Witness for the Prosecution (1957)

In mijn beleving was ze er altijd omdat ze ook samenwerkte met Hitchcock in de tussentijd (Stagefright - niet zijn bekendste werk, maar toch), Fritz Lang (Rancho Notoriuos) en Billy Wilder (A Foreign Affair), maar het kan zijn dat dat ook haar enige drie rollen waren. Ik heb het niet nagezocht, maar vandaar dat ik het gevoel kreeg dat ze altijd wel in films te zien was. Zal het een nakijken.

edit: even gecheckt, dat waren ook zo'n beetje haar enige rollen na WOII. Niet geheel onzichtbaar, toch grote namen/films, maar lage frequentie.

Precies weet ik het ook niet hoor, maar in biografieen en documentaires spreken ze meestal over een soort van comeback zo eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Maar goed, men spreekt in de media al van een comeback als iemand een weekje op vakantie is gegaan.

Bluray announcement van Kino Classics

fantastisch nieuws

Een gemiddeld goede oude misdaad die op het einde toch die lekkere verrassende twist krijgt waardoor dat 'gemiddeld goed' ineens 'best geniaal' wordt.

Prachtige rol van de oude Charles Laughton als Sir Wilfred. Ook de sarcastische humor sprak mij erg aan.

4 Welverdiende sterretjes!

Zeer goed ge/herschreven en geregisseerd en met perfect ensemblespel (met Charles Laughton natuurlijk voorop). De enige die ik misschien wat minder vond spelen was Tyrone Power, in principe een acteur die ik wel een zekere charme vind bezitten maar wiens melodramatische uitbarstingen van wanhoop in de rechtszaal mij enigszins overdreven aandeden, maar dan blijkt op het einde dat het niet Tyrone Power maar Leonard Vole is op wiens conto we die (matige) akteerprestatie moeten schrijven… Een ambachtelijk meesterwerk dat mij van a tot z heeft geboeid. (Voor zover ik me kan herinneren was de remake ook lang niet slecht, met Ralph Richardson, Diana Rigg in de Dietrich-rol, de fantastische Deborah Kerr als Miss Plimsoll, en Beau Bridges als Vole.)

Geniale film! Dit is nou duidelijk een film, gebaseerd op een toneelstuk: het gaat puur om een goed verhaal, goed acteerwerk en een goed script. Geen sensatie, geen spannende achtervolgingen, geen explosies. Het doet geenszins ouderwets of gedateerd aan. Er zit ook veel vaart in.

Het verhaal is briljant, het acteerwerk perfect en het script vol humor. Haast perfecte film.

Wanna kiss me, ducky?

Het is vreemd hoe een film iemand kan interesseren om compleet verschillende redenen. Ik wou Witness for Prosecution voornamelijk zien vanwege de aanwezigheid van Billy Wilder en Marlene Dietrich terwijl mijn moeder geïnteresseerd was doordat het een vroege Agatha Christie verfilming was. We hadden beide hoge verwachtingen, zij is erg te spreken over het kortverhaal waar de film op is gebaseerd, en dan maar hopen dat ze uitkomen.

Een echt getrouwe verfilming is dit blijkbaar niet. Wilder houdt de essentie overeind, maar voegt een aantal personages toe en rekt bepaalde aspecten uit. De speelduur van meer dan 2 uur stoort gelukkig niet, maar de indruk ontsnapt me niet dat het wel iets compacter had mogen zijn. Wat mij echter het meest tegensteekt is dat Wilder (onder invloed van zijn bazen?) heeft besloten om het einde aan te passen. De twist laat hij gelukkig in ere, maar in het kortverhaal geraakt Vole er mee weg en nu lijkt Wilder een knieval te doen om gerechtigheid toch te laten overwinnen. Vole wordt daar dus niet vermoord door Christine en eerlijk gezegd, ik vind dat een beter einde. Toch mag het gezegd worden dat een aantal van de toevoegingen van Wilder wel geslaagd zijn te noemen. Zo zorgt heel het personage van Wilfrid voor een vorm van comic relief (oorspronkelijk lag de focus op Mayhew, de andere advocaat) en voelt typisch Wilder aan.

Marlene Dietrich was zo overtuigd dat ze een Oscar voor haar rol van Christine ging krijgen dat ze de introductie van haar Las Vegas show veranderde om de nominatie te vermelden. Dietrich werd echter niet genomineerd... En hoewel ze een heerlijke rol speelt, is het wel een performance die vooral steunt op 1 moment. Zeker de introductie van Christine vond ik erg stroef gaan. De rol van Laughton werd dus speciaal door Wilder in de film geschreven en zodoende ook het personage Miss Plimsoll, de verpleegster. Leuk detail, Laughton en Elsa Lanchester waren in het echt een koppel. De chemie tussen beide is goed aanwezig, al is de Oscar nominatie voor Lanchester ook weer overdreven.

Ik ben altijd wel te vinden voor dit soort rechtbankdrama's. Er is simpelweg iets fascinerend aan de manier waarop een advocaat op indrukwekkende manier een pleidooi houdt en met Laughton heb je een acteur die daar geknipt voor is. Leuk einde ook met de voice-over die nadrukkelijk vraagt om de ontknoping niet te verklappen.

4*

Volgens Wikipedia is het juist zo Agatha Christie zelf later ontevreden werd met het oorspronkelijke slot (één van de weinige verhalen van haar hand waarin de moordenaar aan zijn gerechte straf ontsnapt), en toen ze het verhaal als toneelstuk herschreef voegde ze voor Vole een maitresse toe die aan het einde van het stuk verschijnt. Wanneer zij met Vole op het punt staan om te vertrekken terwijl Vole's vrouw wegens meineed gearresteerd zal worden, pakt de laatste een mes en steekt Vole dood. Wellicht dat Wilder en zijn medeschrijver Harry Kurnitz daar dan nog het mooie moment aan toevoegden dat Sir Wilfrid besluit om de vrouw te gaan verdedigen, maar het uiteindelijke slot is dus geheel en al het (revisie-) werk van Agatha Christie.

Aha, kijk eens aan. Dat het Christie zelf was die het einde heeft verandert zalft mijn teleurstelling al wel wat, maar ik blijf het zonde vinden.

Nou, ik kan me voorstellen dat het je stoort dat er nu zo'n moralistisch einde aan zit, maar ik vind het zelf wel een mooie vorm van gerechtigheid, niet uit juridisch oogpunt maar in de zin van "what goes around comes around". Vole heeft gebruik gemaakt van de passie van Christine om haar te overtuigen om als dekmantel voor zijn roofmoord te dienen, en nu is het diezelfde passie die haar naar een mes doet grijpen en hem zo de das om doet. Een soort ironische "poetic juistice" dus die net nog een treetje hoger dan de perfecte misdaad staat.

Daar is ook wel iets voor te zeggen. Al zou ik de ironie meer kunnen waarderen mocht Christine uiteindelijk niet verdedigd worden door Wilfrid.

Ik had een verkeerde indruk van de film. Marlene Dietrich en Tyrone Power leken me niet de ideale acteurs voor een rechtbankfilm. Ik kende Marlene Dietrich vooral van haar liedjes (Der Blaue Engel toen nog niet gezien) en Tyrone Power kende ik eerder van avonturenfilms. De film draait vooral rond acteur Charles Laughton die na een tijdje de aandacht compleet naar zich toe trekt. Zij vrouw speelt trouwens de verpleegster in deze film.

Het verhaal zelf is misschien niet de traditionele rechtbankdrama (gelukkig maar denk ik dan) maar kan ondanks de wat luchtige aanpak toch evengoed blijven boeien. Je wil weten wie het gedaan heeft. Agatha Christie heeft mooi werk afgeleverd en het plot was niet helemaal wat ik had verwacht. Boeiend einde met andere woorden. Waar ik uiteraard niets mag over zeggen. Billy Wilder laat nogmaals zien dat hij niet altijd in herhaling valt en verschillende genres aan kan. Je merkt zijn stel wel, maar het is toch anders dan bvb Some like it hot of Sunset Boulevard.

"Zijn stijl" bedoel je, neem ik aan?

Klopt! Maar ik merk dat je me goed begrepen hebt.

Lange tijd een aardige - ook niet heel veel meer dan dat - film die in het laatste kwartier echt compleet ontspoort. Belachelijke twist stapelt zich op belachelijke twist en de omstanders lijken er geen enkele emotie bij te hebben, tot de moord op de persoon die minuten daarvoor nog verdacht werd van moord aan toe.

Met de hakken over de sloot een voldoende vanwege de redelijke anderhalve uur die ervoor zit, maar waarom dit nu (zo hoog) in de top 250's van MM én IMDB moet staan? Het is me werkelijk waar een raadsel.

Een slim en met humor gemaakt, ouderwets, sinister en wezenlijk rechtbankdrama, naar een verhaal van Agatha Christie, dus voorzien van onverwachte wendingen en amusante details. De levendige personages werden gespeeld door een uitstekend opererende cast, met daarin centraal een ijzersterke, praatzieke en ondeugende Charles Laughton en een uiterst effectief spelende Marlene Dietrich.

Wordt met de kijkbeurt beter. Laughton steelt de show.

Je haalt me de woorden uit de mond..

“I'll give ya somethin' to dream about, Mister. Wanna kiss me, ducky?”

Ijzersterke rechtbankfilm. Waarom deze film niet wordt aangemerkt als komedie is mij een raadsel want ik heb veel moeten lachen om de droge en sarcastische humor van Laughton en sommige situaties (pillen doorslikken met brandy tijdens een rechtszitting, sure). Witness for the Prosecution laat zien wat voor film je krijgt als je een op het oog eenvoudig plot tot in de perfectie uitvoert.

Iemand wordt verdacht van moord, een briljant advocaat die net een hartaanval heeft gehad moet hem verdedigen en de vrouw van de verdachte die als getuige alles op z'n kop zet. Zonder poespas ontvouwd het verhaal zich en ik heb genoten van het moordmysterie, de humor, het drama, de acteurs en het Britse rechtssysteem. Ik kan even geen film bedenken waar de balans tussen humor en drama zo perfect in evenwicht is. Dietrich heeft een heerlijk koele en mysterieuze rol en samen met de geniale Laughton weet ze de aandacht van de kijker moeiteloos vast te houden. Wat een fantastisch acteerwerk van beide. Het einde zit vol met twists en het gaat een beetje over the top maar ik kon het van deze film wel hebben. Terecht wordt Witness for the Prosecution gezien als één van de beste rechtbankfilms aller tijden.

Rechtbank verhaal met een einde wat ik niet aan zag komen. Humor, drama alles zit erin. Ik heb genoten.

Een van die klassiekers waarvan sommigen zeggen dat je ze gezien moet hebben. Ik kan maar 1 ding zeggen: volledig terecht! Een klassieker die vrij traag op gang komt, maar steeds straffer wordt (doet me op bepaalde momenten denken aan 12 Angry Men). En wat een einde... een must see dus!

Een film die toch niet geheel overeind blijft na een herkijkbeurt.

De film moet het vooral hebben van de plotwending op het laatste. Dat blijft meteen ook z'n grootste pluspunt.

Helaas is de rest niet veel soeps. Charles Laughton draagt de film in z'n eentje. Hij is de enige die goed acteert. De bijrolacteurs zijn verschrikkelijk, en ook Marlene Dietrich had er kennelijk niet veel zin in.

Dat zorgt er voor dat de film totaal niet geloofwaardig over komt. Alles komt 'gespeeld' over.

Een andere belangrijke zaak die de film de hoogte in zou kunnen tillen zijn de pleidooien. Robarts pleit met momenten echt sterk, maar helaas wordt hier veel te weinig aandacht aan besteedt, of halen z'n tegenspelers het geheel onderuit.

Ik blijf dus grotendeels achter men bericht van 5 jaar geleden staan. Met het verschil dat het goede destijds meer bleef hangen dan het slechte. Of zoals iemand destijds reageerde:

2,5*

Het zal je be- (en ver)oordeling vermoedelijk niet veranderen, maar als ik mezelf mag citeren: "De enige die ik misschien wat minder vond spelen was Tyrone Power, in principe een acteur die ik wel een zekere charme vind bezitten maar wiens melodramatische uitbarstingen van wanhoop in de rechtszaal mij enigszins overdreven aandeden, maar dan blijkt op het einde dat het niet Tyrone Power maar Leonard Vole is op wiens conto we die (matige) akteerprestatie moeten schrijven…"

Leonard Vole [Tyrone Power] staat terecht voor de moord op een rijke weduwe [Norma Varden]. Hij vraagt de gerennommeerde, maar oude en ziekelijke advocaat Sir Wilfrid Roberts [Charles Laughton] om de verdediging op zich te nemen. Die aarzelt, maar nadat hij Leonard aan een ongebruikelijke test heeft onderworpen is hij overtuigt van diens onschuld. Het bewijs tegen Leonard is bovendien vooral ‘circumstantial’... totdat blijkt dat de weduwe vlak voor haar dood haar testament heeft gewijzigd waardoor Leonard een grote som geld krijgt. Als Leonard hiervan wist, betekent dit dat hij een duidelijk motief had voor de moord. De enige die dat bevestigt is Janet McKenzie[Una O’Connor], de huishoudster die de belangrijkste begunstigde was in het oorspronkelijke testament. Leonards vrouw Christine [Dietrich] kan echter Leonards alibi bevestigen en aangezien de wet aangeeft dat een echtgeno(o)t(e) nooit mag optreden als ‘witness for the prosecution’ lijkt een vrijspraak goed mogelijk.

Met bronmateriaal van Agatha Christie, bewerkt en geregiseerd door niemand minder dan Billy Wilder en met zo’n ijzersterke cast was dit een Hollywoodknaller avant-la-lettre. Voor Tyrone Power was dit de laatste voltooide film. Hij stierf een jaar later aan de gevolgen van een hartaanval die hij kreeg tijdens de opname van een zwaardduel met zijn vriend George Sanders op de set van “Solomon & Sheba”. Charles Laughton speelt hier ook één van zijn laatste rollen (“Spartacus” en “Advise & Consent” zouden zijn laatste films zijn voor hij in 1962 overleed) en hij speelt hier samen met zijn echtgenote Elsa Lanchester die hier de rol speelt van zijn bemoederende verpleegster, een rol die Wilder bedacht om wat scherpe komedie toe te voegen. Sir Wilfrids pogingen om zich stiekem te goed te doen aan een sigaar en brandy zijn goed geschreven, ook al omdat ze onderdeel uitmaken van het plot. Wanneer zijn collega en vriend Mayhew [Henry Daniell, ook al zo’n geweldige karakteracteur] hem de Vole-zaak wil voorleggen heeft hij daar eigenlijk geen zin in, maar wanneer hij ziet dat Mayhew twee sigaren in zijn borstzak heeft, ziet hij zijn kans schoon: hij accepteert de zaak dus eigenlijk omdat hij stiekem een sigaar kan roken!

Maar uiteindelijk is het Dietrich die de show steelt. Aangezien de makers aan het eind van de film een oproep doen om de slottwist niet te verraden, ga ik daar niet teveel op in. Maar het is wel opvallend dat Dietrich – inmiddels de 50 ruim gepasseerd – in een flashback nog eens verschijnt als een cabaretzangeres. Tussen al het acteergeweld kan ik in ieder geval zeggen dat Dietrich zich staande houdt. Maar gezien haar indrukwekkende filmografie wil dat niet zeggen dat dit mijn favoriete Dietrich-film is. Het feit dat de meningen zo verschillen over haar beste filmrol, zegt iets over de kwaliteit van het werk dat ze heeft achter gelaten. Wat in ieder geval als een paal boven water staat is dat dit een geweldige film is.

Charles Laughton komt over als een vriendelijke beer. Toen er reactieshots geschoten werden van het publiek in de rechtszaal, kwam hij zelf de verschillende personages voorlezen met bijhorende stemmetjes en bewegingen. Het trucje met de monocle als leugendetector leende hij van een echte advocaat. Het blijkt wel een onbetrouwbare detector. Sir Wilfrid blaft mensen af en negeert doktersadvies, maar is bevlogen als advocaat en dwingt algauw sympathie af.

Marlene Dietrich is in haar vermomming moeilijk te herkennen. Dat komt doordat ze in haar normale verschijning veel make-up droeg, een pruik en tape om haar huid op te trekken. Ze past ook haar accent aan van Duits naar plat Engels. In de flashback draagt ze haar haar los om jonger te lijken. Christine komt eerst over als een opportuniste en intrigante, maar later blijkt ze toch een vorm van oprechtheid te bezitten.

In de nevenrollen zitten door de wol geverfde acteurs als Ian Wolfe en Elsa Lanchester. Ook Bess Flowers is weer van de partij in een van haar ontelbare figurantenrollen. Ze is dikwijls in het publiek te zien achter een pleitende Charles Laughton.

Agatha Christie veranderde zelf het einde toen ze haar kortverhaal bewerkte tot toneelstuk, omdat de moordenaar mocht niet vrijuit gaan. Billy Wilder en z'n scenaristen voegden er de verpleegster aan toe als komisch nevenpersonage. Kostelijk is het moment waarop Sir Wilfrid onder haar ogen z'n fles chocomelk vervangt door een fles brandy.

Qua juridische procedures klopt het niet allemaal. Zo wordt er nieuw bewijsmateriaal aangedragen tijdens het proces. Waar het echter om gaat is de spannende verhaalopbouw met verrassende wendingen, momenten van herkenning, leuke personages en humor. De toeschouwers in de bioscoop moesten destijds een eed zweren dat ze de ontknoping niet zouden verklappen. Dat zullen we dan ook niet doen.

Héérlijk die Charles Laughton! Laughton als Sir Robarts met een niet te stoppen passie voor het recht en de rechtvaardigheid levert hilarische scènes op. Goed genoten van deze prent met verder een aparte ontknoping die ik niet 1, 2, 3 had zien aankomen, toch zeker geslaagd.

Spitsvondige wendingen in deze rechtspraak-film. Om Hitchcock jaloers te maken. Klare en duidelijke dialogen, met de nodige humor, en ook uitstekend werk van meerdere acteurs waarbij vooral Charles Laughton en Elsa Lanchester te citeren vallen.

De veelzijdigheid van regisseur Billy Wilder wordt hier weer onderstreept. Over zijn ganse carrière beschouwd : een topfilmmaker.

Prachtige film waarin een advocaat het rustig aan moet doen vanwege zijn gezondheid, maar dan een moordzaak krijgt. Een van begin tot eind meeslepende rechtbankfilm uit de pen van Agathe Christie. Goed opgebouwd met een geweldige ontknoping, heeft deze film nog niks aan kracht ingeboet. Een

werkelijk heerlijke rol van Charles Laughton (vooral zijn aanhoudende ongehoorzaamheid jegens zijn verpleegster).

Sterke film, dat zeker, maar ondanks mijn hoge score zal het te bezien zijn of ik hem in mijn top500 voor de MM-toplijst geselecteerd krijg. De film wordt grotendeels gedragen door de erg charismatische advocaat Robarts, prima rol overigens van Laughton. Een rechtbankfilm volgens het boekje, weliswaar die voor mij niet het niveau haalt van 12 Angry Men (Film, 1957).

Mooi opbouwend plot met uitstekende dialogen. Hier en daar met een vleugje humor. De ontknoping zag ik niet aankomen. Uitstekend naar voren gebracht, misschien dat tikkeltje weinig realistisch, maar dat bederft de pret allerminst.

Wilder.

Als regisseur zal hij waarschijnlijk nooit iets voor mij worden, ook deze film valt helaas niet onder de uitzonderingen. Het hoogste cijfer dat ik een film van Wilder heb gegeven is een 3,0*, en dat was geen film die in een top 250-lijst staat. Deze film vond ik verder ook een nogal theatrale en overgewaardeerde bedoening verder.

Witness for the Prosecution is maar voor een deel een rechtbankfilm, maar die sequentie neemt dan wel een lekker uur van de film in beslag. De rechtszaak is ook een veel interessanter gedeelte binnen deze film, want alles wat ervoor komt is niet aan mij besteed. Ondanks dat het acteerwerk best voldoet van Laughton, vond ik de personages en vooral de humor niet iets dat voor mij is weggelegd. Het was dan ook moeilijk om door de film te komen.

De grootste obstakels voor deze klassieker is dan ook het acteerwerk maar ook de humor. Deze film mengt misdaad, drama en komedie met elkaar. Komedie lijkt geen vreemd gebied te zijn voor Wilder, maar ik vind zijn humor niet echt mijn ding. Ik vond de redelijk opdringerige humor vervelend werken, ondanks dat het wel goed wordt uitgebalanceerd met de rest van de film.

Verhaaltje verrast nog weleens en ik zag de wending niet aankomen, verder is de rechtbank ook wel leuk om te volgen. In ieder geval een stuk beter te doen dan het gedeelte dat ervoor komt. Jammer genoeg is het acteerwerk nooit beter. De theatrale houding die Power en Dietrich aannemen is maar moeilijk om doorheen te komen. Het is steeds te duidelijk dat ze iets te verbergen hebben of juist niet.

De 116 minuten zijn niet bepaald te lang en de film weet voor die tijd ook genoeg te boeien, maar verder blijven dit soort films wel tot de soort behoren waar ik mijn ogen bij rol. Verder is de regie ook niet iets waar ik van hou, maar dat soort dingen horen wel bij die tijd. Jammer is het wel, maar goed. Wilder was niet de meest innovatieve regisseur naar mijn mening.

Dit Misdaad/Rechtbankdrama met perfect getimede Komische elementen is inmiddels al bijna 65 jaar oud maar heeft in die periode, zo bleek afgelopen weekend na een zoveelste herziening, helemaal niets aan kracht en amusementswaarde ingeboet. Sterker nog Witness for the Prosecution (1957) weet me met het verstrijken der jaren steeds meer te imponeren.

Gebaseerd op een kort verhaal van Detective schrijfster Agatha Christie, die naar het schijnt zelf het einde heeft herschreven, en geregisseerd door de oorspronkelijk uit Oostenrijk-Hongarije afkomstige Billy Wilder, die vanwege zijn Joodse afkomst in de jaren dertig van de vorige eeuw via Frankrijk zijn werk voortzette in de Verenigde Staten. In de jaren vijftig was hij door films als Double Indemnity (1944), The Lost Weekend (1945), Sunset Boulevard (1950) en Stalag 17 (1953) stilaan uitgegroeid tot één van de beste en meest succesvolle Filmmakers in Hollywood. Door zijn overtuigende bewerking op alle fronten van, dit in oorsprong Toneelstuk werd zijn reputatie nog verder opgevijzeld.( Ben eigenlijk best benieuwd hoe Alfred Hitchcock het er met dit materiaal zou hebben afgebracht).

Het Scenario, voor een groot deel verantwoordelijk voor het hoge niveau van Witness for the Prosecution staat als een huis en is zowel spannend, intrigerend als zeer onderhoudend. Vroeger vond ik sommige plotwendingen wel erg plotseling uit de lucht komen vallen, maar hoe vaker je de film hebt gezien hoe meer indicaties en aanwijzingen je in de beelden ontdekt (vaak op een zeer geraffineerde manier in de film verwerkt). Wat dan weer betekent dat de logica en geloofwaardigheid van het script in de loop der jaren steeds meer gestalte heeft gekregen. Een andere meerwaarde is de fraaie zwart wit fotografie, misschien niet al te spectaculair maar ze weet de stemming van het verhaal wel uitstekend aan te vullen.

Tenslotte hebben we nog de cast die, zo lijkt het vrij moeiteloos dezelfde hoge standaard bereikt.

Charles Laughton als topadvocaat Sir Wilfrid Roberts die met zijn gezondheid tobt is niet alleen geslepen maar komt ook regelmatig erg geestig uit de hoek. Zijn vaste Verzorgster/Verpleegster Miss Plimsoll (gespeeld door Elsa Lanchester, en in werkelijkheid de vrouw van Laughton) geeft prima tegengas en naarmate het verhaal vordert neemt hun genegenheid voor elkaar steeds meer toe. Iets wat door regisseur Billy Wilder zowel subtiel als prachtig wordt uitgewerkt.

Tyrone Power is verdachte Leonard Vole, hier in zijn laatste volledige film. Hij stierf halverwege de opnames van zijn film hierna, Solomon & Sheba aan een hartaanval. Zijn acteerwerk hier vond ik aanvankelijk wat flets overkomen, echter naarmate zijn motieven en daden beetje bij beetje onthuld worden steeg ook mijn waardering voor zijn rol en die hij hier neerzette.

Marlene Dietrich speelt goed/degelijk maar weet met één briljante scene Witness for the Prosecution een enorme meerwaarde te geven. De overige (Karakter)acteurs lijken hier zonder uitzondering ook allemaal volkomen op hun plaats, toch een speciale vermelding voor Toneelacteur Francis Compton die als rechter voor flink wat vermaak zorgt. Conclusie ook op dit onderdeel laat de film nauwelijks steken vallen.

Dit alles onder de bezielende leiding van de Oostenrijkse/Amerikaanse Filmmaker Billy Wilder die hier, net als in veel van zijn ander werk een volmaakte balans tussen Drama en komedie weet neer te zetten.

Klassieker met nog steeds een voorbeeldige staat van dienst.

Met Wilfrid en al zijn medische problemen heeft Witness for the Prosecution een schitterend middelpunt. De luchtige humor hierom heen is echt leuk en staat loodrecht op de serieuze moordzaak. Het verhaal wordt vlot verteld en met typetjes als de huishoudster zie je ook dat het op een toneelstuk is gebaseerd. In de rechtszaal blijft het regelmatig grappig en alles blijft heel overzichtelijk en onderhoudend. Als aan het einde de zaak nog een staartje krijgt valt je mond pas echt open.

Heerlijke luchtige rechtbank-thriller van regisseur Billy Wilder, gebaseerd op een verhaal van Agatha Christie, bevolkt door memorabele personages en voorzien van een leuk en goed doortimmerd plot. Vooral Charles Laughton als de getergde advocaat Sir Wilfrid Robarts is op dreef, maar het is ook genieten van de lekker maffe rol van Marlene Dietrich. Het tempo zit er goed in en de film kent voldoende verrassende ontwikkelingen om de kijker voortdurend bij de les te houden.