
Nanjing! Nanjing! (2009)
Alternatieve titels: City of Life and Death | Nanking Nanking | 南京!南京! | 南京! 南京!
China / Hongkong
Oorlog / Drama
132 minuten
geregisseerd door Chuan Lu
met Ye Liu, Yuanyuan Gao en Wei Fan
De film speelt zich af in 1937 tijdens de Tweede Sino-Japanse Oorlog. Het Japanse leger heeft de hoofdstad van de Republiek China, Nanking veroverd. Wat er volgde wordt het 'Bloedbad van Nanking' genoemd; dit was een periode van een aantal weken waarin tienduizenden Chinese soldaten en burgers werden vermoord. We krijgen verschillende personages te zien, onder wie een Chinese soldaat, een leraar, een Japanse soldaat en John Rabe, een nazi-zakenman, die de mensen die zijn omgekomen in het bloedbad, wilde redden.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=KGvrEIIQDj8
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Holly shit wat een realistische, indrukwekkende en aangrijpende film is dit. Het is zo verfilmd dat het net lijkt alsof je erbij bent. De film heeft eigenlijk geen echte hoofdrolspelers (m.u.v. Kadokawa uitstekend gespeeld door Hideo Nakaizumi en Miss Jiang uitstekend gespeeld door de fraaie Yuanyuan Gao) waardoor het ook allemaal zeer realistisch oogt en je ook werkelijk alles te zien krijgt (inclusief de vele gruwelijke misdaden die de Japanners de Chinezen hebben aangedaan). Ondanks dat er geen echte hoofdrolspelers zijn speelden de acteurs en figuranten (heel veel trouwens) verdomde goed en overtuigend. De film duurt met ruim 130 minuten behoorlijk lang maar de film is zo boeiend en je wordt ook in het verhaal meegezogen dat de tijd voorbij vliegt voordat je het in de gaten hebt. Het einde was zeer mooi inclusief de aftiteling. Vorig jaar had ik al het boeiende drama "John Rabe" gezien (die komt er in deze film trouwens ook in voor en alle scenes met hem en zijn personeel hebben raakvlakken met die film, in deze film zijn ze zelfs nog aangrijpender. Zeker de hele tragiek om zijn assistent en zijn familie) maar deze film doet er nog een flinke schep bovenop. Deze film behoort misschien wel qua realistische weergave tot de top van oorlogsfilms en oorlogsdrama's. Tsonge jonge wat een aangrijpend verhaal was dit, daar wordt je wel effen van stil (zeker van de eerste 45 minuten).
De film had voor mij ook iets specials omdat ik eind jaren 90 drie keer in de stad Nanjing ben geweest voor mijn werk. Dat standbeeld (ik ben vergeten wie die persoon moest voorstellen) wat in het begin van de film werd omlaag gehaald door de Japanners stond er destijds in een veel grotere versie op een enorme rotonde.
Moet je helemaal gelijk geven als je zegt dat de film makkelijk wegkijkt. Hij duurt meer dan 2u maar je bent echt zo geboeid door de film dat de tijd vliegt. Lang geleden dat ik zo een film gezien heb.
Veel oorlogsverhaal...
Wat een drama dat onschuldige mensen neergeschoten...
Ook een drama voor de verkrachting...
Volgens mij is een waargebeurd verhaal...
Prima acteerwerk...
Minpunt: Zwart en wit film is niet leuk...
Wel mooi HD kwaliteit...
Prima geluid (Dolby Digital)...
Knap dat laatste slot dat de jonge leeftijd nog leeft...
De film zelf kent misschien wel dezelfde truuk als Shindler's List met het zwart-wit. Maar ik vind toch dat hier het gebruik van licht en de kwaliteit van de beelden veel beter is. Een sterke regie met zowel aandacht voor massale scènes als intieme shots. Enkele personages geven de bevolking een gezicht, zonder daarin te overdrijven en de aandacht naar zich toe te trekken. Ook de ritmische muziek ondersteunt de film goed;
Grootse film en wat mij betreft mee bij de beste oorlogsfilms die er gemaakt zijn.
voor nu 2.0 *
Ik had eerlijk gezegd nog nooit van deze slachting gehoord (maar ik ben niet echt op de hoogte van de Aziatische cultuur en geschiedenis), maar mijn God wat een drama zeg. Dit kan gerust onder de noemer genocide vallen.
Ik sta werkelijk versteld van de gruwelijkheden die het Japanse Keizerlijke Leger (weinig Keizerlijk aan als je het mij vraagt) heeft gepleegd tegen veelal gewone Chinese burgers: willekeurige executies (onthoofden, verbranden, levend begraven, doodsteken met bajonetten, ophangen, doodschieten,...), massale verkrachting, plundering,... De term 'krijgsgevangenen' was kennelijk niet bekend bij de Japanse officieren. Misselijkmakend allemaal. Het meest beklijvende moment voor mij: wanneer een Japanse soldaat het kind van Mr. Tang gewoon uit het raam gooit, zomaar, snel en zonder emotie... Zelden een dergelijke woede en onmacht gevoeld tijdens het kijken naar een film.
Audiovisueel ook tamelijk verbluffend. Mooie plaatjes (ondanks de gruwel) in combinatie met vaak erg ingetogen muziek. De film vliegt ook voorbij, ondanks z'n relatief lange speelduur.
Enige minpuntje is wellicht dat het allemaal wel erg gekleurd is weergegeven: daarmee bedoel ik te zeggen dat de Japanners wel erg duivels worden afgeschilderd (misschien was dat ook wel zo), en het enige wat daartegenover wordt gezet is soldaat Kadokawa, die de Japanners een ietwat sympathieker gezicht moet geven maar daar in z'n eentje en tegenover zoveel onrecht en gruwel onmogelijk in slaagt.
Maar verder een dijk van een film.
indrukwekkend
goed acteerwerk
een oorlogsdrama die weer laat zien hoe ongelooflijk wreed mensen kunnen zijn.
hier word je niet vrolijk van ,een stuk geschiedenis die we niet mogen vergeten.
Een film om niet bepaald vrolijk van te worden en zoals altijd denken we bij WW II altijd aan Hitler maar vergeten we drama's zoals dit en die van vadertje Stalin in Rusland en omstreken , zoals bv Katyn . Nooit meer oorlog !
Het knappe is dat er niet voor een dominant perspectief gekozen wordt maar voor verschillende perspectieven, zodat er een totaalplaatje ontstaat van de impact op zowel de individuele levens als en de gevolgen van deze oorlog voor de natie als geheel.Hierdoor wordt het helaas ook lastiger om je te kunnen identificeren met de karakters en het duurde bij mij zeker een tijdje voordat ik erin kwam te zitten.
Ik ben er nog niet helemaal uit of ik de film wel of niet propagandistisch vind, want het is wel duidelijk dat de Chinezen vooral worden gerepresenteerd als de machteloze slachtoffers die zich manmoedig staande houden en de Japanners als de beschavingslozen. Maar ook dat beeld wordt genuanceerd door de Japanse Kadokawa te tonen als het humane geweten en Mr Tang als de aanvankelijke opportunist. Misschien dat een iets te gekleurde invulling van zaken net dat puntje is waarom een film over dit onderwerp toch gemaakt kon worden in een land als China?! En het neemt niet weg dat het een esthetisch interessante en (vooral) emotionele film is, die een voor ons wat minder bekend stukje geschiedenis in beeld brengt.

een bijna hypnotiserende ritme en overwinningsdans die de discipline van de Japanners onderstrepen
(afgewisseld met beelden van Kadokawa die recht op de camera afloopt met een blik in z'n ogen die het midden houdt tussen ongemak en angst. Je zal die stoet trouwens maar op je af zien komen als slachtoffer zijnde...)
Een nogal unheimische intermezzo en de beste scène die ik in lange tijd heb gezien.
Najing Nanjing is een sterke oorlogsfilm, vooral het eerste half uur is prachtig geschoten; zwart-wit beelden waarin de contrasten tussen de voor- en achtergrond goed naar voren komen en camerawerk alsof je er midden in loopt, erg indrukwekkend. De gevechtsscènes zijn overtuigend en gelukkig niet voorzien van vals-aanvoelende heroïek.
Het acteerwerk is ook dik in orde, alleen hebben de persoonlijke drama's die zich ontwikkelen niet écht een grote impact, misschien omdat er op teveel personen wordt gefocust (wat dat betreft werkt de
one-man-focus zoals in Idi i Smotri en Apocalypse Now vaak het beste), en omdat het heel af en toe over het randje dreigt te gaan richting melodrama. Hoewel de Chinese vader en zoon, en de executie van Rabe's secretaris behoorlijk indruk maken. Hoe dan ook schaart Nanjing Nanjing zich wat mij betreft tussen de beste oorlogsfilms.
De film verder is echt wel indrukwekkend genoeg om nog een tijdje in je hoofd rond te blijven spoken. Maar door het niet kunnen mee leven met de personages heeft de film naar mijn mening toch wel iets laten liggen.
Deze film staat al een tijdje in de kast en toen de vakantieplannen bekend waren, heb ik ook vrij snel besloten om de film te laten liggen tot ik in Nanjing geweest was. Zo is de omvang van de massaslachting me inmiddels wel bekend en weet ik dat John Rabe een bijna goddelijke status heeft in China. De film is niet minder indrukwekkend dan het museum. Beide geven een goed beeld van de gruwelijke gebeurtenissen. De film haakt gelukkig wel meer in op de militaire situatie. De kansloze missie van het Chinese leger om de stad te beschermen bijvoorbeeld. Nanjing! Nanjing! geeft een sterk chronologisch beeld van de hele gebeurtenis. Het draait vooral om de gebeurtenissen, maar enkele personen krijgen de aandacht en sommigen komen op gruwelijke Game Of Thrones-achtige wijze om het leven. Dat maakt veel van het trage begin goed. Het is een zeer sfeervolle en rauwe film. Bijna (correct) journalistiek beeld dat je hier krijgt.
Het gaat maar door, het geeft echt goed weer hoe het er toen aan toe ging.
En volgens mij kiest de film maker hier totaal geen partij....
4 sterren
Misschien was ook het zwart-wit in de film een keuze die mij niet aansprak en ook deze films kijk ik toch regelmatig zonder deze klacht. Mogelijk dat het verhaal mij niet pakte?
Een 6.
Oorlogsfilms zijn meestal patriotische weergaves. Terwijl eigenlijk het leed centraal zou moeten staan. Hier is ook wel wat patriotisme te zien, met vooral een Chinese weergave. Al is dat gezien de feiten die er gebeurd zijn vooral een goeie weergave geworden en weinig verbloeming te merken. Er zijn al enkele films geweest over de Chinese-Japanse oorlog, maar die lieten deze taferelen niet zien. Weinig Westerse films trouwens die de oorlog op deze manier tonen. Zelfs Shindler's List ging zo ver niet. Het is adembenemend en tegelijk confronterend hoeveel mensen er toen op gruwelijke wijze vermoord werden. 'Chinees zijn' was blijkbaar al voldoende om terecht gesteld te worden zonder tegenspraak.
De film zelf kent misschien wel dezelfde truuk als Shindler's List met het zwart-wit. Maar ik vind toch dat hier het gebruik van licht en de kwaliteit van de beelden veel beter is. Een sterke regie met zowel aandacht voor massale scènes als intieme shots. Enkele personages geven de bevolking een gezicht, zonder daarin te overdrijven en de aandacht naar zich toe te trekken. Ook de ritmische muziek ondersteunt de film goed;
Grootse film en wat mij betreft mee bij de beste oorlogsfilms die er gemaakt zijn.