
Trois Couleurs: Rouge (1994)
Alternatieve titels: Three Colors: Red | Trzy Kolory: Czerwony
Frankrijk / Zwitserland / Polen
Drama / Romantiek
99 minuten
geregisseerd door Krzysztof Kieslowski
met Irène Jacob, Jean-Louis Trintignant en Frédérique Feder
Het derde deel in de 'Trois couleurs'-trilogie. Valentine (Irène Jacob) is een studente die haar brood verdient als mannequin. Ze ontmoet een mysterieuze rechter die zijn buren begluurt en afluistert. Langzaam groeien beide personen naar elkaar toe.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=ZXNjdrYzxys
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,1 / 91429)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)kijk op MUBINu terwijl ik nog nageniet de extras maar eens kijken en zien of de soundtrack-setnog ergens kan scoren, desnoods digitaal.
Waardering: onveranderd 5,0*
4*
Rouge steekt net een tikkeltje boven de vorige twee delen uit. Dat heeft het in de eerste plaats te danken aan de eminente Jean-Louis Trintignant. We hebben al veel grumpy old men zien passeren op het witte doek, maar deze oude brombeer geeft er best wel een speciale wending aan. Een bizar mannetje, maar tegelijk een baken van rust en sereniteit. En er ontstaat al snel een mooie chemie met Irène Jacob.
Ook qua cinematografie levert Kieslowski weer een pareltje af. Of toch zeker voor een Europese film uit 1994. Vooral de scène op de catwalk in het theater heeft iets fabelachtigs.
Voorts scoort Rouge vooral met ingetogen schoonheid. Van de trilogie is dit ongetwijfeld de traagste film. Kieslowski haalt de voet volledig van het gaspedaal en houdt zich helemaal niet bezig met spanningsbogen. Zelfs halverwege zit er nog weinig beweging in het verhaal, het blijft allemaal nogal vaag. De dialogen laten bovendien veel aan de verbeelding over. Gelukkig wordt het nergens saai, maar écht zinnenprikkelend vond ik het nu ook weer niet.
Je moet er dus wel even zin in hebben. 3.5*
Kieslowski's magnum opus van de Trois Couleurs trilogie. Alles wat in de vorige delen minder goed werkte heft hij hier achterwege gelaten of verbeterd en alles wat al goed werkte, werkt hier nog veel beter. Red bevat in de eerste plaats al geweldige personages die je de gehele speelduur met plezier blijft volgen. Prachtig zijn de interacties tussen Valentine en Joseph. Hun momenten maken de film. Waar het in het begin vooral nog gekibbel is tussen beide, krijgen ze naarmate de film vordert meer affectie en respect voor elkaar. Ook besteed Kieslowski veel aandacht aan een ander personage die in het begin niet veel lijkt toe te voegen, maar wel een grotere rol in het geheel gaat spelen. Het verhaal rondom de personages is ook erg mooi. In de scene in het theater komen die personages en het verhaal op een geweldige manier samen. Toch wel het mooiste moment in de film en de trilogie.
Jacob en Trintignant zijn hier zo goed. Ze lijken alle ruimte te krijgen om hun personage op een geheel eigen manier invulling te geven. Al is wel duidelijk wat Kieslowski in de personages zoekt en wat hij wil zien. Maar de acteurs laten hier toch een masterclass in acteren zien. Ze trekken alles uit de cast en schuwen niet om elke emotie op te zoeken en te gebruiken.
De kleuren zijn natuurlijk erg belangrijk in de drie films. Toch gebruiken Kieslowski en zijn cameraman de kleur hier nog meer dan in de vorige delen. Overal waar je kijkt is er wel iets van rood te vinden. Van kleine objecten in de achtergrond tot prominente props en/of kleding in de voorgrond. Visueel is het fantastisch. Van het begin waar we een telefoonkabel door de Noordzee volgen tot het einde. En opnieuw erg belangrijk is de rol van Preisner die hier weer een mooie score heeft gecreëerd. Je kunt gerust zeggen dat hij hier kunst heeft gemaakt. Op de juiste momenten ingezet en altijd perfect in het oproepen van een bepaalde emotie.
Je kunt over alle elementen in Rouge wel iets vertellen, maar het is vooral de manier waarop al die elementen hier worden gebruikt en samenkomen wat de film zo goed maakt. Haal je 1 van die elementen weg, stort de film als een kaartenhuis in elkaar. Alle delen uit deze serie zijn goed maar Rouge is toch wel van een buitengewoon hoog niveau.
Kieslowski laat ons hier zien waarom film de mooiste kunstvorm is.
Rouge blijft mijn absolute favoriet. De chemistry tussen Jacob en Trintignant is echt ongeevenaard. Wat een geweldige dialogen en aantrekkingskracht tussen die twee.
Wat me opviel, was dat in alle delen een oud, kromgebogen persoon met veel moeite een fles in de afvalbak wil kieperen. Wist niet dat deze scene is al de delen zat, grappig en (ongetwijfeld) symbolisch.
Kieslowski, wat een fijne regisseur is er aan hem verloren gegaan. Binnnenkort is de hele Dekalog serie opnieuw aan de beurt.

En ik had nog wel zulke hoge verwachtingen van de trilogie. De drie drieën zijn flink naar boven afgerond.
Fantastische film van Kieslowski. Zijn kleurentrilogie komt hier tot een zeer bevredigend einde, en tegen het einde komen alle drie de films ook nog op een zeer lugubere en fantasierijke manier samen. Rouge is wat minder rechtlijnig dan de andere twee films, en zeker tegen het einde wordt er veel aan de interpretatie van kijker overgelaten.
Helemaal niet erg, want dit is een film die drijft op de fantastische dialogen, de rustige, gedetailleerde en ingenieuze regie van Kieslowski en natuurlijk de fantastische chemie tussen acteurs Jacob en Trintignant. Valentine en Joseph zijn twee mensen die door omstandigheden toevallig met elkaar in aanraking komen (was het wel zo toevallig?), en na een aarzelend en vijandig begin elkaar niet meer loslaten en langzaamaan een onlosmakelijke band vormen. Kieslowski laat zien dat twee mensen die ogenschijnlijk niet meer van elkaar kunnen verschillen toch een diepe vriendschap kunnen vormen, en de Poolse regisseur is een meester in het creëren van realistische en interessante personages die te maken krijgen met alledaagse problemen en tegenslagen. Maar door hun gezamenlijke gesprekken en connectie toch weer de kracht vinden om door te gaan. Met op het einde ook nog een zeer surrealistisch tintje.
Zoals reeds veelvuldig omschreven is de sfeer, het kleurgebruik subliem. Rood komt inderdaad in elke scène terug net zoals naar verluidt in de andere delen van de trilogie (blauw en wit). Ook knap was het reclamepaneel met haar foto dat perfect werd geprojecteerd bij een foto die van haar werd gemaakt als als overlevende van de bootramp. Ook de schaduwen en het mysterieuze intrigerende komt mooi naar voren.
De film zit mooi in elkaar en naast het duo Valentine en de rechter heb je ook de parallel met de rechter en zijn buurman Auguste. Liefde, vriendschap en communicatie staan centraal, maar het vergt wat van de kijker om de ambiguïteit of vaagheid te ontdekken tijdens de film. Eentje om onthouden, mooi!
Na Binoche en Delpy mag ditmaal Irene Jacob optreden als begeerlijke Franse vrouw, en hoewel ze (vrij naar Koot & Bie) soms een beetje verbaasd kijkt, alsof ze nog iets vergeten is bij het boodschappen doen, is zij toch wel de mooiste en sympathiekste van het stel. Kieslowski wist zijn muzen wel te kiezen. Ze krijgt knap tegenspel van veteraan Trintignant, die is eigenlijk in elke rol wel goed.
Daar waar deel 1 een duidelijk drama was en deel 2 een zwarte komedie is deel 3 vooral een mysterie- vooral dankzij de oud-rechter en zijn jonge alter ego- zijn ze dan toch een en dezelfde persoon, de natuurwetten even negerend? Ik ben er nog niet helemaal uit, een herziening brengt misschien duidelijkheid. Leuk gevonden vond ik wel het einde, als alle hoofdpersonages samenkomen bij de schipbreuk, al kan ik me ook voorstellen dat anderen het te gekunsteld vinden. Mooiste moment: de still van Jacob na de ramp, een kopie van de foto die de modefotograaf van haar maakte, toen ze vooral treurig moest kijken. Muziek is net als in andere delen prominent maar prettig aanwezig.
Ik had misschien iets te veel verwacht van de trilogie maar toch wel tevreden. Misschien zou ik deel 2 na herziening wat hoger waarderen al zal het wel de minste blijven. Bleu en Rouge vond ik even sterk.
Blue was een sterk begin, audiovisueel erg mooi met een dromerige gloed eroverheen. Nadeel was dat het op enkele momenten wat sleepte. Daarna vond ik Blanc een lichte tegenvaller. Het tempo lag wat hoger, er gebeurde wel meer. Helaas was de hoofdpersoon maar oninteressant, was de humor niet altijd raak en audiovisueel deed het ook niet veel, het laatste kwartier redde de film wel.
Vervolgens was Rouge aan de beurt. Uit de trilogie is deze voor mij het meest compleet. Prachtig samenspel van de twee hoofdpersoon. Zoals Valentine die er langzaam achterkomt dat mensen ook hun slechte kant hebben. Visueel zaten er prachtige plaatjes in zoals de catwalk of de poster die langs de weg hangt. De muziek was niet zo goed als in Blue maar wel op z’n minst net zo effectief. En dat einde was ook zó goed.
Na ruim 4,5 jaar weer een herziening van de Trois Couleurs-trilogie naar de kleuren van de Franse vlag. Dat was ook wel nodig, want veel herinnerde ik me er niet meer van. Maar ook zijn de thema’s momenteel actueler dan ooit waardoor deze herziening op het juiste moment kwam.
‘Rouge’ behandelt het thema broederschap waarin de mooie Valentine (knappe rol van Irene Jacob) per toeval een norse, cynische gepensioneerde rechter ontmoet en daar een bijzondere vriendschapsband mee opbouwt. Beide personages hebben zo hun eigen problemen waardoor ze, na in eerste instantie alleen maar op de ander zijn/haar onbegrip te stuiten, steeds meer begrip voor elkaars standpunten krijgen.
Waar in de vorige films morele thema’s meer subtiel en wat meer oppervlakkig werden gebracht, worden deze in ‘Rouge’ uitgebreid aan de kaak gesteld. Dat onderscheidt ‘Rouge’ zich ook ten opzichte van de andere twee films. Ook hier worden zuiver morele thema’s aan de kaak gesteld en ondanks dat Kieslowski twee uitersten van personages tegenover elkaar zet, neemt de film geen standpunt is. Er is voor de kijker, door de achtergrond van beide personages, begrip voor de standpunten en handelingen van beide personen en ook tussen beide hoofdrolspelers groeit ook een soort wederzijds begrip. Er bloeit daarmee een schitterende vriendschap op zonder, net als in ‘Bleu’ en ‘Blanc’, een happy-end. Al worden de films wel prachtig met elkaar verenigd. Zoals dat ook is gebeurd met de kleuren van de Franse vlag.
Net als de andere twee films krijgt ‘Rouge’ een welverdiende verhoging van 3,5* naar 4,0*