Tonari no Totoro (1988)

My Neighbour Totoro is een verademing ten opzichte van het eerdere werk van Miyazaki die echt een stuk drukker en schreeuweriger zijn. Deze animatie is lekker kleinschalig gehouden, met in de hoofdrol twee jonge meisjes die naar het platteland verhuizen en vooral genieten van de dagelijkse dingen in het leven. Rondjes rennen in huis, springen in plassen water en genieten in de natuur.

De fantasiewereld is heerlijk vormgegeven met natuurlijk Totoro als de koning van het magische bos. Met zijn bolle, zachte buik en enorme grijns is hij niet voor niets het boegbeeld van Studio Ghibli. Maar ook de dustbunnies en de catbus zijn een feest om te zien. De mensen in de film zijn ook stuk voor stuk poeslief, waardoor het bijna op een perfecte wereld lijkt. Een enorme goedzak van een papa, de behulpzame nanny en natuurlijk de zusjes Satsuki en Mei die erg schattig zijn. In eerste instantie zou er maar één meisje de hoofdrol invullen, maar dat is later veranderd naar twee wat voor meer interactie moest zorgen. Vreemd genoeg staat dat ene meisje op alle posters, terwijl ze niet in de film voorkomt.

Het kleurrijke tekenwerk in combinatie met de sprookjesachtige soundtrack laat de wereld echt tot leven komen. My Neighbour Totoro is zonder twijfel één van Miyazaki's beste werk.

Lekker lichte animatiefilm die makkelijk wegkijkt. Een vriend van mij wilde persé dat ik deze film zou kijken, ik ben akkoord gegaan op voorwaarde dat hij fight club ging kijken. Het duurt wel even voordat totoro in beeld kwam, had hem wel meer willen zien in de film want hij was niet heel vaak in beeld. Vond Mei af en toe wel een beetje irritant met haar geschreeuw. De film heeft in ieder geval wel een mooi en leuk verhaal. Aanrader!

Een prachtige film die bedoeld is voor kinderen maar zeker ook bekeken kan worden door volwassenen. De film is prachtig getekend. Het is echt een film waarbij je lekker achterover kan leunen en kan genieten van de wonderlijke wereld van Miyazaki.

Een meesterwerk van Miyazaki. Het is niet zo maar een leuke film over 2 zusjes die vriendjes worden met knuffelbaar beest uit het bos. Het is een film met een dieper verhaal en Totoro speelt hier een belangrijke rol in.
Wanneer de meisjes bang zijn is daar Totoro op de boel op te fleuren. Totoro leert de meisjes belangrijke levenslessen, waar de kijker ook nog wat kan van opsteken. Wanneer Mei een zak zaadjes krijgt van Totoro en vervolgens dagen zit te wachten tot de zaadjes ontkiemen. Is dit een les voor de meisjes dat dingen tijd nog hebben en ze geduld moeten hebben. Wat betrekking heeft op hun zieke moeder, dat ze tijd nodig heeft om te genezen.
De scène in bij de bushalte is prachtig. Wanneer de meisjes aankomen bij de bushalte en de bus direct aankomt, verwacht je dat de vader uitstapt, maar hij zit er niet in. Terwijl het blijft regenen en donkerder wordt en de sfeer troostelozer wordt, is daar Totoro om spelend troost te bieden en het wachten te verlichten.

Even als volwassenen ontsnappen van de echte wereld en wegdromen deze prachtige film van Miyazaki. 4*

Moest je je soms afvragen waarom er zoveel aandacht besteed wordt aan de Chinese markt tegenwoordig.

Mooie feel good tekenfilm over 2 zusjes die verhuizen met hun pa om dichter bij het ziekenhuis te zijn waar hun moeder in ligt.

daar leren ze de magische wezens kennen waar ze verschillende avonturen mee beleven .

Ook hier kon ik weer volop genieten van de ( wat mij betreft ) superieure handgetekende animatie die zoveel meer warmte afgeeft dan de computeranimatie van disney .

Het verhaal heeft zeker zijn serieuze momenten maar blijft over het algemeen vrolijk en luchtig .

Leuk en lief filmpje, zonder echt groot drama (dat is al bijzonder op zich) en een geinig groot beest (hoewel die glimlach eerder eng dan schattig was). Het stemmenwerk vond ik af en toe wat schreeuwerig en echt meeleven deed ik ook niet, dit was geen film die me echt raakte. Daarvoor kabbelt het allemaal te veel en spreekt het verhaal en vooral de locatie niet genoeg voor me. Hoewel de achtergronden wel mooi zijn getekend. Toch zie ik liever het allemaal wat gedetailleerder. 3,5*.

Eigenlijk nooit echt bewust een Japanse animatiefilm gekeken, maar met zoveel aanbod op Netflix ineens toch maar eens een poging gewaagd.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik ervan moet denken. Ik vond het bij vlagen heel kinderlijk, ook storend vond ik dat het in het Engels, dat is voor mij dan niet echt Japanse anime.

Ik herinner me zulke tekenfilms wel van vroeger, heeft mij nooit echt geboeid als kind.

Als volwassene kijk je toch anders naar een film, en zie je ook de onderliggende lijnen in een verhaal.

Ik ga nog wel een paar films moeten zien om echt te bepalen of dit genre me ligt.

Staat er toch gewoon met Japanse dub op? Begrijp niet waarom mensen steeds volharden in het kijken van films die niet in de originele taal zijn.

Bij mij starten deze films op Netflix standaard met de Japanse dub.

Op Hotaru no Haka (1988) na het beste dat ik al mocht zien van Studio Ghibli. Wondermooi animatiefilm waarmee Studio Ghibli zich destijds definitief mee op de kaart heeft gezet. Het wezen Totoro zelf werd commercieel gelinkt aan Ghibli en ging als knuffel (ed meer) vlot over de toonbanken.

Het verhaal is subliem in zijn eenvoud waarbij twee meisjes op het platteland gaan wonen omdat hun moeder nabij in het ziekenhuis herstelt. Het is even wachten op Totoro zelf, maar die geinige zwarte wollen spinnetjes geven al direct een impressie van de wonderlijke wereld van Miyazaki. Er straalt een enorme positiviteit uit van de film waardoor het lijkt dat de wereld rooskleurig is. Een lieve film waarbij de natuur centraal staat en waarbij de muziek zacht doorheen de film golft.

De bosgeesten en de katbus zijn mysterieus en intrigerend, maar zijn eveneens vertederend. Details springen uit het oog en visueel is de film een pareltje. Kinderen én volwassenen kunnen zich optrekken aan de fantasierijke wereld van Miyazaki. De scène aan de bushalte is er eentje om te koesteren en symbool staat voor de film. Die scène - die vriendschap, onschuld, eenheid en mysterie uitstraalt - is hét symbool van de film geworden en misschien wel van Studio Ghibli in zijn geheel. Knap!

Pas op, de Engelse dub bij Ghibli films zijn met veel zorg en aandacht gedaan, met énorm veel respect voor de originele taal.

Ik kijk ook vaak liever iets in het origineel hoor, daar niet van; maar de Ghibli films zijn daar de enige uitzondering bij.

De Amerikaanse Totoro dub is platte Amerikaanse brei

Hm.

Iedereen lijkt hier heel enthousiast te zijn over Totoro, maar dan kom ik er even bijstaan dat ik de poezenbus toch een veel leukere vondst vond dan Totoro, ondanks dat de film blijft opleven eenmaal die pluizenbol in beeld mag verschijnen.

Japanse cartoons blijven bij mij laag in de ladder staan, en ook dit is daar geen uitzondering op. Ik heb me ook behoorlijk gestoord aan de designs van de karakters hier. Die twee kinderen lijken op zeepbellen. Vooral dat kleintje, schattig of niet, ziet er echt niet uit. Zal vast de stijl zijn, maar hier is het voor het eerst dat ik me eraan irriteer.

Toen de film 20 minuten erin zat begon ik de hoop te laten varen toen het irritante gekrijs van de kinderen er heel aanwezig bij kwam zitten. De eerste 10 minuten lijken bijna een aaneenschakeling van gekrijs naar stofkonijnen te zijn. Heb toen maar overgeschakeld naar Nederlandse dubbing, om later weer terug te schakelen naar Japans omdat Nederlandse dubbing echt compleet zoutloos is.

Je kan je afvragen waarom ik Aziatische cinema blijf opzoeken, maar daar kan ik dan de top 250 de schuld van geven. Maar af en toe wil er nog wel eens iets leuks bijzitten, in het achterhoofd dat ik Spirited Away erg sterk en leuk vond. Maar deze vond ik veel minder.

Wel kent de film hoogtepunten als de fantasie even mag uitpakken, ondanks dat er altijd wel iets bij komt kijken die zo'n scene om zeep helpt. Vaak is het irritant geschreeuw van de zeepbellen. Maar dat neemt niet weg dat de fantasy vaak wel goed gelukt is, en dat de film zo zijn menselijke momenten kent.

Ik kan mezelf gewoon niet over de voice-acting heenzetten. Maar de Nederlandse dubbing is echt nog vreselijker, en dan is er weinig keus. Zoals verwacht weer een mindere aanvaring met Aziatische cinema, maar ik denk dat er nog wel degelijke titels bijzitten. Grave of the Fireflies en Nausicaa zijn namelijk stiekem wel titels waar ik nog naar uitkijk.

Van Totoro durf ik het niet te zeggen, maar de Engels gesproken versie van Kiki (Majo no Takkyûbin) is beslist niet trouw aan het origineel.

Totoro is nu overigens eindelijk in het Nederlands beschikbaar. Mijn kinderen hebben hem in het Japans, Duits en Engels gezien, maar geven hier toch de voorkeur aan. Het is even wennen, maar de nasynchronisatie is degelijk gedaan.

Tonari no Totoro

Fijne film van Miyazaki. Tonari no Totoro is wat simpeler en rechtlijniger dan andere films van Miyazaki, maar dat is ook de grote kracht van de film. Totoro is een mooi en menselijk verhaal over opgroeien, de verbeeldingskracht van kinderen, de band tussen ouder en kind en die tussen zussen onderling, en het opkomen voor jezelf. Simpel, maar hier tot in de perfectie uitgevoerd. De film is feel good en tegen het einde zit je vol positieve energie, en dat Miyazaki dat voor elkaar kan krijgen laat nogmaals zijn vakmanschap zien.

Vanmiddag met mijn dochter eens 'herzien'. Hoort toch bij de filmische opvoeding. Fijn dat het nu op Netflix beschikbaar is in NLaudio.

Opgehoogd, puur door het feit ik mijn dochter weer eens 'echt' zag genieten van een film. In het begin tegen me aankruipend, omdat ze echt dacht dat de film over een spookhuis ging. En daarna luid schaterend bij de scenes met de wonderlijke wezens. Culminerend in een zelfverzonnen dansje bij de aftiteling en - geïnspireerd door de aftiteling - de film verwerken door het wereldberoemde vervoersmiddel na te tekenen.

*snif* *ontroerde papa*

Ik vond hem niet zo sterk als spirited away maar desondanks een mooie en vermakelijke film!

Spirited Away heb ik jaren geleden gezien en die vond ik erg leuk, nu alle Miyazaki films op Netflix staan vond ik dat een mooie gelegenheid om al zijn films chronologisch te bekijken. Inmiddels ben ik aanbeland bij Totoro en het was, net als Spirited Away, een erg leuke tekenfilm. Mooie animaties en een leuk, relaxed sfeertje.

Wat me minder aansprak in de film is het gemis van een echt avontuur (zoals wel aanwezig in de vorige films). Het zijn twee kinderen die in contact komen met Totoro, maar verder zat er wat mij betreft weinig lijn in. Daarnaast komt Totoro veel te weinig in beeld, hier hadden ze veel meer mee moeten doen. Dat de film dan ook nog eens minder dan 90 minuten duurt, laat het voor mij voelen dat met een half uurtje extra de film nog beter had geweest.

Castle in the Sky is tot nu toe mijn favoriet, maar alle Miyazaki films hebben wel iets. Zo ook deze Totoro.

Zo zeg, dit was echt schitterend. Wat heerlijk dat Netflix dit soort titels ook gewoon heeft. Het is mijn derde Miyazaki, na Princess Mononoke en Spirited Away en Totoro is absoluut de allerbeste. Binnenkort maar eens wat meer nog bekijken.

Totoro is vooral een enorm warme film, met lieve en menselijke hoofdrolspeelsters, met prachtig getekende kleuren vol met details, met creatieve bedenksels en met een hele mooie soundtrack. Het stuk bij de bushalte is echt prachtig en de kat-bus is niet minder dan geniaal bedacht. Erg leuk dat we 'm op het einde nogmaals zien, met vooral dat mooie shot als de kinderen met de kat-bus naar moeder in het ziekenhuis kijken. De film wil niet spannend zijn en gaat ook niet voor een hoog tempo. Dat zou ik normaal jammer vinden, maar hier past het gewoon. Totoro was echt heel ontspannend om te bekijken en de levenslessen die de film aan de kijker over wil breng zijn niet geforceerd, maar oprecht mooi.

4*

Matig.

My Neighbor Totoro is me al ietsje beter bevallen dan Princess Mononoke. Blijft natuurlijk wel dat dit soort cinema kennelijk niet echt aan mij besteed is, al zal ik de Top 250-noteringen van dit genre nog wel een kans geven.

Grootste barrière is de taal, denk ik. Schreeuwerig, schel en luid. Nu heb ik al langer een gezonde antipathie tegen schelle talen en klanken, maar dit soort film - of toch personages, want het zijn vooral de kinderen en zeker de jongste - helpt daar echt niet aan.

Blijft over wat kleurrijke achtergrondanimatie. De personages en creaturen zelf vind ik lelijk, zowel het design als de animatie. Ook Totoro en die bus kunnen mij niet echt bekoren. Ik heb de commentaren op deze pagina voor de verandering eens doorgelezen, en men lijkt dit "schattig" en "lief" te vinden. Mja. Het is kalm qua pacing en zo'n scène als de bushalte heeft uiteraard wel iets, maar een meesterwerk heb ik er geen seconde in gezien.

2,5

Zeer goede sfeerschepping van een kind dat in een nieuwe omgeving op ontdekking gaat en daarbij magische avonturen meemaakt. De scene aan de bushalte is zelfs geniaal te noemen maar in het algemeen gaat het niet voorbij de goede middelmaat. Voor mij iets te vrijblijvend, die observatie van kinderlijke onschuld blijft maar duren en als er op het einde dan toch drama insluipt, gaat het meteen richting sentiment.

Half uur gekeken en toen afgezet. Was wel erg saai. Kan me best voorstellen dat het op een gegeven moment interessant wordt als het mysterie toe neemt maar dat duurde me dus te lang. Dit in tegenstelling tot Spirited away die wel al vroeg de aandacht greep. Jammer.

Net nog eens herkeken, en er gaat een halfje bij. Zo lief, zo simpel, zo feelgood, leuk en mooi.

4,5*

Best wel mooi hoor.

Ik vind het vooral knap dat deze film uit 1988 (!) afstamt. Dat staat toch gekend als een tijd waarin vooral de westerse animatiefilm het niet goed deed. De Disney revival zou niet snel erna volgen met eerst The Little Mermaid, maar later ook nog met Beauty & The Beast, Aladdin en The Lion King. En ook Pixar zou niet veel later op de voorgrond verschijnen. Het staat ook gekend als de beginperiode van Studio Ghibli. Ik vermoed dat deze film ook vitaal was achter het succes van Ghibli, zeker omdat het logo van Ghibli ook Totoro is. Grave of the Fireflies dat er nog voor kwam is een meer serieuzere film. Dit is echt absoluut een feelgoodfilm gemaakt voor kinderen. Ik ken eigenlijk heel weinig films met een vibe zoals deze, en tezamen met deze prachtige animatie zorgt dit ervoor dat een unieke film is die nog niet gedateerd is. Ik kan weinig films opnoemen - zelfs animatiefilms - die zoals deze zijn. Misschien is dit zelfs de ultieme kinderfilm (of zelfs kleuterfilm), en het is met zoveel liefde gemaakt. De animatie zelf is zo mooi dat ik het met voorsprong de mooiste getekende film van de vorige eeuw zou noemen (al hebben de klassiekere Disneys dan meer het nadeel dat men pioniers waren en zij ook wel de animatie meer op punt konden stellen om iets als dit mogelijk te maken hebben).

Helemaal mijn ding zijn dit type films niet, maar in wat het hoort doen, doet het alles quasi perfect, waardoor ik het toch enorm kan waarderen of appreciëren. Het voelt zelfs na 60 animatiefilms gezien te hebben zo uniek, en onderscheidt zich van de andere Ghibli's die ik heb gezien tot nu toe. Dat bevestigt voor mij wel "de klassieke status" van de films. Ook de score is eigenlijk onvergetelijk en blijft echt bij. Hier valt dat echt op, hoe de score al bijblijft. Maar dat dit een film uit 1988 is, maakt het helemaal af voor mij. In dat opzicht echt een zeer belangrijke film. Misschien een film die bepaalde zuurpruimen ook wel eens mogen bekijken. Zonder twijfel de nummer 1 op de hypothetische IMDb voor de kleuters.

Julius vs Jasper: My Neighbor Totoro vs Princess Mononoke - schokkendnieuws.nl

Ik schaam me.. 15 jaar geleden hoorde ik al over deze film. Ik ben totaal niet bekend met anime of manga.. en na enkel Akira te hebben gezien in de jaren 90 (in het Japans- zonder ondertiteling) dacht ik dat deze film ook vrij vaag zou zijn.. Vandaag heb ik hem dan eindelijk gekeken en wow.. Wat een leuke film!! Prachtige animatie en ontroerend verhaal. Een echte feelgood film inderdaad...

Tonari no Totoro is slechts mijn allereerste film van Miyazaki en studio Ghibli, maar wat een fijne ervaring zeg. Dit smaakt zeker naar meer. De film is klein van opzet, lieflijk en hartverwarmend. Het verhaal is rechtlijnig, maar wist de juiste emotionele snaar bij mij te raken. Er zitten enkele mooie thema's in de film verwerkt, en een waardevolle ecologische boodschap blijft niet achterwege. Tegelijkertijd blijft de film steevast luchtig en onbezwaard, op het eindstukje na. Maar wat een sfeerschepping vooral; Miyazaki bouwt rustig op, tovert ontzettend mooie plaatjes uit zijn hoed, en durft rust en momenten van contemplatie in te schakelen. De animatie is in ieder geval prachtig, en valt bijna kunstzinnig te noemen. Fantastisch getekend allemaal, met veel oog voor detail. De personages spreken misschien niet ontzettend tot de verbeelding (hoewel beide zusjes aandoenlijk genoeg zijn), en de opbouw naar Totoro's introductie is wellicht net een tikkeltje te traag. In ieder geval komt laatstgenoemde niet al te veel in beeld, en had ik ook een iets fantasievollere setting in het bos verwacht. Het blijft nu een beetje minimalistisch, maar daar is niets mis mee natuurlijk. Het past wel bij de intieme en simpele opzet van het verhaal. Heel leuk dat Netflix ongeveer alle Miyazaki/Ghibli-films in de catalogus heeft staan, want zoals ik al zei; dit smaakt absoluut naar meer. Vanaf nu eens werk van maken om ze allemaal te bekijken. Tonari no Totoro was in ieder geval een geslaagde start. Dikke 3.5*.

Mijn zoontje is nu 2,5 en ik was toch wel benieuwd geworden hoe hij op Totoro zou reageren.

Conclusie; nog net te klein. De grote Totoro vond hij toch nog een beetje te eng, hoewel hij ook niet wilde dat we iets anders gingen kijken en ook enkele dagen later wel eens over Totoro begint te praten. Het maakte dus wel indruk.

Ik had 'm zelf ook alweer wat jaartjes niet meer gezien en ben toch van mening dat het bijna de perfecte kinderanimatie-film is. Ongecompliceerd maar avontuurlijk en betoverend tegelijk. Zelfs in het Nederlands.. (brrrr)

Lelijk en m.i. niet geschikt voor kinderen: het Japans is niet om aan te horen, het verhaal zeer bedacht en onnatuurlijk. Wij vinden het een Japans gedrocht. Prima voor de Aziatische markt en liefhebbers, niks voor ons.

Er is helemaal niets aan. Sommige kinderen hebben een hele goede smaak, hoe klein ze ook zijn.....

Zeker niet geschikt voor sommige kinderen, maar wel weer voor andere. Smaak, twisten, la-di-da.

My Neighbour Totoro is een animatie klassieker en dat heeft de bioscoop gelukkig ook gemerkt. Eindelijk op een groot doek kunnen zien, waar de warme getekende beelden van Ghibli nog meer tot hun recht komen. Sommige shots waren echt adembenemend. Niet de eerste keer dat ik het zie, maar het blijft ontroerend. Misschien niet de beste Ghibli, maar de lat ligt wel hoog bij de studio. Een pareltje dat kinderen toont die nog kind zijn. Zij staan centraal in dit verhaal over een man die met z'n gezin verhuist om dichter bij het ziekenhuis te wonen waar zijn vrouw ligt. Waarschijnlijk ook dichter bij de natuur voor haar gezondheid. We zien hoe de kinderen omgaan met die situatie in hun fantasie. Of is het een magische wereld die enkel bestemd is voor kinderen? Leuk trouwens hoe regelmatig een stiekeme lach in de bioscoop te horen was. Je merkte dat het publiek echt aan het genieten was.

Afsluiter van het Top 250 weekend met deze Tonari No Totoro en zonder enige twijfel de minste film van het weekend. Animatie, ik zeg het nog maar een keer, het is niet mijn ding, ik beschouw het voor kinderen en kan me er simpelweg niet in verplaatsen. Kan het dan toch goed zijn? Jazeker, want dat bewezen Spirited Away eerder dit jaar al en vanmiddag Grave of the Fireflies waar ik weinig ondubbelzinnig zei dat het een beladen onderwerp was en geen fantasie, geesten, vliegende draken of rare beesten en monsters in het bos waar ik natuurlijk deze film mee bedoelde. Afijn, toch maar draaien in naam van de Top 250 en dat werd voor het gevoel een lange zit want wat een gedoe.

Oké oké, ik zal me proberen te verplaatsen in de suikerzoete sfeer van twee uitgelaten kinderen, blijheid en vrijheid en alleen maar aardige mensen. Het is het paradijs op aarde waar de twee meisje onbevangen en vol onschuld het leven beleven en binnen de eeder genoemde sfeerschepping hun avonturen vol kinderlijke fantasie beleven met gekke monsters en aardige beesten. Uiteraard is het fraai gemaakt en is de combinatie sfeer en muziek mooi voor wie daar van houdt. Zo, dat was een positief verhaal, het is het zien van wat waarschijnlijk de bedoeling is.

Maar ja, daar is het dan ook mee gezegd want de hysterie en het gegil op zoek naar de dustbunny's hangt mij binnen minuten de keel uit. Het is in mijn beleving schreeuwerig en schel, en dat zogenaamde lieve en schattige waar iedereen zo mee weg loopt en roemt zegt mij gewoon niets. Ik heb hier helemaal niets mee ondanks dat ik het idee wel denkt te begrijpen, maar voor mij komt het niet verder dan een stel irritante en gillende kinderen. En waar Grave of the Fireflies toch echt zware kost was en duidelijk niet voor kinderen is dit echt wel voor kinderen en kan ik me er niets bij voorstellen dat dit in de Top 250 staat. Maar goed de meerderheid spreekt, de algemene consensus is duidelijk. Maar dit is absoluut niet aan mij besteed, daarom een 2,5 en verlang ik naar gisteren met Kokuhaku en eergisteren met Witness For The Prosecution, dat is pas andere koek.