
La Strada (1954)
Alternatieve titels: De Weg | De Straat
Italië
Drama
108 minuten
geregisseerd door Federico Fellini
met Anthony Quinn, Giulietta Masina en Richard Basehart
Gelsomina wordt door haar arme moeder verkocht aan de ruwe boeienkoning Zampanò. Terwijl die op jaarmarkten en kermissen zijn krachttoeren verricht, moet Gelsomina op de trommel roffelen, meespelen in komisch bedoelde sketches en met de pet rondgaan. Zampanò behandelt het meisje, met wie hij samenwoont onder de huif van zijn motor-bakfiets, slecht. Ze dreigt weg te zakken in apathie, tot ze de vrolijke koorddanser 'de Gek' ontmoet.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=CucHyXsxCU8
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Is door zijn eenvoud en soberheid van alle tijden.
De stijl zal wel z'n invloeden hebben gehad later, maar het geheel komt mij nogal apathisch over. Het is een film met symboliek en fantasie, eerder dan romantiek of sfeer. En dit ligt me gewoon niet. Ik weet totaal niet wat ik hier mee aan moet. Het is origineel en knap gemaakt, maar ik kan me er langs geen kanten bij amuseren en het is toch wel een rit die je moet uitzitten.
Bedoel je met "apatisch" een gebrek aan échte emotie, Film Pegasus?
Ik kan je anders wel volgen als je "symboliek en fantasie" tegenover "romantiek en sfeer" stelt. Hier zitten we volgens mij op een cruciaal punt bij elke kunstbepaling en -bespreking: het verschil tussen "esthetische" en "artistieke" waarde. Iets kan onze zinnen en/of gevoelens héél erg aangrijpen zonder daarom "kunst" te zijn, en omgekeerd! Want is Kunst niet per definitie "arti-ficieel", en dus ook "gestileerd"?
Bedoel je met "apatisch" een gebrek aan échte emotie, Film Pegasus?
Ik kan je anders wel volgen als je "symboliek en fantasie" tegenover "romantiek en sfeer" stelt. Hier zitten we volgens mij op een cruciaal punt bij elke kunstbepaling en -bespreking: het verschil tussen "esthetische" en "artistieke" waarde. Iets kan onze zinnen en/of gevoelens héél erg aangrijpen zonder daarom "kunst" te zijn, en omgekeerd! Want is Kunst niet per definitie "arti-ficieel", en dus ook "gestileerd"?
Klopt. Om het verder te duiden: de film kon mij emotioneel niet raken. Ik ben andere types van emoties gewoon. En dit is ook niet echt een film die mikt op sfeerschepping. Wel één die creatief wil zijn. Ik erken zeker dat Fellini een uitgesproken stijl heeft. Dat is een verdienste op zich. Dus als regisseur volg ik absoluut de waardering voor de man. Maar ik stem niet op verdienste, invloed of originaliteit. Kan meespelen natuurlijk, maar op de eerste plaats moet ik kunnen genieten van een film en dat kon ik niet bepaald bij La Strada.
Dus ik volg je mening zeker, maar ben eerder een filmliefhebber dan een kunstkenner.

Ik ben geen fan van Fellini, maar dit vind ik met voorsprong zijn beste film. Vanwege het aangrijpende verhaal, het voortreffelijke acteren van Giulietta Masina en de prachtige muziek van Nino Rota, wil deze film toch bestempelen als filmkunst in optima forma. Naar mijn bescheiden mening een van de allerbeste films uit de jaren ’50.
Vooralsnog blijft hij een uiterst capabele filmmaker die nog niet helemaal bij mij in de smaak valt.
Dat heb ik ook. Met uitzondering van deze film en in iets mindere mate Le Notti di Cabiria spreken de films van Fellini mij helemaal niet aan. Dat klopt niet met de vrij algemene bejubeling van Fellini. Het zal dus wel aan mij liggen.

Het melodramatische La Strada toont het troosteloze leven van twee rondreizende circusartiesten, die min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, maar uiteindelijk gevoelens voor elkaar ontwikkelen. Het verhaal komt wat traag op gang maar wordt gaandeweg interessanter, en de beste scenes worden bewaard voor het laatste half uur. Het beste aan deze film zijn toch wel beide hoofdpersonen. De tevreden gelaatsuitdrukkingen van Masina vond ik heel raak getroffen, net als de agressieve oprispingen van Zampano en zijn haat naar Il Matto, een leuke rol trouwens van Richard Basehart.
Niet de beste van Fellini, maar hij heeft dan ook een behoorlijk indrukwekkend oeuvre. Ik ben toch wel fan van deze regisseur, van wat ik gezien heb vond ik alleen I clowns niks aan, maar die moet ik misschien ook maar weer eens herzien.
Giuletta Masina (ze heeft waarschijnlijk de rol gekregen omdat ze de echtgenote was van.... ) was, met haar 33 jaar, toch te oud voor de rol van het eenvoudige melancholieke meisje.
Ze speelt toch ook geen eenvoudig melancholiek meisje, maar een geestelijk gehandicapte vrouw.
Maar het einde van de film, de laatste 2 minuten vind ik één van de mooiste van de filmgeschiedenis, die zwarte zee, prachtig.
in staat is omdat er toch een band tussen hen bestaat hoe slecht hij haar ook behandeld .
Toch krijgt ook hij min of meer wroeging als hij jaren later nadat hij haar heeft verlaten ontdekt dat ze gestorven is
Die emotie komt wel puur over daarom is het laatste gedeelte sterk .
De opnamen vonden plaats in het hart van Italië, in Lazio en de Abruzzi. De armoede van het volk wordt getoond, met straatkinderen en met de familie van Gelsomina die haar verkoopt als een soort lijfeigene. Het katholicisme biedt troost en hoop met processies en het kloosterleven. De artiesten kennen een zwervend bestaan. Waar ze hun hoed neerleggen, zijn ze thuis.
De muziek van Nino Rota gebruikt wervelende ritmes die passen bij een circuspiste of een draaiorgel. Dan komt er een sentimenteel thema dat de personages aan elkaar doorgeven. Eerst speelt Il Matto het op z'n zakviool, dan Gelsomina op haar trompet. Kort voor het einde wekt de melodie de herinnering aan haar op bij Zampanò. Het is een ontroerende weergave van het verdriet dat mensen tegenkomen op hun levenspad.
Erg sterk was het samenspel tussen beide hoofdpersonages die beiden gepolariseerd zijn tot karikaturale figuren van puurheid en verdorvenheid. Gelsomina is met haar lot aan hem verbonden en hoe lang de weg ook moge zijn, ze hoopt op beterschap, vaak tegen beter weten in. Ze krijgt geen hoogte van hem wanneer hij enerzijds wel vriendelijk kan zijn (bij de nonnen), maar tegelijk anderzijds ook wreed.
De derde hoofdrolspeler, de Gek, is een soort spiegel of wig tussen Gelsomina en Zampano en leidt het duo onrechtstreeks tot een finale beslissing. La strada is een vlotte film, aanbevelingswaardig en met een sterke cast met de nodige symboliek. Zeer hoge 3,5*, dichtbij 4,0*.