Naked (1993)

O, op de performance van de acteurs had/heb ik dan ook helemaal niets aan te merken (puntje erbij daarvoor). En ik heb er ook helemaal geen probleem mee dat anderen de film hoog waarderen. Maar als ik me twee uur lang zit te ergeren, kan ik voor mezelf toch onmogelijk een hoog cijfer gaan geven voor deze film. Aan de andere kant heb je wel gelijk dat de film in ieder geval behoorlijk emoties bij me opriep en als dat zo bedoeld was is dat knap gedaan.

Het 'sorry Fransman' was bedoeld omdat - als ik Johnny zo expliciet 'een ongelofelijk irritante l-u-l' noem net boven jouw stukje- ik mogelijk ook impliceer dat jij dat zou zijn.

Goh, Naked is een film over een lul. Zoveel filosofische diepgang is moeilijk te weerstaan. Nee, alle gekheid in de goot, Naked toonde mij een onaangepaste vrijdenker die in geen enkel gareel paste, de maatschappij vlijmscherp fileerde en wankelde ver onderaan de sociaal-economische ladder. Vooral Johnny's rauwe bestaan kwam rechtstreeks en levensecht op het witte doek, terwijl de diepere achtergrond over hoe en waarom hij aan lager wal was geraakt verborgen bleef in een donkere nevel vol vraagtekens.

Binnenkort maar weer eens kijken dan. Voor de derde of vierde keer.

Prima verwoord Lavrot

Sterke film over mensen die uitzichtloos, ongedisciplineerd en ambitieloos door het leven dwarrelen, elk nog met zijn eigen ingesteldheid gaande van filosofisch, kritisch tot zenuwziek onbenullig. Merkwaardig is dat deze film blijft boeien al is hij maar een collage van short-encounters, met amper lijn, maar doorgaans menselijk en begrijpelijk. Arme maatschappij die dit heeft gecrëeerd.

Zeer goede poging om iets bij te brengen, interessanter dan een documentaire. Erg sociaal en met steengoede acteurs.

"In de straten van Londen spreekt hij mensen aan om zich aan ze op te dringen zonder dat ze dat merken. Mannen valt hij lastig met weldoordachte filosofische uiteenzettingen, vrouwen valt hij seksueel lastig of ontvlucht hij na ze voor zich ingenomen te hebben."

Naked zag ik ergens in de jaren 90 en is altijd wel blijven hangen. Onnavolgbare Thewlis is redelijk briljant als de destructieve en misogyne provocateur Johnny, hij speelt hier toch wel de rol van zijn leven- daarna heb ik hem eigenlijk nauwelijks nog voorbij zien komen in memorabele films. De andere acteurs steken daar dan een beetje bleek bij af, al vond ik Peter Wight als de bewaker en Ewen Bremner als Archie positief opvallen. Sowieso waren de nachtelijke ontmoetingen aan de zelfkant van Londen de beste momenten in de film. De scenes in het huis waren een stuk minder, en dat geldt al helemaal als Sandra thuiskomt, wat een matige performance van die actrice was dat.

Beetje vage poster trouwens.

Ik vind het een prima film over de eenzaamheid in een grote stad zonder liefde. En deze eenzaamheid is mooi uitgebeeld in de vrouwonvriendelijkheid en de bijna pathologische drang naar liefde van weer andere acteurs. Echte liefde en echt contact lijkt onmogelijk.

Wat de film alleen irritant maakt is de ongelofelijke oppervlakkigheid van de "filosofische analyses". De film gaat van de éne cliché naar de ander, zonder enig verband: eerst de wereld heeft geen betekenis, en hops de theodicée, en hops we gaan een van de meest bekende passages uit de Bijbel quoten, en hops o ja nog even wat over evolutie en de butterfly effect.

Moeten we nu denken dat Thewlis werkelijk gewoon dom is en ongelofelijk zijn best doet om slim te lijken? Is hij een charlatan, het type Baudet? Of moet Thewlis werkelijk slim overkomen maar zijn de schrijvers van het script niet verder gekomen dan havo 5?

In 1993 in de bioscoop gezienen vond dat hij toen wel intelligent overkwam en was behoorlijk onder de indruk, maar toen was ik nog maar 19. Blijf het wel een geweldige film vinden. Heb hem nu ongeveer om de 10 jaar herbekeken en is altijd anders. Nu ik 47 ben komt zijn filosofische basiskennis uiteraard niet meer intelligent over.

Dit was toch echt wel even genieten geblazen. Een vervelend mannetje die met pseudo-intellectuele filosofische theorieën het leven van Jan-en-alleman om hem heen zuur maakt. Ieder moment van de film wil je hem het liefst een klap verkopen zodat hij zijn smoel eens dichthoud. Maar ergens weet je als kijker ook dat hij zijn smoel voor niets of niemand dichthoudt.

David Thewlis acteert steengoed. De manier waarop hij de zinnen uitspreekt, hij lijkt wel te zingen af en toe, echt hij haalt het bloed onder je nagels vandaan.

Thewlis rookt zichzelf aan gort en alleen zijn vertoning alleen al geeft me het gevoel alsof ik een kankerpatiënt wordt. Ik heb ontzettend van zijn provocerende, opjagende houding genoten, en dan al dat filosofische gebrabbel... heerlijk! Ja, dit is zo'n film die lang ergens in mijn geheugen beelden achterlaat waar je met een glimlach op terug kijkt.

Een film die volledig wordt gedragen door David Thewlis die hier wellicht de rol van zijn leven speelt. Een alles behalve sympathiek personage die Johnny met zijn grofgebekte en onrespectvolle houding en discours met van de pot gerukte intellectueel gezever.

Daarnaast ook een sfeervolle film met mistroostige straten en ruimtes die één en al lelijkheid uitstraalden. Prima soundtrack ook met enkele prima scènes. Amusant en irriterend tegelijkertijd is die Johnny.

Toch werd ik niet helemaal gegrepen door de film, dit ondanks Thewlis en zijn filosofische gezwets.

Vervelende film om te kijken vond ik dit. Wel knappe acteer en regie prestatie.

Had echt een hekel aan de 2 mannelijke hoofdpersonen.

Fantastische film, waar ik even 'doorheen' moest zitten. Even wat irritatie opzij moest zetten en later het verhaal met een grote glimlach verder kunnen bezien. Thewlis is een geweldige acteur, maar de echte hoofdpersoon is natuurlijk Leigh. Ik vermaak me kostelijk met zijn visie op mens en film.