Fish Tank (2009)

ging nergens over.

Sterk verhaal over een tienermeisje dat als enige houvast de nieuwe vriend van haar moeder heeft. Op het einde was ik vooral erg blij dat ik niet in Engeland ben opgegroeid. Goede film!

Goed om te weten......

Onbegrijpelijk dat die Katie Jarvis na Fish Tank niet meer gecast is.

Misschien komt het door haar specifieke 'trashy' voorkomen, maar acteren kan ze.

Ja en nee. Het ging ook nergens over dan inzage in het leven van een puber. Voor mij geen verbazende ontwikkelingen sterker nog ik vond het puberale allemaal wel meevallen, ze was best lief. De relatie met conner vind ik ook een ja en nee, en een smerige bijsmaak kreeg ik ervan. De onvriendelijkheid voor de dieren stond me ook tegen. Het enige trieste eraan is dat mia haar zelf speelt. Zulke moeders heb ik teveel van gezien bij vriendinnen van vroeger, vreselijke types. Dit soort films is prima voor mensen die nooit over de edge hebben durven kijken. Het zusje zag er te verzorgd uit in haar gezicht om zo Trashy te kunnen spelen, en toch deed ze het heel goed. Het enige wat mij indruk heeft gemaakt is de scène met dochter van conner en dansscene, bij dat laatste zat ik te janken. Omdat ik me dan realiseer hoeveel mensen zo leven ook in Nederland.

Film ging degelijk ergens over.

Hoewel er goed geacteerd wordt in deze film kon het geheel me amper boeien.

Te langdradig en saai...

Ongein / slowchat verwijderd.

Uitstekende film over een opstandig tienermeisje wiens moeder een nieuwe vriend mee naar huis brengt. Een rauwe film die op een documentaire-achtige stijl in beeld is gebracht. Het naturelle en tevens sterke acteerwerk draagt hier ook aan bij. Ook weet het hoofdpersonage van begin tot eind te boeien en is bijna continu in beeld. In de herziening wist het me meer te raken, waardoor een verhoging naar 4.0 sterren.

Een ruwe film. Deed me soms denken aan de stijl van de broers D'Ardenne. Al schreeuwt Fish Tank nog meer woede uit, terwijl de films van D'Ardenne eerder depressief overkomen met momenten (vooral de vroegere films). Katie Jarvis speelt een jonge tiener die geen zicht heeft op een toekomst. Het lukt niet op school en is toch wel ongewenst door haar moeder. Dat reageert ze op haar omgeving af zodat ze geen vrienden heeft. Er is geen uitweg met enkel haar muziek als vluchtweg. En dan komt de reddingsboei in haar leven. De nieuwe vriend van haar moeder. Een man met een andere achtergrond. Veel stabieler en iemand die even naar haar omkijkt. Voor haar het lichtpuntje in het donkere leven dat even doet hopen dat het ook anders kan. Al zullen er meer lichtpuntjes nodig zijn om het leven helemaal om te draaien.

Fish Tank is een zeer boeiende film. Ik zie de titel dan ook als een echte viskom met een goudvis die enkel maar rondjes kan zwemmen, dromend van een grote vijver met andere vissen.

Prachtige ontroerende film.

Uit het leven gegrepen van vele (familie's)

die van de ene ontgoocheling in de andere vallen.

En die eigenlijk nooit een stabiel leven zullen kunnen opbouwen.

Meestal is de opvoeding en het vele drankgebruik de schuldige.

Moeders die zelf nooit enige liefde hebben gekend in hun leven

geven dit dan ook vaak ongewild door aan hun kinderen.

Heel realistisch geacteerd door o.a. : Katie Jarvis en haar zusje in de film.

Wat een troosteloze film. Aanvankelijk is er nog wel wat humor, vooral in de vorm van dat erg leuke zusje van Mia, maar later biedt de film dat ook niet meer. Wel blij dat de film niet helemaal de voorspelbare richting inslaat die ik vreesde. Als Conor in het leven van Mia komt vrees je eerst nog wel even dat Mia's opgetrokken schild volledig af zal brokkelen en het een te zoete kant op zal gaan, maar gelukkig loopt dat heel anders.

Ik weet niet eens of de film er echt beter van wordt als Conor seks heeft met Mia, het afbreekt met haar moeder en uit hun leven verdwijnt, maar in elk geval gaat de film geen al te voorspelbare kant op. Ik had geen idee wat Mia nou van plan was toen ze Conors dochtertje ontvoerde. Best een ongemakkelijke scène.

Mia is niet per se sympathiek te noemen, maar de film (en vooral ook Jarvis) laat je wel echt met haar meeleven. Niemand is volledig sympathiek eigenlijk. Billy en Tyler misschien. Maar vooral Mia wordt er niet minder boeiend door. Het is gewoon pijnlijk om haar maar doelloos te zien ronddwalen. Heel de film zie je haar eigenlijk enkel alleen, als een soort toeschouwer van afstand kijkend naar groepjes mensen die met elkaar omgaan.

Vond het einde ook erg geslaagd. Net als in American Honey is muziek een grote en broodnodige uitlaatklop voor de personages in de film. En klein gebaar als laatste scène past helemaal bij de film. Het zijn altijd de kleine momentjes die er bovenuit steken. 3.5*.

De zomer is voor mij niet die hete zonovergoten dagen die weleens voorkomen. Nee, dat zijn juist zwoele avonden met de late zomeravondschemering op de achtergrond en alcohol binnen handbereik. Iets over de helft zitten een aantal van deze fantastische scènes die mij helemaal dat gevoel geven. Qua sfeer perfect maar ook in de film zelf kennen deze scènes een bepaalde spanning. Het zijn veruit de beste twintig minuten van de film en behoort tot het beste dat ik het laatste jaar heb gezien.

Ja, op momenten en zeker dat hele stuk voor die scènes ligt deze film helemaal in mijn straatje. Weinig plot en vooral een sfeerschets van iemands leven en van een bepaald milieu. Een registrerende camera, naturel acteerwerk en een bepaald realisme en een zekere geloofwaardigheid. Soms heel mooi geschoten met allemaal fijne kleurtjes en beelden met een sterke zeggingskracht. Dat alles met een ijzersterke Jarvis die schattig is, hulpeloos en vooral een slachtoffer waarvan je ergens denkt dat ze meer kan, maar weet dat dat nooit gaat gebeuren. Jarvis is eenzaam, maar gelukkig niet met dat stil zijn om het stil zijn, zoals zo vaak wordt gezien in dit soort films. Haar mimiek en blikken zijn ook geweldig en verraden een enorm broeinest van emoties. Daarnaast ook een sterke Fassbender die als altijd een enorme acte de présence geeft en samen met Jarvis een goede chemie heeft.

Alleen het laatste halfuur zakt de film echt in. Er komt meer plot bij alsof men ineens de film wil afronden. Maar waarom wil je iets afronden? En vooral die stukken met de inbraak en de soort van ontvoering passen echt in het geheel niet bij de film en doen daar echt afbreuk aan. Die scène met Nas op de achtergrond is dan wel weer heel erg fijn en de film wordt uiteindelijk nog wel fraai afgesloten. 4,0*.

Weer zo'n goed, maatschappelijk geladen Brits filmpje (had van Ken Loach kunnen zijn) met deze keer een asociaal en vereenzaamde tiener in de hoofdrol, trouwens goed vertolkt door Katie Jarvis. Ook Michael Fassbender acteert goed.

Depressieve toon, alhoewel ook uitzicht op beterschap.

Een thema dat leeft.

Staat sowieso al een jaar of 1,5 hoog op de lijst, maar nu 'ie op MUBI is toegevoegd kan ik 'em toch zeker niet laten schieten.

Wat kan die Andrea Arnold toch scenes schieten zeg. Neem het moment dat Fassbender Mia te bed legt, prachtig! Daarnaast zo'n beetje alle dansccenes. De autorit met 'California dreaming' in de versie van Bobby Womack (Arnold doet hier een Kar-wai Wongetje, door het nummer meermaals te laten terugkomen). Sowieso is de hele setting en sfeer heel goed getroffen. Katie Jarvis zet ook een puike prestatie neer, zou haar nog wel eens terug willen zien zoals ook de grunt al aangeeft. Ik vrees dat het dan wel van Andrea Arnold zelf zou moeten komen (hoewel ze ook bij Loach past, of, even out of the box, bij Dolan misschien? Overigens, als je de interviews kijkt komt ze best wel wat anders over dan in de film, dus het idee dat ze vrijwel niet zou hoeven acteren dat sommigen hier uiten kan volgens mij de prullenbak in). Over de gehele linie maakt het verhaal net wat te weinig indruk op mij om er lyrisch over te worden, maar een goeie film is het zeker, deze Fish Tank.

De scene waarin ze hoort dat het witte paard dood is, dat is ook zo goed gedaan. 9 op de 10 filmmakers zou dat heel anders hebben aangepakt. De meesten zouden denk ik proberen het verdriet te esthetiseren, door een shot van een ingehouden traan of iets dergelijks, of andersom door het juist veel meer aan te zetten in radeloosheid. Het verdriet als een soort verheven emotie. Maar Mia bereikt hier echt rock-bottom, ze breekt, en haar enige overgebleven reactie is om zich in zichzelf terug te trekken, zichzelf ertegen te willen beschermen. (Life's a bitch and than you die.) Arnold laat haar zich ook afsluiten voor de kijker. En dan verwacht je dat er een troostend gebaar komt van die jongen, maar hij is buiten beeld blijkbaar versteend, in elk geval doet hij niks en komt er ook geen shot van hem. Het is Mia die zichzelf weer uit de put trekt: ze heft het hoofd op, en dan zie je de uitgelopen mascara (maar geen tranen). Pas dan weet de jongen iets uit te brengen, nog steeds buiten beeld. Bijzonder sterke beeldtaal van Andrea Arnold.

Gisteren maar weer eens bekeken, doet me toch aan Little Britain denken

“Bye you skank! Don't forget to text me! Say hello to the whales for me!”

Sterke film van Andrea Arnold. De troosteloosheid en uitzichtloosheid straalt van Fish Tank af, en alleen al die woonblokken en de kleding die de personages dragen geven perfect weer in wat voor omstandigheden Mia en haar zusje moeten opgroeien. Katie Jarvis is weergaloos als de brutale en eigenzinnige Mia, een jonge vrouw met een kort lontje maar waar ook een grote onzekerheid in schuilgaat.

Ze droomt van een carrière als danseres, maar ze kan maar moeilijk ontsnappen aan de harde realiteit. De andere acteurs zijn ook sterk, en het is leuk om Fassbender in dit soort rollen te zien. De scene waarin Mia breekt nadat ze hoort dat het witte paard is overleden gaat door merg en been, maar de scene waarin ze auditie moet doen voor een baan als (waarschijnlijk) paaldanseres is misschien nog wel triester. Net zoals in American Honey speelt muziek een grote rol, en het einde is bitterzoet.

Het begin van de film is meteen zinderend omdat je midden in een totaal disfunctionerend gezin in de Engelse onderlaag valt waarin alles zo totaal is ontspoord dat het voelt alsof je van het ene drama in het andere drama tuimelt. Omstreeks het midden van de film wordt ie wat slepend omdat er dan weinig nieuwe of verrassende ontwikkelingen zijn, maar tegen het eind veert de film weer op in een crescendo naar een climax. Al met al is de film wat onevenwichtig - ook het gedans haalt het tempo van de film er telkens helemaal uit - maar over de hele linie genomen toch indrukwekkend.

PS. Ik moet de film al een keer in 2015 hebben gezien toen ie op TV was zonder dat ik me dat nu realiseerde maar ik heb toen blijkbaar precies dezelfde score gegeven als die ik nu zou geven. Het is grappig om te zien dat ik consistent ben ik mijn waardering, ook na een flink aantal jaren extra filmervaring.

Een omgeving die ik goddank zelf niet heb meegemaakt maar wel ken.
Het is een typische film over een buurt vol gebouwd met flats in London waar de jonge meid Mia (Katie Jarvis), 15 jaar oud in opgroeit. (In werkelijkheid is Katie Jarvis 20 jaar, geb. datum 22 Juni 1991)
Veel gebroken gezinnen waarschijnlijk om hen heen, grof taalgebruik, alcohol- en drugsmisbruik en "iets" asociaal gedrag.

We volgen haar in haar dagelijks bestaan en zien hoe ze uiteindelijk wel of niet ontspoord.
Mia ziet een advertentie waarin dansers worden gevraagd en daarmee gaat ze aan de slag.
Jammer voor haar is dit niet de opmaat naar een carrière als danseres, want de dansers worden gevraagd voor een sexclub en daarbij moet je alleen maar met de heupen wiegen en zo goed als mogelijk langzaam de striptease uitvoeren. Dit is weer een klap in het gezicht voor de jonge Mia die denkt dat ze zonder moeite een bestaan op kan bouwen in deze harde samenleving van London.

Je bent uiteindelijk dan ook vaak waarin je opgroeit en waarmee je dagelijks wordt geconfronteerd.
Een film over de harde onderkant van de maatschappij in de grote wereldstad.
Voor het spontane spel, de mooie setting en een verhaal wat ik had verwacht, een 7,5.

Ik zat te laag.

Wederom een lekker rauwe van Andrea Arnold, en ook weer geweldig samenspel van de hoofdacteurs, daar heeft ze wel een oogje voor! In tegenstelling tot American Honey had deze echter wel een stuk korter gekunnen, het verhaal kabbelde hier een beetje voort..

Goede film hoor van een regisseuse die later imponeerde met American Honey. Ondanks het thema toch een eerder trage en ingetogen film, waar dat je echt verwacht dat dat trashy milieu uitvergroot zou worden. In een bepaalde zin vermoed ik zelfs dat het soms nog veel harder kan zijn dan dit. Maar desondanks vind ik het wel een goede kijk in Mia's leven en dit milieu. Ik vind het zeker en vast een goede film.

Degelijke film over een disfunctioneel gezin in een verpauperde kansarme buurt. Centraal staat de 15-jarige Mia, een opstandige puber met weinig toekomstperspectief en eentje die duidelijk met zichzelf in de knoop zit door alles en iedereen de gordijnen in te jagen. Wat ze ermee bereikt of wil bereiken, geen idee, niet veel alvast. Een rauwe bolster met een blanke pit, lijkt het wel, maar dat laatste komt ook weinig uit de verf.

Dit resulteert in het feit dat het personage me vrij koud liet en ik weinig sympathie voor haar kon opbrengen. Ook haar grofgebekte zusje was een klein serpent om nog maar te zwijgen van de moeder. Uiteraard zijn de kinderen slachtoffer van de situatie en kan je hen in se weinig verwijten, maar toch.

Vond het ook jammer dat de film ook weinig verhaal had. Het modderde maar aan, zoals het echte leven wellicht. We zien wel wat de dag brengt ofzo... Interessant was wel de auditie en het resultaat ervan. De ontvoering daarentegen kon ik minder plaatsen, behoudens wrok. qua acteerwerk wel prima en ook de setting was bij momenten betreurenswaardig en authentiek.

Goede film over een opstandig tienermeisje.

Ah, 2oo9, het was bij nader inzien toch een mooie tijd: CD's, cybercafés, videoclips, Cassie, videocamera's, dansaudities die je met postbrief moet insturen... Geen spoor van Tik Tok of wokeness. De soundtrack is werkelijk om van te smullen en deed mij denken aan momenten van adolescente onheil. Nooit verwacht dat ik die kitschsmartlap 'Ride It' van Duitse rnb-crooner Jay Sean ooit in een reguliere speelfilm zou mogen aanhoren - de wonderen zijn de wereld helaas nog niet uit. Het nobel streven om als blanke gerespecteerd te worden als gangsta / hiphopper is ietwat herkenbaar. De council estate / knife crime cultuur in het Verenigd Koninkrijk is uiteraard onweerstaanbaar en valt vanwege zijn melancholisch kantje beter te behappen dan de USA variant, althans voor een romantische ziel zoals mij. De wat onbeholpen pogingen van het hoofdpersonage deden me denken aan één van mijn favoriete YouTube filmpjes aller tijden, de ongemakkelijke 'freestyle' van een zekere Miss Fonda. Dat aandoenlijk authentieke kantje van Katie Jarvis zal verband houden met het feit dat ze natuurlijk geen professionele actrice is en na deze Fish Tank moeilijk aan de bak geraakte. Ze speelde (uiteraard) mee in een paar afleveringen van EastEnders, maar durft, zoals elke normale Brit, wel eens de orde verstoren tijdens een avondje uit en ook een raciaal getint incident is Katie niet vreemd. Momenteel werkt ze als bewakingsagente, wat ik eigenlijk zeer admirabel vind. Laat je door al deze chav digressies en ASBO troosteloosheid echter niet in de waan brengen dat Fish Tank één of ander sociaal drama is. Zelf liet ik de film ten tijde van zijn release links liggen, vrezend dat dit weer een derderangs 'grauwe' Dardennekloon zou zijn - daar lusten die cinematografische analfabeten de Britten immers wel pap van. Fish Tank heeft echter geen schroom om op de lyriek van het pauperbestaan te tonen: de personages trappen, ondanks tegenspoed, behoorlijk wat lol. Bovendien heeft Arnold, in tegenstelling tot het gros van die veredelde sociale assistenten die tegenwoordig voor cineasten moeten doorgaan, inzicht in de condition humaine en begrijpt zij waarom comazuipen, drugs pakken, vechten, bump 'n grindfeestjes en jailbait avontuurtjes stiekem wel eens leuk kunnen zijn. Vooral de dansnummertjes zijn hypnotiserend en van een spontaniteit die we niet meer zagen sinds de allereerste Lumière shorts: life's a bitch! And then you die.

Fantastisch coming of age drama dat binnen zijn eigen context een klein meesterwerkje is. Troosteloosheid en teenage angst zoals je dat enkel in Engeland aantreft. Nu ja, dat hoop ik dan een beetje. We zitten twee uur lang dicht op de huid van de hoofdpersoon, een geweldige rol van Katie Jarvis. Ze is totaal onhandelbaar maar langzaamaan krijgen we meer begrip voor haar en leven we mee.

Indrukwekkend klein drama.

Dikke 4*