Double Indemnity (1944)

Goed dat de Belg plek inruimt voor klassiekers als deze. Hoewel de voiceover (als een confessie) weinig ruimte laat om nog te kunnen denken dat het met de verzekeringsagent eind goed-al goed zal kunnen eindigen. MacMurray heb ik altijd een houten klaas gevonden. Edward G. Robinson was klassiek op dreef. Niet zo'n Billy Wilder mijlpaal als The Apartment, Witness For The Prosecution en Sunset Blvd.

Double Indemnity stond al een hele tijd op mijn lijstje. De verwachtingen voor het regiewerk van Billy Wilder waren hoog gespannen na pareltjes als The apartment en Sunset Blvd. Ook de films die ik zag met
Marilyn Monroe waren best vermakelijk. Deze Double Indemnity hangt er wat tussenin. Steengoed, maar niet de meesterwerken van de eerste twee genoemde.

Wilder slaagt erin een uiterst intrigerende en spannende film noot te draaien. Het is knap om de kijker bij de les te kunnen houden wetende dat je perfect weet hoe het afloopt. Aan de hand van een voice-over en een daaropvolgende flashback die het verhaal vertelt, creëert Wilder een extra schwung aan het verhaal. Ook de speling met licht en donkereven een mysterieuze sfeer. Het verhaal is niet bijster origineel, maar Wilder verheft het boven de middelmaat met zijn uitstekende regie.

De acteerprestaties waren top. Ook de dialogen die erg scherpzinnig waren, waren van een hoog niveau. Edward G. Robinson stak er wat bovenuit als de excentrieke Keyes. Het was telkens een genot hem bezig te zien. Maar ook de flamboyante Fred MacMurray moest niet onderdoen. Hij geeft uitstekend gestalte aan de verkopende praatjesmaker. Tot slot was Barbara Stanwyck een ideale femme fatale die letterlijk over lijken gaat.

Dikke 4,0*, 17/20! Erg van genoten!

Double Indemnity is een schoolvoorbeeld van een Film Noir en komt in zijn facetten goed uit de zwart/wit verf. We hebben te maken met een enorm doortrapte vrouw, een femme fatale die werkelijk nergens voor terug deinst. Na de eerste ontmoeting met de verzekeringsagent wordt het verhaal rap uitgerold en nemen de spanningen op diverse vlakken snel toe. Dat leidt tot complexe intriges en ontwikkelingen, die ervoor zorgen dat je je geen moment verveelt.

Tja.

Ik was de laatste tijd een beetje in de war waarom die oude films me niet altijd even goed smaken. Nou, hier vond ik die reden wel erg goed in terug. Die romantiek ging me wel heel erg irriteren. Het voelt zo nep aan, waarbij het niet op me over kwam.

Die soundtrack kan ook echt niet. Het leek wel een soort Marvel slotfase, veel te bombastisch op rustige momenten. Stanwyck was gewoon irritant, vond haar ook niet heel knap eigenlijk .Dat het zwart-wit is, kan Wilder niet veel aan doen en daar trek ik niets voor af.

Niet heel theatraal (gelukkig) en McMurray voert zijn rol bijzonder goed uit en tilt de film naar een hoger niveau. Echter, de "perfecte" moord was helemaal niet zo perfect in mijn ogen. Hoe abnormaal wil je je nu precies gedragen? Alsof ze gewoon ontdekt willen worden. Maar daar moet je blijkbaar overheen kijken.

Ook niet erg boeiend, voelde geen moment spanning. Ik vond het niet echt saai, dat dan weer niet, maar echt heel goed, laat staan top 100 materiaal vind ik het absoluut niet. Het voelt niet alleen door het acteerwerk, maar ook gewoon door de beslissingen niet echt geloofwaardig aan en het verhaal blijft vrij voorspelbaar ook. En nogmaals, die romantiek was zo overdreven dommig en onwerkelijk dat je je begint af te vragen waarom zo'n intelligent figuur als MacMurray er nog in meegaat ook.

Een liefhebber van de klassieke noir ben ik niet, en ook van Billy Wilder word ik niet enthousiast, maar Double Indemnity is erg geslaagd. Waarbij de vertelwijze misschien wel de belangrijkste troef is: zowel de introductie waarin de afloop wordt verteld als de opzet als een bekentenis, met voice-over, werkt mijns inziens goed. Qua vormgeving is het vakkundig gemaakt en de film kent ook zeker een aantal momenten die er net wat bovenuit steken en die dan ook langer in het geheugen blijven hangen.

Typisch werkje van een film noir met een interessant verhaal met scherpe dialogen en degelijk acteerwerk.
Edward G. Robinson springt er wel uit als de de excentrieke Keyes. De chemie tussen Fred MacMurray(Neff) en Barbara Stanwyck (Phyllis Dietrichson) was echter niet aanwezig. Een echte femme fatale was ze ook niet. Het plan was heel leuk en slim bedacht, toch als je erover gaat nadenken is het bijlange niet de perfecte moord. Ik vond ook dat Neff zich wel heel snel door zijn gevoel laat beïnvloeden wanneer hij zogezegd geen kant op kan ondanks hij toch nog wat alibi's achter de hand had. Desondanks wel een leuk verhaal om te volgen. De zwart-wit beelden zijn mooi en de slotscène werkt bevredigend. 7/10

Na ruim 3,5 jaar herzien, en nog steeds niets aan kracht ingeboet. In mijn herinnering was dit de beste van Billy Wilder (11 stemmen, gemiddelde 3,5*), en deze positie verstevigt hij alleen maar met een verhoging naar 4,5*.

Herinnerde me de details niet meer, allicht dat dat wel heeft geholpen. Dat je al in het begin de bekentenis van Walter Neff krijgt te horen, zorgt er niet voor dat de film minder spanning krijgt, integendeel zelfs. Voice-overs werken vaak averechts, maar gaf ditmaal iets extra's. Maar vooral de sfeer en dialogen maken van deze film een klassiekers die na 75 jaar nog makkelijk overeind blijft: 4,5* en kan niet wachten tot de volgende herziening.

Sobere film met ontzettend veel dialoog. Desondanks verveelt de film totaal niet in is het de film niet aan te zien dat hij al van 1944 dateert. De muziek en in die zin de algehele sfeer versterk wel weer dat gevoel van een oude film.

De vertelvolgorde laat weinig te raden over wat het einde betreft. Toch is het interessant te zien hoe Neff zich mee laat slepen in het complot terwijl hij amper weet of de dame te vertrouwen is en hij maar al te goed doorheeft wat ze wil. Ze laat er immers weinig gras overgroeien tijdens die tweede ontmoeting. Dat de vrouw niet te vertrouwen is vind ik van meet af aan duidelijk en er behoorlijk afstralen wanneer Neff de man in kwestie de papieren laat ondertekenen. Hoe zij is en vooral niet te vertrouwen blijkt later uit de informatie en verhalen die beetje bij beetje naar voren komt en natuurlijk hoe ze hem min of meer chanteert in de winkel. Uiteindelijk had Neff met alles weg kunnen komen maar een combinatie van geweten en het willen behoeden van Zachetti voor een onterechte straf doet hem zelf de das om.

Scherpe dialogen, goed plot, wellicht voor die tijd een gedurfd verhaal, en overall in dat tijdsbeeld gezien een bijzondere en goede film.

Goede noir en eigenlijk heeft Wilder me nooit echt teleurgesteld in zijn films maar toch vind ik deze wel een slagje minder sterk als Bv Sunset boulevard .
Maar nietemin toch zeker wel genoten van weer een Wilder .

De tweede film van Wilder die ik gezien heb (Stalag 17 was de eerste) en wederom blij verrast.
Het is soms nogal zoeken om aan de wat oudere films te komen, gelukkig had ik deze ooit een keer opgenomen dus dan heb ik in ieder geval de hoogst genoteerde Wilder film alvast gehad.

Al snel bleek dat dit een echte film noir is. Een (geweldige) voice-over, een echte femme fatale en dat alles gefilmd met op de achtergrond een donkere, broeierige stad met werkelijk schitterende camerabeelden.
Het acteerwerk is ook geweldig. De echte ster van de film is Edward G. Robinson, die slechts een bijrol heeft, maar in elke scène iedereen wegblaast.
Toch zijn Fred MacMurray en Barbara Stanwyck ook erg sterk. Eerstgenoemde komt prima uit de verf als gewiekste verzekeringsexpert en Stanwyck doet als femme fatale een gooi naar de ultieme slechterik.

Wat ik ook sterk vind aan deze film is dat Wilder veel aan de verbeelding van de kijker overlaat. Zo is de moord in de auto niet in beeld, maar zien we het gezicht van zijn echtgenote. Ook het einde is in principe niet helemaal gesloten, maar haast ontroerend en je bent als kijker echt nieuwsgierig hoe het verder was gelopen met Neff.
Dit is een film die eigenlijk iedereen zou moeten zien. Laat je niet afschrikken door het jaartal, dit kan een heel groot publiek waarderen, dat weet ik zeker.

Dikke vier sterren!

Voor een noir heeft dit een vrij eenvoudig plot. Het is te zeggen, het is duidelijk wie wat wil en waarom, ik heb het dan minder over het soms wat omslachtige moordplan zelf. De film heeft voor mij 3 uitblinkers. Ten eerste Billy Wilder, die altijd goed regisseert en hier een beklijvend verhaal weet te vertellen, ondanks dat je na 2 minuten al weet hoe het eindigt. Daarnaast heeft de film constant een hoog niveau, maar wordt het telkens toch nog wat hoger getrokken als Edward G. Robinson in beeld komt. Tot slot is Stanwyck in deze film toch één van de ultieme voorbeelden van de femme fatale of althans hoe ik een femme fatale zie. MacMurray is gewoon degelijk, haalt de kwaliteit zeker niet naar beneden, maar 'k vond hem gewoon niet zo tof als zijn 2 tegenspelers.

Why they've got ten volumes on suicide alone. Suicide by race, by color, by occupation, by sex, by seasons of the year, by time of day. Suicide, how committed: by poison, by firearms, by drowning, by leaps. Suicide by poison, subdivided by *types* of poison, such as corrosive, irritant, systemic, gaseous, narcotic, alkaloid, protein, and so forth; suicide by leaps, subdivided by leaps from high places, under the wheels of trains, under the wheels of trucks, under the feet of horses, from *steamboats*.

Double Indemnity (1944), een pure film noir. Alleen de titel klinkt al heerlijk. Hoewel de film bij aanvang al weinig verbeelding over het einde overlaat wordt de film toch gaandeweg steeds spannender. Wilder laat je weer vanouds meeleven met de protagonist, ondanks zijn domme beslissingen.

De gewiekste verzekeringsverkoper Walter Neff (MacMurray) komt in aanraking met femme fatale Phyllis Dietrichson (Stanwick) als hij haar man verzekeringen wil verkopen. En het verdere plot laat zich grofweg raden met de mooie titel die verwijst naar een clausule in een verzekeringspolis van dubbele schadeloosstelling. .Gebaseerd op het gelijknamige boek van James Cain welke weer gebaseerd was op een werkelijk moord(onderzoek).

De sfeer van de film is duister, dreigend en naargeestig. Er hangt een zwaard van Damokles boven het hoofd van Walter. De donkere beelden en bombastische onheil aankondigende muziek symboliseren dit. Ook zijn zwaarmoedige stem als verteller van het verhaal draagt bij aan de stemming.

Het camerawerk, de mooie details en symbolisme is weer verdraait goed gedaan door Wilder. Een fijne eindscene ook, waar je als kijker op hoopt. De zeer doortastende kleine verzekeringsbaas met zijn sherlock Holmes sigaar, wordt geweldig neergezet door Edward Robinson. Vooral zijn lange volzinnen zoals bovenstaande (nieteens volledige) quote imponeren. Ook MacMurray speelt goed. Stanwick kon me minder bekoren. Ze heeft weinig expressie en de rare pruik was oerlelijk. Het duurde een hele tijd voordat Wilder dit zelf ook toegaf.

Al met al een degelijke Noir met een perfecte noir sfeer. Ondanks het voorspelbaar beloop blijft hij toch spannend en intrigerend.

De cameo van legendarisch misdaadauteur (en scenarist) Raymond Chandler in Double Indemnity. Een ontzettend leuk detail waar ik vandaag pas ben achtergekomen.

Misschien kan dit Roger Thornhill aanzetten om alsnog een half sterretje meer toe te kennen aan deze film

Bobbejaantje, nou heb ik toch alles vàn en een heleboel óver Chandler gelezen, en deze film heb ik al een paar maal gezien, maar van deze cameo had ik nog nooit gehoord (of ik was hem vergeten, maar dat kan ik me niet voorstellen). Leuk! Hoewel het een uitstekende performance is zit dat halve sterretje extra er net niet in, maar ik beloof wel de film weer eens te gaan bekijken...

Maak je me nou, Roger, een 2,5! Gelukkig geef je hem nog een kans .

“His name was Jackson. Probably still is.”

Na herziening ben ik deze film nog meer gaan waarderen en is erg hoog in mijn toplijst van Billy Wilder-films (en films in het algemeen) gekropen. Double Indemnity zit erg sterk in elkaar, met fantastische hoofdrollen en een nóg betere bijrol van Edward G. Robinson. Het is knap hoe we ons hoofdpersonage de meest verschrikkelijke dingen zien doen, maar we toch met hem meeleven; we willen zien of ze met moord weg kunnen komen. Daardoor wordt de film steeds spannender, aangezien het intelligente personage van Robinson steeds dichterbij de waarheid komt. Het is ook fijn dat de film weliswaar liefde op het eerste gezicht suggereert tussen onze hoofdpersonages, maar dat dit eigenlijk helemaal niet de motivatie voor hun daden lijkt te zijn. Neff wil kijken óf hij ermee weg kan komen, terwijl Phyllis een mysterie blijft. Liefde is eigenlijk zelfs ver te zoeken. Althans, óp het scherm. Want buiten het scherm ben ik nog meer verliefd geworden op meneer Wilder.

5 sterren.