The Lost Weekend (1945)

Tja had het ook liever anders gezien....... maar wat had je verwacht, dat hij zich een kogel door het hoofd zou jagen
Hollywood anno 1945, het is al straf dat zo'n film überhaupt gemaakt wordt.

Heeft totaal niks met film noir te maken

Nee, dat had ik niet verwacht. Het einde in het boek is wel heel passend in dit donkere verhaal, daar hoef je je nog niet voor je kop te schieten.

Als je met alcoholisme te maken hebt gehad weet je dat dit het enige einde is dat kon zijn, en dat dat niet per se (meer niet dan wel) een happy end inhoudt.

Misschien zou je het boek eens moeten lezen, daar vind hij toevallig wat geld en gaat gewoon door. "Waarom maken ze er toch zo'n drukte over?" Dat is geniaal, zoals het hele boek. Dat je stelt dat het einde in de film het enige einde kon zijn ben ik absoluut niet met je eens. Het einde is dus anders in de film en waarom eigenlijk? Maar goed, het was toentertijd al moedig om zo'n film te maken, misschien herkijk ik hem nog eens. Wel meer zin om het boek nog eens te lezen, één van mijn boeken welke helemaal kapot is gelezen

Bedankt hoor, dan weet ik dat alvast, hoeft ik tenminste straks niet in spanning te zitten of dat alles wel goed komt.

Waarom je mij er uitpikt mayhemblik is me een raadsel, voor mijn commentaar is eind goed al goed al lang gevallen. Als het je zo dwars zit, melding van maken. Je verwachting over de film en het einde doet me overigens het ergste vrezen, spanning ligt bij deze film duidelijk anders dan bij The Texas Chain Saw Massacre bijvoorbeeld...

Serieuze en verrassend sobere Wilderfilm. Zoals Wilder wel vaker net een stapje verder ging dan zijn collega's in die tijd gebeurt dat hier ook. Wat me vooral opviel is de mooie opbouw van het script, de locatieopnames van New York die je eerder zou verwachten bij een film uit 1973 dan bij een uit 1945 en de rol van Milland. De beperking van de Hays-code in die tijd zorgt voor een iets te makkelijk einde en zorgde er ook voor dat de in het boek aanwezige indruk dat Binman een homoseksueel in de kast is zorgvuldig zijn weggepoetst. Hij heeft nu een writers block. Dat en de muziek maakt de film nog net wat te gelikt. Maar goed was het wel.

3.5*

Slechte keuze.

Ik en Wilder zijn al geen match, al vond ik The Seven Year Itch dan nog een verrassend vermakelijk filmpje. Had me echter blijkbaar wat beter moeten inlezen over deze film (volgens mij gewoon de populairste qua stemmen gepakt die ik nog niet gezien had), had ik het alcohol-verhaaltje hierboven gelezen had ik de film gewoon links laten liggen.

Ik irriteer me doorgaans dood aan film over alcoholverslaafden, deze film is daar absoluut geen uitzondering op. In het echte leven moet ik er ook helemaal niks van hebben, geen wonder dus dat Milland voor mij al snel een onuitstaanbare loser was. Dat de film verder eigenlijk helemaal niks te bieden heeft is dan enkel zout in de wonde.

Was ook niet bepaald onder de indruk van Milland als dronkaard, al is het niet zo erg als in Who's Afraid of Virginia Woolf? De rest van de cast was bijna onzichtbaar (buiten die broer), de vertelling eerder droog. Tweede helft kent een voorspelbaar verloop, behalve het einde dan. Hierboven al de verklaring gelezen, maar da's verder geen excuus waar je als kijker rekening mee dient te houden vind ik. Onaanvaardbaar einde.

Het tweede deel van deze film was echt een martelgang. 0,0 affiniteit met het hele gebeuren, noch met de personages, noch met wat ze doormaken. En waar een écht goeie film dat eigenlijk dient te overwinnen, heb ik gewoon 90 minuten lang gelaten toegekeken.

Volgende keer toch maar even snel een plotomschrijving lezen misschien.

0.5*

Waar niet van, alcohol of alcoholverslaafden? Want van die tweede zullen er veel meer zijn die daar niks van moet hebben (en toch de film kunnen waarderen).

Eigenlijk gewoon dronken mensen in het algemeen, ze hoeven daarom nog niet verslaafd te zijn. Niks mis met alcohol verder.

Naar mijn gevoel zo’n beetje de ultieme film over alcoholverslaving. Het middengedeelte is helaas aan de langdradige kant, omdat er weinig nieuwe ontwikkelingen zijn.
Mooie rol van Ray Milland, bekroond met een Oscar. Ook regisseur Billy Wilder ontving een Oscar, maar ik vind dat hij wel betere films gemaakt heeft.
Je zou er je borreltje door laten staan.

Post met illegale en niet meer werkende streaminglink verwijderd.

Wow, mijn negende Wilder film alweer en er heeft nog geen clunker bij gezeten, al was Some Like It Hot na de eerste viewing niet helemaal mijn ding.

Dat doet deze film beter. Ook al zijn sommige dingen iets gedateerd, het komt grotendeels vrij tijdloos over. De problematiek van de alcoholist zal sindsdien ook weinig veranderd zijn. Milland acteert inderdaad sterk, al is het nog steeds duidelijk van voor de Stanislavski/Strasberg methode van acteren.

Ik was verrast trouwens dat pink elephants al zolang bestond als metafoor voor een delirium. Wat het einde betreft, zou dat ook wat met de production code te maken kunnen hebben? Ik twijfel aangezien je evengoed zou kunnen beargumenteren dat hij als immoreel karakter gestraft moet worden. ik kon prima vrede hebben met dit einde, wetend in welke tijd het is gemaakt. Maar inderdaad, het haalt het wel iets naar beneden. Het voelt toch net wat gemaakt. Maar ik reken het de film niet te zwaar aan.

Na herziening toch ook wel een sterke Wilder. Een redelijk zware film voor Wilder's doen, maar het enigszins hoopvolle einde werkte nu beter voor mij.

3,5*

Goede Wilder (weer). Prachtige rol van Ray Milland, die op een sterke manier een alcoholist neerzet. Zoals gewend van Wilder weer een vlot geheel, dit keer zonder de bekende luchtige momenten. In tegenstelling tot veel Wilders is 'The Lost Weekend' een redelijk zwaar drama, over een zwaar onderwerp. Prachtig geschoten, het begint al met een mooit shot van NY. Verder is de sfeer weer goed, de zwart-wit geschoten plaatjes van barren en kroegen doen het altijd goed. Triest hoe ver alcoholisten gaan om maar te kunnen blijven drinken, maar goed geportretteerd in deze prent. Wilder overtuigd weer zoals altijd.

Een intens, tragisch, realistisch, grimmig en heftig portret (met film noir elementen) van een hopeloze alcoholist of je kunt net zo goed een verloren ziel zeggen. Jammer, maar ik vond het slot aan de ongeloofwaardige kant. Ray Milland moet, in de rol van de onsympathieke, ongeïnspireerde alcoholische schrijver, zonder enig succes, op de toppen van zijn kunnen gespeeld hebben.

Eén van de allerbeste rollen vertolkt door Ray Milland in een aangrijpend drama over alcoholverslaving.
Naast Milland, is Jane Wyman, door Hollywood doorgaans in een rol van energieke en edelmoedige vrouw gestopt, eveneens subliem.
Billy waarschuwt voor de horror van de verslaving. De manier waarop is schokkend en overtuigend. Het is één van de beste films aller tijden geworden die dit onderwerp aanraken.

Mijn tiende film van Wilder en tot dusver qua thema's wel het zwaarst denk ik. Al vond ik het niet overdreven zwaar gebracht. De film kan nog goed mee, zeker het onderwerp is vandaag de dag natuurlijk nog steeds een issue. En de film is natuurlijk vooral zo sterk door de performance van Ray Milland. Ken hem verder niet zo heel goed als acteur, maar heel begrijpelijk dat hij een Oscar kreeg voor deze rol. Zeker richting het eind wordt hij steeds intenser en beter. Alleen daarom is de film al de moeite waard. Verder weer lekker bombastische en dramatische muziek zoals hoort bij films van toen. Wilder weet ook weer een fijne sfeer over te brengen.

4*

Wederom een topfilm van Billy Wilder. Dit keer met de introductie van een nieuw fenomeen: de onsympathieke hoofdpersoon. In dit geval een mislukte schrijver met een drankprobleem. Op het eind lijkt hij zijn demonen te hebben overwonnen. En gij geleuft da?

Een film over alcoholmisbruik die eigenlijk zelden echt meeslepend weet te worden. Het acteerwerk van hoofdrolspeler Milland is in orde, maar de overige personages komen niet echt uit de verf. De worstelingen van Don Birnam met alcoholische drank worden wel duidelijk in beeld gebracht, maar na een tijdje had ik dat wel gezien en de film heeft voor het overige weinig te bieden.

I'm not a drinker; I'm a drunk

Billy Wilder en mezelf, het is niet altijd een even goede combinatie. Hij heeft een aantal echt geweldige films gemaakt (Double Indemnity! Seven Year Itch! Some Like It Hot!) en tegelijkertijd ook een paar niet bijster goede (The Appartment! Stalag 17!) en het was de vraag wat The Lost Weekend ging brengen. Wilder blijft interessant genoeg om een blinde aanschaf te verantwoorden, maar ik had de indruk dat het geen al te makkelijke film ging zijn. Dan toch eens opgezet en zowaar, het was minder zwaar dan gedacht.

Al moet ik er wel bij zeggen dat het me allemaal ook niet zo enorm kon pakken. Het verhaal van Don Birnam is schrijnend en interessant in beeld gebracht (vond vooral diens nachtje in de halve gevangenis/half ziekenhuis wel boeiend) en ik kan me voorstellen dat dit indertijd wel de nodige controverse heeft veroorzaakt. Het had nog meer stof kunnen doen opwaaien aangezien het boek Birnam neerzet als een verdoken homoseksueel, maar dat vond Wilder blijkbaar toch net iets teveel van het goede. Hij kiest er ook voor om de film te laten eindigen met een goede noot en ook dat is naar mijn gevoel een onnodige knieval. De negatieve spiraal waarin Birnam terecht komt voelt realistisch aan en dan wordt het zo eventjes op een paar minuten opgelost. Had toch net iets beter gedoseerd kunnen zijn als je het mij vraagt. Toch is het wel weer knap wat Wilder bij vlagen op de kijker loslaat. De scène waar Birnam leidt onder waanvoorstellingen krijgt een kleine knauw vanwege de wel erg fake vleermuis, maar bijvoorbeeld de scène waar hij die handtas steelt.. Heerlijk spannend gefilmd.

Plus, een glansrol van Ray Milland. Op zich lijken ze niet zo hard op elkaar, maar ik zat altijd met het idee dat dit een Cary Grant of James Stewart rol was. Blijkbaar is die eerste wel even in de running geweest, maar het is dus uiteindelijk Milland geworden en die is degelijk genoeg om de gehele film op zich te nemen. Zelfs in die mate dat de rest van de cast wat flauwtjes afsteekt ten opzichte van hem. Zo voelt Jane Wyman als Helen erg misplaatst aan (ook wel voor een stuk te wijten aan het feit dat je niet begrijpt waarom ze nog steeds bij hem blijft) maar is er nog wel een geweldige rol weggelegd voor Howard Da Silva, de barman van het plaatselijke café. Beetje jammer ook dat Phillip Terry, die de rol van de broer op zich neemt, nogal geruisloos en snel uit de film verdwijnt. Die had nog wel een interessante chemie met Milland.

Degelijke film, dat is bijna altijd wel het geval bij Wilder. Ik heb hem in ieder geval nog geen onvoldoende gegeven tot nu toe en The Lost Weekend gaat daar ook niet mee beginnen. Een huzarenstukje van Milland weliswaar, maar een ietwat overdreven soundtrack en een plot dat je nooit echt meesleurt in de waanzin zorgen ervoor dat dit nooit de hoge toppen scheerde die ik hoopte/verwachtte.

3.5*

Vergeleken met Double Indemnity (1944) - MovieMeter.nl viel deze me wat tegen: de film is duidelijk minder geniaal en waar het verhaal van Double Indemnity ingewikkeld en ingenieus is is het verhaal van The Lost Weekend bijna zo simpel als het lijkt: de film volgt simpelweg een alcoholist die zich gedurende een weekend de vernieling in drinkt tot en met een delirium aan toe, maar het verhaal heeft wel een briljante gelaagdheid omdat het verhaal zelf het bewijs is dat ‘Don de schrijver’ in ieder geval tijdelijk ‘Don de drinker’ heeft overwonnen (net als in de typische film noir Double Indemnity vertelt de hoofdpersoon zijn eigen verhaal). Maar bovenal maakt de film indruk hoe realistisch en indringend het het leven van de verslaafde beschrijft en dat in de woorden van de barman in de film volmaakt wordt samengevat als “One's too many an' a hundred's not enough.”. Verslaving is een fascinerende ontsporing van een mensenleven en ik kan me niet herinneren dat ik ooit een film heb gezien die zo goed die ontsporing laat zien als deze film (met uitspraken die de kern raken als “At night this stuff's a drink. In the morning, it’s medicine.”): de film doet me vooral denken aan het literaire werk van ‘meester-junkie’ William Burroughs.

PS. In het boek waarop de film is gebaseerd is Don latent homoseksueel welk element vanwege de censuur niet in de film zou zitten maar volgens mij zit dat element er wel in nu Don een oogje lijkt te hebben op de barman Nat. Zo zegt Don bv. het volgende weliswaar als grap maar evengoed is het latent homoseksueel (en het laat de leuke humor van de film zien):
Don: This being an especially fine afternoon, I have decided to ask for your hand in marriage.
Nat: Look, Mr. Birnam...
Don: If that were to be your attitude, Nat, I shall have to drown my sorrows in a jigger of rye. Just one, that's all.

Tussen vier en vier-en-halve ster.

Het werd hoog tijd voor een herziening en ook deze keer was ik weer erg onder de indruk van dit kleine meesterwerkje!
Sowieso is het zonder twijfel 1 van de aller beste(en zo niet de beste) van de jaren 40, zelfs vandaag de dag nog goed te kijken en een film die nog steeds een ijzersterke impressie nalaat.

Het vertel tempo van de film is ook precies goed, niet te langzaam maar ook nergens te snel of afgeraffeld, de heer Billy Wilder weet duidelijk als geen ander hoe hij een film moet regisseren en daar is The Lost Weekend 1 van de velen voorbeelden van.

Dit pareltje blijft hoog staan op mijn klassieker lijstje, hopelijk blijft Hollywood hier met zijn tengels vanaf en laten ze een remake uit hun hoofd!

4,5 blijven staan waar ze staan!

Gisteravond deze klassieker van Billy Wilder op het grote doek gezien.

Don Birnam, een onsuccesvolle schrijver heeft een zware alcoholverslaving. Zijn broer heeft bedacht hem op een lang weekend naar het platteland mee te nemen. Birnam gaat echter weg om een nieuwe fles te halen en laat broer en vriendin bezorgt achter. We volgen Birnam door een weekend waarin zijn verslaving steeds sterkere vormen begint aan te nemen.

Wilder weet door middel van een aantal inventieve cinematografische trucjes de alcoholverslaving te verbeelden. Cinematografisch is het allemaal dik in orde met de film en op het acteerwerk van Ray Milland valt ook niet veel aan te merken.

Toch vond ik The Lost Weekend een stuk minder als Double Indemnity. Die andere Film Noir is namelijk erg spannend en weet heel erg te verassen, waar deze naar mijn mening wel heel vaak in de herhaling valt met het alcoholisme. De steeds weer terugkerende zoektocht naar alcohol en lange belerende dialogen worden uiteindelijk een beetje vermoeiend.

Leuk om gezien te hebben, maar ik had er toch meer van verwacht.

Waarschijnlijk erg vooruistrevend voor z'n tijd maar in de categorie zwart-wit films met het thema alcoholisme vond ik Days of Wine and Roses (1962) beter.

Wat vooral is blijven hangen is het heerlijke -overdreven aangezette- New Yorkse accent van barman Nat die Birnam consequent uitspreekt als Boinam.

Linguïstische bespiegeling hier: The Grammarphobia Blog: Why Oynest has an erl can

So Is The Lost Weekend a decent movie about alcoholism?

Soitanly!

Prachtige film over een schrijver die een weekendje weg zou gaan, maar liever thuisblijft om te drinken. Een behoorlijk meeslepende film over een paar dagen uit het leven van een alcoholist. Een boeiend hoofdpersonage die tegen eigen wil en dank slaaf is aan zijn verslaving/ziekte. Ray Milland zet deze rol sterk neer en je ziet dan ook goed hoe zijn personage er aan onderdoor gaat. Absoluut één van de beste films over alcoholisme.

Een langzame karakterschets van een alcoholicus in een neerwaartse spiraal. Het hoofdpersonage is een wandelend cliché: de gefaalde schrijver met een drankprobleem. Kampioen in het verkopen van bullshit en tegelijkertijd continu aan het verzuipen in zelfmedelijden. Was hij maar in staat om zijn eindeloze geleuter om te zetten in tekst, dan zou alles wel op zijn pootjes terecht komen. Destijds wellicht een fris en origineel uitgangspunt, tegenwoordig een dertien in een dozijn verhaal. Het eerste uur was een theatrale en oninteressante bedoening. Veel betekenisloze invulling in de vorm van flashbacks. Pas vanaf de hopeloze zoektocht doorheen de kurkdroge stad en het ontnuchterende verblijf in de kliniek begint het niveau langzaam te stijgen. Zijn (existentiële) crisis ten gevolge van een delirium tremens was goed vormgegeven. Een murw geslagen Birnam is een pak beter te verteren dan de luidruchtige zatlap in het begin. Bijzonder jammer dat Helen zo nodig een 'sense of purpose' door zijn strot moet duwen om er toch maar een happy eind aan te breien. Het was weliswaar te verwachten. De opgebouwde tragiek stort als een kaartenhuis in elkaar. Enfin, ik vond een aantal scènes zeer geslaagd. In het bijzonder dus de zoektocht met zijn typemachine in de hand, alsook de poging tot diefstal in de club. Ik herken er echter geen meesterwerk in en ik zag het thema al veel beter uitgewerkt in andere films.

The Lost Weekend lijkt me een poging tot authenticiteit, wil de dieptepunten weergeven van een alcoholverslaafde in de grootstad, en slaagt daar voor mij met onderscheiding in. Zelden een Hollywoodster er zo geloofwaardig slecht weten uitzien als Ray Milland in deze film, waarbij hij op schitterende wijze een in de goot verzeild geraakte antipathieke would be schrijver neerzet.
Zijn geliefde Jane Wyman, met de luipaardbontmantel, is eveneens geloofwaardig in het geduld dat ze tentoonspreid voor hem.

Het script van Billy Wilder en producer Charles Brackett was gebaseerd op de gelijknamige novelle van Charles R. Jackson, die helaas zelf aan zijn eind zou komen in omstandigheden die refereren naar zijn lost weekend. Wilder zelf vond de motivatie voor verfilming van dit werk in zijn samenwerking met de alcoholverslaafde misdaadauteur Raymond Chandler bij Double Indemnity. De creatieve sector puilt dan ook – en helaas - uit van dergelijke gevallen, wat voor de inspiratie heeft gezorgd.
Sommige mensen hier op het forum zijn teleurgesteld bij vergelijking van deze film met Double Indemnity maar dat lijkt me echt misplaatst. The Lost Weekend heeft helemaal niet de bedoeling een thriller neer te zetten maar is een sociaal drama, ondanks enkele stilistische overeenkomsten met film noir. Appels, peren, etc.

Billy Wilder en zijn cameraman John F. Seitz (die ook meewerkte aan Sunset Boulevard en Double Indemnity) zetten alweer een puike prestatie neer. Prachtig hoe begin en eind van de film visueel aansluiten. De straatscenes werden geschoten op locatie in New York (met verborgen camera!) wat bijdraagt aan het realistische gritty sfeertje.

De muziekscore van Mikos Rozsa, met pionierend gebruik van theremin, vond ik perfect passen bij het verhaal en de scenerie. In dat opzicht beter dan zijn score voor Spellbound waarvoor hij in hetzelfde jaar een Academy Award ontving.

The Lost Weekend is een krachtige en unieke film, en lijkt me met zijn sociale thematiek een vreemde eend in de bijt van het toenmalige Hollywood. Mooi dat dit beloond werd met vier Academy Awards.