Trois Couleurs: Rouge (1994)

De tweede keer dat ik het drieluik heb bekeken, wat geweldig!

Prachtige film, laatste die ik van de trilogie bekeken heb met redelijk wat maanden of zelfs een jaar ertussen. Deze wedijvert bij met Bleu voor de hoogste score van de trilogie. ik Vond Bleu wat rechtlijniger, maar ze zijn allebei sterk op hun eigen manier. Het is een dooddoener, maar meer kan ik er niet van maken.

Nu terwijl ik nog nageniet de extras maar eens kijken en zien of de soundtrack-setnog ergens kan scoren, desnoods digitaal.

De hele Trois Couleurs weer eens herzien en "Rouge" blijft voor mij toch gewoon de beste van het drieluik en dat ligt toch vooral aan het geweldige samenspel tussen Irene Jacob en Jan-Louis Trintignant.

Waardering: onveranderd 5,0*

Prachtige mooie film. Alleen heb ik de twee vorige delen niet gezien waardoor het een en ander wat vaag gebleven is ( of misschien niet goed opgelet, das ook een optie)

4*

Bleu blonk vooral uit op visueel vlak. Blanc moest het dan weer hebben van een heel erg ‘speciaal’ verhaal. Dit laatste deel zoekt én vindt de gulden middenweg.

Rouge steekt net een tikkeltje boven de vorige twee delen uit. Dat heeft het in de eerste plaats te danken aan de eminente Jean-Louis Trintignant. We hebben al veel grumpy old men zien passeren op het witte doek, maar deze oude brombeer geeft er best wel een speciale wending aan. Een bizar mannetje, maar tegelijk een baken van rust en sereniteit. En er ontstaat al snel een mooie chemie met Irène Jacob.

Ook qua cinematografie levert Kieslowski weer een pareltje af. Of toch zeker voor een Europese film uit 1994. Vooral de scène op de catwalk in het theater heeft iets fabelachtigs.

Voorts scoort Rouge vooral met ingetogen schoonheid. Van de trilogie is dit ongetwijfeld de traagste film. Kieslowski haalt de voet volledig van het gaspedaal en houdt zich helemaal niet bezig met spanningsbogen. Zelfs halverwege zit er nog weinig beweging in het verhaal, het blijft allemaal nogal vaag. De dialogen laten bovendien veel aan de verbeelding over. Gelukkig wordt het nergens saai, maar écht zinnenprikkelend vond ik het nu ook weer niet.

Je moet er dus wel even zin in hebben. 3.5*

Red.

Kieslowski's magnum opus van de Trois Couleurs trilogie. Alles wat in de vorige delen minder goed werkte heft hij hier achterwege gelaten of verbeterd en alles wat al goed werkte, werkt hier nog veel beter. Red bevat in de eerste plaats al geweldige personages die je de gehele speelduur met plezier blijft volgen. Prachtig zijn de interacties tussen Valentine en Joseph. Hun momenten maken de film. Waar het in het begin vooral nog gekibbel is tussen beide, krijgen ze naarmate de film vordert meer affectie en respect voor elkaar. Ook besteed Kieslowski veel aandacht aan een ander personage die in het begin niet veel lijkt toe te voegen, maar wel een grotere rol in het geheel gaat spelen. Het verhaal rondom de personages is ook erg mooi. In de scene in het theater komen die personages en het verhaal op een geweldige manier samen. Toch wel het mooiste moment in de film en de trilogie.

Jacob en Trintignant zijn hier zo goed. Ze lijken alle ruimte te krijgen om hun personage op een geheel eigen manier invulling te geven. Al is wel duidelijk wat Kieslowski in de personages zoekt en wat hij wil zien. Maar de acteurs laten hier toch een masterclass in acteren zien. Ze trekken alles uit de cast en schuwen niet om elke emotie op te zoeken en te gebruiken.

De kleuren zijn natuurlijk erg belangrijk in de drie films. Toch gebruiken Kieslowski en zijn cameraman de kleur hier nog meer dan in de vorige delen. Overal waar je kijkt is er wel iets van rood te vinden. Van kleine objecten in de achtergrond tot prominente props en/of kleding in de voorgrond. Visueel is het fantastisch. Van het begin waar we een telefoonkabel door de Noordzee volgen tot het einde. En opnieuw erg belangrijk is de rol van Preisner die hier weer een mooie score heeft gecreëerd. Je kunt gerust zeggen dat hij hier kunst heeft gemaakt. Op de juiste momenten ingezet en altijd perfect in het oproepen van een bepaalde emotie.

Je kunt over alle elementen in Rouge wel iets vertellen, maar het is vooral de manier waarop al die elementen hier worden gebruikt en samenkomen wat de film zo goed maakt. Haal je 1 van die elementen weg, stort de film als een kaartenhuis in elkaar. Alle delen uit deze serie zijn goed maar Rouge is toch wel van een buitengewoon hoog niveau.

Kieslowski laat ons hier zien waarom film de mooiste kunstvorm is.

Irène Jacob weet de film net als Juliette Binoche perfect te dragen. Misschien had Julie Delpy in deel 2 de hoofdrol moeten spelen? Tegenover Irène Jacob staat ook Jean-Louis Trintignant, waarmee ze samen geweldige dialogen heeft. Krzysztof Kieślowski toont aan waarom hij deze drie films in een trilogie wil gieten. Een hele kunst om de trilogie op een hoog niveau te houden met verschillende kleuren, acteurs en verhalen, die samen mooi bij elkaar passen. 3 aparte verhalen die samen een geheel vormen. En met Rouge zorgt hij voor een warm afscheid. Ook al kan je de films mooi apart zien, is de volgorde goed gekozen. En dan heb ik het niet over de volgorde van de kleuren in de Franse vlag. En tegenover het iets mindere tweede deel, zie je hier de fragiliteit van de puzzel tussen sfeer, verhaal en acteurs, wat beter werkte in Blue en Rouge. Heerlijke cinema!

De gehele trilogie maar weer eens gezien, en achter elkaar.
Rouge blijft mijn absolute favoriet. De chemistry tussen Jacob en Trintignant is echt ongeevenaard. Wat een geweldige dialogen en aantrekkingskracht tussen die twee.
Wat me opviel, was dat in alle delen een oud, kromgebogen persoon met veel moeite een fles in de afvalbak wil kieperen. Wist niet dat deze scene is al de delen zat, grappig en (ongetwijfeld) symbolisch.
Kieslowski, wat een fijne regisseur is er aan hem verloren gegaan. Binnnenkort is de hele Dekalog serie opnieuw aan de beurt.

Alle drie even dodelijk saai wat mij betreft. Ik kan alle overige elektronica uitschakelen, mezelf vastbinden op de bank met mijn hoofd naar de tv gericht en luciferstokjes tussen m'n oogleden plaatsen, maar zelfs dan houd ik nog geen twee minuten m'n aandacht erbij. Ik kijk al snel door de tv heen van verveling. Alleen maar dat eeuwige, oeverloze geouwehoer over onderwerpen die me werkelijk niets interesseren en dan ook nog eens met een cinematografie die me koud laat; echt niet te doen.

En ik had nog wel zulke hoge verwachtingen van de trilogie. De drie drieën zijn flink naar boven afgerond.

“Perhaps you're the woman I never met.”

Fantastische film van Kieslowski. Zijn kleurentrilogie komt hier tot een zeer bevredigend einde, en tegen het einde komen alle drie de films ook nog op een zeer lugubere en fantasierijke manier samen. Rouge is wat minder rechtlijnig dan de andere twee films, en zeker tegen het einde wordt er veel aan de interpretatie van kijker overgelaten.

Helemaal niet erg, want dit is een film die drijft op de fantastische dialogen, de rustige, gedetailleerde en ingenieuze regie van Kieslowski en natuurlijk de fantastische chemie tussen acteurs Jacob en Trintignant. Valentine en Joseph zijn twee mensen die door omstandigheden toevallig met elkaar in aanraking komen (was het wel zo toevallig?), en na een aarzelend en vijandig begin elkaar niet meer loslaten en langzaamaan een onlosmakelijke band vormen. Kieslowski laat zien dat twee mensen die ogenschijnlijk niet meer van elkaar kunnen verschillen toch een diepe vriendschap kunnen vormen, en de Poolse regisseur is een meester in het creëren van realistische en interessante personages die te maken krijgen met alledaagse problemen en tegenslagen. Maar door hun gezamenlijke gesprekken en connectie toch weer de kracht vinden om door te gaan. Met op het einde ook nog een zeer surrealistisch tintje.

Vanavond op Canvas 21:15 uur. Ik zou zeggen zet de opnameapparatuur alvast maar klaar, want deze film is het zeker waard om meermaals te bekijken.

Het idee van de film is aardig: toeval bepaalt of we slagen of falen, of we leven of sterven en bovenal of we (tijdig) de ware tegenkomen hetgeen het verschil maakt tussen een leven van liefde of een leven van eenzaamheid. Ik vind het idee alleen niet boeiend uitgewerkt: totdat tegen het einde van de film duidelijk wordt wat de film wil zeggen is het gewoon een saaie film over een jong meisje met een jaloerse klootzak van een vriend en een oude gepensioneerde in de liefde teleurgestelde rechter die obsessief voyeurist is (of eigenlijk écouteurist of zo omdat hij anderen afluistert in plaats van bespiedt) die om raadselachtige redenen romantische gevoelens voor elkaar ontwikkelen.

Deze wou ik meepikken via Cinema Canvas, maar had geen dat dit eigenlijk een trilogie was met eveneens de delen "blanc" en "bleu". Valentine is een model en komt op toevallige wijze in contact met een gepensioneerde rechter (ik denk niet ergens een naam gehoord te hebben). Ze ervaart een vorm van afkeer voor de man wanneer ze ontdekt dat hij zijn buren bespiedt en afluistert, maar aarzelt zelf wanneer ze dit wil melden. Interessant om even bij stil te staan is het feit wat je zelf zou doen. Is het brengen van de waarheid steeds de beste oplossing en steeds noodzakelijk of is iets verzwijgen soms het beste voor iedereen? Het is het begin van een prikkelende vriendschap tussen de eenzame man en Valentine.

Zoals reeds veelvuldig omschreven is de sfeer, het kleurgebruik subliem. Rood komt inderdaad in elke scène terug net zoals naar verluidt in de andere delen van de trilogie (blauw en wit). Ook knap was het reclamepaneel met haar foto dat perfect werd geprojecteerd bij een foto die van haar werd gemaakt als als overlevende van de bootramp. Ook de schaduwen en het mysterieuze intrigerende komt mooi naar voren.

De film zit mooi in elkaar en naast het duo Valentine en de rechter heb je ook de parallel met de rechter en zijn buurman Auguste. Liefde, vriendschap en communicatie staan centraal, maar het vergt wat van de kijker om de ambiguïteit of vaagheid te ontdekken tijdens de film. Eentje om onthouden, mooi!

Behoort tot het soort cultfilms waar ik niet zo van hou. Te veel geklets in onwaarschijnlijke dialogen.

Het derde en – dus – laatste deel van de trilogie. Alle drie de films vielen bij mij niet in de smaak, ook deze niet. Waar de aantrekkingskracht tussen beide personages - Valentine en de rechter - in zit werd mij nou niet echt duidelijk en de dialogen konden mij ook niet boeien. Ook hier spelen de gebeurtenissen zich in relatief hoog tempo af en zijn deze lang niet altijd realistisch. Waarom in de slotscène nog een hoop personages uit de andere twee films in beeld moesten komen weet ik niet. Het deed wat geforceerd aan.

Mooie afsluiter van de Franse driekleur, al moet je wel van behoorlijk goede wil zijn de thema's van vrijheid, gelijkheid en broederschap eruit te halen. Een overkoepelend thema zou rouwverwerking kunnen zijn of, altijd wel goed, De Liefde.

Na Binoche en Delpy mag ditmaal Irene Jacob optreden als begeerlijke Franse vrouw, en hoewel ze (vrij naar Koot & Bie) soms een beetje verbaasd kijkt, alsof ze nog iets vergeten is bij het boodschappen doen, is zij toch wel de mooiste en sympathiekste van het stel. Kieslowski wist zijn muzen wel te kiezen. Ze krijgt knap tegenspel van veteraan Trintignant, die is eigenlijk in elke rol wel goed.

Daar waar deel 1 een duidelijk drama was en deel 2 een zwarte komedie is deel 3 vooral een mysterie- vooral dankzij de oud-rechter en zijn jonge alter ego- zijn ze dan toch een en dezelfde persoon, de natuurwetten even negerend? Ik ben er nog niet helemaal uit, een herziening brengt misschien duidelijkheid. Leuk gevonden vond ik wel het einde, als alle hoofdpersonages samenkomen bij de schipbreuk, al kan ik me ook voorstellen dat anderen het te gekunsteld vinden. Mooiste moment: de still van Jacob na de ramp, een kopie van de foto die de modefotograaf van haar maakte, toen ze vooral treurig moest kijken. Muziek is net als in andere delen prominent maar prettig aanwezig.

Ik had misschien iets te veel verwacht van de trilogie maar toch wel tevreden. Misschien zou ik deel 2 na herziening wat hoger waarderen al zal het wel de minste blijven. Bleu en Rouge vond ik even sterk.

Eindelijk dan de Trois Couleurs trilogie gezien.

Blue was een sterk begin, audiovisueel erg mooi met een dromerige gloed eroverheen. Nadeel was dat het op enkele momenten wat sleepte. Daarna vond ik Blanc een lichte tegenvaller. Het tempo lag wat hoger, er gebeurde wel meer. Helaas was de hoofdpersoon maar oninteressant, was de humor niet altijd raak en audiovisueel deed het ook niet veel, het laatste kwartier redde de film wel.

Vervolgens was Rouge aan de beurt. Uit de trilogie is deze voor mij het meest compleet. Prachtig samenspel van de twee hoofdpersoon. Zoals Valentine die er langzaam achterkomt dat mensen ook hun slechte kant hebben. Visueel zaten er prachtige plaatjes in zoals de catwalk of de poster die langs de weg hangt. De muziek was niet zo goed als in Blue maar wel op z’n minst net zo effectief. En dat einde was ook zó goed.

Rouge: Fraternité.

Na ruim 4,5 jaar weer een herziening van de Trois Couleurs-trilogie naar de kleuren van de Franse vlag. Dat was ook wel nodig, want veel herinnerde ik me er niet meer van. Maar ook zijn de thema’s momenteel actueler dan ooit waardoor deze herziening op het juiste moment kwam.

‘Rouge’ behandelt het thema broederschap waarin de mooie Valentine (knappe rol van Irene Jacob) per toeval een norse, cynische gepensioneerde rechter ontmoet en daar een bijzondere vriendschapsband mee opbouwt. Beide personages hebben zo hun eigen problemen waardoor ze, na in eerste instantie alleen maar op de ander zijn/haar onbegrip te stuiten, steeds meer begrip voor elkaars standpunten krijgen.

Waar in de vorige films morele thema’s meer subtiel en wat meer oppervlakkig werden gebracht, worden deze in ‘Rouge’ uitgebreid aan de kaak gesteld. Dat onderscheidt ‘Rouge’ zich ook ten opzichte van de andere twee films. Ook hier worden zuiver morele thema’s aan de kaak gesteld en ondanks dat Kieslowski twee uitersten van personages tegenover elkaar zet, neemt de film geen standpunt is. Er is voor de kijker, door de achtergrond van beide personages, begrip voor de standpunten en handelingen van beide personen en ook tussen beide hoofdrolspelers groeit ook een soort wederzijds begrip. Er bloeit daarmee een schitterende vriendschap op zonder, net als in ‘Bleu’ en ‘Blanc’, een happy-end. Al worden de films wel prachtig met elkaar verenigd. Zoals dat ook is gebeurd met de kleuren van de Franse vlag.

Net als de andere twee films krijgt ‘Rouge’ een welverdiende verhoging van 3,5* naar 4,0*