La Haine (1995)

Goed.

Mooi drama. Erg tof geregisseerd ook. Er is werkelijk geen minuut te veel of te weinig naar de film gegaan. Op dat vlak klopt het gewoon. Bovendien is het zwart-wit aangenaam kijken. Het is hier niet gebruikt als gemakkelijk trucje om het allemaal wat grauwer te maken.

Vincent Cassel en z'n kompanen Hubert Koundé en Saïd Taghmaoui acteren verder ook de pannen van het dak. Cassel springt door z'n naam het meest in het oog, maar ik vind bv. die Koundé absoluut niet onder doen. Die geeft ook een klein beetje sympathie mee aan een verder onsympathiek personage. En dat is tegelijkertijd ook een beetje het probleem. Het einde zou een mokerslag moeten zijn, maar ik vind het net iets te potsierlijk. Iets te gemakkelijk ook, zeker dat laatste s(c)hot. Als serieus bedoelde aanklacht tegen een hoop problematieken uit de banlieue kan het mij net niet genoeg beroeren, ook al is de verpakking uitstekend gedaan.

3,5

Een soort Franse tegenhanger van Do the right thing, dacht ik vooraf, maar tijdens het kijken moest ik door de rusteloze camera en de knappe montage eerder aan Cidade de Deus denken. Gelukkig zit er lucht in de film, bijvoorbeeld wanneer je ontdekt dat al dat heftige geruzie tussen de drie vrienden eigenlijk niets anders is dan hun gebruikelijke manier om met elkaar om te gaan, of het moment waarop er plotseling een man uit een WC-cabine tevoorschijn komt om een verhaal te vertellen dat schijnbaar niets te maken heeft met waar de vrienden het over hebben maar waar ze toch min of meer gebiologeerd naar luisteren. Vincent Cassel ziet er uit alsof hij elk moment kan gaan exploderen, maar na verloop van tijd begon ik zelfs voor hèm iets van sympathie te voelen, en de laatste scène kwam toch hard aan. Zeer indrukwekkend, en hoewel inmiddels 28 jaar oud heeft deze film volgens mij nog geen centime aan actualiteit ingeboet.

Subliem. De sleutelzin lijkt wel deze te zijn : 'niet de val maar de landing is belangrijk'. Maar wat wil dit precies zeggen ? Er zijn wel meer raadsels in de film. Waarom vertelt die oude man het verhaal van Monsieur Grunbeck ? Hoe komt die auto in de boksgym terecht zonder dat er een deur is ? La haine vertelt het verhaal van 3 jongeren uit de banlieu (la cité zoals ze zeggen), het is hun POV en het is niet fraai. Hun woongebied is een oorlogszone en de haat komt met volle bakken binnen. Dat voelen we door de eerste beelden (authentieke nieuwsberichten die overgaan in filmbeelden) met de Bob Marley song 'burning and lootin’ op de soundtrack. De titel liegt er niet om. Er is haat voor de politie, haat voor de jongeren, er is haat voor elkaar onderling ... kortom haat regeert in de maatschappij. Maar vooral voelen ze zich alleen (zoals Said zegt : een van ons ? ik ken die niet). De haat is overigens wederzijds : de politie , maatschappij en overheid haten dit ‘tuig’ ook. Kassovitch creëert een sympathie voor de jongeren, ze worden lastig gevallen, uit hun clubhuis (zelfs op een dak) gezet, gearresteerd, mishandeld. Prachtige steadicam shots zoals wanneer de jongeren in het politiebureau komen nadat Said is gearresteerd en plots zien ze (alweer zo’n fantastische circelende camera beweging) wat de bendes hebben uitgespookt in dit politie bureau. Brutale montage en geluidseffecten (die cuts zijn zo scherp), afgemeten compacte beeldcomposities, aftelconstructie naar een onvermijdelijke explosief einde en een leuke knipoog naar Taxi driver. Een magnifieke 'in your face' cinema. Een film die waarschijnlijk Noe in zijn top drie heeft en misschien wel heimelijk wou dat hij dit had gemaakt.

La Haine is een zeer overgewaardeerde film in mijn mening. Ik vond het nergens meeslepend of schokkend. De film is best voorspelbaar, dat komt omdat het niet erg subtiel is. Dat is niet slecht per se maar La Haine is een van die films die de boodschap constant in je gezicht wrijft. Het wordt soms letterlijk in koeienletters voor je gespeld. Daar kan ik me zeer erg aan storen, vooral wanneer het heel "rauw" probeert te zijn. De karakters zijn ook bijna inhoudsloze archetypes van hoe je mensen in die scènes ongeveer voorsteld. Hierdoor voelde ik ook niks voor ze, wat waarschijnlijk de bedoeling is. Het probleem is echter dat de stijl, presentatie en de scènes met "impact" mij niet hadden geraakt. Audiovisueel is de film ook niet heel speciaal, vooral niet wanneer ik La Vie Nouvelle recent heb gezien. De composities waren ook vrijwel basic, er zijn een paar uitzonderingen maar niet meer dan dat. Voordat ik de recensie beëindig wil ik zeggen dat La Haine zeer ongenuanceerd is. Ik had namelijk al een vermoeden wat de film zou gaan proberen. Dat ik teleurgesteld was is zacht uitgedrukt. Kassovitz had beter naar de 'Battle of Algiers' kunnen kijken om te weten hoe je een genuanceerd conflict neerzet.