Ohikkoshi (1993)

Mooi drama over een jong meisje dat moet zien om te gaan met de echtscheiding van haar ouders. Aanvankelijk lijkt alles van een leien dakje te gaan, maar al vlug worden scheuren zichtbaar.

De film volgt het perspectief van het meisje en is lange tijd sociaal drama, met mooi, lijfelijk spel en een frisse aanpak die je typisch Japans kunt noemen. Gaandeweg is Somai echter steeds minder geïnteresseerd in realisme en geeft er een boeddhistische draai die mij aan de romans van Banana Yoshimoto deed denken. Het is misschien wat zoetjes, maar ik vond het hoogtepunt van haar tocht door de natuur, de scene op het water, erg ontroerend.

Ook visueel heeft de film moois te bieden. Wat me een beetje van een hogere score afhoudt is dat ik de film net een tikkie te lang vond en ook niet gelukkig ben met het gebruik van westerse, orkestrale soundtrack, met name in het laatste gedeelte van de film waarin een abstracte, oosterse soundtrack niet op sentiment ingespeeld zou hebben..

Vanaf 11 april 2024 in de bioscoop (re-release, EYE)

De film is eenvoudig in z’n opzet: een vrolijk meisje lijdt onder het feit dat haar ouders scheiden maar ze leert het na wat opstandig gedrag toch accepteren waardoor ze wel wat snel volwassen moet worden. De uitwerking is opvallend complex maar zeker ook mooi en bevat veel symboliek: de film neemt z’n tijd en duurt lang – telkens denk je dat de aftiteling kan komen waarna er toch weer een nieuwe scene komt – maar wordt visueel ook steeds mooier waarbij het naar een surrealistisch slot gaat.

Hartveroverend meesterwerkje

Een Japans pareltje gaande over een echtscheiding waarbij het jonge kind Renko dit absoluut niet ziet zitten. Een mooi ingetogen drama met een prima vertolking van de kleine Tomoko Tobata. Ontwapenend en lief. Beetje eigenzinnig, maar op haar beurt ook best grappig en gevat.

Een aantal boeiende scènes passeren de revue: de band met de vader komt sterk naar voren. De relatie met de moeder is vooral praktischer. Dat nieuwe huishoudschema bijvoorbeeld is iets dat ze ervaart dat door haar strot werd geduwd. Frappant wordt het wanneer ze zichzelf opsluit. De daaropvolgende ruzie van de ouders is tergend. Je moet het maar doen om als ex de nieuwe vriendin van je ex-man te kijk te zetten, neer te halen ...

Gelukkig lag de klemtoon niet op het ruzie maken en ligt de focus geheel bij Renko. Knap camerawerk ook met veel aandacht voor de omgeving, de stad en de natuur.

Midden jaren '00 zat ik al hier, maar ook toen al las ik mee op een aantal Engelstalige fora, Vooral die over dvd releases. Op een ervan zat iemand die erg veel wist van Japanse cinema. Zowel hedendaags als modern. Volgens mij kon hij Japans verstaan en hij had echt veel gezien. Bijvoorbeeld een flinke hoeveelheid films van makers als Mikio Naruse en Keisuke Kinoshita, Toen hem werd gevraagd wat zijn favoriete Japanse film ooit was noemde hij Moving van Shinji Somai. Ik dacht toch al best wat van Japanse cinema te weten, maar ik had nog nooit van zowel film al maker gehoord. Sinds die tijd wilde ik deze zien.

Flash forward naar nu. Langzaam stijgt de bijna vergden Somai in waardering. Zijn films worden opgeknapt en beginnen te verschijnen op blu ray. Deze Moving krijgt zelfs een rerelease. En gisteren zag ik die film waarvan ik midden jaren '00 voor het eerst hoorde.

Moving is deels een voorloper van wat Koreeda en Kawase later maakten in Japan. Maar er is meer aan de hand. De film gaat over een meisje wiens ouders in echtscheiding liggen. En dat is fraai uitgewerkt. De ouders proberen maar slagen er niet in Renko te ontzien. Renko verlangt naar stabiliteit, maar hij krijgt het niet. Het is een drama met drie verschillende personages en bij vlagen hartverscheurend, maar ik snapte Renko wel. Stillistisch veel waarvan ik hou. Oog voor de omgeving en de achtergronden en lange scenes. En een werkelijk fenomenaal gebruik van natuurlijk licht.

Het laatste deel wiordt de film pure poezie. Een bezoek aan een dorpsfestival (dat moet echt een dingetje zijn in Japan, ik ken meer films waarin dat een rol heeft) verandert een surreële queeste naar acceptatie en is van een enorme schoonheid. Let it be, Prachtfilm.

Ga naar deze film in je filmhuis. Een buitenkans.

De 12-jarige Renko [Tomoko Tabata] moet leren leven met het feit dat haar ouders niet langer meer samen willen zijn. Vader Kenichi [Kiichi Nakai] is een man zonder ambities, die het leven neemt zoals het is, moeder Nazuna [Junko Sakurada] werkt zo veel dat ze haar dochter weinig aandacht kan geven. Nazuna stelt zelfs een soort samenlevingscontract op voor haar en Renko, maar dat ziet Renko niet zitten. Ze gaat zich steeds grilliger gedragen, deels in de vergeefse hoop dat ze haar ouders weer bij elkaar kan brengen. Tragikomisch portret van een tiener tijdens een traumatische periode in haar leven is geslaagd als komedie, maar rammelt wanneer het een serieuze toon begint aan te slaan. Het laatste half uur is daarentegen schitterend, ook dankzij het camerawerk van Toyomichi Kurita dat vooral in de 4K-restauratie uitstekend tot zijn recht komt. Het Filmfestival van Venetië bekroonde de 4K-restauratie met een speciale prijs.

Deze film werd langzaamaan minder en minder. De film begint als fijn sfeerportret. Sprekende veelzeggende plaatjes, prima geacteerd, boeiend, prettige soundtrack. Het tempo is ook goed met wat langere scènes die echter precies lang genoeg duren. De film kijkt heel lekker weg zonder saai te worden. Richting het einde werd de film steeds symbolischer en die lange scène bij dat vuurwerk en bij het meer: daar kan ik weinig mee. Ik dacht op den duur dat de jonge Renko iets als zelfdoding had gedaan en dit een oversteek naar de volgende wereld was. Ik vond het wat vreemd, temeer het einde weer aards is en ze gewoon letterlijk bij een meer was. 3,5*.

Wat een parel is dit weer!!! 2024 was de ontdekking van Shinji Sōmai met de Director's Company retrospectieve op het offscreen Filmfestival!

MOVING (Ohikkoshi) - Fast Forward review

Nog enkele dagen op Picl te zien.