Buffalo '66 (1998)

De eerste scenes leken een zeer goed begin, maar helaas ging het hierna steeds meer bergafwaarts. Een goed pianodeuntje en een scheldende Galla, die mij wel heel erg aansprak in zijn strakke broek, zijn rode schoentjes en zijn strakke blik. In een goede rauwe sfeer gaat het verder, maar is er niets wat mij deze film meer dan 2,5* kan geven.

Door Onderhond's MM contest en de top 10 notering van Apollinisch gaan kijken.. en pff, ik weet eigenlijk niet waar en waarmee ik moet beginnen, toch wel een beetje overdonderd.

Mooi sfeertje om dan toch te beginnen, ook al zag het er niet allemaal even mooi uit (wat al vaker gezegd is) vond ik het visueel toch erg boeiend. Geweldige dialogen(!), twee prima acteurs die goede personages neerzetten en ook typische humor waar ik van houd, zorgen er voor dat ik deze film toch echt wel 4.5* moet geven. Daarmee is mijn 1100e stem een feit

Godsamme wat een chagrijnig scharminkel. Wat ziet die Ricci toch in hem!?

Weet verder niet echt wat ik er van moet vinden. Eerste half uur was bijna niet door te komen. Brakke kadrering (altijd wel een hoofd dwars doormidden), saaie kleuren, superlelijk effectje voor die flashbacks en er gebeurt bar weinig. Af en toe een glimlach bij die pa en ma en hier en daar aardig gemonteerd, maar verder voor mij een behoorlijk lege film tot dusver. Moest om de een of andere reden aan Gummo denken.

Maar vanaf de bowlingbaan zit er even een geweldige boost in. De kleine "omkleed"-scene was al tof, maar de tapdansscène gooit er nog een schepje bovenop. Prachtige scène waarbij het eerste deel van de film schril afsteekt. Zo had het gewoon moeten beginnen. Daarna ook nog het fotohokje, wat vooral grappig is door de rotkop die Gallo trekt .

Dan kakt het weer wat in en is de climax/anti-climax of hoe je het ook wilt noemen weer fijn.

Het leek wel een touretappe, met enkele aardige bergjes en één col van de buitencategorie. Grootste gedeelte niet bijster boeiend, maar enkele hoogtepunten die nog net voor genoeg vuurwerk zorgen voor een voldoende.

3* dan maar

Zeer aangename verrassing.

Gallo etaleert zijn talent met een sublieme regie, sterke acteerprestatie en een goed, origineel script.

De cinematografie was bij vlagen prachtig, de belichting was erg goed gekozen en de montage was origineel en knap verzonnen.

Een schitterende (qua acteerprestatie) Christina Ricci maakt 't dan ook helemaal af.

4,5*

Dit debuut blijkt voor mij dus veel beter mee te vallen dan The Brown Bunny.
Gallo schittert hier als acteur, enorme uitstraling heeft die man. Ook Ricci doet het zeer goed. Twee geweldige, boeiende personages. Voor mij één van de sterkste punten van Buffalo 66.

Verder een erg sfeervolle en grappige film, mooie soundtrack en niet te vergeten het erg leuke happy end, dat andere sterkste punt aan Buffalo 66. Geslaagd in al z'n opzet wat mij betreft.

4 *

Mwa, film die het duidelijk moet hebben van wat weirde bijkarakters, intermezzo's en hier en daar wat aparte, maar grappige scenes. De hoofdmoot is nogal leeg, en erg duidelijk geimproviseerd gespeeld.

Wel grappig dat veel mensen Gallo goed vinden acteren, want hij is hier gewoon zoals hij altijd is.

Hij acteert een beetje op z'n Woody Allens, doet eigenlijk niks, maar is gewoon zichzelf en lijkt te zeggen wat in hem opkomt op dat moment.

Het ziet er allemaal wel lekker depri en dysfunctional uit. Maar het blijft niet meer dan een beetje lachen om idioten. Soms leuk, soms niet.

Op een gegeven moment werd het me echt teveel bij dat etentje, had echt zin om ze toe te schreeuwen van hou allemaal toch je smoel met dat domme gezever, was echt te erg. En er kwam maar geen einde aan.

zeer geslaagde eigenzinnige en rauwe lowbudget film met een aantal prachtige scenes.Ricci is werkelijk fantastisch en komt over als een zeldzame klassieke schoonheid. Het komt zelden voor dat er kenmerken van een minder product juist heel goed werken in deze film. Er is duidelijk sprake van veel improvisatie en het camarawerk is speels en goedkoop, maar in deze film werkt het in het voordeel. Ook het script is minimalistisch en weinig diepzinnig maar draagt alleen maar bij aan de kracht van de film. De tapscene en de zangscene zijn werkelijk fantastisch. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat Gallo in het echt een vreselijke narcistische zieke persoon is heeft hij hier een pareltje van een film afgeleverd. Bij nader inzien is dat misschien juist de reden. 4ster voor dit ruwe diamantje.

Met enige moeite, fantasie en misbruik van de term kunnen we ‘Buffalo ‘66’ scharen onder het magisch realisme. Niet alleen omdat Gallo’s debuut een liefdesballade van de puurste soort is, dixit het magische, maar evenzeer omdat de prent zich laat omschrijven als en triest en wrang sprookje, dixit het realisme.

Het magisch realistische karakter van de prent uit zich verder in een inhoudelijk pessimistisch doch hoopvol geheel, waarin de alles overwinnende liefde en Gallo’s eigenzinnige kijk daarop een centrale rol krijgen toebedeeld. Het finale doel: zichzelf, Billy Brown, afhandig maken van interne demonen, van bittere herinneringen en een dubbelzinnig verleden, om vervolgens met zichzelf in het reine te komen.

‘Buffalo ‘66’ kwam aanvankelijk echter moeilijk tot deze conclusie, maar haalde daar uiteindelijk nog meer dan voldoende gram uit. Een kille, maar intense Vincent Gallo en een bijzonder aimabele Christina Ricci vormen de spreekwoordelijke kers op de taart. ‘The Brown Bunny’ ligt alvast binnen handbereik enhet zal dan ook niet lang duren vooraleer deze aan de beurt komt.

4*

Wel een aparte film, toch vond ik hem net niet geweldig.

De centrale persoon is Vincent Gallo, hij komt net uit de gevangenis en pikt het meisje mee. Hij gedraagd zich tamelijk asociaal en ongeinteresseerd tegen haar. Toch blijft zij bij hem en zo vinden ze elkaar uiteindelijk toch leuk. De film neemt ondertussen wat aparte wendingen en duurt maar wat voort met soms grappige dialogen. Het geheel ziet er lekker grauw uit. Ik houd het voorlopig op 3 dikke sterren.

Had deze film zonder dat ik het wist ooit een keer op video opgenomen. Vond hem toevallig gisteren in mijn rommelkamertje. Vanmorgen nog maar eens bekeken en de kwaliteit van de video was opmerkelijk genoeg nog opvallend goed.
En goed was zeker ook deze film. Een zeer weird, maar wel origineel verhaal en bovendien zeer goed acteerwerk van de acteurs. Vooral van Christina Ricci. Enkele scenes sprongen er echt bovenuit. Die van de bowlingbaan - nadat baan 13 haperde ging Christina even een sensueel dansje uitvoeren - en die van het pasfotohokje - nog nooit iemand zulke mooie gekke bekken zien trekken.
Aan het eind bleek wel hoe lang geleden het was dat ik deze film gezien had en dat ik er zodoende bijna niets meer van kon herinneren, dit n.a.v. een fragment in Onderhond's Movie Meter contest van vorig jaar. Ik had gedacht dat Vincent Gallo inderdaad zelfmoord pleegde door zichzelf door het hoofd te schieten maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn.

4,0* na herziening

Zeer aparte film die eigenlijk helemaal niks voor mij is. Het verhaal vond ik nogal leeg, er gebeurde weinig en wat er wel gebeurde was in mijn ogen nogal saai. Waarom Layla bij Billy bleef was voor mij ook een raadsel en dan met name op het begin waar ze nog wel de kans had om weg te gaan. Echt dreigend kwam Billy ook niet over. Maar goed, dat even terzijde.

Ik heb ook wat goede dingen gezien. Zowel Billy als Layla acteren zeer sterk. Visueel vond ik de film heel goed, zeer grauw en kleurloos maar wel goed. Ook het sfeertje was grauw en had toch wel iets.

Maar zoals ik al zei is dit niet mijn film, het deed me allemaal maar vrij weinig en er zaten voor mij geen komische stukken in.

Boeiende film, die mij toch wel goed bevallen is. Het script is leuk bedacht en de acteurs geven allebei een erg goede invulling aan hun rol, waarbij ik Ricci nog het beste vind.

Het kleurgebruik is grauw, maar geeft de film wel iets extra's qua sfeer mee. Ook het cameragebruik is vaak behoorlijk goed. Ik vond de scene, dat ze bij zijn ouders zitten en je elk personage telkens vanuit een ander perspectief ziet praten, wel erg mooi gedaan. Verder zijn de dialogen redelijk sterk en boeiend, al zakt de film soms een beetje in.

Ik dacht op het einde, dat de film alles verpestte, door Galllo zelfmoord te laten plegen, iets wat ik totaal niet in het verhaal zou vinden passen. Gelukkig was het echter slechts een droom en liep het uiteindelijk wel goed af.

3,5* en zeker een bijzondere film.

(Vreemd. Tijdens het kijken van het fascinerende ‘Buffalo ‘66’ werd ik om de haverklap overvallen met een doordringend déjà-vu-gevoel. Heb ik deze film als kind op tv voorbij zien komen? Of heeft één of andere gast (Tom Barman misschien?) deze film meegebracht naar de studio van Zomergasten, een paar jaar geleden, waar ik als jongeling getuige van moet geweest zijn?
Nu, het doet er niet toe, feit is dat ik op een bepaalde manier reeds vertrouwd leek met de gebeurtenissen in de film, nog voor ze plaatsgrepen. Desondanks leverde ‘Buffalo ‘66’ geen vertrouwde kijkervaring op, maar eerder een soort wrange bevreemding. Is dit tragisch bedoeld? Of toch vooral komisch?)

Vincent Gallo, die overigens een ijzersterke acteerprestatie neerzet, balanceert voortdurend op het zijden draadje tussen lach en traan. Hij speelt een uit de kluiten gewassen klootzak, die eigenlijk de belichaming is van een zielige nobody...voor zover deze tegenovergestelde zich al laten combineren. Dezelfde ambivalentie treffen we aan bij het personage van Ricci: ergens schemert in haar een onpersoonlijk en licht debiel figuur door, maar anderzijds ziet zij door Billy heen en ontdekt ze zijn “ware aard”.

Moeten we ‘Buffalo ‘66’ nu meteen gaan ontleden, als een Bijbelse parabel, of als een post-moderne aanklacht jegens het onvermogen tot ware communicatie...? Bij een film als deze, die vooral bij elkaar wordt gehouden door personages, en niet door handelingen, geloof ik daar niet echt in. Gallo laat zijn film doelbewust dobberen op een onrustig oppervlak (waardoor de film vaak gewoon wat lijkt aan te modderen – het grootste minpunt overigens); zowel kijker als personages zijn zich ervan bewust dat het alle kanten op kan met hen. Dieptepunt is de inzinking van Billy: “I don’t want to live this life”, murmelt een gebroken karakter voor zich uit. En wij...?

Wij kijken. Wij zien, en denken er het onze van. Of juist niet, we denken dat we eigenlijk vooral niet weten wat we zouden moeten denken. Stop. Opnieuw.
We kijken, en zien verbeten toe hoe 2 mensen (die sprookjesachtig voor elkaar geschapen zijn) niet nader tot elkaar kunnen komen. Haat staat in de weg. Een verleden. Lichamelijkheid. Een gebrek. Meerdere gebreken.
Hoe laat Gallo zijn film verder verlopen? Kan het, dit samenzijn, deze relatie, of kan het niet? De cineast laat zijn personages zelf beslissen, tegen een decadente en ontwrichte setting.
Nee, het kan niet, iets staat in de weg.
Ja, het kan, niets houdt een mens tegen. Het subject neemt het spreekwoordelijke heft in eigen handen, en kiest...kiest voor het eerst? Net zoals de kijker zijn eigen einde kiest. Alle mogelijke paden liggen open, Gallo is zo hoffelijk meer dan één optie te verbeelden. Hoe of wat, dat gaat voorbij aan de bedoeling van “film”.

Wij kijken. Wij voelen. ‘Buffalo ‘66’ verheft film tot een democratisch medium, binnen een doeltreffend verhaal: een ode aan doorzettingsvermogen en liefde tegen het kader van de inherente tragiek van het leven.
En nog veel meer.
Teveel voor woorden.? Teveel voor één film.?

Heerlijke film met hele fijne personages.

Vreemd dat Gallo hierna zo weinig gemaakt heeft.

Vrij normaal aandoende film, met vreemde personages.

Het werkt echter verrassend goed. Dit komt vooral, omdat het echt mensen zijn waarnaar je kijkt.Vooral Billy en ook Layla hebben dan wel beiden hun vreemde trekjes, maar je doorprikt al vrij snel de emoties die erachter liggen en dat is erg mooi. De film is dan ook meer gebouwd op karakterstudies, dan op een groot verhaal, wat in dit geval helemaal niet erg is.

Goed geacteerd dus, door Gallo en Ricci allebei. Komt er nog eens bij, dat het helemaal niet erg is om Ricci in beeld te zien, maargoed, we hebben het nu over de acteerkwaliteiten he... foei.

Visueel zelf niet echt heel opvallend. Geen sterk kleurgebruik, zelfs wat flets. De timing voor de shots is echter wel perfect aanwezig en dat doet al dat fletse vergeten, want die timing zorgt voor prachtige beelden. Dat niet alleen natuurlijk, ook de manier waarop het in beeld is gebract, voegt een hoop sfeer toe. Ik hoef de hoogtepunten niet te herhalen, die zijn hier wel bekend denk ik en al meermaals genoemd.

Qua soundtrack geldt hetzelfde, timing is ook hier belangrijk. De muziek zelf is niet eens zooo sterk (of misschien wel, een 2e kijkbert zal het uitwijzen), maar het is maar net hoe je het inzet.

Maakt dit toch wel een heel bijzonder film. Nu had ik dit al van meerdere mensen gehoord en had ik Ricci redelijk hoog zitten en ook Gallo deed het goed in Trouble Every Day, maar dat hie zo goed zou zijn, dat viel me toch erg mee.

Richie is zo aandoenlijk in deze film. Steekt ook heerlijk af bij dat stuk chagrijn van een Gallo. Zeer enthousiast over deze film. Zou hem ook graag in mn collectie hebben, maar kan hem nergens vinden. Iemand een tip?

Heeft bij mijn weten geen Nederlandse release. Wordt verder wel gewoon op een site als play.com aangeboden.

Weet je het zeker dat hij geen Nedelandse release heeft, want heb hem gewoon een keer op de Nederlandse televisie gezien. Meen Nederland 2. Als je hem daar besteld is hij uitsluitend Engels ondertiteld zeker? Toch bedankt!

Hij is een keer op België 1 of 2 geweest dacht ik. Ik heb 'm ook ooit gezien en volgens mij op één van deze zenders. Of toch Nederland 3? Zou 'm in ieder geval graag nog eens willen zien.

het aantal sterren van deze film is wel waardig! nice wending.

Laat ik eens, maanden nadat ik hem gezien heb, een recensie gaan schrijven hier. Duurde natuurlijk wel even, maar hier is mijn recensie. Echt een heel lieve film met een sterke Christina en een goede Vincent. Het verhaal spreekt aan, de uitvoering ervan is mooi en zeg maar gewoon teder te noemen, en maanden nadat ik 'm gezien heb, blijft hij nog steeds in m'n hoofd rondspoken, en denk ik vooral aan het moment dat Layla wordt gekidnapt door Billy. Práchtige scene.

Meesterlijke roadmovie.

Origineel verhaal, aandoenlijke karakters, sterke humor, en al met al een fantastische filmstijl!

Erg mooie, aparte, kleine film. Gallo was voor mij helemaal nieuw,dus zal binnenkort eens meer van hem opzoeken. Ricci is zoals gewoonlijk beeldschoon en weet hier een fantastische rol neer te zetten.

Zeker 4* waard.

Hier mag wel een halfje bij na herziening.

Kleine 4,5 *

Hier heb ik ook voor gekozen.

Dit is een hele aparte film met bijzonder sterk acteerwerk van Vincent Gallo en Christina Ricci.

Sleepy Hollow was een kleine doorbraak voor Christina, heb een hele poos dan ook niets meer van haar gehoord, aan de reacties te zien is dit weer een goed geacteerde rol van haar, ben benieuwd.