Riri Shushu no Subete (2001)

Dit is echt een ontzettend mooie en bijzondere film. Een erg scherp drama over de Japanse (tiener)cultuur en waarschijnlijk de beste 'coming of age' film die ik ooit heb gezien. Ook de soundtrack is geniaal. De film duurde zo'n 140 minuten maar voor m'n gevoel had hij wel eeuwig mogen duren.. 4,5*

Erg mooie poster trouwens...

All About Lily Chou-Chou is een film die omschreven kan worden als incoherent, plot- en structuurloos zonder begin of eind, en met gebrek aan karakters, narratie en ontwikkeling. Velen dragen deze punten aan als kritiek. Dit is echter een film die je moet nemen zoals hij is, en de kritiek vind ik niet op z’n plaats; de genoemde onconventionele aspecten dragen juist bij aan de doeltreffendheid van dit meesterwerk. Zo zorgt de anonimiteit dat gepaard gaat met bijvoorbeeld het feit dat het onduidelijk is wie de hoofdpersonages precies zijn, hoe ze heten etc. ervoor dat de problemen die deze film behandelt niet specifiek van toepassing zijn op bepaalde personen, maar juist op de gehele Japanse bevolkingsgroep, en met name natuurlijk de jeugd, die, zo blijkt, zwaar te lijden heeft onder problemen zoals gebrek aan open communicatie (want dat past over het algemeen niet binnen het Japanse normen- en waardensysteem van onder andere geslotenheid en eer), pesterijen en druk om te presteren. Dit heeft tot gevolg dat jongeren toevlucht zoeken in expressie zoals manga, anime, mode en in dit geval popmuziek. In het echt gebeurt dit op een dusdanige schaal dat het niet voor niets zo is dat er zo vaak wordt verwezen naar de Japanse cyber/pop-cultuur. Japanse popmuziek is overigens naar mijn mening ook van een zeer hoog niveau en zelf luister ik vrijwel dagelijks naar geweldige artiesten zoals Ayumi Hamasaki en Do As Infinity. Speciaal voor deze film heeft Shunji Iwai in samenwerking met vermaarde producer Takeshi Kobayashi een album opgenomen dat, en het woord ironisch is hierbij nog een understatement aangezien deze film gaat over de problemen die mede tot de vorming van de cyber/pop-cultuur hebben geleid, wat mij betreft misschien wel het beste pop-album ooit opleverde.

All About Lily Chou-Chou is een briljante, zeer diepgaande, doeltreffende, realistische (hoewel soms ietwat grotesk), maar ook erg moeilijke en onconventionele (en derhalve eigenlijk ook alleen maar geschikt voor de doogewinterde filmliefhebber) film over (de problemen van) de Japanse jeugd. Een meesterwerk.

Matig tot degelijke film. Wat ik vooral miste was een duidelijke stempel van de regisseur, en een steadycam. Veel te veel handycam scenes, en artistiek gezien veel te weinig controle om van een mooie film te spreken. Veelal gewoon gefilmd wat er te filmen viel, en ivm andere Japanse films is dit toch wel een tegenvaller. Muziek was ook best matig, met wat doordeweekse J-Pop en pianonummers.

Wat me waarschijnlijk het meest afstootte was het hele popgebeuren en het immertrieste jongetje, maar dat zijn persoonlijke minpunten, iets wat ik de film niet kan aanrekenen.

Gezien de omstandigheden toch nog een degelijke film, maar zat veel meer in.

PS: dit realistisch/weerspiegeling van de (Japanse) jeugd noemen is eigenlijk fout, aangezien het maar een klein deel weergeeft. Typsiche denkfout die filmfans wel eens durven maken

2.5*

Ik noem het anders het beste popmuziek ooit gemaakt.


Ben dat met je eens. Dit is natuurlijk te grotesk. De basisproblemen (ik noemde ze al eerder) die aan de kaak worden gesteld gelden echter over het algemeen wél voor geheel Japan, dat is common knowledge.


Zou je dit willen verduidelijken?


Dit is heel herkenbaar; er zijn velen die je mening delen. Zelf vind ik het prachtig, revolutionair bijna. Heb niets van dat alles als storend ervaren, integendeel. Misschien helpt het als je het eens als een documentaire probeert te zien..

Ik blijf het hoe dan ook een geniale film vinden. Wellicht mijn favoriete Japanse film.

Het handycam gebeuren is niet direct storend, vandaar de 2.5* die de film nog krijgt, maar het voegt niet direct toe wat ik verwacht van een film.

Over J-Pop kan ik kort zijn, ik vind het niks beter dan Amerikaanse pop. Ik ben dan ook helemaal niet geboeid door het popgebeuren in het algemeen, al die message boards met bovennatuurlijk 'gelul' over popidolen etc. Ik kan er maar weining sympathie voor opbrengen.
Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor het jongetje. Ik kan moeilijk overweg met mensen die gewoon op hun kop laten zitten en niks terugdoen. Maar zoals ik dus al zei, dat zijn persoonlijke kwesties die ik de film niet kan aanrekenen.

Het is inderdaad misschien beter dit als docu te zien, maar dat is het natuurlijk niet, het blijft een film. Het is realistisch in zoverre dat het inderdaad over algemene problemen gaat, maar echt realisme behoeft natuurlijk een objectieve kijk, en een algemeen beeld, wat in deze film toch wel onbreekt (wat gewoon is voor een drama als dit).

Wat te zeggen over deze film.
Ik zou zo wel een stuk of 5 dingen kunnen opnoemen uit deze film die ik normaal als storend zou ervaren, handycam camerawerk (word niet heel vaak gebruikt overigens), geen duidelijk verhaal.
Maar op een of andere manier stoorde ik me er helemaal niet aan, ik liet me meesleuren door de film de muziek en de plaatjes; een van de beste scènes vond ik; als die jongen keihard gaat schreeuwen als hij in een weiland staat, prachtig. En als dat meisje boos word op die jongen en het water in loopt, en er zijn nog wel een paar 100 scènes die ik erg sterk vond.

Aan de ene kant zou ik deze film niet aanraden aan de meeste MMers, aan veel berichten te hebben gelezen willen de meeste toch wel een duidelijk verhaal. En dat wil ik meestal ook wel maar hier hoefde het even niet, de film raakte net de juiste snaar. Dus als je even zin hebt in een betoverend filmpje huur deze dan even (als je videotheek het heeft, deze film is geloof ik niet heel bekend, voor de mensen die in Amsterdam wonen kun je het in ieder geval halen bij de cultvideotheek)

4 zeer dikke sterren.

Hmm, dan hebben wij een andere film gezien, na ongeveer drie kwartier is het bijna niet anders

Wederom een Iwai die mij licht frustreert. Heerlijke film om te zien, om in mee te gaan en bij weg te dromen. Visueel zoals ik mijn films graag zie, maar plotsgewijs doet het me allemaal niet zoveel. Een gedeelte uit het leven van een paar school kinderen met de nodige rompslomp, het zal allemaal wel.

Ondanks de relatief lage scores die ik uitdeel, behoort Iwai wel steeds meer tot een van mijn favoriete regisseurs. Ik heb zo het vermoeden dat dat toppertje nog wel boven water komt drijven. Met een beetje geluk vind ik mijn gading in een van de enkele films van hem die ik nog niet gezien heb.

Zeer mooi en aangrijpende film, een van de eerst aangrijpende Japanse films die ik gezien heb. De meeste die ik ken zijn erg mooi, of bizarre. Een film die me niet makkelijk loslaat.

De film is erg warrig en vaak niet te begrijpen. 'Wie is wie?' Was een vraag die ik mezelf vaak stelde. Maar op zich vond ik dit totaal geen probleem, omdat de film zelf een erg mooi en poëtische uitstraling had. De gebeurtenissen zijn stuk voor stuk aangrijpend en mooi tegelijk. Nog nooit was een dood meisje dat net van een elektrische tijdsmast is afgesprongen zo mooi en vredig . Het handycam gedeelte in het midden vond ik na een tijdje wel een beetje vervelend worden, maar had ook wel weer zijn charme..

Wat me vooral raakte was dat ik me goed kon inleven in de gevoellens die de film bij me losmaakte. Je ziet vaak bij films met 'deprimerende' plots dat het je bijna de strot ingebouwd word, maar hier bleef het erg mooi en subtiel. Het denkwerk werd echt aan de kijker overgelaten.

Dit was mijn 3e Iwai film en bijna even mooi als Hana And Alice. Het had allemaal net ietsje speelser gekund, maar zeker een film die me nablijft en ik toch maar is moet aanschaffen.

4,5*

Doordat het allemaal wat warrig aan deed had ik moeite om "in" de film te komen, wat de lengte ook stuk onaangenamer maakte.

Gelukkig zag het er allemaal prima uit (nergens gestoord aan de handycam) en was de muziek top.

Als deze film een stuk korter was geweest had hij makkelijk de 4* gehaald. Ik hou het voor nu op 3,5*

Ik bekeek deze film niet, ik beleefde hem. Ik vond hem ronduit geweldig. *4.5

Beter dan dat zo kort beschrijven kan ik niet Het is inderdaad erg intrigerend hoe alles aan het publiek over gelaten wordt. Net als Swallowtail & Butterfly, mijn eerste film van Shunji Iwai, vind ik dit ook een topfilm. Nu de rest nog zien

4 sterren.

Echt een top film!

Prachtig gebruik van simpele alledaagse locaties, perfecte belans tussen sfeer, actie, verhaal en ontwikkeling met dito ondersteuning door het camera-, muziek en kleurgebruik. Iwai Shunji is echt een meester al werkt dat niet altijd even goed (grotesk wordt ergens hier gebruikt, is wel een passend woord). Dit is echt zijn topper.

De begin- en eindscene zijn verbluffend mooi en eenvoudig, maar er zijn meer onvergetelijke momenten. Enige waar ik aan moest wennen waren de -zeker in het begin- veel voorkomende chatteksten. Maar de film is als chat/website project begonnnen begreep ik, nadat de regisseur Faye Wong had zien optreden, de typische J-pop inderdaad. Dus wie ben ik....?

Top 10 plekje voor de "Beste Japanse film in de 21e eeuw" zover ik dat zinnig kan beoordelen (zag er iets meer dan 60).

Waar en wanneer heb je deze film gezien? Is ie hier op dvd uit?

Gewoon te verkrijgen bij yesasia en boudisque.

Pffff...Heb deze nog steeds hier liggen (al een paar jaar), maar nog steeds niet aan toe gekomen...

Bij Boudisque gekocht: 12,99 in Amsterdam. In Utrecht vreemd genoeg 29,99.

Nee, hier kan ik niks mee. Ik heb m na een half uur uitgezet. Begon me op m'n zenuwen te werken.

Wat een ervaring om deze film gezien te hebben! Prachtige beelden met mooie muziek en een sfeer die vaak zo beklemmend en hypnotiserend was dat ik er compleet ingezogen werd!

De handycam-beelden op een gegeven moment stoorden mij totaal niet. Het maakte mij eerder nieuwsgieriger omdat ik op de één of andere manier kreeg ik het gevoel dat het inderdaad uitgewerkt werd naar een soort climax.

Dit was geen filmen meer, dit was gewoon pure poëzie in beeld gevormd.

Heerlijk!

Ik heb de DVD uitgeleend, maar wil m zeker ook weer eens herkijken binnenkort

Ik had de dvd al een hele tijd op de plank liggen. Toevallig wat lovende berichten hier gelezen, en ik zag de opvallend mooie hoes liggen in de Boudisque in Amsterdam voor een euro of 7, dus zodoende maar meegenomen. Vanwege de redelijk lange speelduur bleef hij echter liggen, en raakte hij een beetje in de vergetelheid.

Deze week heb ik hem toch maar eens op gezet. En het was een geweldige belevenis. De laatste tijd had ik helaas een hoop rotzooi en nonsens film gezien, en dit is dan weer het ander uiterste. Vooral de fantastische hypnotiserende sfeer die de hele film aanhoudt is erg verbluffend.

Geweldig hoe de film voortkabbelt (op een manier die me ergens een beetje liet denken aan Taste of Tea, al is de film voor de rest daar niet mee te vergelijken) zonder dat er naar een climax of iets wordt toe gewerkt., maar toch meeslepend is. We krijgen de ene na de andere mooie scene voorgeschoteld.

J-Pop zal ook nooit mijn ding worden, maar storend vond ik het hier zeker niet. Ik heb veel slechter gehoord van Japanse artiesten. De piano muziek pakte ook alleen maar goed uit naar mijn mening. De kritiek over het handycam werk deel ik niet. Slechts bij bepaalde scenes werd het naar mijn idee verkeerd toegepast.

Weerspiegeling van de Japanse jeugd wordt hier boven vaak genoemd. Ik weet het niet.... Dat is natuurlijk sowieso altijd een selectie, zoals Onderhond ook al zei. Verder weet ik ook niet of ik dat nou zo belangrijk vind in deze film. Eigelijk kan dat me gestolen worden. Wat mij bij deze film boeit, is hoe de gebeurtenissen stuk voor stuk geweldig in beeld worden gebracht. Subtiel, mooi gefilmd, goed ondersteund met muziek, en vaak toch ontzettend pakkend en ontroerend.

Een ontzettend sterk staaltje film werk. Veel te lang uitgesteld is mijn slot conclusie. 4,5*

Fantastisch!!
Wat een voelbare pijn zet de director neer.

Wat een geweldige film..... Ik kon hem niet altijd even goed volgen, maar liet me, net als een poster hierboven meeslepen in de film, meeslepen in de geweldige deprimerende sfeer. Hoewel de situaties in de film enigzins overdreven zullen zijn, kan wellicht iedereen zich een dergeleijke jeugd herinneren......

Gister compleet op de gok (zonder dat ik vooraf wist waar het over ging) opgezet en ik vond het heel eigenaardig en bovenal erg moeilijk om naar te kijken. De eerste helft is bijzonder traag en dus behoorlijk moeilijk om doorheen te komen, maar ook de andere helft duurde vaak erg lang zonder dat er verder veel gebeurde, daarnaast heeft het geen duidelijke verhaalstructuur en was ik op een gegeven moment ook een beetje in de war over wie nou eigenlijk wie was, dit kwam echter vooral door de vele onwaarschijnlijke plotwendingen. Normaal zouden deze minpunten me op een laag cijfer brengen maar deze film is een geval apart. Het fantastische (soms haast poetische) sfeertje, het sterke geloofwaardige acteerwerk, de levensechte weerspiegeling van hoe moeilijk het kan zijn wanneer je anders bent en natuurlijk de vele visuele pracht (oa de vliegerscene, de scene waar dat ene meisje van schaamte het water in liep en de vele scenes in het rijstveld hielden me de redelijk lange speelduur aan het scherm gekluisterd. Verder kent het geheel nog genoeg aangrijpende als absurde scenes en werke de muziek ook erg goed. Al met al een erg bijzonder filmpje die ik zeker niet snel zal vergeten en ik zeker nog eens zal bekijken, al is het maar om alles nog een beetje op een rijtje te zetten.

3,5 sterren

Gehuurd op basis van de mooie cover, en bleek een goede gok te zijn. Ik heb het normaal gesproken niet zo op films met een lange speelduur, maar dit was een uitzondering. 2 1/2 uur lang geboeid gebleven door kleine dingetjes, zoals uitstekende natuur/plattelandschoten van de onbekende regisseur. Hoogtepunt is de scene op de poster. Een van de mooiste scene's die de Aziatische filmwereld mij tot nu toe heeft voorgeschoteld. Erg jammer was dat de boodschap overal doorheen dreunde. Had hier en daar best losgelaten mogen worden, daarbovenop vond ik het ook nog eens een ouwelullenprietpraat van jewelste. Teveel "easy" drama, met een zooi schoolkinderen, die ofwel midden in het verhaal verdwijnt of zelfs sterft, of het gewoon niet meer kan handelen en zich vastklampt aan crappy popliedjes. Maar daarnaast was het een erg mooie film, die geen moment verveelde. 3,5*

Verhoog met een halfje! De beelden blijven (nog steeds) heel erg hangen...

Net als bij Hana & Alice weet de thematiek me niet voldoende te boeien hier. De algehele apathie die onder de Japanse jeugd blijkt te heersen maakte mijzelf na een klein half uur ook tamelijk apathisch tegenover deze film. Ik kon me maar moeilijk verplaatsen in de scholieren, waardoor de aandacht op momenten verslapte. Helaas duurt All About Lily Chou-Chou ook nog eens twee en een half uur, waardoor het een behoorlijk lange zit was. Visueel is het dan wel weer redelijk genieten, hoewel de handycam kwaliteit lang niet overal even gepast is. Scènes als het vliegeren, de openings- en eindscènes in het groene gras en de paarsgeverfde jongen in de modderpoel springen positief uit boven vele minder uitgekiende shots, waarbij de handycam de beelden eerder lelijk maakt dan een bepaalde sfeer meegeeft. De Japanse popnummers vielen mij erg mee trouwens. Niet van het kaliber K3 en ze pasten goed bij de druilerige sfeer. Kleine dingen zoals de chat intermezzo's zijn leuke vondsten en geven All About Lily Chou-Chou een eigen karakter.

Gelukkig heeft Iwai met Picnic al bewezen dat hij ook minder melodramatische films kan maken. Na twee redelijke tegenvallers ben ik benieuwd wat deze toch wel interessante regisseur nog meer te bieden heeft.

Een prachtige film die volledig opgaat in de belevingswereld van enkele tieners en dit weet te visualiseren met enkele zeer doeltreffende scenes. De openingsscene, de scene met de elekriciteitsmast, de vakantieopnames, het meisje in het water, de schreeuwende jongen......Allemaal scenes om in te lijsten! De muziek in de film is in die zin aanstekelijk dat niet alleen de hoofdrolspeler de muziek van Lily Chou Chou weet te appreciëren. Naast de geslaagde muziek ook even een dikke pluim uitdelen aan Iwai die voor een visueel aantrekkelijke film zorgt, die voortdurend met overbelichting aan het spelen is. 4,5*

Een film die je een dromerige wereld binnensleurt...totdat je je realiseert dat het eigenlijk helemaal geen mooie droom is....een nachtmerrie blijkt het te zijn.
Een nachtmerrie die speelt in het dagelijkse leven van een groep Japanse scholieren die elkaar de meest vreselijke dingen aandoen.
Geweldig hoe we in de zomervakantie opeens overschakelen naar een half uur durende vakantie-film.
En ondertussen zie je de wanhoopskreten verschijnen op de website over zangeres Lily Chou-Chou.
Meesterwerk!

Veel complexer dan wat ik eerder zag en vrolijk is het niet, maar zijn romantische zelf is Iwai nog wel af en toe. Bijvoorbeeld in de scene met de vliegers. Maar verder is dit vooral een hard portret van teenage angst, van vluchten voor het leven door in jezelf te kruipen of juist door je geweten los te laten. Elkaar vinden op een forum met een gezamelijke passie. Maar uiteindelijk niet door pantsers heenkomen

Veruit de meest ambitieuze en eigenlijk ook de meest geslaagde Iwai die ik tot nu toe zag. Met veel verschillende sferen. En Debussy combineren met chatteksten klinkt bizar maar pakt geweldig uit.

4.0*

Ik vond dit ook een veel zwaardere film dan ik verwachtte. Ik zag hem direct na Iwai's April Story en dacht iets soortgelijks te krijgen, maar waar dat een ultra-luchtig filmpje is, gaat het hier om een vrij ontoegankelijk, voornamelijk deprimerend werkje. Het duurde nogal eventjes voor ik er echt in zat, vooral omdat Iwai het aanvankelijk nogal onduidelijk filmt allemaal. Hij weigert in het eerste uur vaak zijn hoofdpersonages goed te laten zien. De hoofdpersoon, Yuichi, loopt dan ook nog eens vaak met gebogen hoofd, waardoor als hij in totaalshots met andere personages te zien is het moeilijk te zeggen is wie hij is. Ik vond de beeldkwaliteit soms ook wat aan helderheid missen, wat ook niet hielp. Dit probleem beperkte zich gelukkig eveneens tot het eerste uur.

En dan is er nog het vreemde feit dat het verhaal middenin begint, na een flinke tijd ineens teruggaat naar het het werkelijke begin van het verhaal om vervolgens chronologisch verder te gaan, minus het middenstuk dat we al gehad hebben. Op zich niet zo uniek en dankzij de chatberichten over het algemeen wel te volgen, maar ik weet nu nog steeds niet waarom zo'n vreemde structuur gekozen is. Het voegt niets toe aan de dramatische impact en lijkt ook geen thematisch belang te hebben. Het ruikt wat naar interessantdoenerij.

Als laatste is er nog die ellenlange vakantie van de jongens, gefilmd met een handheld camera. Ik dacht dat er geen einde aan kwam en dat het een moedwillige poging was van Iwai om zijn publiek zich dood te laten vervelen. Al had deze passage nog een vrij krachtig einde, met de dood van die man en het weggooien van het geld.

Iwai maakt dus op zijn zacht gezegd soms nogal eens wat vreemde keuzes. Hij lijkt rusteloos te willen experimenteren en ik weet niet zeker of dit wel het juiste onderwerp is om dat te doen. Juist een film over pesten heeft een bepaalde urgentie nodig naar mijn gevoel, al ligt dat er misschien aan dat het een thema is dat mij heel gemakkelijk emotioneel maakt. Ook in dat opzicht vind ik het jammer Iwai meteen naar het extreme grijpt door het pesten om te laten slaan in verkrachting en prostitutie, iets waarvan ik niet zeker weet of het in de context van die omgeving wel geloofwaardig is. Misschien wacht ik nog wel gewoon op dé film over pesten. Ze hebben nogal eens de neiging om of te hard of juist te soft te zijn. Bluebird blijft vooralsnog de meest effectieve, ondanks het zwakke einde.

Al die kritiek terzijde is Iwai toch ook weer een onmiskenbaar talent en vooral de tweede helft, na die vervloekte vakantie zitten er veel sterke scènes in. Met name rond dat meisje dat de prostitutie ingaat. De beste scènes zijn hier al vaak genoemd, zoals die waarin zij het water in loopt of het moment met de vliegers. De climax van de film, met de moord op Hoshino is ook een echt hoogtepunt. Het is ook echt een mooie vondst om die obsessie voor die popster als achtergrondverhaal te gebruiken. Het contrasteert mooi met de hoofdlijn. En zoals gezegd, films over pesten raken me al snel, waardoor de film niet geheel ontoegankelijk werd.
3,5*

Een moeilijk te volgen meestwerk waarvan alle losse elementen samen als een mooie puzzle in elkaar vallen. Een soort poetische droom die langzaam voor je ogen afspeelt zeg maar. Een absolute verrassing. Ik ben helemaal geen fan van oude Japanese films die weer te langzaam en poëtisch zijn, maar ik vind moderne Japanse films juist erg goed.

De hoofdrolspeler is gewoon dezelfde kerel als de hoofdrolspeler in Yakuza Apocalypse van Miike eerder dit jaar?! Geweldig.