Un Coeur En Hiver (1992)

Prachtige subtiele film inderdaad. Ik sluit me aan bij het bericht van mdj. Het personage van Stephane is zeer intrigerend en diepzinnig. Op bepaalde momenten denk je hem door te hebben waarna je later weer totaal verrast wordt. Voor mij blijft het toch de vraag hoe z'n gevoelens voor Camille écht waren. Door de vele kleine details en gezichtsuitdrukkingen geloof ik niet dat hij simpelweg niet in staat tot liefde was. Wat ook uit de einde is af te leiden. Camille vraagt of hij van de oude man hield, waarop hij antwoordt: "Hij was de enige, dacht ik voor een lange tijd"

Hieruit kán je concluderen dat hij weldegelijk van Camille hield, maar er gewoon te laat achter kwam. Maar duidelijk is het in ieder geval niet.

Béart is beeldschoon en speelt ook geweldig. Haar frustratie na waarschijnlijk haar eerste afwijzing in haar leven was erg voelbaar.
Ik vraag me af of ze echt zo goed viool kan spelen, het zag er wel zeer geloofwaardig uit.

De muziek is trouwens prachtig, het geeft deze film net dat kleine extra's om er helemaal in op te gaan. 4.5*

Ik ben wat minder enthousiast dan de meeste hier. Het is geen slechte film, maar ik zie er ook niets bijzonders in. De acteurs spelen goed en de dialogen en de karakters zijn interessant genoeg om de volledige speelduur te blijven boeien, maar ik voelde er verder niets bij. Het bleef allemaal op afstand. Jammer, want ik had op meer verwacht.

3*

Na gisteren het teleurstellende La Tourneuse De Pages (met piano) nu deze film die zich in hetzelfde milieu afspeelt (alleen dan met violen). En gelukkig een veel betere film. Typisch Franse film wel. Maxime en Camille hebben een relatie, maar Camille wordt verliefd op de partner van Maxime. Dit ontvouwt zich grotendeels in de typische Franse restaurantjes.

Wat maakt de film dan toch sterk? De overtuigende manier waarop de film laat zien dat liefde een hoop kapot kapot kan maken. Zowel in relaties, vriendschappen en zakelijke relaties. En als tegenpool daarvan de realisatie dat liefde het enige is dat je blijft als je lichaam oud en versleten is.

Fijn ook dat de film laat zien en horen dat klassieke muziek meer is dan het gedreutel waar Andre Rieu ons de laatste jaren mee opzadelt. Mooie muziek van Ravel hier.

Enige minpuntje: Ondanks mijn sympathie voor de film denk ik de kans dat ik hem voor een tweede keer zal gaan kijken niet zo heel groot is. Daarvoor is ie in filmisch opzicht net niet overdonderend genoeg. Misschien kwestie van soms iets te subtiel?

Een film met een voor mij op het eerste oog niet echt bijzonder verhaal, waar ik toch wel nieuwsgierig naar was omdat ik al zoveel goede dingen over Emmanuelle Béart heb gehoord. Nou daar is in ieder geval niets teveel over gezegd. Wat een actrice zeg! De charme, de uitstraling, de stijl, ja het klopt eigenlijk allemaal bij haar. Ook Daniel Auteuil speelt erg goed in deze film en de scenes met Béart samen zijn voor mij de hoogtepunten van deze film. De film komt wat langzaam op gang, maar wordt dan uieindelijk nog best wel interessant. Helaas deed het mij qua gevoel allemaal niet zoveel en heeft de film naast het sterke acteerwerk ook niet zoveel meer te bieden.

3,0*

Een film waarvan ik niet wist wat ik moest verwachten. De berichten die ik hier las waren toch allemaal positief en ik besloot ik me aan te sluiten bij deze pakketservice.

In kan me erg goed vinden in de voorgaande 3 berichten. Een film die niet echt bijzonder is en pas laat op gang komt. Het eerste uur vond ik vrij saai. Er gebeurd weinig tot het laatste half uur waarin de gevoelens tussen de personages zich uiten. Deze acteren ook zeer sterk. Emmanuelle Béart is niet alleen een plaatje!

Jammer genoeg sprak de film me weinig aan. Ik verwachtte een wat meer ontroerend en aangrijpend verhaal maar dit deed me niet echt iets.

Tegenvaller. Sowieso is Europese arthouse echt een hit and miss kwestie waar die miss toch wel dominanter aanwezig is.

Drie hoofdrolspelers acteren onderhoudend, de dialogen vond ik ronduit saai en dan blijft er weinig over in deze film. Restaurantje in en uit, weer wat saaie dialogen en herhalen maar weer. Ook de hele love connection vond ik totaal niet mooi of aangrijpend.

Je vergeet 'naar mijn opinie' erbij te zetten..

Zo zie ik ze graag! Un Coeur en Hiver is een pure personagefilm, met diepgaande dialogen, goed acteerwerk en vooral zeer overtuigende karakters. Je raakt al snel verzeild in de hoofden van de personages om met hen mee te denken, mee te begrijpen. Door deze dynamiek met de toeschouwer denk ik dat iedereen anders tegen de film zal aankijken.
Kernpunt is het schijnbare onvermogen van Stephane om liefde te voelen en zijn eerlijkheid daarover. Interessant wordt het vooral wanneer hij zijn vriendschap met Maxime typeert als een transactie van wederzijdse belangen. Camillia ziet dit als een devaluatie van die relatie maar kan vervolgens zelf geen liefde opbrengen voor iemand van wie ze geen liefde terugkrijgt, waarmee uiteindelijk ook liefde een soort ruilhandeltje wordt. Aan het einde twijfelde ik nog steeds over het gevoelsleven van Stephane. Hij lijkt toch een stuk sympathieker en meer integer dan levensgenieter Maxime. Zijn gevoelens dan het enige wat telt? Houdt hij zichzelf en anderen eigenlijk niet voor de gek met zijn kille woorden? En wat zegt de hulp bij zelfdoding die hij zijn beste vriend verleent over zijn vermogen tot liefhebben?
Er wordt fantastisch geacteerd in dit hoogstaande drama. Met name toch Auteuil speelt een perfecte rol. Over Emmanuelle Beart kan ik weinig zeggen, die is te mooi om een objectief oordeel te geven. Wat een engel. De cinematografie van Un Coeur en Hiver mag dan niet meer dan conventioneel zijn maar dit ondersteunt wel erg goed de sterke punten van de film. Op z'n tijd komen er trouwens genoeg mooie shots voorbij om het visueel niet saai te maken (bijvoorbeeld het gesprek in de auto). De fraaie muziekscenes doen de rest en geven deze typisch Europese kwaliteitsfilm nog meer allure. Ik ben onder de indruk.

Toen ‘Un Coeur en Hiver’ toevallig in de pakketservice opdook, dacht ik dat de naam Claude Sautet ergens in de verte wel een belletje deed rinkelen. Bovendien ligt het onderwerp mij (als klassiek-, lees Ravel-“liefhebber”) wel, dus daarvoor moest ik het zeker niet laten. En uiteindelijk was het de ensemblecast (Daniel Auteuil en Emmanuelle Béart zijn toch grote namen in de Franse cinema) die mij deed intekenen op de lijst.

Het resultaat stemt mij echter eerder ongelukkig. Eerst en vooral heb ik een hartgrondige hekel aan alles dat ook maar naar de nineties ruikt, en de aankleding doorheen de ganse film is werkelijk spuuglelijk. Bovendien staat Auteuil anderhalf uur lang met een vreemde frons te acteren, waar je al na een klein uur op uitgekeken raakt.
Ook de plot laat nogal te wensen over: het is meteen duidelijk wat Stéphane en Camille voor elkaar voelen (onvermogen tot liefde, laat me niet lachen! ), maar helaas blijken zij niet bij machte om de liefde bij elkaar af te lezen. Dat levert een film op die uiteindelijk veel sneller zou kunnen verlopen (ook gezien Stéphane’s totaal irrationele reactie als Camille haar gevoelens opbiecht), en die geen bij de haren gesleurde subplot nodig heeft over “een vriend helpen sterven” (waarbij Auteuil dan plots wél het vermogen aan de dag legt om lief te hebben? ).

Het is echter niet allemaal kommer en kwel. De Ravel-interpretaties zijn werkelijk heerlijk, ook al worden ze zodanig overdreven over het scherm uitgesmeerd dat het haast belachelijk wordt om zien. Ook met het einde was ik, ondanks alles, behoorlijk tevreden: Stéphane en Camille die allebei ongelukkig blijven (in hun verlangen naar elkaar), Maxime (die zichzelf als overwinnaar beschouwt) verliest het pleit, ook al weet hij het zelf nog niet.
Veel potentieel toch, in deze film, maar te slapjes uitgewerkt. Claude Sautet kan ik vanaf nu dan ook voor de rest van mijn leven vergeten…?
2,25*

Dit is een prachtige sfeervolle film met mooie muziek en de oogverblindend mooie Emmanuelle Béart.

Mooi subtiele film, met fantastische muziek scenes. Heerlijk tempo, prachtige Franse sfeer en het verhaal kabbelt maar voort.

Visueel gezien heeft "Un Coeur en Hiver" vrijwel niets te bieden en dat is wat mij betreft ook gelijk het enige manco. Inhoudelijk is dit een drama om je vingers bij af te likken, met boeiende personages, diepzinnige dialogen en een geweldig acteren dat zich vooral uit in een briljante nonverbale communicatie die dusdanig is uitgewerkt dat woorden geheel overbodig zijn om zelfs een ingewikkeld verhaal te vertellen. De klassieke muziek moet je liggen maar ik denk dat zelfs mensen die de muziek niet waarderen toch zullen inzien dat het van een schitterend hoog niveau getuigt.

Dikke 4 *

Briljante film !

Nimmer deed liefde meer pijn als hier. De opbouw van de relatie tussen de beide hoofdrolspelers is subtiel geregisseerd en blijft intrigrerend. De pijnlijk introverte Auteuil blijft een onbereikbare man die zijn emoties maar niet kan uiten, maar waar het verlangen naar liefde en warmte van het doek spat. Hoogtepunt is echter het optreden van de mooie Emmanuelle Beart die hier haar beste rol speelt. Prachtig drama en een aanrader.

Een eerbetoon aan de muziek verpakt in een kunstig, bitter, uiterst traag voortkabbelend melodrama over pijn, liefde en vriendschap en mensen die geblokkeerd zijn en geen gevoelens kunnen uiten. De film, met veel muziek en eindeloos gepraat, heeft psychologische diepgang en is duidelijk met liefde gemaakt. De cast speelt broos, subtiel en met nuance.

De films van Sautet weten mij maar niet te boeien. Alles verloopt zeer traag met veel te veel gepraat. Ik had van deze film nog enigszins wat verwacht wegens Emmanuelle Beart, maar dat mocht niet baten. Dit bloedserieuze liefdesdrama oogt zo depri, dat ik er bijna zelf treurig om zou gaan worden, ondanks dat de zon nu vol in mijn kamer schijnt. Ook de cinematografie en de score stemden mij niet tot vrolijkheid. Ik kon mij bovendien ook totaal niet inleven in de hoofdpersonages. Met mensen die geen gevoelens kunnen uiten heb ik doorgaans niets. Dat doen ze zichzelf aan. In een liefdesdrama wil ik hartstocht, zoals in Adèle, die van het scherm spat en daar is geen eindeloos geleuter voor nodig zoals van koude personages in dit drama die denken dat alles in woorden uitgedrukt moet worden.

2,0*

Vanavond te zien op TV > ARTE > 20:15 uur, in HD beeldkwaliteit en Franse en Duitstalige versie.

Eén woord: superieur.

Maar ik heb het begin van de film gemist. Kan iemand mij iets meer vertellen over het oudere koppel? Wie zijn dit?

Ondanks het emotionele thema is het verhaal simpel en rationeel. Maar de uitwerking is uiterst verfijnd, en ook de uiterlijke verzorging is prachtig. Ook het zeer mooi kleurgebruik en het oog voor detail dragen bij aan de eigenaardige sfeer en maken het een genot om naar te kijken. Ben zeer verrast, niet in de laatste plaats vanwege de specifieke invalshoek waarvoor gekozen is.

Een film die mij best wel licht, maar niet evident is omdat het niet bepaald schittert in cinematografie of vrolijkheid. In de hoofdrol zien we Daniel Auteuil, een violenbouwer die op het eerste zicht een rustige passionele man is. Hij heeft weinig woorden nodig in z'n samenwerking met zijn partner, heeft een muzikaal gehoor en is zeer talentrijk in het maken van violen. Veel meer dan z'n partner Maxime, die wel vlot is maar minder diep gaat in de muziek en het vak.

Emmanuelle Béart als de violiste wordt dan ook aangetrokken door hem. Al in het begin merk je bvb bij de discussie aan tafel over kunst, dat Stéphane niet echt een mening heeft over het onderwerp. Of liever gezegd, geen eigen opinie. Stéphane is dan ook naar buiten toe alles behalve passioneel. Zijn samenwerking met Maxime is vooral een partnerschap en geen vriendschap volgens hem. Wat Maxime anders denkt. En later als z'n beste vriend sterft, zegt hij dat die de enige was waar hij van hield (tot dan).

Een interpretatie die ik las via IMDB, kon ik wel plaatsen. Namelijk dat Stéphane zijn hart nooit heeft durven laten spreken omdat hij homo was. Z'n relatie tot Maxime was geen van vriendschap, maar misschien van zijn kant wel één van liefde. Dat hij niet durfde tonen, omdat Maxime getrouwd was. Met Camille klikt het zeker wel, maar is er geen sprake van liefde en z'n hart is al zo lang in een liefdeloze modus, dat hij het niet kan en wil verwoorden.

De parallel met het leven van Ravel kan je hierbij doortrekken. Liefde stond ook niet bepaald hoog in het leven van de componist. En er zijn al meerdere meningen die van oordeel zijn dat Ravel homo zou geweest zijn. Net als bij de film blijft het bij speculaties.

Un coeur en hiver is een film die duidelijk ruimte laat voor eigen interpretatie. Over een man die z'n gevoelens om welke reden dan ook niet wil of kan uiten. Met sterke acteerprestaties van vooral Auteuil en Béart. Die by the way een relatie hadden (en later getrouwd) op het moment van de film.

Film over romantiek, afgewezen liefde,...zeker, maar ook een psychologisch recit waarbij Sautet een speciale, subtiele sfeer weet te creëren en het boeiend houdt. Natuurlijk kan hij rekenen op een stel uitstekende acteurs, als de mooie Emmanuelle Béart en een uitstekende Daniel Auteuil, als de man die vriendschap en liefde uit zijn hart sluit, vandaar de titel van deze film.

Un Cœur en Hiver: een film met zo’n titel kan alle richtingen uitgaan. Het klinkt elegant, maar evengoed draait het uit op een sentimentele draak. Gelukkig blijven we van dat tweede gevrijwaard. Un Cœur en Hiver is beheerste cinema* die rustig voortkabbelt en zelden de makkelijke sensatie opzoekt. (Wie het glas graag half leeg ziet, zou dit uiteraard ook een grijze film kunnen noemen.)

Emmanuelle Béart is de drijvende kracht achter deze film. Ook Dussollier en Auteuil acteren op niveau, maar komen qua charisma niet aan de enkels van Béart.

Voorts ben ik het eens met de commentaren dat er te veel gepraat wordt, al kun je dat natuurlijk moeilijk een verrassing noemen. Het is een Franse arthouse-film, je weet dus waaraan je begint. Over het algemeen waren de dialogen trouwens best interessant en - uitzonderingen daargelaten - niet overdreven pompeus.

3*

*Toen Maxime ostentatief een bitch slap uitdeelde aan Stéphane moest ik wel even aan The Bold and The Beautiful denken, maar voor de rest kon ik de film niet echt op uitschuivers betrappen.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 22:35 uur

Béart is heel overtuigend, maar wie werkelijk speelt is meesterviolist Jean-Jacques Kantorow, onzichtbaar.

Béart heeft enkele vioollessen genomen elders, voor de juiste motoriek enz. zodat ze wist hoe ze die viool onder haar kin moest houden. Zondag a.s. deze film 23.12 uur TV Monde

Persoonlijk vind ik Daniel Anteuil een hele goede acteur, zijn stijl is om net te doen of het hem makkelijk afgaat, terwijl zijn spel ook vaak de onderstromen laat zien tegelijkertijd.

Deze film scheen tijdens het kijken lang een bepaalde richting uit te gaan, maar dat liep anders. Daarom, hoewel een lange zit, toch helemaal uit gekeken, met een naderend einde dat heel langzaam kwam.

Auteuil is een zeer goede acteur, die houdt de film wel gaande, maar verder worden de suggesties niet ingelost. In de film zien we hem uitsluitend violen repareren, niet bouwen, dat is een heel ander beroep, weet ik. Het karakter van Béart is matig en later in haar leven tot nu heeft de botox Béart haar ook geen goed gedaan: bevroren en plastic hoofd, net al bij alle anderen, ook mannen.

De Vara-gids geeft hier 4 sterren voor, ik iets minder. Als tijdsbeeld is hij prima, de negentiger jaren waren toch anders dan nu, wat gemoedelijker, wat vrijer, wat kleurrijker, minder hard en gepolariseerd als nu.

Dankzij de klimaatopwarming zijn strenge winters alleen nog te vinden in geschiedenisboeken en in de schilderijen van Bruegel maar gelukkig hebben we nog Daniel Auteuil die laat zien hoe kil en wreed een hart wel kan zijn. De film coeur en hiver begint als een klassiek menage à trois maar gaat dan de andere richting uit door liefde niet te omarmen maar ook dan is het trio verbrokkeld. Een deprimerend verhaal (de onmogelijkheid tot liefhebben en hoe je daarmee mensen kwetst) versterkt visueel door die grauwe winter in Parijs en misschien ook wel door die klassieke muziek die steeds een reputatie heeft van koel en rationeel. Maar tegelijkertijd is het net door die klassieke muziek waar (O ironie !) emoties beter worden vertaald. Zo is er die fantastische scene waar Beart zich niet kan concentreren en haar muziekrepetitie moeilijk verloopt en Auteuil heeft door dat dit door zijn aanwezigheid komt en verlaat de ruimte. Muziek is hier de spreekbuis, muziek verraadt de emoties van Béart (aarzelende aantrekking). Un coeur en hiver toont aan dat of je nu uw gevoelens uitspreekt of niet, er zal altijd een gebroken hart achterblijven.

Hoe vertaal je de titel van deze prachtige film? Denk je even door dan is het een titel die ter zake is. Als het wintert in je hart, kan het een hele opgave zijn om te overleven, om geluk te vinden of te hervinden.

Stéphane, nadat hij niet slaagde aan het conservatorium, heeft toch zijn weg gevonden: als vioolbouwer. Met succes. Zijn zakenpartner Maxime, alhoewel gehuwd, wordt verliefd op de talentrijke concertvioliste Camille, een daarenboven ook zeer aantrekkelijke vrouw. Stéphane komt met haar in contact wanneer haar viool een spoedreparatie vereist. Camille is in de wolken over zijn vakbekwaamheid. De bewondering is wederzijds. Wordt Camille verliefd op Stéphane? Zal en kan Stéphane haar gevoelens lezen en ze beantwoorden? En wat met Maxime?

Om de spankracht van de film niet te verraden, ga ik daar hier niet verder op in.

Wat ik wel wil zeggen, is dat de film een mooi en bevredigend einde heeft. In alle sereniteit.

Een film over gevoelens doet je nadenken, reflecteren. Is het goed onze gevoelens te uiten? Het is een delicaat gegeven. Je moet ook kunnen 'verliezen'. De vriendschap redden is de kunst.

Een heel sterke film. Topvertolkingen en een topregisseur, Claude Sautet. Zo denk ik erover, maar je hoeft het niet met me eens te zijn. Soms is het niet evident deze of gene weg te gaan ...

Als één zin rechtstreeks vanuit het hart de mond bereikt moet deze wel waar zijn. Het is deze zin die het verborgen gevoelsleven van Stephane in een ander daglicht stelt. Als geen ander kan Daniel Auteuil een verknipte persoonlijkheid verbeelden, niet groots maar uiterst miniem en verfijnd, vooral zijn oogopslag wekt de indruk met een raadselachtig wezen vandoen te hebben. Die ene zin, waarna Camille in de auto met betraande ogen uit beeld verdwijnt en de film eindigt, spreekt boekdelen.

... "Ik heb lang gedacht dat hij de enige was van wie ik hield." ...

‘For a long time, I thought he was the only one I ever loved’

Prachtig in zijn eenvoud.

Stéphane, een bouwer van violen, en Maxime, de zakenman, runnen samen een zaak waar ze succes mee boeken. Maxime lijkt alles te hebben wat Stéphane niet heeft: hij is charismatisch, een makkelijke prater en windt de vrouwen om zijn vinger. Zo ontmoet hij ook Camille, een beeldschone violiste, waarmee hij een relatie krijgt. Stéphane is precies het tegenovergestelde: hij is stil, hij heeft moeite om zijn emoties te uiten en stort zich daarom op het werk.

Maar de introductie van Camille verandert alles. Camille is gefascineerd door de stille Stéphane en langzaam maar zeker opent ook het hart van Stéphane. De twee zoeken toenadering waar Maxime naar eigen zeggen niet eens kwaad om kan zijn.

Maar kan Stéphane zichzelf volledig openen? Het antwoord is nee, door de angst om zichzelf en Camille te kwetsen sluit hij zijn hart net zo snel als dat hij deze heeft geopend. Door zijn onvermogen om lief te hebben (of is er misschien wat meer aan de hand?) maakt hij niet alleen zijn relatie met Camille kapot, maar ook zijn vriendschap met Maxime. Of is het wel een vriendschap te noemen? Bij Camille komt de ‘afwijzing’ keihard aan, zij is het immers ook niet gewend om afgewezen te worden. Uiteindelijk kan ze wel weer terecht bij Maxime en zijn ook Stéphane en Maxime weer ‘on speaking terms’, maar niks is meer zoals vroeger..

En dan het einde. Geen simpele ‘ik hou van jou’ maar ‘For a long time, I thought he was the only one I ever loved’, refererend aan de oude man die hij heeft helpen sterven als teken dat hij lief kan hebben, is de liefdesverklaring van Stéphane aan Camille. Hij beseft zich ook wat hij heeft laten lopen. Dat ze eindelijk elkaar een kus op de mond geven maakt alles af.

Directe verhoging van 4,0* naar 5,0*. Voor het eerst in bijna 2 jaar weer de volle score. Meer dan verdiend.

Een mooi subtiele film en prachtige rol van Daniel Auteuil.