Hauru no Ugoku Shiro (2004)

Tegenvaller. Het eerste uur is nog prima te doen. De animatie is mooi (al wordt er nergens echt iets bijzonder mee gedaan en valt het na een tijde niet echt meer op), de sfeer is prima, net als tempo en de leuke personages. Wel blijft het allemaal wat afstandelijk. Ook vreemd hoe Sophie reageert als ze in de spiegel kijkt en als oud vrouwtje eruit ziet, nauwelijks met enige vorm van emotie. Sommigen noemen het onderkoeld, ik noem het vooral slecht schrijfwerk.

Daarna gaat het echter helemaal mis. De wereld waarin de film speelt toont steeds minder coherentie en lijkt eerder een bijeengeraapte zooi aan losse onderdelen dan een echt bestaande wereld. Zoiets had ik bij het lezen van The Hitchhikers Guide ook al. Dan liever Spirited Away dat veel meer als geheel aanvoelde. Er gebeurt nu van alles zonder directe logica of samenhang. Sommige losse onderdelen zijn wel leuk gedaan, maar het werd allemaal maar een saaie gebeurtenis zo en door de afstandelijkheid kon ik als kijker nooit meegaan. 2,0*.

Mijn god was is die Nederlandstalige versie vreselijk. Na 5 minuten uitgezet. Is de Engelse wel prettig, of kan ik beter origineel kijken?

De Engelstalige versie is ook prima hoor.

een mooie film over liefde en oorlog en veel meer

prima niks over te zeggen

Zondag (11 uur), maandag en volgende week zondag in t Hoogt: Filmtheater 't Hoogt :: Home

Dit keer verfilmt Miyazaki een westers fantasy boek: Howl's Moving Castle (1986) van Diana Wynne Jones. Het verhaal gaat over Sophie, die werkt in een hoeden-winkel. Op een dag wordt ze vervloekt door een heks, door de vloek is ze ineens een oud vrouwtje. Ze gaat op zoek naar het bewegende kasteel van Howl en werkt daar als schoonmaakster. Ondertussen woedt de oorlog voort en roept de koning alle tovenaars en heksen op om voor het land te vechten...

De Engelse stemmencast deed de nasynchronisatie erg leuk, vooral het gebruik van Britse stemmen kon ik erg waarderen. Jean Simmons deed het erg leuk als de oude Sophie, verder ook best grote namen zoals Christian Bale en Billy Crystal.

Hayao Miyazaki laat in deze film zijn liefde voor het Europese landschap weer duidelijk blijken. Visueel vond ik de film dan ook bijzonder sterk. De huisjes en dergelijke zien er allemaal heel mooi en sfeervol uit. De animatie was - zoals je ook wel kunt verwachten - weer uitstekend. Hoewel ik het jammer vind dat er hier en daar wat CGI is gebruikt, blijft de 2D animatie in Japan van zeer hoge kwaliteit. De achtergronden blijven ouderwets schitterend. Naast de ouderwetse fantasy stijl, waren de handlangers van de heks en demonen weer typisch Japans en deden ze denken aan Miyazaki's eerdere Spirited Away.

Ook de muziek van Joe Hisaishi is weer van de partij. Niet zo bijzonder als de muziek van bijvoorbeeld Castle in the Sky maar zeker een erg mooie soundtrack met ontroerende piano thema's.

Hoewel Miyazaki de nodige aanpassingen van het boek heeft gemaakt was Diana Wynne Jones bijzonder onder de indruk toen hij haar de film liet zien. Zelf denk ik dat ik het boek beter zou vinden als ik het lees. De film vond ik net wat te eenzijdig, vooral het einde lijkt afgeraffeld. In werkelijkheid zit het uiteraard weer vol van Miyazaki's symboliek en manier van vertellen. Het probleem is dat ik de romance niet vond werken, vooral omdat ik Howl erg arrogant en vervelend vond en dat Solomon nogal ineens besluit de oorlog te stoppen. Uiteraard symboliseert het einde dat Howl zijn vrijheid opgeeft en met zijn samengestelde familie gaat wonen.

Alles bij elkaar vond ik Howl's Moving Castle weer een erg vermakelijke en mooie film van Hayao Miyazaki. Vooral visueel blijven zijn films bijzonder sterk, al helemaal als je het vergelijkt met de troep die hier in het westen wordt gemaakt.

Wederom neemt de Japans animatiegrootmeester Hayao Miyazaki ons mee naar een wonderbaarlijke magische wereld. En dit verhaal speelt zich af in een land dat wel wat lijkt op het Oostenrijk aan het begin van de vorige eeuw. Pittoreske steden met vakwerkhuisjes en paleizen maar ook alpenweiden en hoge bergruggen. Dit alles in een tijdperk waarin nationalisme en militarisme flink toenemen, getuige ook het fantasievolle oorlogstuig dat regelmatig voorbijtrekt. In deze betoverende wereld worden de merkwaardige personages soepeltjes geïntegreerd. De behulpzame vogelverschrikker op zijn springende stok, een sjagerijnig kijkende hond die soms een pufje lucht uithijgt in plaats van een blaf, de vadsige Heks van de Verspilling, het babbelzieke vuurtje Calcifer en natuurlijk het wandelende kasteel zelf dat een bouwvallige combinatie is van een ouderwetse stoommachine, een zomerhuisje en een monster op kippenpoten. Het kasteel kent zelf allerlei verborgen hoekjes, zoals de protserige slaapkamer van Howl, waar je niet snel op uitgekeken raakt. En dan is er nog hoofdrolspeelster hoedenmaakster Sophie een dapper meisje dat al snel wordt omgetoverd tot oud besje .Maar onder dat luchtige verhaal verstopt zich een heel ander verhaal, over schoonheid, verlossing, geloof in eigen kunnen, oorlogszucht en machtsmisbruik. En samen met de betoverend geanimeerde achtergronden levert het weer een zeer mooie en fijn film op! Een animatiefilm van wereldklasse.

Howl's Moving Castle is wederom een fraai, modern sprookje uit de koker van Miyazaki.

Ghibli lijkt een patent te hebben op originele (al is dit een boekverfilming), pakkende en ontroerende animatiefilms.

Wat dat betreft scoort deze film ook hoog op veel punten en heb ik af en toe genoten van wat er op het beeld getoverd werd. Supervrolijke beelden worden afgewisseld met erg duistere momenten, wat zorgt voor een goede variatie in de toon van de film en hier een fijne spanningsboog mee op weet te bouwen.

Qua emoties vind ik het allemaal iets minder sterk dan andere films. Sophie lijkt zich wel erg makkelijk in de rol te schikken en ik vind juist dit hele concept (de beheksing) de hele film maar een beetje op de vlakte blijven.

Gelukkig zit de film wel boordevol leuke avonturen, waardoor Howl's Moving Castle zich prima in het rijtje Miyazaki films weet te scharen en bovengemiddeld leuk is. Maar het is geen klassieker in de reeks.

3,5*

Over deze film had ik nog geen mening geschreven, dus maar weer eens herzien. Iets positiever dan de vorige kijkbeurt iets van tien jaar geleden, toen ik nog heel erg in de ban van Spirited Away was en deze in vergelijking met die film wat vond tegenvallen. In de tussentijd heeeeel veeeeel meer anime gezien inclusief een hoop andere films van Miyazaki, waardoor Spirited Away de status van ijkpunt is kwijtgeraakt en ik wat vrijer kan kijken naar deze film.

In ieder geval een film waarin veel elementen van Miyazaki terugkeren. Het typische oude vrouwtje (nu vergezeld door een nog ouder vrouwtje), magie, de verterende interactie tussen de personages, en soms wat onlogische twisten die nu eenmaal gepaard lijken te gaan met de charme van Miyazaki films. En toch voelt het ook deze keer een beetje aan alsof het op de automatische piloot is gemaakt. Alsof hij een kaartenbak heeft met al zijn elementen, die flink geschud heeft en daar kwam deze film dan uit.

Zeker een aardige film, maar om die reden zeker niet behorend tot het beste van Miyazaki. 3,5*.

Ben niet heel bekend met de Japanse animaties. Van Miyazaki had ik wel Spirted Away gezien natuurlijk. En ook Hauru no Ugoku Shiro is mij erg goed bevallen. Schitterende beelden, mooi verhaal, leuke humor en prachtige muziek. Snel maar beter in gaan verdiepen.

4*

Meer dan 10 jaar later nog eens herzien. Ondertussen ook een pak meer Ghibli films kunnen bekijken. En daar zitten toch wel betere pareltjes tussen. Deze film is nog altijd een leuk sprookje. Het duurt even voor het op gang geraakt en visueel is het niet enorm bijzonder. Maar toch enkele boeiende figuren en kwalitatief zeker goed gemaakt. Blijft een heerlijke film om weer te zien.

Vanwege de plaats in de enige echte Pomodorini zijn top 10 ben ik deze gaan kijken, echter ben ik wel teleurgesteld. Als je Howl's moving castle vergelijkt met het andere werk van Miyazaki zie je heel veel overeenkomsten, daardoor kreeg ik het gevoel dat ik deze film al wel is heb gezien. Het beste is nog het eerste uur, daarna vond ik het een beetje warrig worden en mijn aandacht dwaalde af. Het einde vond ik dan ook weer een beetje alsof ik het al eerder had gezien en vond het dus niet zo bijzonder. Ik ben ook niet de grootste liefhebber van animé, vooral omdat het soms een beetje overdreven is (wel vaak dan goede verhalen). De animatie is trouwens wel erg mooi, en het pratende vuurtje en de vogelverschrikker zijn erg leuk.

3.0*

Wederom een erg fijn sfeerachtig sprookje van de Japanse regisseur Miyazaki. Visueel weer erg mooi gemaakt met het "bewegende kasteel" van Howl waarbij je ogen tekort komt om alle leuke details te ontwarren. Maar ook de stad, kledij en natuur werd wederom veel aandacht aan besteed.

De film heeft een aantal leuke boeiende figuren zoals Sophie die wordt omgetoverd in een oud vrouwtje, de wandelende vogelverschrikker, How, het hondje en het chagrijnige eigenwijze vuur Calficer. Belangrijkste is om "in" de film te zitten en meegenomen te worden in de wonderlijke wereld van Miyazaki. Het verhaal is boeiend en heeft veel weg van een onbereikbare romance.

Fijn, op naar de volgende Ghibli!

vreemde animatiefilm waarin we een wereld van techniek en toverij naast elkaar zien .

het verhaal is nogal warrig en niet heel byzonder boeiend maar de animaties zien er

fraai uit .

Toch wel fijn dat de Miyazaki-films op Netflix staan. Zo af en toe bekijk ik er eens eentje. Dit is mijn vierde, na Totora, Mononoke en Spirited Away. Niet al te lang terug zag ik Totoro voor de eerste keer en daar was ik helemaal weg van, zo visueel mooi en zo sympathiek was alles. Deze Howl's Moving Castle is helaas met afstand de minste van het stel, het pakte me niet. Slechts het begin vond ik wel aandoenlijk, met het winkeltje en de vloek. Maar daarna werd het me snel te wazig. Er zit voor mijn gevoel weinig lijn en structuur in de film en dan is de mooie tekenstijl slechts een holle opvulling. Al ben ik wel echt onder de indruk geraakt van vooral het laatste uur, dat visueel echt oogstrelend mooi was met de donkere tinten en de wat duistere machines en gebieden. Deze film duurt ook gewoon te lang, had er een half uur uit het middenstuk gesneden en een hoop van die nutteloze scènes eruit gehaald en ik had zeker wel een voldoende gegeven. Nu zakt het helaas net daaronder.

2,5*

Waar Studio Ghibli voor mij mee begon

Het is kerstvakantie in het jaar 2008 en het einde van het jaar begint eraan te komen. De toen 17-jarige Metalfist verveelt zich en was bij het zappen terecht gekomen op een uitzending van Howl's Moving Castle op de BBC en wat ik daar zag maakte me blij. Ik was toen vooral nog bekend met Disney als het om animatiefilms ging maar Howl's Moving Castle opende een nieuwe wereld en er volgden films als Ghost in the Shell en flink wat andere films van Studio Ghibli. Ik zag Howl's Moving Castle indertijd wel in een Engelse dub en in de jaren die erop volgden wou ik dit toch graag eens in zijn originele versie zien.

Bijna dag op dag 12 jaar later is het dan eindelijk zover en wat heb ik hier toch weer van genoten. Sophie is en blijft een erg fijn personage en het is vooral tof om te zien hoe ze - onbewust - er vaak in slaagt om bijna de betovering te verbreken. Het wordt niet echt expliciet gezegd maar het lijkt wel alsof Sophie zelf ook over flink wat toverkracht bezit en in de momenten dat ze echt in het reine met zichzelf is (wanneer ze haar liefde voor Howl verklaart bij Suliman of wanneer ze echt gelukkig is. Let vooral op hoe oud ze wordt wanneer ze zegt dat ze niet mooi is) wordt ze ook heel wat jonger dan dat oude dametje dat amper kon wandelen. Het zijn soms minieme details maar juist dat maakt dit qua animatie zo bijzonder. Alleen jammer dat het qua plot niet altijd even vlotjes overkomt. Zo is de vogelverschrikker een erg fijn personage maar komt de onthulling dat het een prins van een nabijgelegen koninkrijk is wat abrupt en is het eigenlijk overbodig. Geen idee of dat in de fantasy novel van Diana Wynne Jones beter is uitgewerkt, maar ook de oorlog an sich (en de inbreng van Howl) voelt een beetje aan als opvulling voor de dynamiek tussen Howl en Sophie.

Maar wat boeit het dat het op narratief vlak wat misloopt als je er in slaagt om dit visueel zo overdonderend te maken. De film is ondertussen 16 jaar oud maar heeft nog niets van zijn charme moeten lossen. Het kasteel zelf is indrukwekkend in al zijn facetten maar ook qua omgevingen is dit echt smullen. Zou dit graag eens op het grote scherm zien, dan denk ik dat het nog indrukwekkender is. Ook qua personages dus erg fijn, al is Howl zelf eigenlijk misschien nog de minste. Hij is degene waar het minste vlees aan hangt maar de dynamiek met Sophie maakt erg veel goed. Calcifer is een toffe bijrol en ook de vogelverschrikker is nog een leuke running joke. Qua voice-cast ook weinig op aan te merken. De Engelse versie heeft een aantal grote namen ter beschikking (onder andere Christian Bale en Lauren Bacall) maar ik vind het toch altijd leuker om dit in de originele versie te zien.

Tof! Fijn om te zien dat dit nog altijd zo goed overeind blijft staan en ik vermoed dat dit wel eens één van mijn favoriete Ghibli films zou kunnen worden, al heb ik er nog wel wat in de kast staan. Jammer van een aantal schoonheidsfoutjes maar misschien werkt het beter als je met het bronmateriaal bekend bent? Dat gevoel had ik toch bij die andere Westerse fantasy verfilming van Ghibli: Tales from Earthsea.

4*

Howl's moving Castle is best een aardige film, maar scoort iets minder dan de Castle in the Skye in mijn ogen die ik eerst had bekeken, voor de rest eigenlijk niks aan te merken.

Een leuke degelijke animatie film

Fijne herziening.

2004 was een grandioos jaar voor anime, want voor deze film dan weer betekende dat het toen een klein beetje tegenviel. Terwijl andere studios grotere budgetten hadden om hun creatieve visies te vertalen naar langspeelfilms, komt Miyazaki met een typische Ghibli film, ééntje die z'n grootste internationale succes ooit moest opvolgen.

Jaren later is die context wat vervallen, en was het toch makkelijker genieten van deze film. De soundtrack blijft een beetje mager en de klassieke Ghibli tekenstijl voegt weinig toe aan eerdere films van de studio, maar de animatie blijft natuurlijk wel uitzonderlijk en de basiskwaliteit van Ghibli/Miyazaki ligt zo hoog dat zelfs een middelmatige film van hem absoluut de moeite is.

Toch blijft ik hem liever kleine films zien maken. Wanneer het episch en groots wordt, komt zijn kracht nooit volledig tot z'n recht. Dat is ook hier weer het geval vind ik. Maar het is allemaal veel geklaag in de marge, heb erg veel genoten van deze Howl, meer dan de eerste keer, maar m'n favoriete Ghibli zal het nooit worden.

4.0* en een uitgebreide review

Ja fijne film die niet veel verschilt qua stijl en sfeer met Spirited Away. Misschien wel mijn favoriete Ghibli film tot nu toe maar vermoed dat de andere drie die ik zag die aan herziening toe zijn ook wel een half sterretje erbij zouden krijgen wanneer ik die herzie. Tevens ook nog van plan om binnenkort The Tale of Princess Kaguya, Princess Mononoke en Tonari no totoro te bekijken uit de Ghiblistal. (wellicht nog voor ik mijn top 250 inlever in mei) En ik denk dat er wel iets zal bijzitten dat me nog beter bevalt dan dit.

De animatie is wonderschoon. Maar ik heb soms een beetje moeite met het element van fantasy en het nogal soms springende plot die daarmee aan gepaard gaat. Dat belet me van een nog betere kijkervaring te hebben, maar anderzijds zorgt diezelfde fantasy ook voor heel wat leuke elementen en voor de mooie animatie zelf. Maar toch heb ik altijd het gevoel dat er meer inzit als de film de juiste nagel op de kop slaat. Animatie ligt me dan wel weer. Ik denk niet dat ik ooit al een bepaalde animatiefilm slecht vond. Meestal situeert het zich tussen middenmoot en goed, op enkele uitschieters naar boven na zoals Song of the Sea dat het helemaal doet voor mij, en de perfecte animatiefilm is voor me. Ik vermoed dat The Tale of Princess Kaguya me ook zou moeten liggen, omdat ik denk dat de fantasy-elementen minder willekeurig zijn of zelfs helemaal afwezig is. Verder ook wel een ontroerend verhaal, maar daar staat Ghibli wel bekend voor. Ghibli legt meer focus op oprechte emotie dan westerse animatiestudio's.

Komt een replica te staan in het theme park.

Ghibli.

Ondanks dat de beste filmstudio een aantal persoonlijke toppers heeft afgeleverd kan ik veilig concluderen dat de films afkomstig van dit bedrijf me nooit zullen gaan liggen. Howl's Moving Castle is daarop geen uitzondering en krijgt dan ook wederom een laag cijfer vanuit mijn kant, net als wel meerdere andere bekende anime.

De fantasie mag in ieder geval wel behoorlijk losprikkelen en dat blijkt al vroeg wanneer de bijzondere constructies en creatieve wezens om je oren vliegen. Je herkent er direct het werk van Miyazaki in, maar dat maakt het voor mij niet bepaald leuker. Normaal vind ik deze studio's leukere wezens maken dan mensen, bij deze film is het zo dat ik ze allebei net zo vervelend vind.

Nog steeds blijf ik de ontwerpen van de personages lelijk vinden, voornamelijk de kinderen. De beelden zelf zijn wel mooi geanimeerd en het ontbreekt de film niet aan de nodige gedetailleerde invulling, maar het levert enkel wat spectaculaire beelden op op het visuele aspect, en daar houdt het snel weer zo'n beetje op. Waar het bij deze film echter vooral misgaat is het verhaal.

Het werkt zich redelijk traag door de film heen ondanks dat het tempo zelf nooit bijzonder laag ligt. De personages zijn vaak vervelend te noemen, vooral oma Sophie is soms onuitstaanbaar. Het verhaal wil nog weleens verrassingen kennen, verder vind ik het ronduit rommelig geschreven, iets dat sterk naar voren komt zodra de film richting zijn laatste kwartier gaat.

Verder ruïneert de soundtrack alle scenes die maar een beetje impact kunnen hebben op emotioneel gebied en vernietigt daarmee alle kansen van de film om me mee te nemen in de beelden. Dat dit soort films het escapisme van het publiek moet vormen zal best, alles waar ik tijdens deze film aan ontsnapte was mijn eigen vertrouwen in mezelf. Soms indrukwekkend geanimeerd, in zijn geheel helaas best vervelend.

Pfft.

Ik vind die Hayao Mayazaki toch behoorlijk overschat. In de Top 250 (of daarrond) kamperen toch een aantal films van zijn hand, maar na er een paar gezien te hebben blijkt het toch echt niet mijn meug te zijn. Howl's Moving Castle vind ik anders nog aardig beginnen. Het is vrij klein en net als zijn andere films bevat het genoeg fantasy-elementen en, blanco als ik de film inging, is het de kat uit de boom kijken en zien welke kant de film opgaat.

Blijkt dat het verhaal steeds groter wordt, waardoor de initiële charme voor mij al snel verdwijnt. Naar het einde toe was ik echt niet meer geïnteresseerd in de avonturen van Sophie en co. Een kleiner verhaal - en met een beperktere speelduur ook! - had ik het wellicht veel makkelijk behapt.

Visueel blijf ik ook steeds op mijn honger zitten. De vele details zijn vaak creatief en achtergronden veelal mooi, maar die karakters blijven echt spuuglelijk. Daar kan ik maar niet aan wennen, dus ik vrees dat ik Mayazaki en consoorten toch maar ga laten voor wat het is. Na een film of 5 vergt het me te veel moeite om doorheen te komen.

2

Dit was weer eens een Ghibli die niets voor mij was. Ik had hetzelfde als met Spirited Away, het begint allemaal nog wel aardig, maar halverwege snapte ik er geen snars meer van en werd het eigenlijk een kwestie van uitzitten.

Mooi gemaakt is het natuurlijk wel, maar dat helpt maar deels.

Een van de mindere Ghibli's die ik heb gezien, ondanks de status die het heeft. Doe mij maar de meer down to earth films zoals Kiki's Delivery Service en Totoro, want hier kan ik vrijwel niets mee.

2*

Het was al een tijdje geleden, dus het werd weer eens tijd om een Ghibli-film uit de Netflix-catalogus te plukken. De keuze viel op Howl's Moving Castle, en het beviel weer meteen heel goed. Ik hou van de Ghibli-stijl, van Miyazaki's visie; je wordt altijd vanaf de eerste seconde meegesleurd in een uniek, fantasievol en creatief wereldje, vormgegeven door een prachtige tekenstijl, gekarakteriseerd door een magische en gezellige sfeer, en bewoond door sympathieke personages en figuurtjes. Dit geldt dus ook voor Howl's Moving Castle, zeker voor het heerlijk ongedwongen eerste uurtje. De film is op geen enkel moment zwaar plot-gedreven, en Miyazaki geeft veel ruimte aan sfeerschepping en het opbouwen van personages en situaties. Sophie is geen enorm boeiende hoofdfiguur, maar de ambigue Howl spreekt tot de verbeelding, en al de (gekke) bijfiguren rondom hem doen dat eveneens. Het tweede uur van de film zet iets meer in op plotontwikkelingen, en zeker in het laatste gedeelte probeert Miyazaki iets te geforceerd alle verhaallijnen en personages een netjes einde te geven. Hierdoor springt het geheel wat van de hak op de tak, en eindigt de film een beetje chaotisch en onbevredigend.

Mede hierdoor is het uiteindelijk dan ook nipt mijn minst favoriete Ghibli/Miyazaki tot nu toe (wat echter nauwelijks een representatieve uitspraak genoemd kan worden, aangezien dit slechts mijn derde was). Wél knap aan Howl's Moving Castle, in vergelijking met Kiki's Delivery Service en My Neighbor Totoro, is de duidelijke complexiteit die hier aanwezig is. In het verhaal, maar vooral ook in de moraliteit van de personages. Niemand is hier echt onzelfzuchtig goed (op Sophie na dan) of onherstelbaar slecht, en dat maakt de film op een bepaalde manier best wel grootschalig/episch. Ik vind de voorgenoemde twee films echter gewoon ietsje beter in hun kleinschaligheid/intimiteit. Niettemin kijk ik erg uit naar de wat grootsere/omvangrijkere Ghibli-films, en heb ik ook gewoon prima genoten van deze.

3.5*. Mijn volgende Miyazaki zal niet zo lang op zich laten wachten deze keer.

Goed. Opnieuw een anime van Miyazaki die meevalt. Fantasiewereld is zeer goed verteld en weergegeven, verhaal vrij complex gestructureerd. De personages zijn uitgediept. Howl is een dandy maar ook een monster, zonder idealen maar vecht omdat het moet. Het ouder of jonger worden van Sophie symboliseert haar mentale leeftijd en haar persoonlijkheid wordt getekend (pun intended) als een zelfbewust, onafhankelijk vrouw/meisje. Er zijn invloeden van Europese kinderboeken zoals Heidi in de bergen en is gebaseerd op boek van een Brits auteur. Inhoudelijk is de moraal dat oorlog tot niets leidt alleen verschrikking en ellende. Koester innerlijke en uiterlijke schoonheid en geloof in jezelf. Maar - en dat is de grote troef van anime - nergens prekerig of moraliserend.