The Talented Mr. Ripley (1999)

Behoorlijk matige film. Matt Damon slaagt er niet in om een hoofdpersonage neer te zetten dat echt weet te boeien. Ook de overige vertolkingen zijn nogal vlak. De personages komen niet echt tot leven en daardoor is het ook wat moeilijk om in het verhaal te komen. De enige die nog enigszins weet te overtuigen is Marge (een rol van Gwyneth Paltrow). Verder gaat het op enig moment wel wat tegenstaan, dat telkens net niet ontdekt worden van Ripley. Weinig geloofwaardig. De film duurt ook wel wat lang, gelet op hetgeen het verhaal te bieden heeft. Het wordt op enig moment vooral meer van hetzelfde en ietwat langdradig. Ook leunt de film hier en daar wel erg op toevalligheden en onwaarschijnlijkheden, met als ‘hoogtepunt’ de eindscène. Wel een sfeervolle setting in Italië, dat maakt het wel wat leuker om naar te kijken.

Hele goeie remake van Plein Soleil, maar alsnog vind ik Plein Soleil toch beter vind dit toch wel een hele andere film maar wel erg goed! Helaas heeft Matt Damon niet de charmes van Alain Delon maar daar kan bijna niemand aan tippen.

Tweede kijkpoging voor deze The talented mr. Ripley en wederom niet helemaal overtuigd. Net als bij
The English patient vind ik bij de films van Anthony Minghella geen connectie die me overtuigt van een wow-effect. Ook bij Matt Damon heb ik datzelfde gevoel. Hoewel zijn prestatie hier behoorlijk was, blijf ik hem een overschat acteur vinden. In The departed was hij voor zijn doen bovengemiddeld ok, maar zijn topprestatie moet toch Good Will Hunting zijn.

The talented mr. Ripley kent een lange aanloop en er wordt wel voldoende aandacht besteed aan de personages. Mooie beelden van het culturele Italië passeren de revue en brengen sfeer in de film. De Mediterraanse sfeer wordt mooi opgesnoven en zijn een pluspunt voor de film. Dickie en Tom zijn elkaars tegenpolen, de één charmismatisch en extravert, de ander introvert en schuchter. De film berust op veel toevalligheden wat de geloofwaardigheid in het gedrang brengt. Het eerste gedeelte is nog redelijk, maar nadien had ik het wel gehad. Ik kon er mijn aandacht nog moeilijk bijhouden. Een behoorlijke voldoende dus alles in acht genomen wat mij betreft.

De acteerprestaties in deze film zijn goed.
Maar de ganse film wist mij niet te overtuigen, vond hem saai en vooral langdradig...

Meer dan interessant drama, met het prachtige Italië en een fantastische soundtrack als achtergrond.

Een boeiend verhaal wordt rond Ripley geweven, iemand met een niet bepaald benijdenswaardig leven, zeg maar gerust miserabel en betekenisloos. Enige vorm van sympathie voor Tom is niet onredelijk die door dom toeval een taak krijgt van scheepsmagnaat Greenleaf. Mooi word zijn aankomst gebracht in het betoverende Italie, het rustige en weldadige leven maar toch ook het mysterie Ripley zelf die er soms rare gewoontes op na houd. Daarnaast wordt het mysterie mooi gestalte gehouden door het trage tempo en vooral het tot totstandkoming van bepaalde dingen en gebeurtenissen. Is het zo zorgvuldig uitgedacht en gepland of overkomt het Ripley ook maar?

Damon wordt zorgvuldig geregisseerd en speelt goed, Law is perfect voor zijn rol als playboy, Hoffman op uitmuntende wijze stuitend zoals zo vaak en wat is Blanchett om op te vreten zeg. Na de kennismaking met het heerlijke leven en hunkering naar acceptatie, zelfs twijfelachtig qua geaardheid, valt het grote voorbeeld toch tegen en ontstaat het grote masterplan om vooral het leventje door te kunnen zetten. Iets wat uitmond in het leven van een pathologische leugenaar, en tevens iets dat altijd met risico gepaard gaat, vooral als je als een ander voordoet. Exemplarisch is de eenzame kerst en het wantrouwen van velen, en hoe onnozel groef hij zijn eigen graf al amper in Italië om zich als Greenleaf voor te stellen aan Meredith.

Echter, wat aan deze film schort is het volgende; het tempo en toch gebrek aan spanning. Twee dingen waarvan het tempo naar het einde steeds meer begint op te spelen, en juist de spanning eindelijk een beetje begint te komen na de moord op Freddy. Desondanks blijft The Talented Mister Ripley een droom van een film met de prachtige soundtrack, overladen met mooie Jazz, en de prachtige cultuur en natuur van Italië. Alleen daarom is de film al de moeite waard te gaan kijken. De vraag blijft, en vandaar de toenemende interesse voor Plein Soleil en het boek van Highsmith, was Ripley al zo voor zijn introductie en mix up met het jasje?

In de talented mr. Ripley is het soms onduidelijk of het verhaal een kritiek op het kwaad is of juist een uitnodiging daartoe. Highsmith zei dan ook over het boek dat haar doe als volgt was: showing the unequivocal triumph of evil over good, and rejoicing in it. I shall make my readers rejoice in it, too. Maar Ripley zelf is niet zozeer bewust kwaadaardig, hij is veeleer amoreel. Ripley is een 21st century Machiavellian!

Ripley is losgeweekt van de ethiek en als zodanig is hij een vrij man. Hij is vrij om zijn doelen naar eigen oordeel na te streven: alle middelen zijn acceptabel! Hij vermoord Dickie niet om het moorden, maar om de levensstijl die hij zo vergaart. Maar waar Machiavelli de moraliteit op de schop nam om te heersen, om macht te vergaren, daar wilt Ripley niets dan een esthetisch leven. Mr Ripley verlangt naar het leven van een aristocraat, zoals in de netflix serie the Crown, met lekkere wijn, mooie muziek, en een mooie boot, etc.

Ripley neemt voor mij dezelfde mythische proporties aan als een figuur uit een Dostoyevski boek. Of beter, eigenlijk is Ripley al een beetje zoals Raskolnikov uit Misdaad & Straf. Allebei vermoorden ze iemand om een doel te realiseren. De ego, het grote dikke ik, is belangrijker dan de traditionele morele waarden die de samenleving aan ons oplegt.

Nu we niet meer leven in een door religie betoverde wereld, is het kwaad niets dan bijgeloof, een product van de verbeelding. Maar er is een groot verschil tussen Dostoyevski en mr. Ripley: Ripley voelt niet echt spijt (tuurlijk hij loopt soms wat te klagen over zijn donkere binnenkamers, maar hij gaat door, hij blijft moorden, blijft genieten van de schoonheid van een aristocratisch leven, en hij komt er allemaal mee weg). Dostoyevski's Raskolnikov gaat daarentegen om van spijt.

Uiteindelijk stelt de film wat Leo Strauss "the most terrible truth" noemde ter discussie. Als we leven in een doelloos universum, en als er geen God is om een goede uitkomst te garanderen, waarop kunnen we dan nog hopen? Mensen als Richard Dawkins denken dat we religie in de prullenbak moeten gooien en dan kunnen we eindelijk gelukkig zijn en schaamteloos thee drinken. Maar mr Ripley stelt ons de vraag: is dat zo? Blijft de moraliteit intact zonder God? Onze begeertes concurreren en staan in conflict met elkaar. De één wilt dit, de ander dat, en we willen allemaal de ring. Wat houd ons nog tegen om mr. Ripley te worden?