Trois Couleurs: Blanc (1994)

Ik vond het jammer dat Julie Delpy eigenlijk maar een bescheiden rolletje heeft in deze film.

Eigenlijk is het een tour-de-force van Zbigniew Zamachowski, waarbij de wijze waarop die in Polen in sneltreinvaart schatrijk wordt, wel heel erg kort door de bocht wordt verteld.

"Bialy" (Blanc) is net iets beter dan deel 1 (Blue) van Kieslowski's trilogie, maar een stuk minder dan het laatste deel (Rouge). Leuk de dwarsverbinding met de andere delen met de glasbak-scène.

Blanc: ironische gelijkheid.

Laat ik ze maar deze week allemaal zien. Na Bleu was ik niet zo zeer enthousiast, maar wel erg nieuwsgierig naar het witte gedeelte. Ik had al van te voren op internet ergens gelezen dat de films soms wat anders dan verwacht over kwamen bij het publiek. Niet geheel een stijl voor de trilogie, maar meerdere. Zo had Bleu mij in haar ban door vooral het visuele aspect, en valt Blanc hier een beetje in het niets.

Natuurlijk, laten we eerlijk zijn. Blanc is een sterke film die eigenlijk overal klopt. Het verhaal is wat feitelijker en voor veel mensen interessanter omdat er meer gebeurt. Je kunt je meer identificeren met personages, de film is wat minder zweverig, er zit hier en daar wat humor in, en de film probeerde in mijn ogen het verhaal echt te vertellen, i.p.v. te laten zien (zoals in Bleu). Op visueel vlak dus wat gewoontjes, natuurlijk is het bovengemiddeld voor een drama/zwarte komedie, paar fraaie beelden van Polen, maar toch had het niet iets speciaals waar ik naar hoopte. Het was voor mij allemaal te veel gericht op het plot, terwijl ik het juist fijn vind als de beelden een eigen leven maken. Geen gezeur over de muziek, zit prima in elkaar en wist toch nog die intelligente en dramatische sfeer neer te zetten die Bleu ook een beetje had, alleen nu wat minder aanwezig.

Al met al een bovengemiddeld filmpje, wat leuke aanwijzingen naar Bleu (ik heb er drie geteld), maar Blanc beschouw ik niet als een klein meesterwerk die echt iets indrukwekkends op audiovisueel niveau neer zet. Ook qua verhaal kon ik de ironische gelijkheid niet echt opnemen, enkel de wraak actie zou ironisch beschouwd kunnen worden.

Zeker wel het kijken waard, maar niet zo zeer een misser, maar gewoon iets minder dan Bleu. We gaan als eind station naar Rouge, kijken of die het kleurgebruik en zweverige sfeertje terug kan zetten (zal ook wel te maken hebben dat ''wit'' niet echt een kleur is, en dat daarom de sneeuw en de andere ''kleur-elementen'' minder opvallen dan bv. bij Bleu)... 3 sterren

Met Blanc heb ik dan alle delen van de trilogie gezien. Niet in de juiste volgorde, al is dat hier niet zo heel erg. Wel leuk om Kieslowski hier een paar keer een link met Bleu te zien maken.

Visueel is het duidelijk minder dan Bleu en behalve de sneeuw, wordt visueel en kleurtechnisch wat weinig aandacht besteed aan de kleur wit. Verhaaltechnisch is het wat sterker en Zbigniew Zamachowski zet een degelijke hoofdrol neer, voorzien van wat humor en redelijk tot goed acteerwerk. Delphy heeft een wat minder groot aandeel dan gehoopt, maar ze ziet er wel erg mooi uit hier.

Het einde was wel goed, maar desondanks pakte het hele gebeuren me toch minder dan gehoopt. Het is goed gemaakt, heeft een goed verhaal, maar is desondanks zeker niet beter dan Bleu.

3,0*

Het tweede deel van Kieslowski's 'Trois Couleurs' trilogie is een heel andere, meer plotgerichte film met meer humor, waar het dromerige van 'Bleu' bij afwezig is. Cinematografisch minder indrukwekkend dan zijn voorganger, maar zeker de moeite waard. 8/10

ben benieuwd naar rouge!

Makkelijker verteerbaar dan Blue in elk geval, welke cinematografisch veel aanweziger was. Weet niet welke de betere film is. Bialy anders...

Gitzwarte humor met momenten: Karol die op een Poolse vuilnisbelt in elkaar geslagen wordt en blij terug opstaat met de gedachte: "ik ben thuis". Da's mooi.

Ook interessant om weten is dat de laatste scene pas gedraaid werd nadat de film eigenlijk al gemonteerd was. Kieslowski vond dat hij nog iets ontbrak, het einde iets te open was.

http://www.youtube.com/watc...

Na Bleu had ik even minder zin in de trilogie (Rouge had ik als eerste gezien en beviel erg goed). Het gebruik van kleur en muziek vond ik bij Bleu overdreven, hier is het subtieler en passender bij het verhaal. De link met de waarden van Frankrijk ("liberté, egalité, fraternité") blijft wel erg losjes. Deze film gaat over egalité (gelijkheid) maar houdt daar wel een hele aparte kijk op na.

Deze film begon ijzersterk, het boeide me vrijwel vanaf de eerste minuut. In korte tijd kreeg ik een grote hekel aan Dominique, wat een kreng. De overgang van geloofwaardig drama naar minder geloofwaardige komedie vond ik wel heel snel gaan, (op het moment van de 'dood' van Karol).

Aardige drama/komedie.

Geniaal!

Je vond Blanc beter dan Blue zie ik, Leo1954?

Vind ze allemaal even goed.

Op 18 augustus 2008 schreef ik o.a. bij deze film;

Zeer goede film van Kieslówski maar minder dan "Bleu" en "Rouge". Visueel vond ik die andere films gewoon een stuk beter o.a. vanwege het kleurengebruik.

Dat kan wel zo zijn, maar qua verhaal en ook vanwege het prachtige einde vind ik deze film, die ik vandaag heb herzien, aanzienlijk beter dan "Bleu".

Waardering: van 4,0* naar 4,5*.

White.

Waar Kieslowski het audio/visueel wat rustiger aan doet, laat hij het geheel afhangen van het verhaal. Qua structuur heel anders dan Blue. Wat meer rechttoe rechtaan en niet altijd even subtiel. Maar het is wel de grote kracht van White. Het personage van Zamachowski is ontzettend sympathiek en zorgt er voor dat je je volledige aandacht op hem en zijn verhaal blijft houden. Delpy heeft misschien maar een kleine rol, maar is de grote drijfveer waarom Karol doet wat hij doet. Maar ook het personage van Gajos is hier ontzettend belangrijk in. Het verhaal bevat ook de nodige humor. Het is dan ook veel minder dramatisch dan Blue. De verandering in is zeker welkom in dit tweede deel van de trilogie. Het einde is schitterend en tilt de film echt naar een hoger niveau.

Het acteerwerk is erg goed. Zamachowski speelt zijn rol overtuigend en met veel charisma. Delpy doet het in haar kleine momenten ook prima. Degene die echter alle aandacht naar zich toe trekt als hij in beeld is, is Gajos als Mikolaj. Wat een performance zet die man hier neer. Rustig, vol overgave, vol vertrouwen en erg sympathiek.

Hoewel dit deel visueel minder aantrekkelijk is, betekent dat niet dat er niets om van te genieten is in White. Er komen toch wel een hoop mooie shots voorbij. Ook de muziek van Preisner is hier van groot belang om een gevoel bij het publiek los te krijgen. De regie is fantastisch. Kieslowski weet precies wat hij wil en niet wil.

Heel anders dan Blue, maar niet minder sterk. White scoort op heel andere punten dan het eerste deel in de trilogie.

Blanc is even eigenzinnig als Bleu, maar wel op een andere manier. Dit tweede deel leunt veel meer op het verhaal. Het mocht er ook duidelijk wat ludieker aan toe gaan. Het eerste scheutje Blanc kwam er in de vorm van een welgemikte klodder vogelpoep. En dit bleek slechts een voorproefje op een verhaal dat met de minuut bizarrer werd.

De vraag is dus niet of, maar hoeveel wodka Kieslowski nuttigde bij het bedenken van dit script. Begrijp me niet verkeerd, een farce is het allerminst. Wel “speciaal”. De film bevat trouwens ook enkele beklijvende momenten, zoals de intense bijna-moord-scène.

Visueel valt er dan weer veel minder te beleven dan in Bleu. Al ziet het er voor een Europese film van ruim 20 jaar oud nog steeds erg verzorgd uit.

Delphy, voor de gelegenheid voorzien van een dikke laag witte plamuur, neemt waardig de fakkel van Binoche over. Klasserol. Haar tegenspeler, Zamachowski, moet het vooral van een aanstekelijke stunteligheid hebben. Zoals gezegd, het gaat er wat luchtiger aan toe.

Meer entertainment, minder magie. 3.5* is ook mijn score voor Blanc.

Begint aardig (ook niet meer dan dat), maar eenmaal in Polen wordt het allemaal erg onwaarschijnlijk en vergezocht... Als dit "gewoon" uit Hollywood zou komen zouden de beoordelingen hier vrij laag uitvallen vrees ik...

Eén van de meest complexe wraakfilms. Qua sfeer en personages gaat het hier verder op het zelfde elan als Trois Couleurs: Bleu. Maar met Juliette Binoche in de blauwe film zat het net iets perfecter. Zij kon de sfeer veel meer uitstralen en de film dragen. Gelukkige kunnen we in de witte film genieten van Julie Delpy, altijd een pareltje om te zien.

Blauw was in 'bleu' veel meer aanwezig en het geheel zat veel beter. Dat miste ik wel bij blanc. Als onderdeel van de trilogie kan het zich nog wat optillen. Niet dat ik de film meer punten zou geven omdat het al dan niet in een trilogie zit. Maar ik heb de film veel later gezien dan deel 1 en daardoor meer op zichzelf waardoor het veel minder opvalt dat de kleuren een belangrijk onderdeel uitmaken van de films. Dat was bij blauw en rood veel duidelijker, zonder dat het een opgelegd gedoe werd.

Verder wel een boeiend verhaal en Krzysztof Kieślowski maakt van 'Blanc' ook niet een opvuller tussen bleu en rouge. Maar het blijft het minste deel van de reeks.

Tweede deel in de Trois Couleurs trilogie. Een heel matige film. De hoofdpersoon, Karol, is op zich best sympathiek. Het plot is echter niet heel interessant. Ook maakt het verhaal nogal snelle sprongen. Zo wordt Karol ogenschijnlijk van het een op het andere moment een rijk man. Ook het einde komt nogal overhaast en niet heel waarschijnlijk over. Hoe langer de film duurt hoe ongeloofwaardiger het qua plot wordt. Verder qua thema ook niet al te boeiend.

Na het sterke Bleu vond ik deze Blanc eigenlijk een beetje flauw. Maar misschien had ik te hoge verwachtingen én rekende ik bovendien op een totaal ander soort film. Blanc was minder zwaar op de hand dan het eerste deel van de trilogie (de delen hebben overigens op een paar momenten na maar weinig met elkaar te maken), eerder luchtig en onderhoudend maar ook te ongeloofwaardig om mee te gaan in de lotgevallen van Karol. Het werd af en toe wel erg kolderiek. Het gedoe met de koffer vond ik nog wel geinig, en (weliswaar onbedoeld) ironisch in de huidige context met zo veel mensen die hun best doen West-Europa binnen te komen, maar de nogal excessieve wraak inclusief fake-begrafenis en gevangenisstraf was eerder bevreemdend.

Wel benieuwd naar Rouge met de altijd charmante Irene Jacob in de hoofdrol. Hopelijk is haar rol wel wat groter dan die van Delpy in dit deel.

Zoals ook al in de andere films van het driekluik van Krzysztof Kieslowski zie ik ook in dit deel geen directe link met de andere films of symbolische vergelijking met de Franse vlag of leuze. De kleur wit komt hier wel meer uitgesproken aan bod met de winterse taferelen, maar dat is het zowat. De film start met een echtscheiding die de man maar moeilijk kan aanvaarden. De echtgenote is resoluut en dwingend in de uitspraak van de rechtbank.

Totaal berooid wordt hij een self made man in het criminele milieu en zint hij op wraak. Van totale loser - want zo werd hij in het begin toch geportretteerd - naar een man met aanzien. Het opzet zit leuk in elkaar al vraag ik me af of het allemaal wel zo simpel is zoals wordt voorgesteld. Technisch wel opnieuw een onderhoudende film van Krzysztof Kieslowski, maar echt wild word ik er weer niet van. Sowieso vind ik het derde deel "Rouge" het beste van de drie films.

Julie Delpy doet het prima en zal later nog meer bekendheid verwerven in romantische intellectuele trilogie van Richard Linklater.

Blanc: Égalité.

Na ruim 4,5 jaar weer een herziening van de Trois Couleurs-trilogie naar de kleuren van de Franse vlag. Dat was ook wel nodig, want veel herinnerde ik me er niet meer van. Maar ook zijn de thema’s momenteel actueler dan ooit waardoor deze herziening op het juiste moment kwam.

‘Blanc’ behandelt het thema gelijkheid. Al in de eerste scène, met een mooie cross-over richting ‘Bleu’, wordt pijnlijk duidelijk dat absolute gelijkheid tussen mensen niet bestaat. De Franse Dominique wint een proces van haar Poolse ex-man Karol omdat zij de Franse nationaliteit heeft en hij niet. Hiermee richt ze Karol volledig ten gronde: Karol komt op straat te staan, ontmoet zijn landgenoot Mikolaj en verhuist met hem terug naar Polen waar hij zich op ingenieuze wijze (zwendelarij) omhoog werkt. Alles om daarmee Dominique terug te winnen en om op ultieme wijze wraak te nemen. Dat lukt, en waar Karol in Frankrijk eigenlijk al veroordeeld was voordat alles daadwerkelijk begon, overkomt dat Dominique nu in Polen. Gelijkheid tussen mensen is een nobel streven, maar Kieslowski legde ruim 25 jaar terug al fijntjes bloot waarom we dit nooit gaan bereiken.

Echter is Blanc niet alleen een ijzersterke wraakfilm waarin Kieslowski laat zien hoe de ongelijkheid doorsijpelt in alle lagen van de samenleving en dat daarin elk land op zijn eigen manier hetzelfde in is, het gaat ook over zuiver morele thema’s als zelfbeschikking en zogenoemde verzachtende factoren van misdaad en list en bedrog. Karol mag dan namelijk wel de sympathie hebben door wat hem is overkomen, maar pleiten dat de acties die hij heeft ondernomen dan vrij? In principe is Karol namelijk niets meer dan een onbetrouwbaar persoon. Dus de vraag is: wanneer mag men het heft in eigen handen nemen en wanneer mag misdaad lonen? Dat zijn issues die wringen, waar voor beide standpunten wel wat te zeggen valt en waarin we voor beide standpunten begrip voor moeten op kunnen brengen. Het begrip op kunnen brengen voor een standpunt van een ander persoon gebeurt echter zelden. Gelukkig neemt Kieslowski in deze film hierover geen standpunt in.

Net als ‘Bleu’ krijgt ‘Blanc’ een welverdiende verhoging van 3,5* naar 4,0*

Aardig verhaal. Sommigen vinden de gebeurtenissen in Warschau onwaarschijnlijk. In die jaren heb ik daar gewerkt, het was daar wel degelijk een absurde corrupte economie. Goed weergegeven door Kieslowski. De referenties aan Bleu zijn aardig gedaan. Maar al met al geen heel bijzondere film.

Op en top komedie, de dramatische laag is puur voor de show. Verhaal deed me denken aan iets van Patricia Highsmith. Goede film hoor, lekkere verrassende wendingen, en toch niet saai wat beelden betreft.

Net wat te flauw, naar mijn smaak. Ik had gehoopt op meer van hetzelfde, na het zien van Bleu, maar dit was andere koek. Meer plotgedreven, minder poëtisch. Zal wel met het thema te maken hebben, 'gelijkheid' vergt allicht een andere benadering dan 'vrijheid'.

Nou is dat niet per se een minpunt, zij het niet dat het plot zelf me maar matig boeide en de hoofdpersoon, een ziekelijk mannetje, op een gegeven begon te irriteren. Kan een relatie niet gewoon eindigen? Moet dan hemel en aarde bewogen worden om wraak te nemen? En moet ik als kijker daar dan zomaar in mee gaan? Ik was op de hand van Dominique, maar betwijfel sterk of dat Kieslowski's bedoeling was.

Gebaseerd op de scores vermoed ik dat ik een van de weinigen ben, maar ik vond deze vermakelijker dan Bleu. Al was het maar omdat deze niet zo'n potsierlijk einde heeft als Bleu met die liefdeshymne ("Love never fails!").

Nog wel vermakelijk. Nu is de kleur wit wat meer te zien, in auto's en sneeuw bijvoorbeeld, maar net als in Bleu is dat nogal beperkt. De film oogt sowieso een jaar of 20 ouder qua beeldkwaliteit. Een redelijk verhaal dat echter nooit echt weet te boeien maar Zamachovski houdt er redelijk de aandacht bij. Soms sfeervol maar ook vrij kil. 3,0*.