Kûchû Teien (2005)

Een klein typisch Japans familiedrama, waar bestaande conventies rondom het gezin aan de kaak worden gesteld. Zoals wel vaker houdt iedereen er een tweede agenda op na, maar trachten ze het gezin bijeen te houden, met enkele Japanse gezinstereotypen die we gewend zijn geraakt uit andere films.

Voor mij onderscheiden dergelijke films zich vooral via de visuele invulling, die in dit geval licht tegenvalt. Leuk zijn de (droom)scènes waar iemands innerlijk gevisualiseerd wordt en eindigt in een bloederige moord of bijv. langdurig gegil. Ook werkten de ronddraaiende camera en beelden leuk door in de thematiek van de film, al kan ik me voorstellen dat sommigen er lichtelijk misselijk van worden. Maar voor de rest oogt de film vooral wat conventioneler.

Verder genoeg aardige scènes die je bijblijven. Zo vond ik de scène in de bus erg fraai, waar de vader achter in de bus zit en respectievelijk zus en broer binnen komen. De verhoudingen tussen hen voelen op dat moment afstandelijk, maar toch heel erg warm. Maar uiteindelijk heeft de film te weinig identiteit voor iemand die eerder de twee geweldige films Blue Spring en 9 Souls heeft gemaakt. Wat niet wegneemt dat ik alweer erg uitkijk naar z’n volgende film.

Een film die bol staat van de onderhuidse gevoelens, en deze ook in beeld brengt waardoor Hanging Garden het ene moment dolkomisch kan zijn, maar het andere moment zo bitter en wrang dat je je er zeer ongemakkelijk door voelt - alsof iemand plotseling met de nagels over een schoolbord krast terwijl er juist een goede grap wordt verteld. Zoals een hilarisch moment plotseling ijskoud wordt gemaakt door wrange, verontrustende en onheilspellende beelden was soms echt verbijsterend.

Hanging Garden is een indringende film, die tot in de manier van filmen thematisch lijkt te zijn: je slingert als kijker letterlijk om en over de verwikkelingen binnen de schijnbaar zo gelukkige familie heen, maar krijgt regelmatig een inkijkje in wat er achter de vele maskers schuilgaat.

4*, maar zeker nog een film om te herzien.

Eigenlijk voor mij de grote verrassing van het Dejima-festival. Vooral omdat dit een film was die ik vrijwel zonder verwachtingspatroon ging zien, ondanks dat ik kort geleden nog Toyoda's Blue Spring zag.

Ik vind deze film een stap vooruit in vergelijking met het behoorlijk interessante, maar wat onevenwichtige Blue Spring.

The Hanging Garden gaat over een familie die als huisregel heeft dat er geen geheimen voor elkaar zijn. In de loop der tijd is die regel ervoor gaan zorgen dat de gezinsleden onderling een rol spelen. En buiten het gezin er een tweede leven op nahouden. De moeder, die de architect is van deze gezinsregel, heeft bijna wiskundig de kans op een gelukkig gezin geanalyseerd toen ze jong was en dacht het gevonden te hebben, na een eigen jeugd die ze niet bepaald als prettig ervoer. Zodoende woont het gezin in een zeventien jaar geleden zeer populaire nieuwe, hippe buitenwijk van Tokyo. Maar aan het vroege verval en de onpersoonlijkheid van de wijk zie je ook het verval van het ideale gezin terug.

Klein vind ik de film helemaal niet. The Hanging Garden is een wrange, zwartkomische film. Een film die nogal eens van toon veranderd en ietwat dik is aangezet. Hij zit ook vol onderlinge verwijzigen (zo keert de titel op een paar manieren in de film terug en keren ook de draaiende en kantelende camara's zijn op andere zaken terug te voeren) en kent wat surreële droommomenten. Ondanks dat de film het risico loopt dan nogal gekunsteld over te komen werkt het wonderwel allemaal en is het zelfs een vrij toegankelijke film.

Zeker 4.0*

Wéér een erg bijzondere film van Toyoda. Een op het eerste oog typisch Japans drama, maar met een surrealistische tint.

Het begin van de film vond ik weinig boeiend, en het leek op een middelmatige film uit te lopen. Echter, hoe verder de film vorderde, hoe boeiender ik hem begon te vinden, met gevolg dat ik het einde werkelijk prachtig vond.

We volgen een ‘doorsnee’ familie, met vreemde trekjes (wat me een beetje deed denken aan Yamada-kun) en ogenschijnlijk geen geheimen. Echter, we krijgen doormiddel van grappige en wrange scènes situaties te zien waar anders uit blijkt. De humor wordt afgewisseld met camera swings en droomscenario’s, die surreëel aandeden. En juist daar zit de kracht van de film, het lijkt haast een komedie, maar hoe verder hij vordert, hoe meer het uitloopt op een intieme kijk in een familie. Met een geniaal poëtisch einde.

Aardig moeilijke film van Toyoda weer, die me steeds weer weet te verbazen. Een typisch Japans drama dat niet al te bijzonder lijkt, maar zich ontpopt tot een klein meesterwerkje. Als het begin wat consistenter had aangevoeld had ik het een meesterwerk kunnen noemen. Trouwens ook leuk om eindelijk Anne Suzuki weer eens te zien en om UA tijdens het einde van de film te horen. Toyoda weet wel telkens een bijzondere soundtrack neer te zetten.

Ook de vierde film van Toyoda kon mij bekoren.

Opnieuw een geweldig intro, waardoor je makkelijk door het minst boeiende gedeelte van de film loopt.

Toyoda weet van een simpel Japans gezinsdrama toch wat bijzonders te maken. Een aantal surreële scènes, aardige shots, een fijne sfeer en je haalt zo 4* binnen. En zoals danuz al zegt, wederom een bijzondere soundtrack. Ook een film die nog een tijdje na blijft galmen.

4.0*

Wederom erg sterk.

Opvallend is de afwezigheid van Yamada en het ontbreken van de karakteristieke gitaarmuziek, maar voor dat laatste krijgen we onder andere Brahms' derde symfonie voor terug.

Voor de rest is het typisch Toyoda. Humor, negativiteit, en toch dat sprankje hoop. En als vanouds mooi geschoten beelden. Mooi hoe de psychologische doorbraak van moeder is weergegeven. Aanvankelijk doet het erg luguber aan met al het bloed, maar als ze zo hoog begint te gillen, komt het zinnetje "We komen allemaal huilend en onder het bloed ter wereld" weer in de herinnering naar boven drijven en krijgt het allemaal een plaats.

4*.

De vierde film die ik van Toyoda gezien heb en tevens voor mij ook zijn beste. Dat heeft deze film vooral te danken aan de zeer mooie cinematografie. De heen en weer bewegende beelden - we zagen o.a. hoe door het gebruik van de camera een groot complex als een rad rondgedraaid werd, waarna de titel van de film verscheen - vond ik zeer mooi. Dat kan ook gezegd worden van enkele surrealistische scènes, waarvan de laatste scène - de regen die veranderde in bloedrood zodat alles ineens rood kleurde met als soundtrack tokkelmuziek en een gillende moeder - voor mij op visueel vlak toch de mooiste scène was. En wat de soundtrack betreft; Brahms doet het voor mij altijd goed, hoewel zijn muziek i.t.t. de muziek van Beethoven en Wagner toch maar zelden in films te horen is.

4,0*

Fijne Toyoda.

Z'n laatste voor z'n verplichte break. Grappig om te zien hoe er soms te pas en te onpas naar weed werd verwezen, dat zou hem duur te staan komen. Wat mij betreft wel een nuttige break, want hoewel deze film best leuk is, is z'n latere werk toch héél wat beter.

Een "normaal" gezin zou ik het niet noemen, integendeel. Een gezin waar iedereen altijd de waarheid vertelt en geen schaamte kent. Althans, dat is de premisse, want al snel blijkt dat ook dit maar een masker is. Zeker niet de eerste Japanse film waar "het gezin" langzaam uit elkaar valt, Kuchu Teien valt alleen wat tussen de verschillende strekkingen in.

Doet af en toe een klein (klein!) beetje denken aan Visitor Q, maar dit is toch veel braver. Echt grimmig of dramatisch wil het ook weer niet worden, daarvoor is het net allemaal iets te zwart-komisch. Toyoda weet wel een degelijk sfeertje neer te zetten, maar het is net iets teveel net-niet.

Visueel hetzelfde verhaal. Leuk camerawerk en bij momenten toffe trucjes, maar het ziet er soms ook wat gewoontjes uit. Had iets meer aandacht aan besteed worden. De soundtrack vond ik vooral weinig opvallend, maar verder zeker niet vervelend.

En zo is dit een bovengemiddelde mix van drama en zwarte comedy die makkelijk de speelduur vol krijgt, maar nooit echt boven soortgelijke films weet uit te stijgen.

3.5*

Het duurde vrij lang, eigenlijk tot aan het venijnige verjaardagsfeestje, alvorens de film mij enigszins kon boeien. De spielerei met de camera heeft naar mijn smaak nauwelijks toegevoegde waarde voor de film. Al met al is mijn eerste Toyoda mij niet meegevallen.

De eerste uit de blu ray box van Toyoda.

Fijn japans drama over een schijnbare happy family, maar onderhuids speelt er van alles. Ingetogen gekkigheid, zoals enkel Japanners dat zo liefdevol kunnen brengen.

Ruime 3,5