Control (2007)

Verreweg Corbijns beste film. Sommigen zullen zeggen dat dit dan vooral veel zegt over wat ie nog meer gemaakt heeft... Klopt.

Ok, ik beken: ik had nog nooit van Joy Division, laat staan Ian Curtis gehoord alvorens ik deze film van Corbijn zag. Verketter me maar bij deze... Ik ben niet zo met muziek bezig, maar kan wél een goede film appreciëren die een biografie van een zanger/groep heeft. Control is er zo eentje, een meer dan degelijke film over de muziekwereld in de Britse jaren 70.

Corbijn slaagt erin een boeiende compositie te maken van hoe de rock, punk en new wave furore maakte in de Britse jaren 70. Hoewel Whiplash (D. Chazelle) 0bvb van een andere soort orde is, toont Control aan hoe drugs (medicatie), stress, druk, faalangst, epilepsie en relatieproblemen een enorme impact kunnen hebben op een persoon tot hij eronder doorgaat. Beroemd of niet, rijk of arm, het doet er gewoon niet toe. Als je er niet tegen bestand bent, dan knap je. En dat deed Ian Curtis op erg jonge leeftijd. Voor zover ik het weet een fantastische acteerprestatie overigens van Sam Riley die veel persoonlijkheid en diepgang kon steken in zijn personage.

Ook de zwart-witbeelden droegen bij tot de grauwe, donkere en zwaarmoedige kijk die Curtis had op het leven. Mooie shots ook in de film waarbij Corbijn zijn liefde voor de fotografie niet onder stoelen of banken stopt. Net als de geslaagde sfeersetting en tijdsgeest.

Mijn hemel wat een film! Sam Riley is Ian Curtis! Letterlijk overdonderend! De ogen, de uitdrukking, het dansje....Riley flikt het!

Mooie stemmige sfeer van begin tot het eind. Geweldige keuze om de film in het zwart-wit te doen. Benadrukt nog net even wat meer de leegte, de sfeer en de sobere flats en Engelse buurten en natuurlijk de zwaarmoedigheid van Curtis. Vervolgens ook een mooi tijdsbeeld met simpele dingen zoals hoe zijn vrouw de was ophangt. Verder bijzonder stijlvol, de radeloze voice overs de vooravond van hun Amerika tour

Heerlijke muziek verder, uiteraard van Joy Division zelf maar ook van David Bowie en The Sex Pistols.

Verder is het altijd een feest om Maria Lara in beeld te krijgen, prachtvrouw is dat toch, altijd weer. En ook nog wel noemenswaardig, Toby Kebbell, de grofgebekte en sarcastische manager.

Let wel zwaar drama in die zien, niet voor iedereen weggelegd.

Ik ben een grote Joy Division-fan en kenner en draaide hun muziek-oeuvre echt helemaal grijs, al in de jaren tachtig. In 2007 heb ik de film Control gezien en... Ik ergerde me rot.

Om te beginnen viel me op dat zowat de hele film draait om Joy Division's eerste plaat Unknown Pleasures uit 1979, daarmee bedoel ik dat veruit de meeste nummers die in de film voorkomen van deze plaat afkomstig zijn. Dat is niet toevallig, want Anton Corbijn heeft vroeger, al ver voor het maken van deze film, vaak aangegeven dat hij Unknown Pleasures de beste plaat vindt die ooit is gemaakt.

Maar hier zit dus een geweldig groot probleem. Control is namelijk een film die vooral gaat over de depressies van Ian Curtis, dan is het toch van het allergrootste belang dat je vooral de nummers van Joy Division's laatste plaat, Closer, laat horen, een plaat die bol staat van de aankondigingen van Ian's naderende einde. In Control is van Closer alleen het nummer Isolation te horen, terwijl de grootste doem-nummers 24 Hours, The Eternal en vooral Decades bizar genoeg niet in de film voorkomen.

De film is dus vooral een ode aan de lievelingsplaat aller tijden van Anton Corbijn, en dat is absurd.

Verder vond ik Riley juist totaal niet op Curtis lijken. De militairistische bewegingen van Riley terwijl hij op het podium stond, dat deed Curtis echt nooit en herken ik als een acteur die simpelweg de muziek niet voelt. Mensen die new wave niet begrijpen denken namelijk altijd dat je heel moeilijk moet kijken bij die muziek en dan militairistische bewegingen moet maken. Dat moeilijke kijken bleek ook wel uit het tenenkrommende gerol met de ogen (en wat ontzettend nep!) van Riley terwijl hij aan het zingen was.

Ook afkeurenswaardig is de spuitbus die bij de opname-microfoon wordt gehouden bij de opnames van het nummer She's lost control. Dit is de grootste onzin want oorspronkelijk was dat duidelijk gewoon het geluid uit een synthesizer. Wie bedenkt zoiets?

Werd je vroeger verafschuwd als je Joy Division draaide, en vonden mensen je "nep" en "pathetisch", tegenwoordig is Joy Division beroemder dan Michael Jackson. Het huis van Curtis wordt nu omgebouwd tot museum en zelfs Disney verkoopt nu Joy Division-tshirts. Iedereen is plotseling fan, door een film. Dat is de kracht van het beeld, dat blijkbaar sterker op mensen inwerkt dan puur naar de (nogal loodzware) muziek te luisteren, en dat vind ik jammer. Zo kan een film veel verpesten. Bij de meeste biopics (zoals The Doors) is de band overbekend voor het grote publiek maar dat was bij Joy Division niet het geval. Daardoor is het beeld wat men heeft van Joy Division vooral ontstaan door deze nogal eenzijdige film.

Twee sterren. Niet meer.

Ik vind Joy Division best een sympathieke band, maar die hele ophemeling van Curtis gaat aan mij voorbij. En net daarom vind ik de aanpak van Corbijn interessant. Dit is geen heldenverhaal, zelfs geen rock-’n-roll-verhaal. Eerder het portret van een wat verwarde man die aardig kan zingen.

Écht buiten de lijntjes van het genre kleuren doet deze film helaas niet: door het duidelijke rise-&-fall-verloop blijft het een volbloed biopic. Maar gelukkig maakt Corbijn er geen saaie “reconstructie” van en focust hij vooral op sfeer. De grootste troef van Control is misschien wel de mooie, cleane zwart-wit-fotografie in combinatie met de sterke soundtrack.

Voorts onthoud ik vooral dat Sam Riley verbluffend goed lijkt op Ian Curtis, wat natuurlijk mooi meegenomen is. Hij zet ook wel een goede rol neer, al vond ik zijn danspasjes soms een tikje karikaturaal.

Dan rest enkel nog de vraag: zou dit ook een goede film zijn indien het complete fictie betrof? Ik vind van wel in ieder geval, en dat is m.i. de kracht van een sterke biopic. 3,5*

Ik was niet echt bekend met de band Joy Division, dus in die zin had ik weinig verwachtingen bij het kijken van deze film. De film gaat overigens met name over zanger Ian Curtis en in iets mindere mate over de band. De zwart-witbeelden zijn zeer behoorlijk en datzelfde geldt voor het camerawerk. De scènes waarin de band optreedt zijn de moeite waard en de muziek in deze film is eveneens de moeite. Het verhaal blijft wat mij betreft wat afstandelijk en fragmentarisch, veel personages blijven wat oppervlakkig. Ook Curtis blijft net iets te zeer op afstand om een echt boeiend hoofdpersonage te zijn.

Een standaard rise & fall sex & drugs & rock & roll verhaal is wat ik eerlijk gezegd verwachtte. Maar dit is een ingetogen verhaal in stemmig zwartwit over een sympathieke jongen die aardig kan zingen en gevoelige teksten schrijft. De fotografie is fraai het acteerwerk erg sterk.

Mooie film die interesse wekt voor Joy Division en de heer Curtis.

Fantastisch

Eerste Corbijn.

En voorlopig ook meteen mijn laatste, want zijn andere werk is niet van het soort waar ik doorgaans mijn ogen voor open hou. Control kwam vooral onder de lens vanwege de notering in de top 250. Ondertussen is de film verstoten, maar toen deze werd uitgezonden toch maar even meegepakt. Vond het resultaat alleen niet indrukwekkend genoeg voor zo'n notering.

Toegegeven, ik had ook nog nooit gehoord van Joy Division. De muziek die deze film laat horen vind ik echter wel te pruimen, dus daar zal wellicht verandering in komen. Sam Riley is ook erg sterk in de hoofdrol. Veel heb ik nog niet van hem gezien, maar in Control laat hij zich van z'n beste kant zien. Ik vind Morton in de bijrol daarnaast indrukwekkend. Die twee delen in de toch best beperkte momenten een behoorlijk sterke chemie.

Ik vind Corbijn als regisseur zelf vooral tekort schieten. Vooraf wat van Corbijns werk opgezocht waaruit ik vooral zwart-witfoto's heb waargenomen. Er wordt voor gekozen om die stilering over te nemen en in Control te plaatsen. Merkwaardige regiekeuze, want het voegt absoluut niets toe. Met het contrast wordt niets gedaan, een ode aan het tijdperk is het allerminst (want dat was wel in kleur) en het oogt vooral als een arrogante en verwaande regiekeuze. Visueel vond ik de film dan ook niet speciaal, buiten de schaarse momenten waar het bijdraagt aan de depressievere scenes.

Ik moet ook zeggen dat als ik Curtis was en dit mijn biografiefilm zou worden ik me omdraai in mijn graf. Juist omdat ik niets wist over Joy Division leek dit wel een handige film, maar als ik Control wil geloven is Curtis een onsympathieke, hufterige loser en de overige bandleden idioten die niets weten. De hele film lang kreeg ik de indruk dat ze Ian Curtis heel erg haten. Ik las ergens dat het verhaal is gebaseerd op het biografieverhaal van Deborah Curtis, maar de film wordt nergens echt vanuit haar perspectief belicht. Als dat zo was geweest, had ik de toonzetting veel beter kunnen begrijpen.

Apart en onderscheidend is het absoluut, daar ligt het probleem ook niet. De finale vond ik sterk en de weergave van verdriet en depressie geslaagd. Het is bij vlagen, zeker aangekomen in de tweede helft van de film, best meeslepend te noemen. De inhoud mag dan niet heel erg verschillend van soortgelijke biografiefilms zijn, ik zie nog altijd liever een Control dan de meuk waar Hollywood tegenwoordig mee komt. Alleen vind ik dit alles behalve respectabel voor het tragische verhaal van Ian Curtis, en die nasmaak ging niet meer weg.

Dat er nog muziek liefhebbers zijn die de band JOY DIVISION niet kennen,kan mij zowel irriteren als verwonderen.ja beste mensen er is meer als pats boem dans muziek.de film is niet perfect te noemen,maar had dat wel kunnen zijn,door eenvoudig weg het laatste concert wat op still is verschenen als soundtrack te gebruiken.ook had ik graag wat meer diepgang gezien in de ontwikkeling van de depressies bij ian curtis.nu laat de film het helaas zo voorkomen alsof de reden van de depressies de dubbele relaties met de vrouwen zijn.ik heb heel bewust die jaren 80 mee gemaakt,de sfeer in die tijd was somber,en de keuze aan fantastische muziek was groots.somber of niet,de jaren 80 waren een fantastische tijd.zeker met het gegeven van het geweldige muzikale aanbod in zaaltjes zoals paradiso en tivoli in utrecht.de film control als tijds document geef ik dan toch 4 ster,omdat anton corbijn het verdiend.