Kokuhaku (2010)

Stilistisch, plottechnisch en chronologisch gezien een erg interessante film, die speelt met cause and effect en unreliable narration, al is het dan door de verschillende karakters en de manier waarop informatie langzaam wordt vrijgegeven.

Een met bovenstaande reviews dat het geen film is om onderuitgezakt te kijken na een vermoeiende dag, hij vereist een bovengemiddeld actieve kijkerparticipatie. Misschien wat doorgeschoten in de slo-mo, maar cinematografisch vond ik het zeer de moeite waard. Wat verhaal en karakters betreft, vrij disturbing. Ik heb hem gekeken zonder er veel vanaf te weten en kan dat anderen ook aanraden.

De hoge verwachtingen die ik van deze 'Kohuhaku' had, werden helaas niet ingelost. Veel positiviteit over deze prent. Ik kon tijdens het kijken vanavond maar weinig lichtpuntjes ontdekken helaas. Vond het echt verschrikkelijk. Ik kijk echt zelden een film waar ik van begin tot einde met verbazing zit te kijken wat ik eigenlijk aan het zien ben. In dit geval bedoel ik dat zeer negatief. Ik kon hier helemaal niks mee.

Van de totaal oninteressante en mompelende docente aan het begin, tot het verschrikkelijk uitgesponnen einde. Ik snap niks van zo'n beetje alle keuzes die gemaakt worden in deze film. Personages die moorden, een lerares die op een vergezochte manier doordraait, kinderen/moeders die janken en schreeuwen, karakters die bepaalde acties ondernemen die totaal belachelijk en lachwekkend dom zijn en een regisseur die dezelfde onzinnige keuzes maakt als de karakters in de film. Regisseur Nakashima vind het nodig om scenes tig keer terug te laten zien, om vervolgens weer met een zogenaamde mislukte twist om de hoek te komen. En dan die misplaatste - en ook weer constant terugkerende - muziek en effecten waar de film op denkt te kunnen leunen als mensen het verhaaltje en de uitwerking daarvan niet trekken. Jammer.

Ik had echt iets moois verwacht van deze prent - vooral na alle lovende commentaren, maar het viel even vies tegen helaas. Ik schoot regelmatig in de lach van bepaalde zogenaamde zielige of shockerende scenes. Dat is geen goed teken. Dat zoon/moeder gebeuren.. pfff. Nee het spijt me, maar ik kan hier niks mee.

Ik vind dit een bijzondere opmerking voor iemand met meerdere David Lynch films in zijn top-10. Maar ik kan het daarentegen ook wel begrijpen. Zelf vond ik bijvoorbeeld Mulholland Drive verschrikkelijk omdat ik er niets van begreep. Bij Kokuhaku kon ik het allemaal wel waarderen, ook al was het soms wat vaag. Wellicht ook door de Japanse setting. Dit type film is net als kunst, you love it or you hate it.

Mwah, niet slecht, maar ook niet echt onder de indruk.

Vreemd dat veel dit zo naar of shockerend vinden, want vond het allemaal reuze meevallen. Wel veel scenés die een serieus, macaber toontje hebben (ligt er ook dik op door de soundtrack), maar vaak zo stompzinnig of vergezocht zijn dat ze alle impact missen. Kon het op momenten gewoon echt niet serieus nemen. Dieptepunt was ongetwijfeld het einde. Ze hadden er denk ik beter gewoon een lekker over-the-top filmpje van kunnen maken of zo, ipv van een serieuze film. Werd op deze manier een saaie bedoening.

De reden dat de film nog een nipte voldoende krijgt is door de (audio)visuele benadering. De slo-motion scenés waren mooi, al werden ze wat repetitief na een tijdje. Over het algemeen is de film visueel verder prima verzorgd. Soundtrack was wat wisselvalliger; Soms mooi en sfeervol, soms wat overdadig. 2,5* dan maar.

Wat een topper, had er hoge verwachtingen van door al de positieve reacties op deze site en die werden dubbel zo dik ingelost. De film kon me vanaf de eerste minuut boeien, ook de halfuur durende 'preek' in het begin bleef mij overtuigen. Geweldig verhaal en geweldig neergezet. De sfeer is uitstekend in deze film, de film kent volgens mij maar maximum 2 minuten vrolijkheid en plezier, het overgrote deel is triestige/zwarte/ongemakkelijke sfeer maar terwijl ook zo genietend van deze film. Je krijgt zeker begrip voor de lerares. ik kan niets slecht zeggen over deze film: goed verhaal, zeer goed acteerwerk, goede sountrack,... alles zeer goed. Einde vond ik ook goed gevonden. Natuurlijk is deze film niet voor iedereen weggelegd: je wordt niet bepaald vrolijk na het kijken van deze film. Niet veel films roepen emoties bij me op maar deze is er toch in geslaagd. Voor mij de beste Japanse film die ik ooit gezien heb, al heb ik er ook nog niet zo veel gezien, maar ik hou wel van Japanse films. Ik zou deze film wel niet kijken als je er al een zware dag op zitten heb, film bleef tijdje nazinderen bij mij.

4.5/5

kan na herbekijking zeker een 5/5 worden

De reacties hebben me misleid. Ik las dat het om een spannende sadistische film ging, maar bleek een poëtische onzinwerkje te zijn.

Natuurlijk sta ik open voor eigenzinnige films, maar deze film duurde te lang en het verhaal begon snel te vervelen.

Duurde het maar 15 minuten ofzo. Dan had ik het een meesterwerk kunnen noemen.

Stiekem best wel goed. Audiovisueel waanzinnig. Een enorm vaag over de top wraakverhaal, dat het met name vooral moet hebben van de laatste 20-25min, op een sterke preek het eerste halfuur na. De sfeer wordt goed neergezet en de verscheidene verhalen van de personages overlappen en vullen elkaar prima aan. Dikke 3,5*

Leuke filmervaring.

Ik hink al sinds de aftiteling op twee gedachte. De film blinkt enerzijds uit in stijl en is cinematografisch erg goed! Maar anderzijds is het misschien ook een beetje té. Iets minder had ik perfect gevonden. Het eerste half uur met de ijzige toespraak is uitstekend en neemt je gelijk mee. Het plot is absurd, maar sterk! Enige grote minpunt vind ik de muziek. Daar was ik me op den duur echt aan het ergeren. Persoonlijk vind ik het niet passend bij de setting van de film.

3,5*

Echt wel verrast. Zeer sterk dit. Ik was in het begin wat bang gemaakt door enkele reacties die ik hier had gelezen. En het begin begon inderdaad heel erg raar, maar uiteindelijk bleek het de start te zijn van een geniale opening (en daarachter zaten we al een halfuur verder). Uiteindelijk kon de film met veel twisten en interessante uitgangsposities dit vasthouden tot op het einde. Het is een film die door die sterke monologen door merg en been gaat en je vastgrijpt en nooit meer loslaat. Audiovisueel ook zeer sterk, de muziek en vooral geluidseffecten vond ik zeer goed, visueel zagen we een heleboel vreemde shots en had het ook een vrij aparte maar wel mooie stijl.

Het enige wat me een beetje tegenhoudt van een hogere rating, is dat het voor mij persoonlijk wat te luguber was. Ik keek vooral met veel afschuw naar bepaalde personages, en op dat vlak was het ook vrij abstract en niet bepaald realistisch. Het menselijke brein slaat me soms met verstomming.

Kan je die twee termen eens uitleggen?

De eerste laat zich eigenlijk gewoon letterlijk vertalen TornadoEF5 (geen idee waarom dan Engels), unreliable narration is wel echt een narratief begrip, zie wiki en lijstje voorbeelden

Ja, bij het eerste zocht ik het veel te ver (niet wetende dat je effect ook kan gebruiken voor gevolg -> ik gebruik consequences). Het tweede is wel interessant om over na te denken, en dat viel me ook op (ik beschreef het als plottwisten). Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het ziet er toch stilaan naar uit dat in het niet verkende Azie nog heel veel geheimen klaarliggen voor mij. De film blijft je echt bezighouden, en een 4.0* vond ik al wat laag, dus heb ik het maar verhoogd naar 4.5*

Fijn dat de film je zo goed is bevallen, TornadoEF5

Met andermaal een hoge notering in de top 1000 maar eens uit de kast gepakt.

Vrij gekunstelde film die - overigens best vermakelijk is maar echt een rommeltje - om voor mij onbegrijpelijke redenen hier erg goed is ontvangen en een grote reputatie heeft opgebouwd. Personages maken echt belachelijke keuzes en de film neemt zichzelf veel te serieus. Dan had ik liever een licht aktiespektakel gehad. Teveel twists, teveel schreeuwende mensen, teveel slowmotion, teveel herhaling van Radiohead en The XX, teveel van alles eigenlijk.

Wederom herzien. Dit blijft één van de meest overweldigende films die ik ken. Een wraakfilm, maar ik ken weinig films waar zo gruwelijk hard wraak (niet zozeer fysiek, maar psychologisch) genomen wordt. Dat dit enigszins ten koste gaat van de geloofwaardigheid, het aantal psychisch gestoorde kinderen in die klas was bijvoorbeeld iets te hoog, neem ik dan graag voor lief. Film draait uiteindelijk om de ervaring en daar heb ik uiteindelijk liever intensiteit dan geloofwaardigheid.

Audiovisueel is deze film een meesterwerk. Veel slow motion beelden vol detail, de composities (in de zin van wie of wat staat waar, hoe is de lichtval, en hoe wordt het gekadreerd) zijn prachtig. En toch is dit geen style over substance, de hele stijl staat in dienst van de beleving. Dat geldt ook voor de soundtrack, het Radiohead nummer is uitstekend gekozen, maar dat geldt ook voor de andere muziek inclusief de popnummertjes. Het past gewoon perfect bij het moment. Net als mijn tweede kijkbeurt (maar in tegenstelling tot de eerste keer) geen enkel probleem gehad met de muziek bij de openingsmonoloog van de lerares.

De montage maakt alles af en kan als subliem omschreven worden;, er wordt voor mijn gevoel precies op de juiste momenten geknipt of voor een scèneovergang gekozen, waardoor de film het perfecte tempo voor een optimaal effect heeft.

De 5* blijven rotsvast staan. Over de top 10 positie ben ik wat minder zeker. Niet omdat er ook maar iets is dat me niet bevalt, maar omdat ik ook van plan ben de opvolger The World of Kanako te herzien, waarvan me bij staat dat die net iets verder ging wat betreft de beleving. Het wordt een interessant vergelijk.

Goede film om in slaap te kunnen vallen.

Stilistisch goed, maar inhoudelijk vergezocht en weinig geloofwaardig (hoewel niet oninteressant). Voor een film die vanaf minuut 1 ontzettend narratief is en de maker duidelijk het verhaal belangrijk vindt is dat w.m.b gewoon een stevig minpunt. De beleving komt door die ongeloofwaardigheid (ik bedoel zeker geen realisme) in het gedrang, ik kon maar weinig meegaan met welk personage dan ook. Bij vlagen is het echt een geweldige film, maar overal viel het me toch een klein beetje tegen. 3,5 sterren.

Kokuhaku

Schitterende film. Kokuhaku is een wraakverhaal dat steeds extremere vormen aanneemt, en je vanaf het begin in een wurggreep houdt. Om je daarna niet meer los te laten. Het eerste gedeelte is heerlijk verwarrend en absurd, en gelijk ook het beste gedeelte van de film. Daarna komen er veel twists, en door de niet-chronologische vertelwijze en schitterende cinematografie blijft het genieten. De regie is zeer effectief, en het acteerwerk is waanzinnig. Petje af voor de acteurs. Kokuhaku doet niet aan luchtigheid, en door de beklemmende en ijzingwekkende sfeer wil je dat ook niet. Dit soort wraakverhalen behoeven geen happy end.

Op de één of andere manier had ik een redelijk rechttoe rechtaan verhaal verwacht. En hoewel het ook nog wel enigszins conventioneel begon, was dat rechttoe rechtaan nou niet bepaald aan de hand. Kokuhaku is een film waar je behoorlijk op moet letten om überhaupt chocola te maken van wat er op het scherm gebeurt. Er wordt naarstig gesprongen tussen vertellers, in de tijd, en wat het ook niet makkelijker maakt is dat de vertellers niet bijzonder betrouwbaar zijn en weinig onderscheid lijken te maken (in de film) tussen de werkelijkheid en hun fantasie of gedachtengang. Maar interessant was het wel.

In Kokuhaku draait het om wraak. Op gefragmenteerde wijze, met vele flashbacks, ontvouwt zich een verhaal waarin lerares Yuko eerst haar rumoerige en onrustige klas stil krijgt met een bekentenis: haar dochtertje is vermoord, en dat niet alleen, ze is vermoord door twee van haar leerlingen, en vandaag heeft zij HIV-besmet bloed in hun drinken gedaan. Een film lang zien we deze Nao en Shuya en mensen in de nabije omgeving, met vele flashbacks naar hun verleden maar ook verspringen we vaak naar het heden en de nabije toekomst, in de nasleep van de bekentenis van Yuko. Langzaamaan krijgen we steeds meer te weten over hoe Nao en Shuya opgegroeid zijn en hoe ze tot hun daad zijn gekomen, hoe Nao compleet het pad kwijtraakt en uiteindelijk zijn moeder vermoord, maar ook hoe Yuko tot het gaatje doorgaat met wraaknemen. De film is visueel echt een prachtwerkje, waarbij de en ook de muziek (Radiohead, Boris!) kon me wel bekoren. Maar het was wel een lastige film, en dat bedoel ik niet alleen door de gefragmenteerde vertelstijl: ook simpelweg de ongeloofwaardige gedragingen van zo ongeveer iedereen in de film, de persistente naargeestigheid, en het wat overgecompliceerde plot zorgden ervoor dat de film toch wel wat aanmerkelijke minpuntjes kende. Desalniettemin een zeer ruime voldoende.

Wat een traag gedoe!!!!!!

Michael Mann over deze film : ' And at number 11: Nakashima Tetsuya's 2010 Confessions - a Japanese masterpiece. Frighteningly, formally rigidly controlled, it's unheralded high art. ' bfi.org.uk

Intrigerende film die best mooi gemaakt is. Je moet er even inkomen, maar is dan wel een stevige wraakfilm. Het lijkt soms op een black mirror aflevering, maar dan beter. Net als in het begin van de film met de kinderen in de klas lijkt de film voorbij te golven, maar dan wordt je aandacht meteen getrokken. Een verhaal met een psychologisch spelletje. Het idee is ook wel goed dat doet nadenken. Een maatschappij waarin kinderen zowat onschendbaar zijn voor criminele daden en er één van de kinderen door heeft dat het best wel voordelen kan opleveren. De film speelt met illusie en je wordt als kijker wel eens op het verkeerde been gezet. Zeer boeiend. Maar vooral een mooie film, goed geacteerd en met een passende cinematografie.

Uiterst fascinerende psychologische thriller van Japanse makelij. Vooral de openingsscène in de klas was vrij ijzingwekkend waarbij de lerares emotieloos het ongeval met haar overleden kind bestempelt als een moord. Hierbij geeft ze rustig de modus operandi weer en vertelt ze openlijk wie de dood van haar dochter op hun geweten heeft.

Daarnaast wordt de wet voor minderjarigen en diens onschendbaarheid knap verweven in de film waardoor hij ook een maatschappelijk moreel tintje krijgt. De film is erg fragmentarisch en met flashbacks opgebouwd. De vertelstructuur blijft echter helder. Montage zit prima in elkaar ook cinematografisch is de film top.

De gehele film door is de spanning te snijden. Heb echt genoten van dit pareltje. Het ligt er misschien soms iets te dik op waarbij het wel lijkt of de halve klas psychopathisch is, maar voor de rest erg weinig op aan te merken. Dikke 4,0*!

Ik kan hier echt helemaal niets mee. Ik kon geen moment in de film komen. Dat begint al met het gemurmel van de hoofdpersoon in een enorm druk klaslokaal. Het komt totaal niet over. Vervolgens ontspint zich een veel te zwaar aangezet melodramatisch (en onrealistisch) verhaal. Versterkt door een veel te nadrukkelijk aanwezige soundtrack en een overdadige hoeveelheid slow motions. Veel hysterie, maar het maakte op mij geen enkele indruk. Met pijn en moeite uitgekeken.

Wat een heerlijke doch vreemde film. Ziet er sober uit, muziek is goed. Verhaal is ook goed.

Een film die zo boordevol voor- en nadelen zit dat ik op 3 sterren uitkom. Vaak staat dat voor goed, maar forgettable, maar hier voor een film die enerzijds indruk op me maakt, maar anderzijds ook helemaal niet eigenlijk. Ik hink enorm op twee gedachten. De film is heel nadrukkelijk, bijna over de top qua vormgeving. Met name die eeuwige slowmotionbeelden met hyperdetail vond ik nogal neigen naar kitsch, Maar de controle die Tetsuya Nakashima heeft over de film is ook wel weer heel indrukwekkend. De film is heel stijlvast en bijzonder knap gemonteerd. Er zit een hele sterke flow in de film, mede geholpen door het gebruik van muziek. Ik werd wel meegesleept door de film. Inhoudelijk tikt de film een aantal interessante vragen aan, maar doet er uiteindelijk niets mee. Psychologisch stelt het niks voor en onder al die zelfverzekerde vorm en effectieve montage schuilt uiteindelijk een vrij simpele en doorzichtige wraakfilm.

Sowieso al een uitstekende film, maar als Farewell van Boris dan vijf minuten voor het einde even binnen komt vallen is het helemaal genieten geblazen. Wat misschien niet helemaal het juiste woord is gezien het onderwerp, maar soit.

Geweldig.

Deze film werd me ooit eens aangeraden en stond sowieso op de kijklijst om eens gekeken te worden. Van top 250 films verwacht ik eigenlijk niet zo heel veel meer, maar gelukkig blijken er dan toch nog films tussen te zitten die het helemaal waard zijn. Confessions is daar dus absoluut 1 van en in zijn geheel een zeer sterke film.

Als je er als regisseur in slaagt je opening een halfuur lang te maken en ook nog eens boeiend, complex en intrigerend dan weet je dat je goed zit. Wie vervolgens denkt dat het beste is geweest zit er alsnog naast. Bijzonder eigenlijk hoe regisseur Nakashima na zo'n intens en absorberend stukje de aandacht alsnog volop vast weet te houden. Er zijn maar weinig films die echt extreem intrigeren van begin tot eind.

Het helpt er dan ook bij dat Confessions een verhaal kent waar je even je aandacht bij moet houden. Nakashima maakt een redelijk complex verhaal, maar verliest zichzelf er nooit in. De film wordt nooit te moeilijk of ingewikkeld, het vereist alleen je aandacht aangezien er zo veel details worden gegeven in elke scene. Geweldig overigens hoe elke scene hiermee een betekenis krijgt.

Visueel is het geweldig. Geweldig gespeeld met licht en decor. De editing is helemaal op niveau en het camerawerk is ook sterk. Elke scene is intrigerend, en zelfs slow-motion special effects worden voor elkaar gekregen. Er gaat in principe niks fout op het visuele vlak en ook dat kunnen maar weinig films doen. Het mag dan niet de meest spectaculaire en bombastische film zijn die er is, visueel ziet dit er beter uit dan 98% van de Hollywoodfilms.

Het mindere vind ik het acteerwerk aangezien enkele personages tussendoor tegen het irritante aanzitten. Soms schiet het theatrale acteerwerk iets te ver door, dat voor ongemak zorgt. Dat doet dan even kort af aan de ervaring, maar gelukkig herpakt Nakashima zich vaak binnen enkele minuten weer. Een ander kritiekpunt is het einde, waar ik het qua logica niet helemaal mee eens ben.

Verder een overweldigende en geweldige film die mijn aandacht ten alle tijden scherp wist te houden en tevens een film die aan de hele speelduur een betekenis kan geven. Geweldig verhaal, leuke wendingen en een speelduur die niet al te ver doorratelt. Tot nu toe de beste film die ik in 2021 heb mogen aanschouwen. Boeiend, intrigerend en perfectionistisch. De volle mep is het net niet, maar ik had het toch sinds een hele lange tijd weer serieus overwogen.

Wow wat een geweldige film was me dit, oké ik heb in het verleden al vele Japanse films zeer kunnen waarderen en toch wel zwak voor. Zeer bizar, dat deze mij in die 12j ontglipt is. Het genre drama-thriller, dat deze film opgelabeld krijgt, wordt dan ook, tot in de perfectie uitgevoerd, met een heerlijk duister en zelfs mysterieus randje er rond en uiterst intrigerend. Ook enorm genoten vd geweldige cast, waarbij uit elk personage het maximum werd gehaald. Ook ferm gekluisterd aan mn scherm, door het uiterst boeiend verhaal, de sfeer en audiovisueel zat het ook tiptop. Ja ik vond alles geweldig aan deze film. Dus ook de logische maximum score van 10/10. Echt dikke aanrader en must, voor iedereen die deze nog niet gezien heeft.

Docent Yuko Moriguchi vertelt haar onrustige leerlingen dat ze aan het eind van de maand zal vertrekken. De opstandige kinderen reageren aanvankelijk onverschillig op haar aankondiging, totdat ze meldt dat ze weet dat één van de aanwezige leerlingen verantwoordelijk is voor de verdrinking van haar dochter en dat ze haar wraakplan met succes heeft ingezet. Het is de eerste in een serie bekentenissen waarin we de aanloop naar de dood van Yuko’s dochter meemaken vanuit de perspectieven van de betrokken personen. Die perspectieven zijn scherp uitgewerkt en geven een sterke emotionele lading aan het verhaal dat een bitter, gepast wrang gevoel voor humor heeft. Nakashima’s visuele stijl is lange tijd verbluffend, maar wordt op den duur overweldigend en uiteindelijk vermoeiend.

Na vrijdagavond Top250 avond nog effe lekker door gegaan, met gisteravond Kokuhaku, zonet Grave of the fireflies, en ik denk dat ik straks nog even eentje doe uit de grote lijst. Maar fijn, Kokuhaku dus, ofwel Confessions, die een beste duit mag kosten om aan te schaffen en dan is het altijd de vraag of dat het waard is. Want Bin-Jip viel onlangs toch wel een beetje tegen, dus was ik best wel blij al struinende deze tegen te komen op YouTube. Een hele beste kwaliteit was het niet, maar dat kon me niet heel erg storen in een film die toch behoorlijk wist te verbazen.

Het verhaal is simpel bij aanvang met een lerares die het bijltje er bij neer gooit en haar klas from hell ter afsluiting een biecht doet. En het is toch wel verbijsterend hoe dat gespuis zich gedraagt terwijl de beste vrouw een moeilijk verhaal uit de doeken doet over de dood van haar kind en de identiteit van de daders weet, namelijk onder de leerlingen. In die fase is het met de dromerige muziek, de dreigende luchten, kunstzinnig flashbacks en montage interessant te zien hoe ze dan toch plots de aandacht van de klas heeft. Pak ze maar zou ik zeggen, en stuur de rest naar Battle Royale voor een lesje, zou goed voor ze zijn. De film vervolgt zich met de lerares die gedetailleerd vertelt wat er gebeurt is met haar dochter, wat de de daders gedaan hebben en hoe, en vertelt wat haar wraak gaat zijn, en die is toch wel heerlijk met uitbrekende paniek tot gevolg. Op dat moment is echter wel de vraag of de film zich alleen maar gaat afspelen in het klaslokaal, maar daar komt snel genoeg antwoord op.

Dromerig is de sfeer en de flashbacks, de soundtrack subliem met het tragische nummer van Radiohead als terugkerend thema, en eigenlijk zou je zeggen dat het contrasteert met het gruwelijke verhaal en die vreselijke rotkinderen, en laat dat de film nu juist heel erg goed maken. Want het lijkt een modern soort horror, psychologisch, kil en nachtmerrie achtig in duistere koude kleuren. En het vervolg liegt er niet minder om die vooral draait om de nasleep van het verhaal rond de twee daders, en potdikke wat is de wraak van Yuko zoet. Nu moet ik zeggen dat de nasleep zo zijn momenten heeft dat ik wel eens lichtelijk het spoor bijster ben met de non-chronologische gebeurtenissen, en dat het wel eens wat te lang duurt. Maar de wraak is formidabel met andermaal nachtmerrie achtige beelden in het geval van de doordraaiende Naoki, waar het geval van Shuya iets meer tijd nodig heeft, maar vervolgens wel op het einde op briljante wijze rond komt. Want dat ventje is een moeilijke noot om te kraken maar Yuko doet dat met verve. Echt heerlijk!

Het resultaat is toch wel een uitermate gelaagde en duistere psychologische thriller die ook horror genoemd mag worden. Kokuhaku blinkt uit met een geweldig verhaal, een fantastische sfeer die zowel dromerig als nachtmerrie en stilistisch is, zeg maar gerust verontrustend en spookachtig, en maakt deze film dus zeker een sterke indruk. De vraag is dan altijd of het goed genoeg is voor de Top 250, bijzonder en niet doorsnee is het geheel in ieder geval zeker, dus op die basis ja. Ik persoonlijk vond dit meer dan genietbaar.

Ik heb deze film vandaag pas gezien, met lichte hoofdpijn, die niet beter werd toen ik naar deze film aan het kijken was. Begrijp dat hier liefhebbers voor zijn, goed gemaakt, maar zoals sommige hier nog zeggen, gewoon niet mijn ding. Ik zou een hoop moeilijke woorden kunnen gebruiken, maar ik houd het simpel, vond het gewoon niet goed....