Double Indemnity (1944)

Helemaal mee eens Dogie, en laten we ook Rhonda Fleming daarin niet vergeten...

Rhonda Fleming: inderdaad... en nog steeds onder ons.

Laten we zeggen bij ons, want zij is zó'n onwaarschijnlijk sexy verschijning dat de uitdrukking ónder ons de minder fijnbesnaarde lezertjes alhier wellicht op verkeerde gedachten brengt.

Halfje erbij voor het volle pond. Wilder rules!

topfilm! Spannend tot het einde, veel moderne films kunnen niet eens de spanning zo lang vast houden.

Het zit goed in elkaar. Eerst de ontmoeting tussen Walter en Phyllis die door de subtiele flirterij leuk is om te zien, daarna de moord die redelijk interessant uitgedacht is en daarna de zeer sterke scenes waar voor Keyes de waarheid langzaam maar zeker aan het licht komt. Boeiend en intelligent gedaan.

Het is gewoon lekker vlot (letterlijk ook, wat praten ze snel).

ik ben redelijk snel mijn aandacht kwijt, en deze film wist me behoorlijk lang te boeien, dus dat zegt al wel voldoende. Alleen de laatste twintig minuten vond ik wat gaan slepen. Had net wat sneller afgewikkeld mogen worden en vond het ook net niet boeiend genoeg meer toen ook die Nino nog eens een rol in het geheel begon te spelen.

Verder prima, over het geheel genomen een interessantere film dan Sunset Blvd. Moet maar eens wat meer Billy Wilder gaan bekijken, ik hou wel van de manier waarop hij schrijft.

4*

That's a honey of an anklet you're wearing, Mrs. Dietrichson

Billy Wilder is zo'n regisseur die bijna altijd wel op een hoge score kan rekenen, maar waar ik nooit actief naar op zoek ben gegaan. Sedert kort is daar verandering in gekomen via het uitstekende Witness for the Prosecution. Ik ben echter nog niet aan de helft van Wilder's oeuvre gekomen en toch valt het op dat zijn werk niet altijd even vlot is te vinden. Een kans om deze Double Indemnity op het grote scherm te zien laat ik dan ook niet liggen.

En Double Indemnity mag er zeker en vast zijn. Het is niet mijn favoriete Wilder film tot nu toe (zijn twee Marilyn Monroe films hebben net dat beetje extra als je het mij vraagt), maar dit komt toch wel erg dicht in de buurt. Het enige punt van kritiek is de wat zoutloze opening waarin eigenlijk meteen al de spanning onderuit wordt gehaald. Gelukkig blijft de film nog altijd wel inventief (dat Mrs. Dietrichson iets te maken ging hebben met de moord op de eerste vrouw van Mr. Dietrichson was wel te verwachten, maar dat Zachetti er nog voor iets ging tussen zitten had ik dan weer niet verwacht) en zit het geheel degelijk in elkaar. Dat is vooral te wijten is aan een erg lekker lopend plot rond het plannen van de perfecte misdaad, iets dat me altijd wel weet te boeien, en natuurlijk het ineen stuiken van dat perfecte plan. Wilder neemt de tijd om het allemaal uit de doeken te doen en slaagt er bovendien nog in het allemaal vrij luchtig te houden. Keyes is sowieso al een schitterend figuur (die scène bij de grote baas is geweldig), maar ook Neff en Phyllis zijn gewoon interessante personages.

Die bovendien nog eens door een uitstekende cast worden ingevuld. Recentelijk toevallig een paar Edward G. Robinson films gezien en de man begint me meer en meer te kunnen bekoren. Heb hem nooit slecht gevonden, maar dit is toch alweer de zoveelste rol die hem erg goed afgaat. Nooit echt zo'n enorme fan geweest van Barbara Stanwyck en een echte femme fatale is ze nog net niet (ze mist net dat beetje dat bijvoorbeeld een Ava Gardner wel heeft), maar ook op haar erg weinig op aan te merken. Ik ben Fred MacMurray enkel nog maar eerder in The Apartment tegengekomen (toevallig ook een Billy Wilder film) waar hij niet echt een indruk achter liet, maar hij draagt de hoofdrol met verve. Deed me, zeker in het begin, wel wat een James Stewart denken.

Een film noir komt altijd beter tot zijn recht in een zwartwit setting met flink wat sigarettenrook en dat beseft Wilder gelukkig ten volle. Visueel ziet het er allemaal degelijk uit, de cast zit ook goed en op narratief gebied valt er genoeg te beleven. Ik heb Stalag 17 en Sunset Boulevard nog liggen, moet ik ook maar eens aan beginnen.

4.5*

Na Babyface (1933) behandelt Hedwig van Driel nu een film van ná de Motion Picture Production Code: Double Indemnity (1944) van Billy Wilder. De film noir onder de film noirs met in de hoofdrollen Barbara Stanwyck en Fred MacMurray. Was de film noir zonder de Production Code wel zo groot geworden?

VoorDeFilm: Double Indemnity (1944) - YouTube

En ik maar denken dat het destijds in de mode moet zijn geweest. Gek haar blijkt een pruik te zijn. Aha. Niet de meest spannende dame, maar afdoende voor wat ze te doen krijgt. Iets dat opgaat voor de hele film. Het is gemakkelijk instappen en meegaan in dit mislukte plannetje. Hoe de vork zo ongeveer in de steel zit, is natuurlijk niet verrassend, maar zonder dat het biologeert of wat dan ook, heeft het wel een plotje dat je bij de les houdt.

Los van het bekende ingrediënt, is er die bedachtzame blik wanneer Walter instemt met de moord. Net wat te opzichtig, zoals de gladde dialogen dat ook wel eens willen zijn, maar daar weet MacMurray wel raad mee. Robinson is op dreef met zijn innerlijke mannetje. Een scherp en verbeten baasje, al zou je denken dat de speurneus die goedkope parfum zou opmerken. Hoe dan ook; een onderhoudende noir, niks meer, maar ook niks minder.

Deze productie, in zwart-wit, is een voorbeeld van een echte film noir. Het boeiende, cynische, duistere klassieke misdaadverhaal werd in omgekeerde volgorde verteld en de dialogen waren geslepen, ironisch of gewaagd. Met deze rol werd Barbara Stanwyck een soort icoon van een femme fatale (manipulatief, doelbewust, gewetenloos en sexy).

Barbara Stanwyck is schitterend als femme fatale in deze film noir die moeiteloos de concurrentie aangaat met de allerbeste thrillers in het genre ooit en werkelijk gedurende de volle lengte blijft boeien.
Dit is de oudste film van Billy Wilder die ik zag, maar welk een prachtig en veelzijdig oeuvre heeft die man nagelaten !
Is het thema al dikwijls in films gebruikt, de uitwerking van het intrige, de sfeerschepping, de boeiende, suspensvolle opbouw zijn werkelijk subliem.
De film ving 7 Oscarnominaties maar er mochten er toch wel een paar verzilverd zijn geworden, al was het maar Barbara Stanwyck, steeds bewonderd om haar energieke, doorgaans voor de tijd uitdagende manier van acteren, terwijl Fred MacMurray en zeker Edward G.Robinson de sterke cast vervolledigen.
Keurige dialogen en smaakvolle soundtrack.

Billy Wilder is achteraf bezien wellicht de vaardigste regisseur uit het Hollywood-tijdperk. Van 'Double Indemnity' maakt hij wel heel nadrukkelijk een film noir. Soms zie je op de donkere beelden haast niet wat er gebeurt, maar het is telkenmale net genoeg. Schaduwen vallen ook veelvuldig over de hoofdpersonen, zodat je weet: oeioeioei, dat gaat niet goed aflopen daar.

Een verzekeringsagent maakt samen met de knappe echtgenote van een oliemagnaat een plan om hem te vermoorden en er samen met het geld van zijn levensverzekering van door te gaan.

Double Indemnity (ik dacht eerst dat het 'Double Identity' was...) is een degelijke film uit de hoogtijdagen van de Film Noir. De film is mooi opgenomen in de typische zwart-wit-stijl met clair obscure-achtig schaduw gebruik. Het verhaal is niet onaardig, maar ook niet bijzonder origineel. In Hollywood is de regel dat een misdadiger nooit onbestraft mag blijven, en daardoor is de film ook niet zo spannend.

De film doet opzich wel Hitchcock-achtig aan, al denk ik dat die meer de nadruk had gelegd op de Suspense en de angst om ontdekt de worden. Wilder doet dat natuurlijk ook wel aardig, maar zonder Hitchcock's beeldtaal.

Al met al een vermakelijke en vakkundig gemaakte Film Noir, maar in mijn ogen geen top 250-materiaal.

Terechte klassieker absoluut. Spanning zat erin, femme fatale werd geweldige gespeeld. Gebruik van schaduwen zat goed. Plottwist zag ik (kan aan mij liggen) niet meteen aankomen. En vooral Barton Keyes stal de show, film die de tand des tijds moeiteloos doorstaat, net niet uniek genoeg om de volle mep te geven maar een wel verdiende 4,5* .

Voor zover ik me kan herinneren was dit mijn eerste Film Noir.
Dit genre sprak me eigenlijk nooit zo aan omdat het me ouderwets en saai leek.
In het begin had ik ook zoiets van 'zie je wel niks voor mij', maar wat heb ik me vergist.

Betrapte mezelf erop dat het verloop van de film me steeds meer intrigeerde en achteraf kan ik begrijpen dat deze film in de Top250 staat met een meer dan degelijke score. Ben blij dat ik dit genre een kans heb gegeven, mijn filmsmaak daarmee heb verrijkt, breder heb gemaakt en daardoor dit pareltje heb ontdekt. Zo zie je maar dat als je ergens open voor staat dat je steeds iets nieuws/moois kan blijven ontdekken.

De(ze) Film Noir is me goed bevallen.

“Do I laugh now, or wait 'til it gets funny?”

Geweldige klassieker. Billy Wilder heeft met Double Indemnity een ingenieuze film noir gemaakt met een MacMurray, Stanwyck en Robinson die er voor zorgen dat het verhaal ook echt meeslepend wordt. Geweldig spel van dit trio, die je langzaam meeslepen in een moeras van lust, bedrog, macht, geldwellust en moord.

Het script zit perfect in elkaar en Wilder kiest voor een wat afstandelijke aanpak, wat hier goed werkt. Want vanaf de eerste seconde geloof je eigenlijk niet in de verliefdheid tussen Walter (MacMurray) en Phyllis (Stanwyck), en hun plan voor moord is gedoemd tot mislukken. Hoe goed deze ook in elkaar steekt. De laatste scene is dan ook de kers op de taart en een passend einde. In het laatste gedeelte kiest Wilder niet voor een explosieve finale, maar laat de acteurs hun werk doen en het verhaal tot een natuurlijke conclusie komen.

Walter Neff (Fred MacMurray) is geen door en door slecht slechtpersonage, maar een besluiteloze antiheld die zich halverwege tussen twee aantrekkingspolen bevindt. Aan de ene kant is er Barton Keyes (Edward G. Robinson), die staat voor betrouwbaarheid, statistieken, logica en beroepsernst. Een typisch trekje is dat hij z'n zakken aftast naar een lucifer, waarna Neff een wonderbaarlijk trucje uithaalt door er een aan te steken met z'n duimnagel. Aan de andere kant is er de lokroep van de bekoorlijke Phyllis (Barbara Stanwyck): femme fatale, zwarte weduwe en boze stiefmoeder ineen.

Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van de dader. De tijdsduur van zijn bekentenis komt overeen met de werkelijke tijd, maar de meeste gebeurtenissen worden in flashbacks verteld, met de voice-over als verbinding. De klassieke driedeling wordt gevolgd: planning, uitvoering en problemen achteraf. Een slimme plottechnieken is dramatische ironie, wanneer de kijker Phyllis achter die deur ziet staan, terwijl Keyes haar niet kan zien. Een andere vondst is het moment waarop Jackson Neffs gezicht meent te herkennen maar het niet kan plaatsen. Doordat de toeschouwer meer weet dan de personages, komt hij mee in de schoenen van de dader te staan.

James M. Cain verplaatste het misdaadverhaal naar de stad, waar een zakelijke, materialistische mentaliteit heerst. Het taalgebruik bevat beeldspraak, maar is onomfloerst, met een hoog tempo en zonder overbodige woorden.

Jean Heather heeft een mooie nevenrol als de rebelse stiefdochter. Haar acteercarrière zou drie jaar later eindigen toen ze aan een auto-ongeval littkens in het gezicht overhield. Bess Flowers speelt dit keer de secretaresse van baas Norton en heeft één kort zinnetje. Raymond Chandler, die het script maakte, heeft een cameo als lezer van een boek na zestien minuten.

Typische noirelementen zijn de sigarettenrook, de schaduwen en de Venetiaanse jaloezieën. De kostuums van Edith Head en de speciale camerahoeken doen Phyllis er afwisselend uitzien als een verleidster en als een wraakengel. Stijl, inhoud en verteltechniek vormen een uitgekiend geheel.

Komt deze alleen in EYE of is het een landelijke vertoning? Mijn favoriete noir op het witte doek

Nobody’s Perfect – De films van Billy Wilder deze zomer in Eye | EYE - eyefilm.nl

Ja dus, samen met Ace in the Hole en The Lost Weekend.

Ik heb nog maar heel weinig oude films gezien maar me dunkt dat deze film z’n reputatie als beste film noir waar maakt want de film is volmaakt en evident paradigmatisch: als je deze film hebt gezien dan weet je opeens waar zo veel andere regisseurs de mosterd vandaan halen. Want alle elementen van de film, zoals de hoofdpersoon als verteller en het misdaadverhaal en de sfeer en het taalgebruik, zijn heel herkenbaar en lijkt de moderne film als zodanig mede te hebben gedefinieerd: je krijgt de indruk dat misschien wel de helft van alle films na WO II zo’n film als deze hebben willen imiteren zonder echter de perfectie ervan te evenaren.

Het verhaal is briljant: zowel ingenieus als superspannend. Het geniale van het verhaal blijkt ook uit het feit dat de film meteen aan het begin de uitkomst verklapt maar dat je toch de hele film op het puntje van je stoel zit in spanning van wat gaat gebeuren: waar je bij andere films rustig af en toe op je horloge kunt kijken, eist deze film elke seconde je aandacht op omdat hij zo spannend is en je niets wilt missen. De film is duister in de zin van cynisch of tragisch zoals de metafoor van de bus die in de film zelf wordt verteld: als je samen een moord hebt gepleegd dan kun je niet in je eentje onderweg uitstappen maar dan zit je aan elkaar vast tot aan de eindhalte: het kerkhof. En de film is ook noir in de zin dat er geen goede mensen of helden in deze wereld optreden: er zijn slechts slechte mensen, waarbij de ene slechts nog verdorvener (“more rotten”) is dan de ander, en hun slachtoffers.

Ten slotte is het taalgebruik van de film typisch noir (ik herken het in ieder geval van alle latere neo-noir films) maar is in deze film ongekend prachtig zoals bv. “I couldn't hear my own footsteps. It was the walk of a dead man.” De uitspraken hebben ook vaak humor waarbij het mij opviel dat je diezelfde grappen nog steeds vaak hoort zoals het “Ik hou ook van jou” in reactie als de ander naar je uitvalt en bv.
“Now I suppose I get the big speech. The one with all the two dollar words in it. Let's have it, Keyes.” – “Walter, you're all washed up.” – “Thanks, Keyes. That was short anyway.”

De film is één groot genot en krijgt de volle vijf sterren. Ik heb ‘m zelfs een plek in mijn Top 10 films aller tijden gegeven.

de films van Wilder kunnen me zeker bekoren dus ook deze wil ik graag eens zien .

Vanmiddag Billy Wilder marathon in Filmhuis O42

zeer spannende en onderhoudende film prachtig akteerwerk

De crème de la crème uit de toenmalige filmindustrie heeft samengewerkt om deze film te creëren. Is niet altijd een garantie op succes maar deze film heeft de tand des tijds glansrijk doorstaan en meer dan dat nog is het een klassieker die het verdient om ontdekt te worden door nieuwe generaties. Messcherpe dialogen, prachtige clair-obscur settings, verdorven karakters, de coole begeleidende voice-over... Ook een mooie score van Miklos Rosza, niet te opvallend maar heel effectief. Noirish temptation.