Trois Couleurs: Bleu (1993)

Via Rouge ben ik op deze film uitgekomen. Ik moet eerlijk zeggen dat als ik eerst Bleu had gezien dat ik dan misschien geen interesse in de rest van de trilogie had gehad, want deze vond ik stukken minder dan Rouge. Het heeft mooie beelden, prima camerawerk en ook uitstekende acteerprestaties.

De film maakt hoe dan ook indruk, en ook het verhaal is op zich boeiend, al wordt het voor mijn gevoel te sloom en onevenwichtig gebracht. Het rouwproces van Julie komt wel op subtiele wijze duidelijk naar voren, alles achterlatend, haar (depressieve?) drang naar 'niets', en haar afwezige blik op oneindig.

De muziek vond ik echter opdringerig, te luid, en dan bedoel ik met name die korte deuntjes tussen de scenes in. Het kwam voor mijn gevoel het creëren van sfeer niet ten goede. Bij Rouge is muziek en ook kleurgebruik subtieler en meer in de film verweven, al leent rood zich daar wel beter voor dan blauw, maar bij Bleu vond ik ook dat kleurgebruik niet bepaald subtiel, zonder dat het storend is overigens.

Ook het einde vond ik niet bevredigend, al helemaal niet als deze film "vrijheid" moet weergeven. In Rouge vond ik "broederschap" wel duidelijk herkenbaar. Ik vraag me af of de maker in Bleu vrijheid uit, het is geen zoektocht ernaar en het is ook niet iets verlossends. Ik interpreteer het eigenlijk andersom, Julie komt niet vrij van haar verleden. Of zoals de filmomschrijving het al vermeldt: "Julie zal moeten accepteren dat de absolute vrijheid een loos streven is." Maar dat is een taaie conclusie als je een film rondom de grondvesten van Frankrijk maakt ("liberté, egalité, fraternité").

Op naar Blanc...

Geniaal!

[quote=179089]1 ding begreep ik niet echt in de film (en dat werd ook niet helemaal verder uitgelicht). Die zwerver met de fluit wordt door een dure auto afgezet op zijn vaste stekje waar hij voor geld gaat spelen.... ik had verwacht dat daar nog wel iets mee zou worden gedaan in de film, maar het bleef vreemd genoeg bij die ene scene?!? Kapp...??? [/quote]

De fluitmuziek (la flûte) is een knipoog voor de Kieslowski liefhebber, kijk voor de aardigheid maar eens naar Dekalog 1............dit karakteristieke deuntje/toontje hoor je vaker bij Kieslowski..

Eindelijk deze film eens kunnen bekijken. Het relaas van een vrouw die haar man en kind kwijtspeelt en alles achterlaat om een nieuw leven te beginnen. Een nieuw leven om zo het leed dat ze te verwerken heeft, niet onder ogen moet komen. Maar zoiets ontvlucht je niet. Het verleden is geen hoofdstuk dat je in een oogopslag kan omdraaien.

Juliette Binoche draagt de film zonder probleem. Een boeiend figuur in een mooie film vol blauw en melancholie. Je ziet dat de glimlach op haar gezicht een masker is. Het leven gaat door. Daar wringt ietwat het schoentje ook. Het einde is iets te gemakkelijk. Daar had ik het schokmoment meer verwacht. Als de stap om te rouwen toch genomen is. Of eerder het wegnemen van de schrik voor het verleden.

Benieuwd naar de andere delen uit deze trilogie. De link met de Franse vlag en symbolen is ver te zoeken. Maar het was toch een aanzet voor deze mooie film.

Op 16 augustus 2008 schreef ik o.a. bij deze film:

Het verhaal vond ik allemaal wat minder interessant en Juliette Binoche kan voor mij nu eenmaal niet tippen aan Irène Jacob.

Dat ik het verhaal destijds niet interessant vond en nu na herziening nog steeds niet is voor mij toch een reden om mijn waardering voor deze film enigszins naar beneden bij te stellen.

Let wel, op visueel vlak valt er op deze film helemaal niets aan te merken.

Waardering: van 4,5* naar 4,0*

Blue.

Na de geweldig ervaring die ik nog niet zo heel lang geleden had met Le Double Vie de Véronique, ook maar eens aan de Trois Couleurs begonnen. Maar waar Véronique mij ontzettend wist te raken, deed Blue dat een stuk minder. Ik had vooral wat meer moeite met het hoofdpersonage. Misschien ook wel een klein beetje de opzet natuurlijk. Julie probeert na het verlies van haar man en dochter hun en alle gevoelens uit te bannen. Ze wil niet aan hen herinnert worden. Wanneer men over hen begint, praat ze er snel overheen. Als er iets van gevoel in haar opspeelt, stopt ze dat zo veel mogelijk weg.

Erg mooi gedaan hoe langzaam aan Julie uit een diep dal komt en dat wordt gedaan door beetje bij beetje de muziek, die eens zo belangrijk voor haar was, terug te brengen in haar leven. Het begint heel subtiel met de kleine piano melodie die steeds verder wordt uitgebreid tot een grotere compositie. En ook beetje bij beetje laat ze weer mensen en gevoelens terug in haar leven. Wel een van de mooiste elementen van dit verhaal. Drama komt best goed over, al voelt het alsof het allemaal net wat te lang duurt allemaal.

Binoche doet het wel erg goed. Ze speelt geweldig dat afstandelijke. Komt erg overtuigend over. Vooral dat moment als ze naar dat kleine televisie toestel kijkt en de kist van haar dochter ziet waarbij de kleine beweging in haar lip genoeg zegt. Zoals gezegd kon ik weinig met haar personage, maar dat ligt absoluut niet aan Binoche. De rest van de cast, hoewel beduidend minder in beeld, doet het ook goed.

Waar ik wat minder met Julie kan, kan ik wel weer heel veel met de manier waarop dit technisch in elkaar zit. Wat maakt Kieslowski er een audio/visueel spektakel van. En het past allemaal zo goed in de film. De cameravoering is schitterend. Het gebruik van kleur, en dan vooral blauw natuurlijk, is fantastisch. Dat shot aan het begin bijvoorbeeld, als de dochter van Julie door de achterruit van de auto kijkt. En dat is alleen nog maar aan het begin. Dat lange shot gericht op de band van de auto met die fijne sound design er bij als ze een tunnel in en uit rijden. Dat soort oog en oor voor details maken een film zoveel beter. De muziek is eveneens schitterend. Vooral op het laatst is het genieten. Ook daar past het perfect bij de beelden.

Audio/visueel is Blue een pareltje. Qua verhaal duurt het net wat te lang om interessant te blijven. Ook het hoofdpersonage was voor mij net wat te afstandelijk. al had ze zeker haar momenten, om mij mee te krijgen. Weer een geweldige ervaring, deze Kieslowski.

Visueel prachtig, de muziek ook maar soms misschien net iets té. Het is wel een film zonder echt een verhaal, het is een karakterstudie en hierin slaagt deze film prima. Leuk ook om de karakters om haar heen te leren kennen. Ze kan zichzelf niet meer helpen, dus ze probeert de vrouwen om haar heen te helpen. De prostitute die onder haar woont & zelfs de minnares van haar overleden man.
Natuurlijk heeft Julie zelf ook geen onschuldig verleden gehad, dus het verleden van haar man en dat van haarzelf beginnen haar op een gegeven moment in te halen en ze moet beide een plekje leren geven . Ik kijk uit naar de volgende delen, maar merk wel dat je hiervoor echt in een stemming moet zijn om een wat zwaardere, emotioneel geladen film te kijken.

Blauw is niet meteen de warmste kleur. De film maakt zijn naam dus zeker waar. Je wordt er niet vrolijk van, maar dat geeft niet. Kieslowski puurt heel wat schoonheid uit de tristesse en dat is lovenswaardig.

Trois Couleurs: Bleu gooit vooral op visueel vlak hoge ogen. De shots zien er heel erg verzorgd uit, bij momenten zelfs oogstrelend. De kleur blauw speelt uiteraard een prominente rol zonder dat het aanvoelt als een flauwe gimmick.

De soundtrack zorgt jammer genoeg voor een valse noot (no pun intended). Natuurlijk ligt de keuze voor klassieke muziek voor de hand door het verhaal, maar echt prikkelend vond ik het niet, laat staan verrassend. Bovendien staat die bombast haaks op de ingetogen beeldenpracht.

Gelukkig is er nog Juliette Binoche. Knap hoe ze iedere situatie goed aanvoelt. Haar sobere maar charismatische rol past m.i. perfect bij wat Kieslowski voor ogen had met deze film.

Geen meesterwerk, wel een mooie, eigenzinnige film. 3.5*

Weet iemand wat de beste volgorde is om deze trilogie te kijken? En of het überhaupt wat uitmaakt?

Blauw - Wit - Rood. Maakt niet heel veel uit, maar als je kan kiezen zou ik het aanhouden.

Mooie film wel. Wat mij vooral beviel was dat niet alles tot in den treure werd uitgelegd. Die jongen met het kettinkje bijvoorbeeld, dat was één scene en dat was het dan. (Helemaal op het einde zie je hem nog even in beeld, ik weet niet precies waarom maar ik vond het sterk gedaan) Ook fijn dat Julie op haar eigen manier rouwt, door alles te ontkennen, dat ze verlicht door het leven gaat (of lijkt te gaan) en dat het niet tot een uitbarsting komt (zo van: zie je wel, verdriet moet er vroeg of laat uit). De tijdsduur beviel mij ook. Honderd minuten is een prima lengte voor een film.

De muziek vond ik niet erg fraai. Het thema is te eenvoudig om met een enkel instrument (meestal piano) indruk te maken. Zodra het stuk aangekleed wordt met koor en symfonieorkest wordt het al snel erg kitscherig. Ze hadden beter even aan Bach of Dvořák kunnen vragen of ze nog iets op de plank hadden liggen.

De Uitkijk in Amsterdam vertoont de trilogie op dit moment. Komende maandagen draaien de overige twee delen. Hoewel ik positief ben over Bleu, weet ik niet zeker of ik de volgende twee ook ga kijken. Spannend, hè?