Trois Couleurs: Rouge (1994)

De tweede keer dat ik het drieluik heb bekeken, wat geweldig!

Prachtige film, laatste die ik van de trilogie bekeken heb met redelijk wat maanden of zelfs een jaar ertussen. Deze wedijvert bij met Bleu voor de hoogste score van de trilogie. ik Vond Bleu wat rechtlijniger, maar ze zijn allebei sterk op hun eigen manier. Het is een dooddoener, maar meer kan ik er niet van maken.

Nu terwijl ik nog nageniet de extras maar eens kijken en zien of de soundtrack-setnog ergens kan scoren, desnoods digitaal.

De hele Trois Couleurs weer eens herzien en "Rouge" blijft voor mij toch gewoon de beste van het drieluik en dat ligt toch vooral aan het geweldige samenspel tussen Irene Jacob en Jan-Louis Trintignant.

Waardering: onveranderd 5,0*

Prachtige mooie film. Alleen heb ik de twee vorige delen niet gezien waardoor het een en ander wat vaag gebleven is ( of misschien niet goed opgelet, das ook een optie)

4*

Bleu blonk vooral uit op visueel vlak. Blanc moest het dan weer hebben van een heel erg ‘speciaal’ verhaal. Dit laatste deel zoekt én vindt de gulden middenweg.

Rouge steekt net een tikkeltje boven de vorige twee delen uit. Dat heeft het in de eerste plaats te danken aan de eminente Jean-Louis Trintignant. We hebben al veel grumpy old men zien passeren op het witte doek, maar deze oude brombeer geeft er best wel een speciale wending aan. Een bizar mannetje, maar tegelijk een baken van rust en sereniteit. En er ontstaat al snel een mooie chemie met Irène Jacob.

Ook qua cinematografie levert Kieslowski weer een pareltje af. Of toch zeker voor een Europese film uit 1994. Vooral de scène op de catwalk in het theater heeft iets fabelachtigs.

Voorts scoort Rouge vooral met ingetogen schoonheid. Van de trilogie is dit ongetwijfeld de traagste film. Kieslowski haalt de voet volledig van het gaspedaal en houdt zich helemaal niet bezig met spanningsbogen. Zelfs halverwege zit er nog weinig beweging in het verhaal, het blijft allemaal nogal vaag. De dialogen laten bovendien veel aan de verbeelding over. Gelukkig wordt het nergens saai, maar écht zinnenprikkelend vond ik het nu ook weer niet.

Je moet er dus wel even zin in hebben. 3.5*

Red.

Kieslowski's magnum opus van de Trois Couleurs trilogie. Alles wat in de vorige delen minder goed werkte heft hij hier achterwege gelaten of verbeterd en alles wat al goed werkte, werkt hier nog veel beter. Red bevat in de eerste plaats al geweldige personages die je de gehele speelduur met plezier blijft volgen. Prachtig zijn de interacties tussen Valentine en Joseph. Hun momenten maken de film. Waar het in het begin vooral nog gekibbel is tussen beide, krijgen ze naarmate de film vordert meer affectie en respect voor elkaar. Ook besteed Kieslowski veel aandacht aan een ander personage die in het begin niet veel lijkt toe te voegen, maar wel een grotere rol in het geheel gaat spelen. Het verhaal rondom de personages is ook erg mooi. In de scene in het theater komen die personages en het verhaal op een geweldige manier samen. Toch wel het mooiste moment in de film en de trilogie.

Jacob en Trintignant zijn hier zo goed. Ze lijken alle ruimte te krijgen om hun personage op een geheel eigen manier invulling te geven. Al is wel duidelijk wat Kieslowski in de personages zoekt en wat hij wil zien. Maar de acteurs laten hier toch een masterclass in acteren zien. Ze trekken alles uit de cast en schuwen niet om elke emotie op te zoeken en te gebruiken.

De kleuren zijn natuurlijk erg belangrijk in de drie films. Toch gebruiken Kieslowski en zijn cameraman de kleur hier nog meer dan in de vorige delen. Overal waar je kijkt is er wel iets van rood te vinden. Van kleine objecten in de achtergrond tot prominente props en/of kleding in de voorgrond. Visueel is het fantastisch. Van het begin waar we een telefoonkabel door de Noordzee volgen tot het einde. En opnieuw erg belangrijk is de rol van Preisner die hier weer een mooie score heeft gecreëerd. Je kunt gerust zeggen dat hij hier kunst heeft gemaakt. Op de juiste momenten ingezet en altijd perfect in het oproepen van een bepaalde emotie.

Je kunt over alle elementen in Rouge wel iets vertellen, maar het is vooral de manier waarop al die elementen hier worden gebruikt en samenkomen wat de film zo goed maakt. Haal je 1 van die elementen weg, stort de film als een kaartenhuis in elkaar. Alle delen uit deze serie zijn goed maar Rouge is toch wel van een buitengewoon hoog niveau.

Kieslowski laat ons hier zien waarom film de mooiste kunstvorm is.

Irène Jacob weet de film net als Juliette Binoche perfect te dragen. Misschien had Julie Delpy in deel 2 de hoofdrol moeten spelen? Tegenover Irène Jacob staat ook Jean-Louis Trintignant, waarmee ze samen geweldige dialogen heeft. Krzysztof Kieślowski toont aan waarom hij deze drie films in een trilogie wil gieten. Een hele kunst om de trilogie op een hoog niveau te houden met verschillende kleuren, acteurs en verhalen, die samen mooi bij elkaar passen. 3 aparte verhalen die samen een geheel vormen. En met Rouge zorgt hij voor een warm afscheid. Ook al kan je de films mooi apart zien, is de volgorde goed gekozen. En dan heb ik het niet over de volgorde van de kleuren in de Franse vlag. En tegenover het iets mindere tweede deel, zie je hier de fragiliteit van de puzzel tussen sfeer, verhaal en acteurs, wat beter werkte in Blue en Rouge. Heerlijke cinema!

De gehele trilogie maar weer eens gezien, en achter elkaar.
Rouge blijft mijn absolute favoriet. De chemistry tussen Jacob en Trintignant is echt ongeevenaard. Wat een geweldige dialogen en aantrekkingskracht tussen die twee.
Wat me opviel, was dat in alle delen een oud, kromgebogen persoon met veel moeite een fles in de afvalbak wil kieperen. Wist niet dat deze scene is al de delen zat, grappig en (ongetwijfeld) symbolisch.
Kieslowski, wat een fijne regisseur is er aan hem verloren gegaan. Binnnenkort is de hele Dekalog serie opnieuw aan de beurt.