Buffalo '66 (1998)

Mooi stukje vakwerk, deze film, een schrijnende smartlap uitmondend in heerlijke hyperromantiek. Het heeft wel wat weg van een gesproken musical, de personages en dialogen vaak (niet altijd) een tikje bizar en larger than life, laten we zeggen een klein beetje uit het lood staand met de realiteit, maar poëtisch helemaal raak.

Geweldig stel acteurs natuurlijk, in de eerste plaats Gallo zelf, wat een uitstraling heeft die vent ook, en Ricci als de reddende engel van dienst is aanbiddelijk. Huston en Gazzara als de ouders, liefdeloos op het waanzinnige af, ook al fantastisch.

Dit staat er verder gewoon heel goed op, en het geheel heeft een droge, zwartkomische ondertoon. De fraaie, Dennis Potter-achtige intermezzo's (een croonende - nou ja, playbackende - Gazzara en een tapdansende Ricci) zijn twee mooie kersen op de taart.

Als de film werkelijk gaat ontroeren en de apotheose nadert, hoop ik op een finale die hier een meesterwerk van maakt, maar Gallo's keuze (qua scenario en regie, bedoel ik) stelt me om één of andere reden toch ietwat teleur.

Soit, ook op deze manier blijft dit een uitstekende film.

Viel me tegen na zoveel jaren 'm niet gezien te hebben, maar wat een genot is het om Ricci hier gade te mogen slaan. Buffalo '66 - Christina Ricci (music: Moonchild by King Crimson). Gallo is wel een creatieveling met veel leuke ideeën, maar niet alles pakt even geslaagd uit en de dramatische impact was in mijn beleving nihil.

Ik was trouwens totaal vergeten dat Huston en Gazzara hier mama en papa speelden, alsook een aantal andere rolletjes (Rourke, Vincent, Arquette, Corrigan).

3,0*.

The Brown Bunny (2003) kon ik bijzonder weinig mee (2*), maar ik vond deze Gallo verrassend goed. Kunstzinnig en cultureel typje, lees ik op zijn IMDb trivia. Man val vele talenten, ook. Ik had deze echt in '98 moeten zien, ik had toen zo de hots voor Christina Ricci. Gemiste kans

Maar wat een verschrikkelijke kutouders. Man man man.

Deze vorig weekend herkeken na 19 jaar. Toen vond ik 'm al erg intrigerend, waarschijnlijk 's avonds laat eens op Canvas uitgezonden, zonder een idee waar ik aan begon.

Van begin tot eind met een grote glimlach op m'n gezicht naar het scherm zitten staren dit keer. Soms (vaak?) hardop lachend. Gallo is geweldig in deze film, een absolute lunatic. Ricci idem dito, minus de lunatic, hoewel haar beweegredenen ondoorgrondelijk zijn.

Verhoogd van 4 naar 5.

Frustrerende zit. Ik ben geen fan van feministische analyses, ze slaan vaak de esthetiek dood. Maar de esthetiek is hier zeer mager. Shots zijn statisch, log en onbeweeglijk. Depressie kun je veel interessanter verfilmen. En dan het acteerwerk: het dient meer als verwijzing naar gebeurtenissen die we als legitiem leed beschouwen dan dat het leed filmisch wordt onderzocht en getoond. We zien weliswaar schreeuwende ouders en betraande oogjes als herinnering aan een slechte jeugd, maar invoelbaar wordt het niet. Het ware ongemak en de complexiteit van dergelijke ervaringen wordt niet opgezocht. Door deze oppervlakkige benadering sleept de film. En dan de feministische kritiek. De vrouw dient enkel als troost en krijgt geen diepgang. Al haar acties bestaan om de zielige protagonist te dienen. De regisseur was duidelijk vergeten een reality-check uit te voeren bij deze romantiek van de waan. Een oprecht onderzoek van een dergelijke liefde-als-redding-waan of een meer naturalistische benadering van jeugdtrauma was een stuk interessanter geweest.