Buffalo '66 (1998)

Vincent Gallo waar moet ik hem weer van kennen? Zo'n bekende kop heeft die gast.

Van z'n muziek misschien?

Nee dus, dan lijkt ie vast op iemand die ik ken. Naja, zo belangrijk is dat niet eigenlijk, gaat mij toch meer om Ricci

Eens. Visueel bij momenten indrukwekkend, maar niet alle vondsten werken even goed. Die kadertjes vond ik evenmin geslaagd. Dit geldt wat mij betreft eveneens voor de score, waarbij niet alles hetzelfde niveau haalt.

Verder een aandoenlijke en zelfs komische prent. Aanvankelijk was Billy Brown me wat té neurotisch, maar geleidelijk aan begin je toch mee te leven. Gallo beschikt natuurlijk over het nodige charisma, en ik hou wel van z'n stijl (cool lederen jasje overigens waarin we hem tijdens het tweede deel van de film zien).

Ook Christina Ricci wist me hier geweldig te charmeren. Een lief en grappig personage dat niet alleen het hart van de ouders (met een fantástische Ben Gazzara) maar ook dat van de kijker steelt.

Mooi filmpje dat opvallende luchtige momenten kent en een aantal sublieme scènes in huis heeft. Net niet compleet weggeblazen, maar toch 4*. Moet The Brown Bunny ook maar eens herzien.

Misschien zijn de beeldende composities niet zo spectaculair maar als je kijkt naar de kleuren. Die zijn zo mooi, die fijne analoge look. Je ziet dat de kleuren balans eigenlijk niet goed klopt. Het ziet er niet uit zoals ons menselijk oog het ziet in de realiteit. Dat maakt het zo zo sfeervol en fijn en goed en alles.

Ik had niet echt goed oog op de film toen hij begon. De persoonlijkheid van Gallo in de film zat mij persoonlijk niet echt lekker. Enorm negatief en egoïstisch. Maar kom, uiteindelijk is dat wel goed geacteerd (of deels geimproviseerd). Met Ricci is er wat tegengewicht, al snap je nooit echt wat haar bezielt om bij Gallo te blijven. Enige minpunten van de film die meer aan mijn smaak liggen dan aan de kwaliteit ervan.

Pluspunten zijn vooral de visuele pareltjes. Telkens komt Gallo (als regisseur) met een verrassend stijlelement dat dan ook nog perfect past in het verhaal. Geen geval van 'och, laten we dit nog eens uitproberen'. En figuren als die ouders zijn gewoon fantastisch. Het valt me op dat ik na de deels valse start (wat ik eerder uitgelegd heb) enorm gefascineerd was door deze prent. Gallo slaagt er ondanks z'n neurositeit en egoïsme toch om samen met de mooi Ricci je als kijker vast te grijpen en mee te sleuren in hte verhaal. Niet van 'WOW', maar je bent gewoon mee.

Visueel is dit een enorm sterke film die me nog lang zal bijblijven.

Sterke film.

Op aanraden van Niethie gisteren gekocht in Rotterdam. Had deze ook al op mijn computer staan maar ben blij dat ik de dvd heb.

Gallo heeft echt tallent, de man acteerd erg goed en heeft blijkbaar ook tallend in het filmmaken. Ik kende hem alleen maar van Trouble every day, waar ik hem ook erg goed vond acteren.

Het scénario is erg sterk, mooie dialogen en geweldige personages.

4* met grote kans op verhoging

...

Oeps, ik had beter even nagelezen

Ja, eigenzinnig, brutaal en vindingrijk. Zeer zelfverzekerd, deze Gallo. Misschien iets té. Maar dat bomt niet. Debuut dat staat als een huis.

Aardig sterk filmpje met een hele aparte sfeer en ook de manier van monteren is alles behalve standaard.

Vincent Gallo & Christina Ricci zetten erg overtuigend hun rollen neer alleen kon het me niet echt duidelijk worden waarom haar personage Layla zo gehecht raakt aan Billy, hij was alles behalve aardig tegen haar en heeft der gekidnapt?. Dit werd me niet echt helemaal duidelijk en voelde ook niet altijd even realistisch aan.
Het einde was wel erg mooi geschoten de stilstaande beelden van de zogenaamde moord waren erg indrukwekkend, en de muziek daarbij vulde het perfect aan.

Buffalo '66 is voor mij persoonlijk niet echt te vergelijken met andere films, er wordt sterk geacteerd en de manier van monteren komt origineel en lekker alternatief over.

Toch had ik graag nog wat meer spanningen willen zien tussen Billy & Layla, maarja je kan niet alles hebben

3,5*

De film valt vooral op door de sterkte van Gallo.

Verder inderdaad vermakelijk, maar toch minder dan ik had verwacht. En dat zit hem denk ik vooral in het feit dat het me visueel akelig tegenviel. Camerawerk is nog wel de moeite waard, maar de kleuren zijn erg flets. Bovenal vond ik bepaalde stijlkeuzes, zoals die frames ineens midden in beeld wel origineel maar eigenlijk gewoon te lelijk en goedkoop ogen.

De muziek was daarentegen wel de moeite waard. Verhaaltje is verder leuk, draait vooral om de personages en hun sterke chemie, en wat grappige situaties. Qua sfeertje werkt het ook wel goed.

Al met al wat minder dan verwacht. Wel nog steeds een leuk origineel filmpje met een zoals altijd sterke Gallo, maar had toch wat overtuigender kunnen zijn.

3.5*

Oei, de kleuren en de inderdaad wat 'fletse' look maken juist deze film voor mij. Sluit perfect aan bij de wat trieste omgeving en het verhaaltje. Veel shots worden er memorabel door, wat met standaard kleurgebruik nooit bereikt zou zijn. Vond het er in ieder geval erg mooi uitzien.

Normaal kan ik dat ook wel waarderen, mits het daadwerkelijk mooi is. Vond hier weinig memorabele shots in terug. Scenes opzich waren dan wat meer memorabel.

In 1998 zag ik deze film voor het eerst en zojuist voor de tweede keer. Wat een mooie, grappige en ontroerende film is het toch. Als mensen denken dat ik niet van romantische films houd, omdat ik een verschrikkelijke hekel aan gladde Hollywood-romantiek heb, haal ik deze film altijd aan om het tegendeel te beargumenteren.

Score verhoogd van 4,5 naar 5 sterren.

Schitterende film, zeer intrigerend en vooral... anders. Herinnerde me vaag aan Paris, Texas en films van Jim Jarmusch, maar heeft een geheel eigen karakter. Een echte sfeerfilm, was echter tegelijk getroffen door hoe de karakters met zo weinig middelen precies genoeg diepgang krijgen.

Geen idee meer waar ik deze tip vandaan heb, maar deze parel verdient een groter publiek.

Merkwaardige, ietwat chagrijnige komedie met alleen maar disfunctionele personages. Het fletse kleurgebruik past goed bij de sombere sfeer van het verhaal, dat echter wat aan de magere kant is en weinig logica bevat. Film kent zo zijn grappige momenten en er wordt goed geacteerd, maar het geheel sprak me toch niet erg aan.

@Arnie,

De vergelijking dit Arnie maakt met Paris, Texas gaat volgens mij niet verder dan dat er enige gelijkenis bestaat tussen de koppen van Vincent Gallo en Harry Dean Stanton. Paris, Texas is trouwens een veel betere film.

Dit. Juist het kleurgebruik spreekt mij erg aan aan deze film (: past er erg goed bij

Blijf dit een mooie, bijna aandoenlijke film vinden!

4 sterren

Hoe je van simpele elementen een geniaal filmpje kunt maken, dat doet Gallo met "Buffalo 66". Zo is het plot, hoe klein ook, origineel en goed uitgewerkt. Daar worden twee boeiende hoofdpersonages bijgevoegd. Gallo speelt een etter voor wie je toch nog sympathie krijgt. Ricci doet meer dan een leuk gezichtje opzetten. Kersen op de taart zijn: interessante camerastandpunten, een sfeervol kleurtje en goede muziek ("Moonchild" als hoogtepunt). Less is more is hier van toepassing. Tevens mooie dialogen, die mij soms aan "Pulp Fiction" deden denken. Wat cru, plat, maar to the point.

That's why people call you Goon. Do you know why they call you Goon? Because you're retarded. And you're ugly. You're an ugly retard. And they call you Goon because you're ugly and retarded. And you'll always be Goon.

Schitterend.

Goeie film waarin een ex-gevangene een jonge vrouw ontvoerd die hij bij zijn ouders als zijn vrouw introduceert. Een karakter-gedreven film die qua uitvoering zeker wel origineel en onconventioneel genoemd kan worden. Dit pakt grotendeels positief uit. Lange scenes, en daardoor wat aan de trage kant. Christina Ricci is niet alleen schattig maar ook gewoon uitmuntend.

Toch jammer dat het karakter van de egoïstische Billy zo dik is aangezet in het eerste uur van de film. Mijn motivatie om door te kijken daalde met de minuut daardoor. Ook het onrealistische sullige verleden van deze Armani-mooiboy kon ik slecht verteren; iemand die geen meisje had, geen andere vrienden, etc. ?

Jammer, want het is eigenlijk een heel interessante film, met verfrissend kleurgebruik (soms is het net alsof de achtergrond heen en weer golft) en leuk, opvallend cameragebruik.
Evenwel een aanrader en een film die in de tweede kijkbeurt waarschijnlijk hoger gewaardeerd kan worden.

3,5*

Ja, leuke film. Qua stijl speels, hoewel niet bijzonder mooi leek mij. Het verhaal is eigenlijk puur romantiek en feel-good, uiteindelijk dan. Vooral Layla steelt de show, mede dankzij een geweldige rol van Ricci. Wel moet gezegd worden dat de personages een tikje overdone zijn, vooral vader en moeder, maar ook getormenteerde ziel Billy zelf (en zelfs Layla, maar die op een positieve manier). Vond het hele wraakgebeuren narratief ook niet zo sterk, maar wel weer leuk vormgegeven. Zodoende compenseert de film voor z'n eigen zwakheden. Schitterende scenes als het maken van de pasfoto's en de hotelkamersequentie geven zelfs bijzondere glans aan Buffalo '66.

Best goed, denk ik.

Aparte film. Veel vreemde personages, die veel vreemde, onlogische keuzes maken, maar tegelijkertijd vond ik het allemaal wel een stuk boeiender dan de ''normale'' dramafilm, dus ergens doen ze dan toch iets goed. Gallo en Ricci spelen ook gewoon erg sterk, dus dat helpt ook al mee.

Verder hou ik vaak wel van films met dit soort bewuste ''lelijkheid''. Het zorgt voor een grimmig en apart sfeertje, beetje vergelijkbaar met bijvoorbeeld Henry: Portrait of a Serial Killer of Clean, Shaven. Ook het einde kwam als een grote verassing. Gezien het grauwe sfeertje in de film had ik een veel wranger einde verwacht, en juist absoluut niet zo'n happy ending. Vond het wel sterk op zich. De soundtrack vond ik dan wel weer wat minder.

Moet deze film nog even laten inwerken denk ik. Voorlopig een ruime 3,5*.

Een explosie van opgekropte ideeën en onderwerpen. Het minimalistische, beklemmende, maar kalm overkomende (ondanks dat een aantal personages hysterisch uit de hoek kwamen) verhaal, over een onuitstaanbare man en loser, met een behoorlijke rugzak, begon me uiteindelijk te irriteren. Opmerkelijk waren de beeldtrucjes.

Gisteren gezien deze, en zeker geen spijt van gehad. Aandoenlijk, fijn filmpje met aparte karakters van beide hoofdpersonen.Uitstekend acteerwerk van Gallo en Ricci, en je leeft naarmate de film doorgaat steeds meer mee met de lichtjes neurotische Billy, die in het begin voor sommigen misschien een tikkeltje vervelend en dwingend overkomt.Aanrader.

Mindere herziening.

Verwachtte het ook al wel een beetje, heb het de laatste tijd toch wat moeilijker met het type personage dat Gallo hier neerzet. Iets té getergd misschien, ook met iets teveel ingebouwde verklaringen waarom hij zo geworden is. Al moet ik toegeven dat Gallo als acteur nog wel steeds overtuigt. Ricci ook trouwens, de twee doen het geweldig.

Visueel had ik het ook wat lastig. Nog steeds wel duidelijk de strakke kadrering en zeer bewust camerawerk, maar de grijs/bruine look van de film ging me uiteindelijk toch wat tegenstaan. Daar veranderde die eindscene niks meer aan. Tegenwoordig ook iets minder speciaal dan vroeger en qua esthetiek en uitvoering vond ik het niet zo geslaagd meer.

Maar er valt nog steeds genoeg te genieten. Twee boeiende personages, een fijne soundtrack, aardig camerawerk. En het happy end blijft een zeer duidelijk plus, gelukkig was ik dat na de eerste kijkbeurt alweer vergeten.

Zeker geen slechte film, zeker de moeite, maar ook zeker niet meer het meesterwerk dat ik er ooit in zag.

3.5*

Behoorlijke tegenvaller. Gezien vanwege de relatief hoge score, maar de teleurstelling begon al na een paar minuten. De film is vrij leeg, op zich niet eens zo erg, maar dat geldt ook voor de de dialogen en de personages, in het bijzonder iedereen behalve de hoofdrolspeler. De gedragingen van het personage van Ricci zijn niet te doorgronden, en haar acteerprestaties beperken zich gelet op haar vlakke personage tot het leuk uit de ogen kijken. De dialogen, vooral van de hoofdrolspeler, zijn wel het ergste, duidelijk geïmproviseerd en onvoorbereid. Bij gebrek aan ideeën, improvisatiekunst en voorbereiding herhaalt hij alles in elke dialoog minstens drie keer. En dat terwijl de dialogen al zo karig waren. Ook visueel niets bijzonders, heeft wat weg van de stijl van de jaren '70 (en eerder). Het oogt verder behoorlijk low budget, al is dat niet erg. Het zijn de slechte dialogen die de film de das omdoen. 1,5*

''My cars shift themselves. They're luxury cars.''

Wat een waardeloze film. Was geen doorkomen aan zo traag. De film komt uit 1998, maar het leek wel een goedkope film uit de jaren 70. Nee, grote tegenvaller.