La Strada (1954)

Absoluut meesterwerk, hard en tevens teder en emotioneel, met Anthony Quinn in één van zijn allerbeste, zoniet zijn beste rol en een onvergetelijke act van Giulietta Masina.
Is door zijn eenvoud en soberheid van alle tijden.

Mijn allereerste Fellinifilm die na het zien van de meeste andere stevig overeind blijft staan als numero uno. Heel bijzonder. Al vaak opnieuw bekeken.

Net begonnen met Fellini, iets wat ik heel lang uitgesteld heb, omdat het me zo theatraal en oppervlakkig leek, obv de enkele fragmenten die ik wel es op de buis voorbij zag komen. Toch was dit een hele mooie eerste kennismaking met wel degelijk diepgang wat onder dat uiterlijk vertoon schuilt. Terecht een klassieker.

Mijn 2e Fellini en het zal toch even duren voor ik een 3e opzet... Qua fantasie merk je dat de man wel wat in zich heeft, maar ik ben me over het algemeen eerder aan het ergeren dan aan het genieten. Een figuur als Gelsomina kom je niet veel tegen, dat is zowel een prestatie maar evengoed gelukkig want het heeft iets geforceerd absurds. De stijl zal wel z'n invloeden hebben gehad later, maar het geheel komt mij nogal apathisch over. Het is een film met symboliek en fantasie, eerder dan romantiek of sfeer. En dit ligt me gewoon niet. Ik weet totaal niet wat ik hier mee aan moet. Het is origineel en knap gemaakt, maar ik kan me er langs geen kanten bij amuseren en het is toch wel een rit die je moet uitzitten.

Bedoel je met "apatisch" een gebrek aan échte emotie, Film Pegasus?
Ik kan je anders wel volgen als je "symboliek en fantasie" tegenover "romantiek en sfeer" stelt. Hier zitten we volgens mij op een cruciaal punt bij elke kunstbepaling en -bespreking: het verschil tussen "esthetische" en "artistieke" waarde. Iets kan onze zinnen en/of gevoelens héél erg aangrijpen zonder daarom "kunst" te zijn, en omgekeerd! Want is Kunst niet per definitie "arti-ficieel", en dus ook "gestileerd"?

Klopt. Om het verder te duiden: de film kon mij emotioneel niet raken. Ik ben andere types van emoties gewoon. En dit is ook niet echt een film die mikt op sfeerschepping. Wel één die creatief wil zijn. Ik erken zeker dat Fellini een uitgesproken stijl heeft. Dat is een verdienste op zich. Dus als regisseur volg ik absoluut de waardering voor de man. Maar ik stem niet op verdienste, invloed of originaliteit. Kan meespelen natuurlijk, maar op de eerste plaats moet ik kunnen genieten van een film en dat kon ik niet bepaald bij La Strada.

Dus ik volg je mening zeker, maar ben eerder een filmliefhebber dan een kunstkenner.

Over wat kunst is, ThomasVV, zijn hele bibliotheken volgeschreven. Aan die discussie waag ik mij liever niet.
Ik ben geen fan van Fellini, maar dit vind ik met voorsprong zijn beste film. Vanwege het aangrijpende verhaal, het voortreffelijke acteren van Giulietta Masina en de prachtige muziek van Nino Rota, wil deze film toch bestempelen als filmkunst in optima forma. Naar mijn bescheiden mening een van de allerbeste films uit de jaren ’50.

Ik heb bij Fellini nog altijd het idee dat het nog niet helemaal binnenkomt, me nog niet grijpt zoals dat het wellicht later zal kunnen gaan doen. Ik snap dus wel Filmpegasus bedoelt. En ik hoop dat ik er ooit meer mee kan dan nu, maar dat blijft natuurlijk afwachten. Vooralsnog blijft hij een uiterst capabele filmmaker die nog niet helemaal bij mij in de smaak valt.

Als het "arti-ficiële" je ook nog zo sterk "esthetisch" én "emotioneel" aanspreekt, BBarbie, dan zijn we er natuurlijk helemaal! Maar dat is dan weer erg subjectief en mode-gebonden...

Dat heb ik ook. Met uitzondering van deze film en in iets mindere mate Le Notti di Cabiria spreken de films van Fellini mij helemaal niet aan. Dat klopt niet met de vrij algemene bejubeling van Fellini. Het zal dus wel aan mij liggen.

Dit gestileerde en tragische roadfilmachtige sprookje, waarin vooral wreedheid, lijden en pijn centraal stonden, kwam op mij (ik had 'm vroeger al 'ns gezien) onverwacht gedateerd over. Bovendien vond ik de cast, op Anthony Quinn na, vrij amateuristisch spelen. Giuletta Masina (ze heeft waarschijnlijk de rol gekregen omdat ze de echtgenote was van.... ) was, met haar 33 jaar, toch te oud voor de rol van het eenvoudige melancholieke meisje. De beelden waren sterk: de armoedige provincieplaatsjes maakten een troosteloze indruk.

Ik volg je kritiek i.v.m. Giulietta Masina, gauke. Maar zie ook mijn reactie van 8/2/2013.

Wat een act van Zampano, en ook wel mooi hoe hij zijn act steeds introduceert. Erg aangenaam filmpje van Fellini, met ontwapenende Masina en zeer geloofwaardige Quinn als eerder genoemde sterke man (een boeienkoning zoals in de plotomschrijving staat was hij niet echt, dan denk ik eerder aan een soort Houdini).

Het melodramatische La Strada toont het troosteloze leven van twee rondreizende circusartiesten, die min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, maar uiteindelijk gevoelens voor elkaar ontwikkelen. Het verhaal komt wat traag op gang maar wordt gaandeweg interessanter, en de beste scenes worden bewaard voor het laatste half uur. Het beste aan deze film zijn toch wel beide hoofdpersonen. De tevreden gelaatsuitdrukkingen van Masina vond ik heel raak getroffen, net als de agressieve oprispingen van Zampano en zijn haat naar Il Matto, een leuke rol trouwens van Richard Basehart.

Niet de beste van Fellini, maar hij heeft dan ook een behoorlijk indrukwekkend oeuvre. Ik ben toch wel fan van deze regisseur, van wat ik gezien heb vond ik alleen I clowns niks aan, maar die moet ik misschien ook maar weer eens herzien.



Ze speelt toch ook geen eenvoudig melancholiek meisje, maar een geestelijk gehandicapte vrouw.

'La Strada' betekende de doorbraak voor Federico Fellini, maar je moet er wel wat scepsis voor opzij zetten om hem te kunnen waarderen. Overdreven sentimenteel, veel te karikaturaal en te gekunsteld. Het is allemaal waar, maar toch weet dit verhaal van een wrede bruut en een onnozele hals die zich vastklemmen aan elkaar om niet in een poel van ellende kopje onder te gaan je te raken. Het zal aan de geweldige muziek van Nino Rota liggen, zeker?

het vrouwelijke hoofdpersonage begon mij al gauw te vervelen, ze deed teveel haar best, vind ik. Irritant ook, een miscast.
Maar het einde van de film, de laatste 2 minuten vind ik één van de mooiste van de filmgeschiedenis, die zwarte zee, prachtig.

Deze film heeft me behoorlijk omver geblazen. Alles is prachtig aan deze film. De stijl is een soort Charlie Chaplin meets Tom Waits en is zeer rauw – alles en iedereen heeft een zeer armoedige uitstraling – maar ook vertederend. De twee of eigenlijk drie hoofdpersonages zijn alle drie fascinerende figuren om te volgen en hun relaties onderling – vol aantrekking en afstoting ineen – zijn eveneens fascinerend. De cynische Zampano en de dromerige Gelsomina zijn tegengesteld qua karakter maar beide uiterst tragische figuren en lijken tot elkaar veroordeeld omdat verder niemand van ze houdt. Ook De Gek is een tragisch figuur die zijn vroege dood zelf al aankondigt. Met name het trieste clowntje Gelsomina met haar ‘artisjokkenhoofd’ steelt de show (ook al acteert misschien Quinn het best).

Dit is zo'n film, die ik al jaren geleden gezien had moeten hebben. Een klassieker filmisch, symbolisch, script, sfeer, thematiek, alles is van een hoog niveau. Zal de film zeker nog een aantal keren gaan bekijken om de symboliek en de technieken beter te kunnen begrijpen.

de sfeer is wel apart in dit drama waarin de vrouw eigenlijk wel weg wil van hem maar er toch niet toe
in staat is omdat er toch een band tussen hen bestaat hoe slecht hij haar ook behandeld .
Toch krijgt ook hij min of meer wroeging als hij jaren later nadat hij haar heeft verlaten ontdekt dat ze gestorven is
Die emotie komt wel puur over daarom is het laatste gedeelte sterk .

Soms ineens zie je een film die je zo mooi, zo bijzonder vindt, dat je er nog vaak aan terugdenkt en er een warm gevoel van krijgt. Dit is zo’n film voor mij. Het verhaal raakte mij, sleepte mij mee. De personages vind ik lief, vertederend, of juist beangstigend en intimiderend. Heel goed gecast en gespeeld. Veel sfeer, veel emotie en een uitzonderlijk tafereel. Het zwart-wit beeld past hier uitstekend bij. Een meesterlijke klassieker. 5*

Fellini vergeleek het openbare leven met een circus. Mensen zetten een masker op, tonen niet hun ware emoties en willen applaus voor hun kunstjes en hun krachtpatserij. De drie hoofdpersonages lijken op figuren uit de commedia dell'arte. Zampanò is Pantalone, de ongelikte beer die de leiding heeft. Gelsomina is Columbina, het breekbare vrouwtje dat hij als z'n bezit beschouwt. Voor het fatsoen stelt hij haar voor als zijn echtgenote, hoewel ze niet getrouwd zijn. Il Matto is Harlekijn, de clown die met z'n interventies oproer zaait en de sympathie van Gelsomina steelt. Zij is kinds, naïef en wispelturig. Het ene moment staat ze te lachen, dan krijgt ze plots een huilbui, alsof daar niks tussen zit. Zampanò verbergt z'n emoties achter z'n stoere, brutale gedrag, todat hij op het einde z'n tranen niet meer kan bedwingen.

De opnamen vonden plaats in het hart van Italië, in Lazio en de Abruzzi. De armoede van het volk wordt getoond, met straatkinderen en met de familie van Gelsomina die haar verkoopt als een soort lijfeigene. Het katholicisme biedt troost en hoop met processies en het kloosterleven. De artiesten kennen een zwervend bestaan. Waar ze hun hoed neerleggen, zijn ze thuis.

De muziek van Nino Rota gebruikt wervelende ritmes die passen bij een circuspiste of een draaiorgel. Dan komt er een sentimenteel thema dat de personages aan elkaar doorgeven. Eerst speelt Il Matto het op z'n zakviool, dan Gelsomina op haar trompet. Kort voor het einde wekt de melodie de herinnering aan haar op bij Zampanò. Het is een ontroerende weergave van het verdriet dat mensen tegenkomen op hun levenspad.

Niet dat ik extreem fan ben van La strada of Fellini, maar de vierde film die ik van hem zag, overtuigt me toch enigszins. Wat het steeds goed doet - al dan niet wat uitvergroot - zijn tegenstellingen. Dit vinden we in de figuren van Zampano, een norse bruut, en diens hulp Gelsomina, een melancholisch naïef kind dat door haar moeder wordt 'verkocht' om het gezin van de hongerdood te redden. Meteen werd kader van het arme Italië in de verf gezet en ook Zampano tracht zijn armtierig leven op te fleuren door als rondreizend artiest het land te doorkruisen.

Erg sterk was het samenspel tussen beide hoofdpersonages die beiden gepolariseerd zijn tot karikaturale figuren van puurheid en verdorvenheid. Gelsomina is met haar lot aan hem verbonden en hoe lang de weg ook moge zijn, ze hoopt op beterschap, vaak tegen beter weten in. Ze krijgt geen hoogte van hem wanneer hij enerzijds wel vriendelijk kan zijn (bij de nonnen), maar tegelijk anderzijds ook wreed.

De derde hoofdrolspeler, de Gek, is een soort spiegel of wig tussen Gelsomina en Zampano en leidt het duo onrechtstreeks tot een finale beslissing. La strada is een vlotte film, aanbevelingswaardig en met een sterke cast met de nodige symboliek. Zeer hoge 3,5*, dichtbij 4,0*.