The Brown Bunny (2003)

Okay eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik de film al een keer probeerde te kijken. Maar omdat de film zo traag vootschrijdt kon ik het niet opbrengen om het af te kijken danwel vooruit te spoelen.
Meestal hou ik van films die beeld goed kunnen combineren met muziek maar op een of andere manier kon ik het bij The Brown Bunny niet voor mekaar krijgen. Ik ga het nog een keer proberen te kijken en dan zal ik het met nieuwe ogen proberen te bekijken en dan laat ik jullie het nog weten. Ik geef nu dus ook geen stem omdat ik het niet naar waarheid kan invullen. I'll keep you posted.

Pffffff........Na het zien van deze film zat ik echt in mijn maag met de beweeg redenen van de regisseur. Op het eerste gezicht een retetrage en saaie film die op het einde tot een aangrijpende climax leidt. Op het tweede gezicht eigenlijk precies hetzelfde. Op het derde ook.
Het gegeven van de film is uitermate boeiend, de uitwerking kan met een woord worden omschreven: mislukt.
Er had zoveel meer van kunnen worden gemaakt. Beetje flashbacks, betere sfeer beelden, betere muziek om de beelden te ondersteunen enz.
Waar ik me eigenlijk de gehele film aan heb geergerd is dat soft-focus gedoen en dat beperkte scherptediepte dat doorheen nagenoeg de gehele film als een mislukt truukje wordt gehanteerd. Indien dit het verhaal of de gebeurtenissen ondersteund of versterkt is het oke,maar hierwordt de spreekwoordelijkeplank constant misgeslagen ('weet je wat,we leggen de focussteedsopzettelijk niet waar hij normaalgesproken wordt gelegd, en we noemen dat kunst'). Nee, jammer.............Wel een fraaie pijpscene.............

Helemaal mee eens, ben deze film gaan kijken omdat ik een fan ben van Chloë Sevigny en het genre Road Movie. Dat genre hield me dan nog een beetje vast, een reis door Amerika zet ik niet snel uit, ondanks alle onzin die maar aanhield, het zogenaamde artistieke out of focus, om je dood te ergeren. Het einde gaf de film dan nog een twist, maar het kwaad was al geschied.

had deze voor 1 euro op de kop kunnen tikken ,dus kon deze niet laten liggen.
wat een vreemd gastje is die vincent gallo toch ... al hou ik er wel van ...
heeft gelijk ver zelfs alles zelf gedaan bij deze film en dat is er aan te merken .
lange schots enja een script die op 5 bladzijden is neer te pennen is.
ook zijn personage is evenredig als die van in bufallo 66'... die ik trouwens echt goed vond!
het hoogtepunt was toen gallo zich opwerkte naar zijn 'hoogtepunt' in de film
en dat zegt genoeg vreesk ... gemiste kans !

Twee keer niks.


Ten eerste als eenvoudige roadmovie niet geslaagd, omdat je gewoon niet meekomt met de reiziger, zowel qua dramatische insteek alsook qua filmerij. Met de uitzondering dat de shotgun footage wel vaak prachtig was, evenals de begeleidende songs.

Ten tweede blijkt het uiteindelijk geen eenvoudige roadmovie te zijn, maar een 'diepgravend' rouwportret dat met behulp van een stukje porno (let wel: het is niet echt, want Bud wordt gepijpt door een geest...) en wat dramatische wendingen waar de gemiddelde giallo nog geen brood van lust. En ook hier is het niets qua filmerij. Vond ik dan.

Het leek me dat dit zo'n love it or hate it film is, maar de reacties zijn toch nog redelijk gemiddeld hier. Van de ophef wist ik van tevoren (gelukkig) niets. Na een dik uur verveling heb ik de dvd-hoes nog eens gepakt en daar zag ik naast ''raw'' - huh? - ''tender'' - nou ja, zeg! - opeens ''brutal'' staan, én 18 years and older - contains strong real sex... en ja hoor, daar kwam ie al. Was ik wel gelijk weer wakker. Maar genoeg geluld (hahaha):


0,5*. Ja, óndanks de prachtige bijrijder kiekjes en Chloe Sevigny...

Ik kan het eerlijkheidshalve niet laten een halfje erbij te doen.

fuols

Vooral dit.

Een pastiche. Een bespottelijke film. Met Vincent Gallo als 'lijdend' voorwerp vol met zelfmedelijden. Zag op IMDB dat die met een nieuwe film op de proppen komt. Hopelijk gaat die meteen zijn kluis in net zoals zijn vorige project Promises Written in Water ...

Een film die eigenlijk behoorlijk traag, saai en langdradig is en ook zeer goedkoop oogt. Maar ondanks dat wist hij me wel van de eerste tot de laatste minuut te boeien. Dat kwam vooral door de sfeer (mede in combinatie met de muziek) als ook door het visuele aspect (de beelden van de omgeving, o.a. de zoutvlakten, en hoe het geheel is gefilmd zoals het camerabeeld vanuit het busje alsof je er zelf inzit).

Qua verhaal is het puur een roadmovie, want Vincent Gallo (hoofdrolspeler en tevens de regisseur van deze film) in de rol van Bud Clay, die weinig praat, is onderweg met zijn zwarte busje naar Californië voor zijn eerst volgende motorrace (de film opent ook met een motorrace waarin hij deelneemt). Onderweg ontmoet hij verschillende mensen, met name vrouwen die hij gelijk inpalmt (zo neemt hij o.a. een zeer jonge cassière "Violet"van een tankstation een stukje mee, ontmoet hij een rijpe vrouw "Lilly" bij een soort van drinkpicknickplek waar hij gelijk mee begint te zoenen en daarna weer wegrijdt en pikt hij een jong hoertje "Rose" op die hij wat fastfood geeft en daarna weer ergens afzet), waar hij dan even kort mee omgaat.

Hij doet dit trouwens om zijn verdriet te verwerken van zijn geliefde Daisy en hoopt dan ook een vrouw tegen te komen met de naam Daisy. Dat gebeurt dan ook op het heftige einde van het verhaal als Vincent Gallo verblijft in een Motel/Hotel en zijn geliefde Daisy (gespeeld door Chloë Sevigny) langskomt. Met haar heeft hij gelijk orale seks welke behoorlijk expliciet in beeld wordt gebracht. Je vraagt je eigenlijk af waarom hij zo'n verdriet heeft om Daisy terwijl hij haar toch ontmoet en er zelfs seks mee heeft ? Maar op het einde komt dan de aap uit de mouw en blijkt Daisy dood (gestikt in haar braaksel terwijl ze onder invloed van drugs buiten westen was en toen tevens werd verkracht door een stel jongens terwijl Bud toekeek en niets deed) te zijn en verbeeld hij zich Daisy maar. Hierna is de film ook afgelopen en zie je Vincent Gallo weer rijden in zijn busje.

Ondanks dat het eigenlijk een film van niets is, wist hij me toch te boeien en heb ik me er ook redelijk mee vermaakt (duurt ook net geen 90 minuten).

Gallo neemt het letterlijk, het begrip roadmovie. Interessant is dat bepaald niet. Buffalo '66 was esthetisch natuurlijk al niet erg mooi maar dat was in elk geval qua vormgeving wel speels en fris. Dat kan van deze prent absoluut niet gezegd worden; tergend gekunsteld en ultiem ego-document zijn eerder de sleutelwoorden. Het overgrote deel van de beelden is gewoon lelijk, met af en toe een verdwaald mooi shot er tussen. De ontknoping is beter dan niks maar geeft het voorgaande met de retrospectoscoop niet ineens meer glans. Sja, ik kan voor een groot deel dus wel meegaan met Yak. Dat er nog zoveel positieve reacties zijn hier verbaast me eerlijk gezegd.

Matige film over een motorrijder die met zijn motor onderweg is naar een race. Op zich is de traagheid nog niet zo erg (de beelden onderweg zijn enigszins sfeervol), maar aangezien er nagenoeg niets gebeurd, kon ik hier weinig mee. De laatste scene in de hotelkamer is wel de moeite waard, maar dit maakt de rest van de film niet direct beter.

Niet direct beter? Dit maakt Bud's eerdere bezoekje aan de moeder van Daisy niet schrijnend, vooral als je je beseft dat de moeder niet eens weet dat haar dochter er niet meer is? En het ontroert niemand dat Bud zonder konijn de dierenzaak is uitgelopen, omdat konijnen maar 5 of 6 jaar oud kunen worden? Of dat Bud onderweg geen enkele seksuele situatie door kan zetten omdat ie vindt dat ie als mens, als partner en als man gefaald heeft in die vreselijke situatie met Daisy op dat toilet met die mannen? Ook seksueel (wat ergens heel ziek is, en typisch iets voor mannen)?

Dit is echt een vreselijk goede film. En veel van de commentaren hier vind ik persoonlijk onbegrijpelijk.

Op aanraden van Hakunamatafaka een kans gegeven, zal vaker naar de beste man moeten luisteren.