Nanjing! Nanjing! (2009)

Dan adviseer ik je toch om de film "John Rabe" te gaan bekijken want daar draait het verhaal vrijwel continue om hem. In deze film was hij meer een figurant maar de beelden en de scenes omtrent hem en de veiligheidszone komen wel overeen met de film "John Rabe". Dus historisch gezien was dit best een correcte film.

Ik ken wel nog tamelijk wat van wereld oorlog 2 en wist dat Nanjing 1 van de grootste bloedbaden was toentertijd. Technisch gezien was het de 2de Sino-Japan oorlog maar je mag het toch best zien als het begin van wereld oorlog 2. Toch vind ik dit een enorm sterke film. Je krijgt heel wat te zien. massale executies, verkrachtingen, kindermoord. Er wordt 3 kwartier weinig gesproken in het begin. Er wordt heel sterk geacteerd aan beide kanten. Zowel de Chinezen als de Japanse soldaat. De film doet mij wat denken aan een Chinese Shindlers List. Toch is hij wel anders en soms zelfs veel erger. Mijn raad aan de mensen is van deze zeker toch eens te bekijken. Hij is het zeker waard.

Moet je helemaal gelijk geven als je zegt dat de film makkelijk wegkijkt. Hij duurt meer dan 2u maar je bent echt zo geboeid door de film dat de tijd vliegt. Lang geleden dat ik zo een film gezien heb.

Als je de film "John Rabe" nog niet hebt gezien dan adviseer ik je die ook om te kijken. Die is weliswaar wat minder dan deze maar vult deze film goed aan en je hebt dan ook een zeer goed beeld van die verschrikkelijke gebeurtenis destijds.

Kan het niet laten. Na een maand denk ik nog altijd aan dit verborgen meesterwerk (in mijn ogen toch). Dus doe ik er maar een 0,5 bij. Zo'n goede film.

Een goede drama/oorlogfilm...
Veel oorlogsverhaal...
Wat een drama dat onschuldige mensen neergeschoten...
Ook een drama voor de verkrachting...
Volgens mij is een waargebeurd verhaal...
Prima acteerwerk...
Minpunt: Zwart en wit film is niet leuk...
Wel mooi HD kwaliteit...
Prima geluid (Dolby Digital)...
Knap dat laatste slot dat de jonge leeftijd nog leeft...

Oorlogsfilms zijn meestal patriotische weergaves. Terwijl eigenlijk het leed centraal zou moeten staan. Hier is ook wel wat patriotisme te zien, met vooral een Chinese weergave. Al is dat gezien de feiten die er gebeurd zijn vooral een goeie weergave geworden en weinig verbloeming te merken. Er zijn al enkele films geweest over de Chinese-Japanse oorlog, maar die lieten deze taferelen niet zien. Weinig Westerse films trouwens die de oorlog op deze manier tonen. Zelfs Shindler's List ging zo ver niet. Het is adembenemend en tegelijk confronterend hoeveel mensen er toen op gruwelijke wijze vermoord werden. 'Chinees zijn' was blijkbaar al voldoende om terecht gesteld te worden zonder tegenspraak.

De film zelf kent misschien wel dezelfde truuk als Shindler's List met het zwart-wit. Maar ik vind toch dat hier het gebruik van licht en de kwaliteit van de beelden veel beter is. Een sterke regie met zowel aandacht voor massale scènes als intieme shots. Enkele personages geven de bevolking een gezicht, zonder daarin te overdrijven en de aandacht naar zich toe te trekken. Ook de ritmische muziek ondersteunt de film goed;

Grootse film en wat mij betreft mee bij de beste oorlogsfilms die er gemaakt zijn.

Kon er maar niet inkomen ! Maar nu ik hier de reacties lees zal ik er toch nog een keer voor moeten gaan zitten !

voor nu 2.0 *

Hoezo niet inkomen ? Je wordt toch al gelijk vanaf de eerste minuut in het zeer dramatische verhaal meegesleurd. Het is net alsof je er zelf bijna bij bent, zo realistisch oogt deze film.

Pfoe, wat een nare film.

Ik had eerlijk gezegd nog nooit van deze slachting gehoord (maar ik ben niet echt op de hoogte van de Aziatische cultuur en geschiedenis), maar mijn God wat een drama zeg. Dit kan gerust onder de noemer genocide vallen.

Ik sta werkelijk versteld van de gruwelijkheden die het Japanse Keizerlijke Leger (weinig Keizerlijk aan als je het mij vraagt) heeft gepleegd tegen veelal gewone Chinese burgers: willekeurige executies (onthoofden, verbranden, levend begraven, doodsteken met bajonetten, ophangen, doodschieten,...), massale verkrachting, plundering,... De term 'krijgsgevangenen' was kennelijk niet bekend bij de Japanse officieren. Misselijkmakend allemaal. Het meest beklijvende moment voor mij: wanneer een Japanse soldaat het kind van Mr. Tang gewoon uit het raam gooit, zomaar, snel en zonder emotie... Zelden een dergelijke woede en onmacht gevoeld tijdens het kijken naar een film.

Audiovisueel ook tamelijk verbluffend. Mooie plaatjes (ondanks de gruwel) in combinatie met vaak erg ingetogen muziek. De film vliegt ook voorbij, ondanks z'n relatief lange speelduur.

Enige minpuntje is wellicht dat het allemaal wel erg gekleurd is weergegeven: daarmee bedoel ik te zeggen dat de Japanners wel erg duivels worden afgeschilderd (misschien was dat ook wel zo), en het enige wat daartegenover wordt gezet is soldaat Kadokawa, die de Japanners een ietwat sympathieker gezicht moet geven maar daar in z'n eentje en tegenover zoveel onrecht en gruwel onmogelijk in slaagt.

Maar verder een dijk van een film.

Inderdaad een behoorlijk heftige film. De film heeft een bepaald soort sfeer die ik niet echt wist te plaatsen, het was allemaal wel erg filmisch maar toch ook weer niet. Ik kon niet echt een bepaald soort structuur los peuteren gedurende de film waardoor ik weer even uit mijn bijna-altijd-Hollywoodse bestaan werd getrokken. De film is erg realistisch gefilmd en geacteerd maar heeft ook soms wat geregisseerde schilderijtjes die echt prachtig zijn. Dat de hele film zwart-wit is vond ik in dit geval een meerwaarde, ze toonden i.p.v. met veel kleur juist emoties ook uit in donker en licht. Ik had soms een beetje een Idi I Smotri-gevoel bij bepaalde scènes, wat juist goed was, aangezien dat ook een goede oorlogsdrama is die bepaald soort gruwelijkheden laat zien die je anders nooit te weten had gekomen, tenzij je je er in specialiseert. Ikzelf en zoals ik lees, ook anderen, hebben niks van dit allemaal gehoord en daarom is een film zoals deze ook goed om af en toe te kijken. Dit allemaal samengespeeld met prachtige muziek en een ontroerend verhaal wat soms echt heel heftig kan zijn, vond ik de film echt heel goed. Al met al miste ik een vast karakter in het geheel en soms vond ik bepaalde afsluitingen van scènes een beetje vaag overkomen, maar dat had achteraf ook wel zijn charme. Heel goed en een aanrader voor alle film1 gebruikers: in HD zijn sommige (vooral actie) scènes echt spectaculair! 4 sterren

heftig

indrukwekkend

goed acteerwerk

een oorlogsdrama die weer laat zien hoe ongelooflijk wreed mensen kunnen zijn.

hier word je niet vrolijk van ,een stuk geschiedenis die we niet mogen vergeten.

Neem Schindler's List en vervang de Duitsers door de Japanners en je hebt ongeveer een beeld van wat je van deze film kan verwachten . Wat John Rabe heeft gedaan voor deze mensen is wat je ongeveer kan vergelijken met wat Oscar Schindler heeft gedaan voor de Joden .

Een film om niet bepaald vrolijk van te worden en zoals altijd denken we bij WW II altijd aan Hitler maar vergeten we drama's zoals dit en die van vadertje Stalin in Rusland en omstreken , zoals bv Katyn . Nooit meer oorlog !

Een verbijsterend, gruwelijk, onvergetelijk, emotioneel en indrukwekkend epos over het beestachtige, onvergeeflijke bloedbad van Nanking; een van de donkerste gebeurtenissen in onze geschiedenis (en eerlijk gezegd wist ik er bijna niets over). De beelden zijn in realistisch zwart/wit wat het kijken nog intenser maakt. En ondanks alle verschrikkingen zijn er momenten van pure schoonheid. De regisseur heeft (bewonderingswaardig) niet gekozen voor Chinese propaganda: de structuur van de film is naast verschrikkelijk duidelijk, ook documentair historisch en geloofwaardig: je zit er onmiddellijk middenin en je weet niet welke kant je moet kiezen omdat de Japanse soldaten bij aanvang zo kwetsbaar lijken. Deze film is niet enkel historisch interessant: het lijkt tevens of de regisseur een onderzoek doet naar menselijk gedrag, naar de verhouding tussen individu en natie en over de keuzes die mensen moeten maken.

Ik moest bij de film steeds terugdenken aan Ivan's Childhood van Andrey Tarkovskiy en dat is natuurlijk een reusachtig compliment naar de regisseur. In stemmig zwart-wit wordt er een beeld geschetst van een oorlog die aan beide zijden alleen maar slachtoffers kent. Natuurlijk zijn de Japanners victorieus geweest, maar zij hebben ook iets van zichzelf verloren in de schandalige behandeling van krijgsgevangenen. Met name de seksuele exploitatie van vrouwen wordt hier aan de kaak gesteld als iets dat in retrospectief ook een vorm van verlies van beschaving inhoudt.

Het knappe is dat er niet voor een dominant perspectief gekozen wordt maar voor verschillende perspectieven, zodat er een totaalplaatje ontstaat van de impact op zowel de individuele levens als en de gevolgen van deze oorlog voor de natie als geheel.Hierdoor wordt het helaas ook lastiger om je te kunnen identificeren met de karakters en het duurde bij mij zeker een tijdje voordat ik erin kwam te zitten.

Ik ben er nog niet helemaal uit of ik de film wel of niet propagandistisch vind, want het is wel duidelijk dat de Chinezen vooral worden gerepresenteerd als de machteloze slachtoffers die zich manmoedig staande houden en de Japanners als de beschavingslozen. Maar ook dat beeld wordt genuanceerd door de Japanse Kadokawa te tonen als het humane geweten en Mr Tang als de aanvankelijke opportunist. Misschien dat een iets te gekleurde invulling van zaken net dat puntje is waarom een film over dit onderwerp toch gemaakt kon worden in een land als China?! En het neemt niet weg dat het een esthetisch interessante en (vooral) emotionele film is, die een voor ons wat minder bekend stukje geschiedenis in beeld brengt.

Prachtige, ingetogen soundtrack en die scène met de percussie en drum is echt subliem ;
een bijna hypnotiserende ritme en overwinningsdans die de discipline van de Japanners onderstrepen

(afgewisseld met beelden van Kadokawa die recht op de camera afloopt met een blik in z'n ogen die het midden houdt tussen ongemak en angst. Je zal die stoet trouwens maar op je af zien komen als slachtoffer zijnde...)
Een nogal unheimische intermezzo en de beste scène die ik in lange tijd heb gezien.

Najing Nanjing is een sterke oorlogsfilm, vooral het eerste half uur is prachtig geschoten; zwart-wit beelden waarin de contrasten tussen de voor- en achtergrond goed naar voren komen en camerawerk alsof je er midden in loopt, erg indrukwekkend. De gevechtsscènes zijn overtuigend en gelukkig niet voorzien van vals-aanvoelende heroïek.

Het acteerwerk is ook dik in orde, alleen hebben de persoonlijke drama's die zich ontwikkelen niet écht een grote impact, misschien omdat er op teveel personen wordt gefocust (wat dat betreft werkt de
one-man-focus zoals in Idi i Smotri en Apocalypse Now vaak het beste), en omdat het heel af en toe over het randje dreigt te gaan richting melodrama. Hoewel de Chinese vader en zoon, en de executie van Rabe's secretaris behoorlijk indruk maken. Hoe dan ook schaart Nanjing Nanjing zich wat mij betreft tussen de beste oorlogsfilms.

Idi i Smotri, John Rabe en Schindlers list....het zit er allemaal in. Mooi in zwart wit....schitterende kinderrollen..... Het enige minpuntje vond ik dat ik geloof ik maar één of twee gewonden heb kunnen ontdekken. De rest was blijkbaar allemaal direct dood.

Indrukwekkende en aangrijpende film over de raping van Nanjing. Na The Flowers of War wou ik wel meer weten over deze gruwelijkheden. De gruwelijkheden zijn goed uitgewerkt maar vinden in het begin van de film plaats. Daar waar ik de Japanners alleen nog maar kon onderscheiden aan de Japanse vlag onder de rifles, de personages nog niet goed uitgewerkt en geïntroduceerd waren, waardoor ik nog niet mee leefde met de verschillende personages. Hierdoor was de film een stuk minder aangrijpend dan het had kunnen zijn. Misschien was het beter als het eerste kwartier/half uur net voor de inval plaats vond, waardoor de personages wel een goede uitwerking en introductie kregen.

De film verder is echt wel indrukwekkend genoeg om nog een tijdje in je hoofd rond te blijven spoken. Maar door het niet kunnen mee leven met de personages heeft de film naar mijn mening toch wel iets laten liggen.

Indrukwekkende oorlogsfilm, fraai geschoten in zwartwit, over de vreselijke gebeurtenissen in het chinese Nanking in 1937, één van de zwartste bladzijden uit de japanse geschiedenis. De film heeft weinig dialoog en de personages worden amper uitgediept, maar de beelden zijn zo dwingend en de gebeurtenissen zo indringend dat je als kijker onherroepelijk wordt meegesleept.

Nu pas kan ik eindelijk deze film gaan kijken. Ik verwacht er veel van.

Heel realistisch gemaakt allemaal, ik vond dat het even duurde voor ik goed in de film kwam maar al bij al een top film.

Afgelopen zomer was ik in China waar mijn vrouw en ik in drie weken tijd zeven steden hebben bezocht. Nanjing was de voorlaatste en bleek een stad te zijn zoals velen in dat land: erg modern met veel hotels, kantoren en shopping malls. Behalve een indrukwekkende stadsmuur (en zuidpoort) heeft het vrij weinig te bieden. Met uitzondering van de hoofdattractie, de Nanjing Massacre Memorial.

Deze film staat al een tijdje in de kast en toen de vakantieplannen bekend waren, heb ik ook vrij snel besloten om de film te laten liggen tot ik in Nanjing geweest was. Zo is de omvang van de massaslachting me inmiddels wel bekend en weet ik dat John Rabe een bijna goddelijke status heeft in China. De film is niet minder indrukwekkend dan het museum. Beide geven een goed beeld van de gruwelijke gebeurtenissen. De film haakt gelukkig wel meer in op de militaire situatie. De kansloze missie van het Chinese leger om de stad te beschermen bijvoorbeeld. Nanjing! Nanjing! geeft een sterk chronologisch beeld van de hele gebeurtenis. Het draait vooral om de gebeurtenissen, maar enkele personen krijgen de aandacht en sommigen komen op gruwelijke Game Of Thrones-achtige wijze om het leven. Dat maakt veel van het trage begin goed. Het is een zeer sfeervolle en rauwe film. Bijna (correct) journalistiek beeld dat je hier krijgt.

Trailer.

Het is echt een lange heftige film!

Het gaat maar door, het geeft echt goed weer hoe het er toen aan toe ging.

En volgens mij kiest de film maker hier totaal geen partij....

4 sterren

Ik kom er nog eens uitgebreid op terug, maar dit was zo ongeveer de meest teleurstellende film die ik dit jaar zag. Hoge verwachtingen, maar ik kon er erg weinig mee.

Ruw oorlogsdrama over de bezetting van Nanking door de Japanners. De film volgt enkele personages, zowel langs Chinese als langs Japanse zijde. Het zwart-wit was hier een goede keuze die de sombere oorlogssfeer sterk naar voor doet komen. Het lijkt ook meer op een documentaire reconstructie dan op een echte film, en dat zorgt voor een intense filmervaring. Hoed af voor het tot leven brengen van de smeulende ruïnes van Nanking. Verder krijg je een hoop ellende te zien van deze gruwelijke genocide : massa-executies, verkrachtingen, mensen die door vensters gegooid worden en voortdurend dat willekeurige moorden. Naar het einde toe sprong ik zelf voortdurend op van elke knal die ik hoorde. Ja, het is alsof je zelf twee uur lang in Nangking zit. Zware film, waarbij de Japanner Kadokawa de meeste indruk op mij maakte; een goede ziel die plots in de hel terechtkomt. Als indruk over wat er zich daar in 1937 heeft afgespeeld lijkt deze film me bijzonder geslaagd, al kregen de personages me emotioneel niet steeds mee.

Na “The Flowers of War” en “John Rabe” is dit mijn derde film over het ontstellende bloedbad dat het Japanse leger in 1937/’38 aanrichtte in Nanking, met naar schatting 300.000 slachtoffers! Het is een gruwelijk relaas, gebracht in sober zwart-wit en zonder enige sensatiezucht. Dat maakt de film des te indrukwekkender. Zoveel wreedheden zijn moeilijk te bevatten, maar het is genoegzaam bekend dat China helaas lang niet de enige plaats is, waar de Japanners zich te buiten gingen aan barbaars gedrag.

Zeer aangrijpend relaas over het 'Bloedbad van Nanking' Nadat de Japanners Nanking, de toenmalige hoofdstad van China, hadden bezet werd er op grote schaal gemoord. In de film zien we deze dagen dat de Japanners de stad in handen hadden. Dit alles wordt getoond in zwart/wit wat het geheel nog aangrijpender maakt. Ook zijn er geen echte hoofdrolspelers. Wel volgen we bepaalde personen die de wreedheden uit verschillende oogpunten meemaken. Historisch gezien kloppen de feiten zover ik de geschiedenis weet zeer goed. Een ander interessant iets is dat nergens in de film Chinese propaganda voorkomt. Zowel de Chinese als Japanse soldaten worden neergezet zoals ze zijn. Geen van alle wordt uitgebeeld als goed of slecht. Daardoor wint de film nog meer aan kracht. En is het net zo gruwelijk verbijsterd en emotioneel als bv. Idi i Smotri

Probleem bij deze film was dat ik geen "verbinding" met de acteurs kon krijgen. Er wordt continue gemoord en de karakters uit elkaar houden ging mij ook moeilijk af. Het verschil tussen de Chinezen en de Japanners? Ik zag het niet. Misschien aan de hand van de uniformen maar dat was dan ook alles. En denk nu niet dat ik niet open sta voor Aziatische films, regelmatig passeert er een film uit Hongkong enz..

Misschien was ook het zwart-wit in de film een keuze die mij niet aansprak en ook deze films kijk ik toch regelmatig zonder deze klacht. Mogelijk dat het verhaal mij niet pakte?

Een 6.

Helemaal mee eens. Wat is City of Life and Death een harde, rauwe en uiterst realistische oorlogsdrama die je vanaf het begin direct onder de huid kruipt en steeds jou steeds dieper in hun oorlog meeneemt. City of Life and Death is absoluut geen film voor de tere zieltjes, want dit is geen oorlogsfilm alla bv. The Longest Day, A Bridge to Far en Kelly's Heroes. Dat zijn amusement films. Iedereen die City of Life and Death heeft gezien of nog gaat zien, weet of komt dan te weten wat ik bedoel. Er komt een voor jou als kijker een heleboel, drama, spanning en gruweldaden op jou af. Ik als geroutineerde filmkijker heb zelf ook een flink aantal keren met verbijstering en ongeloof naar City of Life and Death zitten kijken. Zeker een film die je niet snel vergeet, maar ook niet snel voor herziening weer kijkt. Ik had de film gisteravond al uit mij collectie gehaald om vanmorgen te gaan kijken en dat is dus gebeurd, zo'n film op vroege morgen had ik ook niet verwacht. Ik wou een 4 stemmen, maar het wordt gewoon een 5.

Wat een heftige, realistische oorlogsfilm is dit! Nadat ik de film "The Flowers of War" had gezien werd ik hier op moviemeter in het forum getipt om deze film te gaan zien. Beide films hebben hetzelfde onderwerp, de belegering van Nanjing en de grove wandaden van de Japanners. "Nanjing! Nanjing!" richt zich meer op het complete verhaal en een sterk punt vind ik het dat word, verteld uit oogpunt van alle betrokkenen er is niet echt één hoofdrolspeler aan te wijzen. De film kent amper dialogen als er gesproken wordt dan is het in de eigen taal, dit maakt het heel authentiek en gelijk heel toegankelijk. Gruwelijkheden worden niets verhullend in beeld gebracht echter zonder effect bejag zoals we dat in film van bijvoorbeeld Mel Gibson ''Hacksaw Ridge" zien. Deze film laat bijna op een documentaire achtige wijze zien wat er zich heeft voorgevallen tijdens de 2e WO in China. Een Chinese productie, zeker geen typische Chinese film en een must see film als je geïnteresseerd bent in stukje wereldgeschiedenis.

Zeer heftige oorlogsfilm, over een periode waarin de meest gruwelijke daden zijn verricht in de geschiedenis van de mensheid.