Plein Soleil (1960)

Oei oei wel lange film. Nog maar eens kijken (voor de derde keer).

Trage, veel te lange en langdradige film waarvan ik het best wel weer leuk vond om hem nog eens voor een derde keer te zien, maar ga hem zeker niet nog eens bekijken. Dit was voor de eerste keer dat hem in kleur zag, kan je nagaan hoelang geleden de vorige keer al weer is. Maar met dank aan de ARD.

Vooral het eerste uur is erg traag waarna de film steeds interessanter wordt, een zekere spannende en mysterieuze opbouw maar het acteerwerk is maar matig. Begrijp niet goed waarom Delon, met deze film tot een wereldster is geworden en zo knap vind ik hem ook niet bepaald. Het spel van Marie Laforêt is ook niet zo best en van Maurice Ronet is irritant.

Aan het einde gaat de film toch weer wat achteruit en ik bespeur een beetje trieste ondertoon. Het slot vind ik nog steeds wel heel aardig gedaan, alleen hoe het verder afloopt krijgen we niet zien. De film heeft op momenten het karakter van een lange Maigret-aflevering en alles wordt zeer uitvoerig gefilmd. Misschien dat de scène op de vismarkt iets symbolisch moet toevoegen. Sfeervolle film met passende muziek. Niet bepaald wat ik meen dat hij was, maar zoals gezegd leuk om nog eens gezien te hebben. 2.0

Het gebeurt niet vaak dat ik een remake beter vind, echter in vergelijking met 'The Talented Mr. Ripley' uit 1999, vind ik die versie dynamischer (hoewel hij met 139 minuten langer duurt). Alain Delon speelt sterk en niet iedereen zal het met me eens zijn, maar Matt Damon is interessanter en levendiger. Natuurlijk blijft er genoeg te genieten: deze film noir over een onbemiddelde scharrelaar is sfeervol en de geschoten plaatsjes zijn prachtig.

Grappig dat er zoveel verschillende perspectieven en ervaringen zijn. Ik vond die scene geweldig en ervoer deze juist als symbool voor Ripley's relatie tot de dood; vissen (dan al niet onthoofd) tentoongespreid en uit hun natuurlijke staat gerukt. Levende wezens die als objecten- in dit geval als eten- gebruikt worden. Ripley gaat soms op eenzelfde wijze met mensen en zijn omgeving om en glimlacht er voor mijn gevoel een beetje cynisch naar.

Beklemmende en sfeervolle thriller met uitstekende acts van playboys Delon en Ronet en 's werelds mooiste ogen.

Best wel een aardige film, maar hij moet het (m.i.) teveel van het einde hebben. Ik wist van tevoren dat het een oude film was, maar ik vond hem wat te gedateerd.

Leuke film. Verhaal boeit vooral erg. Dit in combinatie met de geweldige Delon en de heerlijke setting, zorgt voor een erg aangename ervaring. Ook het eind vond ik zeer sterk gevonden.

Heb eigenlijk maar 1 kritiekpunt en dat is een (m.i.) behoorlijk groot plotgat. Als men de moord van die Amerikaan gaat onderzoeken, dan is het toch uitermate vreemd dat wanneer men er achter komt aan de hand van getuigenissen dat de Amerikaan is gezien met Greenleaf, men dat niet verifieert? Iemand met meer kennis van politieonderzoek mag me verbeteren, maar na zulke verklaringen is het eerste dat je toch doet een foto laten zien van de verdachte. ‘Dus dit is de man die je zag met de Amerikaan?’ Maar dat kon natuurlijk niet want dan had de film 40 minuten korter geduurd. .

Vond het wel storend voor een verhaal dat verder zo goed in elkaar lijkt te steken, maar het draait de film niet de nek om. Vond het heerlijk wegkijken. Benieuwd of de remake wat nieuws brengt. Hopelijk wordt daarin de stoorzender weggenomen. Verder zie ik nog wel wat mogelijkheden tot verbetering, waarvan ik weinig zin heb deze allemaal te gaan benoemen.

4 sterren.

Heerlijk rustig en sfeervol, mooie locaties. prima.

Nooit geweten dat er een origineel van “The Talented Mr. Ripley” bestond. Der Amerikanische Freund is een ander verhaal met Tom Ripley. Toen ik het verhaal van Plein Soleil las, was ik echter meteen geïnteresseerd. Beide andere films over dit personage bevielen me namelijk erg goed en dat bleek gelukkig ook het geval met deze originele versie.

Het verhaal is hetzelfde met als belangrijk verschil, dat we hier geen introductie hebben en gelijk midden in het verhaal beginnen. Dat is een tikkeltje minder, maar dat wordt al snel goed gemaakt door het sterke spel van Alain Delon, die een zeer sterke Tom Ripley neerzet en het fantastische zomerse vakantiesfeertje. Het verhaal is verder niet heel moeilijk te volgen en lijkt allemaal erg goed in elkaar te zitten. Doordat Ripley de nodige sympathie weet op te wekken, zorgt dat automatisch voor meer spanning, wanneer hij in de problemen komt.

Het einde hier is duidelijk anders, maar kon ik wel waarderen. Ik zag het niet direct aankomen. Maar wat mij betreft dus een prima film. Ik heb hier best van genoten en de tijd vloog voorbij. Niet beter of slechter dan de remake. Beiden zijn het prima films.

4,0*

Weet iemand hier toevallig of de scene waarbij Alain Delon over de markt loopt waar allemaal vis te koop is zo is opgenomen zonder toestemming? Want je ziet op de achtergrond allemaal mensen kijken van hee een camera wat is hier aan de hand.

Ik weet het niet, maar vermoed wel dat het Napels is. Herinner me die scène ook nog heel goed, ja.

De beste films van regisseur René Clément stammen naar mijn mening uit zijn beginperiode (jaren 40, begin jaren 50). Daarna is middelmaat veelal troef. Dat geldt ook voor deze tamelijk routineus gemaakte misdaadfilm, die afgezien van een aantal gaten in het plot een paar essentiële onderdelen mist: spanning en verrassing en mede daardoor veel te lang duurt.

Op 19 mei zal Alain Delon een gouden Palm van eer ontvangen in Cannes

https://www.facebook.com/festivaldecannes/photos/a.197959553558322/2399769290043993/?type=3&theater

Beter dan de remake.

Delon is hier heel goed op dreef.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 20:15 uur

Einde blijft briljant haha.

Prachtige ogen heeft die Laforêt in de close-ups aan het eind van de film zeg, voor ze gaan zwemmen. Pfoe. En wat kos zegt, mooi einde inderdaad.

Eén van de films die de overgang vormen van noir naar neonoir volgens bepaalde lijstjes. En het mag wel duidelijk zijn waarom. Het originele boek van Patricia Highsmith heb ik niet gelezen maar wat we hier voorgeschoteld krijgen is een variatie op één van de moraliteitsvraagstukken die zo eigen zijn aan noir. Aan het begin van de film leren we twee personages kennen die goeie vrienden lijken, maar al snel blijkt dat de waarheid een beetje anders in mekaar zit. Het zijn in feite twee vreemden die het goed met mekaar lijken te vinden maar in de kern mekaar minachten/naar het leven staan. Als kijker is het moeilijk partij kiezen. In eerste instantie lijkt Maurice Ronet een echte rotzak t.o.v. Alain Delon maar uiteindelijk redt hij wel diens leven - om vervolgens door Delon (die eerst overkomt als een lammetje) vermoord te worden. Rotzakken nemen dus het scherm in. Het gebrek aan sympathie voor hoofdrol Delon hield me toch niet tegen om met interesse de afwikkeling van de zaken te bekijken. Hele scenes spelen zich af op zee, en ook in de straten van het Italiaanse stadsleven, telkens met veel verve in beeld gebracht. Mooi dat de makers voor de scenes in de straat een onstabiele camera hanteren, waardoor de nadruk komt te liggen op de authenticiteit van het straatleven met semi-documentair karakter. Dé sleutelscene van de film is esthetisch gezien op en top noir. We zien Alain Delon zichzelf pimpen voor de spiegel: zijn personage ontpopt zich hier van armoezaaier tot dubbelganger van Ronet - inclusief praatjes over het meisje van Ronet. Vooruitblik. Het letterlijk en figuurlijk ontdubbelen van een personage via de spiegel is toch een item dat regelmatig langskomt in film noir.

Voor een thriller is het niet echt een spannend te noemen, maar dat wordt gecompenseerd door de filmische pracht. Een grote nadruk ligt daarbij op het zintuiglijke; de spelletjes als blindeman, Delon die zijn huid verbrand, Delon die hapjes proeft op de Italiaanse markt, etc. Wanneer Delon de moord heeft gepleegd, heb je als kijker bijna de neiging om mee misselijk te worden op de deinende boot. Beklijvend.