La Battaglia di Algeri (1966)

Vanavond eindelijk dit meesterwerk op het grote scherm herzien, zalig!!

Nou, de media buit volledig de Zomergasten van de VPRO (as zondag 31 juli) uit met daarin de heer Abou Jahjah. Links en rechts vallen over elkaar heen daar er een podium wordt gegeven aan een betwistbaar man met een Occidentale visie ('het Westen in de ogen van zijn vijanden') die nou niet echt wordt gepruimd in ons Westen.

Hij heeft deze film uitgekozen om met ons te delen. Als ik bovenstaande reacties lees is het een goede film die beide kanten uitlicht zonder echt een voorkeur te hebben. Ik ben, vandaag de dag, niet echt gelukkig met wat er allemaal gebeurt in onze wereld. Veel stemmingmakerij ook. Ik kan zowel de film als de uitzending pas beoordelen nadat ik deze beide heb gezien. Ben benieuwd.

Was dit ook niet de film die Jan Marijnissen koos?

mjk87 ik heb even gezocht op het internet en volgens mij heb je gelijk.

Jan Marijnissen – 25 juli 23:15 uur

The Battle of Algiers (Battaglia di Algeri)

Hoewel deze film inmiddels behoorlijk oud (ook in zwart/wit) is en zelfs ouder is dan mij, is dit zeker nog een interessante, realistische en leerzame (m.b.t. Moslims) Drama / Oorlog film om gezien te hebben. Deze film werd vorige week zondag na het VPRO programma "Zomergasten" uitgezonden en toen heb ik hem opgenomen (iets wat ik tegenwoordig zelden nog doe) en afgelopen nacht dus bekeken.

Het verhaal (oogt inderdaad ook wat als een documentaire) welke zich afspeelt einde jaren 50 in Algerije m.b.t. de strijd tot onafhankelijkheid, zit opzicht best aardig in elkaar en oogt ook realistisch en is geregeld ook best hard (als er weer eens een Franse politieagent wordt doodgeschoten of men ergens een bom laat exploderen), hoewel je wel geen echte schokkende beelden te zien krijgt en eigenlijk ook geen bloed. Maar goed, dat was eigenlijk destijds in de jaren 60 normaal in een film. Verder weet het verhaal te boeien van de eerste tot de laatste minuut (duurt bijna 120 minuten), zit het met de opbouw ook goed en qua uitvoering werd alles fraai in beeld gebracht en daarbij regelmatig begeleidt met fraaie muziek (vooral als de Fransen gingen ingrijpen) die ook werd toegepast in de film "Inglourious Basterds (2009)". Het laatste gedeelte van de film mocht er zeker ook wezen (inclusief de Franse tank die veel weg had van een Duitse Jagdpanzer gebruikt in de Tweede Wereldoorlog) en daarmee opent de film ook (zonder dat je de afloop ervan weet), waarna men terug gaat in de tijd en het verhaal dan eigenlijk pas echt begint.

De cast (die nu grotendeels is overleden) speelde overigens overtuigend en met name de hoofdrolspelers Brahim Hadjadj (in de rol van de Algerijnse kruimeldief Ali La Pointe, die zich aansluit bij de FLN) en Jean Martin (in de rol van de sympathieke Franse Kolonel Mathieu die met zijn troepen de FLN gaat bestrijden), die fraai in beeld werd gebracht toen hij aankwam in Algerije met zijn troepen en daarbij door de straten pareerde met hem lopend voorop. Samia Kerbash (in de rol van FLN aanhangster met blond krullig haar) vond ik overigens wel een mooie verschijning en dat vonden de Fransen duidelijk ook, want men liet haar steeds ongehinderd doorlopen, zonder haar te controleren Het verhaal wordt overigens bekeken van twee kanten, dus zowel uit Algerijns oogpunt (vooral via La Pointe) als Frans oogpunt (vooral via Kolonel Mathieu), en daarbij kiest regisseur Gillo Pontecorvo niet echt voor een kant.

Al met al gewoon goede en realistische Drama / Oorlog film m.b.t. de strijd/revolutie tot een onafhankelijk en vrij Algerije (sinds 5 juli 1962).

Een redelijk drama/oorlog film...

Redelijk verhaal...

Klassieke muziek, redelijk muziek,

wel Dolby Digital aanwezig...

Alleen zwart beeld, geen HD aanwezig...

Ouderwetse opname...

Redelijk acteerwerk...

Geen moeite waard...

Had hier meer van verwacht..

Goed, genoeg pluspunten te bedenken, maar echt om ver geblazen ben ik niet.

1) An Excerpt from Marxist Poetry: The Making of The Battle of Algiers

2) Steven Soderbergh, Mira Nair, Spike Lee, and Julian Schnabel on The Battle of Algiers

Heel knap hoe de film het verhalende en het registrerende combineert: aan de ene kant zijn er een handvol personages die je gedurende (een deel van) de film volgt en die een eigen persoonlijkheid hebben (merk het verschil op in het einde voor Jaffer en voor Ali). Anderzijds is er het documentaire-aspect, maar dan van binnenuit, die de strijd op een indringende en inzichtelijke manier weergeeft. De nuchterheid van de persconferentie, waarin in twee, drie zinnen de doodsimpele oorzaak van de gewapende strijd wordt geschetst, zonder ook maar een spoor van pathos, is iets wat geen enkele Hollywood-film ooit zal kunnen bereiken. Een terechte klassieker dus, hoewel het geen persoonlijke favoriet van me is, daarvoor houd ik teveel van een meer personage-georienteerd narratief.

De film behandelt een boeiend thema. Omdat de opzet veel weg heeft van een docu miste ik toch wel een band met de personages. Voor 1966 lijken me diverse scenes best rauw en expliciet. Het is vooral de koelbloedigheid waarmee de Fransen de problemen benaderen die me het meest bij blijft. Zo ben ik een stukje geschiedenis rijker, maar daar blijft het wel bij.

Binnenkort wordt deze film tweemaal vertoond in KINO Rotterdam!

Morricone: The Battle of Algiers (1966) - Kino Rotterdam - kinorotterdam.nl

Gillo Pontecorvo was als regisseur min of meer een "one hit-wonder". Zijn 'Battaglia di Algeri' is een kruising van Rossellini's 'Roma Citta Aperta' (de filmstijl) en Duvivier's 'Pepe Le Moko' (het decor). Pontecorvo verfilmt op documentaire wijze beide kanten van de opstand in Algerije tussen 1954 en 1957. Confronterend actueel door de methodes van de opstandelingen (bomaanslagen op Westerse symboolplaatsen) en de nare reacties van de autoriteiten (martelingen, vrijheidsbeperkingen voor iedereen) daarop.

Heel aardige film die gewoon nergens verveelt, maar ik zie hier niet dat meesterwerk in. De stijl is soms docu-achtig, maar misschien had ik daar veel meer van verwacht, alsof het echt als docu bijna was geschoten. Verder dan wat camerawerk los vanaf de schouder komt dit niet, dit is eerst en vooral gewoon een normale film. En dan is die stijl ook niet heel nodig. Wel goed geacteerd en het geeft en goed beeld van die tijd en vooral de scène met de drie bommen is geweldig geschoten. Ook fijn dat niet echt een kant wordt gekozen, sterker: zowel rechtsextremisten als gutmenschen kunnen hun gelijk hierin vinden. Enfin, twee uur vermaakt, maar wel wat teleurgesteld door de -allicht- te hoge verwachting. 3,5*.

Op Imdb staat trouwens Algerije gewoon als eerste land. Veranderen, of is er een goede reden waarom het hier in deze volgorde staat?

Een blik op de onderste zin van de poster verklaart veel .

Vandaag op het grote scherm van Kino gezien. Erg fijn dat ze daar ook dit soort pareltjes vertonen. Sterke film die een eerlijke inkijk geeft aan beide zijdes van het conflict.

Dikke 4*

Nog eens herbekeken en wat een meesterwerkje zeg.

Aartsmoeilijk om te maken met al die massascènes, maar het werkt. De bezwerende muziek doet zeker zijn duit in het zakje en absoluut een film zoals ik er nog nooit een gezien heb. Het wat starre acteren, de ongelofelijke, zenuwachtige vaart in heel de film. En ja… het gruwelijk actuele onbehagen dat je erbij krijgt toch ook wel.

Pontecorvo’s klassieker was bij mij al geruime tijd aan herziening toe. Zoveel jaren na dato maakt de film nog evenveel indruk op mij, als toen ik ‘m voor de eerste keer zag. Dat komt vooral door de brutale beelden van martelingen, (bom)aanslagen en maaiende mitrailleurs enerzijds en de menselijke maat met verdriet, onschuld, (on)geloof en kille berekening anderzijds. Het zijn stuk voor stuk aspecten, die de film een uitzonderlijk hoog realiteitsgehalte geven. Dat wordt nog versterkt door de docudrama-achtige aanpak van Pontecorvo, waardoor de film er uit ziet als een journaalreportage.

Hoewel je gevoelsmatig wellicht de neiging hebt de zijde van de rebellen / guerrilla’s te kiezen, kun je het bloed vergieten van goeddeels onschuldige burgers niet achteloos afdoen als “collateral damage”. Het in beeld brengen van de mensen, die op het punt staan slachtoffer te worden van bomaanslagen, bezorgde mij de nodige koude rillingen. Het versterkt wat ik voor mijzelf al heel lang weet: oorlogsgeweld kent op de keper beschouwd geen winnaars en dat geldt ook voor guerrillaoorlogen.

Helaas zijn er achter de schermen vaak wel mensen die profiteren van oorlogen, en die je dus winnaars kunt noemen. Denk aan de wapenindustrie en bijvoorbeeld de private contracters in Irak en hun aandeelhouders (organisaties als Halliburton waar Cheney eerder CEO van was en een aandelenpakket van had). Zo smerig is het vaak.

Uitstekende film over de FLN die strijd tegen de Fransen voor een onafhankelijk Algerije. Rauw en realistisch in beeld gebracht (ook geheel op locatie geschoten). De documentaire-achtige aanpak maakt het wellicht wat afstandelijk, maar voorkomt ook sentiment. Vooral sterk omdat beide partijen belicht worden (hun tactieken en methoden), zonder echt een kant te kiezen.

Interessante en na al die jaren nog steeds vrij actuele film, over de strijd in Algiers tussen de franse bezettingsmacht en algerijnse vrijheidsstrijders. De documentaire-achtige aanpak in groezelig zwart/wit, met veel handheld camerawerk dat dicht op de huid zit, is behoorlijk doeltreffend, net als het gebruik van niet-professionele akteurs. Hier en daar een beetje knullig, vooral in de aktiescenes, maar destijds moet dit vooral visueel een behoorlijke impact gehad hebben. Aparte muziek ook van een toen nog onbekende Ennio Morricone. Hier en daar herkende ik wat riedeltjes die hij later opnieuw zou gebruiken in The Untouchables.

Zeer sterke film over de Algerijnse onafhankelijkheid in de jaren 50 begin jaren 60 tegen de Franse koloniale macht. De film biedt een mooi inzicht van de verschillende gebeurtenissen die steeds grimmiger en driester worden. Boeiend ook dat de ideeën, gedachtegangen en het verloop van zowel de Algerijnse vrijheidsstrijders als de Franse troepen aan bod komt.

Hoewel het begrip groot is voor onafhankelijkheid kleeft er ook bij FLN zeer veel onschuldig bloed aan de handen. Niet alleen agenten en militairen werden getroffen, ook vele burgers lieten het leven bij ontelbare terroristische aanslagen. Maar ook de Fransen lieten zich niet onbetuigd en ook voor hen gold het motto "het doel heiligt de middelen". Het was een meedogenloze strijd. Bizar ook dat het zo lang moest duren terwijl de buurlanden Marokko en Tunesië al jaren ervoor onafhankelijk werden.

Verder allemaal erg fraai in beeld gebracht. Overtuigend ook waarbij de gewone burgers werden gemanipuleerd om partij te kiezen. De film biedt een erg realistische haast documentaire-achtige kijk op de guerrilla-oorlog. Het camerawerk is subliem met zijn overzichtsbeelden en close-ups. Tenslotte is de spanning vaak erg om te snijden. Klein meesterwerkje! Knap!

Fantastische anti-koloniale film. Begrijpelijkerwijs nog heel lang in Frankrijk verboden geweest. De film is gemaakt in neo-realistische stijl, maar dat betekent niet dat de film visueel niet memorabel is: de dramatische close-ups van Algerijnse burgers en strijders, slim gebruik van intercutting en trage maar intense tempo's gecombineerd met docu-achtige confrontaties tussen de twee kanten.

De film windt weinig doekjes om het militaire optreden van de koloniale heerser (het doorbreken van de wapenstilstand, de onmenselijke martelingen, de doden die vielen bij demonstraties). De gewelddadige optredens van de verzetsgroep FLN worden door Pontecorvo voor wat ze wat mij betreft zijn: wanhoopspogingen van een onderdrukte bevolking die de bezetting van zich af wil gooien. In die zin was het nooit een eerlijke strijd, en kwam er pas verandering toen de UN zich aangesproken voelde. Er stierven aan Algerijnse kant minstens 3000 mensen, een bescheiden inschatting als je weer dat er in totaal 10.000 mensen vermist raakte.

Vergelijkbaar met Nederland in Indonesië na de oorlog werd er jarenlang geprobeerd het overschrijdende gedrag van de militaire dienst weg te stoppen. Ik denk dat dit soort films daarom zo cruciaal zijn voor ons gemeenschappelijke geheugen.

Sterk.

The Battle of Algiers stond al voor een aardige tijd op mijn kijklijst en is ook al vaak omarmd als een van de beste films allertijden. Toch vond ik het nogal stil op MovieMeter rondom deze film. Na het daadwerkelijk zien van de film concludeer ik echter dat ik het eens ben met de positieve reacties, het is zeker een uitmuntende film.

Ten eerste is de rauwe stijl van deze film opmerkelijk. Het voelt echt aan als een soort documentaire, zowel door de vertelling als de uitvoering. Er hangt een zeer realistisch sfeertje door de film heen en dat de film ook op locatie is geschoten versterkt alleen maar dat gevoel. De aanslagen en de rellen voelen serieus echt gebeurd aan, en daarvoor mijn grote complimenten.

Ook is het acteerwerk erg naar behoren en de film kiest er tevens voor om niet alles in het Engels te laten afspelen. De vertelling van het verhaal is zeer fragmentarisch, veel verdieping zal je niet vinden in deze film qua personages. Je weet de naam en de status van de hoofdpersonen, en daar houdt het ook weer zo'n beetje op. Niet dat het erg is, want de recht-toe-aan aanpak van deze film werkt uitstekend.

Soms lijkt de film even de kant van de clichés op te gaan, zeker wanneer die kolonel zijn intrede doet met zijn zonnebril en zakelijke houding. Tevens kent de film tussendoor wat taaie momenten, maar verder is het als geheel een indrukwekkende film te noemen. Alles voelt gewoon echt en rauw aan, en dat onderscheidt deze film zelfs nog van hedendaagse films.

The Battle of Algiers is een film die verdient een plekje in de top 250 heeft veroverd. Voor zo'n oude film is het een sterke uitvoering die ik eigenlijk nog nooit eerder in een film als deze heb gezien. Overtuigend uitgevoerd, rauw geregisseerd en uitstekend geacteerd. Deze film overrompelt de kijker soms met gemak. Sterk.

Lekker hoor. Wel wat mindere/slordige momentjes. Een politieagent die een jonge Algerijn die hem achtervolgde wil fouilleren omdat ie het niet vertrouwd en dan alleen aan zijn t-shirt voelt en niet bij zijn broekzakken?? Daar hoef je geen beveiliger of politieagent voor te zijn dat dat best wel stom is.

En maar weer een film van het stapeltje klassiekers dat deze vakantie ligt te wachten. En hoe toepasselijk kan je een dagje oorlogsmusea bezoeken afsluiten? Juist, met een oorlogsfilm waarbij de keuze op deze viel. Een film die mij eigenlijk behoorlijk onbekende was, over een conflict die mij vooral bekend is door L'Ennemi Intime uit 2007, en een conflict waar Frankrijk zijn betrokkenheid en kwalijke rol pas enkele jaren geleden heeft toegegeven, doch excuses volgden nog niet...

In stemmig zwart wit volgen de eerste beelden van iemand die reeds stevig aan de tand is gevoeld. Het doel heiligt de middelen, zoveel is wel meteen duidelijk waarop doorgeschakeld wordt naar eerdere zaken die ten grondslag liggen. Duidelijk is dan al dat The Battle Of Algiers een aparte zit is en zeker geen doorsnee film. Fragmentarisch worden we meegenomen langs het ontstaan van de NFL, verschillende leden, de beginnende aanslagen en onrusten, en de stap naar militaire ingrijpen. Wat dat betreft is er zeker een overlap met L'Ennemi Intime, is er net als in de film sprake van brute wreedheden, kunnen beide partijen op weinig sympathie van mij rekenen want politieagenten midden op straat in de rug schieten vind ik getuigen van weinig moraal hoewel hun zaak begrijpelijk is, en krijgen we goed te zien hoe in een dergelijk geval de inzet steeds hoger wordt en de poging van de ene om de ander te breken steeds een stap verder gaat. Verbijsterd eigenlijk.

Daarnaast staat The Battle Of Algiers bekend om zijn stijl. De film is op fragmentarische wijze geschoten, in stemmig zwart wit, waardoor de echtheid zoals in een documentaire nog dichterbij komt. Wat we zien is rauw, ongepolijst, intiem en vooral smerig, begeleid door een fraaie soundtrack van Enio Morricone. Vooral de aanslagen hebben een zekere intensiteit over zich net als de martelingen die we te zien krijgen.

The Battle Of Algiers is even inkomen mede door het gebrek aan een karakter op wiens beleving en empathie je kan meeliften. Toch is TBOA alleszins een indrukwekkende en beklemmende film over één van de zovele smerige conflicten sinds WO2.

Boeiende film over het heroïsche verhaal van de Algerijnse stadsguerrilla Front de Libération Nationale (FLN), die zich succesvol een weg naar onafhankelijkheid vocht. Het scenario is gebaseerd op de ervaringen van FLN-leider Yacef Saadi, die in de film zichzelf speelt. The Battle Of Algiers werd bewust in zwart-wit en op een fragmentarische wijze gefilmd om een meer realistische ervaring op te wekken. Redelijk bruut van uitvoering waarbij vooral de aanslagen de kijker weet te pakken. De muzikale score van Ennio Morricone draagt ook een steentje bij. Als kijker krijg je geen binding met de personages omdat er totaal geen sympathie is voor het handelen van beide partijen. Een sterke, interessante, beklemmende film over terreur en de stap van een volk naar onafhankelijkheid die voor veel Algerijnen een iconische en emotionele lading heeft. 8/10

Herziening maakt nog altijd indruk, ondanks dat de eerste kijkbeurt slechts een aantal jaar geleden was. Regisseur Gillo Pontecorvo gebruikt een verfrissend genuanceerde en fragmentarische aanpak om zijn filmhistorie mee in te kleuren, waarbij gebruik wordt gemaakt van een talrijke hoeveelheid aan indrukwekkende scenes. Vooral de bomaanslagen blijven op het netvlies gebrand staan, maar in het algemeen valt het op hoe sterk de spanningsopbouw en druk voelbaar blijven. Het acteerwerk is nergens geweldig, maar stoort aan de andere kant niet. Soms voel je als kijker de speelduur een beetje, maar verder blijft dit nog altijd uiterst sterke cinema en is wat mij betreft zeer waardig aan een nominatie in de top 250.

De naam van de film ken ik al een jaar of 30 omdat de muziek van Morricone op genoeg compilaties terug te vinden is. Nu heb ik dan eindelijk de film zelf leren kennen. Het gaat om een zeer indrukwekkende intense verfilming van een stukje hedendaagse geschiedenis - al ligt dit ook alweer meer dan 60 j achter ons. De vrijheidsstrijd wordt gefilmd in b&w wat een goeie keuze is. Verder heeft het een docu feel met een camera die nogal vrij beweegt. Het komt allemaal realistisch over. En dan wetende dat het merendeel van de acteurs niet professionals waren. De muziek en muziekkeuzes - geënt op welke partij aan zet is - vormt een maximale eenheid met het visuele luik. En natuurlijk is de shooting op locatie in Algiers ook onderdeel van de impact van de film. Dit moet één van de beste oorlogsfilms (als stadsguerrilla) ooit zijn.