Fail-Safe (1964)

De favoriete film van George Clooney.

Daar is ie weer, The War Room .

Bijzondere film. De gelijkenissen met Dr. Strangelove zijn evident, alleen daar is het een komische aanval op de situatie en hier een bloedserieuze.

In Strangelove is het ook meer een probleem van menselijke aard, hier de combinatie van mens en technologie.

Erg opvallend om al de recensies te lezen op diverse sites over Kubrick en hoe hij schijnbaar deze film gesaboteerd heeft (onder plagiaatvoorwendselen) zodat hij net iets later uit zou komen dan Strangelove.

Hoe dan ook, blijft een sterke film waar je ook nu nog genoeg angst uit kan halen.

Al was het maar omdat Matthau's personage eng veel lijkt op Wolfowitz .

Inderdaad bloedserieuze en dreigende film met fantastische rollen van de hele cast, met o.a. een jonge Larry Hagman en zelfs Dom De Luise . Dikke 4* met kans op meer.

Prachtige beklemmende sfeer. Ik was erg onder de indruk (ook dat gietzwarte einde). Henry Fonda acteerde ook fenomenaal. De film zette me erg aan het denken. Het is inderdaad een soort serieuze versie van Dr. Strangelove, en doet er ook weinig voor onder vind ik. Sidney Lumet wist/ weet toch altijd mooi die maatschappelijke thema's aan te snijden. Ik vond deze film ook velen malen beter dan de remake uit 2000.

Ik had echt het idee dat de film een uurtje bezig was toen ik bij het einde kwam.

Als je Dr. Strangelove hebt gezien, kun je bij het zien van deze film af en toe amper je lach in houden. Erg ver gaande gelijkenissen. Het is dat deze films zo kort na elkaar uit kwamen dat het eigenlijk niet kan, maar je zou toch bijna zeggen dat Dr. Strangelove een parodie is op Fail Safe of dat Fail Safe de serieuze variant is op Dr. Strangelove. Eigenlijk is het niet helemaal eerlijk want de film van Lumet is gewoon een opzichzelfstaand meesterwerkje.

Ten eerste valt direct op wat voor aandacht Lumet heeft besteed aan het uiterlijk. De zwart-wit fotografie is prachtig en de snelle montage (vooral bij vlagen) versterkt op de juiste momenten het weerzinwekkende gevoel dat hoort bij de dreiging van massavernietiging. En dat terwijl ik in de andere films van Lumet altijd het idee heb dat het visuele ondergeschikt is aan het verhaal en de acteurs.

Dit is eigenlijk het enige a-typische aan deze Lumet. In 12 Angry Man sprak hij zich al uit tegen de (jury)rechtspraak, later in Serpico tegen de politiemacht, in Network tegen de macht van de media, in the Verdict tegen grote bedrijven en advocatenkantoren en in Dog Day Afternoon tegen van alles en nog wat. Andere films die ik van hem zag, waar hij zich nergens druk om maakt, zijn ook een stuk minder. Minder krachtig, minder bevlogen en eenvoudigweg minder goed. In Fail Safe maakt hij zich zorgen om het militaire apparaat en de opkomst van technologie, in tijden van de koude oorlog toen men helemaal doorgeslagen leek in het belang van National Security. Normaal gesproken is het altijd de gewone man die het opneemt tegen het apparaat. Hier is het de president van de US of A. Kan je moeilijk de gewone man noemen. En toch is het zijn tastbare humaniteit die strijdt tegen de uit de hand gelopen technologie.

Het geheel wordt over het algemeen vrij geloofwaardig gebracht en is vooral ook behoorlijk spannend. Alles wordt op beperkte locaties verteld en er wordt wat afgeouwehoerd. Knap hoe boeiend het blijft, ook nu nog, zonder special effects, maar met de kracht van de suggestie. Het eind is een klap in je gezicht en erg overdonderend. Het Hays verplichte tekstje op het eind dat zoiets NOOIT kan gebeuren, is schrijnend en werkt alleen maar averechts. Lumet heeft ons net in een kleine twee uur overtuigd van het gevaar dat dreigt en dat we dom gehouden worden. Natuurlijk is dat ook niet helemaal waar, maar dat de waarheid in het midden ligt is wel duidelijk. 4 sterren.

Uitstekende film waarbij door een mechanisch falen een nucleaire oorlog onvermijdelijk lijkt. Wellicht is het onderwerp minder actueel als destijds, maar dat maakt de film niet minder interessant. Uitstekend geacteerd door de gehele cast en ondanks, of juist mede dankzij, het ontbreken van muziek behoorlijk spannend. Een sterk en angstaanjagend einde met tien snel achter elkaar gemonteerde eindshots.

Het is niet zozeer een mechanisch falen...Het is het vertrouwen in algorithme's als vervanger voor gezond verstand en menselijkheid wat het "spul" de ventilator doet geraken.

Wat een waanzinnig spannende, goed geschreven, geacteerde en gemonteerde film is dit zeg!

Helaas man, we zijn het niet eens ?

Maar misschien was dat te verwachten aangezien ik Dr. Strangelove in mijn top tien heb. Ik had een beetje hetzelfde probleem als het publiek toen, dat ik deze film minder serieus kon nemen omdat de parallellen zo evident zijn, dat het af en toe op de lachspieren werkt. Soms zelfs tot flarden dialoog aan toe (do you recognize my voice...).

MAAR: ik heb wel een andere Lumet in mijn top tien, dat maakt het misschien een beetje goed. Als Strangelove niet had bestaan was het anders geweest en het is allesbehalve eerlijk, maar het is zoals het is... Jammer, want volgens mij is het op zichzelf staand een knappe film, al haalt hij voor mij ook dan nergens de legendarische hoogte van Kubricks hieraan sterk verwante meesterwerk.

Ha, daar begint het dan: de allesvernietigende nucleaire oorlog tussen de Amerikanen en de Russen! Per abuis krijgen een aantal bommenwerpers de order om Moskou te bombarderen met atoombommen. Een war room (even hip als bij Dr. Strangelove) en de president doen er alles aan om deze fout te herstellen. Alles wordt heel serieus aangepakt door Sidney Lumet, maar een droge film is het niet geworden. Fail-Safe bevat namelijk een aantal onverwachte wendingen en de rol van Henry Fonda als president van de USA is ook puik.

Volgens mij één van de eerste keren dat we regelrecht een nucleair conflict induiken (nou ja tegelijkertijd met Dr. Strangelove dan ... ik zou ze in ieder geval niet te vlak na elkaar kijken).
Amerikaanse piloten krijgen de code om atoombommen op Moskou te gooien en zijn niet meer te bereiken na het fail-safe-punt.
Amerikaanse president en het Pentagon kunnen dan met hun Sovjet-collega's aan de slag om te proberen de vliegtuigen op tijd neer te halen.
Zijn zowel bij de VS als bij de Sovjets natuurlijk ook nog wat doordraaiende militairen.
Later nog wel vaker gedaan, soortgelijke situaties, maar nooit zo goed al hier.

Man, man, en dat einde. En die fluittoon tijdens de aftiteling...knoop in je maag.
Een keer n filmpje. Phew.

goede thriller over een mogelijke dreiging tot een atoomoorlog door een vergissing in communicatie .
Henry fonda speelt de president overtuigend en ook wel grappig om Larry hagman dit keer wel heel jong eens te zien .

Sterk: ''This isn’t a movie about why we should fear machines or the people who control them. It’s about how managerial systems can bring about just the things they’re designed to avert''

Verder vind ik dit een hele lastige - ik miste gevoelsmatig juist de suspense die ik in heel veel reviews wel terug benoemd zie komen, en worstelde ook met de serieuze toonzetting hier. In beide gevallen hangt dat gewoon ook met Dr. Strangelove samen. De scherpzinnigheid die in die film zit - zwarte komedie gebruikt om maatschappijkritiek te uiten - miste ik hier, omdat het script veel directer is en daardoor (misschien wat paradoxaal, maar soit) vlakker aanvoelt.

Als ik de ontstaansgeschiedenis van deze film lees, groeit m'n sympathie wel trouwens. Toen Kubrick vernam dat Fail-Safe uit ging komen, klaagde hij de film aan voor plagiaat en slaagde 'ie erin de release indirect on hold te krijgen tot het moment dat Dr. Strangelove al draaide (en een grote hit werd). F-S flopte. Maar dat neemt niet weg dat deze film me nu echt minder pakte, zelfs met die kille laatste scène inbegrepen. De stijlvolle 'director trademarks' hier (snelle zoom, excentriek beeldkader, snelle cutting, constante close-up(s)) doen mijn waardering voor Lumet toenemen, maar tijdens de film droegen ze maar op een enkel moment bij aan een meer intense kijkervaring. Narratief en emotioneel bleef de film op afstand - waar dat los van het Dr. S-argument aan gelegen heeft zal ik later wellicht nog eens achterhalen.

Met niet eens zo enorm veel special effects wist deze film me continu op het puntje van de stoel te houden. Wat een spanning zeg! Prachtig gerestaureerde uitgave van Criterion op blu-ray zorgde voor een kijkfestijn en zweet in mijn handen van de spanning.