Les Choses de la Vie (1970)

De dingen van het leven.

Indertijd gezien, dat zal wel ergens eind jaren 70 geweest zijn, en diep van onder de indruk. De scene waar het allemaal om draait is me al die jaren bijgebleven, tot merk en kleur van de auto aan toe. Toen was deze film al een klassieker, en dat is hij nu ook nog. Niet zozeer een tijdloos meesterwerk, daarvoor speelt het teveel in de setting van een andere tijd - waarin een ambulance nog een nieuwigheid was, en je om te telefoneren nog naar de eerstvolgende boerderij moest. Wel om de geniale structuur, de knappe beelden van het ongeluk, het wrede van het noodlot en de nietsontziende manier waarop dat gefilmd wordt. Zo stereotype Frans dat je je kan afvragen of deze film nou in beeld brengt hoe de Fransen zijn, of dat de Fransen dat van deze film geleerd hebben.

Ondanks dat dit echt geen acteursfilm is, schitteren Romy Schneider en Michel Piccoli met perfecte rollen. Niks op aan te merken, volstrekt en totaal kloppend en geloofwaardig in het verhaal - er is geen moment dat de karakters een vraagteken oproepen, een twijfel aan de geloofwaardigheid veroorzaken.

Het verhaal is een van de sterkste die ik me zo even voor de geest kan halen. De structuur, de manier waarop de flashbacks aan het verhaal in de tegenwoordige tijd geankerd worden eigenlijk een toonbeeld van hoe dat moet. Emotioneel is het een voorbeeld van wat ik wel eens vaker denk te zien als het grote verschil tussen de Franse en de Amerikaanse filmindustrie - subtiel, wrang, lomp, en rauw - allemaal tegelijk. Echte emoties, in plaats van iets wat bedacht is door iemand die er wel eens een verhaaltje over gelezen heeft.

Wat me dan over de dertig, vijfendertig jaar sinds de vorige keer zien dan toch wel wat ontschoten was is het einde. Misschien dat ik daar toen wat minder aandacht voor had, dat het nu belangwekkender overkomt door de misschien iets volwassener blik. Want ook dat is een kenmerk van de genialiteit van de film - dat er aan het einde toch nog zoiets meegegeven wordt. Een klein stukje symboliek, wellicht ietsje sentimenteel, maar toch een mooie manier om een boodschap mee te geven.

Uitstekende film waarin een man een keuze moet maken in zijn leven, maar vervolgens een auto-ongeluk krijgt. Verteld door middel van flashbacks is de montage op het begin wat verwarrend, maar dit wordt zeker goedgemaakt door een emotionele tweede helft (die zich afspeelt na het ongeluk). Het ongeluk zelf is mooi in beeld gebracht met goed gebruik van vertraagde beelden. Verder twee sterke rollen van Michel Piccoli en Romy Schneider.

Zowel stilistisch als inhoudelijk heb ik wat ambivalente gevoelens bij Les choses de la vie. De stijl is op zich prima, maar de flash-forwards voelen wat lukraak aan en zijn niet consistent gebruikt doorheen de film. Qua inhoud moet de film het hebben van z'n nonchalante, weinig plotgedreven en daardoor behoorlijk natuurlijke vertelwijze, maar het ontbreekt wel een beetje aan echte diepgang. Ik had het gevoel dat de film baat gehad zou hebben bij een extra halfuur om de personages meer uit te diepen. Hoewel de hand van Sautet zeker zichtbaar is, wordt het niveau van Un coeur en hiver daarom als je het mij vraagt niet gehaald.

Zondag 20 april, Arte 20.15 - 21.35

Een klein sfeervol filosofisch drama rondom een noodlottig (en bijzonder realistisch getoond) auto-ongeval, waarin een stervende architect terugkeek op zijn gecompliceerde leven (belangrijke momenten en de laatste dagen). De cast speelde geweldig.

N.B. Er werd wat afgerookt in Franse film uit de jaren zeventig

Armoedige benadering van een absoluut vijf sterren filmmonument

Geslaagde kruising tussen Un homme et une femme (1966) van Claude Lelouch en The Swimmer (1968) van Frank Perry , maar verder ben ik geen liefhebber van deze film en / of van Claude Sautet . Zowel audiovisueel als inhoudelijk veel te eenvoudig uitgevoerd .

Prachtfilm. Staat de scène van het ongeluk en wat er daarna op volgde nog steeds, sinds ik die film een eerste keer bij het uitbrengen zag, op het netvlies gegrift, te vermelden zijn eveneens de schitterende, vooral subtiel eenvoudig en natuurlijke vertolkingen van Michel Piccoli, Romy Schneider en ook van Lea Massari en Jean Bouise. Zeer goed gecast zijn ook de chauffeurs, de dokter.... Het schijnt dat de opnames van het ongeluk ruim 10 dagen filmwerk in beslag namen.
Ideeënrijk alleszins. Denk maar het luidop nadenken van het slachtoffer na het incident, de feestmaal met 2 soorten gasten, het sterven, de dreigende muziek...
Film om regelmatig eens opnieuw te zien.

Na enige tijd merk je dat de opnamen in de crashende Alfa (mooi model overigens) verwijzingen zijn naar dat wat onvermijdelijk gaat komen in elk leven: het einde. De fragmenten die dan komen, zijn hoogte- en dieptepunten uit het leven. Vooral de mooie momenten worden geschetst en zijn dat niet de momenten die een ieder bijblijven? Ontroerend zijn de vroege ontmoetingen met zijn maîtresse en het moet gezegd: de camera is verliefd op Romy Schneider en menig kijker wordt dat ook.

Het scenario is uitstekend en de puzzelstukjes vormen op het einde een mooi en droevig geheel. Het heeft mij verbaasd dat ik in de beoordelingen niets lees over de brief. Wat een mooi motief en uitstekend ingeleid en uitgewerkt.

Michel (ik laat de filmnamen buiten beschouwing) schrijft tijdens een dieptepunt van de relatie een afscheidsbrief. Daarin schrijft hij aan Romy dat hun relatie voorbij is. Dat de liefde over is en dat ze nooit gelukkig met elkaar kunnen worden. Dat hij zelf enorm twijfelt en de relatie niet kan verbreken, blijkt al uit het feit dat hij direct na het schrijven besluit de brief nooit te versturen en te vernietigen. Hij belt haar en spreekt in dat hij graag wil dat ze bij hem komt in het hotel waar hij verblijft. De brief blijft in zijn zak zitten en wordt veel later na zijn dood aan zijn vrouw overhandigd. Deze leest de brief die niet voor haar bestemd is en denkt dat Piccoli voor zijn dood besloten heeft te stoppen met zijn maîtresse Romy. Deze heeft inmiddels gehoord dat Piccoli op haar wacht in het hotel en is daarover heel blij. Als zij uiteindelijk erachter komt dat haar geliefde is verongelukt, zal ze nooit te weten komen dat de afscheidsbrief al klaar lag om te worden verstuurd aan haar want Piccoli’s vrouw heeft de brief direct na lezing verscheurd en in een prullenbak gegooid. Beide vrouwen zullen de rest van hun leven denken dat zij de belangrijkste vrouw in zijn leven waren. Alleen de kijker kent de waarheid en hoe mooi is dat. Een film die je absoluut gezien moet hebben.

Mooi stuk brief encounter, zeker in combinatie met je gebruikersnaam.

Vanaf 2 juni beschikbaar op Netflix

met misschien wel de mooiste optiteling uit de filmgeschiedenis.

Het oogt allemaal behoorlijk modern voor wat betreft film technieken. En ook de cast is aantrekkelijk te noemen. Het verhaal kan me ook wel bekoren maar ondersteboven ben ik er niet van. Het is fijn dat het allemaal vrij ingetogen gebracht wordt, zonder veel grote emoties maar ik vind het geheel daardoor ook wat vlak. Het pafwerk van gehele cast, figuranten incluis is grandioos.

Interessant als tijdsbeeld: men rookte wat af en acteurs/actrices waren naar huidige maatstaven oud.

Ik vind het allemaal goed onderbouwd en zeker niet armoedig. Ik denk gewoon dat jullie van mening verschillen, dat is alles.

Hele mooie film, al vanaf het begin met die dromerige vertraagde beelden. Interessante originele opzet, geweldig spel van Piccolo (denk aan een beeld van een Fransoos en je krijgt hem) en Schneider, fijne menselijke interactie, sfeervol, goed tempo, emotioneel betrokken en boeiend van begin tot eind. De film toont het leven zoals het is. Hoogstens richting het einde wordt er nog net te lang doorgegaan, iets eerder stoppen en de film was perfect geweest. Nu 4,5*.

Dan moet je zeker ook César et Rosalie eens kijken, mjk87. Dat vind ik zo'n mooie film.

Vooral een mooie kijkfilm met niet al teveel diepgang. De dialogen stelden amper iets voor en wanneer ze al op de voorgrond traden - in de 'stream of consciousness' van Pierre op het eind- waren het ook geen literaire hoogstandjes. Die hele eindscene had, wat mij betreft, ook wel wat ingekort mogen worden. Maar wat een prachtige vrouw, die Romy Schneider in haar onberispelijke en chique Courrèges outfits. De andere dame mocht er ook zijn; misschien was ze zelfs net iets moderner in onze ogen. Eigenlijk had de hoofdpersoon nog de minste uitstraling, zeker in zijn oogopslag. Een knappe verfilming van het ongeluk, maar wat was het destijds ter plaatse toch een enorme klungelpartij en wat een verschil met nu. Die daverende regenbui kwam trouwens out of the blue naar beneden vallen en toen het wrak weggesleept werd, was daar geen druppel meer van over. Beetje slordig? Niet meer over tobben: een mooie kijkfilm dus.

Een mooie film met eigenlijk een flinterdun verhaaltje.

Maar zo goed geacteerd, dat de film boeiend blijft.

Een man krijgt een ernstig auto-ongeluk en denkt, terwijl hij gewond wacht op de ambulance, terug aan de de weken die aan het ongeluk vooraf gingen.

Hoofdrol spelers Michel Piccoli en een hele mooie Romy Schneider zijn fantastisch.