Bonnie and Clyde (1967)

Je beseft dat het einde gewoon wel waargebeurd is he? Inclusief het 'over-the-top' gedeelte.

Geen idee ... vond de manier waarop ze maar bleven schieten wel grappig, of het verder wel of niet net zo gebeurd is boeit me niet zo.

Redelijke misdaadfilm die toch wel erg gedateerd overkomt. Deze film had ook, net wat Onderhond zegt, makkelijk uit het decennia daarvoor kunnen komen. Acteerwerk was vaak aan de matige kant, zeker dat van Warren Beauty. De rest van de kast deed het wel iets beter. Toch vond ik de film best vermakelijk en bij vlagen komisch mede door de muziekkeuze. Daardoor werd de film wat luchthartig en minder serieus. Had er toch iets meer van verwacht. Een krappe 7

Destijds blijkbaar een frisse film, maar ik kan er maar weinig mee. Wat aanvankelijk nog als een soort bravado overkomt, wordt al snel een te jolig sfeertje met typetjes die conform de tokkelende banjo's in een vermoeiende overdrive staan te acteren. Niet te harden bijrollen met Estelle Parsons voorop. Heb me ook nog eens suf gepiekerd over waar ik dat irritante mens van ken.

Met Bonnie en Clyde wil het ook niet zo vlotten. Faye Dunaway gaat nog wel, maar als duo allesbehalve onweerstaanbaar. Het gedoe in het maïsveld komt gevoelsmatig al uit de lucht vallen, het segment daarna voelt zelfs verdwaald. Gelukkig wordt er nog wel eens wat afgeknald en geracet, maar slapstick en grof geweld zullen mijn kop thee niet zijn. Enkel de slotscène baart opzien.

Dinsdag 3 december te zien in EYE.

Bonnie and Clyde

Bonnie en Clyde, die zaten op een stoepie. Bonnie liet een poepie en weg was Clyde! Ik weet het… Het is heel erg flauw om een film, met de naam Bonnie and Clyde, zo’n inleiding te geven. Maar ik moest het gewoon doen. Die inleiding was nochtans niet spottend of lacherig bedoeld, want bij mij staat de film heel erg hoog. Het is een Amerikaanse filmklassieker die geweld en realisme naar een hoger niveau tilde op een enorm verfrissende manier.

Regisseur Arthur Penn is een briljante regisseur: hij weet precies hoe hij de film moet aanpakken, en een film zoals deze aanpakken was gedurfd in de jaren 60. Hij weet een klassiek, waargebeurd verhaal uit een nog vroege tijd te combineren met enorme spanning, realistisch geweld dat voor zijn tijd enorm bruut in beeld werd gebracht (screw de censuur!) en humor. Settings zijn overigens ook dik in orde. Het nogal rustige plekje van Texas is een perfecte locatie om zo’n verhaal te vertellen. Tevens geeft het een erg authentiek beeld van die depressieve crisisjaren. Geweldig om te zien hoe belangrijk censuur destijds nog was in Hollywood en dit is één van die films die daar flink verandering in heeft gebracht. Het geweld is bruter, het gepraat is grover en de seks is explicieter. Fantastisch om die verfrissing te zien. Om die reden is het al zo’n krachtige film. Het voelt erg ‘echt’… heel erg ‘echt’.

Het acteerwerk. Absoluut geweldig. Warren Beatty en (de knappe) Faye Dunaway spelen het bankoverval-duo Bonnie & Clyde. Hun relatie blijft erg interessant om te volgen en langzaam zien we de onenigheden tussen de twee. Deze hoofdrollen worden bijgestaan door de fantastische bijrollen van Gene Hackman als Clyde’s broer Buck, Estelle Parsons’ rol als Buck’s kwebbelende vrouwtje en tenslotte nog Michael J. Pollard als de (ongeïdentificeerde) C.W. Moss. We volgen hun bankroof-bende “The Barrow Gang”, ze groeien en uiteindelijk komen ze allemaal ten onder, hoe briljant kun je een ondergang eigenlijk maken in een film! Absoluut fantastisch.

Uiteindelijk is Bonnie and Clyde een hele mooie filmervaring geworden. Ik was natuurlijk allang bekend met de historische feitjes over dit bruut echtpaar en de film kende ik natuurlijk ook al. Maar echt gezien had ik ‘m nooit. Een prachtige film die overduidelijk wat heeft los gemaakt in Hollywood en daarom geboorte gaf aan een nieuwe generatie van filmmakers met hun eigen stijl en verkoop: het ‘nieuwe Hollywood’. De brute stijl, de gedurfde, enigszins akelige humor, het ijzersterke acteerwerk en het verfrissende realisme zorgen voor een perfecte film. Enorm afwisselend, maar een geweldige Amerikaanse film. Het mag ook wel duidelijk zijn dat de stijl van het realistische geweld in Bonnie and Clyde inspiratie is geweest voor The Godfather. Dit is een klassieker!

Bij deze sequentie dacht ik dat ik gewoon een slechte dvd-uitgave had, alle beelden zijn inderdaad alsof de lens gecondenseerd was. Blijkbaar niet dus.



Bij de start van de film, dacht ik ook dat er iets met mijn dvd was. De introductie van de 2 personages vond ik nu écht heel vreemd. Een vingerknip en we zijn weg, dat werkte voor mij langs geen meter. Niet dat ik een lange aanloop verwacht, maar dit voelde gewoon onuitgewerkt.

Ik heb de film met een vrije blik bekeken, in het achterhoofd misschien ook het historisch belang dat deze prent met zich meedraagt (verschillende boeken refereren, net zoals gebruikers hier, naar het pionierswerk dat de film leverde). Over B&C en hun geschiedenis wist ik niets, eveneens welk genre deze film zou zijn. Daarom vond ik de banjo en bijhorende soundtrack niet echt storend, het hielp wel bij het comedy-element. Iets wat deze film voor mij, toch in het (trage) eerste deel van de film zeker bevat. En opzich nog goed werkte, waardoor er een no-nonsense sfeertje hing over de prent.

Het personage van Blanche kon ik in zekere zin nog vatten, als humoristische insteek. Alleen gaat het toch wel paar keer uit de bocht en werkt het écht irritatie op. De hele verhouding tussen het vijftal en sommige 'spanningen' die er dan zouden moeten zijn, worden eigenlijk ook maar matig uitgewerkt. Halverwege de film had ik het gevoel dat deze film toch op een teleurstelling zou uitdraaien.

Lichtpunten zitten wel later, als de film op dreef komt. Hoogtepunten uit deze film zijn toch wel de scène waarbij de Sheriff mee op de foto mag en ook nog de achtervolging waarbij de rollen worden omgedraaid, en B&C het koppel wiens auto ze net hebben gestolen zelf op de hielen zit. Hoewel: scenarieel vind ik het sterk, de uitwerking ervan toch wat 'mager'.
De gekende eindscène is ook sterk, en wél goed uitgewerkt.

Al bij al moeilijk te 'beoordelen' - in hoeverre dat ook eigenlijk nodig is. De film is voor mij geen hoogvlieger, als ik de parellel trek naar vb. Psycho vind ik die ondanks het gedateerde nog een grote kracht hebben, iets wat bij deze film minder het geval is. Sympathie voor beide personages komen er gaandeweg wel, de scènes waarbij het volk deze ook deelde werkten niet, na een sputterend begin loopt de film wel vlot maar ik ben er niet wild van. Om het dan in sterren uit te drukken, toch geen voldoende voor deze klassieker.

Deze eens geprobeerd en 'k vond het begin vooral erg goed, maar eenmaal de broer van Clyde er bij komt, vond 'k het eigenlijk een pak minder.
Bonnie en Clyde vond 'k wel goed gebracht.
De film is visueel wel al wat gedateerd, maar echt storend was het niet.
Al bij al wel eens de moeite om gezien te hebben.

gezien de geladenheid van deze film wou ik Bonnie and Clyde absoluut eens zien, en dat is intussen gebeurd. De actie wordt voortdurend hoog gehouden, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat de film - in tegenstelling tot vele andere films uit die periode - moeite heeft om op filmvlak (door de tijd heen) overeind te blijven.

Desalniettemin een leuk wegkijkertje, maar ook niet (veel) meer dan dat

Classic.

Ik heb de film gekeken omdat de auto uit de laatste scene in het 'Crime Museum' in Washington staat. Maar eerlijk gezegd vond ik er weinig an. Het is te traag en het verhaalt boeit weinig. Daarnaast is die Blanche een verschrikkelijke irritante actrice.

Aardige verfilming van het levensverhaal van het gangsterduo Bonnie en Clyde, overtuigend neergezet door Beatty en Dunaway. Ook de bijrollen van Gene Hackman en Gene Wilder waren best aardig. De schoonzus van Clyde had wel achterwege mogen blijven, een buitengewoon irritant personage, dat Parsons voor deze rol een Oscar heeft gekregen is opmerkelijk. Het plot is onderhoudend genoeg. Wel doet de film wat gedateerd aan, visueel niet al te best.

Ondanks een overdosis aan geweld een vermakelijke film. Dat komt grotendeels omdat het verhaal —vrij losjes gebaseerd op de wederwaardigheden van het befaamde misdaadduo Clyde Barrow en Bonnie Parker tijdens de beginjaren van de Grote Depressie—rijkelijk overgoten is met droge humor.
Cinematografisch dik in orde, een passende soundtrack met een voor die tijd populair muziekgenre en ook op het acteerwerk valt weinig aan te merken.
De film wordt door historici algemeen erkend als een mijlpaal in de ontwikkeling van Hollywood, omdat hij een tijdperk inluidde waarin filmmakers niet langer aan de leiband van de grote studiobazen wilden lopen en zich meer en meer begonnen te richten op een jonger publiek. Naar de maatstaven van nu wordt het door liefhebbers van overmatig, zinloos geweld allicht ervaren als tamelijk tam, maar meer hoeft dat van mij niet te zijn.

Jammer dat het je niet zo boeit, er is namelijk wel meer nodig om een goede filmrecensie te schrijven.

Daarom ook dat het "mening" noemt op MM, niet "recensie".

Sterk, maar vooral erg leuk om naar te kijken. Ongetwijfeld zal dit 40 jaar terug helemaal revolutionair zijn geweest en daar blijft nu weinig van over (net als een À Bout de Souffle) dus dat meesterwerk wat de critici ervan maken zie ik niet, maar het blijft wel een uiterst fris filmpje dat plezierig is om te zien.

Het verhaal is erg simpel, maar hoewel de film wel vrij plotgedreven lijkt is het vooral sfeerschepping. Het is ook niet zozeer een doorlopend verhaal als wel vele losse scènes waarin we kennis maken met Bonnie, Clyde, hun vrienden en hun daden. De film valt nooit stil hierdoor en hoewel niet alles even bijzonder is, kijkt het lekker weg zo. Het acteerwerk is ook wisselend. Beatty is prima maar niet speciaal, Dunaway (vond het soms net een lookalike van Taylor Swift van nu met dat kapsel) weet met haar gezicht heel duidelijk te maken dat ze wel in is voor een avontuurtje en haar saaie (en waarschijnlijk kansloze leven) leven opzij wil zetten, Hackman is te doen, Gene Wilder wel geinig en Parsons als Blanche is vooral hondsirritant.

Wat je ook merkt zijn de vele tegenstellingen, die ook heel duidelijk door de regie naar voren worden gehaald. Het is enerzijds natuurlijk de speelse toon van de hele film tegenover het gewelddadige karakter van de daden van de gang dat al met al een geinig effect geeft. Maar vooral het tijdsbeeld dat wordt geschapen met alle tegenstellingen is fraai. Het speelt zich af in het Oude Zuiden waar men nu en dan nog met paard en wagen rijdt en de huizen doen denken aan de westerns, maar ondertussen bestaan er al wel vakantiebungalows en fastfoodburgers (ik dacht echt dat dit pas uit de jaren 50 kwam). Dat hele verhaal van Bonnie en Clyde past daar mooi in. Ergens een ouderwets avonturenverhaal maar ondertussen wel verslagen door de media als de nieuwste hype. Dit is wat deze speelse film inhoud geeft en daarmee voor mij absoluut een meerwaarde. Omgekeerd wordt met de crisis uit die jaren veel minder gedaan. We zien wel beelden van de vele ontheemden, maar daar blijft het bij. Daar had meer mee gedaan kunnen worden (want dit speelde voor Bonnie ongetwijfeld mee het avontuur aan te gaan), maar misschien past dat hele diepgravende ook niet bij het karakter van deze film. Niettemin 4,0*.

Het legendarische duo Bonnie & Clyde kende ik absoluut en volgens mij heb ik deze film ook eens heel lang geleden gezien, maar ieder geval nu eens opgezet. De film zit op heel wat vlakken erg goed in elkaar, maar een aantal zaken verpest toch die topscore. De setting van de jaren 30 werkt erg goed, inclusief de krakkemikkige voertuigen, de klassieke banken en en de wapens van destijds.

Al binnen enkele minuten hebben Bonnie & Clyde elkaar ontmoet en kort daarna ook een bank overvallen. Het ging wat mij betreft wel erg snel, maar ach. De film houdt de vaart er ieder geval goed in. Voor mijn gevoel zijn het vooral een hoop losse scenes die aan elkaar zijn geplakt, liefst vol geweld. Want de film is nogal gewelddadig met flink wat dode agenten. Zeker voor een film uit de jaren 60, waar ze voor mijn gevoel het geweld wat uit beeld lieten, zie je toch flink wat doden vallen. Zo'n scene waar een bankmedewerker aan de auto hangt en door zijn hoofd wordt geknald is toch best hard. Ik mag zo'n stijltje wel. Des te gekker is het dat de film regelmatig switcht tussen serieus geweld en slapstick-komedie waarbij ik toch wel aan The A-Team en dat soort series moest denken als ik weer eens een autoachtervolging zag ondersteund met een redneck-melodietje en waarbij niemand geraakt werd. Zeker Bonnie had een paar domme momenten dat ze eigenlijk kansloos was maar toch weer een auto in werd getrokken. Wat mij betreft hadden ze de film gewoon volledig serieus gehouden, dit was storend. Het einde is gelukkig wel weer een memorabele scene waarmee de film spectaculair eindigt.

Het duo Bonnie & Clyde overtuigt. Faye Dunaway is erg mooi en haar rol als twijfelende overvaller wordt leuk opgebouwd. Uiteindelijk is ze wel een keiharde en maakt ze iedereen af waar ze last van heeft. Sowieso was het acteerwerk in de film wel oké, al ergerde ik me bij bepaalde scenes wel aan overacting. Dat gekrijs van die vrouwen is best vervelend.

Twijfel een beetje tussen 3,5* en 4*, maar schoonheidsfoutjes weerhouden me toch van dat laatste.

3,5*

Dit is waarschijnlijk één van de laatste films waar ik een bericht over overschrijf, voordat ik morgen op vakantie ga naar Italië. Opzicht is dat ook best een bijzondere film, want ik kan me nog goed herinneren dat deze film veel indruk op mij maakte als kind in de jaren 70. Zo vond ik het verhaal destijds boeiend en spannend en het einde eigenlijk best treurig en dat omdat ik toen een bepaalde klik had met de hoofdrolspelers Bonnie en Clyde (niet verwarren met deze Clyde ).

Nu ik deze op waarheid gebaseerde Misdaad / Drama film afgelopen nacht herzien heb (eerste keer na bijna 40 jaar), moet ik mijn mening toch bijstellen want nu maakte deze film juist geen indruk meer op mij en vond ik het vooral oubollig en gedateerd overkomen (heeft de tand des tijds niet goed doorstaan, maar goed deze film is inmiddels ook bijna 50 jaar oud) en bovendien vond ik het vooral een langdradige (duurt 110 minuten) en saaie (eigenlijk steeds een herhalend patroon) bedoeling die ik daarom mede ook soms wat vooruit heb zitten te spoelen. Boeiend en spannend vond ik het nu ook niet meer, maar gezien de tijd dat deze film is gemaakt, blijft hij wel nog steeds lekker hard (ook met bloed) met o.a. een politieagent die van dichtbij door zijn hoofd wordt doodgeschoten en natuurlijk het keiharde einde waarbij Bonnie en Clyde letterlijk en figuurlijk doorzeefd (nadat ze verraden zijn geworden door Ivan Moss, die de vader is van C.W. Moss, maar die niet bepaald trots is dat zijn zoon meedoet met Bonnie en Clyde) worden door kogels, afgevuurd door diverse machinegeweren. Na die scene is het verhaal ook gelijk afgelopen.

Het op waarheid gebaseerde verhaal over het jonge maar harde (m.b.t. het doden van politieagenten) bankroversduo Bonnie en Clyde, welke visueel fraai en sfeervol in beeld werd gebracht (de jaren 30 spatten van het scherm), weet nu wel nog enigszins te vermaken en dat komt mede door de cast die best verdienstelijk speelt en vooral natuurlijk beide hoofdrolspelers Warren Beatty (in de rol van Clyde Barrow) en de destijds zeer mooie Faye Dunaway (in de rol van Bonnie Parker), die op een mooie manier geïntroduceerd wordt in het verhaal en waarbij ze ook geen kleren aanheeft (helaas is daarbij wel geen bloot van haar te zien ). Hoewel hij maar een korte rol had in deze film, vond ik Gene Wilder (in de rol van Eugene Grizzard die samen met zijn vriendin Velma Davis worden meegenomen door Bonnie en Clyde en hun aanhang in hun auto en stukje, al dan niet gedwongen, mogen meerijden) een leuke toevoeging en je zag toen al (in zijn eerste rol in een film) dat hij komisch talent had.

Degene die ik overigens tenenkromend slecht en irritant vond spelen was Estelle Parsons (in de rol van Blanche, die samen met haar man Buck Barrow, oftewel de broer van Clyde, meereist met Bonnie en Clyde en op een gegeven moment opgepakt wordt door de politie waarbij ze informatie laat doorlekken met grote volgen voor Bonnie en Clyde), maar waarschijnlijk was het wel de bedoeling dat ze haar rol zo moest spelen. Michael J. Pollard (in de rol van de ietwat sullige C.W. Moss die meereist met Bonnie en Clyde omdat hij veel van auto's weet) kon me eerlijk gezegd ook niet echt bekoren. Gene Hackman in de rol van Buck Barrow (die op een gegeven moment komt te overlijden door zijn verwonding in zijn hoofd door de politie) is zeker ook noemenswaardig, maar hij heeft zeker al eens beter gespeeld en zijn filmcarrière moest toen eigenlijk nog beginnen, hoewel hij toen al 38 jaar oud was.

Omdat deze Misdaad / Drama film vroeger op mij veel indruk maakte, geef ik hem sowieso een voldoende. Maar kijk je deze film nu voor het eerst, dan ben ik bang dat velen (zeker de jongere generatie van een jaar of 20) hem toch behoorlijk oubollig, gedateerd, saai, traag en langdradig zullen vinden. En dat vond ik bij het herzien dus nu ook, terwijl ik zeker niet meer behoor tot de jongere generatie (misschien wel nog m.b.t. voelen en gedragen).

P.S. wel geinig dat Denver Pyle in deze film meespeelt als politierechercheur Frank Hamer (die Bonnie en Clyde wil inrekenen en mede omdat hij door hun voor lul is gezet in de krant) en hem kennen we natuurlijk als "Uncle Jesse" uit de legendarische jaren 80 televisieserie "The Dukes of Hazzard" en misschien ook wel als "Mad Jack" (geweldig hoe hij altijd mopperde op zijn koppige ezel) uit de kortlopende jaren 70 televisieserie "The Life and Times of Grizzly Adams".

Aardige film over Bonnie & Clyde, al had ik een betere verwacht, misschien wel vanwege het imago van die twee personen en ook omdat het overladen werd met nominaties en prijzen. De film maakte het voor mij niet echt waar. Het voelde aan als een film die op veilig speelt en daarmee nergens weet te verrassen. Het misdaadleven van de twee wordt geromantiseerd zonder dat we veel meer over ze te weten komen, motieven komen niet of nauwelijks aan de orde, en hun liefde voor elkaar lijkt ook meer op een zakelijke relatie. In die zin meldt IMDb het terecht als een actiefilm, er wordt weinig uitgediept. Daarmee voelt het wat afstandig aan, dan heb ik liever een film met veel meer emotie, zoals Deprisa, Deprisa (1981), welke ook over twee verliefde jonge criminelen gaat (een film die overigens niet door professionele acteurs wordt gespeeld maar door jongeren die dicht bij dat milieu zaten). Ik mis diepgang en emotie. 3*

Lichte tegenvaller. Niet dat de verwachtingen nou torenhoog waren, want ergens voel je het aankomen dat een cultklassieker cinematografisch eigenlijk helemaal niet zo goed is, maar naarmate de film vorderde raakte ik des te gedesillusioneerder. Texas, de Grote Depressie en de drooglegging. Zie hier de historicus verlekkerd vakmanschap tonen en laten zien dat hij zijn geschiedenis kent. Niets van dat alles. Enige wat qua tijdsgewricht opvalt zijn de auto's. Het is dat er ergens in het begin van de film een boer bij de haren wordt gesleept om meewarig zijn gelag uit de doeken te doen, anders was ik er behoudens de auto's in de waan gelaten dat de tijd van akte gewoon 1967 was. Ik vind het schaamteloos, smakeloos, ongegeneerd banaal en hoogstens degoutant hoe weinig kennisgevend er met deze toch tot de verbeelding sprekende, klassieke tijd wordt omgesprongen.

Voor de rest is de film ook maar een repetitief zooitje. Die eindeloze heiden en die rare inheemse klanken die klaarblijkelijk voor muziek mogen doorgaan, beh. 'Oke, Piet, onze film moet wel zo'n 110 minuten duren. Wat nu?' 'Nou Klaas, laten we anders maar gewoon weer een schietscène erin doen. Is dat niet wat?' Stilte. Klaas: '..jh... jh...' Alsof twee antropomorfe doeldelzakken aan de schrijftafel hebben gezeten. Komaan, verzin iets beters. Alle afzonderlijke scenes volgen ook helemaal niet logischerwijs op elkaar. Het middenstuk, eigenlijk vanaf het moment dat Gene Hackman zijn intrede doet tot diezelfde weer de bühne verlaat, is gewoon weggegooide tijd. De zoveelste schietpartij zo mogelijk van een nog groter prullariagehalte dan het zoveelste korenveld. Ga aardbeien plukken, Arthur Penn.

Is dan alles matig? Neen. Er zijn een aantal fracties waarvan het verlenen van bestaansrecht niet strijdig is met mijn consciëntie: in den beginnen is de camera veelal gepreoccupeerd met gelaat van Faye Dunaway. Zonder dat dit narratief gezien er iets toe doet, kun je de cameraman een weinig aflatend instinct voor esthetiek toeschrijven. Ook het onvermijdelijke slotstuk is er een dat het geheugen absorbeert. Plottechnisch mag het weinig verrassend heten, en daarom verwacht je ook wat. Dit heeft de regisseur goed begrepen en daarom met veel zorg voor spanningsopbouw naar de snijdende apotheose toegewerkt.

Wat een heerlijke lijstjes maakt BFI toch altijd.

Prima film. Prima uitgevoerd door heerlijke akteurs. Mooie kleine rol voor Gene Wilder

Beginscène (het ontwaken van Bonnie) en de befaamde eindscène konden mij wel bekoren. Beide -niet geheel toevallig- vanwege het montagewerk. Verder is het een strontvervelende aanéénrijging van soortgelijke scenes waarin het belabberde acteerwerk de boventoon voert. Met name Gene Wilder was verschrikkelijk (en overbodig). Ben nog wel benieuwd naar Penn's Dead of Winter (1987) (uitgebracht op BR door 88 Films, dus ligt klaar) en eventueel ooit nog Night Moves (1975) ... maar die kans is klein.

Bonnie and Clyde lijkt één groot excuus om de sterren Beatty en Dunaway en het romantische escapisme van beide hoofdpersonages in de kijker te zetten. De chemie tussen die twee lukt echter maar op enkele momenten. Daarnaast lopen Clydes broer en Blanche met haar hysterische gedrag vooral in de weg. C. W. Moss is een pijnlijke nietsnut. De historiciteit is van ondergeschikt belang, op één merkwaardig feitje na (de agenten staakten de achtervolging bij de staatsgrens omdat ook hun gezag daar eindigde). Die leegte wordt echter niet opgevuld met een pakkend verhaal. De jolige countrydeuntjes helpen evenmin als soundtrack. Bij deze klassieker is het vooral uitkijken naar de legendarische eindscène.

Potsierlijk.

Deze film deed in 1967 ongetwijfeld heel wat stof opwaaien. Maar anno 2018? Het enige wat vandaag nog voor ophef zou kunnen zorgen, is het domme blondje dat als een schoothond achter haar man aanholt. Wellicht niet het soort controverse dat de makers destijds voor ogen hadden.

Bonnie and Clyde nam twee Oscars in ontvangst, waarvan een min of meer terecht: die voor cinematografie. Het moet gezegd, de film baadt in een fijne vintage sfeer, al bespeur je links en rechts ook wat sleet.

De andere Oscar ging naar Estelle Parsons voor haar bijrol. Al had een beeldje voor meest tenenkrommende overacting wellicht meer op zijn plaats geweest. Dat geldt overigens ook voor Faye Dunaway (Bonnie), het perfecte voorbeeld van een actrice die wel de looks heeft voor de rol, maar helaas niet het acteertalent. Ook Warren Beatty hoeft qua theatrale poeha niet veel onder te doen.

Wat Bonnie and Clyde helemaal de das omdoet, is de ridicule banjomuziek. Bij iedere car chase is het prijs. Alsof er een Benny Hill sketch zit aan te komen.

Ach, bij momenten is het nog redelijk verteerbaar. De shoot-outs zien er wel olijk uit (al kun je natuurlijk de vraag stellen of “olijk” een compliment is voor een shoot-out). De film heeft al bij al te weinig om het lijf om twee uur te vermaken, maar ik heb ook al saaiere films gezien.

Een povere balans dus, vooral als je weet dat Badlands amper zes jaar later in de zalen kwam. Een film met een gelijkaardig concept. En, toegegeven, ook met enkele gebreken. Maar Badlands bezit nog steeds de coolness van weleer, terwijl je Bonnie and Clyde hooguit schattig kan noemen. 2*

Herziening van deze klassieker. Het pijnpunt dat ik vorige keer al vermelde (Estelle Parsons als Blanche) was nog altijd blijven hangen. Maar toch benieuwd of de rest nog zo goed is.

Je ziet dat de film wat extra kruiden wil brengen in Hollywood. Harder geweld, seks ipv romantiek en het verheerlijken van enkele slechterikken. Niet de eerste film, maar toch wel revolutionair voor een Hollywoodfilm. Tegelijk is dit nog wel een film uit Hollywood natuurlijk. Het eerste script werd aangepast en de figuren en muziek zijn vrij luchtig. Daardoor krijg je enkele geforceerde acteerprestaties, zelfs voor Hollywoodnormen. De enige die echt goed is, is Faye Dunaway. Ze trekt dan wel niet op de echte Bonnie Parker, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik wil op de eerste plaats een goeie film. De grote lijnen en het einde zijn alvast wat het verhaal van Bonnie & Clyde is.

Ik kan me voorstellen dat dit toen wat stof deed opschudden, maar je merkt duidelijk dat Hollywood zelf nog niet helemaal klaar was voor dit soort films en dat zie je wel aan de film. Een klassieker dus, maar helaas door de tijd ingehaald.

Nog eens opnieuw bekeken, en blijf bij m'n eerste mening.
Goede film, zonde van het geluid....

“This here's Miss Bonnie Parker. I'm Clyde Barrow. We rob banks.”

Geweldige misdaadklassieker. Iedereen kent Bonnie en Clyde wel, en regisseur Arthur Penn heeft een harde en expliciete, maar soms ook screwball-achtige film gemaakt. De film heeft een opvallend luchtige toon, en Beatty en Dunaway weten het allemaal ook goed te spelen. En met Hackman, Pollard en Pyle in de bijrollen kan je ook weinig fout doen. De actiescènes zien er goed uit, en de cinematografie en production design stralen klasse en vakmanschap uit. Alleen al door de oude auto's waan je jezelf even in een andere tijd. Met het gruwelijke en tragische einde als kers op de taart.

De rooftocht van Bonnie en Clyde duurde van 1932 tot '34, ten tijde van de Grote Depressie. Hier en daar wordt een loopje genomen met de feiten, maar het resultaat is een meeslepend avontuur met vaart. Tijdens hun autoritten door het Texaanse landschap klinkt bluegrassmuziek op de achtergrond. Er ontstaat een sfeertje van alles kan en alles mag. Als kijker ga je gemakkelijk meedenken met het gangsterduo, bijvoorbeeld hoe ze uit de greep van de politie kunnen blijven.

In 1967 werd de censuur wat minder streng en werden voormalige taboes doorbroken. Clyde wordt voorgesteld als een charmeur die vuurwapens gebruikt om z'n impotentie te compenseren. Bonnie wordt voorgesteld als iemand die wil ontsnappen aan de dagelijkse sleur, die avontuur en romantiek wil beleven. Buck Barrow (Gene Hackman) is een ex-gedetineerde die steeds dezelfde grap verteld in z'n zuiderse accent. Hun eerste pogingen zijn geklungel. Zodra echter de eerste dode valt, wordt het serieus, en lijkt een tragische afloop onafwendbaar. Het op waarheid gebaseerde intermezzo met Gene Wilder zorgt voor comic relief net voor de climax. De scènes met Bonnies familie zijn door gaas geschoten, om de wazige indruk van een oude familievideo te creëren. Het einde is behoorlijk expliciet en realistisch, maar wel erg abrupt, zonder nabeschouwingen.

In het echt hebben Bonnie en Clyde geen mogelijkheid gehad om uit de auto te stappen .


Op een gegeven moment zou JLG deze film gaan regisseren , maar uiteindelijk overspeelde hij zijn hand en na een kleine onenigheid verliet hij dit project .

Alhoewel ik een groot liefhebber ben van JLG , ben ik blij dat Bonnie and Clyde (1967) niet door hem is geregisseerd . JLG heeft al een vergelijkbare film gemaakt en dat is vanzelfsprekend Pierrot le Fou (1965) .