Fisshu Sutôrî (2009)

Juweeltje!

Want? Gaat hier sowieso op de lijst hoor.

Erg leuke komedie van Nakamura waarin een aantal uitstapjes naar andere genres gemaakt wordt, maar het toch vooral de droge humor is die zijn stempel op de film drukt.

Vier in verschillende tijden zich afspelende verhaallijnen worden door een te vroeg geboren punk-song met elkaar verbonden op een tot vlak voor het einde mysterieuze wijze, maar die constructie werkt eigenlijk meer als aardig extraatje dan dat je op die verbanden gaat zitten puzzelen.
De kracht van de film zit hem vooral in de verhaallijnen zelf die elk voor zich al engageren en je aan de personages en situaties binden. De humor is droog en je wordt ook op klein niveau steeds op het foute been gezet. Zo hebben de punkers een goed gesprek met elkaar als opeens een tot dan slapend meisje opspringt, wat rondstrompelt en weer knock-out gaat, waarna het gesprek weer opgepakt wordt alsof er niets gebeurd is. De scene blijkt later een voorbereiding te zijn voor een andere grap. Ook leuk de verwijzingen in de film naar o.a. popgeschiedenis.

Mooi geschoten en met een - afgezien van de punk-song - terughoudende en subtiele soundtrack.

De losheid van Japanse komedies, het ogenschijnlijk maar wat raak doen, het onderkoelde acteren en er dan toch in slagen de film een ziel van jewelste mee te geven. Het is om stinkend jaloers op te zijn. Prachtfilm.

Nét niet.

Weet niet wat het is maar het gaat de laatste tijd wat minder met de Japanse film. Iets teveel slordigheden, ietwat te grijs om nog echt zo te kunnen overtuigen als 5 jaar geleden.

Fish Story doet erg veel goed, daar niet van. De structuur van de film is geweldig. Compleet onnavolgbaar aan elkaar genaaid, waardoor je tot op het einde eigenlijk geen idee hebt waar het naartoe wil.

Paar erg goeie droge grappen ook. De opbouw naar de onthulling van de minuut stilte bijvoorbeeld. Geniale anticlimax. Vond het punk-gedeeltje op het einde iets teveel tijd in beslag nemen ivm met de andere stukjes (de platenwinkel was eigenlijk het leukst), maar verder ook daar niks te klagen.

Verder nog wat leuke verwijzingen, Karakte Kid en Armageddon (nogal letterlijk) vielen mij het meest op.

Gewoon jammer dat het visueel allemaal wat onafgewerkt oogt. Niet slecht, niet vervelend of amateuristisch, gewoon wat grijs voor een film als deze. Waar is het fleurige, eigenzinnige en knotsgekke visuele geweld gebleven bij films als deze? Een film als Fish Story is ideaal voor wat gekke opsmuk, maar het blijft allemaal erg gelikt en braaf (verkoopbaar?). Ik mis het best wel.

Grootste euvel van de film, die verder dient als heerlijk vertier. Een typische 3.75* film, die het toch moet stellen met een afronding naar beneden. Jammer, had er graag meer aan kwijt gekund, had er zeker ook iets meer van verwacht.

Erg dikke 3.5*

Toch weer een heerlijk filmpje, hoor! Vooral de platenzaak was toch genieten van suffe droogheid. Dat percentage van waarschijnlijkheid dat de Indiase missie zou slagen: 0,00013%

Inderdaad sleept de film soms wat, zeker in de jaren zeventig, maar doordat ik me bleef afvragen waar het allemaal toe zou gaan leiden, hinderde dat me niet. En al met al zat de clou nog best geinig in elkaar.

Het punkliedje vond ik overigens best okay. De film ook.

Bwah, vond die laatste minuten juist érg jammer en afbreuk doen aan de verder heerlijke constructie. Soort van goedmakertje voor kijkers die niet hebben zitten opletten. Meestal ben ik niet zo snel met verbanden leggen en zo, maar het was hier toch gewoon duidelijk hoe alles in elkaar zat? Dan volgen dus een paar loze minuten met alwéér dat nummer, en ook nog eens te zacht ingezet. Was het maar geëindigd bij het slaperige meisje dat zich excuseert.. er volgt zelfs een zwart scherm en dan de eerste noten van het nummer. Perfect einde. Op de aftiteling had het nummer ook nog wel een keer gewerkt.

Had makkelijk 4* kunnen zijn, maar nu zit ik op de score van OH en rond ik denk ik ook maar naar beneden af..

“’t Zal wel,” was het eerste dat mij te binnen schoot na afloop van de film. Ik vond er niet veel aan. Drie magere verhaaltjes, die door een vierde verhaallijn aan elkaar geplakt worden en tegen het einde van de film nog een keer in vogelvlucht voorbijkomen. Ik sluit niet uit dat mijn waardering negatief beïnvloed is door de punkmuziek, bepaald niet mijn favoriete muziekgenre.

Fijne Japanse komedie over een punk band uit 1974 (een jaar voor de Sex Pistols), die een liedje opnemen, waardoor in 2012 misschien de wereld wordt gered.

In 4,5 aardige verhaaltjes leren we verschillende personen in deze geschiedenis kennen. Elk filmpje heeft een ander tijdsbeeld. Die op de ferry vond ik het leukst.

Het geheel is meer dan de som der delen.

Kleine 4