Le Cercle Rouge (1970)

Ik heb mijn best gedaan maar raakte echt nergens lekker in de film. Het verhaal wist me totaal niet te raken en ik vond de personages over het algemeen niet interessant.
Ook de slechte achtergrond geluidjes/muziek maakten het alles niet veel beter. Had grotendeels het gevoel naar een matige Baantjer te kijken.

Film had ook zijn speelduur nog eens flink tegen, en ik begon de film al vrij snel te pauzeren omdat ik er maar niet door heen leek te komen.
Tot mijn grote verbazing was het gedeelte rondom de juwelen roof wel vermakelijk, maar helaas was het verhaal er om heen (aanleiding) mij toen al ontschoten.

Kreeg mijn aandacht er niet bij, maar dat zal gezien de hoge stemmen en positieve recensies aan mij hebben gelegen.

Voor mij blijft The Asphalt Jungle nog steeds onovertroffen

Nergens te koop, zo maak ik uit de reacties op?

Hij zit in de Alain Delon Screen Icons-box, geen idee of die nog te verkrijgen is.
Heb hem zelf ooit gezien op TV5 ... die zenden met enige regelmaat Franse klassiekers uit met Nederlandse ondertiteling.

Talloze DVD's in diverse uitvoeringen te koop op Ebay, Amazon, Bol.com, Sainsbury's Entertainment, Play.com, etc.
Meestal Engels ondertiteld.
Of ook bij Zavvi.nl (Blu-ray) www.zavvi.nl - Le Cercle Rouge (Special Edition) Blu-ray | Zavvi.nl

Goedkoopste optie is, zoals wendyvortex al zei, opnemen van TV5Monde, met NL ondertiteling.
Maar dat is wel even afwachten tot de volgende uitzending v.d. de film.

Aardige misdaadthriller die stijlvol in beeld is gebracht. De personages zijn prima en cool, maar de plot is wat te mager en doet bovendien te veel denken aan het betere Rififi.

Meesterlijke heist-film.

Erg sfeer- en stijlvol neergezet, met prachtige personages en een zeer fijne jazzy-soundtrack. Een subtiel gebracht verhaaltje met een zenuwslopende roof tegen het einde die zeer gedetailleerd wordt uitgewerkt. Zulke dingen zie je tegenwoordig toch maar zelden zo precies terug, en dat is toch jammer als je het zo ziet.

Delon is ook weer erg cool waarbij hij zijn regenjas uit Le Samourai mee heeft genomen naar de volgende Melville en is eigenlijk net zo goed.

dikke 4*

Ja, dit zijn mijn films wel. Elegant, onderkoeld en laconiek met gangsters in regenjassen, lurkend aan sigaretten, die met weinig woorden veel weten te zeggen. Melville communiceert met beelden, doet dat met breed uitgesmeerde, minutieus opgebouwde scènes en legt met een kille, heilloze ambiance het fundament voor een koelbloedige misdaadfilm.

Wat dat betreft is de ontmoeting in het biljartzaaltje meteen raak en het milde gebruik van (jazz) muziek erg effectief. Opvallend is het contrast tussen de rijke interieurs en gure omstandigheden buiten, dat geldt evenzeer voor de geweldige introductie van Jansen, de Rififiaanse kraak had nog langer mogen duren en het slot is werkelijk prachtig geschoten.

Erg gave film, met fantastische lang uitgesponnen scenes. Fantastisch geregisseerd. 4 sterren voor deze uber stijlvolle film.

Meer van verwacht.

Althans, puur op basis van Le Samourai. Die vond ik nog wel oké, met deze film kon ik veel minder. Visueel veel minder. De lelijke kleuren en wat brakke bewegende camera zijn er nog steeds, wat ik miste waren de stijlvolle shots die in Melville's bekende wel af en toe voorbij kwamen.

Ook de soundtrack vond ik in die film véél beter. Wat er hier dan van jazzy muziek onderzit voegt weinig tot niks toe aan de film en begint na een tijdje gewoon ook te vervelen. En zelfs het acteerwerk vond ik minder. Delon verliest aan uitstraling door dat foute snorretje, de rest vond ik onopvallend.

Resten 140 minuten om een redelijk simpel verhaaltje te vertellen, wat me nergens echt wist te boeien. Het resultaat is een troosteloze, wat saaie film. De eerder zwijgende acteurs is zowat het enige positieve dat ik uit deze film heb kunnen halen. Jammer, had gehoopt dat Le Samourai meer graadmeter zou zijn voor Melville's andere films.

1.0*

Onderhond, een 1 voor deze film is lachwekkend. De indruk is bij mij ontstaan dat je een rigide voorkeur hebt voor animatie - en Aziatische films (bij voorkeur Japans).
Veelal moeten overige (grootste) films uit andere continenten het ontgelden.

Je kraakt een sublieme Franse misdaadfilm af, welke fier overeind blijft in een schaars rijtje van de beste 'Heist' films ooit gemaakt; met verder o.a. Classe tous Risques , Rififi en Le Samourai die je zelf al noemde.

Melville brengt in Le Cercle Rouge stijl en sfeer genadeloos tot synergie, met als hoogtepunten: de trein-ontsnapping, 'de meeting' (kale vlakte, Delon met auto), de sfeer-geladen Jazzclub scenes en in het algemeen zou ik willen zeggen: de virtuoze portrettering van Parijs.

Om nog maar te zwijgen over de rolinvulling van de heren: Delon en de rechercheur intrigeren de kijker uitermate met hun kat en muisspel.
Het snorretje vond ik geniaal, maar hier kunnen de meningen over fluctureren.

Ieder zijn meug,
maar Le Cercle Rouge - een kunststuk binnen het Franse misdaadgenre - afdoen met een 1, daar gaat mijn filmhart sneller van kloppen

Zo vreselijk goed. Wat een verademing om dit te mogen zien.

Deze heistfilm volgt de klassieke driedeling planning, roof en problemen achteraf.

Het eerste deel is interessant dankzij de personages en de acteurs. De twee hoofdpersonages zijn een ex-gedetineerde (Delon) en een rechercheur (Bourvil). Bourvil is een van de drie grote Franse komieken (naast De Funès en Fernandel), maar blijkt ook sterk in een ernstige rol. De ex-gedetineerde wordt bijgestaan door een ontsnapte moordenaar (Volonté) en een scherpschutter met een delirium tremens (Montand). De titel verwijst naar een nepcitaat van Boeddha - verzonnen door Melville - dat aangeeft dat de personages voorbestemd waren om elkaar te ontmoeten.

De roof zelf, zonder dialoog, onderscheidt zich van de stomme film doordat er zeer effectief omgevingsgeluid gebruikt wordt. Het is alsof je er zelf bij bent.

In het derde deel krijgen we boeiende politiemethodes te zien: het onder druk zetten van informanten en het undercover gaan als zogenaamde heler.

Mooie film die de zelfde aanpak kent als Le Samouraï. Le cercle rouge is op zich een wat voorspelbare film. Vooral te verklaren door de vele gelijkaardige films rond het thema. Maar ondanks dat krijgen we toch enkele sterke momenten. Waaronder de heist zelf natuurlijk; En ik hou enorm van het kleurgebruik in deze film en het minimum aan muziek. Dat kan soms saai uitdraaien, maar in deze film bevordert het de spanning toch.

De film werd de laatste film van Bourvil die stierf in 1970. Van de bekende namen schiet enkel Alain Delon nog over, een man wiens acteerprestaties ik meer en meer kan waarderen. Ook de kleuren van regisseur Melville zijn prachtig. Een wat grijze filter met hier en daar zachte heldere kleuren. Vooral het lichtblauw springt hier uit. Alsof het opgenomen is in zwartwit met een getalenteerde werknemer van Technicolor. Het einde is atypisch voor Hollywood, maar ondertussen misschien al standaard voor de Franse evenknieën. Desondanks een film die er zeker staat en ondanks z'n lange duur kan blijven boeien.

Deze laatst op blu ray aangeschaft en bekeken.

Dit is voor mij een typische Melville:
film en karakters komen afstandelijk over, waardoor je als kijker weinig sympathie en medeleven voor ze kan opbrengen. Je wordt als het ware in de rol van observator gedrongen ipv dat je echt mee in het verhaal wordt getrokken.

Er is echter 1 uitzondering:
Montands karakter, een oude afgedankte en aan de drank geraakte oud politieman. Wanneer we hem voor het eerst aantreffen ligt hij op bed en heeft last van een delirium (tremens). Juist omdat hij in tegenstelling tot de andere personen vol zwakheden en onvolkomenheden zit, weet hij de sympathie van de kijker te winnen. Hij is ook de enige, die een daadwerkelijke en zichtbare karakterontwikkeling ondergaat. Dit wordt zichtbaar in een voor hem belangrijke sleutelscène, tijdens de inbraak (waarbij uiteraard op zijn Rififis minutenlang geen woord wordt gesproken):

we zien hoe hij uiterst zorgvuldig zijn geweer op een statief plaatst en dit laat controleren door zijn twee partners in crime, om dan vervolgens zich te bedenken en tot verbijstering van de kijker en de andere twee het geweer van het statief te pakken, met flair uit de losse pols vliegensvlug het geweer te richten en op het doel te schieten.... uiteraard raakt hij feilloos zijn doel.

Vanaf dat moment heeft hij zichzelf hervonden en is hij terug de oude zelf, vol lef en zelfvertrouwen en weet je dat hij de drank niet meer nodig heeft. Ook weigert hij van Delon zijn aandeel in de buit, omdat voor hem zichzelf terug te vinden genoeg beloning en voldoening geeft en hoewel hij feitelijk het zelfde lot ondergaat als de andere twee, is hij de enige die op het eind voldaan en gelukkig is.

Geweldig! Montand geeft de film voor mij een enorme meerwaarde.

Ook mag de verassende en goede rol van Bourvil niet onvermeld blijven. Hiermee kwam een heel lang gekoesterde wens van hem uit, om nog eens een serieuze rol van politie-inspecteur te mogen spelen.

Een dikke zeven, nou vooruit: een acht, ofwel vier sterren.

Na het zien van een film lees ik vaak ook de stukken van een select groepje recensenten op internet (met name Roger Ebert, James Berardinelli, de recensent van dienst op dvdverdict.com, en sommige gebruikers hier op MovieMeter), niet omdat zij mij vertellen wat ik van de film moet vinden, maar om te zien of ik bepaalde elementen gemist heb en om te kijken of andermans ogen (en de goede en slechte dingen die ze in een film hebben gezien) mijn eigen perspectief nog veranderen: ik slijp mijn mening als het ware aan die van bovengenoemde kijkers.
        Bij Le cercle rouge was met name de lange review van de Criterion Collection door Bill Gibron op dvdverdict.com bijzonder nuttig om precies onder woorden te brengen hoe je deze film kunt bekijken, en mijn respect ervoor is alleen maar toegenomen. Technisch subliem en met ook nog een onvoorstelbare cast die zich volledig dienstbaar maakt aan het verhaal en de stijl.
        Toch is het een film die ik meer bewonder dan liefheb, en dat heeft vermoedelijk te maken met de manier van filmen. Zoals Roger Ebert over Melville opmerkt: "Zijn film gaat over een ontsnapte gevangene, een juwelendiefstal, een politieklopjacht en bendewraak, maar het gaat met deze elementen om zoals een goochelaar met zijn kaarten omgaat: de kaarten zijn onbelangrijk, behalve als het medium waarmee hij zijn bekwaamheid demonstreert." Mooi geformuleerd, maar de afstandelijkheid die Melville in zijn manier van werken aan de dag legt houdt ook mij als kijker op afstand. Uiteindelijk zit ik eerder "buiten" de film naar het verhaal te kijken dan dat ik me betrokken voel bij alle morele nuances die door Gibron worden aangestipt.
        Jammer, na vijf Melvilles begin ik toch te geloven dat hij niet mijn man is: alle goede berichten over zijn films kan ik wel beamen maar niet navoelen, met Un flic als enige uitzondering.

Het begin is uitstekend, weinig woorden, goed geschetst en uitkijkend naar de ongewone rol van Bourvil.
Daarna wordt het heel wat minder. Nogal wat clichés, te complex en eigenlijk niets nieuws en echt spannend vond ik het ook al niet.

Bij Le Samouraï:
Driemaal is geen scheepsrecht, helaas. De derde Melville werd geen Bob De Vlammer, maar de rode cirkel. Of het zou hebben uitgemaakt weet ik niet, maar de minpunten die een hoge waardering in de weg stonden bij Le Samouraï en Army of Shadows, waren ook hier aanwezig. Ik ga dus maar in het vertwijfeldenhoekje staan naast Roger Thornhill.

Hoeveel respect ik ook heb voor Melville's Economic use of dialogue, de keuze de karakters niet verder uit te diepen en echt te focussen op de aktes van het plot en hoe de gebeurtenissen verlopen, verhinderde mij werkelijk begaan te raken met wat zich op het schermt voltrok.

Ik snap prima wat Ebert en de vele bewonderaars hier bedoelen, ik kan het herkennen, maar ik voel het helaas niet. Makes me feel like a Sheldon ?

Zeer fijne film. Moet bekennen dat dit na 'Le Samouraï' pas mijn 2e Melville is. Zo goed als die film is deze 'Le Cercle Rouge' niet, maar ook in deze prent bevalt het rustige, zenuwslopende sfeertje me erg goed. Er wordt goed geacteerd door Alain Delon en Gian Maria Volonté, ook Bourvil en klasbak Yves Montand doen het uitstekend. Op de cast dus niks aan te merken. De verdeling in het opbouwen naar de roof, de kennismaking tussen Delon en Volonté, de heist zelf en de nasleep werkt erg goed en kent een aantal erg spannende scenes, afgewisseld met een fijn portie cool. Melville heeft de touwtjes goed in handen. De extreem lange stilte tijdens de overval is meesterlijk en effectief. Bij vlagen echt genieten geblazen.

Een gestileerde, trage, nuchtere, sfeervolle en goed uitgevoerde (puur filmmaken) thriller, zonder noemenswaardige gelukkige momenten (de grauwe tinten voerden dan ook de boventoon), maar wel met een aantal toevalligheden, waarin het goed en 't kwaad van ondergeschikt belang waren. In het verhaal voerden drie criminelen onder meer de perfecte juwelenkraak uit (de inbraakscène zelf, zonder woorden, duurde een half uur).

Uitstekende film waarin twee criminelen elkaar tegen het lijf lopen, de een ontslagen uit de gevangenis en de ander ontsnapt. Het verhaal van deze misdaadfilm heeft niet al te veel om het lijf. Maar de uitvoering is zeer goed en weet zich hierdoor te onderscheiden. Traag opgebouwd en stijlvol in beeld gebracht. Hoogtepunt is de lange, spannende heist-scene. Een kleine 4.0 sterren.

Niet slecht maar ik had hier gezien de positie in de top 250 van deze film toch iets meer van verwacht. Op visueel vlak vond ik het niet allemaal bijster hoewel het Parijs anno 1970 wel goed werd weergegeven. Ik vond het een film die qua stijl in ieder geval goed paste in de beginjaren zeventig.
Grappig die scènes trouwens als er gebeld moest worden naar het hoofdbureau van politie. Daarvoor moest je vaak als je de stad uit was naar een telefooncel of een bewoner in de buurt. De mobiele telefoon zoals wij die nu kennen moest immers nog uitgevonden worden. Wat dat betreft komt deze film nu erg gedateerd over.
Mooiste en beste scène van deze toch wel enigszins teleurstellende film vond ik de ruim een half uur durende juwelenkraak. Voor de rest stelde het allemaal niet zo veel voor van wat we te zien kregen en hebben we dit soort misdaadplots in de film noir "The Asphalt Jungle" allemaal al eens eerder en veel beter gezien.

3.5*

Zelfde sfeertje als Melvilles eerdere Le Samouraï alleen deze duurt een half uur langer, had van mij wel een uur lager mogen duren top film!! Alain Delon is echt een top acteur!

Criterion heeft de film heel mooi uitgeven op blu-ray, zeker een aanrader om te kopen! In november brengen ze Le Samuraï ook uit!!

Jean-Pierre Melville is de stylist onder de Franse crime-regisseurs. In 'Le Cercle Rouge' geeft hij de inhoud van de film een filosofische lading mee door te openen met een citaat van Buddha over het noodlot. Hoewel blijkt dat het citaat volledig uit zijn dikke Franse duim gezogen is, slaat dat noodlot wel degelijk onverbiddelijk toe in deze rolprent. De inbraak die centraal in de film zit lijkt een remake van Jules Dassin's 'Rififi' uit 1955. Ook hier zijn dialoog en muziek spaarzaam en Melville filmt dan weliswaar in kleur, maar de sfeer is er helemaal een van de film noir.

Mijn tweede film van Melville en net als Le Samouraï kon deze Le Cercle Rouge mij niet echt bekoren. Het eerste uur is nog wel de moeite waard, maar daarna wordt het vooral heel erg traag. De film lijkt echt ontzettend lang te duren. Dit terwijl het verhaal uiteindelijk best simpel is. Enkele zijplotjes worden niet verder verkend en de hoofdpersonages zijn niet erg interessant. Het lijkt dan ook meer om de vormgeving en stijl te gaan dan om het plot of karakterontwikkeling. Dat komt met name tot uiting in de zeer lange inbraakscène. Het kon mij gaandeweg steeds minder boeien en het kostte steeds meer moeite om de aandacht er goed bij te houden.

Een Klassieke Franse misdaadfilm met een mooie cast. Gian Maria Volonté... Wat zet hij een prestatie hier neer. Het snorretje van Delon vind ik geweldig, voegt wel iets interessants toe aan zijn karakter. Zodra Vogel (GM Volonté) uit de kofferbak stapt en Corey (Alain Delon) ontmoet vind ik welgevormd. Ik kan urenlang kijken naar de scene waarin Corey de sigaretten aan Vogel geeft. Het achtergrondmuziekje sluit daar heel passend bij. Mooie lichtelijke close-ups worden hierin gebruikt. Gian Maria Volonté en Alain Delon wekken hierdoor een bepaalde chemie met zich mee.

De Heist-inbraak was adembenemend. Een half uur lang géén dialoog. Hier kan natuurlijk niet iedereen van genieten. In de films van tegenwoordig is dit niet meer van toepassing, maar in deze film is het overweldigend.

Wat betreft de climax past de titel 'Le Cercle Rouge' heel goed bij de film. Corey, Jansen en Vogel worden uiteindelijk in de val gelokt (In de rode cirkel). Al met al een Klassieker die je gezien moet hebben!