North by Northwest (1959)

Goede film weer van Hitchcock. Ik blijf rustig verder doen met zijn oeuvre te ontdekken. Dit is film nummer 7, dus er is nog een lange weg te gaan! Wat me hier opviel is dat er behoorlijk wat humor in de film zit. Het is ook prettig om kennis te maken met andere acteurs die ik nog niet eerder zag spelen. Cary Grant heeft zo wat een nonchalante flair rondom hem en hij had zo door kunnen gaan voor een James Bond. Aan bepaalde zaken zie je natuurlijk dat deze film al behoorlijk gerijpt is. 61 jaar is niet niks, maar die oude elementen storen geen moment.

Er zitten ook een aantal memorabele scènes in North By Northwest. En meer dan één. Eva Marie Saint zou zo door kunnen gaan voor een femme fatale, wat ze overigens wel een beetje is in deze film. Samen met Grant heeft zij één van de meest geloofwaardige romances op het scherm getoverd. Blijkbaar viel de fotograaf van de ladder af tijdens hun scène op de trein. Dit was zo'n film die ik al jaren en jaren kende en ik dacht eigenlijk dat het een film van Bond was, maar dit blijkt niet zo te zijn. Blij dat ik deze eindelijk heb mogen aanschouwen. Er schuilt wederom veel klasse in.

Eve-Marie Saint geeft in de toelichting van deze film (op de Blu-ray release) ook aan, dat ze deze scène diverse keren moest overdoen en die jongen dus wist dat er knalgeluiden komen zouden. Men had evengoed een andere take kunnen kiezen, waarin die jonge knaap niet zijn oren beschermde..

De makers kwamen er dus te laat achter dat ze zijn handelen over het hoofd gezien hebben.

Aardige film van Hitchcock, maar zeker niet zijn beste film. Het acteerwerk gaat, maar ik vond Cary Grant toch echt beter spelen in To Catch a Thief. Het eerste stuk is denk ik wel het beste van deze film al springt hij er nergens boven uit. De kidnapping vond ik wat knullig en ja dat autorijden hoorde zo in die tijd. Maar alles blijft te behappen. Vond de treinreis ook goed gemaakt, maar daarna mist ie een beetje glans. Vooral daar rond en in het huis was niet meer echt spectaculair. Het eindstuk is iconisch en herkende ik nog van vroeger. Toen was ie nog in zwart/wit en dan maakt het zeker nog meer indruk. Desondanks blijft het eindstuk goed ondanks de ongeloofwaardige rotspartij. Nog even nagekeken wie er nog leeft. Natuurlijk Cary Grant is er al lang niet meer. Op 82 jarige leeftijd overleden in 1986, maar hoera Eva leeft nog. 1924 en inmiddels al 96 jaar oud.

Beeld is trouwens prima op deze blu ray transfer. Wel helaas met Engelse subs. Het geluid is voldoende maar niet spectaculair.

Tot dusver de beste film die ik van Hitchcock heb gezien. Er zat tempo in, veel verhaal en ook humor. Nee deze vond ik veel beter dan een Vertigo en iets beter dan Rear Window. Op naar de volgende.

Niet te missen film vanavond voor elke filmliefhebber die deze nog niet gezien heeft. Gave cover trouwens.

Een betere Hitchcock.

Nog vrij recentelijk zag ik The Birds van Hitchcock, en die vond ik zo matig dat ik de grote regisseur af begon te schrijven. Sowieso moet ik nog dieper in zijn oeuvre graven qua films, maar het is niet dat ik sta te popelen om aan de volgende Hitchcock te beginnen. Gelukkig was deze film een meevaller.

En dat mag ook wel, want deze North by Northwest is de hoogst beoordeelde film van Hitchcock op de site. Ik vond het vooral beter dan een hoop van zijn andere films, vooral omdat Hitchcock hier zijn ouderwetse stijl een beetje los durft te laten. De komedie inslagen doen toch wel wonderen in deze film.

Ondanks dat de film heel lang duurt met wel 136 minuten op de teller weet het voor een groot deel best te boeien, iets dat ik niet heel vaak meer zag in de films van Hitchcock. Qua regie deed hij toen een hoop vernieuwende dingen qua stijl maar bleef inhoudelijk erg ouderwets, deze voelt wat mij betreft net wat moderner aan en daarmee gelijk een stuk beter.

Acteerwerk vond ik niet al te bijzonder, Grant heeft zijn momenten en zijn mindere momenten. Saint doet het ook best verdienstelijk, maar de romantiek tussen beide is wederom van laag niveau, wat ik van Hitchcock nu wel gewoon ben. De romantiek is wat mij betreft 1 van de slechtere factoren van deze film en Hitchcock zelf.

Maar buiten de romantiek weet het verhaal best te boeien en enkele iconische momenten (vliegtuig) zijn moeilijk te missen. Het mooiste moment vond ik echter het shot voor de introductie van de twee mannen die Grant ontvoeren. Naarmate we de slotfase ingaan wordt het verhaal wat serieuzer en daarmee ook direct minder boeiend. Gelukkig is dat allemaal pas in de laatste 20 minuten.

De vaart en luchtigheid van de film doet het hem vooral. Het maakt een Hitchcock-film weer verdraaglijk en dat was ik een tijd lang even kwijt toen ik een Hitchcock-film opzette. Alhoewel ik bij lange na niet elke Hitchcock-film heb gezien beviel deze me best goed. Visueel niet altijd even scherp maar uiteraard voor die tijd goed, degelijk acteerwerk en iconische momenten genoeg. Het is allemaal goed genoeg voor een voldoende.

Die eerste minuut na de generiek : Grant komt uit de lift, een liftboy groet hem, Grant zegt nog vlug ; say hi to the misses (Grant is namelijk familiair met alle werknemers) en de liftboy roept hem toe : we're not talking (Grant maakt een fronsend gebaar). De film zit vol met dit soort details. Hitchkock was nooit fan van een gelukkig huwelijk in zijn films en uiteindelijk is de romance tussen Grant en Saint een tikkeltje pervers (een beetje Notorious achterna maar dan echt wel luchtiger en actievoller). Perfect entertainment maar gebrek aan diepgang verhindert net een 4 sterren.

De eerste oudere film die ik nu zie die weet los te komen van de toch wel stoffige jaren ’40 en ’50 en echt een beetje gemaakt is in de geest van actie-blockbusters van tegenwoordig. Kan me goed voorstellen dat dit destijds wel iets was en zie ook wel waar het zijn status aan te danken heeft.

De begintitels zijn meteen al een stuk dynamischer en zijn best hip en modern gedaan zo met die reflectie in dat gebouw. Je ziet direct dat je toch wel in een nieuw tijdperk terecht gekomen bent.

Ook de auto-achtervolging redelijk aan het begin was denk ik voor die tijd vrij spectaculair, net als natuurlijk de erg goede (en bekende) scène met het vliegtuigje.

Toch moet de film het voor mij vooral hebben van dat soort actiemomenten en niet echt van het verhaal zelf. Kan aan mij liggen maar ik raakte een beetje de draad kwijt hoe het nu precies zat en vond het eerlijk gezegd niet al te boeiend wat er nu eigenlijk precies aan de hand was. Er had best wat van de speelduur afgekund ten koste van die scènes om meer te focussen op het spektakel en de toffe settings.

Kan er denk ik net geen 4* aan kwijt, daarvoor was ik toch iets te vaak nog verveeld, maar een heel ruime 3,75* toch zeker wel, vooral te danken aan bepaalde individuele scènes.

Ik heb deze Hitchcock ergens eind jaren 70 gezien, maar kon me er helemaal niks meer van herinneren. Daarom zojuist nog maar eens opnieuw gekeken omdat ik hem toch had liggen. Deze film kijkt vanaf het begin lekker weg, net zoals de meeste Hitchcock films. Het verhaal was prima en het acteren ook, en zeker voor die tijd. Ik vind het ook meer dan terecht dat deze film redelijk hoog in de top 250 staat. Het blijft een tijdloze film ondanks er toch best veel veranderd is vanaf die tijd. Maar ze zeiden niet voor niks Hitchcock master of suspense.

En verder met Hitchcock, en volgens de critici de best gewaardeerde. Een film waar ik dan ook met veel plezier en zin aan begon in de veronderstelling dat ik deze nooit gezien, maar de scene met de cropduster kende ik maar al te goed, ook al meende ik dat ik me James Stewart in die situatie herinnerde of er moet iets gelijkwaardig gebeuren in The Man Who Knew To Much.

Wat te doen wanneer een geheimzinnige organisatie je aan ziet voor een ander, iemand met de gevaarlijke baan van spion. En vooral wanneer je teveel weet en je gezichten kunt identificeren. Het overkomt Roger Thornhill waarna een behoorlijk kat en muis spel ontstaat waarin Thornhill zijn onschuld wil bewijzen in van alles dat voorvalt en de bad guys Thornhill vooral nog aan zien voor degene die zij denken dat hij is. Als opgejaagd wild vlucht Thornhill door Amerika met de nodige aanslagen op zijn leven en vooral ook de vraag wie er nog te vertrouwen is.

Hoewel de film een uitstekend plot heeft en Grant prima de rol van antiheld neerzet die langzaam een kerel wordt, Eve Saint Marie uiteraard weer op om te vreten, en het geheel fraai gefilmd en van muziek voorzien is, vind ik de film toch minder dan Psycho Dat stukje suspense die de laatstgenoemde heeft mis ik toch een beetje. Ook vind ik de film minder dan Rear Window omdat ik die ook net iets boeiender vind. North By Nortwest gooit het over een hele andere boeg met een omvangrijk verhaal, veel dialoog en zelfs wat humor. Niet verkeerd, maar toch niet helemaal wat mij grijpt mede omdat het tempo voor mijn gevoel regelmatig sleept en de amoureuze toestanden tussen Roger en Eva ook net wat te ver worden doorgevoerd.

North By Nortwest is uiteraard een klasse film, stijlvol, goed acteerwerk en uiteraard komt de meester zelf ook nog voorbij. Daarom een meer dan solide 4.0.

Voor eerst van dvd bekeken en is me prima bevallen. Met Nederlandse ondertitels alleen de making off die er ook opstaat heeft geen ondertitels. Vooral het begin is even aandacht erbij en laatste gedeelte ook, anders bestaat de kans dat je er niet veel meer van begrijpt. Maar zeggen ze iets van musicalfilms van weinig bijzonder verhaal maar opgevuld met liedjes en prachtige show- en dansnummers nou het verhaal bij deze film is ook te niet al te bijzonder.

Reclameman wordt voor iemand anders aangezien door misdadigers. Gaat daarna op onderzoek uit naar deze persoon met daarbij gevaar voor hemzelf en anderen.

Op de dvd staat is geschikt voor alle leeftijden, inderdaad. Hier en daar wat minder geschikte momenten voor heel jonge mensen misschien (maar vertel je gewoon het is maar een film. Klaar) maar verder prima geschikt. Of een film als deze hen kan boeien is natuurlijk twee. Het eigenlijke verhaal wordt al heel snel weggegeven, zelfs de trailer verraadt al een boel. Alleen Grant weet van niks, de arme drommel. Alleen dat, wat Mason, als Vandamm, tot misdadiger maakt blijft lang een raadsel.

Visueel goed gemaakt met oog voor details en aantal mooie close-ups. Cary Grant is in sommige gedeelten wat te oud voor zijn rol die hij speelt, vooral die waarin hij met zijn moeder praat maar in de trein-scène ook wel wat. En politie erbij, situatie veranderd niet willen geloven wel erg (familiefilm)cliché. Saint beweert 26? te zijn, een paar jaartjes erbij lijkt me beter. Ook komt de film wat te stijfjes en deftig over. Maar goed dit zijn slechts kanttekeningen en niet dat dit me erg stoort.

Chaotische start. Al heel snel komt een grappige cameo van Hitchcock. Mason ben ik niet zo weg van maar Grant en Saint zijn leuk. En gelachen toen Grant bezopen was en bij de veiling. De trein-scène is ook vermakelijk. Het hele gedeelte van wachtende Grant met sproeivliegtuig blijft grandioos. Het laatste gedeelte duurt wat te lang en hierdoor gaat de spanning wat verloren maar het slot is ook grappig. Best vreemd dat bij IMDb niet ook romantiek staat want ik zie er ook wel een reclameman die verandert in dappere ridder-verhaaltje in.

Vooral aan het begin niet overal even geweldig en daardoor best twijfels en het laatste gedeelte is ook niet helemaal geslaagd maar verder toch best goed vermaakt met deze leuke oude film.

Een virtuele remake van Saboteur met Cary Grant als zakenman Roger Thornhill die door een misverstand wordt aangezien voor ene George Kaplan. Voor hij het weet staat hij oog in oog met een gedistingeerde schurk [James Mason] die maar niet wil geloven dat hij de verkeerde man heeft ontvoerd. Thornhill ontsnapt ternauwernood aan de dood en zoekt hulp bij de politie, maar die nemen hem net zo min serieus als zijn moeder [Jessie Royce Landis]. Dat is overigens nog maar het begin in deze razendsnelle, enerverende en met humor doorspekte avontuurlijke spionagethriller die (terecht) wordt beschouwd als één van de beste films die Hitchcock ooit maakte. Voor Leo G. Carroll was de rol als The Professor zijn vijfde rol in een Hitchcockfilm!

Meesterlijke film. Een soort blauwdruk voor de actiethrillers van later. De humor verraste me wel. Eigenlijk vind ik dat nog het meest in het oog springende aan de film, al die snedige dialogen. Soms wordt het haast wat ongemakkelijk, maar in de handen van echte filmsterren als Cary Grant en Eva Marie Saint werkt het gewoon. Vooral Grant is nagenoeg perfect voor deze rol. Hoewel hij in de film een vrij alledaags figuur speelt die in ongewone situaties terechtkomt had hij met zijn flitsende pak en wagonladingen aan charisma evengoed een James Bond-achtige superspion kunnen zijn, alleen is deze film zoveel beter en leuker dan al die James Bond-films.

Het verhaal moet je overigens wel echt met een flinke korrel zout nemen. Als je de ongeloofwaardigheid voor lief neem dan hou je een slim in elkaar stekend plot over, waarin Roger van de ene na de andere amusante situatie terechtkomt. Het tempo is haast perfect voor een film als deze, en de lange speelduur voelt gerechtvaardigd. Sterker nog, er had zelfs nog wat bij gekund misschien, want het einde voelt ineens een tikkeltje afgeraffeld. Ik vond die scène op Mount Rushmore ook niet eens zo boeiend. Het hoogtepunt van de film is die fenomenale scène met het vliegtuig, een van de beste scènes die Hitchcock ooit gemaakt heeft. En dat zegt een hoop.

De beste Bondfilm zonder James Bond. Enkele jaren voor Sean Connery in de rol van 007 aan één van de grootste franchises ooit begon, had je met North by Northwest al een spionagefilm die zijn invloed zou hebben op de Bondfilms. Hitchcock is dan ook de master of suspence en hij ziet in de piek van zijn carrière. En je merkt dat ook wel aan de cast & crew die extra hun best doen voor een regisseur met naam. Ernest Lehman was gedreven om het ultieme 'Hitchcock' verhaal te schrijven. Hij maakte nog wel meer klassiekers als West Side Story, Sound of Music en Who's Afraid of Virginia Woolf? Cary Grant werd zelfs genoemd als potentiële Bond-acteur. Het zou niet slecht geweest zijn. Verder heb je nog Eva Marie Saint, James Mason en Martin Landau die een Bondgirl, vijand en henchman spelen avant la lettre.

De film heeft vooral een boeiend verhaal als Cary Grants personage aangezien wordt voor iemand anders en hij verwikkeld geraakt in een spannend spionageverhaal. Het ligt in de lijn van bvb Our Man in Havana. De combinatie van de gekende spanning van Hitchcock en de nodige actie met een vleugje humor, maken van de film een ijzersterke klassieker. Een film met gekende scènes, een boeiend verhaal, topacteurs en visueel absoluut de moeite.

Deze thriller uit 1959 excelleert in geheimen, wendingen en heerlijke suspense. North By Northwest is niet alleen een meesterwerk op het gebied van gedetailleerde enscenering. Er is meer. Door (absurde) humor met de verhaallijn te verbinden ontstaat bovenop de suspense een atmosfeer die energiek en speels is, maar die geen enkel negatief effect heeft op de spanning en de spanning vreemd genoeg alleen maar lijkt te voeden.
Alles werkt. Alles is perfect geënsceneerd. Muziek, montage, camera. Alles is perfect op elkaar afgestemd. De film hangt aaneen van opwindende en spannende scènes. De rode draad blijft daarbij steeds herkenbaar aan de hand van hoofdrolspeler Cary Grant die als het anker dient waarop de kijker steeds kan terugvallen. Fijne hoofdrol van Grant als Roger Thornhill, de man die valselijk wordt beschuldigd en wiens leven wordt bedreigd en alzo het bekende thema van Hitchcock personifieert. De film vergezelt Thornhill gedurende twee enerverende uren, terwijl het grote geheel rondom Thornhill zich langzaam ontvouwt. Spannend. Het verloop maakte mij oprecht nieuwsgierig. Meerdere keren rees bij mij de vraag: hoe gaat het nu verder? Een ouderwetse opwindende nieuwgierigheid nam bezit van mij.
Schitterende scènes. Echt handenwringend genieten. Veel hoogtepunten. Het absolute hoogtepunt is de overbekende scène waarin Thornhill zich op een afgezonderd gelegen straatweg bevindt en is omringd door vlakke en tot in de eindeloosheid uitgestrekte veldenrijen in bruine tinten. Nergens is bebouwing te zien. Nergens is beweging. Alleen het geluid van de wind is hoorbaar. Af en toe raast een auto voorbij. Een absurdistisch getinte ontmoeting breekt de sleur, maar betekent niets. Het is razend spannend terwijl er in feite helemaal niets gebeurt. En dan is er plotselinge actie. Prima actie, maar wat een ongelooflijk knappe en zinderende opmaat!
Cary Grant heeft als gezegd de dragende rol. Hij speelt Thornhill met een leuk soort nonchalance. Ongeacht wie zijn tegenspeler is, zijn optreden is immer omkleed met een zekere luchtigheid. Uitstekend gespeeld. Eva Marie Saint speelt de rol van de geheimzinnige schone. Beide kwalificaties gelden en daarmee voorziet zij eveneens in een uitstekende invulling van haar personage. James Mason is de louche antagonist. Altijd koel en zichtbaar broedend op snode plannen. Zonder erg opvallend aanwezig te zijn, straalt Mason dreiging uit. Een routineuze maar prima vertolking van de booswicht.
Heerlijke settings passeren in de film. Thornhill reist van New York via Chicago naar Mount Rushmore. Een groot deel van de reis gaat per trein. Een vervoermiddel dat zich leent voor een aantal spannende gebeurtenissen. De onderliggende muziek is bijzonder functioneel en slaagt erin de spanning immer hoger op te voeren. Zelfs de dialogen zijn spannend. Thornhill spreekt met een spottende ondertoon die amuseert, maar ook zorgt voor merkwaardige gesprekken met de andere personages. Gesprekken die daardoor vaak een bizarre lading krijgen en elke essentie lijken te ontberen maar wel spanning genereren. Heerlijk.
North by Northwest is een onwaarschijnlijk goede film.

Niet vreemd dat dit de best-scorende Hitchcock is. North by Northwest is vlot, heeft humor en leuke acteurs, en is misschien wel Hitchcock's meest toegankelijke film. Zoals anderen al opmerkten een duidelijke inspiratiebron voor James Bond. Het verhaal is niet heel ingenieus, maar er zijn genoeg leuke scenes waarvan die met het vliegtuigje wel tot de canon van iconische filmscenes kan worden gerekend. De opbouw van die scène was zeer geslaagd en The Master of Suspense op zijn best. Daarna is het beste er wel van af, het tweede uur vond ik een stuk minder onderhoudend en de finale op Mount Rushmore zelfs wat teleurstellend. Er worden iets te veel kunstgrepen toegepast in de laatste akte om het maar tot een goed eind te breien. Vond het wel leuk gevonden dat het neppistool steeds weer een rol heeft in het verloop.

Prima film, maar vond het wel erg luchtig en niet bijster spannend, doe mij toch maar de iets serieuzere Hitchcock. Halfje er af.

Ik vind het ook één van de beste Hitchcocks (samen met Strangers on a Train en Dial M for Murder), hoewel wat atypîsch in het oeuvre van de man. Een actiethriller is niet wat men zich gauw van hem herinnert. De regie is sowieso smetteloos, met vooral de locaties die een sterke troef zijn (het kruispunt in de woestijn, Mount Rushmore, een moderne villa) en een paar iconische scènes, ook humor. Het begin is intrigerend; een man wordt verkeerdelijk als ene George Kaplan aanzien, en dan is het gissen wat hier allemaal achter zit. Plots bevindt je je in een spionageverhaal van hoog niveau... De femme fatale Eve Kendall is hier zeker een grote meerwaarde, omdat ze de as vormt waarrond alles draait. Cary Grant in één van zijn sterkste rollen en hoewel ik een groot liefhebber van Mason ben, is het net hij die wat minder meevalt. Een echt spannende en vlotte film van Hitchcock.