten terwijl ze niet bij elkaar zijn is werkelijk prachtig en ontroerend. Hier hoef ik niet lang over na te denken een dikke 5* voor dit geweldige romantische liefelijke filmpje!

Visueel bij tijd en wijlen het mooiste wat ik ooit heb gezien. Verhaaltechnisch ook erg sterk, ondanks wat schoonheidsfoutjes. Komt uit op hele dikke vier sterren, misschien nog wel meer ooit.

Aantrekkelijke film,

Niet alleen qua beeld ontzettend knap ingespeeld om het zwart - wit contrast uit te buiten maar ook nog eens ontzettend attractieve beelden. De shows die de 2 samen opvoerden wisten te entertainen, net zoals de tijd die de 2 buiten kantooruren samen spendeerden. Of ze nou aan het oefenen waren voor een show of dat ze zich bezighielden met gevaarlijke spelletjes. Het zag er allemaal erg gaaf uit. Niet in de laatste plaats omdat er chemie tussen de hoofdrolspelers merkbaar was. Verder zie ik niet veel films waarin de hoofdpersonen al reizend, op een vrij aparte manier geld proberen te verdienen om hun hoofd letterlijk en figuurlijk boven water te houden. En om met het verdiende geld vooral veel lol te maken.

De panorama `s waarin we uitkijken op Istanbul zijn oogverblindend en laten zich omschrijven als nog mooier dan het sprookje van 1001 nacht. Flonkerende uitzichten zijn hieraan debet. Het zorgt allemaal voor wat levendigheid omdat het net lijkt alsof de beeldwerken en andere voorwerpen waar wij tegen aankijken niet vlak zijn maar een bepaalde diepte bevatten. Net zoals een reliëf. Muzikaal verschillend van toon, maar op goed getimede momenten aanwezig. Dikke 4*

Zo'n mooie en lieve film is dit! Absoluut een aanrader!! En zoals meerderen hier al zeiden: Erg mooi gefilmd en er ís chemie tussen die twee! Ik vond de muziek meestal erg mooi erbij passen, en heb me daar niet aan geergerd.

De verwachtingen waren er, maar al in de openingsscène werden die in de kiem gesmoord. Moet zowat één van de saaiste gesprekken ooit op film vastgelegd zijn. Dacht serieus dat ik naar een veredelde dvd-extra zat te kijken, maar na tien minuten begint de film dan eindelijk echt.

Ben het vooral eens met het commentaar van mstoffer. Geen idee wat de bedoeling was van regisseur Leconte, maar Paradis zien geilen op een messenset is eerder lachwekkend dan… nou ja, wat dan ook. Ook de wisselwerking tussen Paradis en Auteuil vond ik voor geen meter werken. Mede omdat het acteerwerk weinig indrukwekkend is, maar vooral omdat beide personages geen moment interessant zijn. Eerstgenoemde heeft zelfs vanaf seconde één op mijn zenuwen gewerkt.

Technisch gezien is de film ook wat overroepen. Het zwart-wit is een stijlmiddel, maar echt mooi en sfeervol wordt de film er niet van. Dan zie ik liever dingen als Control van Corbijn of I’m not There van Haynes. Films waarin beter omgesprongen wordt met licht en schaduw en die net wat contrastrijker zijn volgens mij. Niet helemaal toevallig zijn dat ook films die voor een groot deel steunen op hun soundtrack. De muziek in deze film vond ik niet om aan te horen.

Fijn dat de film luchtig wordt gehouden door middel van een eigenzinnige verteltrant, maar dat is echt te weinig om de middelmaat te ontstijgen.

1.5*

Dit is een moderne parabel die gaat over geluk en redding. Messenwerper Gabor redt een wanhopig meisje van een zelfmoordpoging, en samen kan hun geluk niet meer stuk. Ze zijn elkaars klavertje vier. Veel meer wil ik niet kwijt over het verhaal om de pret niet te bederven.

Leconte vertelt ons een verhaaltje vol symboliek en gaat zelfs terug tot de essentie van ware liefde. Hij gelooft duidelijk dat geluk te vinden is in de chemie tussen 2 mensen. De intense band tussen Gabor en Adèle heeft iets seksueels, zonder dat ze elkaar aanraken. Een onvernietigbaar vertrouwen in elkaars geluk, en hun eigen geluk, maar enkel wanneer ze samen zijn. Dit vertaalt zich in enkele sublieme scènes, ondersteund door al even aangrijpende muziek, o.a van Marianne Faithful. Merk ook die scènes op, waarin ze tegen elkaar lijken te praten terwijl ze van elkaar gescheiden zijn. Erg apart, maar het werkt.

Alleen jammer van Lecontes keuze om zwart-wit te gebruiken. Ik begrijp niet goed het waarom (zal aan mij liggen). Voor een film die zich op locaties als Istanbul, Italië en de Provence afspeelde had ik toch wel kleur verwacht. Ook de eerste keer dat ik een regenboog in het zwart wit zie . Dit is geen handicap voor het bekijken van deze schitterende film.

Niet in Nederland op dvd verkrijgbaar?

Nee, geloof het niet.

De Engelse dvd is wel vrij goedkoop aan te schaffen: The Girl On The Bridge - DVDs at Play.com (UK)

De intro is erg saai, lijkt inderdaad als of je naar de dvd-extra's zit te kijken. Maar ook daarna komt de film nooit echt uit de verf, mede vanwege de erg matige soundtrack.

Daniel Auteuil vind ik wel een fijne acteur en ook Paradis doet het wel oké, maar echt boeiend weten ze het nauwelijks te maken. De licht komische ondertoon had van mij ook veel meer aanwezig mogen zijn. Verder draagt het zwart-wit maar weinig bij aan een film die redelijk sfeerloos blijft.

2.5*

Bovenstaande was genoeg om deze prent ook maar eens te gaan bekijken.
En inderdaad, bij vlagen erg mooi...


Met 'La Fille sur la Pont' maak ik voor het eerst kennis met Serge Frydman.
Een fijne kennismaking, want kon ik maar half zo mooi scenario schrijven als hij.

Veel dialoog klonk mij als de titels van boeken in de oren. Prachtig. Poëtisch.

Zonder al te veel moeite begin ik te houden van Adèle en Gabor en wat zij met elkaar hebben.
Ook al ontbreekt elk fysiek contact.
Ik voel de spanning die Adèle voelt
tijdens de act.
Ik zie de noodzaak, die Gabor ziet. Evenals de dreiging van de buitenwereld.
Hoe makkelijk het is om af te haken. Te vluchten naar het verleidelijkere, groenere gras aan de overkant.

En het kost me geen moeite. Ik liet me maar al te graag betoveren.


De intro begrijp ik niet. Evenals de zwart/wit-omzetting.
Echter, dat laatste draagt wel bij aan het 'sprookjesgevoel'.
Want ik zat op het puntje van mijn stoel met de gedachte 'is het nou een mooi sprookje wat ik aanschouw, of een romantisch drama dat elk moment kan escaleren in een hartverscheurend bloedbad?'
Het werd een sprookje. En hoe.

Zwaar aangezet, hier en daar veel te zoet. Evengoed werkt het.
Een volwassen sprookje.

Met Goldenskull ben ik het eens dat het veel te lang durende intro inderdaad erg saai was maar voor de rest vond ik de film best wel aardig hoewel het plot toch ook niet te veel voorstelde. Het acteren van de hoofdrolspelers was verder prima maar wat de film bij mij pas echt over het gemiddelde deed uitstijgen was vooral de schitterende zwart/wit fotografie. Hier viel niets maar ook helemaal niets op aan te merken. Ik heb dat bij hedendaagse films wel eens aanzienlijk minder mooi gezien.

3,5*

Prachtige film.

Erg doeltreffend in zwart/wit geschoten. Er zijn drie echte kippenvelmomenten waar telkens eenzelfde magisch nummer terug keert.

Een schattig, lief sprookje in de stijl van Angel-A.

4.5 *

Deze romantische komedie zonder pretenties was tegelijk een ongewoon kunstwerk met meerdere lagen, een wat onuitgesproken film, gefilmd in zwart-wit. Een gekke romance tussen twee mensen die behoorlijk in de war waren en waarbij geluk, seks en de dood op de loer lagen. Op de keeper beschouwd niet bijzonder bruikbaar of levendig maar wel prachtig om te zien.

Onwillekeurig moest ik aan een oud liedje van Corry Brokken denken: de messenwerper.

Keek best uit naar deze herkijk.

En terecht zo blijkt. Nog altijd fris en uitdagend. Een eerder donkere opzet die op een opvallend scherpe en luchtige manier uitgewerkt wordt. Op papier is het een film die me niet zo mogen boeien, maar Leconte doet dat wel.

Veel elementen uit de klassieke cinema, maar op een moderne manier geherinterpreteerd. Van Paradis' voorkomen tot de zwart/wit fotografie, de kenmerken van de klassieke cinema zijn onmiskenbaar, maar toch ook weer onherkenbaar. De soundtrack is een beetje all over the place maar weet uiteindelijk wel het juiste sfeertje vast te houden.

Verder leuk samenspel van Auteuil en Paradis, niet mijn favorieten maar ze spelen hun rol met verve hier. Een aardig plot verder, al dreigt het op het einde even lichtjes te ontsporen. Het effectieve einde lost dat mooi op, maar toch blijft het een klein minpuntje dat nergens voor nodig was.

Maar het is enkel een klein smetje op een verder heerlijke film.

4.5* en een uitgebreide review

Op tv vanavond! Eindelijk kan ik 'm gaan zien!

"Het geluk komt in vlagen maar is best met twee af te dwingen maar dan alleen met de juiste twee", lijkt mij zowat de hoofdgedachte in deze fantasievolle, tedere (ondanks het lugubere van het messenwerpen), zwart-wit film die naast het puik niveau van het acteren, ook cinematografisch mag gezien worden.

De zeer mooie en gevarieerde muziek speelt zeker ook een hoofdrol in deze prent, en zo was het erg aangenaam nog eens Benny Goodman aan het werk te horen met het ingetogen "Goodbye" en het uitbundige "Sing, Sing, Sing", naast andere muziek en songs, keurig en passend ingelast.

Prima film. Hier en daar helaas dat geforceerde hippe, maar dat was populair in die tijd (lock, stock and two etc).

Mooi filmpje, hoor. Niet echt een sprookje m.i., zoals ik hier vaak lees, maar meer een liefdesverhaal, platonisch ook nog. Gelardeerd met leuke, bizarre humor waardoor het, in al zijn voorspelbaarheid, nooit te flauw word. Chemie tussen de twee hoofdrolspelers is geweldig. Dat Auteuil één van de beste Franse acteurs ooit is, word weer bevestigd. De man is in La Fille sur le Pont weer onopvallend opvallend goed. Maar ook Paradis heb ik nog nooit zo sterk gezien als in deze rol, welke op haar ranke lijf lijkt te zijn geschreven.

Niet veel meer over zeggen, maar gewoon ondergaan deze film en o ja: zwart wit is niet lelijk.

best een leuke film, begon alleen mijn interesse naar het einde toe te verliezen en de intro was ook vrij saai en nietszeggend. Lijkt wel op een ruwere versie van jeux d'enfants, die zijn mosterd deels hier heeft gehaald.

Topper. Vanessa Paradis en Daniel Auteuil spelen de sterren van de hemel. Adembenemende fotografie en een prachtige, onderhoudende en ontroerende romance die subliem wordt uitgewerkt. Schitterend ook hoe treffend het intro de personage van Adèle neerzet. Niets in deze film is overbodig. Franse films rock!

Ola, dit is fijn hoor. Mooi voorbeeld van een film waar de stijl meer bijdraagt aan het positieve gevoel dat wordt uitgedragen dan het verhaal. Heerlijke muziek ook. De geblindeerde messenwerpscene is geweldig op alle fronten. En in tegenstelling tot anderen vond ik de intro wel goed (zie het bericht van parcivalis), alleen snap ik nog steeds niet helemaal wat de setting was daarvan (het leek een soort ondervraging/rechtszaal?).

Ontmoeting door het lot?

Niet zo lang geleden heb ik 'Angel-A' gezien en het lijkt alsof Luc Besson goed naar deze film heeft gekeken.

Enfin, de dialoog aan het begin lijkt lichtelijk misplaatst te zijn, maar geeft wel een aardig kijkje in het hoofd van Adèle. Na een hoop ongeluk poogt zij zichzelf van het leven te beroven, maar ze wordt bijkans gered door messenwerper Gabor. Hun ontmoeting lijkt haar - en zijn - geluk te laten keren met alle gevolgen van dien.

'La Fille sur le Pont' kun je zien als een soort van tragisch sprookje waarin het lot en geluk centraal staan. Via verscheidene oogpunten wordt er een geweldige symboliek gecreëerd waarin dat mooi wordt weergegeven. Het acteerwerk van Vanessa Paradis en Daniel Auteuil draagt daar sterk aan bij; de chemie tussen hun personages is zo voelbaar, wauw.

De zwart-witbeelden zijn erg prachtig om aan te schouwen en benadrukken de sfeervolle toon. Patrice Leconte weet met name te imponeren in de scènes waarin het werpen met messen naar voren komt, op een intrigerende erotische wijze. In de laatste akte lijkt men de weg enigszins kwijt te zijn, maar dit wordt uitstekend rechtgezet.

Al met al een ontroerende film die je interessante perspectieven geeft.

3,5 Sterren.

Zojuist herkeken en helaas gaat er een half puntje vanaf. Paradis en Auteuil doen het zeer goed en de film heeft een heerlijk duister tintje. Echter merk ik dat het verhaal toch wat in elkaar zakt. Ik herinnerde me amper nog wat van de film, maar tegen het einde toe had ik het wel weer gezien. Als het een Amerikaanse film was, had het waarschijnlijk een veel lagere score.

Leuk gegeven (messenwerper neemt suïcidale vrouw als assistent) en fraaie beelden, bovendien zijn Daniel Auteuil en Vanessa Paradis allebei perfect in hun rol. Jammer genoeg is halverwege de magie wel een beetje uitgewerkt, alle hoogtepunten zitten in het eerste uur. Opvallende soundtrack met een mooi nummer van Badalamenti als leitmotiv (gezongen door Marianne Faithfull met die typische rauwe stem uit haar latere periode- ik ken geen artiest wiens stem heftiger veranderd is gedurende haar carrière)