Trois Couleurs: Bleu (1993)

Via Rouge ben ik op deze film uitgekomen. Ik moet eerlijk zeggen dat als ik eerst Bleu had gezien dat ik dan misschien geen interesse in de rest van de trilogie had gehad, want deze vond ik stukken minder dan Rouge. Het heeft mooie beelden, prima camerawerk en ook uitstekende acteerprestaties.

De film maakt hoe dan ook indruk, en ook het verhaal is op zich boeiend, al wordt het voor mijn gevoel te sloom en onevenwichtig gebracht. Het rouwproces van Julie komt wel op subtiele wijze duidelijk naar voren, alles achterlatend, haar (depressieve?) drang naar 'niets', en haar afwezige blik op oneindig.

De muziek vond ik echter opdringerig, te luid, en dan bedoel ik met name die korte deuntjes tussen de scenes in. Het kwam voor mijn gevoel het creëren van sfeer niet ten goede. Bij Rouge is muziek en ook kleurgebruik subtieler en meer in de film verweven, al leent rood zich daar wel beter voor dan blauw, maar bij Bleu vond ik ook dat kleurgebruik niet bepaald subtiel, zonder dat het storend is overigens.

Ook het einde vond ik niet bevredigend, al helemaal niet als deze film "vrijheid" moet weergeven. In Rouge vond ik "broederschap" wel duidelijk herkenbaar. Ik vraag me af of de maker in Bleu vrijheid uit, het is geen zoektocht ernaar en het is ook niet iets verlossends. Ik interpreteer het eigenlijk andersom, Julie komt niet vrij van haar verleden. Of zoals de filmomschrijving het al vermeldt: "Julie zal moeten accepteren dat de absolute vrijheid een loos streven is." Maar dat is een taaie conclusie als je een film rondom de grondvesten van Frankrijk maakt ("liberté, egalité, fraternité").

Op naar Blanc...

Geniaal!

[quote=179089]1 ding begreep ik niet echt in de film (en dat werd ook niet helemaal verder uitgelicht). Die zwerver met de fluit wordt door een dure auto afgezet op zijn vaste stekje waar hij voor geld gaat spelen.... ik had verwacht dat daar nog wel iets mee zou worden gedaan in de film, maar het bleef vreemd genoeg bij die ene scene?!? Kapp...??? [/quote]

De fluitmuziek (la flûte) is een knipoog voor de Kieslowski liefhebber, kijk voor de aardigheid maar eens naar Dekalog 1............dit karakteristieke deuntje/toontje hoor je vaker bij Kieslowski..

Eindelijk deze film eens kunnen bekijken. Het relaas van een vrouw die haar man en kind kwijtspeelt en alles achterlaat om een nieuw leven te beginnen. Een nieuw leven om zo het leed dat ze te verwerken heeft, niet onder ogen moet komen. Maar zoiets ontvlucht je niet. Het verleden is geen hoofdstuk dat je in een oogopslag kan omdraaien.

Juliette Binoche draagt de film zonder probleem. Een boeiend figuur in een mooie film vol blauw en melancholie. Je ziet dat de glimlach op haar gezicht een masker is. Het leven gaat door. Daar wringt ietwat het schoentje ook. Het einde is iets te gemakkelijk. Daar had ik het schokmoment meer verwacht. Als de stap om te rouwen toch genomen is. Of eerder het wegnemen van de schrik voor het verleden.

Benieuwd naar de andere delen uit deze trilogie. De link met de Franse vlag en symbolen is ver te zoeken. Maar het was toch een aanzet voor deze mooie film.

Op 16 augustus 2008 schreef ik o.a. bij deze film:

Het verhaal vond ik allemaal wat minder interessant en Juliette Binoche kan voor mij nu eenmaal niet tippen aan Irène Jacob.

Dat ik het verhaal destijds niet interessant vond en nu na herziening nog steeds niet is voor mij toch een reden om mijn waardering voor deze film enigszins naar beneden bij te stellen.

Let wel, op visueel vlak valt er op deze film helemaal niets aan te merken.

Waardering: van 4,5* naar 4,0*

Blue.

Na de geweldig ervaring die ik nog niet zo heel lang geleden had met Le Double Vie de Véronique, ook maar eens aan de Trois Couleurs begonnen. Maar waar Véronique mij ontzettend wist te raken, deed Blue dat een stuk minder. Ik had vooral wat meer moeite met het hoofdpersonage. Misschien ook wel een klein beetje de opzet natuurlijk. Julie probeert na het verlies van haar man en dochter hun en alle gevoelens uit te bannen. Ze wil niet aan hen herinnert worden. Wanneer men over hen begint, praat ze er snel overheen. Als er iets van gevoel in haar opspeelt, stopt ze dat zo veel mogelijk weg.

Erg mooi gedaan hoe langzaam aan Julie uit een diep dal komt en dat wordt gedaan door beetje bij beetje de muziek, die eens zo belangrijk voor haar was, terug te brengen in haar leven. Het begint heel subtiel met de kleine piano melodie die steeds verder wordt uitgebreid tot een grotere compositie. En ook beetje bij beetje laat ze weer mensen en gevoelens terug in haar leven. Wel een van de mooiste elementen van dit verhaal. Drama komt best goed over, al voelt het alsof het allemaal net wat te lang duurt allemaal.

Binoche doet het wel erg goed. Ze speelt geweldig dat afstandelijke. Komt erg overtuigend over. Vooral dat moment als ze naar dat kleine televisie toestel kijkt en de kist van haar dochter ziet waarbij de kleine beweging in haar lip genoeg zegt. Zoals gezegd kon ik weinig met haar personage, maar dat ligt absoluut niet aan Binoche. De rest van de cast, hoewel beduidend minder in beeld, doet het ook goed.

Waar ik wat minder met Julie kan, kan ik wel weer heel veel met de manier waarop dit technisch in elkaar zit. Wat maakt Kieslowski er een audio/visueel spektakel van. En het past allemaal zo goed in de film. De cameravoering is schitterend. Het gebruik van kleur, en dan vooral blauw natuurlijk, is fantastisch. Dat shot aan het begin bijvoorbeeld, als de dochter van Julie door de achterruit van de auto kijkt. En dat is alleen nog maar aan het begin. Dat lange shot gericht op de band van de auto met die fijne sound design er bij als ze een tunnel in en uit rijden. Dat soort oog en oor voor details maken een film zoveel beter. De muziek is eveneens schitterend. Vooral op het laatst is het genieten. Ook daar past het perfect bij de beelden.

Audio/visueel is Blue een pareltje. Qua verhaal duurt het net wat te lang om interessant te blijven. Ook het hoofdpersonage was voor mij net wat te afstandelijk. al had ze zeker haar momenten, om mij mee te krijgen. Weer een geweldige ervaring, deze Kieslowski.

Visueel prachtig, de muziek ook maar soms misschien net iets té. Het is wel een film zonder echt een verhaal, het is een karakterstudie en hierin slaagt deze film prima. Leuk ook om de karakters om haar heen te leren kennen. Ze kan zichzelf niet meer helpen, dus ze probeert de vrouwen om haar heen te helpen. De prostitute die onder haar woont & zelfs de minnares van haar overleden man.

Natuurlijk heeft Julie zelf ook geen onschuldig verleden gehad, dus het verleden van haar man en dat van haarzelf beginnen haar op een gegeven moment in te halen en ze moet beide een plekje leren geven . Ik kijk uit naar de volgende delen, maar merk wel dat je hiervoor echt in een stemming moet zijn om een wat zwaardere, emotioneel geladen film te kijken.

Blauw is niet meteen de warmste kleur. De film maakt zijn naam dus zeker waar. Je wordt er niet vrolijk van, maar dat geeft niet. Kieslowski puurt heel wat schoonheid uit de tristesse en dat is lovenswaardig.

Trois Couleurs: Bleu gooit vooral op visueel vlak hoge ogen. De shots zien er heel erg verzorgd uit, bij momenten zelfs oogstrelend. De kleur blauw speelt uiteraard een prominente rol zonder dat het aanvoelt als een flauwe gimmick.

De soundtrack zorgt jammer genoeg voor een valse noot (no pun intended). Natuurlijk ligt de keuze voor klassieke muziek voor de hand door het verhaal, maar echt prikkelend vond ik het niet, laat staan verrassend. Bovendien staat die bombast haaks op de ingetogen beeldenpracht.

Gelukkig is er nog Juliette Binoche. Knap hoe ze iedere situatie goed aanvoelt. Haar sobere maar charismatische rol past m.i. perfect bij wat Kieslowski voor ogen had met deze film.

Geen meesterwerk, wel een mooie, eigenzinnige film. 3.5*

Weet iemand wat de beste volgorde is om deze trilogie te kijken? En of het überhaupt wat uitmaakt?

Blauw - Wit - Rood. Maakt niet heel veel uit, maar als je kan kiezen zou ik het aanhouden.

Mooie film wel. Wat mij vooral beviel was dat niet alles tot in den treure werd uitgelegd. Die jongen met het kettinkje bijvoorbeeld, dat was één scene en dat was het dan. (Helemaal op het einde zie je hem nog even in beeld, ik weet niet precies waarom maar ik vond het sterk gedaan) Ook fijn dat Julie op haar eigen manier rouwt, door alles te ontkennen, dat ze verlicht door het leven gaat (of lijkt te gaan) en dat het niet tot een uitbarsting komt (zo van: zie je wel, verdriet moet er vroeg of laat uit). De tijdsduur beviel mij ook. Honderd minuten is een prima lengte voor een film.

De muziek vond ik niet erg fraai. Het thema is te eenvoudig om met een enkel instrument (meestal piano) indruk te maken. Zodra het stuk aangekleed wordt met koor en symfonieorkest wordt het al snel erg kitscherig. Ze hadden beter even aan Bach of Dvořák kunnen vragen of ze nog iets op de plank hadden liggen.

De Uitkijk in Amsterdam vertoont de trilogie op dit moment. Komende maandagen draaien de overige twee delen. Hoewel ik positief ben over Bleu, weet ik niet zeker of ik de volgende twee ook ga kijken. Spannend, hè?

Vandaag precies 23 jaar geleden dat cineast en filosoof Kieslowski gestorven is. Ik hoop dat zijn films (en vooral de trilogie) niet vergeten worden ...

Ik dacht dat dit echt mijn films zouden zijn. Dat deze eerste viewing een soort magische ervaring zou worden. Maar helaas, wat een deceptie.

Ik heb me werkelijk kapotverveeld, direct vanaf het begin al toen ik er goed voor ging zitten. Geen scène maakte iets bij me los, geen shot viel in positieve zin op. Het liet me allemaal volledig koud. Ik had de grootste moeite om het einde te halen en kijk nu al tegen de andere twee delen op.

Double Vie ook maar eens zesje zie ik, dan gaat het tussen Kieslowski en jou ook niets meer worden vrees ik, Zwolle.

Deze hoog aangeschreven trilogie beviel mij helemaal niet. Ik vond het eigenlijk drie keer niks. Dit eerste deel beviel mij nog het minste. Een weduwe (Julie) moet het verdriet van het verlies van haar echtgenoot verwerken. Deze blijkt haar dan ook nog eens te hebben bedrogen. Julie heeft echter te weinig achtergrond om echt om haar te geven en het ligt er verder ook nog allemaal eens erg dik bovenop wat men de kijker probeert mee te geven. Ronduit saai, al duurt de film niet eens zo heel lang. Het acteerwerk van Binoche is overigens niet verkeerd.

Rouge zag ik enkele maanden geleden eens op TV passeren en pikte ik mee. Geen idee toen dat het een trilogie betrof van Krzysztof Kieslowski. Ik zie echter weinig verbanden tussen de films en de films staan best op zichzelf en kunnen los van elkaar gezien worden. Wat wel opvalt is de accentkeuze van de blauwtinten net zoals dit ook gebeurt in de andere films met wit en rood. Maar heel spectaculair is dit natuurlijk niet. De symboliek van de Franse vlag, laat staan de lijfspreuk van het Franse volk (vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid) ontgaat me ook bij deze.

Los van al dit best een prima film. Geen hoogvlieger, maar wel degelijk gemaakt. Eentje die weliswaar gauw vergeten zal worden ondanks een uitstekende Juliette Binoch die naar aanleiding van een tragische gebeurtenis met haar dierbaren de anonimiteit en afzondering opzoekt. Dit lukt maar moeizaam, want weglopen of het negeren van je verleden is haast onmogelijk. Altijd wordt je er op één of andere manier toch mee geconfronteerd, zeker wanneer je man een bekend componist was.

Montage en cinematografisch zitten goed in elkaar, het tempo is traag, maar boeit voldoende om het uit te zitten. Binoche zorgt ervoor dat de kijker de wil heeft voeling te hebben met haar en wat er gaat gebeuren.

De film laat zien dat vrijheid als een abstract begrip misschien politieke betekenis heeft, maar dat in het dagelijks leven je je leven niet autonoom zonder geschiedenis vorm kan geven. Een groot deel van je leven is gegeven, en niet te ontsnappen. Zo is het leed van Julie en het werk van haar man niet iets waarvoor ze kan verstoppen. Prachtige film! En ik denk dat het een raak punt is: vaak wil ik ontsnappen aan mijzelf, dan probeer ik mijzelf opnieuw uit te vinden of iets dergelijks, maar dat kan niet. De laatste scene is dan een troost: in de noodzaak van ons leven, worden we desalniettemin door liefde gedragen.

Volgens mij laat de laatste scene zien, dat het leven uiteindelijk sterker is dan de dood. Julie lijkt eerst verslagen te zijn door haar verlies maar op het laatst zie je dat haar handelen telkens vanuit een warm en niet een cynisch hart kwam. Ontzettend mooie film met ontzettend mooie muziek! Ik kijk uit naar de andere twee delen.

Trois Couleurs: Blue

Schitterende film. Trois Couleurs: Blue is een film over rouw, en hoe ieder mens er anders mee omgaat. In dit geval Julie, fantastisch geacteerd door Juliette Binoche. De kleur blauw komt in alles terug, en hoewel dit misschien als een trucje kan aanvoelen, zorgt Kieslowski ervoor dat het niet overheerst. Alle personages hebben wel zo hun eigen problemen en beslommeringen, en de alledaagsheid wordt door Kieslowski tot kunst verheven. Met Binoche als stralend middelpunt.

Vrijheid is het eerste ideaal van de Franse Revolutie. thema van dit eerste deel. Juliette Binoche speelt een jonge weduwe die la liberté zoekt in het loskomen van haar verleden en in isolement van de maatschappij. Ze wordt één met haar personage, tot het verwonden van haar eigen hand toe. Tijdens persoonlijke gesprekken verbergt Julie haar emoties achter een stalen masker. Een inwendige verandering voltrekt zich wanneer ze beetje bij beetje toch weer mensen in haar leven binnenlaat en de confrontatie met haar verleden aangaat. In het eindshot bengelt een traan aan haar oog, maar breekt ook een voorzichtige glimlach door, als teken dat ze haar opgekropte emoties eindelijk kan uiten.

De kleur blauw is nadrukkelijk aanwezig in voorwerpen, gekleurd licht en kleurfilters. Een paar keer worden rood en wit ermee gecombineerd, bijvoorbeeld wanneer die kinderen het zwembad in duiken. Bewegend licht valt op haar gezicht. De weerspiegeling van de dokter is te zien in haar oog; haar eigen weerspiegeling in haar koffielepeltje. Afwezig staart ze naar een suikerklontje dat koffie absorbeert.

Er zijn fade-outs naar een zwart scherm als korte onderbreking, om aan te geven dat ze in gedachten de compositie hoort die ze af zal werken. Die muziek is welluidend en vrij eenvoudig, maar groots georkestreerd met veel strijkers, een koor en galm. De passage met de contratenor doet denken aan een castraataria van Händel. Visuele en auditieve middelen worden volop aangewend om de innerlijke leefwereld en zoektocht van het hoofdpersonage weer te geven.

Een link wordt gelegd wanneer ze in het gerechtsgebouw een verkeerde deur opent en even in het tweede deel van de trilogie terechtkomt. Dit eerste deel blijf ik het sterkste vinden, maar het geheel is meer dan de som van de delen.

Bleu: Liberté.

Na ruim 4,5 jaar weer een herziening van de Trois Couleurs-trilogie naar de kleuren van de Franse vlag. Dat was ook wel nodig, want veel herinnerde ik me er niet meer van. Maar ook zijn de thema’s momenteel actueler dan ooit waardoor deze herziening op het juiste moment kwam.

‘Bleu’ behandelt het thema vrijheid en is een film die je vanaf het begin bij je strot grijpt en je niet meer los laat. Al aan het begin is Julie de enige overlevende van een auto-ongeluk waar haar man en dochter omkomen. Vervuld van verdriet probeert ze zelfmoord te plegen, maar dat lukt haar niet. Het lukt haar ook niet om de verdere rouw te verwerken, waarna ze uiteindelijk maar besluit volledig met haar verleden te breken en een nieuw leven op te bouwen, vandaar het thema ‘Vrijheid’. Vrij van alles, want Julie is zo vervuld van verdriet dat ze niets meer met haar verleden te maken wil hebben. Echter haalt het verleden haar continu in, wat natuurlijk logisch is met een beroemde man, waardoor ze eigenlijk nog steeds gevangen zit in haar eigen leven.

Het mooie is dat Binoche je volledig mee laat leven in de belevingswereld van Julie. Het komt allemaal echt over en de keuzes die ze maakt vallen voor de kijker allemaal volledig te begrijpen. Het moment dat ze er, bij toeval, achter komt dat haar man een minnares had betekent een omslagpunt. Zowel in de film als in haar leven. Eindelijk kan ze een streep zetten onder het verleden en weer vooruit kijken naar de toekomst. Ze is definitief vrij.

‘Bleu’ krijgt een welverdiende verhoging van 3,5* naar 4,0*

Bleu als film heeft weinig plot. Een life event en de afwikkeling daarvan in het leven van de hoofdpersoon. Blauw als kleur maakt af en toe z'n opwachting. Als schijnsel, zwembad of lampversiering. Het is vooral een gimmick om de filmtitel te rechtvaardigen.

Wat de film dan toch de moeite waard maakt? Binoche, de beelden en de sfeer die ze oproepen. Het is zo'n film die je 's nachts kijkt, die je vergeeft af en toe je aandacht te verliezen of zelfs weg te dommelen, en die je draagt op de intrinsieke atmosfeer en t blauwe licht dat via je monitor je eigen leven binnenvalt.

4*

Mooi gefilmd met een mooie soundtrack, maar ook vrij afstandelijk. De film wist hierdoor niet constant en volledig te boeien. Het is vooral een karakterstudie maar zoomt steeds in op minder interessante aspecten. En de film mag als titel dan Blue hebben echt consequent was de maker er niet in om die kleur naar voren te laten komen (dan deed Kechiche dat in zijn film toch beter). Soms is er ineens een stuk blauw, zoals bij dat zwembad, en dan weer hele tijden niets. 3,0*.

Eerder had ik al eens Rouge, het derde deel van de trilogie, gezien die weinig indruk op me maakte en Bleu was voor mij niet anders: de film oogt als een kwaliteitsfilm met veel aandacht voor geluid en beeld en waar alles betekenis lijkt te hebben maar naar die betekenissen is het vooral gissen. Vantevoren had ik begrepen dat de trilogie verwijst naar de Franse driekleur (bleu-blanc-rouge) en naar de vrijheid-gelijkheid-broederschap van de Franse revolutie zodat deze eerste film over vrijheid gaat, maar zelfs met die uitleg vooraf haalde ik het er niet duidelijk uit: het idee zal zijn dat de vrouw de dood van haar man en dochter ook als een bevrijding ziet waardoor ze een nieuw leven kan starten, maar de les lijkt te zijn dat dat een illusie is (haar demente moeder is wel alles vergeten maar heeft daarmee ook elke verbinding vernietigd) en dat sommige dingen zoals mooie muziek en de liefde het waard zijn om te behouden. Misschien heb ik het niet goed begrepen en het ergste is dat dat me niet eens zo veel kan schelen: daarvoor is de film te weinig boeiend en haar betekenis(sen) te vaag. Net als met Rouge zal het idee van de film goed zijn maar weet de uitvoering me niet te raken.

Flut verhaal, flut muziek. Gemaniëreerd. Wel schitterende actrice, Juliette Binoche. Voor haar en door haar bleef ik zitten.

Gisteren en vandaag de gerestaureerde versie van die drieluik gezien in het filmhuis. Ik vond Bleu het mooiste. Ondanks de wazige verhaallijn bleef mijn aandacht er steeds bij. De muziek past goed en er zijn talloze mooie shots.

Mooi, schrijnend, ondoorgrondelijk en ambigu. Trois Couleurs: Bleu is een beetje zoals het leven zelf. Ik zou niet willen pretenderen dat 'realistische' cinema, om het zo te noemen, inherent beter is dan andere soorten films, allesbehalve zelfs. Toch valt er iets te zeggen voor een plot dat voortkabbelt zonder duidelijke richting en personages die niet volledig begrijpen waarom ze doen wat ze doen, en een beetje doelloos door het leven wandelen. Het voelt écht aan, ongedwongen en ongekunsteld. De emoties komen nauwelijks aan de oppervlakte, worden veelal verdrongen, maar kwamen bij mij als kijker daardoor des te harder binnen. Juliette Binoche weet op een fantastische manier een erg onderkoeld personage neer te zetten, die toch ten allen tijde diep van binnen om hulp en troost schreeuwt. Die dualiteit in haar personage is de thematische rode draad van de film, en wordt door alle andere elementen stevig ondersteund. De sporadische uitbarstingen van de klassieke muziek, telkens gevolgd door een korte fade to black: Julie die geconfronteerd wordt met iets uit haar oude leven, wat haar onderkoelde façade dreigt te doorbreken, een façade die ze na enkele seconden met veel moeite toch weet vol te houden. Uiteraard het continue terugkeren van de kleur blauw; een koele kleur, die haar geestestoestand weerspiegelt. Filmisch allemaal hele boeiende keuzes, en qua beeld en geluid ook gewoon een absoluut plezier. Cinematografisch is Bleu een waar hoogstandje. Wat een diepe, volle kleuren; niet alleen het blauw, maar bijvoorbeeld ook het geel van het dorpje. Die telkens terugkerende zwembadshots; prachtig. En vooral ook die prachtige, bijna spookachtige openingsscène: die reflecties in de achteruitkijkspiegel, de diepe mist boven de weides, het aankomende gevoel van doem.. Die scène gaat nog wel een tijdje door m'n hoofd spoken.

De andere personages zijn niet zo ontzettend sterk in het verhaal geschreven, en uiteindelijk verwachtte ik ook een nét iets grotere gut punch ergens in de film of tegen het einde, een soort van emotionele catharsis of ontlading. Het siert de film ergens wel dat die er maar heel subtiel is, maar naar mijn gevoel ontbrak er wel een soort 'ontknoping'. Maar in het leven blijft dat ook vaak uit, dus ach. 4*.