Brief Encounter (1945)

Nee niet gezien! De moeite waard?

“I felt suddenly quite wildly happy.”

Brief Encounter laat op fantastische wijze zien waar een toevallige en korte ontmoeting toe kan leiden. Je voelt gelijk de aantrekkingkracht tussen Laura en dr. Alec Harvey, en daar staat of valt dit soort films natuurlijk wel mee.

Johnson en Howard zijn fantastisch, en voor de rest klopt ook alles aan Brief Encounter. De zwart-wit beelden, de wat stijve Britse omgangsvormen, de kleurrijke bijpersonages, en het gevoel dat je jezelf voor anderhalf uur echt even in een andere tijd waant. De eerste scene in de film kom later terug, en dat wordt ook weergaloos gebracht. Je voelt de pijn en het verlangen er vanaf stralen. Ik weet trouwens niet of je verliefd kan worden op een voice-over, maar ik heb nog de hele avond met de stem van Johnson in mijn hoofd gezeten…

De film handelt over een platonische liefde tussen twee mensen die best de uitzichtloosheid ervan beseffen en gekweld worden door de pijn die het bedrog en de leugen die met dergelijke buitenechtelijke situaties gepaard gaan en zich ook absoluut niet kunnen vereenzelvigen met een bedrieglijk relatie.

Mooi geacteerd en mooi in scène gebracht, eenvoudig en oprecht en soms ontroerend. Misschien iets te langdradig, maar toch een mooie film. Vond Celia Johnson stukken beter en geloofwaardiger in haar rol dan Trevor Howard.

Lang mee gewacht maar blij dit kleine pareltje nu toch eindelijk gezien te hebben! Mijn verwachtingen waren niet heel hoog maar de film bleek een leuke verrassing te zijn!
De sterke acteerprestaties en het verhaal wat op een menselijke manier wordt verteld werkt allemaal in het voordeel van Brief Encounter, ik had het best zoetsappig verwacht maar dat valt allemaal heel erg mee. De personages zijn levensecht en je kan er als kijker zonder moeite mee inleven en zelfs bepaalde situaties herkenbaar vinden.

Wat mij betreft had de film zelfs nog meer uitgediept mogen worden, want de chemie was sterk en de scènes tussen haar man en Laura wilde ik ook graag wat meer van zien. De voice over is trouwens ook een groot pluspunt in de belevingswereld van Laura en wat mij betreft een schot in de roos.

Brief Encounter is een (bijna)vergeten pareltje uit de jaren 40 en zonder enige twijfel een aanrader!

4*

Niet mijn ding.

Desondanks helpt de slotfase de film wat omhoog, omdat ik me daar ook echt met de karakters kan inleven. Het hele uur daarvoor kan ik niets mee. Ik hoor ook verschillende meningen dat dit menselijk is neergezet, maar daar kan ik me totaal niet in vinden.

Het eerste probleem dat ik met deze film heb, zijn de dialogen. Deze zijn namelijk zwak. De romantiek gaat hier behoorlijk ten koste onder, vooral de gedachtes van Johnson zijn gewoon suf en ik krijg totaal geen meelij met haar en haar "ongelukkige" situatie.

Ik kreeg daarom meer de indruk dat dit aanstellerij was en je eigen fouten. Als je toch niet gelukkig bent, waarom dan trouwen? Ik kan me er gewoon totaal niet in vinden. Howard heeft wel degelijk charme, maar zijn karakter is eigenlijk gewoon niet interessant genoeg daarvoor.

Johnson zelf speelt heel wisselvallig. Enkele scenes waren om te janken zo slecht, het geforceerde lachen bij de haard en haar man was echt heel matig. Terwijl andere scenes iets beter zijn en de film toch wel weer iets interessanter maken om naar te kijken. Het helpt er dan ook niet bij dat dit soort romantiek niet echt mijn ding is.

Maar ik zal eerlijk zijn, de laatste 20 minuten zijn sterk en zitten vol met sfeer. Fijn dat ze niet zo overdreven doen over het afscheid en dat het weer zo goed moet komen, maar hier gewoon overgaat. Dat is gelukkig eindelijk het menselijke waar ik naar zocht. Hierdoor zit je zelf ook wel met een gebroken hart op de bank. Hoogtepunt in de slotfase was dan eigenlijk de instorting van Johnson waarbij de camera een beetje kantelt op de achtergrond. Briljant moment.

Maar het begin is te vermoeiend om doorheen te komen, ik voelde geen chemie en vond het totaal niet iets waar ik mezelf bij kan inbeelden. Wat sterkere dialogen waren hier cruciaal bij geweest.

Een simpel, maar doeltreffend liefdesverhaal met twee innemende hoofdacteurs. Er heerst een dromerige sfeer die wordt versterkt door de aanhoudende voice-over van Johnson en de sfeervolle beelden in het treinstation. Het thema deed me af en toe denken aan In the Mood for Love, waarin buitenechtelijke relaties eveneens centraal staan. In dit geval worden de personages van begin tot eind getormenteerd door schuldgevoelens en lijkt hun affaire of ontmoeting inderdaad van korte duur te zijn. Het gebruik van flashbacks was een goede keuze en geeft het einde aanzienlijk meer impact. De manier waarop Laura's wanhoopsdaad in beeld wordt gebracht vormt wellicht het hoogtepunt. Dutch angles voelen vaak nogal 'gratuit' aan, maar hier was het een perfecte keuze. Ook de belichting draagt veel bij tot de algemene stemming en het donkere, mistige station vormt een passende achtergrond voor de hopeloze en verboden liefde.

Het is eenvoudig te begrijpen waarom deze film als een klassieker geldt: ik kan me geen film herinneren die zo realistisch de pijn en radeloosheid van een (onmogelijke) verliefdheid uitbeeldt. De film – met enerzijds vrolijke flirts, anderzijds het saaie, maar stabiele huwelijksleven en de heftige verliefdheid er midden in – is een studie van en een monument voor de liefde. Een beetje zoals The Lost Weekend (1945) - MovieMeter.nl uit hetzelfde jaar het monument voor de alcoholverslaving is waarbij opvalt dat er weinig verschil is tussen een verliefdheid en een verslaving: ze storten je in het ravijn, laten je liegen en bedriegen, je voelt je schuldig en intens verdrietig maar je kunt er geen weerstand tegen bieden. De film kent voorts alleen maar goede dialogen en one-liners en heeft een ontroerend einde.

Dit is een zeldzaam voorbeeld van een voice-over die goed werkt. Laura beeldt zich in dat ze alles opbiecht aan haar echtgenoot en de rest wordt in flashbacks getoond. Aan de prosodie van Celia Johnson en Trevor Howard hoor je dat ze een gedegen theaterachtergrond hebben. Het taalgebruik van Noel Coward is bevlogen. Er zitten memorabele zinnen in: "There should be a society for the prevention of cruelty against musical instruments." Er is een duidelijk onderscheid tussen het verfijnde Engels van de hoofdpersonages uit de middenklasse en de nevenpersonages uit de arbeidersklasse. Stanley Holloway zorgt voor de komische noot.

Overspel was destijds een groot taboe. Uiteindelijk is het niet zozeer de maatschappij die de liefde onmogelijk maakt, maar haar eigen schuldgevoel over het liegen tegen haar echtgenoot. Ze komen niet eens tot effectief overspel, al was dat in de eenakter wel zo. Laura heeft een goede maar saaie echtgenoot; ze verlangt naar iets meer. Ten slotte maakt ze de "juiste" keuze, al blijft het verdriet hangen van de verbroken band tussen twee mensen.

Kleuren had David Lean niet ter beschikking, dus legde hij accenten met licht en duister. Voor een mistige sfeer zorgen het stoom van de trein, koffiedamp, sigarettenrook, haardvuur en regen. Wanneer Laura haar eigen spiegelbeeld ziet, doet ze aan zelfreflectie. Kort voor het einde wordt haar duizeling weergegeven met een zoom en een scheve camerahoek. De romantische muziek van Rachmaninov drukt het verlangen en de passie uit.

Sterk geromantiseerd drama over 2 getrouwde mensen die mekaar op het treinstation ontmoeten en waarbij de vonk overspringt .

Omdat er toen nog een zwaar taboe op overspel bestond ( overspel van de vrouw dan ) word er flink gestrooit met wat spanning en een hoop drama en schuldgevoel van haar kant .

Opvallend vond ik wel dat alles volledig van haar kant werd verteld , haar gevoel en ook haar gezinssituatie

komt meerdere keren in beeld .

Van zijn kant komen we bitter weinig te weten , al weten we dat ook hij getrouwd is , we krijgen er geen enkel beeld van te zien , alsof het de bewuste keuze was om zijn personage zo min mogelijk diepgang mee te geven , en dat had makkelijk gekund want de speelduur is op deze wijze maar 86 minuten .

De vertelwijze is wel sterk gedaan met 1 lange flashback .

de film is goe maar met wat meer backstory voor de dokter had het nog beter kunnen zijn .

Kon me eigen totaal niet inleven met de hoofdpersonages. Een raar stelletje. Best een mooie vrouw en zo'n creep. Totaal anders dus als bijvoorbeeld Before Sunrise. Dat waren ook nog eens ijzersterke dialogen en gewoon een mooi koppeltje.

It's awfully easy to lie when you know that you're trusted implicitly. So very easy, and so very degrading.


Brief Encounter (1945) is een mooi geschoten drama van David Lean (mijn eerste film van hem). Het gaat over een getrouwde vrouw die verliefd wordt op een getrouwde man en hij op haar. De film geeft een interessant tijdsbeeld.

Het verhaal is simpel en er wordt niks bijgehaald (ik dacht heel even tegen het einde dat de man een homoseksuele relatie had, maar dat bleek een collega te zijn). De film is sterk door het originele vertelperspectief (door de vrouw zelf). We zien en horen haar dus vanuit het normale kijkersperspectief, maar ook als verteller. Hierbij deelt ze al haar gedachten en gevoelens aan de kijker. Dit geeft het simpele verhaal toch veel psychologische diepgang.

Het prachtige pianoconcert van Rachmaninov (soundtrack) was treffend en benadrukt de melancholie van de film.

Ietwat een teleurstelling deze Brief Encounter. Kort samengevat het relaas van een flirt tussen twee getrouwde personages. Maar het werkt wel tussen de Laura en Alec en we volgen de affaire vanuit het hoofd van Laura. Het duurt even voor de film op gang komt. De focus ligt dan nog echt op de dialogen en monologen. Gaandeweg wordt de spanning wat opgedreven en is het visueel ook best de moeite. Door de trage opbouw had ik er wat meer van verwacht.

De muziek is wel passend. Piano Concerto No. 2 van Rachmaninoff dat we ook kennen als het latere All by myself van Eric Carmen. Met die titel en tekst zit je wel dicht bij Brief Encounter.

Gewaardeerd als één van de beste Britse films ooit en daar kan ik inkomen. Visueel en auditief een parel. Het leek stilistisch eigenlijk heel hard op film noir en dat is één van mijn favoriete genres. Cameraman van dienst was Robert Krasker die o.a. ook heeft meegewerkt met The Third Man en dat zegt ook al iets. Prachtige b&w fotografie in en buiten het station, schitterende nachtscenerie, het bijzondere camerastandpunt (Dutch angle) wanneer Celia Johnson haar mentale dieptepunt bereikt. Expressionistischer kan het niet worden. Dan is er natuurlijk nog het gegeven van voice over en flashbacks wat ook weer typisch noir is.

Bloemetjes uiteraard ook aan Noel Coward uit wiens koker het scenario en dialogen in eerste plaats kwamen. Maar ja, niet alleen dat, een op het eerst gezicht goedkoop verhaaltje wordt prachtig en integer vormgegeven en tot quasi in de perfectie uitgevoerd. Met héél goede acteerprestaties van Trevor Howard en vooral Celia Johnson. De muziek is prachtig en van de hand van Sergei Rachmaninov. Het is nu niet zo dat dit verbeterd had kunnen worden door één van de eigentijdse filmcomponisten. En het geeft de film een majestueuze feel zonder dat het pompeus wordt. De muziek bevat een perfecte balans tussen drang en melancholie.

Klassiekertje die er nog eens van moest komen en ik een aantal maanden terug op de BBC had opgenomen, een eerdere poging strandde al binnen minuten dat ik toch zoiets had van dit lijkt me nu te droog, maar gisteren kwam het er dan toch van en bleek Brief Encounter een opzienbarende film voor zijn leeftijd.

Zoeken is het wel even, de kletsmajoor van een conducteur tegenover de barvrouw, en de drukke roddeltante die het zogenaamde stel aan het tafeltje overrompeld. Waar zitten we en in welke fase...? Iets dat langzaam uitkristalliseert als Laura na thuiskomst in een flashback terugblikt naar het voorgaande in een voor 1945 begrippen gewaagd concept. Want oh wee...een vrouw en overspel. Alsof dat alleen een slechte zaak is als een vrouw het doet en het wel geaccepteerd en is als de man het doet, kolder natuurlijk.

Het maakt het verhaal er niet minder interessant op tussen de twee die duidelijk een soort van chemie hebben temidden van een film met een toneelstuk aandoende vibe, mogelijk dat dit inherent is aan de jaren '45 stijl. Interessant is toch vooral de opbouw tussen de twee en het bevestigd voor mij wat ik vaker zag, namelijk het zien van iets wat de partner mist. Waar Fred toch wel stijf en afstandelijk is, en je gemakkelijk gedurende de relatie bij in zou kunnen dutten, heeft Dr. Harvey een bepaalde passie en enthousiasme over zich, iets dat aanspreekt, iets dat de stof afblaast van het ingedutte gemoed. Boeiend zijn de ontmoeting en dialogen, kostelijk bijvoorbeeld de reclame in de bioscoop van de film met de naam Flames of Passion met reclame er tussendoor van een winkel in kinderwagens en wat meer.

Maar dan toch, het onvermijdelijke, wroeging en onrust, de twijfel en angst, de keuze wel of niet, de vrees meer te verliezen dan te winnen met een anticlimax als ontknoping waarin ze gestoord worden, iets dat misschien wel beter is want het afscheid zou onnoemelijk pijnlijk geworden zijn lijkt me. De bijna daad na afloop van Laura misschien nog wel meer, want wat kan iets dergelijks een wurggreep op je hebben en een gevoel op je uitoefenen waar je denkt nooit weer uit te komen noch mee te kunnen leven. En potverdorie dat wordt in die slotfase toch wel erg goed neergezet waar de film subiet een halve ster mee wint en dat maakt Brief Encounter toch wel tot een opzienbarende film voor zijn leeftijd waarin een sterk script vooropstaat in combinatie met goede acteerprestaties. Daarom is dit wat mij betreft een bijzondere film.

Een fijne klassieker die wellicht wel wat stof heeft doen opwaaien in die maatschappelijk puriteinse tijd. Vandaag de dag is dat morele thema net iets minder schokkend en verliest het wat aan kracht, maar los hiervan heeft Lean voldoende andere elementen in de strijd gegooid om het meer dan boeiend te houden.

Best wel een leuk uitgangspunt: hoe omgaan met verliefdheid op iemand anders wanneer je zelf in een erg gelukkige relatie en geslaagd huwelijk zit. Het klinkt tegenstrijdig, maar dat hoeft het niet te zijn.

Interessant vond ik vooral ook de manier waarop de het verhaal uit de doeken werd gedaan via een flashback om dan later in de film te komen bij de scène waarbij de film eigenlijk startte. En dan worden ook alle ogenschijnlijke onbelangrijke details extra naar waarde geschat. Het waarom Laura zo van haar melk was in de trein en ze even uit het café verdwenen was.

Een fijne chemie tussen de twee protagonisten. Fijne dialogen ook waarbij het allemaal voortkabbelt, maar onderhoudend blijft. Echt genoten van de sfeer en de vibes die de film uitstraalt.

Matig.

Bij momenten sfeervol geregisseerd, met dank aan een perron in zwart-wit. Ook de vertelstructuur met de flashback is geen al te slechte keuze. De voice-over is dan wel weer een storend element, want dat komt niet verder dan beschrijven wat je op het scherm ziet. Vreemd. Verder doet de romantiek mij eigenlijk niets, want beide hoofdpersonages zijn niet bijster interessant of sympathiek, noch is hun onderlinge chemie spectaculair.

2