Rocco e i Suoi Fratelli (1960)

1e Visconti.

Drie uur lang drama over een familie die van het platteland naar de grote stad verhuizen, ik keek er een beetje tegenop. Terwijl je je dan voorbereidt op het ergste, blijkt de film reuze mee te vallen. In vijf hoofdstukken, elk naar een van de broers, laat Visconti zien hoe de vijf broers en hun moeder zichzelf moeten redden in Milaan. Een heel mooi verhaal en de ontwikkelingen die de broers doorstaan vond ik ook erg interessant. Soms heeft de film een beetje te kampen met overacting en niet elk personage is even boeiend. Maar dat Italiaanse gekibbel is aan de andere kant ook weer erg leuk om naar te kijken. Typisch, maar boeiend volkje.

Rocco e i Suoi Fratelli biedt zowel humor als drama en weet de boodschap goed over te brengen. De twee beroemde broers gaan ieder op hun eigen manier de verkeerde kant op. Simone gaat het slechte pad op, maar als je een heilige als Rocco bent maken andere mensen daar toch gebruik van. De simpele arbeider blijkt dan de meest wijze van alle te zijn. Visueel ziet de film er goed uit en de muziek is zeer sfeervol.

3,5*.

Overdreven? Overacting? Niet (neo)realistisch?

Jongens, dit is Italiaans! Wat zeg ik? Siciliaans!!! Het contrast tussen het zuidelijke plattelands- en de noordelijke industriële stadsmentaliteit vond ik trouwens juist schitterend uitgebeeld! En de meest realistische figuur van allemaal was voor mij juist... de moeder!!! Simone vond ik ook geweldig, eigenlijk nog sterker dan Rocco zelf, misschien gewoon omdat die de pech heeft... Alain Delon te heten...

Fraai, doch ietwat onevenwichtig sociaal drama, waarvan het kader (het wedervaren van een plattelandsfamilie in de 'grote stad') het centrale plot niet lijkt te kunnen dragen.

Alles wat zich binnen de driehoek Simone - Nadia - Rocco afspeelt, is, mede door het uitstekende spel van de betreffende acteurs, van een grote, inderdaad Dostojevskiaanse allure. Maar de personages van de overige broers blijven vlak; hun 'verhalen' zijn niet erg interessant en doen in de film als geheel wat overbodig aan. Ook de figuur van de moeder (overigens goed vertolkt door Katina Paxinou) blijft met al haar melodramatische liefde voor en verdriet over haar familie wat in de lucht hangen.

Visconti slaagt er dus wat mij betreft niet in het sociaal-realistische verhaal van deze familie overtuigend met het klassiek(-religieus) aandoende, tragische centrale drama te verbinden. Ik lees hierboven ergens dat een scène met de begrafenis van de vader geschrapt is. Is het vrijwel voorbijgaan aan de rol van de overleden vader een gemiste kans? Of is dat te 'on-italiaans' gedacht?

Niettemin, de spiegelbeeldige ontwikkeling van de broers Simone en Rocco, hun onverbrekelijke verbondenheid, uitgedrukt in hun beider relatie met Nadia, in hun (eveneens) elkaar opeenvolgende bokscarrières, en in de doorlopende akt van vergeving van Rocco, die verwoestend uitpakt voor de familie, en leidt tot de moord op Nadia: het is allemaal van een enorme intensiteit, en met klasse verbeeld.

Wat Rocco in woord en daad doet, is als het ware aan Nadia en Simone vragen hem na te volgen in boetedoening, loslaten van dat wat je liefhebt, en vergeving. Het is de vraag of dat van hen, en of dat in het algemeen van mensen, geëist kan worden. Dostojevski's Grootinquisiteur vond van niet. En Nadia en Simone blijken er in ieder geval niet toe in staat.

Het is die tragische, haast bovenmenselijke handelwijze van Rocco, en de dramatische gevolgen die dat heeft, die deze film voor mij alsnog tot een zeer bijzondere maakt.

Héérlijke film over een stel broers aan wie ik bijna allemaal een hekel had.

Een melodramatisch arbeiders epos met een orkaan van diepe emoties waarin zoon Rocco probeert om zijn familie voor het verval te behoeden. In stekend scherpe zwart wit beelden wordt de familiekroniek (episodeverhaal) verteld waarin, na de oorlog, een vaderloos gezin vanuit het arme zuiden van Italië naar Milaan verhuist in de hoop op een beter leven. Ieder heeft zijn eigen worstelingen en de tragedie is voelbaar voorspelbaar.

Die Delon speelt weer de sterren van de hemel.

Wel erg lange film, maar keek lekker weg.

Mooie scenes volgen elkaar op.

Trouwens grappig hier op de site. Aan het begin die mensen die nadat er gestrooid is met 5 sterren, een film 1 ster gaan geven. Alleen om reacties uit te lokken, waardoor films zo uit de toplijsten kan zakken

"Rocco e i suoi fratelli" (1960) | Blu-ray | British Film Institute

Fantastisch.

Blu-ray review: Rocco e i Suoi Fratelli. Prachtige restauratie door Eureka.

Sterk, intensief, sociaal drama dat mij in het begin vooral bekoorde omwille van de keurige schets van deze Italiaanse familie (wat is "la mama" uitstekend gebracht) die gelukzalige uitbundigheid fluks afwisselt met hoogoplaaiende ruzie.

Daarna wordt het verhaal opgedeeld in delen naargelang de broer die daarin naar voren treedt, met de prostituee Nadia, schitterend vertolkt door Annie Giradot, als belangrijk personage.

Kan men bedenkingen maken over de ingesteldheid van de broers, gaande van "een voorbeeld willen stellen" tot "brutaliteit", één ding is wel zeker : Visconti onderlijnt via dit verhaal de moeilijke positie van armen in de maatschappij met meerdere droefgeestige toestanden (werkloosheid, huisvesting, geen begeleiding en reëlekans om verder af te dalen...).

Criminaliteit, prostitutie, overspel, een jammerende moeder, moord, verkrachting en Alain Delon die zijn familie bij elkaar probeert te houden. Alles wat je hoopt en verwacht in een klassieke Italiaanse film komt voorbij in dit grootstedelijke vervolg op 'La Terra Trema'. Luchino Visconti werd door de censuur zo nu en dan gedwongen een extra donkere filter te gebruiken bij al te expliciete scenes, maar dat komt het drama wel ten goede. Ondanks de niet al te vrolijk stemmende verhalen ontvouwt Milaan zich als een prachtig decor, waarin het ook prettig kijken is naar Annie Girardot en Claudia Cardinale.

Volgende week donderdag op Canvas!

Heerlijke film van Luchino Visconti met een prachtige cast. Alain Delon, Renato Salvatori en Annie Girardot spelen briljant. Het typische Siciliaanse sfeer is om over naar huis te schrijven. De film volgt een armoedig gezin die vanuit het zuiden van Italië naar Milaan verkassen om de kans aan werk te vergroten. De oudste zoon Vincenzo woont daar toevallig al een lange tijd en hopen dat hij van dienst kan zijn voor zijn familie.

De vier jongens houden van boksen en willen dat graag omzetten tot professionele boksers. Dit lukt alleen bij Simone (maar later ook bij Rocco, Alain Delon). Simone wordt verliefd op een prostituee (Nadia), maar valt in werkelijkheid toch op Rocco. Simone begint spontaan jaloers te worden en dit leidt ook tot hevige ruzies tussen de twee broers. De scène waarin Nadia en Rocco betrapt worden is behoorlijk heftig aan te zien, maar ook prachtig gespeeld.

Al met al een sfeervolle film die een kijkbeurt waardig is!

Toch wel een lange zit deze Rocco e i Suoi Fratelli. Ik kan ook niet meteen zeggen dat ik zwaar in de film zat. De relatie tussen Simone, Nadia en Rocco is zeker naar het einde toe niet meer geloofwaardig. Eigenlijk gaat het compleet de verkeerde kant op vanaf die verkrachtingsscène en de beslissing van Rocco dat Nadia maar terug naar Simone moet gaan. De andere broers komen dan weer amper aan bod. Van Luca weet je al helemaal niets. De moeder speelt inderdaad wat theatraal, maar ja dat kan je wel verwachten in een Italiaanse film. Wat mij betreft vond ik Nadia het beste van de film en ook Ciro zijn woorden op het einde waren goed gekozen. Kon helaas weinig met de karakters van zowel Rocco als Simone.

Behoorlijke goede film, heb hem onlangs met veel genoegen gekeken. Ook zeer toegankelijk, wat bij Visconti niet altijd het geval is, maar bij deze vlogen de bijna drie uur voorbij zonder dat je je hoofd moest breken over de diepere betekenis van hetgeen je hier ziet. Knap dat Visconti een ogenschijnlijk zo'n eenvoudig verhaal kan bedenken, en dan zo lang de spanningsboog weet vast te houden. Alleen net geen absoluut meesterwerk omdat je al ver voor het einde aanvoelt dat deze familiegeschiedenis nooit en te nimmer goed kan aflopen , waardoor het slot niet bepaald als een mokerslag aankomt. Meest opzienbarende voor mij was wel dat de heer Delon hier aantoont echt wel te kunnen acteren, vind hem meestal wat afstandelijk en emotieloos in zijn rol maar hier levert hij toch wel één van zijn beste prestaties als nota bene een over the top good guy. Giradot in de vrouwelijke hoofdrol is zeker aan hem gewaagd, haar vertolking van een wispelturige, wanhopige maar zeker geen slechte vrouw is het hart van deze film. Claudia Cardinale, ooit een bezienswaardigheid bij Sergio Leone, heeft hier helaas maar een kleine, nietszeggende bijdrage als de echtgenote van één der broers. Aanrader.

Zwaar en nogal lang drama. Niet dat het saai is, er gebeurt immers genoeg, en alles op zijn eigen stemmige sfeer gebracht in het armoedige leven voor bepaalde klassen in die tijd, maar helemaal mee in leven en in het verhaal komen lukt me niet. Pas het laatste uur als de spanning en problemen tussen Rocco en Simone uit de klauwen begint te lopen begin ik meer zoiets te krijgen van heej waar gaat dit heen. Verder kan ik me moeilijk in dat familie voor alles beeld vinden. Wat een absolute galbak die Simone, en wat daar voor gelaten wordt en hoe die klootzak uit de wind gehouden wordt, bah. Het einde in die zin is dan ook erg voorspelbaar, daarmee bedoel ik dat Simone haar iets aandoet.

Verder absoluut wel een mooie stijl, zekere sfeer, goed geacteerd en ademt het geheel wel een bepaalde kwaliteit uit maar het is niet helemaal mijn ding. De dramatiek ontgaat mij, kan me niet voldoende in het verhaal in leven.

Na een aantal maanden er afgelopen zaterdag eindelijk de tijd voor gehad, en absoluut geen spijt van gehad. Het feit dat de film is opgedeeld in 5 'delen' vond ik overbodig en niet geheel passend, maar dat is een van de weinige kritiekpunten.

De film komt redelijk traag op gang, maar je weet wel direct hoe de verhoudingen liggen. Allen proberen ze op hun eigen manier zichzelf te redden in de grote stad, wat aanzienlijk anders blijkt dan het platteland. Zo legt Simone het aan met het hoertje Nadia, maar die trekt de stekker eruit nadat Simone tot diefstal in staat is om bij haar te zijn. Vanaf dat punt gaat het bergafwaarts met Simone, die zichzelf verwaarloost en alles uit handen laat glippen wat hij heeft. Vervolgens wordt Rocco zelf verliefd op Nadia en krijgen ze een relatie. Als Simone hier weet van krijgt, neemt hij wraak. Rocco zet vervolgens zichzelf buitenspel, omdat hij het geluk van zijn broer belangrijker acht dan zijn eigen geluk. Voor alles zal hij zichzelf opofferen, waarmee hij de morele waarden als het geweten onderdrukt. Daarvoor maakt hij niet alleen zijn eigen geluk kapot, maar ook dat van Nadia. Vervolgens is er geen verbetering zichtbaar bij Simone, sterker nog, hij lijkt verder af te glijden, wat resulteert in de moord op Nadia, waarna Rocco het nog niet begrijpt en Simone zelfs wil vergeven, wat fantastisch is weergegeven met de scène op het bed. Hartverscheurend.

4*

Ik ben nooit een fan van regisseur Luchino Visconti geweest. Door de bank genomen zijn zijn films, althans de films die ik gezien heb, te pompeus naar mijn smaak. Een uitzondering vormt wat mij betreft deze neorealistische film over vier broers met scherp contrasterende karakters. Het is een episch familieDrama met een hoofdletter D. In menig opzicht een emotionele rollercoaster, niet in de laatste plaats vanwege het voortreffelijke acteerwerk, vooral van Renato Salvatori.

Mijn 3e Visconti na Il Gattopardo en Morte a Venezia. Net als die films zie ik ergens wel de schoonheid in de film, maar lukt het de film niet om me ook maar enigszins te boeien. Alain Delon, Annie Girardot en de kleine rol van Claudia Cardinale zijn nog wel leuk. Figuren als die Simone en die moeder zijn gewoon ergerlijk. Het geheel is ook langdradig en de film komt eerder over als een soapserie. De film zal ooit wel haar charme en invloed op andere makers gehad hebben, maar is voor mij als filmliefhebber helaas toch wat gedateerd. 't Zal even duren voor ik nog een Visconti zal bekijken.

Was er van te voren even bang voor maar gelukkig bleek het geen boks film.

Ondanks het jaartal 1960 zit er behoorlijk wat vaart in en hoewel het een relatief simpel familie verhaal kan lijken (waar ook niks mis mee is natuurlijk) met een dosis sociaal realisme die het al de moeite waard maakt zijn het de diverse personages wier archetypen schrijnend en schurend het onzegbare leven.

Prachtige film. Allereerst weten de volle drie uur te boeien. Het tempo is heerlijk en de personages zijn interessant. Van mij had de film nog kaler mogen zijn, nog minder filmisch drama en vooral een sfeerschets en portret van zo'n familie. Want dat is het voor mij vooral. Ik vond het niet eens een portret van mensen die vanuit conservatief Zuid-Italië komen, want dat hangt er maar wat bij eigenlijk.

Maar de keuzes die dan gemaakt worden, daar kan ik ofwel goed mee leven of ik vind ik ze geweldig. Mooi om de twee hoofdpersonen Simone en Rocco tegen elkaar gezet te zien die ook een soort omgekeerde ontwikkeling doormaken, iets dat in de klassieker Anna Karenina ook al zo mooi wordt gedaan. Daarbij helpt het acteerwerk ook. Alain Delon prachtig ingetogen en die broer is vooral een irritante rol maar wel met gevoel gespeeld waardoor ik hem niet irritant vond. De bijrollen zijn soms wat overdramatisch, maar omdat het slechts bijrollen zijn en de hoofdrol van Rocco juist zo rustig is werkt dat verder prima; ik heb me er niet aan gestoord.

Visueel af en toe ook geweldig, met die kadreringen. Alleen al op de Milanese Dom hoe door de openingen naar beneden wordt gekeken. Schitterend om te zien. Dan mogen de personages af en toe wat te symbolisch zijn aangezet en soms snap ik ze echt niet (hoe Rocco zijn broer blijft verdedigen en zijn verkrachte vriendin juist niet) -deels accepteer ik dat door de tijdgeest en deels werkt het niet echt goed- maar doet weinig af aan de score. Naar boven afgerond 4,5*.

Uiteraard dat een medeliefhebber van Russische literatuur deze film hoog waardeert!

In dit geval wel, maar zeker niet altijd. In films waardeer ik vaak andere zaken dan in literatuur.

Het verhaal van een eenvoudige familie uit Zuid-Italië dat intrekt bij de oudste zoon Vincenzo [Spyros Fokas] en de familie van diens verloofde [Claudia Cardinale] in Milaan met muziek van Nino Rota. Rocco [Alain Delon] is de rechtschapen broer die lijnrecht tegenover zijn verbitterde, oudere broer Simone [Renato Salvatori] komt te staan. Neemt erg veel tijd om de personages te introduceren, maar wordt interessanter wanneer het scenario zich in episodes richt op de verschillende broers. Helaas ontaardt het in de laatste akte in onvervalst – soms ronduit hysterisch – melodramatisch gedoe dat onbedoeld op de lachspieren werkt. Prachtig gefilmd door Giuseppe Rotunno en de score onderstreept dat die een belangrijke inspiratie was voor Francis Ford Coppola’s The Godfather.

Film die ik ruim 13 jaar geleden voor het laatst zag, toen ik net begon met de Italiaanse klassiekers te leren kennen- deze komt dan vrij snel op je pad. Ik moet zeggen dat ik in het begin een beetje sceptisch was of hij opnieuw zoveel indruk zou maken, maar de film blijft toch wel overeind staan, dankzij de cinematografie, de muziek -soms erg dramatisch, maar vooral veel melancholie-, de knappe acteerprestaties van Delon en Girardot met name, maar toch ook zeker van Salvatori. Blijft toch een prachtfilm met een mooie, rustige opbouw, leidend tot een ijzingwekkend slotdeel als de gekte Simone volledig in zin greep krijgt.

Mooi Italiaans familie-epos van de familie Parondi die van het zuiden naar het noorden trekt. Wellicht waren zij niet de enigen die het arme zuiden ontvluchtten voor een betere toekomst in het meer welvarende noorden van Italië. Het zijn economische gegevens die vandaag de dag nog steeds spelen.

Een film die naast het familiegegeven vooral focust op de driehoeksverhouding tussen Nadia en de twee broers Simone en Rocco. De één is opvliegend en rancuneus, de ander is idealistisch en vergevingsgezind. Op het einde wordt het allemaal mooi samengevat in één zin wanneer wordt gesteld dat de goedheid van Rocco en de slechtheid van Simone beiden tot gevaarlijke zaken kunnen leiden.

Hoewel de hele film wel onderhoudend is en ik me niet heb verveeld, vond ik vooral het eerste uur erg sterk. Geweldige intrede van la mama bij haar oudste zoon Vincenzo en diens schoonfamilie in Milaan. Stond ze daar ineens met haar kroost en diende zoonlief maar een oplossing te bedenken om haar onderdak te geven.

De scène die me het meest bijbleef was dan toch die op het dak van de Dom van Milaan. Zeer intens, maar ook visueel erg mooi. De gehele film is wat theatraal en melodramatisch, maar op het einde ging dit helemaal crescendo. La mama kon er wat van.

De laatste van de Italiaanse stapel, blij toe overigens, en tevens een herkijk, en goh...is het alweer zo lang geleden dat ik deze film zag...? Dat ik alweer zes jaar hier actief ben maar dat geheel terzijde.

En helaas, een hit was de film toen niet en dat is het nog steeds. Uiteraard is er het stemmige en stijlvolle zwart wit, een fraai tijdsbeeld van weinig kansen en de eindjes aan elkaar knopen, heeft Dellon natuurlijk een bepaalde charme net als de film, en mag de rest van de cast er ook zijn. De soundtrack mag overigens ook genoemd worden, is er natuurlijk het beeld van trouw blijven aan je familie die vaak groter dan groot zijn en de daarbij gepaarde ruzies nog groter, en heeft de film een zekere schare mooie dames.

Maar temidden van de opkomst van de industrialisatie en grote bouwsels net als in Il Posto, een beeld van kameraadschap, broederliefde, loyaliteit, en waar verloedering en criminaliteit op de loer ligt komt er voor mij toch heel veel zand in de motor door de behoorlijke lengte van dit geheel, de gebruikelijke Italiaanse hysterie is ook debet en tevens heb ik moeite met de hoofdpersonen. Want waar in het boekje van de dvd gesproken wordt dat je als kijker Simone aan het hart kluistert, ofwel hem mag, heb ik dat dus absoluut niet met dit stuitende personage. En vind ik het afschuwelijk en tenenkrommend dat die man zich zo mag gedragen en alles wordt gladgestreken door de familie.

Ik snap dat dit juist hoort bij deze film, dat dit de kern van het verhaal is met een titel als Rocco en zijn broers, toch heb ik er teveel moeite mee en kan ik me niet inleven. De andere minpunten doen de rest waarop ik toch vooral ook met Il Posto, Mammo Roma en Nella Citta L' Inferno er achter ben gekomen dat de Italiaanse cinema niet mijn ding is. Afijn, kijken en ontdekken heet dat en in dit geval herkijken waarop de conclusie is dat er geen verbetering is voor dit lange en zware drama.

Wat 'n film!!!! Het overlijden van Delon is de gelegenheid om zijn doorbraakrol in Rocco et ses Frères te bekijken. Familietragedies zorgen voor goede films en dat is het bewijs daarvan. Een verweduwde moeder en haar vijf zoons verhuizen van het arme zuiden naar het geïndustrialiseerde Milaan om er een nieuw leven op te bouwen. Het eerste uur loopt vrij traag en was wel even doorzetten. Een nieuw leven, dat zijn nieuwe relaties en de zoektocht naar werk. Hoewel de film aandacht wil besteden aan de verhoudingen tussen de vijf broers onderling, gaat het vooral om twee broers (Rocco en Simone) en blijven de drie andere broers wat meer onderbelicht.

Vincenzo, de oudste, staat op trouwen. Het is hij die zijn moeder en broers heeft doen overkomen, maar het botert al direct niet tussen moeder Parondi en Vincenzo's schoonfamilie. Daardoor blijft deze zoon ook wat meer aan de zijlijn. Hij is de enige die al het huis uit is.
Ciro, de nummer vier, is de meest stabiele en verstandige. Hij vindt werk als mechanieker bij Alfa Romeo en heeft later in de film een gezonde en beloftevolle relatie. Hij is ook degene die Simone buiten de familie wil sluiten en het minst vergevingsgezind is tegenover hem . Op het einde legt hij uit dat hij dat doet omdat hij Simone het meeste liefhad van de broers (en dus ook het meest gekwetst was).
Luka is de jongste en wordt eigenlijk niet echt uitgewerkt. De gebeurtenissen in de film lijken ook het minst impact op hem te hebben. Hij heeft niet meer dan een brugfunctie tussen de andere broers.
Simone, broer nummer twee, is degene die de misdadige kant opgaat en het slachtoffer wordt van een ziekelijke jaloersheid die hem van binnenuit verteert. Geweldig gespeeld door Salvatori, die in het echte leven ook met Girardot zou trouwen. In haar biografie staat trouwens dat Salvatori haar ironisch genoeg mishandelde binnen hun huwelijk.
En Rocco is de "priesterfiguur", de goedzak die alles vergeeft, zelfs het onvergeeflijke. Wanneer zijn broer Nadia verkracht en hem bont en blauw slaat, vraagt hij haar om naar Simone terug te keren om hem te troosten. Broederliefde boven alles. Op het einde is hij profbokser om de schulden van zijn broer te betalen.
Nadia is dan weer een prostituée die mannen rond haar vinger windt om zich financieel te laten onderhouden. Ze is het centrum van de liefdesdriehoek die de familie zal verscheuren.

Een dijk van een film, met een gespierde regie, een indrukwekkende cinematografie, mooie muziek van Nino Rota en met enkele scènes die recht uit een opera geplukt lijken. Zal wel zo zijn invloed gehad hebben op iemand als Scorsese (de regisseur, niet de user ). bvb Raging Bull. Ook de film Warrior (2011) lijkt hierop geïnspireerd. Tijdloze film.

Een sterke film en tegelijkertijd ook mijn eerste Visconti. Een film die zijn focus legt op drama in plaats van de sfeer. Normaliter prefereer ik de tweede, maar als de drama overtuigend is, heb eer geen probleem mee. Gelukkig is dat hier wel het geval. Het acteerwerk is sterk, Delon is overtuigend en Girardot is ook niet verkeerd. Het acteerwerk is natuurlijk heel melodramatisch, soms gaat dat een beetje te ver helaas maar het is in het algemeen best compact.

Er is uiteraard geen focus op de sound design, aangezien het voornamelijk alleen drama is. Hier en daar zijn er wel mooie beelden, vooral wanneer je veel kan zien van de stad. Muziek is er ook en is passend, maar nergens echt opmerkelijk. Het doet gewoon wat het moet doen en dat vind ik goed genoeg.

De film is dus vooral drama, zoals ik al heb gezegd. Dat is vaak ook wel interessant maar de uitwerking van de twee personages is soms een beetje teleurstellend. Ze zijn uitgewerkte karakters maar nergens vond ik het echt genuanceerd. Simone is gewoon een klootzak door de hele film en ik had graag wat meer diepgang willen zien. Rocco is toch veel beter uitgewerkt maar maakt zelf keuzes die ik onlogisch vond.

In het algemeen is Rocco and His brothers een goede film met memorabele scènes erin. Het kon in mijn mening nog veel meer zijn als de drama wat minder oppervlakkig was.

Dat mensen zoiets kinderachtig doen terwijl ze volwassen zijn. Dan ben je wel een heel triest geval

De Pardoni’s migreren van het arme Italiaanse zuiden naar het industriële noorden. En dat volstaat voor een boeiende familiekroniek die bol staat van tegenstellingen tussen het oude en het nieuwe land. Er is heel wat drama, je zou bijna kunnen stellen dat het een uitgesponnen soap is, en daar is misschien het verleden van Visconti bij de opera (waar ze er ook wat van kunnen) niet vreemd aan. Intussen meer dan 60 j oud dus je moet het ook met die ogen willen bekijken. Vlot in beeld gebracht, een verhaal met vaart en voldoende diepgang, Italiaanse emoties én een sterrencast.
De moordscène springt eruit omwille van de intensiteit, ook weer à la opera, en is een ware (anti-)climax. Ook opvallend (in het katholieke Italië van toen) zijn de homo-erotische ondertonen die worden uitgespeeld in de relatie tussen de bokspromotor en het personage van Renato Salvatori.

Puike film.