Le Notti Bianche (1957)

Bedankt, ik heb ze op m'n to-see list gezet, maar door de lange speelduur zou die een lange tijd onderaan blijven staan...

Bovenaan zetten!

Leuke film van Visconti. Ouderwets romantisch. Ik ben zo te zien niet de enige die aan A Letter from an Unknown Woman moest denken. Die lijkt hier veel op, zowel door de sfeer als door de vrouwelijke hoofdpersoon, die hier eigenlijk precies hetzelgde karakter heeft. Hier wordt echter het perspectief van de man gekozen.

Het sterkste aan de film is hoe dan ook de sfeer. Dit is studiofilmen op zijn best. Het ziet er geloofwaardig uit, maar heeft tevens iets sprookjesachtigs dat je in een echte stad niet zo makkelijk krijgt. De belichting is schitterend, zwart-wit op zijn mooist. Ik las dat deze film Visconti's omslagpunt was van neorealisme naar sterk gestileerde werken. Ik ken te weinig van hem omdat te kunnen beamen, maar voor iemand die voor de eerste keer in zo'n stijl filmt doet hij het wel uitzonderlijk goed. Extra punten voor de sneeuwscène. Een parel.

Het romantische verhaaltje is niet heel bijzonder, maar wel leuk uitgewerkt en kreeg mij vooral mee door Mastroianni, die erg goed speelt en een boeiend personage heeft. Maar helaas heeft deze film ook een enorm minpunt en dat is Maria Schell. Ik vond dat ze haar rol veel te overdreven speelde. Ze wist me ook niet duidelijk te maken waarom Mastroianni zo voor haar viel. Ja, ze ziet er bijzonder knap uit, maar van haar karakter was ik vrees ik na vijf minuten al moe. De term 'borderline-bakvis' zou voor haar geïntroduceert mogen worden en ze is wellicht een van de ergste. Ik kan me eigenlijk moeilijk voorstellen dat iemand het lang met haar kan uithouden. Geen wonder dat Mastroianni het bijna opgaf en ik had het einde geloofwaardiger gevonden als hij degene was die op het einde haar liet staan, in plaats van andersom. Anderzijds, die Jean Marais speelt al een bijna even onmogelijk figuur, dus wellicht verdienen ze elkaar. Nu denk ik dat Schell's personage nog best goed had kunnen werken als er een betere actrice voor was gekozen. Nu keken we naar voortdurende wisselend, hysterische moodswings.

Het verpest een beetje een film die zomaar tot mijn grote favorieten had kunnen behoren. De sfeer maakt echter vrij veel goed, dus nog een 3,5*

Mijn 3e Visconti en de eerste keer dat deze regisseur erin slaagt mij te overtuigen. Sterker nog; Le Notti Bianche is gewoon een erg goede film.

Het is een vrij trage film met veel dialoog. Dat zijn niet altijd films die me liggen, maar soms werkt het juist wel erg goed. In deze film is dat gelukkig het geval. De romantiek in deze film is van grote klasse en dat komt vooral ook doordat Marcello Mastroianni en Maria Schell beide erg goed spelen en er duidelijk sprake is van een sterke chemie op de momenten dat ze samen zijn. Mastroianni is echt een uitstekend acteur, die in alle films die ik tot nu toe van hem zag, telkens weer haast moeiteloos weet te overtuigen.

Naast goed acteerwerk bevat de film ook een hoop sfeer. Dat komt ook door de mooie setting, wat dus blijkbaar studiowerk is, maar wat ik er niet aan af zag, wat natuurlijk een compliment is voor Visconti. De film heeft erg mooie zwart-wit beelden en vooral de prachtige sneeuwscène ziet er haast magisch uit.

Mooie film dus, waarbij de afloop nog best ontroerend is en de romantiek puur en echt overkomt.

4,0*

De schitterende fotografie van het magische stadje (neem aan dat het Venezie was) pakt je al vanaf minuut 1. Film is licht van toon. Meestal vind ik Visconti nu niet direct de meest humorvolle filmmaker, maar deze film heeft dat zeker wel.

De dansscene behoort tot mijn favoriete momenten uit de filmgeschiedenis. Heerlijk. Vind de rol van Schell er helemaal niet zo over. Ze doet het perfect. Zij kan heerlijk blij worden van zo iets vanzelfsprekends als dansen. Zij is voor mij sowieso een heerlijk voorbeeld van hoe mooi het kan zijn om een vrouw die de moeite waard is, gelukkig te maken.

Verder vond ik de laatste scenes in de sneeuw ook werkelijk prachtig. Hoewel ik het einde al ruim van te voren aan zag komen, was de impact niet minder. Mensen die van romantische komedies houden, moeten dit zien. De humor heeft wat minder de nadruk en hoewel de film voor Mario slecht afloopt, is dit een van mijn favoriete feelgooffilms. 4,5 sterren.

Duurt nogal even voor ik de briljantesse van Visconti hierin zag.

Eerste helft van de film is nogal een sec romantisch verhaaltje waarin ik nauwelijk Dostojevski cq enige literair niveau zie, maar dan zo'n beetje halverwege schiet het niveau omhoog.

Schell en Mastroianni komen in een café en een rocker gooit een kwartje in de jukebox

Last night I was dreamin'

Dreamed about the H-Bomb

Well the bomb-a went off and I was caught

I was the only man on the ground

There was-a 13 women and only one man in town

Thirteen women and only one man in town

And as funny as it may be

The one and only man in town was me

With 13 women and me the only man around

en met een fantstische dansscene gaat het verder en vanaf dat moment is er inderdaad een magische sfeer de rest van de film.

Maar ja eerste helft is dus even doorbijten.

ik zit even te kijken wie Jean Marais is, zijn rol viel tegen en is onduidelijk. Mastroianni daar integen ging door het lint, maar het mooiste was Maria Schell.

Ja, de smile van Maria Shell hier is echt prachtig. .

Jammer alleen dat haar personage zo ontzettend onuitstaanbaar was. Het verbaast me zelfs hoe weinig mensen erover vallen dat ze zo'n egocentrisch borderlinekarakter had. Het zal wel weer aan mij liggen.

Nee hoor, dat ben ik met je eens. Echter, die smile he... .

Film waarin ik me erg kon inleven. Deed me denken aan soort gelijke ervaringen, hoewel nimmer zo tragisch romantisch. Daarvoor ben ik in de verkeerde stad geboren....

Prachtige film.

4, 5 ster.

Ik heb hier best wel van genoten. Niet erg optimistisch, maar wel degelijk werk van Visconti. De rol van het mannelijk hoofdpersonage kon met wel bekoren, heeft er ook het perfecte uiterlijk voor; dat normale overkomen, een dwaze expressie in zijn blik... Geknipt voor zijn personage die hier geleid door enkel zijn passies, als een speelbal van zijn gevoelens door de film wordt gevolgd. Een beetje een Griekse held uit een tragedie. Op het einde van de film wordt het niveau wat opgekrikt. Vooral de belichting tijdens de dansscéne waar de verschillende koppels telkens Wel en niet belicht worden vond ik prachtig, ook wanneer Visconti zijn spots laat bewegen op straat was het genieten. Wel vond ik de flashback een beetje overbodig en die had men eruit mogen laten, het vertraagd het alleen maar wat en ik vond het ook niet echt iets toevoegen.

Dit is 1957 en Italiaans, jongens! Staat eigenlijk dichter bij een opera van Puccini dan bij de platte hedendaagse film!

Een kleine klik op mijn profiel en je ziet dat ik honderden films van de jaren '50 of ouder heb gezien, veel met beter acteerwerk dan Schell hier levert.

Maar misschien niet zoveel Italiaanse? En opera's?

Maar het is niet omdat het een Italiaanse is, dat overdreven acteren dan zomaar kan worden goedgepraat. De performance van Schell staat me niet meer helder bij (ik maak er in mijn recensie ook geen punt van dus ik betwijfel of ik dezelfde mening als TOR ben toegedaan), maar bijvoorbeeld Alida Valli in Senso (waar je eenzelfde commentaar hebt neergezet) wel. En die schmiert er inderdaad een pak op los.

De Italianen houden er een nogal luidruchtige stijl op na, maar je kunt ook teveel met de mantel der liefde bedekken.

Schell is niet eens een Italiaanse, maar dat maakt het nog krachtiger! Want het hoort nu eenmaal bij het genre! Dit is filmisch theater, opera als je wil, op een "libretto" van Dostojevski! Maar dat ligt vandaag de dag natuurlijk ver weg...

Respect voor zij die dit hebben trachten te ondertitelen. Naast de tekst is een cursusje Italiaans namelijk ook wel op zijn plaats want in dit tempo naar tekst en beeld kijken was vaak een hele uitdaging. Je moet dan ook geen vuiltje in je ogen krijgen. Het kan toch bijna niet anders dan dat er iets mis gaat in die idyllische brouwerijen op het platteland, want buiten het gezegende feit dat Italianen er blijkbaar ouder van worden zit er ook iets in die wijn waardoor ze allemaal heel erg adhd gaan praten. Nu is Mastroianni geen Roberto Benigni maar het valt me wel steeds meer op waardoor ik de andere Italiaanse meesters als Fellini, waar het allemaal nog veel erger schijnt te zijn, nog even op afstand houd.
Toch was deze eerste Visconti (net als die van tijdgenoot De Sica verleden week) een aangename verassing. Een film vol warme ouderwetse romantiek waar mensen nog echt voor elkaar gingen en na één ontmoeting er van overtuigt konden zijn dat ze de ware voor zich hadden. Noem het naiviteit maar wat kan dit soms mooi zijn in een tijd waar man en vrouw het altijd ergens beter denken te kunnen vinden en hun relatie hiermee kapot analyseren. Tegelijk is dat beeld wat hier van de vrouw wordt geschetst toch ook wel behoorlijk gedateerd. Schell heeft weliswaar die glimlach uit duizenden waar meerdere het hier over hebben en het spel is voor die tijd wel aardig naturel, maar haar personage is zo hysterisch bipolair dat het soms niet geloofwaardig meer was. Als ze niet over de top aan het lachen is dan is ze wel aan het janken, bij een andere emotie laten ze haar dan maar gewoon flauw vallen. Vooral in het begin had ik daar veel moeite mee. Ik snap wel dat de moraal toen iets anders lag maar ze doen net als of elke vrouw in die tijd een bang vogeltje was dat niet zonder de aanwezigheid en goedkeuring van een man kon leven. Daar buiten kon ik me ook amper voor stellen waarom ze uberhaupt op die man wilde wachten en uiteindelijk ook voor hem koos? Laten we het er maar op houden dat het is omdat het hier om een verfilming van een boek van bijna een eeuw oud gaat. De grote kracht ligt toch in de sfeer en voornamelijk de decors die echt ronduit magisch zijn. Het is dat je soms echt wel kunt zien dat dit geen echte stad is maar ik zag er zelden een realistischere afbeelding van in zulk mooi zwart/wit. Vooral dat plekje waar ze in dat bootje onder het bruggetje zitten terwijl het sneeuwt is om in te lijsten. De dans scene is voldoende om iedereen in een dipje er weer bovenop te krijgen en het einde is mooier en pijnlijker dan dat van publiekslievelingetjes als Casablanca en Brief Encounter. Ik zet nooit graag te hoog in maar het zou me niets verbazen als dit met een half jaar met een halve punt gestegen is (3,5*)

De veelgeprezen Luchino Visconti is niet bepaald mijn lievelingsregisseur. Ook deze film kan mij wat dat betreft niet op andere gedachten brengen.

In een overigens sfeerrijke omgeving ontwikkelt zich een romantisch verhaal waarvan ik niet warm of koud kan worden. Naast het feit dat de film maar niet op gang wil komen, zit ‘m de pijn vooral in de veel te melodramatische vertolking van Maria Schell, die ik over het algemeen genomen als actrice toch hoog heb staan. Dat komt er hier niet uit en dat is gezien haar cruciale rol eigenlijk de doodsteek voor deze film, die bij mij slechts met moeite en veel goede wil een voldoende haalt.

Vrij simpel qua setting en verhaal, maar geweldig gespeeld door Mastroianni en Schell. Zo klein, zo gevoelig. Visconti stelt me opnieuw niet teleur. Ik ben nog steeds een beetje sip na het einde van deze film te zien gisterenavond.

Ahhhh l'amore.

Sfeervolle sprookjesachtige film met zeer goed spel van Mastroianni en een opvallende performance van Schell. De beeldschone Maria Schell wordt her en der overacting verweten, maar ik vond haar juist wel naturel- haar spel moest ook hopeloos naief en labiel zijn om haar personage geloofwaardig te maken. Ook Mario wordt gek van haar getwijfel en emotionele uitbarstingen, maar ja, zo'n mooie meid geef je nog wel een kans. Zijn verliefdheid die, zoals zo vaak, gepaard gaat met onmacht, twijfel, jaloezie, boosheid en ongeduld, wordt perfect overgebracht.

Fantasievolle sets, in een armoedige naamloze Italiaanse stad- ik had vanwege de kanalen ook associaties met Venetië, maar dan het lelijke zusje, met kapotte gebouwen, straten bevolkt door zwervers en dronkelappen, het is allesbehalve een standaard-romantische setting.
Het duistere muzikale thema draagt daar ook zeker aan bij, dat zorgt ervoor dat het niet te lichtvoetig wordt.

En dan het einde, prachtige shots, en mooi hoe de grootmoedige Mastroianni begrip toont terwijl hij een minuut daarvoor nog dacht met haar te gaan trouwen- hoe dichtbij liggen geluk en ongeluk.

Ik ging net zeggen, 'wat een geweldige openingsscène' heeft deze Le notti bianche met dat erg sfeerrijke decor daar in Venetië. Dat brugje, dat water, de straatstenen, allen gehuld in de donkerte van de nacht met hier en daar een straatlantaarn. Ook her en daar wat dronkenlappen, prostituees en daklozen, maar zij zijn slechts schermvulling. Deze nachtelijke straatscènes komen echter heel vaak terug in deze film. Betoverend bij momenten. Nu, alles is letterlijk decor, want opgenomen in een studio ergens in Rome. Maar Visconti slaagt erin visueel iets prachtig neer te zetten.

Maar ook inhoudelijk is de film geslaagd. Mario heeft het niet getroffen (of net wel?) met de knappe Natalia die hij ontmoet aan het brugje. Liefde op het eerste gezicht, maar zij twijfelt. Afstoten en aantrekken, een tussendoortje en wachtend tot haar echte lief opdaagt na een jaar hem niet meer gezien te hebben. Het maakt hem stapelgek haar getreuzel en besluiteloosheid.

Erg onderhoudende film met een sterke cast die goed op elkaar was ingespeeld. Best wel van genoten. Geluk en ongeluk liggen inderdaad erg dicht bij elkaar.